Morgunblaðið - 17.04.2013, Síða 31

geyma, hún verður áfram með
okkur í öllum góðu minningunum
sem við eigum. Hetjulegri bar-
áttu við óvininn, krabbameinið, er
lokið en sú barátta er búin að
standa meira og minna í 13 ár,
óvinurinn var óvæginn og mis-
kunnarlaus, allt var reynt, mat-
aræði tekið í gegn og það voru
ófáar ferðirnar í lyfjagjafir, blóð-
gjafir og blóðflögugjafir en sjald-
an komu góðar fréttir úr þessum
meðferðum, hún hélt ótrauð
áfram, hún ætlaði að sigra óvin-
inn og að vissu leyti sigraði hún
því hún gafst aldrei upp, það var
aðdáunarvert hvernig hún tók
þessu öllu. Hún var hetja hún vin-
kona mín. Við hennar hlið stóð
Svenni maðurinn hennar rólegur
og traustur og alltaf var vonað og
vonað. Synirnir eru þrír, Baldur,
Valgeir og Siggi, velferð þeirra
var númer eitt, uppeldi þeirra var
til fyrirmyndar, þeir tóku mikinn
þátt í heimilisverkunum og var
kennt að meta gildi peninga og
það að þurfa að hafa fyrir því að
eignast þá. Baldur er í sambúð
með Aniu Halwa og eiga þau gull-
molana Alexander og Ian, það
veitti henni mikla gleði að eignast
barnabörnin og Guði sé lof fyrir
að hún fékk að upplifa það að
verða amma. Hún vinkona mín
hugsaði fyrst og fremst um aðra,
hún vildi ekki láta hafa fyrir sér.
Hún kenndi mér að þiggja, það er
auðvelt að gefa hvort sem það er
greiði eða gjafir, hún taldi það
ekki eftir sér að rétta öðrum
hjálparhönd og ef henni var gerð-
ur greiði gleymdi hún því ekki.
Ferðalög, jólaboð, afmæli, minn-
ingarnar eru margar og góðar, of-
arlega er ferð til Rómar, Vatík-
anið og Pompei skoðuð en Pompei
lagðist í eyði þegar Vesuvius gaus
árið 79 e.k. Önnur ferð stendur
ofarlega á minningalistanum en
þá fórum við til Bath á Englandi,
en Bath er ein elsta borg Eng-
lands og þar hélt aðalsfólkið til yf-
ir sumarið þaðan fórum við í ferð
til Stonehenge sem eru eldgamlar
minjar en enginn veit með vissu
til hvers steinarnir voru notaðir, í
Bath gistum við í gamalli villu til
að fanga stemninguna. Ógleym-
anlegar ferðir. Nú erum við nýbú-
in að halda upp á upprisuhátíðina,
sem gefur okkur loforð um líf eft-
ir dauðann og á það trúi ég. Elsku
Sissa mín, ég sé þig fyrir mér í
landi ljóssins og friðarins, laus við
þjáningar og þrautir, birtan um-
vefur þig ljúflega og þarna eru
margir að taka á móti þér. Elsku
hjartað mitt, hversu erfitt er það
að kveðja þig. Ég ætla að gera
þessi ljóð eftir Ágúst Jónsson að
mínum:
Vinan góða, þér um ljóssins leiðir lífið
eilíft kærleiksfaðm sinn breiðir,
þótt að tjaldbúð lífs þíns hvíli hér,
himins til vér leitum eftir þér.
Hjartans þakkir fyrir aðstoð alla,
er í kærleik léstu í skaut oss falla;
Öll þín gæði er ávallt nutum vér,
eilíflega drottinn launi þér.
Far þú sæl til framþróunarinnar,
frelsi gædd í ríki dýrðarinnar,
sæla endurfunda vissan vor –
varpar geislum á vor saknaðsspor.
Elsku Svenni og fjölskylda,
Gunna og Svenni. Við Rútur vott-
um ykkur okkar innilegustu sam-
úð.
Bergljót Einarsdóttir.
Í klúbbinn okkar komum
konurnar, sorgmæddar
til að hylla veikan vin.
Þá kom fregnin svo ísköld.
Hún var horfin. Við grátum.
En minningarnar lifa.
Sem litlir glaðir fuglar
þær fljúga mót sólinni.
Og allt mun verða betra
er tíminn líður.
Því trúum við vinirnir.
Sissa lifir í hugum okkar
svo trygg og trú um eilífð.
(Elísabet Árnadóttir)
Sissa okkar er horfin af vettvangi,
við drúpum höfði. Baráttunni er
lokið.
Ungar blönduðum við geði,
glöddumst á góðum stundum.
Skemmtum okkur í áhyggjuleysi
æskunnar. Ung að árum kynntist
Sissa honum Svenna sínum. Þau
voru einstaklega samhent hjón,
miklir félagar og vinir. Saman
sköpuðu þau sonum sínum hlýtt
og fallegt heimili. Sissa var trú
sínum, mikil og góð móðir og ekki
síðri amma. Sá ekki sólina fyrir
ömmustrákunum sínum þeim Al-
exander og Ian. Tengdadóttur
sinni reyndist hún hin besta móð-
ir. Sissa var fagurkeri og snill-
ingur í höndunum. Hún hafði
mikinn áhuga á allri handavinnu,
blómum og garðrækt. Þau voru
ófá listaverkin sem urðu til í
„Ljósinu“ og var hún þakklát fyr-
ir það góða starf sem þar er unn-
ið.
Sissa var mikil fjölskyldukona
og bar einstaka umhyggju fyrir
fjölskyldu og vinum. Hugsaði
ávallt um alla hina, úrræðagóð,
útsjónarsöm, heil og sönn. Hún
var jákvæð, traust og hlý kona
sem gafst aldrei upp.
Við í saumaklúbbnum Trillun-
um höfum átt margar dásamleg-
ar stundir saman, saumaklúbbar,
kaffihús, sumarbústaða- og dek-
urferðir innanlands sem utan,
sem við þökkum nú fyrir af heil-
um hug.
Það besta sem við eigum
er vinátta.
Hún er trygg í gleði og sorg
svíkur aldrei
alltaf hlý, alltaf góð.
(EÁ.)
Elsku Sissa okkar, takk fyrir
yndislega vináttu,
Ásta, Birna, Hulda Elísabet,
Hjálmfríður, Valborg,
Kristín, Þórdís og Ágústa.
Í dag kveðjum við Sesselju
Signýju Sveinsdóttur, Sissu okk-
ar, ritara í Kársnesskóla, hinstu
kveðju. Það er sorg í huga okkar
allra, við sjáum á eftir góðum
starfsmanni og vini. Sissa hugs-
aði um vinnu sína eins og um eig-
in fjölskyldu væri að ræða, af al-
úð og umhyggjusemi. Nemendur,
starfsmenn og foreldrar gátu
ávallt leitað til Sissu með sín mál,
sem hún leysti úr með bros á vor.
Margir ungir nemendur skólans
hafa síðustu daga skrifað fallegar
kveðjur til Sissu sem við varð-
veitum á skrifborðinu hennar. Að
berjast við erfiðan sjúkdóm í
mörg ár er vandasamt verk. Sissa
barðist til síðasta dags og var
staðráðin í að koma aftur til vinnu
sem allra fyrst. Sissu er sárt
saknað í Kársnesskóla.
Leiðir okkar Sissu lágu saman
í Kársnesskóla þegar ég hóf störf
við skólann árið 2004. Hún tók á
móti mér af vinsemd og hjálp-
semi. Samstarf okkar Sissu hefur
alla tíð einkennst af glaðværð og
virðingu. Fyrir það er ég þakklát.
Sissa var mikil fjölskyldukona
og bar hag fjölskyldu sinnar fyrir
brjósti og eiga eiginmaður henn-
ar, synir og fjölskylda um sárt að
binda og sendi ég þeim innilegar
samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, kæra Sissa.
Guðrún Pétursdóttir,
skólastjóri Kársnesskóla.
Við áttum það allar sameigin-
legt að hafa verið skólaritarar í
Kársnesskóla og Sissa okkar,
eins og hún var yfirleitt kölluð af
Kársnesskólasamfélaginu, byrj-
aði fyrst af okkur í skólanum.
Það var gott að mæta hennar
hlýja viðmóti og hjálpsemi þegar
við undirritaðar byrjuðum að
starfa við skólann hennar. Því
þetta var hennar skóli og henni
þótti einstaklega vænt um alla
sem tilheyrðu honum hvort sem
það voru nemendur, foreldrar
eða starfsmenn.
Við göntuðum oft með það að
Sissa vissi deili á næstum öllum á
Kársnesinu, hvar hver fjölskylda
bjó og þar fram eftir götunum.
Og það kom sér oft vel, til dæmis
þegar hún og stjórnendur röðuðu
niður sex ára nemendum í bekki
á haustin. Þá var gott að hafa
þessa þekkingu.
Það var gaman hvað við þrjár
tengdumst traustum böndum,
þótt við værum gerólíkar. Við
höfðum það fyrir reglu að hafa
samband hvor við aðra og hitt-
umst reglulega í kaffi. Annað-
hvort í heimahúsi eða eitthvert
kaffihús bæjarins varð fyrir val-
inu. Síðasti kaffihúsahittingur
okkar var núna í byrjun febrúar
og þá í fyrsta sinn sáum við að
glampinn og lífsviljinn var svolít-
ið farinn að fjara út hjá Sissu. En
hún ætlaði samt að berjast áfram
og heitasta ósk hennar var að
komast aftur í vinnuna, skólann
sinn í Skólagerði.
Hugur okkar er hjá fjölskyldu
hennar á þessum erfiða tíma.
Ritaravinkonur hennar Sissu,
Halla og Þóra Elín.
Það var síðla á vordögum árið
1997 að móðir drengs í skólanum
okkar kom að máli við mig og bað
sérstaklega vel fyrir drenginn
sinn í kórferðalagi Skólakórsins
til Danmerkur, sem stóð þá fyrir
dyrum. Hún hafði nokkrar
áhyggjur af drengnum sínum og
vildi ítreka nokkur atriði við mig,
einn af fararstjórum hópsins.
Þetta var Sissa, góð mamma
drengjanna sinna og amma
ömmustrákanna sinna síðar.
Hún stóð með sínum eins og
ætíð. Drengurinn var Valgeir,
sem stóð sig vel í ferðinni og hef-
ur heldur betur verið víðförull
síðan. Fjórum árum síðar, haust-
ið 2001, hafði Sissa nýlokið námi
við Ritaraskólann og var ráðin
skólaritari í Kársnesskóla, þegar
skólarnir tveir á Kársnesinu
höfðu verið sameinaðir. Skólinn
og starfið varð henni strax mikið
metnaðarmál og þar stóð hún
líka strax vel með sínu fólki,
stóru og smáu, og einnig með
sínu fagi. Sissa var félagshyggju-
manneskja, stéttvís vel. Hún tók
virkan þátt með stéttarfélaginu
sínu, Starfsmannafélagi Kópa-
vogs, við gerð nýs mats á störf-
um skólaritara í bænum og varð
afar glöð þegar hún heyrði frá
starfsmanni þess, sem við mig
ræddi vegna þessa, að ég hefði
talað um skólaritara sem „gull-
mola“ í hverjum skóla. Það eru
þeir nefnilega að mínu mati og
það var Sissa. Samstarf okkar
þróaðist þannig, einkum eftir
2003 þegar ég flutti í skrifstofuna
á móti hennar, að við bættum
hvort annað upp, hygg ég. Hún
gat verið snögg og viljað afgreiða
verkefni fljótt og æðraðist stund-
um en ég vildi fara hægar enda
óþarflega hægur að sumra mati.
Hún fann líka, með tímanum, hjá
sér hvöt til að „vernda“ mig þeg-
ar mikill erill var og tók þá af mér
margt ómakið sem hún gat sinnt
sjálf og gerði það svo ljómandi
vel. Það varð því erfitt á okkar
vinnustað þegar veikindi Sissu
ágerðust í áföngum. Það var bæði
henni og okkur samstarfsfólkinu
hennar erfitt. Hún vildi duga sem
best og sem lengst en vissi þó,
held ég, eins og við öll að hverju
stefndi. „Dauði hvar er broddur
þinn?“ Þú hefur, þrátt fyrir allt,
ekki haft sigur. Þú hefur misst
förunaut þinn og minningar lifa
um svo margt og svo margt,
kannski í mynd lítillar perlu úr
skel. Þökk Sissa mín fyrir sam-
starf og félagsskap öll árin okkar
í Kársnesskóla frá mér og okkur
öllum hér. Innilegar samúðar-
kveðjur til ástvinanna.
Augu hennar nú aftur sofa,
elskulegrar, í aldanið.
Það sem var er vert að lofa,
vonum prýða framhaldið.
Grétar Halldórsson aðstoð-
arskólastjóri Kársnesskóla.
Í dag er til hinstu hvílu borin
Sesselja Signý Sveinsdóttir eða
Sissa eins og hún var alltaf köll-
uð. Sissa kom til starfa við Kárs-
nesskóla haustið 2001 sem skóla-
ritari og gegndi hún því starfi allt
til dauðadags þrátt fyrir erfið
veikindi. Það er eins í Kársnes-
skóla og öðrum skólum að ritar-
inn er hjartað í skólanum og
Sissa var okkar hjarta. Hún var
vakin og sofin yfir starfi sínu og
sinnti því af alúð og umhyggju
alla tíð. Nemendur leituðu til
hennar í raunum sínum, Sissa
setti plástur og huggaði og þá
læknaðist allt. Sissa hafði mikla
yfirsýn og fylgdist vel með fólk-
inu í kringum sig og lét sig vel-
ferð allra varða. Hún var um-
burðarlynd, dugleg og umfram
allt góð og hlý manneskja. Það er
höggið stórt skarð í starfsmanna-
hópinn við fráfall Sissu og við er-
um öll harmi slegin. Það er hugg-
un harmi gegn að nú hafi hún
fengið hvíldina frá veikindunum.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Við sendum Svenna, strákun-
um og ömmustrákunum okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum guð og góðar vættir að
vera með þeim.
Þuríður Óttarsdóttir og
Vala Nönn Gautsdóttir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. APRÍL 2013
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR LEIFSSON
fyrrverandi rafverktaki,
Lækjarseli 13,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Seljakirkju föstudaginn
19. apríl kl. 13.00.
María Helga Guðmundsdóttir,
Sigríður Sigurðardóttir,
Guðjón L. Sigurðsson, Louisa Aradóttir,
Hólmfríður Sigurðardóttir, Eggert Ólafsson,
Kolbrún Alda Sigurðardóttir,
Gunnar Sigurðsson, Margrét Svavarsdóttir,
Kristín Guðmundsdóttir,
Rósa Sigríður Guðmundsdóttir, Rúnar H. Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÁSTA ÓLAFSDÓTTIR
frá Látrum í Aðalvík,
Seljahlíð,
áður Brúnavegi 3,
sem lést á Landspítala við Hringbraut
miðvikudaginn 10. apríl, verður jarðsungin frá Áskirkju fimmtu-
daginn 18. apríl kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast Ástu er bent á sjóð fyrir blind börn á Íslandi.
Sigríður Gunnarsdóttir,
Theódór Gunnarsson
og fjölskyldur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir
okkar, afi, bróðir og mágur,
ÓSKAR JÓHANN BJÖRNSSON,
Lóurima 14,
Selfossi,
sem lést á heimili sínu föstudaginn 5. apríl,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju
föstudaginn 19. apríl kl. 15.00.
Sigríður Haraldsdóttir,
Björn Jóhann Óskarsson,
Aðalbjörg Katrín Óskarsdóttir, Hákon Daði Hreinsson,
Erna Karen Óskarsdóttir, Bjarki Rafn Kristjánsson,
Jóhanna Ósk Óskarsdóttir,
afastrákarnir,
Guðlaugur Gunnar Björnsson, Elsa Birna Björnsdóttir,
Guðmunda Rut Björnsdóttir, Pétur R. Gunnarsson,
Sigurður Guðni Björnsson, Lilja Viðarsdóttir.
Elsku Sissi minn. Ég bar gæfu
til þess að kynnast þér sem ungur
drengur þegar við Siggi sonur
þinn vorum að skrattast með
skellinöðrur og seinna bíldruslur
sem áttu hug okkar allan.
Seinna þegar við Kolla felldum
hugi saman þá tókst þú mér svo
sannarlega opnum örmum og
varst mér sem faðir og einstakur
vinur.
Vinátta okkar var mér ómetan-
leg og allar þær gleðistundir sem
við áttum saman ylja manni svo
sannarlega nú þegar þú ert fallinn
frá, meira að segja litlir hvers-
dagslegir hlutir sem við gerðum
saman eru nú orðnir sem fjársjóð-
ur í minningabankanum.
Þú varst alltaf hrókur alls fagn-
aðar og hafðir alveg einstaklega
hlýja nærveru. Veiðiferðin sem
við fórum í saman með strákunum
var einstök. Þú grillaðir af þinni
snilld og ekki varstu að kveinka
þér þegar þú skaðbrenndir þig við
grillið heldur kláraðir verkið og
fórst svo að huga að brunasárinu,
en þannig varst þú. Aldrei kvartað
eða kveinkað sér á neinn hátt.
Við stóðum báðir í því að
byggja á sama tíma og það að hafa
þig sér við hlið meðan á því ferli
stóð var algjörlega ómetanlegt.
Alltaf gat maður leitað í reynslu-
bankann þinn þegar mann vantaði
hjálp eða var við það að gefast upp
á þessu. Aldrei mun ég gleyma því
þegar Kolla kom og eldaði fyrir
okkur fyrstu máltíðina í nýja hús-
inu. Fyrir valinu varð einn af þín-
um uppáhaldsréttum, eða soðin
ýsa með kartöflum. Innréttingar
voru nýkomnar upp og eldavél
hafði verið tengd þennan dag og
Sigtryggur V.
Maríusson
✝ Sigtryggur V.Maríusson
fæddist í Keflavík
11. ágúst 1944.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 25. mars
2013.
Sigtryggur var
jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju 4.
apríl 2013.
enn var margt eftir
að gera áður en flutt
yrði inn en gleðin og
stoltið sem skein út
úr andliti þínu gaf
manni kraft til þess
að ráðast í að klára
svo hægt yrði að
flytja inn á tilsettum
tíma.
Þegar okkur
Kollu fæddist svo
drengurinn okkar,
hann Sigtryggur Logi, var það
auðveld ákvörðun að nefna hann
eftir þér og var það dásamleg
stund þegar hann var skírður en
sjá mátti að þú klökknaðir af gleði
og stolti yfir nafna þínum.
Samskipti okkar voru því mið-
ur ekki mikil undanfarið og var
þar ekki þér um að kenna, Sissi
minn, en það lá frekar mín megin
eins og þú vissir og fyrirgafst svo
auðveldlega. Varla leið þó svo
dagur að ég hugsaði ekki til þín og
saknaði ég þín afar mikið allan
þann tíma.
Það var mér því afar mikils
virði þegar þú hringdir í mig og
sérstaklega þegar ég kom til þín á
sjúkrahúsið en þrátt fyrir að vera
afar máttfarinn tókstu í hönd
mína og straukst mér dágóða
stund. Kærleikurinn og hlýjan
sem streymdi frá þér á þessari
stundu var slík að ég felli tár í
hvert sinn sem ég hugsa til þess.
Það var erfitt til þess að hugsa
þegar ég lyfti nafna þínum upp í
rúmið til þín til þess að kyssa afa
bless að það gæti hugsanlega orð-
ið í síðasta sinn sem hann sæi afa
sinn sem reyndist svo raunin.
Það síðasta sem ég sagði við þig
var: Við hittumst fljótlega aftur,
og ég trúi því að það munum við
gera.
Sissi minn, þú varst einstakur
maður og er ég fullur þakklætis
fyrir þann tíma sem við áttum
saman. Ekki bara þótti mér vænt
um þig. Ég elskaði þig sem þú
værir faðir minn, vinur og mentor
og mun alltaf gera, minninguna
um þig mun ég geyma alla tíð.
Halldór Jón Jóhannesson
(Dóri).