Morgunblaðið - 11.05.2013, Blaðsíða 43

Amma hafði alltaf tíma til að
spjalla og maður var aldrei fyrir,
ég fékk t.d. alltaf að „hjálpa“ til
við baksturinn en sú hjálp fólst í
því að sleikja sleifina.
Ég fékk líka alltaf langbesta
nestið í skólann hjá ömmu, sam-
loka með skinkusalati, við amma
vorum sko ekkert að passa lín-
urnar á þeim dögum.
Stundum vorum við með víd-
eókvöld, þá horfðum við á Sound
of Music og Mary Poppins eða
einhverjar fallegar myndir,
amma var lítið fyrir að horfa á
sjónvarp og alls ekki ljótar
myndir.
Við fórum oft í sumarbústað-
inn fyrir austan, þar var gott að
vera og mikið sem þurfti að taka
til hendinni, mér þótti ekkert
svakalega skemmtilegt að reyta
arfann en með ömmu flaug tím-
inn, við spjölluðum tímunum
saman um allt og ekkert.
Amma kenndi mér að trúa á
Guð, fara með faðirvorið og
treysta Guði sem er eitthvað það
dýrmætasta sem einhver hefur
gefið mér, ég var oft hrædd en
ég þurfti þess ekki, ég fór bara
með bænina mína og þá var allt í
lagi.
Amma mín var algjörlega til
fyrirmyndar, talaði aldrei illa um
fólk, var handlagin, snillingur í
eldhúsinu og hafði svo dásam-
lega nærveru, það var alltaf svo
gott að koma til ömmu.
Seinna fluttu amma og afi á
Hvolsvöll, þá varð oft langt á
milli heimsókna en við töluðumst
við í síma og amma var alltaf í
bænum mínum. Ég fékk stund-
um samviskubit yfir að koma
svona sjaldan í heimsókn en
amma var ekkert að erfa það við
mig.
1. mars 2004 eignast ég stelp-
una mína, hún var skírð á 70 ára
afmælisdaginn hennar sem var í
senn skírn og leyniafmæli. Stelp-
an fékk nafnið Emiliana Unnur í
höfuðið á ömmu, ég veit að
ömmu þótti vænt um það og mér
líka.
Ég er einstaklega þakklát að
hafa komið tvisvar með stuttu
millibili í heimsókn á elliheimilið,
fyrsta skipti var mjög erfitt, þá
sá ég í hvað stefndi og þurfti að
sætta mig við að amma var farin.
Seinna skiptið var yndislegt, ég
notaði tímann til að halda í hönd-
ina hennar, kyssti hana, sagði
henni að ég elskaði hana og las
fyrir hana biblíusögur sem hún
hafði svo oft lesið fyrir mig, það
var yndisleg stund.
Ég veit að amma hefur það
gott í sumarlandinu eftir erfið
síðustu ár hér á jörðu. Það ættu
allir að eiga svona hjartahlýja og
frábæra ömmu. Hún var hrein-
lega mögnuð kona og ég þakka
Guði fyrir að hafa fengið að
kynnast henni.
Takk fyrir mig, elsku amma,
þú lifir í hjarta mínu.
Þín ömmustelpa,
Sandra Dögg
Jónsdóttir.
Elsku amma, þau voru stór-
brotin og yndisleg kvöldin með
þér í bústaðnum, það sem
skemmtilegast var fannst mér að
hlusta á þig og afa spila og
syngja þar til ég var farinn að
spila með.
Þú varst allra besti áheyrand-
inn þegar ég var að að byrja að
læra á gítarinn en flottast fannst
mér að sjá þig með rafmagnsgít-
arinn minn í hendi. Man hvað
mér fannst það frábært að eiga
svona rokkaða ömmu.
Við skemmtum okkur alltaf
vel saman við svo ótal marga
hluti og þú kenndir mér svo ótal
margt sem gott er að búa að en
stundum slóstu mig alveg út af
laginu; af hverju mátti ekki
stríða Sigga og ekki Kidda kisu
en það var í góðu lagi að stríða
afa?
Nú kveð ég þig að sinni amma
mín og þakka þér fyrir allt það
litla og stóra sem þú gerðir fyrir
mig, sögurnar þínar og visku,
mat og meira til.
Og svo dönsum við dátt þá er gaman
meðan dagur í austrinu rís.
Og svo leiðumst við syngjandi saman
út í sumarsins paradís.
(Magnús Kr. Gíslason)
Þín verður sárt saknað, amma
mín, en njóttu vel í nýjum heim-
kynnum.
Elvar Páll Torfason.
Elsku amma mín, ég á eftir að
muna og sakna þín alltaf. Þú
varst eitt af akkerunum í mínu
lífi því ég vissi alltaf að þar sem
þú varst átti ég líka heima. Ég
vaknaði alltaf á eftir þér og þú
varst þá byrjuð að sýsla eitthvað
og hlusta á útvarpið inni í eld-
húsi. Þú varst svo kát að sjá að
ég var kominn á fætur, því þá
var hægt að bjóða morgunmat,
en oft lét heimilisfólkið sig vanta
– var statt í draumaheimi. En
þetta var sportið, að vera með
þér áður en allir vöknuðu. Þú
hafðir sérstaka tengingu við
börn og ávallt geislaði góð-
mennskan frá þér. Þú talaðir
aldrei illa um aðra og ef fólk átti
það skilið kaustu frekar að segja
ekkert, og minna mig á að það
gæti eitthvað verið að angra þá
manneskju sem við vissum ekk-
ert um. Þú kenndir okkur um-
burðarlyndi og ekki að pirra sig
yfir leiðinlegum verkum, frekar
að flýta sér að klára þau svo að
það væri hægt að gera eitthvað
skemmtilegra. Amma, góð-
mennska þín var óþrjótandi til
fjölskyldunnar þinnar og jafnvel
annars fólks, sem var fyrir utan
fjölskylduna. Einn daginn
varstu búin að ættleiða son um
fimmtugt, eins og þú sagðir, en
hann var í vandræðum og þú
bauðst honum heimili með ykkur
afa um stundarsakir, sem stóð í
ár! Það sem var skrítið við þetta
var að okkur fjölskyldu þinni
fannst þetta ekkert óeðlilegt; í
gegnum tíðina var heimili þitt
ávallt opið okkur í fjölskyldunni,
náskyldum sem fjarskyldum og
jafnvel alveg óskyldum.
Elsku amma mín, ég kveð þig
núna með trega í hjarta, þú náðir
ekki að hitta dóttur mína en ég
veit að þú horfir yfir okkur núna.
Ég vona að ég geti miðlað því
sem ég lærði af þér til barnanna
minna.
Takk fyrir tímann sem þú
gafst mér, það er allt gull í minn-
ingunni.
Þinn dóttursonur,
Unnþór Torfason.
Amma. Dásamlega, duglega,
fallega amma mín.
Alsæla bernskunnar var að
koma til þín, næla sér í gult epli
og Tinnabók og koma sér vel fyr-
ir í mjúka sófanum. Sofna
áhyggjulaus. Rumska þegar
mjúkar hendur breiddu varlega
yfir mig hlýtt teppi og vakna við
matarilminn úr eldhúsinu.
Öryggi, hlýja og ást. Þetta eru
orðin sem koma fyrst upp í hug-
ann þegar ég hugsa til þín. Þú
kenndir mér margt. Þú kenndir
mér að bera virðingu fyrir öllu
lífi. Þú talaðir aldrei illa um
nokkurn mann. Allir voru vel-
komnir inn á þitt heimili og
margir áttu hjá þér skjól.
Þú ert fyrirmyndin mín,
amma.
Það er huggun að vita að þú
ert ekki horfin. Ég sé þig í hvert
sinn sem ég horfi í augu móður
minnar, finn fyrir þér þegar ég
faðma Gullu frænku, heyri hlát-
urinn þinn þegar Markús frændi
hlær, finn styrkinn þinn í Hrafn-
hildi frænku og mun ávallt sjá
þig við hlið elsku afa.
Ég sakna þín, en við sjáumst í
Sumarlandinu amma mín.
Nú ætla ég að gera eins og þú
sagðir mér að gera í hvert skipti
sem ég verð hrædd, kvíðin eða
sorgmædd. Ég ætla að biðja
bænirnar mínar og þá mun mér
líða betur.
Þín
Tinna
Ingvarsdóttir.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku amma, við söknum þín,
en nú líður þér vel.
Takk fyrir allt.
Við elskum þig.
Haukur og Hjalti Unnar
Hjaltasynir.
Nú hefur kær vinkona mín,
Unnur Júlíusdóttir, kvatt þenn-
an heim. Við þessi tímamót hef
ég margs að minnast.
Það er mikill missir að Unni.
Hún var alltaf svo létt í skapi,
hafði góðan húmor og var afar
raungóð. Vorið 1975 kynntumst
við er hún hafði frétt að ég, ný-
flutt í hverfið, hefði áhuga á að
syngja í kór. Hún var ekkert að
tvínóna við það heldur bankaði
hjá mér og spurði hvort ég vildi
ekki syngja með Breiðholts-
kirkjukórnum. Ég þurfti nú ekki
að hugsa mig tvisvar um. Þarna
strax smullum við saman eins og
flís við rass. Það var margt og
margvíslegt sem við gerðum
saman og minnist ég þeirra
stunda með söknuði því alltaf
gátum við skemmt okkur.
Við áttum sameiginlegt,
ásamt öðrum kórfélögum, það
áhugamál að byggja kirkju. Svo
að Breiðholtskirkja mætti rísa
þurfti að afla fjár. Safnaðar-
nefnd Breiðholtssóknar lagði
línurnar og við kórfélagar tókum
þátt í fjáröfluninni. Okkur Unni
þótti báðum erfitt að leita á náðir
fólks en þegar á hólminn var
komið reyndist það létt og jafn-
vel skemmtilegt því Unnur sá
alltaf jákvæðar hliðar á hlutun-
um.
Kirkjan komst upp og er eitt
aðalkennileiti Neðra-Breiðholts.
Fljótt reyndist þörf fyrir meira
fjármagn því nú vantaði orgel í
okkar fallegu kirkju. Nú var aft-
ur komið að því að bretta upp
ermar og leituðum við að þessu
sinni á önnur mið. Við Unnur
ásamt fleiri konum í kórnum
bökuðum og síðan var arkað með
bakkelsið niður á Lækjartorg.
Unnur sá um að fá leyfi fyrir því
og þar seldum við afurðirnar.
Bakkelsið var æði fjölbreytt og
einnig áskotnaðist okkur fatnað-
ur til sölu. Ekki man ég eftir
nema góðu veðri öll skiptin á
torginu en allra best var það
þegar við tókum okkur til og vor-
um með sölutjald 17. júní. Þar
renndum við blint í sjóinn og
höfðum viðað að okkur allskyns
góðgæti til sölu. Ekkert seldist
eins og við höfðum vonað, en ís-
inn rokseldist vegna einstakrar
veðurblíðu okkur til mikillar
ánægju.
Við Unnur störfuðum einnig
saman í safnaðarnefnd Breið-
holtskirkju. Það kom til af því að
Unnur sagði mér að þar vantaði
fólk og auðvitað sló ég til því
Unni gat ég ekki neitað. Það var
líka farsælt starf að mér fannst.
Þegar Unnur og hennar maður
Sigurður fluttu úr Breiðholtinu
fækkaði samvistum okkar en
alltaf þegar við hittumst var sem
við hefðum sést í gær. Já, margs
er að minnast en hér læt ég stað-
ar numið.
Nú að leiðarlokum sendi ég
Sigurði og fjölskyldunni allri
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið þeim Guðs bless-
unar.
Elsku Unnur, Guð blessi þig
og minningu þína.
Valgerður
Jónsdóttir.
MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2013
✝ Guðjón Bene-diktsson fædd-
ist á Hömrum í
Haukadalshreppi,
Dalasýslu, 3. júní
1921. Hann and-
aðist á Dval-
arheimilinu Silf-
urtúni í Búðardal,
Dalabyggð, 30.
apríl 2013.
Foreldrar Guð-
jóns voru Benedikt
Jónasson, f. 18. febrúar 1888,
d. 14. september 1948, bóndi á
Hömrum, og kona hans Guðrún
Guðjónsdóttir, f. 28. janúar
1894, d. 4. október 1976, hús-
freyja.
Guðjón var fimmti í röð fjór-
tán systkina, en þau eru: Þur-
íður, f. 4. maí 1915, d. 31. ágúst
2011, Kristín, f. 14. febrúar
1917, d. 1. desember 1998,
Fanney, f. 15. september 1918,
d. 28. maí 2008, Jónas Kristinn,
f. 26. mars 1920, d. 25. nóv-
ember 1971, Jón, f. 26. janúar
Hinrikssyni. 2. Ólafur Sig-
urvin, f. 16. september 1952,
var kvæntur Nönnu Hjaltadótt-
ur sem lést árið 2008, börn
þeirra eru: a) Kristín Guðrún,
hún á eina dóttur og b) Viðar
Þór, hann á þrjú börn. 3. Jónas,
f. 6. mars 1959, kvæntur Ás-
laugu Finnsdóttur, dóttir
þeirra er Ingibjörg, hún á einn
son. 4. Sigrún, f. 26. maí 1964,
gift Birni Hlíðkvist Skúlasyni,
synir þeirra eru: a) Skúli, hann
á þrjú börn og b) Guðjón. 5.
Kristinn, f. 26. mars 1966.
Guðjón ólst upp á Hömrum
hjá foreldrum sínum. Hann var
starfsmaður Ölgerðarinnar
Egils Skallagrímssonar 1944-
1945, vann við bryggjusmíði
við Reykjavíkurhöfn og starf-
aði hjá Hraðfrystistöð Reykja-
víkur. Hann varð ráðsmaður
hjá móður sinni á Hömrum eft-
ir andlát föður síns árið 1948
og bóndi þar frá árinu 1950 til
ársins 1993. Eftir það dvaldi
hann á Hömrum, í Reykjavík
og síðast á Dvalarheimilinu
Silfurtúni í Búðardal.
Útför Guðjóns fer fram frá
Stóra-Vatnshornskirkju í
Haukadal, Dalabyggð, í dag,11.
maí 2013, og hefst athöfnin kl.
14.
1923, Ragnheiður,
f. 2. júlí 1924, Guð-
mundur Sigurvin,
f. 3. september
1925, d. 3. sept-
ember 2003, Elísa-
bet, f. 31. janúar
1927, d. 19. apríl
2002, Ólafur Árni,
f. 25. september
1933, Svavar
Reynir, f. 18. mars
1935, Elsa, f. 30.
júlí 1936, Hreinn, f. 9. desem-
ber 1937, og Fjóla, f. 24. júlí
1939.
Hinn 29. maí 1950 gekk Guð-
jón að eiga Kristínu Guðrúnu
Ólafsdóttur, f. 16. ágúst 1927, á
Skarði í Haukadal. Foreldrar
hennar voru Ólafur Jónsson, f.
3. júlí 1885, d. 9. maí 1946, og
kona hans Sigurfljóð Jón-
asdóttir, 24. nóvember 1886, d.
23. febrúar 1971.
Börn Guðjóns og Kristínar
eru: 1. Guðrún Benedikta, f. 29.
nóvember 1949, gift Gunnari
Elsku afi minn. Það er erfitt
til þess að hugsa að þú sért bú-
inn að kveðja þennan heim. Ég
hafði þau forréttindi að alast
upp í faðmi þér á Hömrum
fram til sex ára aldurs. Ég taldi
mig eiga afa ein og enginn ann-
ar.
Þau yndislegu ár sem ég
fékk með þér og ömmu heima á
Hömrum eru mér afar kær. Oft
kom ég til þín og bað þig um að
segja mér sögur og sögurnar
sem þú sagðir mér voru um
prinsa og prinsessur, tröll-
skessur og álfa en uppáhalds-
sagan var um hana Búkollu.
Vísurnar og heilræðin sem þú
kenndir mér mun ég varðveita
vel og koma þeim áfram til
minna afkomenda.
Hlátur þinn var svo sniðugur
og skemmtilegur að þegar þú
byrjaðir að hlæja þá var ekki
hægt annað en að hlæja með
þér því hláturinn þinn var svo
smitandi.
Eftir að þið fluttuð í bæinn
saknaði ég ykkar mikið og
stundum fékk ég að koma í
heimsókn til ykkar. Það fyrsta
sem ég gerði þegar ég kom í
heimsókn til ykkar var að ná í
naglasnyrtisettið og settist hjá
þér og byrjaði á að snyrta á þér
neglurnar. Þetta var okkar tími
sem enginn mátti trufla. Oft sat
ég á gólfinu og taldi peninga úr
boxinu ykkar og þú sagðir mér
að einhvern tímann yrði ég
sennilega bankastjóri. Það var
alltaf til nammi í skál þegar ég
kom til ykkar ömmu. Kandís og
nóg til af sykurmolum sem
voru þitt uppáhald og með
þessu fékkstu þér englate, eins
og þú kallaðir það, heitt vatn
með smá mjólk útí. Það var svo
gott að koma til þín og ömmu
því að andrúmsloftið var alltaf
svo afslappað. Það var mikil ró
og friður hjá ykkur og ég veit
um marga sem lögðust upp í
sófann hjá ykkur og sofnuðu
vært.
Ég mun aldrei gleyma því
þegar við komum til ykkar á
Silfurtún með Jónas nýfæddan
og þú hélst á honum og andlit
þitt skein af gleði. Og um jólin
2010 þegar við vorum búin að
borða og Jónas sat hjá þér þá
var svo gaman að fylgjast með
hvað þú varst ánægður.
Ég trúi því, elsku afi, að þú
sitjir nú á bjallanum og horfir
yfir dalinn og landið þitt sem
var þinn hugur og hjarta.
Ég elska þig, elsku afi minn.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Þín
Ingibjörg.
Guðjón, föðurbróðir minn, er
látinn á 92. aldursári. Segja má
að hann hafi verið hvíldinni feg-
inn því hann hefur átt við
heilsubrest að stríða undanfar-
in ár.
Guðjón var fimmti í röð fjór-
tán systkina sem öll voru fædd
að Hömrum í Haukadal, Dala-
sýslu, og átti þar sín æsku- og
ungdómsár í glöðum og sam-
heldnum systkinahópi. Rúm-
lega tvítugur hleypti hann
heimdraganum og hélt þá til
Reykjavíkur þar sem hann
vann ýmis störf. Haustið 1948
lést Benedikt, faðir hans, svip-
lega og hélt Guðjón þá vestur
og gerðist ráðsmaður hjá móð-
ur sinni. Hann tók svo við búi á
Hömrum 1950 og var bóndi þar
til 1993.
Þann 29. maí 1950 kvæntist
Guðjón Kristínu Guðrúnu
Ólafsdóttur, frænku sinni, og
saman stóðu þau fyrir mynd-
arlegu búi og réðust í miklar
framkvæmdir á jörðinni. Húsa-
kostur var bættur verulega og
einnig var ráðist í miklar rækt-
unarframkvæmdir. Þess má
geta að þegar Guðjón tók við
búi á Hömrum var vélvæðing
ekki hafin og tún öll slegin með
hestasláttuvél. Í búskapartíð
þeirra hjóna var alla tíð mjög
gestkvæmt þar en systkini
Guðjóns og afkomendur þeirra
voru þar oft langdvölum, eink-
um á sumrum. Sjálfur dvaldi ég
þar oft, bæði sumar og vetur,
og naut einstakrar gestrisni
sem seint verður fullþökkuð.
Guðjón, frændi minn, var
dagfarsprúður maður og barst
ekki mikið á en sinnti verkum
sínum af kostgæfni og natni.
Hann hugsaði vel um skepnur
sínar og var umhugað um þær.
Hann var kappsamur við vinnu
og handlaginn eins og systkini
hans og það var gaman að
grípa í verk með honum og
hafði hann þá oft frá ýmsu
fróðlegu að segja frá fyrri tíð.
Börnum sínum og barnabörn-
um var hann góður faðir og afi.
Að leiðarlokum þakka ég
frænda mínum góða og ánægju-
lega samfylgd og bið honum
Guðs blessunar. Innilegar sam-
úðarkveðjur sendum við Gulla
og foreldrar mínir til Stínu og
barnanna og allra þeirra sem
þótti vænt um hann.
Ólafur H. Jónsson.
Guðjón
Benediktsson
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
STEFANÍA RUNÓLFSDÓTTIR,
er látin á vistheimilinu Skjóli.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
✝
Okkar ástkæra
SIGRID VALTINGOJER
lést í Berlín miðvikudaginn 8. maí.
Minningarathöfn hennar á Íslandi verður
tilkynnt síðar.
Fyrir hönd vina og vandamanna,
Birgit Guðjónsdóttir.