Morgunblaðið - 05.04.2013, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. APRÍL 2013
✝ Þorvarðurfæddist á Suð-
ureyri við Súg-
andafjörð 14. ágúst
1927. Hann lést 28.
mars 2013 á
lungnadeild Land-
spítalans í Foss-
vogi.
Foreldrar hans
voru Örnólfur
Valdimarsson
kaupmaður og út-
gerðarmaður á Suðureyri, f. 5.1.
1893 á Ísafirði, d. 3.12. 1970, og
seinni kona hans, Ragnhildur
Kristbjörg Þorvarðsdóttir, f.
24.2. 1905 á Stað í Súgandafirði,
d. 16.9. 1986. Önnur börn þeirra
eru Anna, f. 1928, d. 1999, Guð-
rún, f. 1929, d. 1933, Valdimar,
f. 1932, Ingólfur Óttar, f. 1933,
Arnbjörg Auður, f. 1935, Þór-
unn, f. 1937, Margrét, f. 1941,
Guðrún Úlfhildur, f. 1943, og
Sigríður Ásta, f. 1946. Með fyrri
konu sinni, Finnborgu J. Krist-
jánsdóttur, átti Örnólfur dótt-
urina Finnborgu, f. 1918, d.
1993.
Hinn 12. apríl 1969 kvæntist
Þorvarður Önnu Garðarsdóttur
tannsmiði, f. 4.6. 1944 á Selfossi,
d. 22.1. 2005. Foreldrar hennar
voru hjónin Garðar Jónsson,
skógarvörður á Suðurlandi, f.
1919, d. 2003, og Móeiður
Helgadóttir húsfreyja, f. 1924,
d. 2006. Dóttir Önnu, uppeld-
isdóttir Þorvarðar, er Helga Mó-
eiður Arnardóttir, f. 6.10. 1964.
Vegagerð ríkisins. Haustið 1968
var hann ráðinn fram-
kvæmdastjóri Félagsstofnunar
stúdenta og gegndi því starfi til
1973. Eftir það var hann tvö ár
framkvæmdastjóri Barnavina-
félagsins Sumargjafar. Frá 1975
til 1997 var Þorvarður fram-
kvæmdastjóri Krabbameins-
félags Reykjavíkur og átti þar
frumkvæði að stórauknu tób-
aksvarnastarfi í grunnskólum
landsins. Þorvarður var kjörinn
heiðursfélagi Krabbameins-
félags Reykjavíkur 1999 og í
heiðursráð Krabbameinsfélags-
ins 2001. Hann sat í reykinga-
og tóbaksvarnanefndum frá
1977-1997 og vann eftir það að
ýmsum verkefnum fyrir heil-
brigðisráðuneytið og tóbaks-
varnanefnd. Á heilbrigðisþingi
2003 veitti ráðherra Þorvarði
viðurkenningu vegna framlags
hans til tóbaksvarna og árið
2008 hlaut hann viðurkenningu
Lýðheilsustöðvar. Árið 1964 var
stofnað félag, Fannborg hf., um
rekstur skíðaskóla í Kerling-
arfjöllum. Þorvarður var einn af
stofnendum félagsins og í stjórn
þess sem gjaldkeri frá stofnun
til ársins 2001. Þá var hann ein-
dreginn friðarsinni, gekk í Þjóð-
varnarflokkinn, nýstofnaðan,
1953 og gegndi þar ýmsum trún-
aðarstörfum, var t.d. kosinn í
miðstjórn 1960 og vara-
formaður 1962. Hann var í rit-
stjórn Frjálsrar þjóðar 1962-
1963 og framkvæmdastjóri
blaðsins 1964-1965. Hann var í
framkvæmdanefnd Samtaka
hernámsandstæðinga 1960-
1962.
Útför Þorvarðar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 5. apríl
2013, kl. 13.
Hún var gift Har-
aldi Péturssyni
verkfræðingi, f. 9.1.
1965. Þau skildu.
Börn þeirra eru
Pétur Þór, Andri
Þór og Anna Þöll.
Synir Þorvarðar og
Önnu eru: 1) Örn-
ólfur læknir, f. 8.11.
1969, kvæntur Guð-
laugu Þóru Krist-
jánsdóttur erfða-
fræðingi, f. 15.6. 1972. Börn
þeirra eru Guðrún Sara, Þor-
varður Snær og Kristján Sölvi.
2) Garðar, stærðfræðingur, f.
2.2. 1972, kvæntur Gunnhildi
Jónsdóttur verkfræðingi, f. 9.11.
1972. Börn þeirra eru Jón Há-
kon, Stefán Leó og Anna Sóley.
3) Arnþór Jón viðskiptafræð-
ingur, f. 7.12. 1981.
Þorvarður ólst upp á heimili
foreldra sinna á Suðureyri en
fór 13 ára til náms í Reykjavík
og varð stúdent úr stærðfræði-
deild MR 1947. Hann nam við
viðskiptadeild Háskóla Íslands
1947-1948 og guðfræðideild
1948-1949. Frá 1957 nam hann
lög og tók embættispróf við Há-
skóla Íslands vorið 1966. Vet-
urinn 1967-1968 var hann við
nám í félagsfræði og fleiru við
háskólann í Uppsölum. Þorvarð-
ur kenndi stærðfræði við
Kvennaskólann frá 1948 til
1975, síðustu árin sem stunda-
kennari. Þá vann hann mörg
sumur við vegamælingar hjá
Þakklæti og góðar minningar
koma upp í hugann þegar við
kveðjum tengdaföður okkar,
Þorvarð Örnólfsson.
Við svilkonurnar komum um
svipað leyti inn í fjölskylduna í
Vorsabænum og kynntumst þar
hjónunum Þorvarði og Önnu.
Fyrstu kynnin eru okkur minn-
isstæð, viðtal í stofunni þar sem
raktar voru ættir og viðhorf til
tóbaks. Okkur var ávallt tekið
opnum örmum og síðar sóttust
barnabörnin eftir því að koma í
heimsókn til ömmu og afa í
Vorsó.
Þorvarður var víðlesinn og
fróður maður. Áhugasviðið var
fjölbreytt og má þar nefna ætt-
fræði, tónlist og félagsstörf ým-
iss konar. Eins og góðum fjöl-
skylduföður sæmir voru
samverustundir með fjölskyld-
unni honum mikilvægar, hvort
heldur sem var í garðinum heima
í Vorsabæ eða í berjamó í sveit-
um landsins. Botnsskógur varð
sögufrægur fyrir einstakt berja-
land og var haldið á Súganda-
fjörð með berjatínur að vopni og
gist í Kvíanesi, sumarhúsi stór-
fjölskyldunnar. Þorvarður náði
ekki að smita okkur svilkonurnar
af áhuganum á ættfræði en ber-
jatínsluáhuginn hefur fest rætur
og munum við fjölskyldan halda í
þá hefð að fara vestur til berja.
Þorvarður var afskaplega vel
á sig kominn en fráfall Önnu fyr-
ir átta árum fékk mjög á hann og
síðastliðin tvö ár voru honum erf-
ið vegna veikinda.
Ein dýrmætasta ferðaminn-
ingin er þó frá því þegar Anna
varð sextug og stórfjölskyldan
hélt saman til Spánar. Það var
mikið gleðiefni að börn og barna-
börn gátu fagnað þessum áfanga
með þeim Önnu og Þorvarði. Þar
var margt brallað og við eigum
öll yndislegar minningar frá
þessari afmælisferð í sólinni. Í
tilefni áttræðisafmælis Þorvarð-
ar var farið í Kerlingarfjöll þar
sem gengið var um fjöll og firn-
indi.
Með þessum fáu orðum viljum
við þakka Þorvarði samfylgdina
og kveðjum hann með söknuði og
trega en trúum því að vel verði
tekið á móti honum.
Guðlaug Þóra og
Gunnhildur.
Horfinn er af lífsins sviði ein-
hver vaskasti og einlægasti liðs-
maður bindindismanna, Þorvarð-
ur Örnólfsson. Hann var hinn
sívökuli í öllum störfum sínum,
framúrskarandi vinsæll fræðari,
heill og ódeigur í baráttunni
gegn vá krabbameinsins, en við
bindindismenn eigum honum
miklar þakkir að gjalda fyrir öll
hans gjöfulu og fórnfúsu störf,
ekki sízt í þágu Sambands bind-
indisfélaga í skólum. Þar fékk ég
fyrst að kynnast öðlingnum Þor-
varði og hans leiðsögn var ein-
staklega dýrmæt þegar ég nítján
ára, alls óreyndur, tók þar við
formennsku, en hann þá umsjón-
armaður starfsins í SBS og betri
og ráðhollari mann var ekki
hægt að hugsa sér. Þar átti hann
sem í öðru hina ágætustu sögu
og þar fékk ég að kynnast hug-
sjónagleði hans og óþreytandi
sjálboðaliðsstarfi, þar voru
vinnustundirnar ekki taldar, allt
sjálfsagt, allt fært til bezta veg-
ar.
Þorvarður var fróðleikssjór og
ættfróður, m.a. rakti hann undir-
eins ættir okkar greiðlega saman
og var mér veitult gleðiefni að
eiga hann þannig að. Góð vinátta
og frændsemi var með okkur alla
tíð.
Hann var einkar skemmtileg-
ur ræðumaður, kryddaði mál sitt
með ívafi glettninnar og af sann-
færingarkrafti, hann var einnig
prýðilega ritfær, þar kom til eins
og í máli hans rökvísi hans og vel
grundaður, heiðarlegur málflutn-
ingur, íslenzkumaður var hann
ágætur. Hann var róttækur í
skoðunum og einlægur andstæð-
ingur alls hernaðarbrölts. Þor-
varður var um áratugi félagi í
stúkunni Einingunni í Reykjavík
og þegar hann varð 85 ára send-
um við honum afmælis- og þakk-
arkveðju þar sem þetta var eitt
erindið:
Vökull gengur að verki,
veitull á bros og hlýju.
Ber okkar mæta merki,
er merlar að fornu og nýju.
Drenglyndur, prýddur dáðum,
djarfur gegn málstað röngum.
Ríkur er hann að ráðum,
réttsýnn og framsýnn löngum.
Þessi orð eiga einnig vel við í
dag, þannig var hann Þorvarður.
Þorvarður Örnólfsson er kvadd-
ur með alúðarþökk fyrir allt sem
hann var í ötulli baráttu hvar-
vetna á vettvangi.
Ég sakna góðs vinar um ára-
tugaskeið. Börnum hans og öllu
hans fólki eru sendar einlægar
samúðarkveðjur. Megi blessun
fylgja honum um bjartar eilífð-
arlendur. Honum fylgja þakkir
svo ótalmargra. Blessuð sé hin
mæta minning.
Helgi Seljan.
Sjaldgæfur ágætismaður og
gull af manni var Þorvarður Örn-
ólfsson. Þannig voru okkar kynni
og samskipti og mjög kæmi á
óvart ef aðrir hefðu ólíka sögu að
segja. Hann fæddist fyrir vestan
í Súgandafirði og þar slitum við
barnsskónum hvor í sínum firð-
inum án vitneskju um hinn enda
var hann talsvert eldri og farinn
suður þegar ég man eftir mér.
Faðir hans, Örnólfur Valdimars-
son, máttarstólpi síns samfélags
þar vestra, var fyrsti formaður
skólanefndar Héraðsskólans á
Núpi í Dýrafirði. Svo hét skólinn
frá árinu 1929. Fram að þeim
tíma hafði hann heitið Ung-
mennaskólinn að Núpi og verið í
eigu stofnandans, sr. Sigtryggs
Guðlaugssonar. Örnólfur var for-
maður þeirrar skólanefndar er
seinna treysti föður mínum, sr.
Eiríki J. Eiríkssyni, fyrir Núps-
skóla.
Það var einhvern haustdaginn
1962 að ég vissi fyrst til Þorvarð-
ar. Það var í klefanum litla á
Gamla Garði. Hann var í síman-
um að leita að forfallakennara í
einn landafræðitíma eða svo í
Kvennaskólanum í Reykjavík, 2.
bekk Z. Aldrei komst ég til þess
að spyrja Þorvarð hví hann leit-
aði á þau mið en þyrsklinginn
dró hann og skipti sköpum í ævi
þess sem á önglinum var. Tím-
arnir urðu fleiri; „það þarf svolít-
ið að sitja á þeim þarna í 2Z“,
sagði frú Guðrún. „Þetta eru
bestu skinn,“ sagði Þorvarður,
jákvæður, vinsamlegur, uppörv-
andi.
Ég kynntist því fljótt að Þor-
varður var lykilmaður í sam-
skiptum nemenda og skóla í
Kvennaskólanum. Líklega hefur
það verið frá byrjun kennslufer-
ils hans árið 1948. Frk. Ragn-
heiður skólastjóri hefur áreiðan-
lega þurft á slíkum manni að
halda. Stjórnunarhættir frú Þóru
Melsteð og frk. Ingibjargar H.
Bjarnason voru meðal fallinna í
heimsstyrjöldinni síðari. Þor-
varður, „Vassi“, var á sínu létt-
asta skeiði fádæma vinsæll kenn-
ari.
Hann var félagi nemenda,
leiðbeinandi, huggari, hvort
heldur það voru skólaferðir,
dansæfingar, sýningar, skóla-
blaðið, málfundir eða kvöldvök-
ur. Hann var allt í öllu, ráðagóð-
ur, áreiðanlegur og
hugmyndaríkur. Ef þetta er ekki
nóg get ég bætt við vandvirkni,
reglusemi og kímnigáfu. Samt
fannst mér hann alltaf fúsari til
að standa til hlés fremur en feti
framar, að aðrir en hann nytu
sviðsins. Hlédrægan mátti kalla
hann.
Þorvarður var töflusmiður
skólans með alla strengi skipu-
lagsins í hendi sér. Hann var
einkavinur Maríu húsvarðar og
hinn sterki maður kennara-
liðsins, eldra og yngra. Auður
var þar og Sigurjón, Barði, Val-
borg, frú Salóme og frú Þorbjörg
að ógleymdum skólastjórum
þess tíma. Þá eru þeir nefndir
sem fyrst koma undirrituðum í
hug en þegar hann kom var held-
ur að síga á þennan kafla starfs-
ævi Þorvarðar. Þessi sveit er
þeim sem kynntust ógleymanleg.
Þorvarður kenndi síðast við
Kvennaskólann 1975, árið eftir
100 ára afmæli skólans. Þá höfðu
skólinn og hann átt samleið
fjórðumg þeirrar aldar. Það er
fullvíst að aðeins örfáum öðrum á
sá skóli jafn mikið og óeigin-
gjarnt starf að þakka og Þor-
varði Örnólfssyni. Mér er óhætt
fyrir margra hönd bæði að minn-
ast þess og þakka.
Aðalsteinn Eiríksson.
Hann var gull af manni og
gegnheill, en hljóður, hógvær og
hjartahlýr, svo að fáir kynntust
honum að marki og sumir
kannski aldrei. Hann tók erindi
sitt við skólann alvarlega, að
menntast sem mest og best, og
var því ætíð í fararbroddi náms-
árangurs, en fór ekki hátt, held-
ur kom helst fram við þá, sem
þurftu liðsinnis á krákustígum
stærðfræðinnar. Á stúdentsprófi
varð hann dúx stærðfræðideildar
með 8,84 fullnaðareinkunn og
nánast sömu og hæst bar í mála-
deild.
Þorvarður flíkaði lítt skoðun-
um sínum og síst í stjórnmálum
og þótti samtíðin fara fullgeyst í
þeim efnum utan skólans sem
innan. Þó var hann kjörinn í eina
æðstu félagsmálastöðu sem
scriba scholaris, ritari skóla-
félagsins, á fimmtabekkjarári
’45-6, en starfaði þá einkum með
forustuliði sjötta bekkjar, næsta
á undan okkur. Komst síðar til
okkar vitundar, að hann hafði
samið frábæra skýrslu um alla
þætti skólalífsins og komið til
skila í sögu skólans. Kom hún
okkur síðar að miklum notum til
yfirlits um gjörðir okkar ár-
gangs.
Þorvarður var góður og sam-
viskusamur skólafélagi, sem átti
hlut að mörgum menningar- og
velferðarmálum innan skóla og
eftir. Við deildum með honum því
sorgarferli, er hann missti Önnu
konu sína fyrir nær áratug. Tals-
verðan þátt hefur hann tekið í
sumarferðum okkar út í náttúr-
una, átt samleið með mörgum í
nautn æðri tónlistar, og átt í heil-
brigðisstarfi sínu skipti við mörg
okkar á skólavettvangi og að
auki á vegum skíðaíþróttar.
Undirrituðum er tjáð af kunn-
ugra fólki, að Þorvarður sé kom-
inn af dugnaðar- og öndvegis-
fólki vestra, og veit sjálfur þá
staðfestingu þess, að erum sex-
menningar af Sigurði Ásmunds-
syni í Ásgarði, Grímsnesi, afa
séra Sigurðar Jónssonar á
Rafnseyri. Í eigin nafni og stúd-
entsárgangs frá MR 1947 votta
ég fjölskyldu Þorvarðar innilega
samúð við fráfall hans og óska
henni alls velfarnaðar.
Bjarni Bragi Jónsson.
Að sýna gott fordæmi er eitt
það besta sem menn gefa öðrum
og sjálfum sér. Þau sannindi
komu upp í huga mínum við frá-
fall míns góða vinar og skóla-
bróður, Þorvarðar Örnólfssonar.
Háttvísi, prúðmennska og
hógværð einkenndu framkomu
Þorvarðar. Hann var einlægur
bindindismaður og vísaði öðrum
veginn til heilbrigðs lífernis með
baráttu sinni gegn tóbaksreyk-
ingum og áfengisdýrkun.
Kynni okkar Þorvarðar hófust
í Menntaskólanum í Reykjavík,
en þar vorum við í námi á sama
tíma. Fann ég fljótt hversu
skyldurækinn og vandaður Þor-
varður var í alla staði. Hann var
framúrskarandi nemandi og með
hæstu einkunn í stærðfræðideild
við stúdentspróf okkar árið 1947
og fékk næstbestu einkunn
þeirra 72 stúdenta sem þá út-
skrifuðust frá menntaskólanum.
Fyrir nokkrum árum leitaði
Þorvarður til mín um lögfræðiað-
stoð. Þá gáfum við okkur góðan
tíma til að rifja upp ljúfar minn-
ingar frá menntaskólaárunum.
Minntumst við til dæmis á þann
góða sið okkar ágæta rektors,
Pálma Hannessonar, að láta
nemendur koma saman í sal skól-
ans og syngja nokkur lög áður
kennslan hófst á morgnana.
Ljóðið við eitt laganna, sem þá
var stundum sungið, hefst með
orðunum: „Lífsgleði njóttu svo
lengi kostur er.“ Þorvarður
fylgdi þeim hollu heilræðum,
sem koma fram í því ljóði og naut
sannrar lífsgleði á sinni ævi.
Megi björt minningin um Þor-
varð vera mörgum leiðarljós í líf-
inu og sefa söknuð barna hans
við missi góðs föður. Kveð minn
kæra skólabróður með virðingu
og hjartans þakklæti fyrir lær-
dómsrík kynni og framlag hans
til góðra málefna.
Árni Gunnlaugsson.
Það voru viðbrigði fyrir þrett-
án gamlar ára stúlkur að koma
úr barnaskóla í Kvennaskólann
um miðja tuttugustu öld. Allt var
í föstum skorðum. Kennararnir
þéruðu stúlkurnar sem lærðu að
þéra á móti og tungumálanám
var haft í hávegum. Námsmeyj-
ar, sem stefndu á landspróf og
menntaskólanám, fengu auka-
kennslu í algebru á þriðja ári á
meðan hinar lásu þýsku undir
leiðsögn frú Nagel. Eðlisfræði
var kennd eftir hádegi á laug-
ardögum þegar aðrar námsmeyj-
ar voru farnar heim. Ungur mað-
ur, Þorvarður Örnólfsson,
kenndi þessar greinar. Hann var
uppáhaldskennarinn okkar. Hon-
um var hægt að segja allt það
sem á dagana hafði drifið í vik-
unni. Hann skildi okkur, tók mál-
stað okkar og hann sýndi okkur
hlýju og glaðlegt viðmót. Þor-
varður var fyrsti kennari minn í
eðlisfræði, sem varð mér allra
námsgreina kærust. Mér er
löngum minnisstæð kennsla
hans, ekki vegna kennsluaðferð-
anna, þar voru taflan og krítin
drýgst, heldur fyrir löngunina
sem hann skapaði til að læra
þessar nýstárlegu námsgreinar.
Ekkert námsefni annað dundaði
ég við að hreinskrifa í lok vik-
unnar, ekki af því að ég kviði því
að vera tekin upp, heldur af löng-
un. Eftir á að hyggja minnir mig
að algebrudæmin sem hann tók
hafi verið nokkuð snúin, snúnari
en ég hefði lagt fyrir 15 ára nem-
endur síðar þegar ég var komin í
sama hlutverk. En málið snerist
ekki um það, kröfurnar voru
hvort sem er miklar í öllum
námsgreinum, það var viðmótið
sem var vinsamlegt og hvetjandi.
Þorvarður og fleiri ungir
kennarar fylgdust með okkur á
skólaböllum og gættu þess að allt
færi vel fram. Uppi varð fótur og
fit þegar ungur menntaskólapilt-
ur tók að fylgja mér. Hann var
samherji Þorvarðar í Þjóðvarn-
arflokknum og bróðir látins vinar
annars kennara svo að þessir
góðu menn settu strax gæða-
stimpil á piltinn sem hefur fylgt
mér síðan. Þorvarður verður
ávallt ungi kennarinn í mínum
huga, hugsjónamaðurinn sem
færði gleðina inn í skólastarfið,
strangt námið og félagslífið. Hafi
hann þakkir að leiðarlokum.
Kristín Bjarnadóttir.
Með þakklæti og söknuði
minnumst við okkar gamla og
góða kennara, Þorvarðar Örn-
ólfssonar.
Það var haustið 1948 að við
hófum nám í 1. bekk A í Kvenna-
skólanum í Reykjavík, vonglaðar
ungmeyjar, sem vissu ekki hvað
hvað framtíðin bæri í skauti sér.
Kvennaskólinn var virtur og vel
látinn og þótti eftirsóknarvert að
fá inngöngu.
Þorvarður var einn af mörgum
kennurum skólans og var aðeins
nokkrum árum eldri en við.
Hann kenndi okkur stærðfræði
og höfðaði til okkar stelpnanna
og sýndi skilning, enda uppskar
hann eftir því.
Venja var að kennarar skipt-
ust á að sitja yfir okkur í nest-
istímanum og þegar Þorvarður
var hjá okkur ræddi hann málin
við okkur eins og jafningja. Í
skólanum tíðkaðist að þéra kenn-
arana en Þorvarður var ekki á
þeirri línu og komst upp með
það.
Hann var sennilega fyrstur til
að benda okkur á skaðsemi reyk-
inga og talaði gegn þeim af eld-
móði.
Nú enn verður skarð fyrir skildi,
því skuggann um svið okkar bar.
Hann kenndi og veg okkar vildi,
- sá vinur nú horfinn er þar.
Þann vin hér við kjósum að kveðja
sem kostgæfni í störfum sér bjó.
Með áhugans glóð vildi gleðja
við glaðsinna jafnvægis ró.
Og bindindis hugsjónin besta
var baráttu- og fagnaðargrein.
Þar kom fram hans kappsemin mesta
- það kallast má ævibraut hrein.
Að syrgja er mannlífsins saga
og sál verður döpur og klökk.
En mætustu minningadaga
við munum í gleði og þökk.
(Höf.: Bjarni Valtýr Guðjónsson)
Fjölskyldunni sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Góður maður er genginn.
Ýrr Bertelsdóttir,
Rannveig Jónsdóttir,
Katrín Jóhannsdóttir.
Kveðja frá Krabbameins-
félagi Reykjavíkur
Vorið 1974 var gerð könnun á
reykingum grunnskólanema í
Reykjavík. Niðurstöður hennar
voru þær að annar hver 16 ára
unglingur reykti og meira en
30% nemenda á aldrinum 12-16
ára reyktu, þar af meira en 20%
daglega. Þetta var óviðunandi
ástand sem bregðast þurfti við. Í
því skyni var Þorvarður Örnólfs-
son ráðinn til Krabbameinsfélags
Reykjavíkur sem framkvæmda-
stjóri haustið 1975 og í kjölfarið
hófst „herferðin gegn reyking-
um“ í samvinnu við Krabba-
meinsfélag Íslands.
Þorvarður stýrði öflugu starfi
Krabbameinsfélags Reykjavíkur
í áratugi. Að öðrum ólöstuðum
má segja að hann hafi verið hug-
myndasmiður og forystumaður
fræðslustarfs Krabbameins-
félagsins. Hann hafði frá upphafi
ýmsar hugmyndir um eflingu
þess, sérstaklega í skólum. Þor-
varður lagði til að farið yrði
reglulega í skólana þar sem nem-
endum yrði gerð rækileg grein
fyrir skaðsemi reykinga og að
ekki síst yrði lögð áhersla á að
heimsækja unga nemendur til að
hafa áhrif á þá áður en þeir byrj-
uðu að reykja.
Fræðslan var sambland af
umræðum um félagslega þætti
og heilsufarslegar afleiðingar
Þorvarður
Örnólfsson