Morgunblaðið - 07.10.2013, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. OKTÓBER 2013
✝ Þórdís Egils-dóttir fæddist
á Langárfossi á
Mýrum 2. júlí
1930. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 22. sept-
ember 2013. For-
eldrar hennar
voru Egill Einars-
son, bóndi og síðar
verkamaður í
Reykjavík, f. 15.6. 1894, d. 1.5.
1986, og kona hans, Málfríður
Magnúsdóttir Einarsson, pí-
anóleikari, f. 8.8. 1894, d. 21.6.
1946. Systkini Þórdísar voru
Katrín, f. 1. 6. 1923, d. 19.2.
2001; Guðmundur, f. 4.2. 1925,
d. 14.8. 1969; Einar, f. 21.3.
1926, d. 8.3. 1994; Hrefna, f.
10.10. 1928, d. 18.8. 2006.
Þórdís giftist 19. maí 1951
Finnboga Reyni Gunnarssyni,
verkstjóra hjá Olíufélaginu, f.
20.6. 1931, d. 14.6. 2012. For-
eldrar hans: Málfríður Krist-
mundsdóttir, f. 21.5. 1901, d.
11.12. 1991, og Gunnar Finn-
bogason, f. 26.4. 1905, d. 25.9.
1996.
Þórdís og Finnbogi Reynir
eignuðust þrjú börn: 1) Gunn-
ar Egill, f. 5.6. 1952, kvæntur
Höllu Jónsdóttur, f. 8.6. 1954.
hefðbundið barnaskólanám og
tók þátt í sveitastörfum og
hjálpaði til heima ekki síst
þegar móðir hennar var til
lækninga í Reykjavík og eldri
systkinin farin til náms. Fjöl-
skyldan flutti til Reykjavíkur
þegar Þórdís var 16 ára, árið
sem móðir hennar lést. Hún
hélt þar heimili fyrir föður
sinn, en stundaði einnig ýmsa
vinnu t.d. á Hressingarskál-
anum. Á þessum árum tók hún
þátt í sönghóp með Hrefnu
systur sinni og tveimur öðrum
sveitastúlkum. Þórdís og Finn-
bogi Reynir kynntust í Reykja-
vík og hófu búskap á Leifsgöt-
unni og síðar í Mávahlíð og
byggðu íbúð í Álfheimum,
bjuggu þar í tæp 50 ár en
fluttu þá með syni sínum til
Hafnarfjarðar. Eftir að hún
giftist helgaði hún sig heim-
ilisstörfum og uppeldi barna
þeirra hjóna. Þegar börnin
uxu úr grasi fór hún út á
vinnumarkaðinn og vann ýmis
störf s.s. í þvottahúsinu Fönn,
á saumastofunum Alís og
Rammagerðinni og hjá MAX.
Hún lærði að sníða og sauma
og var alla tíð mikil sauma- og
hannyrðakona. Hún var valin
trúnaðarmaður starfsmanna
og sótti námskeið og fræðslu
sem því fylgdi. Síðasta árið
dvaldi Þórdís á Grund í
Reykjavík.
Útför Þórdísar verður gerð
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
7. október 2013, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Börn þeirra: Jón
Gunnar, f. 14.9.
1979, sambýlis-
kona Kristín Sig-
urðardóttir, f.
16.12. 1983. Börn
þeirra eru: Embla
Guðný, f. 2006, og
Egill Árni, f. 2011.
Hildur Björg, f.
5.2. 1988, gift
Elíasi Bjarnasyni,
f. 1.4. 1988. 2)
Málfríður, f. 21.1. 1954, gift
Jóhannesi Tómassyni, f. 28.2.
1952. Börn þeirra: Helgi, f.
30.3. 1976, sambýliskona Hild-
ur Bjarnadóttir, f. 13. 10.
1978. Helgi á soninn Jóhannes,
f. 1997. Anna, f. 12.8. 1978,
gift Ragnari Birni Ragn-
arssyni, f. 25.5. 1972. Börn
þeirra: Sara Björk, f. 2003, og
Einar Björn, f. 2005. Þórdís, f.
15.10. 1979, gift Brynjari Val-
þórssyni f. 5.1. 1985. Börn
Þórdísar: Ísar Ágúst, f. 2002,
og Salvör Móeiður, f. 2010. 3)
Reynir Þór, f. 18.8. 1959,
kvæntur Kristínu Waage, f.
11.12. 1962. Börn þeirra: Mar-
grét Bo Wan, f. 13.10. 2003, og
Benedikt Kaixin, f. 18.10.
2007.
Þórdís ólst upp á Lang-
árfossi á Mýrunum, stundaði
Lífið á sér upphaf og endi og á
milli þessara tveggja mikilvægu
þátta eru kaflar og tímabil líkt og í
tónverki.
Í lífi móður minnar var upp-
hafskaflinn í sveitinni, góður – en
líka slæmur. Hún var yngsta
barnið og naut sveitastarfanna, en
það varpaði skugga á þetta tímabil
að móðir hennar dvaldi langdvöl-
um í Reykjavík til lækninga, eldri
systkinin fóru til náms og faðir
hennar átti einnig við veikindi að
stríða. Þessum kafla lauk þegar
móðir hennar lést og faðirinn brá
búi og þau fluttu til Reykjavíkur –
þá var hún 16 ára.
Næsti kafli er langviðamestur
og sá sem hún gat haft mest áhrif
á. Hún er ung kraftmikil knallandi
rauðhærð falleg ung kona – naut
þess að vera til, söng með Hrefnu
systur sinni og tveimur öðrum
stúlkum utan af landi, fór með
hópi ungs fólks að moka vikur og
varð skotin í flottum íþróttamanni
sem hún síðar giftist. Í byrjun
þessa kafla hélt hún heimili fyrir
föður sinn þar til hún gifti sig. Hún
bjó fyrst í Mávahlíðinni með hlið-
arhoppi á Leifsgötuna og síðar í
Álfheimum þar sem fjölskyldan
var meðal frumbyggja hverfisins.
Heimilið var fallegt og nýtískulegt
litaval í stofunni, en erfðagripirnir
áttu samt sinn stað. Hún sýndi
hvað í henni bjó þegar hún vann
byggingarvinnuna á við karl-
mennina. Samgangur var á milli
fólksins þar sem flestir voru með
börn á svipuðum aldri – konurnar
fengu sér kaffi og settu rúllur í
hár. Sigrún á móti var flink hár-
greiðslukona og naut mamma
þess. Þau pabbi höfðu gaman af að
dansa og tóku þátt í ýmsum
skemmtunum. Á þessum árum
voru saumuð föt á okkur og má á
gömlum myndum sjá fallegar flík-
ur – skírnarkjólinn, brúðarkjólinn
og allt þar á milli. Öll þau kynstur
sem hún bakaði og reglan sem hún
hafði við matargerð er til eftir-
breytni.
Hún bað Ernu á hæðinni fyrir
ofan að kenna mér að prjóna því
hún var örvhent og var ekki viss
um að kenna mér réttu hand-
brögðin. Þessi sami eiginleiki, að
vera örvhent, átti síðar eftir að
bjarga henni eftir að hún fékk al-
varlegt áfall áður en hún varð
fimmtug og fór hún ekki eins illa
út úr því þess vegna. Hún átti eftir
að eiga góð ár eftir þetta en hún
fékk sinn skammt af veikindum en
hún ræddi lítið um þau og bar sig
vel. Hún var barnabörnunum góð
og var eftirsótt að fá að gista hjá
þeim, fara á afaróló og fá nesti
heim frá ömmu.
Tvo seinustu kaflana valdi hún
ekki sjálf. Fyrst fluttu þau úr Álf-
heimunum í Hafnarfjörð. Fljót-
lega fór að bera á minnisglöpum
hjá henni. Þau pabbi höfðu nánast
alltaf verið saman frá því þau giftu
sig og voru félagsskapur hvort
annars en nú hætti hún smám
saman að geta sinnt heimilisstörf-
unum. Hún fékk inni í dagvist á
frábærum stað – Drafnarhúsi.
Síðar þegar pabbi veiktist fékk
hún inni á Grund og naut þar
góðrar umönnunar og virðingar
og átti ágæta daga þar og sýndi á
sér bæði gamlar og nýjar hliðar,
var umhyggjusöm, alltaf að stússa
eitthvað og gerði að gamni sínu –
fyrst upp á morgnana og síðust í
rúmið.
Mamma var ein af þessum
traustu góðu manneskjum sem
byggja samfélagið okkar, hennar
er sárt saknað í lok síðasta kafla.
Málfríður Finnbogadóttir.
Tengdamóðir mín dó á Grund
södd lífdaga. Þar hafði hún verið á
heilabilunardeild í fáein misseri.
Fékk góða aðhlynningu starfs-
fólks eftir að hún gat ekki lengur
ráðið alls kostar við daglegt líf og
þar leið henni vel. Hún hafði líka
nóg að gera á Grund - dagurinn
entist henni varla til að ljúka öll-
um verkum.
Þórdís var stolt kona og enginn
skyldi eiga neitt inni hjá henni.
Hún stóð sína plikt, sá um að reka
heimili og koma börnunum áfram.
Á tímamótum og hátíðum galdraði
hún fram veitingar sem hvaða
veisluþjónusta sem er mætti gorta
sig af. Hún gætti þess að gestir
fengju nóg og ekki datt henni í
hug að tylla sér, gestir nutu for-
gangs, hún gat átt kvöldið eða
nóttina fyrir sig. Vaknaði samt í
býtið og hélt til vinnu við fata-
hreinsun eða saumaskap.
Þórdís átti ríka réttlætiskennd
og gætti lengi vel réttinda sinna
og vinnufélaga sem trúnaðarmað-
ur á vinnustöðunum. Sótti nám-
skeið hjá ASÍ sem var góð viðbót
við barnaskólann. Þegar hún var
búin að setja sig inn í málin lét hún
ekki verkstjóra eða eigendur
segja sér hvað var rétt og hvað
ekki þegar taxtar eða orlof verka-
fólks var annars vegar.
Þegar heim kom þurfti að sinna
einhverjum fjölskyldumeðlimum
og þar var elsta barnabarnið í
fastri gæslu á fyrsta æviskeiðinu.
Á þeirri spýtu hékk svo gjarnan
kvöldmatur fyrir okkur hin og
alltaf nóg til. Ísskáparnir voru
nefnilega tveir. Og þegar við fór-
um fram á viðvik fyrir veislur á
mikilvægum tímamótum og báð-
um kannski um tvær-þrjár tertur
var það auðsótt. Hún kom svo með
tvöfalt það sem beðið var um.
Þrátt fyrir að Þórdís hefði sjálf
fengið sinn skammt af sjúkdóm-
um síðustu áratugina kvartaði hún
ekki og lét alltaf vel af sér. Hún
studdi vel við tengdapabba þegar
eina nýrað hans gaf sig og hann
fékk fljótlega ígrætt nýtt í Kaup-
mannahöfn. Það dugði honum til
dauðadags í fyrra, í meira en tvo
áratugi. Þar stóð hún við hlið hans
og veitti aðstoð og var ekki í vand-
ræðum með að skilja lækna og
hjúkrunarfólk þótt hún væri ekki
fjölfróð í tungumálum. Var nóg
fyrir okkur hin að skiptast á að
vera á hliðarlínu og fylgjast með.
Við fyrstu kynni var Þórdís
ekki alveg örugg með tengdason-
inn þegar hann sletti fram útúr-
snúningum við hana eða aula-
bröndurum. En það stóð stutt og
sjaldnast var henni svara vant. Nú
er vegferðinni lokið og við minn-
umst stoltrar konu sem víða rataði
en gleymdi ekki uppruna sínum úr
sveitinni. Þangað var helst að
beina huga hennar á lokaskeiðinu.
Við þökkum veganesti hennar og
kveðjum að hennar hætti: Með
brauðtertum, rjómatertum og
marengs.
Jóhannes Tómasson.
Elskuleg tengdamóðir mín hef-
ur fengið hvíldina. Ég kynntist
Þórdísi fyrir rúmum þremur ára-
tugum og það var ljóst frá fyrstu
stundu að þar fór kærleiksrík
kona sem alltaf hugsaði um hag
annarra umfram eigin. Hún varð
ung húsmóðir á heimili föður síns
og systkina og þegar hún og
Reynir giftu sig sinnti Þórdís búi
og börnum fyrstu árin. Það var
ekki fyrr en börnin voru öll komin
á legg að hún hóf að vinna utan
heimilis, jafnhliða húsmóðurstörf-
unum. Hún sagði mér samt stolt
einu sinni að hún hefði alltaf unnið
sjálf fyrir gjöfum handa bónda
sínum, hún hefði aldrei þurft að
biðja hann um peninga fyrir gjöf.
Þau hjónin voru meðal fyrstu
íbúa í Álfheimum 28 og tóku virk-
an þátt í húsbyggingunni, Þórdís
ekki síður en Reynir, enda var hún
mikill dugnaðarforkur.
Þórdís var mjög umhyggjusöm
og trygg og lifði fyrir börn sín og
barnabörn. Þau hjónin studdu við
bakið á börnum sínum og reyndu
að hjálpa við hvaðeina sem að
höndum bar. Við vorum svo lán-
söm að deila með þeim húsi síð-
ustu ár þeirra hjóna og gátum því
veitt þeim einhverja aðstoð og
þannig endurgoldið í örlitlum
mæli allan þann kærleik og um-
hyggju sem við fjölskyldan höfum
notið af þeirra hálfu. Það var líka
yndislegt að sjá Margréti og
Benna laumast í kjallarann til
ömmu að sníkja sér bita af ein-
hverju meira spennandi en átti að
vera á borðum heima. Þau komu
aldrei að tómum kofunum hjá
ömmu. Ég er mjög þakklát fyrir
að þau kynntust ömmu sinni og
afa svona vel. Tíkin átti líka alltaf
öruggan samastað í kjallaranum
þegar við fórum að heiman á
morgnana. Þórdís smurði gjarnan
handa henni brauðsneið þegar
þau voru að fá sér bita.
Þrátt fyrir að við byggjum lengi
erlendis var alltaf mikið og náið
samband milli okkar. Þau hjónin
komu nokkrum sinnum í heim-
sókn til okkar og þá var ýmislegt
skoðað. Við ókum einu sinni sam-
an um Evrópu og fórum ýmsar
styttri ferðir. Þau heimsóttu okk-
ur líka í Mýrdalinn og tóku þá m.a.
að sér að sinna Margréti á meðan
við sinntum heyskap og smala-
mennsku. Það var gott að vita af
henni í traustum höndum.
Þórdís var höfðingi heim að
sækja og þegar hún hélt veislur
svignuðu öll borð af veitingum.
Henni fannst hún hafa haft of lítið
ef ekki var heil terta af hverri sort
óátekin.
Þórdís átti frekar ung við
heilsufarsvanda að stríða en hún
lét það ekki stöðva sig, sinnti bæði
vinnu og heimilinu, stundum samt
meira af vilja en mætti. Síðustu
árin tók Alzheimers-sjúkdómur-
inn smám saman völdin og hún
hvarf okkur í þeirri mynd sem við
þekktum hana. Hún var samt
áfram kærleiksrík, hlý og um-
hyggjusöm og var vel liðin á V-4 á
Grund þar sem hún bjó síðustu 18
mánuðina. Starfsfólkið kallaði
hana „aðstoðardeildarstjóra“
vegna umhyggju hennar í garð
annarra heimilismanna, auk þess
sem hún benti starfsfólkinu gjarn-
an á að nú væri tímabært að þau
færu að sinna vinnu sinni ef þau
sátu aðeins of lengi að hennar mati.
Nú eru Þórdís og Reynir sam-
einuð hjá Guði, ég minnist þeirra
beggja með virðingu og þakklæti
fyrir allan kærleikann sem ég og
börnin nutum.
Kristín Waage.
Nú þegar haustið kveður sér
hljóðs kveður hún tengdamóðir
mín til 40 ára, hún Þórdís Egils-
dóttir. Hún var baráttukona.
Kannski varð hún það þegar hún
sem stelpuhnokki missti móður
sína eftir erfið veikindi og varð að
berjast fyrir lífinu með föður sínn-
um. Hún deildi með okkur minn-
ingunum frá ábyrgðarfullri
bernsku og lífinu öllu á Langár-
fossi. Svo það er næstum eins og
minningar yrðu manns eigin. Hún
barðist þá, síðan barðist hún fyrir
því að fá sömu laun og karlmenn-
irnir við naglhreinsun í Álfheim-
unum þar sem þau voru að byggja
á sjötta áratugnum, hún barðist
fyrir réttindum kvennanna sem
hún vann með í þvottahúsinu og á
saumastofunum. Og hún stóð vörð
eins og ljónynja um sitt fólk. Af
kærleika og sterkri réttlætis-
kennd, ótrúlegu baráttuþreki og
hugrekki. Börnin og dýrin elskaði
hún sérstaklega. Andlit hennar
mýktist allt og augun ljómuðu í
þeirra nálægð. Það hafa öll barna-
börnin hennar upplifað og lang-
ömmubörnin. Það voru sterk bönd
milli hennar og Katrínar systur
hennar. Í rödd Þórdísar varð alltaf
sérstök hlýja þegar hún nefndi
hana á nafn, Daddý systir, enda
var hún henni náin og kær. Það
varð djúp sorg í augum Þórdísar
við fráfall hennar.
Heimili Þórdísar stóð alltaf op-
ið, þar fengu hungraðir mat og þar
var alltaf tími fyrir kaffibolla og
spjall. Þá eru dýrmætar minning-
ar tengdar ferðum okkar saman
bæði innanlands og utan. Það eru
margar góðar minningar sem ég
get nú yljað mér við, minningar
um greiðvirkni, elskulegheit og
dugnað. Þórdís var síðustu árin
veik og hvarf okkur að nokkru.
Það er falleg myndin af þeim við
dánarbeð Reynis á Landspítalan-
um. Þórdís hafði verið sótt á
Grund, þar sem hún dvaldi, svo
þau gætu séð hvort annað. Þau
bæði fársjúk og samræðan sem
þau höfðu deilt í yfir 60 ár með
orðum var þögnuð, en þau sátu
þarna og héldust í hendur, horfð-
ust brosandi í augu, lengi, lengi.
Það er rúmt ár síðan tengdapabbi
lést. Og nú tengdamamma. Það er
sár missir fyrir börnin þeirra. Guð
umvefji ykkur Gunnar, Málfríður
og Reynir.
Ég kveð þig Þórdís mín með
þökk og í virðingu.
Guð geymi þig.
Halla Jónsdóttir.
Eldhúsið var staðurinn hennar
ömmu. Þar vann hún eftir að hefð-
bundnum vinnudegi lauk og eldaði
mat, reiddi fram kökur og hellti
upp á kaffi. Sannarlega sæmdi
ekkert undir sautján sortum á því
heimilinu og gestir sem komu
nutu veitinga og krufðu þjóðmálin
í reykmettuðu eldhúsinu. Dóta-
kassann geymdi hún í eldhúsinu
og áttum við börnin ótal stundir
við leik á því gólfi. Sem börn vor-
um við systkinin mikið hjá ömmu
og afa í Álfheimum í pössun. Um
leið og við höfðum aldur til fórum
við hins vegar að hringja og panta
pössun eða hreinlega boða komu
okkar í næsturgistingu. Þar var
svo gott að vera.
Eftir því sem við eltumst tók
amma til við að kenna okkur hand-
tökin í eldhúsinu. Hún hafði gott
lag á að hafa okkur krakkana með
í þeim verkefnum sem lágu fyrir
henni þá stundina og gera þau
spennandi. Hún kenndi okkur að
baka vöfflur og þeyta rjóma með
vanilludropum og sykri út í. Einn-
ig kenndi hún okkur að skrúfa frá
kalda vatninu eftir að maður var
búinn að nota heita vatnið svo
næsti maður myndi ekki brenna
sig. Þá eru vikulegar verslunar-
ferðir þeirra ömmu og afa í Mikla-
garð mjög minnistæðar sem og
bíltúrar um Reykjavík og ná-
grenni sem iðulega enduðu í ísbúð.
Amma vildi gera vel við sitt fólk
og bakaði heil ósköp við minnsta
tilefni. Umframbirgðir voru þann-
ig að þær entust í marga daga eft-
ir veisluhöld en þá hélt fólk bara
áfram að koma næstu daga. Það
líkaði ömmu vel.
Enn eltumst við börnin og
smám saman jókst áhuginn á um-
ræðunum við eldhúsborðið. Í eld-
húsinu hjá ömmu lærðum við ým-
islegt um stjórnmál, kjaramál,
réttindi og kjör hinna lægst laun-
uðu. Amma vann lengst af sem
saumakona og vann mikið fyrir
sitt stéttarfélag. Henni varð
snemma ljóst hve gæðum landsins
er misskipt og var mikið í mun að
koma vitundinni áleiðis en jafn-
framt að innprenta okkur mikil-
vægi menntunar svo okkur yrðu
allir vegir færir. Hún tók okkur
alltaf höndum tveim, var stolt af
okkur barnabörnunum og fylgdist
vel með okkur og hverju því sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Síðustu æviárin hvarf hún í Alz-
heimers-sjúkdóminn að miklu
leyti en undi sér vel á Grund þar
sem mjög vel var hugsað um hana.
Hún var glöð þessi síðustu æviár
og fyrir það erum við þakklát.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning Dísömmu.
Þórdís, Anna, Helgi.
Þórdís
Egilsdóttir
og á þessum árum báru skip Eim-
skipafélagsins af öðrum skipum í
erlendum höfnum. Áhöfn ms. Sel-
foss var á þessum tíma 30 manns
og þar af voru 9 menn á þilfari og
Hákon leiddi þann hóp. Á þessum
tíma hafði fjölgað skipum í þjón-
ustu Eimskipafélagsins og þar
með skapaðist möguleiki fyrir
unga menn að komast í siglingar
og þeir voru nokkrir undir stjórn
Hákonar. Það var athygli vert hve
hann var laginn við að stjórna
sínu fólki og hve frábært lag hann
hafði á mönnum og jafnt þeim
sem yngri voru. Enn eru í þjón-
ustu Eimskips nokkrir þessara þá
ungu manna og ég skrökva engu
þó ég segi að þeir allir minnast
Hákonar með virðingu og þakk-
læti og sumir kalla hann „mentor“
sinn. Og ekki skal gleyma þeim
trúnaði sem hann hafði gagnvart
Eimskipafélaginu og það er gæfa
hvers vinnuveitanda að hafa
menn eins og Hákon í þjónustu
sinni.
Ég kynntist fjölskyldu Há-
konar að hluta. Agnes kona hans
fór venjulega eina ferð að sumri
með manni sínum. Einnig var Jón
sonur þeirra háseti á Selfossi um
tíma. Lindu dóttur þeirra kynnt-
ist ég þegar hún fór með okkur í
þurrkví til Hamborgar. Það er
mér ógleymanlegt þegar hún þá 8
ára færði mér kaffi neðan úr
messa og alveg upp á stjórnpall á
siglingunni. Þrátt fyrir ungan ald-
ur var dugnaðurinn og einbeitng-
in þegar til staðar eins og hún á
kyn til.
Ég votta fjölskyldu Hákonar
samúð mína og Láru konu minn-
ar. Við þökkum fyrir kynnin og
minnumst kærs vinar sem núna
er komin í aðra siglingu.
Dagþór Haraldsson.
næði að telja sér 95 afmælis-
daga. Helga var blessuð með
mörgum frábærum hæfileikum
sem hún kunni að fara vel með
og við systurnar, foreldrar okk-
ar og svo ótal margir aðrir
fengu að njóta. Eitt af því sem
var svo skemmtilegt við Helgu
var að þegar viðburðir voru í
fjölskyldunni kvittaði hún oft
fyrir sig með því að láta fylgja
fallegar hendingar eða góða
málshætti. Einn af okkar uppá-
halds sem hún skrifaði þegar
ein af okkur gifti sig er: „Ef
blóm ná að spretta í huga þín-
um, fyllist gervöll veröldin ilmi
þeirra.“ Við minnumst elsku
hennar og virðingu fyrir öllu
því sem lifir.
Elsku Guðrún, dætur og fjöl-
skyldur, minningin um einstaka
konu lifir með ykkur og okkur
öllum.
Auður, Hildur, Björg
og Rósa Ingvarsdætur.
Helga var mikil félagsvera
og hrókur alls fagnaðar hvar
sem hún fór. Ég hitti hana
reglulega ásamt Guðrúnu í kaffi
hjá ömmu og afa þar sem Helga
fékk alla til að hlæja hvort sem
það var með brandara eða smit-
andi hlátri. Henni leiddist ekki
að mæta til veislu og kunni að
skemmta sér og öðrum en í af-
mælinu hennar ömmu í apríl
síðastliðnum lagði Helga til að
haldið yrði upp á afmælið sitt
vikulega í stað árlega enda ætti
að nýta öll tækifæri til að slá
upp veislu og fagna.
Minnið byrjaði að gefa sig
síðustu árin en aldrei missti
hún áhugann á hinu kyninu og í
kaffiboðum fékk ég reglulega
olnbogaskot frá henni í síðuna
og í framhaldi spurningu hvaða
myndarlegu menn sætu við
borðið og benti á frændur mína.
Hún var einstakur karakter
sem hrósaði öllum óspart og sá
það jákvæða í fari annarra og
minnti mann jafnframt reglu-
lega á mikilvægi þess að brosa
og hafa gaman af lífinu.
Ég sendi Guðrúnu og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Edda Björg Bjarnadóttir.