Morgunblaðið - 04.06.2013, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. JÚNÍ 2013
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Þegar andlát ber að höndum
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Mikið vildi ég óska að ég
væri ekki að skrifa minningar-
grein um þig, elsku vinur. Ég
veit ekki hvort ég er almenni-
lega búinn að fatta það að þú
ert farinn.
Þú varst svo ótrúlega hug-
myndaríkur, frjór, skapandi og
fyndinn. Það leið ekki sá dagur
að þú værir ekki að vinna í ein-
hverju handriti eða að koma
með hugmyndir að þáttum eða
kvikmyndum, og þetta voru
góðar hugmyndir.
Betri vin var ekki hægt að
hugsa sér. Þú vildir allt fyrir
Sigurður Ingi
Foldar Sigurðsson
✝ Sigurður IngiFoldar Sig-
urðsson fæddist í
Reykjavík 24. des-
ember 1981. Hann
andaðist á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 26. apríl 2013.
Útför Sigurðar
Inga fór fram frá
Háteigskirkju 8.
maí 2013.
aðra gera en áttir
kannski til að
gleyma sjálfum
þér. Ef einhver átti
afmæli þá var
næsta víst að þú
varst að plana eitt-
hvað frábært fyrir
afmælisbarnið.
Hvort sem það var
óvænt afmælis-
veisla eða dagur
fullur af þrautum
sem afmælisbarnið þurfti að
leysa. Og mér finnst það lýsa
því ansi vel hvernig manneskja
þú varst. Vildir alltaf að öðrum
liði vel.
Eitt besta kvöld ævi minnar
var einmitt þér að þakka. Þú
hafðir skipulagt óvænta afmæl-
isveislu fyrir mig og þar að auki
tekið upp „heimildarmynd“ um
mig. Ég hef aldrei hlegið jafn
mikið á ævi minni. Takk fyrir að
hafa verið vinur minn.
Ég mun aldrei gleyma tím-
anum sem við áttum saman.
Þórhallur Þórhallsson.
Okkur skips-
félaga Gabba langar
með örfáum orðum
að minnast hans. Hann var í áhöfn
frá því að skipið var keypt með
smáhléi á meðan hann stundaði
nám. Það sem einkenndi Gabba
helst var kraftur og áræði og síð-
ast en ekki síst sérstakur húmor.
Ekki er hægt að láta hjá líða að
taka eitt gott dæmi um húmorinn
hans. Í byrjun meðan við vorum
að þróa okkur áfram við að draga
tvær vörpur saman gekk á ýmsu í
þeim málum. Eitt sinn þegar við
hífðum var gat á pokanum á öðru
trollinu og ekkert í því en mjög
góður afli í hinu. Þá datt út úr hon-
um: „Til hvers að draga tvö?“
Skarphéðinn
Eymundsson
✝ SkarphéðinnEymundsson
fæddist 6. mars
1979. Hann lést 16.
maí 2013.
Útför Skarphéð-
ins fór fram frá
Húsavíkurkirkju
25. maí 2013.
Gabbi var dugleg-
ur og góður verk-
maður. Hann var
fljótur að tileinka sér
vinnuaðferðir og þá
tækni sem þurfti til
að skila verkum sín-
um. Greinilegt var
að hann hafði mikinn
metnað gagnvart
starfi sínu og var
umhugað um að
standa sig vel. Eins
var Gabbi liðtækur í hverskyns
umræðum, hvort sem um var að
ræða dægurmál eða málefni sem
þurfti kunnáttu til að spjalla um.
Hann var fróður um marga hluti
og alltaf gaman að hlusta á hann.
Hann var orðheppinn og hnyttinn
og skemmtilegur sögumaður.
Skarð það sem hefur myndast í
okkar hópi verður erfitt að fylla.
Það er ósk okkar að Yfirmeistar-
inn sjálfur haldi verndarhendi yfir
fjölskyldu hans um ókomna tíð.
F. h. áhafnanna á Guðmundi í
Nesi,
Guðmundur Bárðarson.
Við fráfall Gunn-
ars Petersen leitar
löngu liðin minning
á hugann. Árla að morgni páska-
dags hringdu kirkjuklukkur við
Safnaðarheimili Árbæjarsóknar
til hátíðarguðsþjónustu á sig-
urhátíð lífsins. Þá hringdi síminn
í anddyri safnaðarheimilisins og
syfjuleg rödd spurði hvers vegna
menn mættu ekki sofa í friði fyrir
hávaða frá klukkunum. Svo
heppilega vildi til, að Gunnar Pet-
ersen, sem þá um stundir var for-
Gunnar
Petersen
✝ Gunnar Pet-ersen fæddist í
Reykjavík 20. apríl
1930. Hann lést 17.
maí 2013.
Útför Gunnars
Petersens var gerð
frá Dómkirkjunni
29. maí 2013.
maður sóknar-
nefndar
Árbæjarsóknar,
varð fyrir svörum
og svar hans var af-
dráttarlaust.
„Blessaður drífðu
þig á fætur og
komdu í kirkjuna,
og taktu þátt í lof-
gjörðinni yfir sigri
lífsins.“
Mér finnst að
með svari Gunnars sé honum lif-
andi lýst. Hann var aldrei hálf-
volgur í áhuganum, heldur
brennandi í andanum og ævin-
lega hress, hispurslaus og hrein-
skiptinn. Menn áttu ekki að sofa
af sér tíðindin góðu, heldur gleðj-
ast og fagna. Að hans dómi máttu
málefni himnanna síst gleymast.
Af því viðhorfi leiddi, að hann
lagði ævinlega góðum málum lið.
Og það munaði um Gunnar, þar
sem hann snerist á sveif. Kirkjan
í Árbæ átti í honum öflugan
bandamann. Það var lán fyrir
söfnuðinn að fá Gunnar til liðs við
sig, þegar söfnuðurinn var hús-
næðislaus, og framundan það
stóra verkefni að reisa safnaðar-
heimili og kirkju. Og Gunnar var
að eðlisgerð vel til forystu fallinn.
Hann var gæddur miklum per-
sónutöfrum, glæsimenni að
vallarsýn, kraftmikill og ósérhlíf-
inn og honum fylgdi ferskur,
hressandi og uppörvandi and-
blær. Glaður var hann og reifur í
viðmóti, svo að mönnum leið vel í
nærveru hans. Í fjáröflunarnefnd
Bræðrafélags Árbæjarsafnaðar
gekk Gunnar ötullega fram við að
safna fé til kirkjubyggingarinnar
til dæmis með sölu jólakorta. Og
hann beitti sér fyrir því, að haldin
var sölusýning málverka sem
listamenn, fyrirtæki og einstak-
lingar höfðu gefið til ágóða fyrir
kirkjubygginguna. Gunnar gerði
sér glögga grein fyrir gildi
kirkjulegs starfs fyrir mannlífið,
að það mætti vera bjartara, feg-
urra og betra og því gerðist hann
einnig öflugur liðsmaður Frímúr-
arareglunnar, sem hefur mann-
rækt að meginmarkmiði.
Það er vissulega mikilvægt að
eignast góða samferðamenn og
samstarfsmenn í lífinu. Ég er
hinum hæsta höfuðsmið þakklát-
ur fyrir það að hafa átt samleið
með Gunnari og fengið að starfa
með honum að kirkjulegri upp-
byggingu í Árbæ, þakklátur fyrir
allar góðar stundir samveru og
samstarfs frá liðinni tíð. Ég kveð
heiðursmanninn Gunnar Peter-
sen með virðingu og þökk og með
orðum Snorra Hjartarsonar
skálds:
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Eiginkonu, börnum og öðrum
vandamönnum Gunnars Peter-
sen votta ég dýpstu hluttekningu
og samúð.
Guðmundur Þorsteinsson.
Það er sárt að missa. Þegar ég
heyrði fréttirnar að kvöldi hvíta-
sunnudags að foreldrar mínir
væru látnir var ég harmi sleginn.
Þetta var svo ótrúlegt og óraun-
verulegt. Mamma hætti þátttöku
í atvinnulífunu sl. vetur og þetta
var fyrsta nóttin þeirra í Þjórs-
árdalnum þetta sumarið. Fyrsta
nóttin á eftirlaunaaldri og nú átti
að njóta þess að vera í fríi en það
fór öðruvísi en ætlað var.
Pabbi hafði verið veikur síð-
ustu ár og til beggja vona gat
brugðið en við vonuðum að hann
ætti góð ár eftir og gæti vonandi
notið lífsins sem best. Ekki datt
Alexander G. Þórsson og
Edda Þ. Sigurjónsdóttir
✝ Alexander G.Þórsson
fæddist í Reykja-
vík 13. mars 1941.
Edda Þ. Sig-
urjónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 15. júlí 1945.
Alexander og
Edda létust af
slysförum í Þjórs-
árdal 19. maí
2013.
Útför Alexanders og Eddu
fór fram frá Fríkirkjunni í
Reykjavík 30. maí 2013.
mér í hug annað en mamma ætti
eftir að lifa lengi. Ég sá alltaf fyr-
ir mér að maður gæti gefið henni
góðan tíma og verið henni til að-
stoðar eins og hún var foreldrum
sínum stoð og stytta þegar þeir
voru á efri árum.
Þótt ég kveðji líkama ykkar þá
eruð þið auðvitað ennþá mamma
mín og pabbi, ég mun alltaf muna
ykkur og hugsa fallega til ykkar.
Vona að þið séuð á góðum stað og
ég hitti ykkur þar síðar.
Ykkar sonur,
Sigurjón.
Elsku Edda og Alli. Nú er
komið að kveðjustund hjá okkur.
Ég bjóst við að fá að hafa ykkur
miklu lengur. Ég kveð ykkur með
sárum söknuði en einnig þakk-
læti fyrir að hafa fengið að kynn-
ast ykkur. Það eru margar minn-
ingar sem við eigum, góðar
fjölskyldustundir sem við geym-
um í hjarta okkar.
Þið voruð stór hluti af lífi okk-
ar og það verður erfitt að geta
ekki farið með Bjart og Fjölni í
heimsókn til Eddu ömmu og Alla
afa. Ykkar er sárt saknað.
Blessuð sé minning ykkar.
Signý.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta
mig við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get
breytt og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr)
Þessa bæn fórum við með hvor
fyrir aðra þegar eitthvað bjátaði
á.
Nú ert þú farin elsku Edda
mín, við sem ætluðum að verða
gamlar saman.
Tíminn er fljótur að líða frá því
að við vorum sex ára og leiðir
okkar lágu fyrst saman í Hólm-
garðinum í ærslaleikjum og
áhyggjulausum dögum. Síðan
komu unglingsárin í Réttó þar
sem við sátum alltaf saman. Þú
hlédræg, en ég ærslafull. Úr
Réttó lá leiðin í verknámið og
rómantíska tímann. Þetta var
eins og gengur, dansleikir og fjör
og ómótstæðilegir strákar í Sjó-
mannaskólanum. Þú kynntist
Alla á mjög skemmtilegan hátt,
við ætluðum á gömlu dansana í
Breiðfirðingabúð, en enduðum í
Silfurtunglinu á balli hjá Sjó-
mannaskólanum og ekki varð aft-
ur snúið. Við enduðum báðar gift-
ar sjómönnum, þú hafðir þína
klæki og ég fór að elska hann
Jón.
Lífshlaup okkar var að mörgu
leyti líkt, við vorum báðar með
spari-pabba. Þegar þeir komu
heim var búið að þrífa krakkana
og búa til góðan mat, en þetta
voru hátíðisdagar. Svo eftir að
ungarnir voru farnir úr hreiðrinu
var loksins hægt að fá sér vinnu.
Þú fórst í heilsugæsluna í Hlíð-
unum og varst fjótlega á heima-
velli, auðmjúk við gamla fólkið og
alúðleg við alla sem leituðu til
ykkar.
Alli minn, þú varst syni mínum
stoð og stytta þegar hann var í
KHÍ og það vil ég þakka að lokn-
um lífdögum.
Líklega gæti ég skrifað heila
bók um ykkur bæði en nú er nóg.
Um þig minning á ég bjarta
sem yljar eins og geisli er skín.
Þú áttir gott og gjöfult hjarta
og gleði veitti návist þín
(Höf. ók.)
Þín æskuvinkona,
Unnur Hermanns.
Í dag, hinn 4. júní, hefði pabbi
orðið 80 ára. Mig langar því að
minnast hans hér með nokkrum
sögum sem mér voru sagðar af
honum og ég upplifði sjálfur með
honum. Ég man sérstaklega eina
sem gerðist árið 1986, en þá var
pabbi að sækja grasköggla eins
og hann var vanur að gera. Þá
höfðu verið miklir þurrkar og
mikil sina í túnum og bændur
voru að brenna sinu eins og svo
oft er gert. En svo gerist það
snögglega, vindurinn snerist og
skyggni á veginum varð ekkert og
umferðin því hæg og þess vegna
varð pabbi fyrir því að aka aftan á
bíl inni í reykmekkinum. Sá bíll
var búinn að keyra aftan á annan
bíl. Pabbi snaraði sér út úr bílnum
sínum til að athuga fólkið í báðum
bílunum og sem betur fer voru
allir heilir. Fólkið vildi bíða eftir
lögreglunni en pabbi tók það ekki
í mál og taldi að ef allir myndu
bíða, þá myndi fara illa fyrir þeim
og þau myndu fá reykeitrun, enda
var fólkið komið á fjóra fætur til
að ná andanum. Fram á þennan
dag hefur þetta fólk ennþá sam-
band við mig vegna þessa sem
pabbi gerði þarna og bjargaði
þeim.
Aðra sögu man ég þegar ég var
lítill gutti, þá var pabbi að fara að
Heiðar Jóhannsson
✝ Hreinn HeiðarJóhannsson frá
Valbjarnarvöllum
fæddist í Forna-
hvammi í Norður-
árdal 4. júní 1933.
Hann lést á Brák-
arhlíð, hjúkrunar-
og dvalarheimili í
Borgarnesi, 3. apríl
2013.
Útför Heiðars
fór fram 13. apríl
2013.
sækja mömmu á
Faxaborg og ég vildi
ólmur fara með en
pabbi vildi alls ekki
leyfa mér það. Lík-
lega skynjaði hann
meira en gengur og
gerist, því þegar
hann kom heim aft-
ur voru bæði fram-
og afturrúðurnar
brotnar, því að þeg-
ar hann í ferðinni
mætti bíl þá skaust stór steinn í
bílinn og fór inn um framglugg-
ann og út um þann aftari, einmitt
þar sem ég var víst vanur að
standa á milli sætanna.
Þriðja sagan er þegar við pabbi
vorum að vinna saman hjá Kaup-
félaginu í Borgarnesi við að keyra
trukka og áttum að fara saman út
á Snæfellsnes með vörur og refa-
fóður á föstudegi. Þá var afta-
kasnjóbylur og í raun ekkert
ferðaveður þó við værum á 4x4
trukk. Þess vegna var ferðinni
frestað til laugardags. Við lögðum
af stað á milli sex og sjö um morg-
uninn í frábæru veðri, logn og
blíða eins og sagt er. Við vorum í
samfloti með mjólkurbílnum sem
fór á nesið eins og við pabbi. Allt
gekk vel en þarna var allt á kafi í
snjó, við vorum að fara í gegnum
skafla sem náðu hátt upp á bílana
og snjóruðningarnir jafnháir og
bílarnir. Upp úr hádegi fór veðrið
að versna og á leiðinni heim var
það orðið svo slæmt að pabbi sá
ekki mjólkurbílinn á undan þó að
hann væri í rúmlega eins metra
fjarlægð frá okkur; mjólkurbíl-
stjórinn sá okkur en við hann
ekki, en pabbi var alltaf jafnróleg-
ur yfir þessu öllu og lét veðrið
ekki hafa áhrif á sig. Til hamingju
með daginn pabbi minn.
Þinn sonur,
Stefán Jóhann.
Elsku amma mín
var flott kona, hún var kona
sem horfði með jákvæðum aug-
um á lífið og sá ljósið í öllu, hún
var kona sem var óhrædd við að
vera hún sjálf, hún var ákveðin
þegar hún þurfti þess en ann-
ars tók hún öllu með yfirvegun
og hún var kona sem umvafði
mann ást og umhyggju. Betri
ömmu var ekki hægt að hugsa
sér, hún prjónaði, eldaði góðan
„gamaldags“ mat, hún elskaði
dýr, hún setti niður blóm í sum-
arbústaðnum, hún sá til þess að
engum væri kalt, hún sá til þess
að gefa okkur barnabörnunum
heitt kakó í sumarbústaðnum,
hún las fyrir okkur, sagði okkur
endalausar sögur úr barnæsku
sinni og þessi listi gæti verið
Lovísa Hafberg
Björnsson
✝ Lovísa HafbergBjörnsson
fæddist á Akureyri
27. febrúar 1925.
Hún lést á hjúkr-
unar- og dval-
arheimilinu Grund
21. maí 2013.
Útför Lovísu fór
fram frá Áskirkju
31. maí 2013.
endalaus. Það sem
er mér minnisstæð-
ast við hana ömmu
mína er að þegar
hún kvaddi okkur
þegar við vorum bú-
in að vera í heim-
sókn gaf hún okkur
alltaf lítinn fallegan
koss á ennið, í hvert
einasta skipti. Ég
man eftir þessum
kossi eins og hann
hefði verið í gær, það var eitt-
hvað svo elskulegt við hann að
manni hlýnaði alltaf innra með
sér þegar maður var að kveðja.
Þannig man ég eftir ömmu
minni og mun alltaf gera. Góð
og falleg manneskja að innan
sem utan. Amma mín er fyr-
irmynd, hún ól upp sjö frábær
börn sem í dag eru orðin þessi
stóra frábæra fjölskylda þar
sem maður sér endurspeglun af
ömmu og afa í öllum. Betri fjöl-
skyldu er heldur ekki hægt að
hugsa sér og við getum örugg-
lega öll þakkað ömmu Lísu og
afa Gunnari fyrir að hafa mótað
okkur á þennan hátt. Hvíldu í
friði elsku amma mín.
Björk Sigurjónsdóttir.