Morgunblaðið - 05.04.2013, Qupperneq 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. APRÍL 2013
✝ ÞórhildurJónsdóttir,
Tóta, fæddist á
Hvammstanga 19.
nóvember 1965.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi föstu-
daginn 29. mars
2013.
Tóta var dóttir
hjónanna Jóhönnu
Björnsdóttur, f. 4.
ágúst 1930, og Jóns Marz
Ámundasonar, f. 11. október
1921, d. 12. júní 2000.
Systkini hennar eru: Guðrún,
f. 1. nóvember 1950, gift Hall-
dóri H. Árnasyni og þau eiga
einn son. Ámundi Grétar, f. 14.
apríl 1952, og hann á tvo syni.
Birna, f. 23. nóvember 1954,
gift Eiríki Jónssyni og þau eiga
þrjú börn. Dagbjört, f. 19. des-
ember 1955, gift Hermanni J.
Ívarssyni og þau eiga tvo syni.
Daði, f. 12. ágúst 1958, í sambúð
með Olgu S. Ákadóttur og þau
eiga þrjár dætur. Svanhildur, f.
urskóla Íslands árið 1992 sem
leikskólakennari. Hún starfaði
sem leikskólakennari í Reykja-
vík allt þar til hún flutti ásamt
fjölskyldu sinni til Würzburg í
Þýskalandi en þar bjó hún frá
árinu 2001 til ársins 2007. Þá
flutti hún aftur heim til Íslands
og hóf störf að nýju sem leik-
skólakennari í Reykjavík, lengst
af í Hulduheimum en síðast í
Vinagerði.
Tóta var ekki mikið fyrir að
fara troðnar slóðir. Hún var
mjög kærleiksrík, fordómalaus,
æðrulaus og mikið náttúrubarn.
Tóta var alltaf glaðvær og mik-
ill grúskari. Helstu áhugamál
hennar voru myndlist og önnur
listræn sköpun. Hún notaði
listamannsnafnið Húna og vann
t.d. fjölda korta fyrir vini og
ættingja og einnig skrautskrif-
aði hún, teiknaði og málaði.
Tóta spilaði á gítar og söng.
Hún var virk í starfi frið-
arhreyfinga og kynnti sér húm-
anisma. Tóta var mikill fagmað-
ur í starfi sínu sem
leikskólakennari og var áhuga-
söm og framsýn. Þetta kom vel
fram í því hvað hún lagði mikla
rækt við foreldrasamstarf.
Útför Tótu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 5. apríl 2013,
og hefst athöfnin kl. 15.
30. ágúst 1961, gift
Bárði Helgasyni og
þau eiga tvö börn.
Börn Tótu eru:
Erla Rún, f. 7. nóv-
ember 1989, í
Reykjavík, í sam-
búð með Jóhanni
Páli Kulp, f. 31.
janúar 1989, Urður
Mist, f. 14. sept-
ember 1993, í
Reykjavík og Björn
Máni, f. 1. desember 2004 í
Würzburg í Þýskalandi.
Eftirlifandi unnusti Tótu er
Steinn Skaptason, f. 19. mars
1963. Móðir hans var Svein-
fríður Guðrún Sveinsdóttir, f.
30. apríl 1929, d. 16. febrúar
1993, og faðir hans er Svein-
berg Skapti Ólafsson, f. 7. októ-
ber 1927.
Tóta ólst upp á æskuheimili
sínu í Bjarghúsum í Vestur-
Húnavatnssýslu fram á ung-
lingsaldur en þá fór hún suður
til Reykjavíkur í framhalds-
skóla. Hún útskrifaðist frá Fóst-
Elsku besta, fallegasta og
yndislegasta mamma í öllum
heiminum, orð fá því ekki lýst
hvað við söknum þín mikið og
hversu sárt það er að missa þig
svona snemma frá okkur. Að
heyra ekki sönglið í þér þegar
þú varst að vaska upp og taka
til í eldhúsinu, að fá ekki knús
frá þér aftur, því það voru bestu
knús í heimi, að heyra ekki
lengur fallega og innilega hlát-
urinn þinn þegar við krakkarnir
vorum eitthvað að fíflast, að
heyra ekki „góða nótt, sofðu vel
og dreymi þig fallega“ fyrir
svefninn. Þú varst svo falleg og
með svo gott hjarta og varðst
aldrei reið eða fúl, heldur mætt-
ir okkur með skilning og opinn
faðm. Það væri erfitt eða jafn-
vel ekki hægt að finna betri
manneskju en þú varst. Eitt
sem var líka svo aðdáunarvert
við þig var að þú týndir aldrei
barninu í þér. Þú gast sett þig í
spor allra barna og leikið við
þau og skilið þau.
Um leið og það er svo sárt að
kveðja þig, þökkum við þó fyrir
að hafa átt þig sem móður og að
hafa fengið þann tíma sem við
fengum með þér. Við munum
alltaf geyma þig í hjörtum okk-
ar og tökum þig með allt sem
við förum og gerum það sem
eftir er. Við tökum þig með á
tónleika, því þú elskaðir góða
tónlist og að fara á tónleika, við
ferðumst með þig í hjartanu á
alla þá staði sem við eigum eftir
að heimsækja og þú varst ekki
búin að fara til og þú verður
með okkur í hjörtum okkar þeg-
ar við eignumst okkar börn og
segjum þeim sögur af svo ynd-
islegum engli sem hefði verið
amma þeirra.
Við elskum þig mest og best,
að eilífu og alltaf.
Erla Rún, Urður Mist
og Björn Máni.
Hetja er fallin. Hetja sem var
elskuð, dáð og virt. Hetjan, Þór-
hildur eða Tóta, var litla systir
mín. Hún háði harða og snögga
baráttu við krabbamein sem
náði að sigra hana á mjög
skömmum tíma. Tímann sem
hún hafði til stefnu nýtti hún
vel og hann var dýrmætur allt
fram á síðustu stundu.
Minningarnar streyma, mað-
ur sér hana fyrir sér sem lítið
stelpuskott í sveitinni, glaðvær
og að athuga heiminn. Heim-
urinn stækkaði svo eftir því sem
árin liðu en gleðin var alltaf
hennar aðalsmerki og til staðar
fyrir allt og alla.
Um tíma voru samskipti ekki
til staðar á milli okkar en þeim
mun meiri þegar þau hófust að
nýju. Þá var yndislegt að kynn-
ast gullmolunum hennar Tótu
og mesta stolti hennar, börn-
unum Erlu Rún, Urði Mist og
Birni Mána svo og tengdasyn-
inum Jóa. Hún umvafði þau ást
og kærleika og hafði endalaust
tíma fyrir þau. Þannig var hún
einnig í starfi, mikil fagmann-
eskja og vinsæl.
Tóta fór oft ótroðnar slóðir,
þurfti að kanna heiminn á sín-
um forsendum og þannig eign-
aðist hún mjög stóran vinahóp.
Vinir eru dýrmætari en gull og
það fann Tóta sannarlega í veik-
indum sínum. Þær eru ófáar fal-
legu kveðjurnar og kærleikur-
inn til hennar á „fésbókinni“.
Hún hafði á orði að það hefði
gefið henni ómældan kraft í
veikindunum.
Það er ekki hægt að segja að
Tóta hafi gengið í gegnum lífið í
gullskóm en hún var svo lánsöm
að eiga góða vini og fjölskyldu
sér til stuðnings á erfiðum tím-
um. Lífið kenndi Tótu margt og
lífið gaf henni margt en hún
kunni líka að njóta þess. Fann
stóru ástina í lífi sínu frekar
seint en naut hverrar stundar
með honum Steini sínum. Hann
stóð við hlið hennar sem klettur
allt frá fyrsta degi veikindanna
og það var henni ómetanlegur
styrkur og stuðningur.
Tóta hafði stórt hjarta og þar
var pláss fyrir alla sem henni
þótti vænt um, þar ætlaði hún
sér að geyma okkur öll.
Núna á erfiðum tímum er
dýrmætt að eiga góðar minn-
ingar, eitthvað sem ekki verður
tekið frá manni, það er ljúft.
Ég held að heimurinn yrði
betri ef lífsmottó systur minnar
yrði haft að leiðarljósi: „All You
Need is Love.“
Svanhildur.
Í dag kveðjum við elskulega
systur og mágkonu með miklum
söknuði og trega í hjarta. Þór-
hildur eða Tóta, eins og hún var
ávallt kölluð, var með stórt
hjarta. Börn voru henni mjög
kær og allt frá unga aldri
hændust börn að henni og hafði
hún alltaf tíma til að sinna
þeim. Ekki nutu aðeins hennar
eigin börn hjartagæsku og mildi
hennar, heldur börn annarrra,
t.d. systkinabörnin, sem dýrk-
uðu frænku sína. Það sást á
heimili hennar að þar voru börn
alltaf velkomin, enda tók hún
alltaf á móti þeim með mikilli
gleði.
Tóta vann lengst af sínum
starfsferli við að sinna börnum,
sem leikskólakennari og /eða
sem leikskólastjóri á höfuðborg-
arsvæðinu en einnig úti á lands-
byggðinni. Í upphafi starfsfer-
ilsins vann hún við leikskólann
á Hvammstanga og dvaldi hún
þá á heimili okkar í um tvö ár.
Þann tíma fengu synir okkar að
njóta samvista við Tótu, sem
var óþreytandi við að segja
þeim sögur, syngja fyrir þá eða
teikna og skapa eitthvað. Hún
var mikil listakona í sér og
skapaði mörg listaverkin með
teikningum og skrautskrift og
nutum við oft góðs af því.
Í veikindum sínum sýndi hún
mikið æðruleysi og jákvæðni.
Hún kenndi fólki í kringum sig
mjög margt, t.d. að ekkert er
sjálfsagt í lífinu. Það var alltaf
mjög stutt í glensið og grínið
hjá henni þrátt fyrir miklar
þjáningar í veikindum hennar.
Hún bar hag barna sinna mjög
fyrir brjósti og það var hennar
heitasta ósk að þau gætu átt
heimili saman og varð henni að
ósk sinni áður en hún kvaddi.
Við þökkum elskulegu systur
og mágkonu okkar allar ynd-
islegu samverustundirnar.
Hvíl í friði.
Dagbjört og Hermann.
Elskulega Tóta systir mín
lést á líknardeildinni í Kópavogi
eftir baráttu við erfiðan og
ólæknandi sjúkdóm. Hún ólst
upp í sveitinni og var yngst af
okkur sjö systkinum. Tóta hafði
einstaklega gott lag á börnum
og voru þau fljót að hænast að
henni. Hún byrjaði ung að
passa börn fyrir systkini sín og
nágranna og síðar varð leik-
skólakennsla ævistarf hennar.
Tóta var líka ákaflega listræn,
teiknaði, málaði, skrautskrifaði
og bjó til fallegar gjafir. Ég á
fallega skrifuð bréf og teikn-
ingar eftir hana sem ég varð-
veiti vel. Hún spilaði einnig á
hljóðfæri og hafði góða söng-
rödd. Tóta systir mín var af-
skaplega félagslynd, jákvæð og
öllum góð og naut þess að hafa
fjölskyldu og vini í kringum sig.
Náin var hún börnum sínum og
tengdasyni sem sýndi sig í mik-
illi ástúð og umhyggju hjá þeim
hverju fyrir öðru. Hún barmaði
sér aldrei sem sást best í veik-
indum hennar er hún barðist
áfram jákvæð og raunsæ þótt
hún væri sárkvalin. Í veikind-
unum var hennar stoð og stytta
Steinn unnusti hennar sem
annaðist hana af mikilli ást og
umhyggju sem ber að þakka
fyrir.
Ég ætla að geyma allar góðu
og fallegu minningarnar um
elsku litlu systur mína.
Hvíl í friði.
Þín systir,
Birna Jónsdóttir.
Þegar við settumst niður til
þess að skrifa nokkur minning-
arorð um okkar elskulegu Tótu
gripum við í ljóðabókina „Að
sigra heiminn“ eftir Stein Stein-
arr. Þessa bók færði Guðrún,
systir Tótu, okkur eftir að Tóta
veiktist alvarlega. Okkur fannst
ljóðið „Siesta“ eiga vel við sem
kveðjuorð til hennar.
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr)
Minning Tótu mun lifa í huga
okkar allra og birtist í starfi
leikskólans. Hennar hugsjón í
starfi, virðing fyrir samstarfs-
fólki og börnum og síðast en
ekki síst verkefnið „Barn vik-
unnar“ mun lifa í menningu
leikskólans Hulduheima um
ókomna tíð.
Við sendum börnunum henn-
ar, Erlu Rún, Urði Mist og
Birni Mána, Steini sem og öðr-
um aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Við söknum þín elsku Tóta
okkar.
Fyrir hönd starfsfólks Leik-
skólans Hulduheima,
Jónína, Bryndís, Gróa,
Karlotta og María Una.
Þá er hún Tóta okkar horfin
á braut. Laus við allar þján-
ingar, en við hin orðin fátækari
fyrir vikið. En samt ekki, því
minningin mun lifa sterk í hin-
um fjölmörgu vinum og ættingj-
um sem eftir standa. Við erum
því að vissu leyti ríkari en sú
manneskja sem ekki naut þeirra
forréttinda að kynnast Tótu.
Sem barn var ég afskaplega
hrifinn af Tótu frænku, en það
reyndist svo vera einn af henn-
ar fjölmörgu eiginleikum, hvað
hún náði einstaklega vel til
barna. Þegar hún bjó hjá okkur
um tíma á Hvammstanga, átti
hún alltaf tíma fyrir litla uppá-
haldsfrænda sinn, eins og hún
orðaði það. Við heilsuðumst þá
oft að eskimóa sið, sem mér
þótti alltaf svo sniðugt. Ég varð
strax dolfallinn yfir því hversu
listræn hún frænka mín var og
þótti mikið til koma. Hún lét
það líka oft eftir frænda sínum
að teikna eitthvað skemmtilegt
fyrir hann. Teiknimyndasögur
og kennsluefni í myndrænum
stíl átti eftir að hafa ofan af fyr-
ir mér um nokkurt skeið.
Mörgum árum seinna þegar
Tóta var komin heim frá Þýska-
landi sátum við heima í stofu
hjá henni að skoða myndir sem
Björn Máni hafði teiknað.
Greinilegt var að hann hafði
erft listræna hæfileika frá móð-
ur sinni. Stolt sagði hún mér að
strákurinn líktist svolítið uppá-
haldsfrænda sínum á þessum
aldri. Mikið þótti mér vænt um
að heyra það.
Það var svo í október á síð-
asta ári, að ég lendi í basli við
eldamennsku. Kominn með
langan innkaupalista, ætlaðan
fyrir tyrkneska matargerð og
algjörlega að brenna á tíma.
Eitt símtal við Tótu og málin
voru leyst. Af Háaleitisbraut-
inni fór ég með fullan poka af
nauðsynjum, fullan hausinn af
fróðleik og fulla vissu um að
þetta ætti allt eftir að ganga
upp hjá mér. Enn og aftur varst
það þú, kæra frænka, sem gafst
svo mikið af þér. Sögu sagðir þú
mér af bláa, tyrkneska auganu
með svo miklum og góðum boð-
skap og eldaðir chili handa okk-
ur örsnöggt á pönnu. Við áttum
nefnilega samleið í eldhúsinu
líka. Við ætluðum svo í kjölfarið
að hittast fljótlega eftir þetta og
elda eitthvað saman, en af því
varð ekki.
Af æðruleysi tókstu á við erf-
iðan sjúkdóm, umvafin vinum
og vandamönnum. Þú hélst
áfram að gefa af þér til síðustu
stundar.
Elsku frænka, eins og þú
sagðir sjálf, þú áttir alveg hell-
ing í mér og munt alltaf gera.
Steini, Erlu, Jóa, Urði og
Birni votta ég innilega samúð
mína, sem og öðrum í fjölskyld-
unni. Það sama gildir um vini
Tótu.
Þinn frændi,
Jón Ívar Hermannsson.
Elsku Tóta mín er farin á vit
feðra sinna. Hún fór alltof
snemma og það er erfitt til þess
að hugsa að aldrei aftur verður
svo margt. En Tóta skildi eftir
sig spor í lífi allra sem voru svo
lánsamir að kynnast henni. Ég
var ein af þeim heppnu.
Tótu kynntist ég árið 1986 í
litlu þorpi úti á landi. Ég sótti
þá um vinnu þar sem hún var
yfirmaður. Á þeim tíma var ég
með fjólublátt hár og Tóta sagði
mér seinna að að sjálfsögðu
hefði hún ráðið stelpuna með
fjólubláa hárið, það var spenn-
andi. Þetta lýsir Tótu vel. Hún
dæmdi fólk aldrei en var spennt
að kynnast flóru mannkynnsins.
Árin 1986-87 vorum við óað-
skiljanlegar. Við unnum saman
og frístundunum eyddum við
líka saman. Hún bjó hjá Döggu
systur sinni og ég beint á móti.
Það voru ófá skrefin yfir göt-
una. Alltaf var gott að koma til
Döggu og Hemma. Þar vorum
við rétt tvítugar stelpur, föndr-
uðum, hlustuðum á tónlist og
fengum að njóta lífsins. Ég
hugsa til þessa tíma með sökn-
uði en er jafnframt þakklát fyr-
ir allar þær minningar sem
koma upp í höfuðið.
Eftir að við fluttum báðar til
Reykjavíkur var ekki lengur
hægt að trítla yfir götuna en
sterk vinabönd höfðu myndast.
Við fluttum hvor í sitt landið
svo alltaf urðu skrefin fleiri á
milli okkar.
Þegar við hittumst svo aftur
eftir næstum 20 ára aðskilnað
var eins og við hefðum hist í
gær. Hún orðin þriggja barna
móðir, ég tveggja barna og
löngu hætt að vera með fjólu-
blátt hár.
Við tókum upp þráðinn þar
sem frá var horfið og bjuggum
til fleiri minningar. Tónleikar,
mótmæla óréttlæti eða tala um
lífið og tilveruna. Innst inni
höfðum við lítið breyst nema
það sem lífið sjálft hafði breytt
okkur.
Svo kom höggið. Tóta átti
ekki langt eftir. Stundum getur
lífið verið virkilega óréttlátt en
aðalstyrkurinn var þó í Tótu
sjálfri. Hún sýndi þvílíka hetju-
dáð alveg fram á síðustu
stundu. Æðruleysið, kærleikur-
inn og raunsæið sem bjó í
henni.
Tóta lifir enn í hjarta mínu
þó ég verði að kveðja hana um
sinn. Við tökum aftur upp þráð-
inn þegar við hittumst næst.
Elsku Steinn, Erla, Urður og
Björn Máni. Ég vona innilega
að þið finnið styrk í gegnum
þessa miklu sorg sem á ykkur
er lögð.
Mömmu Tótu og systkinum
óska ég þess sama.
Elsku Tóta, minning þín lifir.
Kristín Guðmundsdóttir
(Stínus).
„Í dag er sólskin. Sólargeisl-
arnir eru faðmlag mitt til ykkar
allra í Vinagerði.“ Þessa fallegu
kveðju gaf Tóta mér þegar ég
heimsótti hana í síðasta skipti á
líknardeild LSH.
Tóta var sjálf eins og sólin,
björt, hlý, umvefjandi og öllum
góð.
Þórhildur Jónsdóttir eða
Tóta eins og hún var alltaf köll-
uð hóf störf hjá okkur í leikskól-
anum Vinagerði sem deildar-
stjóri í byrjun september 2011.
Í árum talið vann hún ekki lengi
hjá okkur því hún veiktist eftir
nokkurra mánaða starfstíma.
En tíminn er afstæður og Tóta
þurfti ekki lengri tíma til að
festa sig í sessi í leikskólanum
og hafa áhrif á okkur öll. Hún
var einstaklega góður leikskóla-
kennari sem bjó að dýrmætri
reynslu og var fagmaður fram í
fingurgóma sem var annt um
stétt sína og félag. Hún hafði
sterka réttlætiskennd og var
fylgin sér og þegar hún ræddi
uppeldis- og leikskólamál var
hún í essinu sínu. Síðan og ekki
síst átti hún gott samstarf við
okkur öll og var góður vinnu-
félagi sem bauð yfirleitt góðan
dag með faðmlagi og kossi.
Tóta var sérstaklega næm á
börn og fljót að átta sig á sterk-
um hliðum þeirra og þroska.
Hún átti stóran faðm og börnin
treystu Tótu sinni fyrir sér og
dáðu gleðina og öryggið sem
hún skapaði þeim og hún lagði
sig fram um að stuðla að góðum
samskiptum við foreldra þeirra.
Í veikindum sínum hélt hug-
sjónamanneskjan Tóta áfram
uppeldisstarfi sínu áfram þó
með öðrum hætti væri. Kennsl-
an fór fram með æðruleysi
hennar, einlægni og visku. Hún
gaf verðmætar gjafir: kærleika,
hrós, athygli og tíma. Hún sagð-
ist eiga augnablikið og vera
hamingjusöm. Það var ekki ver-
ið að kvarta. Einlægni hennar
og kærleikur til ástvina sinna
og lífsins alls lét fæsta ósnerta
og gerði það að verkum að mað-
ur fór alltaf ríkari frá henni.
Tóta varð þeirra gæfu aðnjót-
andi að kynnast ástinni og trú-
lofaðist Steini Skaptasyni 19.
janúar. Steinn hefur ekki vikið
frá Tótu í veikindum hennar og
sýnt í verki skilyrðislausa ást.
Þau voru falleg og hamingju-
söm saman.
Hún gerði margs konar ráð-
stafanir á sjúkrasæng og reyndi
eins og hægt var að skipuleggja
framtíð barna sinna. Börnin
hennar þrjú, Erla Rún, Urður
Mist og Björn Máni, voru stolt
hennar, hún ljómaði þegar hún
talaði um þau. Missir þeirra er
sár og þungur en megi ljósið og
kærleikur fylgja þeim, Steini og
fjölskyldu Tótu.
Fyrir hönd starfsmanna
Vinagerðis,
Dagrún Ársælsdóttir
leikskólastjóri.
Vegir okkar Þórhildar (Tótu)
lágu saman fyrir rúmum þrem-
ur árum þegar ég fór til starfa
tímabundið á leikskólanum
Hulduheimum. Ég fann það
strax við fyrstu kynni að hún
var bæði sérstök og skemmtileg
kona. Síðar átti ég eftir að
kynnast því yfir hversu miklum
kærleik hún bjó og ég sá að fólk
laðaðist ósjálfrátt að henni. Hún
hafði svo margt sem okkur flest
skortir. Hún var hreinlunduð og
átti auðvelt með að umgangast
fólk af öllum stéttum, aldri og
gerðum. Manngæska, kærleik-
ur, umburðarlyndi og æðruleysi
var einkennandi fyrir Tótu og
ég leit upp til hennar og hún
snerti einhvern streng í mér.
Hún átti mörg áhugamál og var
fróð um margt og mér fannst
gaman að tala við hana um tón-
list og menningarmál. Okkur
greindi stundum á í samstarfi
og vorum ekki alltaf sammála
en alltaf voru málin rædd á fag-
legan hátt því að Tóta var fag-
maður fram í fingurgóma og
átti gott með að taka gagnrýni
og koma sínum skoðunum á
framfæri.
Tóta var mjög vinstrisinnuð
en jafnframt frjálslynd og ég
hugsa að viðhorf hennar hafi
jaðrað við anarkisma. Hún vildi
hafa börnin frjáls á leikskól-
anum og hún vildi umvefja þau
hlýju og virðingu. Hún lagði sig
fram við að koma til móts við
Þórhildur
Jónsdóttir
áða
aði
ng.
og
gli.
us.
itla
um
sla
inn
or-
ög-
gat
pað
án-
nd-
til
ildi
ótti
gli.
at-
ein
mín.
var
vað
gur
Ég
með
nu-
gur
dur
um
var
ins
em
ör-
um
gað
inn
allt
dar
fur
rn-
.