Morgunblaðið - 11.05.2013, Blaðsíða 39

hugsa til þín, elsku besti frændi.
Við munum alltaf elska þig.
Þín frændsystkin,
Logey Rós, Eysteinn Arnar
og Eydís María.
Að morgni 6. maí fékk ég sím-
hringinguna sem ég var farinn að
óttast að væri nærri. Vinur minn
Jón Logason var fallinn frá. Nonni
háði áralanga og hetjulega bar-
áttu við illvígan sjúkdóm, og eins
og sigurvegurum og keppnis-
mönnum sæmir vann hann marga
stóra sigra. En að lokum hafði
sjúkdómurinn betur. Á svona
stundum hrannast upp minningar
sem verða til þess að fyrr en varir
er maður farinn að brosa í gegn-
um tárin. Sögurnar frá því við vor-
um upp á okkar besta verða ekki
sagðar hér, en mikið rosalega var
gaman hjá okkur, elsku vinur. Það
eru forréttindi að hafa kynnst þér
og átt þig sem vin. Samverustund-
um okkar fór því miður fækkandi
síðustu árin, en þegar við hittumst
voru rifjaðar upp sögur og mikið
hlegið.
Ég kem til með að halda fast í
minninguna frá því í haust er við
vorum saman á Tenerife. Með
Berglindi þér við hlið og hóp af
vinum, segjandi sögur, fá fólk til
að hlæja. Þarna leið þér vel, elsku
vinur, og þannig vil ég minnast
þín.
Elsku Halla, Berglind, Halla
Björk, Logi og Sæþór, megi minn-
ingin um góðan dreng lifa með
ykkur og styrkja ykkur í sorginni.
Hjalti Einarsson og fjölskylda.
Jón Snædal Logason, Nonni,
var borinn og barnfæddur í Vest-
mannaeyjum og bjó þar alla tíð.
Áhuginn á íþróttum kom strax á
unga aldri og lék hann knatt-
spyrnu og handknattleik undir
merkjum Íþróttafélagsins Þórs og
síðar handknattleik undir nafni
ÍBV. Nonni þótti fljótlega efnileg-
ur og var m.a. á yngri árum boð-
aður á úrtaksæfingar í landslið í
knattspyrnu. Handknattleikurinn
átti þó hug hans allan enda má
segja að líkamsburðir hans hafi
notið sín betur þar. Nonni var í
fararbroddi í sterku liði ungra
drengja sem börðust um Íslands-
meistaratitil í handknattleik og
náði m.a. silfri og bronsi á þeim
vettvangi. Þá lék hann um nokk-
urra ára skeið með meistaraflokki
ÍBV við góðan orðstír. Nonni var
stór og stæðilegur og þótti fastur
fyrir. Hann var þeirrar gerðar alla
tíð að gott var að vera í liði með
honum.
Keppnisferill Nonna í hand-
knattleik var ekki langur en rúm-
lega tvítugur varð sjómennskan
hans aðalstarf. Þar eins og annars
staðar náði Nonni góðum árangri
og var lengst af stýrimaður og
skipstjóri á Smáey VE. Þótti hann
góður sjómaður og var vel virtur
af áhöfn og útgerð.
En þó að keppnisferlinum í
handknattleiknum lyki þá var það
fjarri Nonna að hætta afskiptum
af ÍBV. Hann var einn af stofn-
endum Krókódílanna, stuðnings-
mannafélags handknattleiksins
hjá ÍBV. Drifkraftur og dugnaður
Nonna var einstakur og þau voru
mörg verkefnin bæði til sjós og
lands sem hann tók að sér fyrir
handknattleikinn og vann þau
ávallt vel. Þá lét hann ekki sitt eft-
ir liggja í annarri sjálfboðaliða-
starfsemi fyrir ÍBV s.s. fyrir
Þjóðhátíð o.fl.
Nonni barðist um nokkra hríð
við erfiðan sjúkdóm. Hugrekki
hans og einurð í þeirri baráttu var
aðdáunarverð sem og stuðningur
sá sem Nonni naut hjá fjölskyldu
og vinum. Það var honum og fjöl-
skyldunni því gleðiefni þegar eldri
sonur hans, Logi, hampaði Ís-
landsmeistaratitli í handknattleik
karla með ÍBV, sem leikmaður í 4.
flokki, nú fyrir skemmstu. Var það
um leið fyrsti Íslandsmeistaratitill
í handknattleik karla sem til Vest-
mannaeyja hefur komið.
Nonna var gefið lífið en ekki
tíminn. Þann tíma sem hann fékk
nýtti Nonni hins vegar afskaplega
vel. Velferð fjölskyldunnar og
trygglyndi gagnvart vinum og
vandamönnum var í forgangi hjá
honum. Þær ákvarðanir sem
þurfti að taka í gegnum tíðina
voru teknar með þetta í huga.
ÍBV vottar eiginkonu Nonna,
Berglindi og börnum þeirra,
Höllu, Loga og Sæþóri, sína
dýpstu samúð sem og fjölskyldu
og vinum. Missir ykkar er mikill.
ÍBV hefur misst mikinn og
traustan félaga en minningin lifir í
verkum og starfi Nonna og í hug-
um okkar allra. Nú er Nonni sigld-
ur á önnur mið og líður betur.
Faðir hans tekur vel á móti honum
og saman halda þeir til hafs.
F.h. ÍBV íþróttafélags,
Jóhann Pétursson, formaður.
Í dag kveðjum við kaffistofu-
karlarnir góðan félaga, Jón Loga-
son. Nonni var traustur hlekkur í
þeirri sterku vinakeðju sem
myndaðist á kaffistofu dekkja-
verkstæðisins. Nonni hafði
ákveðnar skoðanir og var réttur
maður á réttum stað á kaffistof-
unni. Einkennandi fyrir Nonna
var þó gleðin og léttleikinn ásamt
smitandi hlátrinum. Hann var ein-
staklega tryggur vinur og stóð
alltaf með sínum. Nonni gafst
aldrei upp þótt á móti blési og það
sýndi hann vel í erfiðum veikind-
um síðustu ár. Við kaffistofufélag-
arnir munum sakna hans sárt en
viljum þakka fyrir samverustund-
irnar. Berglindi, Höllu, Loga, Sæ-
þóri Páli og fjölskyldu sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd kaffistofukarlanna
á dekkjaverkstæðinu,
Haraldur Hannesson og
Magnús Bragason.
Nonni minn. Lífið er ekki alltaf
sanngjarnt. Ég hélt ég væri vel
undirbúinn fyrir þína hinstu
kveðju. Það var mikill misskiln-
ingur. Það er virkilega sárt að
kveðja þig. Hins vegar er ákaflega
ljúft að ylja sér við minningarnar.
Við hittumst fyrst fyrir um 30 ár-
um. Þá varst þú leikmaður í góð-
um hópi drengja í 5. flokki og ég
þjálfari. Öflugt og sérlega
skemmtilegt lið og margar góðar
stundir. Þegar ég læt hugann
reika til þessara tíma þá stendur
eitt upp úr.
Svolítið sérstakt. Við vorum að
koma úr keppnisferð af Skagan-
um með Akraborginni og skipið
lét frekar illa. Við erum ekki búnir
að sigla lengi þegar mikil óhljóð
fara að skera í eyru farþega. Þau
bárust undan borði fremst í skip-
inu. Talsverður órói myndaðist
meðal farþega vegna hávaðans og
mikil undrun þegar kom í ljós að
þessi hljóð bárust frá 12 ára
dreng, Jóni Snædal Logasyni,
sem nötrandi af sjóhræðslu hafði
forðað sér undir borðið og var ófá-
anlegur undan því fyrr en skipið
var kyrfilega bundið í Reykjavík-
urhöfn. Þegar ég fylgdi þér niður
landganginn þennan dag hefði ég
ekki lagt mikið fé á það að þú yrðir
í framtíðinni fengsæll skipstjóri.
Sem varð reyndar raunin.
Já, vinur minn. Þú gast tekist á
við erfið verkefni. Það er mikill
sannleikur að erfiðasti andstæð-
ingur sem maðurinn mætir, sé
hann sjálfur. Nonni minn, þú
mættir sjálfum þér þegar þú
gekkst úr hirð Bakkusar og valdir
annað og betra líf. Sigraðir fíknina
eins og sjóhræðsluna og tókst
stjórn á þínu lífi og þinni skútu.
Það var gæfuspor. Þessi reynsla
kom sér vel þegar þú greindist
með banvænan sjúkdóm. Þá kom
ekki til greina að gefast upp, ein-
arður og æðrulaus tókstu slaginn,
einn dag í einu og vannst margar
orrustur í stríði sem stóð í heil sex
ár. Takk fyrir það Nonni.
Kæri vinur, við svilarnir áttum
sannarlega sameiginlegt áhuga-
mál. Rjómaís. Þær eru ófáar
stundirnar á undanförnum árum
sem við höfum gjörsamlega
gleymt stund og stað með góðum
rjómaís. Hann bráðnaði ekki ísinn
á borðunum hjá Emmu, þó pakkn-
ingarnar væru stórar. Ég hef enga
trú á öðru en að í Paradís sé á boð-
stólnum langbesti ísinn, og sé vel
fyrir mér, þig og pabba þinn með
stóran bala af rjómaís á milli ykk-
ar. Ég ylja mér við þá mynd.
Halla mín, hún er þung þrautin
sem lífið leggur á þínar herðar, fá-
ir bæru hana af jafn mikilli reisn.
Guð blessi þig. Elsku Berglind, þú
hefur geislað af trú, von og ótrú-
legum krafti í ströngu stríði, nú
mega allir englar himins umvefja
þig kærleika og friði. Þú hefur
sannarlega unnið fyrir því. Halla
Björk, Logi, Sæþór, einhversstað-
ar segir að maðurinn styrkist við
hverja raun. Ég trúi því. Guð og
gæfan gangi með ykkur allar göt-
ur. Sigrúnu, Sæbjörgu og öðrum
aðstandendum og vinum votta ég
mína dýpstu samúð. Góður dreng-
ur er genginn.
Páll Scheving Ingvarsson.
Mig langar til að minnast
Nonna vinar míns í nokkrum orð-
um. Ég kynntist Nonna og Berg-
lindi fyrir rúmum tuttugu árum.
Við náðum strax vel saman og
ýmslegt var brallað. Samgangur-
inn hefur síðan verið mismikill en
alltaf sterk taug á milli okkar, sem
hefur haldið vel og reglulegir
gleðifundir haldnir. Það verður að
játast hér að á fyrstu árum okkar
kynna var gleðin oft fullmikil, sér-
staklega hjá okkur Nonna.
Heldur var hún minni hjá Berg-
lindi. Svo dæmi sé tekið þá man ég
eftir því að hafa hafið þjóðhátíð-
argleði með Jóni löngu fyrir húkk-
araball, það var óskaplega gaman,
en skyggði örlítið á í allri gleðinni
að Jón steingleymdi því að hann
átti konu sem bar barn á brjósti.
Þegar við rákumst algjörlega
óvart á Berglindi með kornabarn í
fanginu á leið inn í dal á laugar-
dagskvöldi færðist mikill undrun-
arsvipur á Jón, sem fylltist
hneykslun og spurði Berglindi
hvar hún hefði haldið sig. Svona
voru nú fyrstu sprettirnir. En
Nonni vissi sínu viti og fann hvað
var honum dýrmætast. Hann setti
tappann í flöskuna til þess að
sinna ástinni sinni, Berglindi, og
börnunum. Sú ákvörðun var al-
gjörlega rétt hjá Nonna. Hann
sagði mér seinna að Berglind
hefði bjargað sér af glapstigum.
Ég er honum sammála og er
þakklátur Berglindi.
Ekki hefði hvarflað að mér þeg-
ar við vorum saman til sjós fyrir
sex árum að höfuðkvalirnar sem
þjökuðu hann þá skyldu vera upp-
hafið að endinum á hans lífi. Nonni
sýndi hetjulega baráttu og rétt
hugarfar var með miklum ólíkind-
um.
Það væri svo sem hægt að
prenta mánaðarupplag af Morg-
unblaðinu af slúbbertasögum, en
líkurnar á málaferlum og óþæg-
indum eru of miklar fyrir mann á
sextugsaldri.
Að endingu vil ég sérstaklega
votta Berglindi og Höllu móður
Nonna, systkinum og börnum alla
mína samúð. Guð blessi ykkur öll í
mikilli sorg.
Sigurjón Ingvarsson.
Nonni Loga var einn af lykil-
mönnum í sterkum hópi Þórsara
fæddra frá 1970-1972. Á unglings-
árum snerist lífið að mestu um
íþróttir. Félagsskapurinn var
traustur og náðust m.a. silfur og
brons á Íslandsmótum í hand-
bolta. Í handboltanum var Nonni
gæddur þeim hæfileika að geta
skotið á markið bæði með vinstri
og hægri sem reyndist andstæð-
ingunum snúið. Við náðum ekki
Íslandsmeistaratitli en Nonni náði
núna í apríl að sjá son sinn Loga
hampa þeim titli með félögum sín-
um í 4. flokki ÍBV. Nonni var stál-
minnugur, vissi allt um íþróttir og
lagði ótrúlegustu hluti á minnið,
kunni m.a. öll símanúmer sem oft
var gantast með.
Oftast hittumst við peyjarnir á
Boðaslóð 16, allir í millet-úlpum og
var labbað í bæinn eða á Novu og
festist á okkur nafnið Millet-geng-
ið. Á Boðaslóð 16 réðu ríkjum
Logi Snædal pabbi Nonna, þekkt-
ur skipstjóri, þéttur á velli og tók
hann hressilega á móti okkur
peyjunum og kona hans Halla, an-
kerið á heimilinu, ljúf og róleg, en
alltaf til staðar. Nonni fékk það
besta frá báðum. Hrókur alls
fagnaðar, gat verið óheflaður á yf-
irborðinu en undir niðri var róleg-
ur einstaklingur, ljúfur inn við
beinið sem menn vissu hvar þeir
höfðu.
Margt var brallað á unglings-
árum. Það var t.d. flott upplitið á
ýmsum góðborgurum bæjarins
þegar Nonni heimsótti tjöld á
einni þjóðhátíðinni og skilaði
fermingarskeytum. Palli Scheving
þjálfaði okkur í 5. og 4. flokki og
sagði okkur sögur af uppátækjum
Hildibranda eftir æfingar og
gerðu menn ýmsar tilraunir til að
apa það eftir t.d. með íkveikjum á
bréfpokum o.fl. en þær sögur eiga
ekki heima í virðulegri
minningargrein.
Nonni var í Barnaskólanum og í
Hamarsskólanum var Berglind
Kristjáns, myndarstúlka sem
lagði mikið á sig til að ná í Nonna.
Strákurinn var erfiður í byrjun en
Berglind náði að temja hann vel.
Eignuðust þau þrjú myndarleg
börn og hefur stórfjölskyldan og
vinir staðið vel saman í gegnum
tíðina og ekki síst á síðustu vikum
og mánuðum.
Nonni fetaði fljótt í fótspor föð-
ur síns og hóf sjómennsku strax á
skólaaldri yfir sumartímann.
Hann lauk skipstjórnarnámi árið
1993 og var síðan til sjós sem
stýrimaður og síðar skipstjóri,
lengst af á Smáey VE, sem pabbi
hans hafði verið með í 15 ár. Sem
sjómaður og skipstjóri naut Nonni
ómældrar virðingar og viðurkenn-
ingar og var hann farsæll í sínum
störfum.
Um þrítugt breyttust áherslur í
lífinu hjá Nonna með heilbrigðum
lífsstíl í faðmi fjölskyldunnar.
Nonni greindist með krabba-
mein í júlímánuði 2007 og sýndi
mikið æðruleysi í baráttu sinni við
sjúkdóminn. Hafði Nonni betur
lengst af og lifði tæp 6 góð ár frá
fyrstu greiningu. Það er sárt og
ósanngjarnt að þurfa að kveðja
æskufélaga sinn þegar hann er að-
eins 41 árs en Nonni kvartaði aldr-
ei, var jákvæður og tók einn dag í
einu. Það var í hans anda.
Mikill er missir Berglindar,
barnanna, móður Nonna og fjöl-
skyldna þeirra sem eiga okkar
stuðning vísan á þessum erfiðu
stundum. Lífið heldur áfram og
minningin um góðan dreng lifir
með okkur.
Hafðu þökk fyrir trausta vin-
áttu og hvíldu í friði.
Þinn vinur,
Helgi Bragason.
Ì dag kveðjum við góðan vin.
Við sitjum hérna saman og rifjum
upp margar góðar minningar. Þau
voru mörg uppátækin hjá Nonna
og hann gerði óspart grín að öllu,
ekki síst sjálfum sér.
Berglind var 15 ára þegar hún
ákvað að Nonni yrði hennar mað-
ur, þá kynntumst við þessum
peyja. Yndislegt var að fylgjast
með þeim tveimur og sjá vináttu,
kærleika og ást þeirra styrkjast
með árunum.
Nonni var traustur vinur, góð-
ur faðir og yndislegur eiginmaður.
Elsku Berglind, Halla Björk,
Logi og Sæþór Páll, minning hans
lifir með okkur öllum.
Kæri vinur, takk fyrir sam-
fylgdina.
Og við kveðjumst nú.
Þinn tími runninn er
á enda hér.
Nú ferðu á nýjan stað.
Finnur friðinn þar.
Og þó það reynist sárt
að skilja við þig hér,
ég þakka vil þér
ljúflingslundina,
gleðistundirnar.
(Ásgeir Aðalsteinsson)
Anna, Arndís, Berglind,
Gunnheiður, Hulda, Jóhanna
Sigríður, Karitas, Ólafur
Borgar, Sigurborg, Snorri og
fjölskyldur.
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2013
✝ Hulda SólborgEggertsdóttir
fæddist 16. mars
1943. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi 29. apríl 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Eggert Eyj-
ólfur Guðnason
framleiðslumaður,
fæddur í Holti á
Reyðarfirði 22. júlí
1914, d. 29. nóv. 1993 og Val-
borg Gísladóttir frá Bakkagerði
á Reyðarfirði, f. 12. apríl 1915,
d. 27. des. 2003.
Hulda ólst upp við gott atlæti
sem einkadóttir foreldra sinna.
Hulda gekk í hjónaband 8.
feb. 1964 með Guðmundi Vigni
Sigurbjarnasyni, þau slitu sam-
vistir 5 árum síðar. Synir þeirra
eru Eggert Valur, f. 15. ágúst
1963 og Sigurður Bjarni, f. 12.
sept. 1964. Eggert er kvæntur
Eygló Har, dóttir þeirra er Sól-
veig Mekkin, f. 16. des. 1986, í
sambúð með Þorgeiri Þórð-
arsyni, dætur þeirra eru Ant-
onía Líf, f. 7. sept. 2005 og Glód-
ís Líf, f. 8. febrúar 2010, og
vikugömul tvíburasystkini. Upp-
eldissonur Eggerts og sonur
Eyglóar er Haukur Unnar, f. 27.
ágúst 1981, sam-
býliskona hans er
Svanhildur Svans-
dóttir og sonur
þeirra Snæþór
Unnar, f. 27. mars
2010. Dóttir Egg-
erts frá því áður er
Aðalbjörg, f. 19.
janúar 1983, í sam-
búð með Gesti Guð-
jónssyni, þau eiga
tveggja vikna
gamla dóttur. Sigurður er
kvæntur Jaroon Nuamni, sonur
þeirra er Guðmundur Borgar
Sigurðsson. Börn Jaroon eru
Sukarya Nuamni og Adam
Omnoy, kona hans er Jóna Katr-
ín Hilmarsdóttir, þau eiga tvö
börn, Guðbjörgu Maríu Omnoy
og Adam Árna Omnoy.
Hulda giftist Eggerti Ólafs-
syni, yfirvélstjóra hjá Landhelg-
isgæslu Íslands, þann 31. des.
1989 og bjuggu þau fyrst í
Hveragerði og svo síðustu 15 ár-
in á Hellu. Hún útskrifaðist sem
þjónn úr Hótel- og veitingaskóla
Íslands 1973, og starfaði svo á
helstu veitingahúsum borg-
arinnar eftir það.
Útför Huldu fer fram frá
Oddakirkju á Rangárvöllum í
dag, 11. maí 2013, kl. 13.30.
Ævileið okkar mannanna er
mislöng og oft ólík af blæbrigð-
um, en flest skiljum við eftir spor
á veginum. Móðir mín, Hulda Sól-
borg Eggertsdóttir, lést á sjúkra-
húsinu á Selfossi eftir harðvítug-
an bardaga við illvígan sjúkdóm,
en bjartar og fagrar minningar
geymast í hugum okkar sem
þekktu hana best. Mamma var
einkadóttir foreldra sinna, og var
alin upp við ástríki og góða siði.
Starfsferill hennar var á veitinga-
húsum borgarinnar, en árið 1973
útskrifaðist hún úr Hótel- og
veitingaskóla Íslands sem þjónn
og starfaði hún við fagið allar göt-
ur síðan eða á meðan heilsan
leyfði. Hún fékk góðar gáfur í
vöggugjöf sem nýttist henni vel
við námið. Framkoma hennar
einkenndist af glaðværð og hátt-
vísi sem var öðrum góð fyrir-
mynd, skilningur og hjálpfýsi
sýndi glögglega gott og göfugt
hjarta. Árið 1964 giftist hún fyrri
manni sínum Guðmundi Vigni
Sigurbjarnasyni, þau slitu sam-
vistum eftir fimm ára hjónaband.
Á gamlársdag 1989 gekk hún að
eiga seinni mann sinn Eggert
Ólafsson yfirvélstjóra hjá Land-
helgisgæslu Íslands, mikinn heið-
ursmann sem reyndist henni góð-
ur eiginmaður og frábær félagi.
Þau hófu sinn búskap í Hvera-
gerði en bjuggu síðustu 15 ár á
Hellu á Rangárvöllum.
Eggert var formaður félags
eldri borgara í Rangárvallarsýslu
en hann varð bráðkvaddur á
heimili þeirra þann 12. desember
2009. Var það mikið áfall fyrir
mömmu þegar til stóð að eyða
elliárunum saman. Í veikindum
sínum sýndi hún mikla þraut-
seigju og æðruleysi. Mamma
kvaddi þegar sumarið er rétt
handan við hornið, en innan
skamms hefst gangan mót hækk-
andi sól á ný. Ég minnist allra
góðu stundanna sem við áttum
saman. Þú áttir þína erfiðu tíma
en yfirvannst þá með léttri lund
og styrk, nú ertu horfin okkur í
bili, en ljúfu minningarnar lofa
góðan endurfund. Takk fyrir mig
og mína, mamma mín.
Eggert Valur Guðmundsson.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kvaldri
sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flý ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín
rekur.
Þú gafst mér alla gleði sem ég á.
Þú gafst mér sorg sem enginn frá mér
tekur.
(Davíð Stefánsson)
Elsku Hulda mín. Ég sakna
þín, elsku vinkona, við vorum
jafngamlar og búnar að vera vin-
konur í 50 ár.
Við unnum saman, í sömu at-
vinnugrein, oft á sama vinnustað.
Samgangurinn hefur kannski
minnkað aðeins í seinni tíð, en við
töluðumst við í síma nær daglega.
En nú ert þú laus við veikindin og
kvalirnar og komin til ástvina
þinna, sem fóru á undan og hafa
örugglega tekið vel á móti þér.
Elsku Hulda mín, takk fyrir öll
árin sem við áttum saman.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Kveðja,
Dollý og Pétur.
Hulda Sólborg
Eggertsdóttir
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann