Morgunblaðið - 04.06.2013, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. JÚNÍ 2013
✝ Grétar fæddistá Finnmörk, V-
Húnavatnssýslu 1.
júlí 1936. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi 24.
maí 2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Bogey
Ragnheiður Guð-
mundsdóttir, f. í
Hringsdal í Arn-
arfirði, 12. des.
1905, látin, og Jón Leví Sigfús-
son, f. á Bjargshóli, V-Hún. 6.
maí 1885, látinn. Hálfsystkini
Grétars: Björn Jónsson, f. 1.
okt. 1905, látinn, Vigdís Jóns-
dóttir, f. 20. okt. 1915, látin. Al-
systkini Grétars eru Hreiðar
Leví, f. 12. jan. 1928, látinn, Sig-
fús Bergmann Leví, f. 3. nóv.
1938; Ragnar Leví, f. 2. maí
1940; og Bogey Ragnheiður, f.
8. ágúst 1942.
Fyrri kona Grétars var Rós-
björg Birna Jónsdóttir. Synir: 1)
Jón Leví, f. 19. mars 1959, börn
með fyrrv. maka: Jón Grétar
Leví, f. 27. feb. 1981, unnusta:
Ösp Ásgeirsdóttir, f. 22. maí
1983. Synir þeirra eru Hreiðar
Ægir Leví, f. 28. nóv. 2007, og
Óðinn Logi Leví, f. 27. okt.
2010; Anita Linda, f. 4. okt.
1985, sambýlismaður: Stefan
fósturbörn Grétars: 1) Þórberg-
ur Egilsson, f. 29. mars 1963,
eiginkona: Guðbjörg Halldórs-
dóttir, f. 26. mars 1969. Börn:
Hugrún, f. 9. maí 1990; Ólafur
Jóhann, f. 11. feb. 1992; Ásdís
Helga, f. 16. des. 1994. 2) Jór-
unn Egilsdóttir, f. 10. feb. 1965.
Börn: Silje Marie Rydland, f. 19.
nóv. 1990, og Egill Rydland, f.
27. jún. 1995. Sambýlismaður
Jórunnar: Thomas Evegaard, f.
22. ág. 1968. 3) Gunnlaugur Eg-
ilsson, f. 19. maí 1971.
Grétar útskrifaðist sem bú-
fræðingur frá Bændaskólanum
á Hvanneyri vorið 1956. Tók við
búi í Litla-Hvammi eftir lát föð-
ur síns. Fluttist til Hvamms-
tanga 1960, vann þar hjá Kaup-
fél. V-Húnvetninga og við
byggingar um sveitir. Fluttist
til Búðardals 1973 og starfaði
þar við húsvörslu við félags-
heimilið Dalabúð ásamt bygg-
ingarvinnu. Fluttist til Hafn-
arfjarðar 1975 og hóf störf sem
verslunarstjóri hjá bygging-
arvöruversluninni Dverg. Frá
árinu 1992 var hann umsjón-
armaður hjá Kirkjugörðum
Reykjavíkurprófastsdæmis þar
til hann lét af störfum 2006.
Einnig vann hann töluvert við
alls konar viðgerðir og end-
urbætur á húsum. Grétar var
mjög listrænn, teiknaði, málaði,
spilaði á harmonikku og orgel
og hafði mikið yndi af gróð-
ursetningu og allri útiveru.
Útför Grétars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 4. júní
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
Schulz, f. 10. des.
1981. Dóttir þeirra
er Emilý Rós
Schulz, f. 16. jan.
2013. Eiginkona
Jóns er Harpa
Rannveig Helga-
dóttir, f. 15. mars
1975. Sonur þeirra
er Andri Leví, f.
23. jan. 2010. 2)
Bogi Elvar, f. 17.
júlí 1960. Sambýlis-
kona: Bryndís Bragadóttir, f.
11. des. 1959. Synir: Eysteinn
Sindri, f. 11. ág. 1985; Frans, f.
14. ág. 1990. 3) Björn Rósberg,
f. 14. júlí 1967, með fyrrv. mök-
um börnin: Sunneva Mist, f. 23.
sep. 1993; Brando Blance, f. 28.
jan. 2001. Eiginkona Björns:
Heiðveig María Einarsdóttir, f.
8. sep. 1979. Börn þeirra: Alexía
Karen, f. 3. jan. 2004; Arín
Hekla, f. 16. feb. 2009; Elmar
Axel, f. 10. júní 2010. Eiginkona
Grétars er Helga Jóna
Ásbjarnardóttir, f. 26. júlí 1943.
Foreldrar hennar voru Ásbjörn
Ó. Jónsson, f. 20. júlí 1901, lát-
inn, og Jórunn Jónsdóttir, f. 2.
mars 1920, látin. Börn Grétars
og Helgu: 1) Ragnheiður Jóna
Leví, f. 31. jan. 1975. 2) Ásbjörn
Leví, f. 9. mars 1976. Börn
Helgu af fyrra hjónabandi og
Elsku hjartans pabbi minn. Ég
sakna þín og á eftir að gera alla tíð
og ég mun lifa með minningarnar
um þig í hjarta mínu. Þú varst æv-
inlega svo yndislega góður við
mig og svo umburðarlyndur
gagnvart veikindum mínum og
með mömmu varstu stoð mín og
stytta. Þú varst fyrirmynd mín og
ég dáði þig alveg frá því ég man
eftir mér. Við Ragga systir keppt-
umst um að fá að fara með þér í
vinnuna að smíða frá unga aldri.
Það var svo gott að kúra hjá
þér og tala um himin og geim og
við töluðum um væntumþykju og
þakklæti. Við töluðum um smíðar
og viðgerðir fram og til baka síð-
ustu árin þegar þú varst ekki
lengur fær um að vinna. Ég lærði
svo mikið af þér. Þú varst svo nat-
inn við öll þín störf og vinsæll sem
handlaginn og úrræðagóður við-
gerðarmaður. Það dáðu þig allir
sem kynntust þér, því þú varst
svo mikið ljúfmenni. En hvað ég
var heppinn að eiga þig fyrir föð-
ur.
Ásbjörn Leví Grétarsson.
Elsku besti pabbi minn í heim-
inum.
Mikið á ég á eftir að sakna þín.
Alltaf þegar ég kom heim til þín
og mömmu þá byrjaði ég alltaf á
því að knúsa þig og kyssa, þetta
var alltaf það fyrsta sem ég gerði
þegar ég sá þig, elsku pabbi minn.
Æ hvað ég væri til í knús frá þér
núna.
Ég veit nú varla hvað ég á að
skrifa um þig. Ég á svo margar
minningar um þig. Sérstaklega
þegar ég fékk að fara með þér að
smíða. Mér þótti það alltaf svo
gaman. Og þú þurftir svo að bera
mig upp á 4. hæð eftir að ég
heimtaði að fara með þér að vinna
á kvöldin á virkum dögum, þá
sofnaði ég á gólfinu þar sem þú
varst að vinna.
Þegar þú varst að vinna í
Dverg (smíðaverslun) var hádeg-
ishlé á milli 12 og 13. Þá biðum við
Ási í glugganum heima eftir að þú
kæmir heim að borða og hvað
þessi klukkutími var fljótur að
líða.
Þú varst aldrei kyrr. Þurftir
alltaf að vera að gera eitthvað.
Man þegar við vorum í Noregi hjá
Obbu frænku í heimsókn. Ég var
bara 4 ára og þú endaðir með því
að laga eldhússkápana hjá henni í
fríinu sem við vorum í.
Sumarbústaðurinn var þinn
uppáhaldsstaður. Þú varst svo
montinn með hann. Enda ekkert
slor. Smíðaðir hann nánast með
berum höndum með hamri og sög
og varla vél við hendina. Ekki að
spyrja um allar plönturnar sem
þú settir niður. Enda sést varla í
bústaðinn í dag, svo mikill gróður.
Í fyrra vor þegar þú sýndir okkur
Gilla, kærastanum mínum, lóðina
þá gekkst þú um allt með stafinn
og gast nefnt allar plönturnar.
Hvað þær hétu og hvenær þú
settir þær niður og jafnvel hversu
margar í það sinn. Það verður
skrítið að hafa þig ekki í bústaðn-
um þegar ég kem í heimsókn
næst. Alltaf úti að gera eitthvað.
Dytta að einhverju, vökva, slá eða
setja niður kartöflur. Aldrei kyrr.
Elsku besti pabbi í heimi, eins
og ég sagði við alla vini mína, að
þú værir besti pabbi í heimi og þú
varst það sko. Ég á eftir að sakna
þín svo mikið.
Þú talaðir oft um það að ef þú
hefðir ekki fengið Parkinson þá
værir þú að smíða einhvers staðar
í ellinni eða í sumarbústaðnum en
ég veit það núna að þú ert kominn
með hamar í hendina og byrjaður
einhvers staðar að smíða. Verst
að geta ekki fengið þig hingað
norður í Mývatnssveit til að
hjálpa mér að dytta að húsinu
okkar hér.
Ég gæti haldið áfram að skrifa
um þig og ég sem vissi varla hvað
ég ætti að skrifa um. En ég sakna
þín og elska þig, besti pabbi í
heimi. Farðu nú samt varlega
með hamarinn og sjáumst svo við
smíðarnar.
Þín dóttir,
Ragnheiður Jóna (Ragga)
Fallinn er frá góður bróðir og
kær vinur.
Ég var 3ja ára og Grétar 7 ára
þegar móðir okkar veiktist
skyndilega. Hún bað Grétar að ná
í föður okkar. Morguninn eftir er
hún dáin. Þarna man ég fyrst eftir
Grétari. Aldrei talaði hann um
þessa reynslu sína en móðir okkar
var honum mjög kær. Eftir þetta
verða straumhvörf í lífi hans og
okkar allra. Hann tók að sér um-
sjón með okkur yngri bræðrum
sínum, mér og Sigfúsi. Systir okk-
ar, Bogey sem var eins árs, fór í
fóstur til góðra hjóna og elsti
bróðir okkar, Hreiðar, fór að
vinna fyrir sér í öðru byggðarlagi.
Grétar var ungur að árum þeg-
ar faðir okkar setti hann á sláttu-
vél sem hestum var beitt fyrir.
Hann var sérlega laginn að með-
höndla þessa dráttarhesta. Grét-
ar útskrifaðist sem búfræðingur
frá Hvanneyri en svo kom í ljós að
hann hafði ekki áhuga á bústörf-
um. Hann starfaði í mörg ár hjá
kaupfélagi Vestur-Húnvetninga
og vann þess utan við smíðar.
Grétar var alla tíð frekar hæg-
látur og dulur en í góðra vina hópi
gat hann verið léttur og kátur og
hafði gaman af því að segja sögur
frá uppvextinum og rifja upp það
sem við höfðum brallað í sveitinni
í gamla daga. Hann var mjög bón-
góður og hjálpaði mér oft og tíð-
um við ýmis verk enda var hann
verklaginn og skipti ekki máli um
hvaða verk var að ræða.
Eftir að hann og Helga fluttust
suður, vann hann alltaf við smíðar
og önnur störf í hjáverkum og var
hann mjög eftirsóttur til þeirra
verka. Honum var umhugað að
skila góðu verki og hafði hann
mikinn verkhraða og gat unnið á
við tvo. Hann var líka vandvirkur
og útsjónarsamur.
Það var mikið lán fyrir þau
hjónin þegar þau fengu lóð undir
sumarbústað. Þar reistu þau sér
sérlega vandað sumarhús sem
Grétar smíðaði frá grunni. Þau
höfðu líka mikinn áhuga á trjá-
rækt og er nú kominn mikill lund-
ur við bústaðinn þeirra. Grétar og
Helga áttu saman mörg góð ár á
þessum sælureit sínum og áttum
við margar skemmtilegar sam-
verustundir með þeim þar.
Það var alla tíð mikill sam-
gangur milli þeirra og okkar
hjónanna og bar þar aldrei
skugga á. Þau eru ófá skiptin sem
við vorum boðin í mat til þeirra.
Helga reiddi fram dýrindis rétti
og Grétar tók á móti okkur með
hlýju faðmlagi. Það var alltaf
glatt á hjalla hjá okkur og mikið
hlegið. Við fórum líka í nokkrar
utanlandsferðir með þeim og eig-
um við góðar minningar frá þessu
stundum. Það er mikill söknuður
hjá okkur að þessum tíma sé lokið
en við yljum okkur við minning-
arnar.
Illvígur sjúkdómur herjaði á
Grétar og vann á honum að lok-
um. Helga hjúkraði honum heima
af einstakri alúð með hjálp frá Ás-
birni sem var sérlega góður við
föður sinn. Seinasta árið dvaldi
hann á sjúkrastofnunum. Í einni
af síðustu heimsóknunum til hans,
kom hann á eftir mér í hjólastóln-
um og sagði „Nú förum við sam-
an, bróðir, niður í kjallara að ná í
verkfæri.“ Þannig vil ég minnast
Grétars bróður míns, alltaf
reiðubúinn að ná í verkfærin og
dytta að.
Við sendum Helgu, börnum og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ragnar Leví og Bára.
Þann 24. maí 2013 fékk ég þá
tilkynningu að Grétar væri dáinn.
Ég get ekki sagt að það hafi kom-
ið mér að óvörum en þó setti mig
hljóðan þar sem ég hef alltaf litið
mjög mikið upp til Grétars föð-
urbróður og hans verður saknað.
Þeir eiginleikar hjá Grétari
sem mér fannst skara fram úr
voru fyrst og fremst hans hóg-
værð og áhugi á öðrum. Þegar við
hittumst spurði hann alltaf hvern-
ig gengi og gaf hrós fyrir það sem
honum fannst við hafa gert vel.
Hann talaði aldrei um það sem
hann hafði gert eða færði sig
fram. Hann hefði þó haft góða
ástæðu til þess þar sem hann var
mjög laghentur og hafði bæði
smíðað og gert marga fallega
hluti.
Þó þú hafir alltaf verið sallaró-
legur þegar ég man gastu farið á
kostum. Í brúðkaupinu okkar
Gitte stendur það greypt í minn-
ingu Gitte að þú dansaðir fjórum
sinnum við hana og sveiflaðir
henni í kring svo að aðrir gestir
áttu fótum sínum fjör að launa.
Við hjónin sáum þig síðast á
Sólvangi. Þó þú hafir verið rúm-
liggjandi varst þú alveg eldklár.
Sagðir frá fjölskyldunni þinni og
hafðir áhuga á hvernig okkur
vegnaði, bæði prívat og í okkar
vinnu og fyrirtæki. Ekki hafðirðu
orð á því hvernig þú hafðir það
annað en að það væri líklegt að
þetta væri í síðasta skipti sem við
mundum sjást. Þú hafðir rétt fyr-
ir þér.
Hvíldu í friði, Grétar minn, þú
átt það skilið. Síðustu árin hafa
örugglega verið erfið en þú hefur
sem betur fer haft frábæra konu
og börn við hlið þér.
Ingibergur Helgason.
Í dag er kvaddur góður vinur
og sveitungi, Grétar Leví frá
Litla-Hvammi í Miðfirði. Ég hef
þekkt Grétar frá því ég var að
alast upp í Miðfirðinum en á milli
heimila okkar var mikill vinskap-
ur og samskipti af ýmsu tagi.
Grétar missti móður sína ungur
og ólst upp hjá föður sínum ásamt
yngri bræðrum.
Helsta einkenni Grétars var
einstök vinnusemi sem kom
snemma í ljós. Hann sinnti flest-
um störfum innanhúss sem utan
eftir fráfall móður sinnar og hik-
aði ekki við að reyna fyrir sér við
vandasama hluti og mun meðal
annars hafa saumað föt á yngri
bræður sína.
Hvers konar smíðavinna lék í
höndunum á honum en auk þess
var hann mjög liðtækur við múr-
verk, málningarvinnu og hellu-
lagnir.
Ég fylgdist með Grétari þegar
hann var að vinna við endurbætur
á heimili foreldra minna og sá að
hann var rétti maðurinn til að
smíða eitt og annað í því húsnæði
sem ég og fjölskylda mín vorum
þá nýlega flutt í. Það var aðdáun-
arvert að horfa á Grétar vinna og
ekki síður að fylgjast með því
hvernig hann skipulagði fram-
kvæmdirnar þannig að tíminn
nýttist sem best.
Ungur sonur okkar fylgdist
með því hvernig Grétar smíðaði
og lagaði hina ýmsu hluti innan
dyra sem utan á heimilinu. Hann
fékk því ofurtrú á hæfni Grétars
og taldi að hann gæti lagað allt
mögulegt. Það var eitt sinn þegar
við vorum að fá okkur appelsínu
að það kom í ljós að hún var
skemmd. Þá sagði drengurinn :
„Grétar laga“.
Það var á þessum tíma þegar
hann var að vinna fyrir okkur sem
ég kynntist persónunni Grétari
og vináttutengsl urðu sterkari.
Þar fór maður sem var ljúfur og
þægilegur í samskiptum og með
góða nærveru. Hann hafði
skemmtilega frásagnargáfu þar
sem frásagnir hans af fólki og að-
stæðum gátu orðið mjög lifandi.
Árin liðu og samverustundum
fækkaði en tengslin héldust og
heimsóttum við þau hjón Grétar
og Helgu nokkrum sinnum í sum-
arbústað þeirra í Grímsnesinu.
Sumarbústaðinn hafði Grétar að
sjálfsögðu smíðað algjörlega frá
grunni og þar var hvert handtak
unnið af mikilli natni. Í einni slíkri
heimsókn sýndi hann okkur með
stolti lítið hús á lóðinni sem hann
hafði smíðað og kallaði Litla-
Hvamm. Grétar var sívinnandi og
ávallt með hugann við að bæta að-
stöðuna í sumarbústaðnum til
hagsbóta fyrir fjölskylduna. Í síð-
ustu heimsókn okkar til þeirra í
bústaðinn höfðu veikindin dregið
mjög úr þrótti hans. Hann lá fyrir
og hvíldi sig og trúði okkur fyrir
því að líklega hefði hann verið of
lengi deginum áður að vinna verk
sem hann vildi ljúka. Hann var af
þeirri kynslóð Íslendinga sem
hlífði sér í engu þegar vinnan var
annars vegar.
Við hjónin kveðjum Grétar
með virðingu og þakklæti um leið
og við vottum Helgu og fjölskyld-
unni allri okkar dýpstu samúð.
Hafdís Sigurgeirsdóttir.
Fáum mönnum hefur verið
yndislegra að vinna með en Grét-
ari. Hann var einstakt ljúfmenni,
hjálpfús og sást aldrei skipta
skapi eða setja upp fýlusvip. Það
var fátt ef ekkert sem hann gat
ekki lagað og hann fann fljótt og
auðveldlega lausnir á öllum
vandamálum.
Við unnum saman hjá Kirkju-
görðum Reykjavíkurprófasts-
dæma í fjölda ára og þar var hann
afar mikils metinn og vinsæll.
Eitt sinn var ég beðinn að fara
með arkitekt fyrirtækisins og
rekstrarstjóra í vettvangskönnun
til að skoða ákveðin vandamál og
til að reyna að finna skynsamleg-
ar lausnir á þeim. Arkitektinn
horfði lengi á aðstæður og rekstr-
arstjórinn líka, en fátt af viti kom í
hugann. Að lokum eftir talsverða
yfirlegu varð niðurstaðan náttúr-
lega sú að láta Grétar sjá um
þetta.
Ég man ekki hvenær hann
veiktist af parkinson-sjúkdómn-
um, en það var aldrei að sjá að það
truflaði hann mikið í vinnu, aldrei
féll honum verk úr hendi. Það
eina var að hann kom sjaldnar í
kaffi, átti erfitt með að sitja kyrr
og kaus að vinna í staðinn.
Menn eins og Grétar er ómet-
anlegt að hafa hjá hverju fyrir-
tæki sem starfsmenn og sam-
starfsmenn. Ég veit að það eru
mjög margir hjá kirkjugörðunum
þakklátir fyrir að hafa fengið að
vinna með honum og kynnast
honum og sáu mikið eftir honum
þegar hann hætti vegna aldurs.
Og nú er hann farinn á braut til
annarra heima og ekkert eftir
nema að þakka kærlega fyrir
samfylgdina í þessu jarðlífi.
Helgu og fjölskyldu votta ég mína
innilegustu samúð.
Kristján K. Linnet.
Grétar Leví
Jónsson
HINSTA KVEÐJA
Minningar.
Myndir sem birtast huga
mínum í,
minningar,
andlitin sem lifna enn á ný,
liðin tíð hin ljúfu ár,
þeir léttu tónar, björtu brár,
nú vitjar mín, það allt sem áður
var
og langar stundir sækja að mér,
ljúfar minningar.
Ég hugsa um þau sem hurfu á
braut
og hlýju veittu í sælu og þraut
og gáfu okkur af sjálfum sér,
með söng og tónum – fagrar
minningar.
Minningar,
þau hverfa aldrei munu úr huga
mér,
minningar.
Minningar,
svo ljóslifandi lýsa mér og þér,
minningar - minningar,
glöð og sæl á góðri stund,
þau gefa munu endurfund,
í andans ferð um ókunn lönd,
er okkur ber á leið til eilífðar.
Minningar,
lýsa upp það sem verður, er og
var,
minningar,
öll á sömu leið til eilífðar.
Minningar.
Minningar.
(Ómar Ragnarsson)
Við sendum ástvinum
samúðarkveðjur.
Sigfús og Bogey Jónsbörn.
Stefán Ó. Guð-
mundsson er fallinn
frá. Stebbi hennar Svönu eins og
við kölluðum hann oft. Nú eða
Stebbi á golfbílnum, en þannig
birtist hann okkur oftast nú seinni
ár.
Það var alltaf létt yfir Stebba,
stutt í grín og glens og engin
vandamál. Ættarmótin, Kjóamót-
in, í gegn um árin eru ógleyman-
leg m.a. vegna Stebba. Alltaf verið
að keppa eitthvað. Það var pílu-
kastskeppnin hér áður, en í seinni
tíð stóð hann fyrir fjölmennasta
Stefán Ó. Guðmundsson
✝ Stefán Ó. Guð-mundsson
fæddist í Reykjavík
10. júní 1947. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 21. maí 2013.
Útför Stefáns fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 31. maí 2013.
púttmóti uppsveit-
anna ár hvert. Og
verðlaunin voru veg-
leg, Stebbi sá um
það.
Þegar Stebbi kom
í heimsókn, golf eða
af öðru tilefni, þá
sýndi það sig að
hann var góðu vanur
að heiman. Hann var
varla kominn inn úr
dyrunum, þegar
hann spurði: „Hvar er kaffið? Fæ
ég ekki herbergið mitt? Er völl-
urinn ekki nýsleginn, ég er kom-
inn!“ En hann átti nú aldeilis fyrir
því. Hann var nefnilega sá sem
skilaði mesta framlaginu í kring-
um golfvöllinn. Hann sá um funda-
aðstöðuna fyrir alla fundi, poka-
merkin á vorin, hann lánaði
golfbílinn takmarkalaust, hann
skilaði flestum mótunum á völlinn
ár hvert, stjórnaði þeim, dæmdi á
þeim og svona mætti lengi telja.
Hann var að sjálfsögðu búinn
að græja pokamerkin þetta árið.
Þau voru klár heima hjá honum, ef
við ættum ferð í bæinn. En annars
ætlaði hann að koma með þau í
fyrstu ferð á völlinn. Það verður
ekki af því að sinni. Hann var
stoltur af merkjunum í ár. Hann
hafði komið bleikum lit í þau, sem
er markmiðið hjá honum á hverju
ári. Alltaf gay eins og Stebbi
sagði.
Vonandi er Stebbi kominn inn í
hlutina á nýjum stað og farinn að
keppa á púttvellinum með Bjössa
heitnum Brink. Miklar yfirlýsing-
ar í gangi hjá þeim félögunum og
sjálfsagt búið að leggja bjór undir.
Allavega leyfum við okkur að vona
að eitthvert framhald verði á.
Elsku Svana, Maja, Beta og
fjölskyldur. Við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Stebba verður sárt saknað.
Ágústa, Einar og synir,
Haukadal.