Morgunblaðið - 12.07.2013, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚLÍ 2013
✝ Sveinn Sam-úelsson fæddist
í Reykjavík 28. júlí
1922. Hann lést 28.
júní 2013.
Hann hét Samúel
Sveinn fullu nafni
en notaði aldrei
Samúels nafnið og
var ekki með það
skráð í þjóðskrá.
Foreldrar hans
voru þau Samúel
Sveinn Ásmundsson, fæddur að
Litlabæ við Stóru-Vatnsleysu í
Kálfatjarnarsókn, 2.11. 1886, d.
5.6. 1922, verkamaður í Reykja-
vík og Ingibjörg Einarsdóttir,
fædd í Garðbæ á Eyrarbakka
4.12. 1883, d. 20.12. 1965, hús-
freyja og verkakona. Þau voru
hjú að Vorhúsum í Útskálasókn
árið 1910. Þá voru þau ógift og
hafa trúlega kynnst þar því árið
1920 voru þau gift og til heimilis
í „Húsi Hans „pósts““ í Reykja-
vík og áttu tvo drengi, Einar, f.
1912 og Jón, f. 1918. Samúel,
faðir Sveins, andaðist úr heima-
komu 5.7. 1922, aðeins fimm vik-
um fyrir fæðingu Sveins og við
það flosnaði heimilið upp og
Ingibjörg varð að láta tvo af
drengjunum frá sér. Einar fór
að Austurkoti á Vatnsleysu-
strönd og Sveinn var settur í
barnabarn Harpa Sóley. 3) Jó-
hann Valdimar, f. 16.12. 1949,
maki Birna Guðmundsdóttir.
Börn frá fyrri sambúð (með
Kristínu Huldu Hauksdóttur)
Guðgeir og Unnur Hrefna,
barnabarn Þorri Hrafn. Börn
Jóhanns og Birnu, Sandra Ósk
og Linda Rós, barnabarn, Iðunn
Emma. Jóhann ól auk þess upp
dóttur Birnu, Þrúði sem á fjög-
ur börn, Ragnheiði, Birnu Rut,
Snæfríði Sól og Baldur Smára.
4) Björn Pálmar, f. 8.12. 1951,
maki Hulda Ólafsdóttir, börn
Þórður Örn og Björn Ingi,
barnabarn Anika Diljá.
Sveinn ólst upp á Hverfisgötu
í Hafnarfirði og var sendur í
sveit austur í Landeyjar á sumr-
in en gekk í skóla í Hafnarfirði
og hlaut þar hefðbundið barna-
skólanám. Sveinn lærði til vél-
stjóra og starfaði m.a. sem véla-
vörður í Hraðfrystistöðinni í
Reykjavík í mörg ár, á bílaverk-
stæði um tíma og í vélsmiðju
Kristjáns Gíslasonar í nokkur
ár. Þá starfaði hann sem vél-
stjóri á fiskiskipum í fjölda ára,
m.a. á Stefni GK, Straumey, Sig-
urkarfa GK, og Gróttu RE, svo
nokkur séu nefnd og endaði fer-
il sinn sem vélstjóri á olíu-
skipinu Bláfelli 1987 en þá hætti
hann störfum til að annast konu
sína sem þá var orðin rúmliggj-
andi.
Útför Sveins hefur farið fram
í kyrrþey.
fóstur, aðeins mán-
aðar gamall, til
hjónanna Brynjólfs
Ólafssonar og konu
hans, Jónínu Sig-
ríðar Jónsdóttur.
Í Landeyjum
kynntist Sveinn
Unni Hrefnu Guð-
mundsdóttur, f.
13.3. 1922 í Reykja-
vík, d. 17.12. 1996,
sem átti eftir að
verða lífsförunautur hans. For-
eldrar hennar voru Guðmundur
Valdimar Tómasson, bifreið-
arstjóri í Reykjavík, f. 13.9. 1896
á Galthamri í Grímsnesi, d. 30.4.
1987 og Jóhanna Sigurð-
ardóttir, húsfreyja í Reykjavík,
f. 27.2. 1896 á Kalsbarða í V-
Landeyjum, d. 14.9. 1961. Unnur
var alin upp að hluta í Norður-
hjáleigu í Landeyjum hjá móð-
urafa sínum og ömmu, þeim Sig-
urði og Jórunni, ásamt móð-
ursystkinum sínum, þeim Birni
og Pálínu Sigurðarbörnum.
Sveinn og Unnur voru gefin
saman þann 7.10. 1949 og eign-
uðust þau fjögur börn. 1) Sigríð-
ur Jórunn, f. 8.10. 1944, maki Jó-
hann Jóhannsson, barn þeirra er
Sveinn Garðar. 2) Bryndís Jóna,
f. 21.8. 1948, maki Ásmundur
Jónsson, börn Örvar og Brynjar,
Eitt sinn verða allir menn að
deyja og nú hefur tengdafaðir
minn, hann Sveinn, fengið hvíld-
ina sem hann var farinn að bíða
eftir, þar sem veikindi settu mark
sitt á síðustu æviár hans. Ég
minnist hans sem hægláts,
trausts og fróðs manns sem ekki
fór mikið fyrir, hann vildi gera
hlutina sjálfur og ekki láta hafa
mikið fyrir sér.
Það eru margar minningar
sem koma upp í huga minn þegar
ég hugsa um Svein, en minnis-
stæðust eru þó ferðalög síðustu
ára þar sem við og fleiri fjöl-
skyldumeðlimir ferðuðumst sam-
an um Ísland og til Færeyja. Á
þessum ferðalögum var hann
duglegur við að fræða okkur hin
um allt milli himins og jarðar.
Hann var eins og alfræðibók,
vissi nánast um nöfn á öllum fjöll-
um, fjörðum, hólum, hæðum og
stöðum sem við komum á og mik-
ið vildi ég að allur þessi fróðleik-
ur hefði sest að í kolli mínum. Því
miður er minni mitt ekki eins gott
og hans en vonandi á ég þó eftir
að geta rifjað þetta upp og miðlað
til minna barna og barnabarna á
ferð um Ísland í komandi framtíð.
Tengdapabbi var ekki mikið
fyrir að sitja auðum höndum.
Hann hætti að vinna sem vél-
stjóri á olíuskipinu Bláfelli árið
1987 til að geta hugsað um
tengdamömmu, sem þá var orðin
rúmliggjandi vegna veikinda, og
annaðist hana af mikilli natni allt
til dauðadags árið 1996. Til að
hafa eitthvað fyrir stafni, eftir
andlát hennar, fór hann að venja
komur sínar á renniverkstæði
tengdasonar síns og vann hann
þar ýmis verk alveg þangað til
hann treysti sér ekki lengur til að
keyra, þá orðinn 87 ára gamall.
Kæri tengdapabbi, nú hefur þú
fengið langþráða hvíld eftir langa
og viðburðaríka ævi. Megir þú
hvíla í friði og hafðu þökk fyrir
allt.
Þín tengdadóttir,
Birna.
Elsku afi. Nú ertu farinn í
ferðina löngu og ég veit að þér
fannst kominn tími til, enda al-
varleg veikindi farin að hrjá þig.
Löngu og fjölbreyttu lífsferðalagi
á öld öfganna er lokið, afi minn
Sveinn. Ég veit að þú áttir þér þá
ósk heitasta að hitta æskuástina
þína aftur, sem þú misstir fyrir
17 árum, ömmu Unni Hrefnu.
Vonandi mun sú ósk rætast, því
þið voruð sem eitt. Eins og fólk af
þinni kynslóð hafðir þú gengið í
gegnum miklar þjóðfélagsbreyt-
ingar og ég hafði mjög gaman af
því að heyra þig segja frá þeim og
skoða með þér myndir í bókum.
Þú varst mjög fróðleiksþyrstur
og last mikið, sérstaklega um
sjávarútveg og sögu og landa-
fræði Íslands. Það var ekki til-
viljun að sjávarútvegurinn og
sjórinn heillaði þig, því þú varst
vélstjóri og síðast varstu vélstjóri
á olíuskipinu Bláfelli og tókst mig
nokkrum sinnum með í skoðunar-
ferðir og mikið sem mér þótti
skipið mikil undraveröld.
Það voru ekki allir afar sem
kunnu að elda, hvað þá baka
kleinur og steikja flatkökur á
eldavélahellu, en þú varst frábær
aðstoðarmaður þegar við amma
vorum að stússast í þessu. Þá
laumðist þú oft í búrið og náðir í
sælgætismola handa lítilli stelpu
sem brosti þá enn breiðara. Já,
það var sko dekrað við mann hjá
ömmu og afa á Tjarnó. Þú og
amma reyndust mér líka afskap-
lega vel þegar ég leitaði skjóls hjá
ykkur þegar ég veiktist um tví-
tugt. Þú annaðist mig á allan
máta eins og reyndasti hjúkrun-
arfræðingur, gættir þess að ég
svæfi ekki of mikið, að ég borðaði
reglulega, færi í göngutúra og
lærði. Ég fann umhyggjuna vel.
Þú stóðst alla tíð eins og klett-
ur við hlið ömmu, sem fékk
mænuveikina 1955, og lamaðist
fyrir neðan mitti og var eftir það í
hjólastól, studdir hana og annað-
ist. Þá var velferðarkerfið ekki til
í þeirri mynd sem við þekkjum
það í dag og í viðtali sem ég tók
við þig í Morgunblaðið árið 2002
sagðir þú: „Á þessum árum var í
raun og veru ekki neitt til sem
hét velferðarkerfi og því varð
hver og einn að finna út úr því
hvernig hann myndi bjarga sér í
lífinu eftir að hafa misst heilsuna
eða örkumlast, hvort sem það var
vegna mænusóttar, annarra veik-
inda eða slysa, bæði andlega og
ekki síst fjárhagslega.“ Ykkur
ömmu tókst vel að höndla þær
miklu umbreytingar sem urðu á
lífi ykkar enda bæði viljasterk.
Elsku afi, nú spyr ég þig ekki
framar af hverju þú þvoir aldrei
kaffikönnuna þína, eins og ég
gerði þegar ég var lítil, því ég skil
það betur núna þegar ég nota
alltaf sama bollann og þvæ hann
bara upp til málamynda. Sam-
fylgd þín hefur auðgað líf mitt og
ég lærði mikið af þér. Hafðu þökk
fyrir það.
Unnur H. Jóhannsdóttir.
Elsku afi minn. Þegar ég
hugsa til baka um tíma okkar
saman kemur ýmislegt upp í hug-
ann. Minnisstæðar eru mér þær
ótal ferðir sem við fórum saman í
æsku minni með fjölskyldunni
um Ísland. Þú gast svo sannar-
lega ausið af viskubrunni þínum í
huga ungrar stúlku. Þessar
minningar eru mér mjög kærar.
Mín síðasta minning af þér er
ákaflega falleg. Kvöldið áður en
þú kvaddir þennan heim heim-
sóttum við systurnar þig ásamt
dóttur minni. Við spjölluðum
saman um daginn og veginn og í
lok heimsóknarinnar kvaddir þú
okkur með stolt í hjarta og bros á
vör, næstum eins og þú hafir vit-
að að þetta væri í síðasta sinn
sem þú myndir kveðja þessar
stelpur þínar.
Hvíl í friði elsku afi.
Þín
Linda Rós.
Sveinn Samúelsson
✝ Guðrún Guð-munda Sigurð-
ardóttir fæddist í
Reykjavík 9. mars
1979. Hún lést í
Noregi 13. júní
2013.
Foreldrar hennar
eru Unnur Guðrún
Gunnarsdóttir og
Sigurður Helgi Her-
mannsson. Guðrún
var elst þriggja
systkina. Þau eru Kristjana Eng-
ilráð og Hermann Gunnar sem er
yngstur.
Guðrún ólst upp í Mosfellsbæ
en á unglingsárunum var skónum
slitið í Eyjafjarðarsveit. Hún fór
18 ára til Noregs til starfa sem au
pair og kynntist þá ástinni sinni,
Hagbarði Valssyni, f. 1974. Börn
þeirra eru Rakel
María, f. 1999, Ró-
bert Hólm, f. 2002,
Regina Rós, f. 2011,
og Rósa Jóna, f. 12.
júní 2013.
Móðurhlutverkið
var Guðrúnu Guð-
mundu afar mik-
ilvægt, hún var mild
og góð móðir og
hlúði vel að börnum
sínum. Hún hafði
yndi af tónlist og lærði á þver-
flautu á uppvaxtarárum sínum.
Hún vann á leikskóla um tíma,
lærði bókhald í seinni tíð og var
orðin liðsstjóri hjá Tupperware.
Útför Guðrúnar fór fram frá
Hakadal-kirkju í Nittedal 24. júní
2013. Jarðsett var í Nittedal-
kirkjugarði.
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði.)
Heimurinn hrundi eftir símtal-
ið frá honum Habba að morgni
fimmtudagsins 13. júní. Það litla
sem ég man frá því símtali var:
Guðrún fór í hjartastopp, litlu
barni bjargað eftir keisaraskurð á
stofugólfinu en Guðrún lést. Nei,
nei, nei, þetta getur ekki verið
rétt, hún var bara 34 ára, komin
31 viku á leið af sínu fjórða barni,
nýbúin að ferma sitt fyrsta, þessi
yndislega manneskja í alla staði.
Mikið finnst okkur sá sem öllu
ræður vera ósanngjarn, að hrifsa
unga móður frá maka sínum og
fjórum börnum en því getur eng-
inn breytt.
Leiðir okkar Guðrúnar lágu
saman í Ósló sumarið 1997, við
vorum báðar nýkomnar út sem
Au-pair, bjuggum í sama hverfi
og ákváðum að hittast. Á móti
mér tók brosmild, ljóshærð, ynd-
isleg stelpa og urðum við strax
óaðskiljanlegar. Guðrún hafði alla
þá kosti sem hægt var að óska sér
í góðri vinkonu. Hún var traust,
góð, skemmtileg, hláturmild og
yfirveguð. Það tók ekki langan
tíma fyrir hana að heilla fólk í
kringum sig. Fljótlega kynntist
Guðrún honum Habba sínum og
ég Óla og þá varð ekki aftur snúið.
Við fjögur, ásamt honum Sævari,
brölluðum margt skemmtilegt á
þessum tíma. Í gegnum árin hafa
þær minnningar oft verið dregn-
ar fram við mikinn hlátur.
Guðrún var rétt rúmlega tvítug
þegar hún og Habbi eignuðust
frumburð sinn hana Rakel Maríu.
Róbert Hólm kom svo þremur ár-
um seinna, Regína Rósa fæddist
2011 og stuttu áður en Guðrún
kvaddi þennan heim fæddist
Rósa Jóna. Börn Guðrúnar voru
henni allt, hún og Rakel María
voru bestu vinkonur. Líf hennar
var ekki alltaf dans á rósum frek-
ar en hjá öðrum, en hún tók á
hlutunum af miklu æðruleysi og
yfirvegun, eins og henni einni var
líkt.
Útför Guðrúnar fór fram frá
Hakadal kirkju í Nittedal mánu-
daginn 24. júní. Himinninn grét
ásamt fjölskyldu og vinum sem
fylgdu henni síðasta spölinn. Um-
gjörðin öll var falleg og ljúf eins
og elsku Guðrún okkar var.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Það er svo margt sem við fjöl-
skyldan viljum þakka Guðrúnu
fyrir, allar samverustundirnar,
ferðirnar okkar og spjallið í sóf-
anum. Við eigum eftir að gera allt
sem í okkar valdi stendur til að
hjálpa Habba og krökkunum og
varðveita minningu hennar sam-
an.
Elsku Habbi, Rakel María, Ró-
bert Hólm, Regína Rós og Rósa
Jóna, Unnur, Sigurður Helgi,
Kristjana, Hermann Gunnar og
fjölskyldan öll og vinir, við send-
um hugheilar samúðarkveðjur.
Guðrúnar mun ávallt lifa í
hjörtum okkar.
Margrét, Óli Davíð og
Inga Birna.
Guðrún Guðmunda
Sigurðardóttir
Í dag kveð ég mína ástkæru
systur Ingu. Hún var yngst af
okkar stóra systkinahópi – átta
systur og tveir bræður – þeirra
Magnúsar Finnssonar og Sigríð-
ar Guðmundsdóttur í Stapaseli í
Stafholtstungum. Það er svo erf-
itt að kveðja Ingu mína. Æskan
var svo frjáls, fá að vera með öll-
um dýrunum og fuglunum, leika
sér við stóran stapa eða klett með
mörgum stöllum og hver með sitt
bú. Öll fallegu fjöllin og vötnin.
Faðir okkar veiktist mikið og lést
árið 1946 og varð þá mikil breyt-
ing á okkar högum, móðir okkar
gat ekki haldið búskap ein og
fluttist til Reykjavíkur. Inga lauk
skólagöngu í Hlöðutúni og svo
fluttum við saman til Reykjavík-
ur, fórum í vist og gættum barna.
Þannig endaði okkar barnæska
og frjálsræði og við urðum að
fullorðnast, tilbúnar eða ekki. Við
systurnar vorum mjög samrýnd-
ar og þegar ég flutti utan 1955
skipti það litlu máli því við héld-
um alltaf svo góðu sambandi.
Mikið mun ég sakna Ingu systur
minnar, nú verða ekki fleiri heim-
Ingibjörg
Magnúsdóttir
✝ IngibjörgMagnúsdóttir
fæddist á Lauga-
landi í Stafholts-
tungum 12. desem-
ber 1933. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 15.
júní 2013.
Útför Ingibjarg-
ar fór fram frá Ás-
kirkju 28. júní
2013.
sóknir, sungið,
dansað og rifjaðar
upp skemmtilegar
sögur með miklum
hlátrasköllum. Þú
naust þess að
ferðast um Ísland
og líka að heim-
sækja önnur lönd.
Sviplegur missir
eiginmannsins
Bjarna Þ. Bjarna-
sonar árið 1995 var
mikil sorg sem þú tókst hetjulega
á. Árið 1999 komstu í heimsókn
til okkar Mikka í Flórída og þá
hafðir þú kynnst ljúfmenninu
Ólafi Runólfssyni, sem þú giftist
svo á afmælisdaginn þinn, 12.12.
2001. Ólafur lést árið 2009. Með
þessum kveðjuorðum fel ég þig í
hendur Jesú: „Himnaríki verður
okkar heimili.“
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson)
Þín ætíð elskandi systir,
Anna Erla M. Ross.
Minningar hafa verið tíðir
gestir að undanförnu hjá mér og
mikið er ég glöð að eiga þær. Ég
nefndi það við mömmu þegar ég
frétti af því að þú værir nú farinn
að ég hefði verið að hugsa til
fatanna sem þú komst og gafst
okkur eitt sinn, þegar þú heim-
sóttir okkur til Danmerkur.
Þessi föt voru lýsandi fyrir þá
mynd sem ég hafði alltaf af þér
sem barn. Framandi, tignarleg
litskrúðug. Ég man eftir því að
ég átti erfitt með að láta í ljós
hversu heilluð ég væri af því að
þú værir að koma alla leið frá
Marokkó með svona glæsileg föt,
með gullofnum þráðum og meira
að segja ilmurinn af þeim var
framandi. Ímyndunarafl mitt var
frjótt þegar ég var barn og ég
ímyndaði mér að þú værir eins
og pabbi hennar Línu Lang-
sokks, sjóræningi sem ferðaðist
um allan heim og eignaðist fram-
andi og fallega hluti sem þú
færðir okkur. Ég sagði krökkun-
um það í hverfinu í Danmörku og
ég hafði svo mikla trú á þessu
sjálf að ég sannfærði eflaust
nokkur börn um að þetta væri
sannleikurinn. Ég átti afa sem
væri sjóræningi og ferðaðist um
allan heim. Fyrir hugmyndafrjóa
stelpu eins og mig, þá var þetta
ekki svo fráleit hugmynd.
Ég man líka eftir bók sem þú
gafst mér í jólagjöf eitt árið, það
var Anna í Grænuhlíð. Ég drakk
Guðmundur
Andrésson
✝ GuðmundurAndrésson
fæddist á Felli í Ár-
neshreppi 5. júlí
1928. Hann lést á
Landakoti 21. júní
2013.
Útför Guð-
mundar fór fram
frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði 3. júlí
2013.
þá bók í mig aftur
og aftur og þykir af-
ar vænt um. Eftir
að ég fékk þessa
bók, þá sá ég minna
af þér og ég syrgi
það þegar ég hugsa
aftur í tímann að
minningarnar mín-
ar um þig eru flest-
ar tengdar hlutum,
en ekki sjálfum þér.
Ég man eftir bros-
inu þínu, ég man þegar þú
straukst lófa þínum yfir hárið á
mér og ég man að ég saknaði þín
eftir að ég fékk Önnu í Grænu-
hlíð.
Minningar eru dýrmætar og
þær þarf að varðveita og ég varð-
veiti mínar. En þær verða ekki til
minningarnar án þess að búa
þær til og nú þegar þú ert farinn
hugsa ég til þess hversu mikill
tími fer í að vera að flýta sér að
lifa. Við lifum þetta jú ekki af
þetta líf þegar uppi er staðið.
Þú eignaðist þennan glæsilega
nafna, langafastrákinn þinn hann
Guðmund Húma. Við héldum að
þú værir að bíða eftir honum til
að geta farið en eins og Hrundin
þín sagði, þá þótti þér svo gaman
að fylgjast með fólkinu þínu. Ég
er ekki frá því að nafni þinn hafi
nokkra eiginleika frá þér til að
bera, sterkur og litríkur per-
sónuleiki á ferðinni. Nú ertu far-
inn í enn eitt ferðalagið, hvert
ætli ferðinni sé heitið núna?
Hann tók þig í fang sér og
himnarnir hófu
í hjarta þér fagnandi söng.
Og sólkerfi daganna svifu þar
um sál þína í tónanna þröng.
En þú varst sem barnið, er beygir kné
til bænar í fyrsta sinn.
Það á engin orð nógu auðmjúk til,
en andvarpar: Faðir minn!
(Tómas Guðmundsson)
Elín Ýr Arnardóttir.