Morgunblaðið - 21.11.2013, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. NÓVEMBER 2013
✝ MagndísGrímsdóttir,
Dísa Gríms, fædd-
ist á Sjúkrahúsinu
á Ísafirði 9. maí
1944. Hún lést í
Reykjavík 12. nóv-
ember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Grímur
Samúelsson, tré-
smiður frá Mið-
dalsgröf í Stein-
grímsfirði, f. 8. júlí 1916, d.
14. febrúar 2005, og Kristín
Árnadóttir, frá Látrum í Að-
alvík, f. 3. maí 1917, d. 24.
desember 1998. Önnur börn
þeirra eru Óðinn, f. 14. maí
1942, Steinunn, f. 11. desem-
ber 1949, Snorri, f. 3. ágúst
1954, og Samúel, f. 1. október
1959.
Vorið 1963 flutti Dísa frá
Ísafirði í Svansvík í Ísafjarð-
ardjúpi og hóf þar búskap
með eftirlifandi eiginmanni
sínum, Jóhannesi Guðnasyni,
fyrrverandi bónda í Svansvík í
haustið. Þau bjuggu í Árbæ til
ársins 1999, er þau fluttu í
Krummahóla í Breiðholti til
að vera nálægt Svövu, sem
var í vaktavinnu og þurfti að-
stoð með Andra, son sinn.
Andri og síðar Aldís Lóa voru
mikið hjá ömmu sinni og afa.
Dísa hóf árið 1977 störf sem
bréfberi á pósthúsinu í Árbæ
þegar Sigurður byrjaði í
skóla. Fór síðar í pósthús-
skólann og vann í afgreiðsl-
unni á pósthúsinu í Árbæ út 9.
áratuginn. Í upphafi 9. ára-
tugarins fór hún í Skrifstofu-
og ritaraskólann og hóf í kjöl-
farið störf sem bókari hjá
Gigtarfélagi Íslands, en þar
vann hún þar til hún settist í
helgan stein veturinn 2010.
Dísa var ein af stofnendum
kvenfélagsins í Árbæ, og eftir
hlé tók hún aftur virkan þátt í
starfi þess eftir að hún settist
í helgan stein. Einnig tók hún
þátt í starfi eldri borgara í
Árbæjarkirkju. Hún var einn-
ig virk í félagsmálum Gigt-
arfélagsins, var fulltrúi þeirra
bæði á fundum Norðurlanda-
félaga og hjá Öryrkjabanda-
laginu.
Magndís verður jarðsungin
frá Árbæjarkirkju í dag, 21.
nóvember 2013, kl. 13.
Ísafjarðardjúpi,
fæddur í Reykja-
vík 6. nóvember
1925. Þau giftust
14. nóvember
1966. Börn þeirra
eru: 1) Svava, f. 5.
október 1964;
börn hennar eru
Andri Ómar
Adelsson og Aldís
Lóa Benedikts-
dóttir. 2) Harpa
Kristín, f. 20. apríl 1966, gift
Víði Sigurðssyni, barn þeirra
er Ísar Jóhannes, fyrir á Víðir
Elínu Björgheiði og Guðrúnu
Svövu. 3) Sigurður Þór, f. 26.
október 1971, giftur Ance
Lauksteina, börn þeirra eru
Sandra og Telma.
Í janúar 1968 lenti Jóhannes
í slysi og þurfti í kjölfarið að
bregða búi. Þá um vorið fluttu
þau til Reykjavíkur, svo Jó-
hannes ætti greiðari aðgang
að læknum og þjónustu, en
auk þess átti Svava að byrja í
Heyrnleysingjaskólanum um
Amma mín var mjög góð
manneskja og það getur enginn
ímyndað sér betri ömmu en
hana. Ég man að hún sagði allt-
af þegar ég kom til hennar og
var fúl út í einhvern og sagði
kannski mig langar að lemja
hana eða eitthvað þá sagði hún
alltaf: „Aldís mín ef einhver
meiðir þig og þú meiðir til baka
þá ert þú ekkert betri en sá
sem lamdi þig,“ og þá brosti ég.
Amma var líka mjög fyndin
og sagði góðar sögur, en ég
mun aldrei heyra rödd hennar
aftur. Augun hennar voru svona
súkkulaðibrún með smá gulu
líka, mér fannst hún vera með
fallegustu augun á Íslandi eða
bara í heiminum og hún mun
alltaf vera besta amma í heim-
inum fyrir mér.
Aldís Lóa Benediktsdóttir.
„Hún Dísa er komin.“ Þannig
kynntu systursynir pabba fæð-
ingu frænku sinnar fyrir ætt-
mennum sínum vorið 1944.
Þeim fannst sjálfsagt að hún
fengi nafn ömmu sinnar og héti
Magndís. Nafnið er dálítið stirt
en sterkt og Dísa bar það vel.
Hún var tíu árum eldri en ég
og ekki bara eldri systir, heldur
hálfgildings mamma líka. Þegar
hún réðst í vist í Svansvík í Ísa-
firði, nítján ára gömul, gerði
hún það að skilyrði að ég kæmi
með. Þar kynntist hún Jóa, al-
veg einstökum gæðamanni, og
þau bjuggu saman upp frá því.
Á hverju sumri var ég hjá þeim
í Svansvík, rak kýr og hirti hey
og kynntist mörgu sem ég bý
enn að. Svo kom áfallið. Í jan-
úar 1968 slasaðist Jói í bílveltu
og missti þess vegna annan fót-
inn ofan við hné. Þá fluttu þau
til Reykjavíkur og bjuggu þar
upp frá því. Heimili þeirra þar
var að mörgu leyti tengipunkt-
ur fjölskyldunnar.
„Hún Dísa er dáin,“ sagði
Steinunn systir mín þegar hún
hringdi í mig að morgni 12. nóv-
ember. Þrátt fyrir veikindi var
þetta mjög óvænt. Mér finnst
ég hafa misst mömmu mína aft-
ur.
Elsku Jói, Svava, Harpa,
Siggi og fjölskyldur þeirra
syrgja konu, sem dáin er langt
um aldur fram. Ég bið þeim
blessunar í sorg sinni.
Snorri.
Lífið er undarleg vegferð og
enginn getur vitað hvenær
henni lýkur. Einhver áhrif get-
um við haft á leiðina okkar,
áhrif á samferðafólkið og eigin
velfarnað.
Dísa hafði góð áhrif á sam-
ferðamenn sína. Hún var jákvæð
og tók því sem að höndum bar
með stóískri ró. Hún vildi öllum
vel, var örlát, á sögur, glaðværð
og hún var gjafmild. Alltaf komu
spennandi hlutir úr jólapökkun-
um frá Dísu og Jóa, eitthvað
sem hitti akkúrat á áhugasvið
barnanna hverju sinni eða fal-
lega handunnir hlutir sem hún
hafði lagt alúð í að gera eða
velja.
Lífið er svo stutt og það sést
best þegar ástvinir manns
hverfa snögglega. Þá verður
maður þakklátur fyrir hverja
samverustund og minningarnar
skipta mestu máli.
Dísa hafði verið veik, en hún
hafði áður yfirstigið veikindi og
við bjuggumst við að svo yrði
núna. En enginn veit ævi sína
fyrr en öll er.
Ég bið góðan guð að styrkja
Jóa, Svövu, Hörpu, Sigga og
fjölskyldur þeirra. Þau eiga góð-
ar minningar um góða konu sem
hjálpa þeim áfram í lífinu.
Árný.
Í dag fimmtudaginn 21. nóv-
ember er til foldar borin æsku-
vinkona mín Magndís Gríms-
dóttir.
Dísa, eins og hún var alltaf
kölluð var ein af mínum kær-
ustu vinum frá barnæsku. Við
vorum skólasystur og ólumst
upp í litlu samfélagi. Hverfi þar
sem sest höfðu að nokkrar fjöl-
skyldur flestar komu þær frá
Hornströndum og ströndum
fyrir norðan.
Það stendur einhvers staðar
að það þurfi heilt þorp til að ala
upp barn. Við þær aðstæður ól-
umst við Dísa upp. Á Stakka-
nesinu vorum við eins og ein
stór fjölskylda, og foreldrar
okkar voru eins og fjölskylda.
Þau skömmuðu og siðuðu ung-
ana, hvort heldur sem það voru
þeirra börn eða nágrannanna.
Við ólumst upp í því öryggi
sem aðeins getur orðið þar sem
allir standa saman sem einn
maður. Þetta öryggi hefur skil-
að okkur út í lífið sem sterkum
einstaklingum.
Við Dísa sátum alltaf saman
alla skólagönguna, og áttum
margt sameiginlegt, brölluðum
margt. Ég var búin að gleyma
svo mörgu en Dísa rifjaði gjarn-
an upp það sem við vorum að
brasa og saman gátum við hleg-
ið að öllu saman.
Dísa mín var ein sú hlát-
urmildasta manneskja sem ég
þekki. Hún var líka frábær, allt-
af jákvæð hvað sem dundi á hjá
henni. Lífið var henni ekki allt-
af auðvelt. En Dísa tók öllu með
jafnaðargeði og brosti og hló.
Og brúnu fallegu augun hennar
leiftruðu af kæti.
Dísa fór ung inn í Ísafjarð-
ardjúp sem ráðskona hjá bónd-
anum á Svansvík, þar kviknaði
ástin og þau áttust. Þegar svo
bóndi hennar varð fyrir slysi og
missti annan fótinn, urðu þau
að flytja og fóru þá á mölina.
Þau eignuðust þrjú mannvæn-
leg börn, og síðar fékk hún
barnabörn sem hún elskaði og
gaf allt sem hún átti. Elsku
blíða Dísa mín.
Hennar er nú sárt saknað af
skólasystkinum, auk fjölskyld-
unnar sem hefur misst svo mik-
ið.
Það er líka skrýtið að hugsa
til þess að við þessi skólasystk-
in, sem voru með sundurleit-
ustu nemendum sem fundust,
skulum vera eins og ein stór
fjölskylda og þykja jafn vænt
um hvert annað og okkur þykir
í dag. Ég vona að sem flest okk-
ar komi til að kveðja hana í síð-
asta skipti. Þó að ég eigi af-
skaplega erfitt með að trúa því
að hún Dísa mín komi aldrei
aftur í kaffi og spjall, og að við
getum hlegið að brasi okkar
gegnum tíðina, eða að við
vinnum að því að skipuleggja
fermingarbarnamót saman.
Ég kveð þig, elskulega vin-
kona mín, með virktum og kær-
leika, og ég veit að öll skóla-
systkinin vilja gera það sama,
nokkur hafa þegar haft sam-
band og við viljum að þú vitir
það.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú saman leggja blómin blöð,
er breiddu faðm mót sólu glöð,
í brekkum fjalla hvíla hljótt,
þau hafa boðið góða nótt.
Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut,
en aftanskinið hverfur fljótt,
það hefur boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason.)
Góða nótt, mín kæra vinkona,
og sofðu rótt. Svo vil ég votta
öllu fólkinu þínu mína dýpstu
samúð, sérstaklega Aldísi litlu
sem hefur misst svo mikið þeg-
ar ömmu vantar.
Ásthildur
Cesil Þórðardóttir.
Í Korninu við spaugum og sprellum
svo brakar í heilasellum.
Ykkur allt gangi í hag
hvern einasta dag.
Með kveðju frá gigtargellum.
(Magndís Grímsdóttir)
Í nóvember eru tuttugu ár
síðan nokkrar konur með gigt
hófu að ganga reglulega í Laug-
ardalnum í Reykjavík. Þar var
fremst meðal jafningja Dísa
Gríms. Alltaf var gengið, sama
hvernig viðraði, og að lokinni
göngu var farið á kaffihús og
málin rædd. Ekki endilega veik-
indin heldur allt sem manninum
er viðkomandi. Ekki er ofsagt
að Dísa hafi verið höfuð hópsins
með einstaklega ljúfa fram-
komu, ráðagóð, með óþol fyrir
óréttlæti, ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og góðan
húmor. Þessar stundir eru
ómetanlegar.
Við minnumst Dísu með
söknuði en um leið þakklæti
fyrir samveruna. Eiginmanni
og fjölskyldu vottum við okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd gigtarhópsins,
Þórunn Ísfeld.
Skjótt skipast veður í lofti.
Dísa var í heimsókn fyrir
nokkrum dögum, ætlaði að
hitta okkur á næsta fundi
Birtuhópsins, en þangað kom
hún ekki og var sárt saknað.
Óvænt kölluð, fyrir aldur fram.
Fyrir nær tveimur áratugum er
ég kom til Gigtarfélagsins hóf-
ust okkar kynni. Hæglát kona
með milt bros tók á móti mér,
með einhvern glampa í augum
sem ég kannaðist við. Hún
vann jöfnun höndum við bók-
hald félagsins og á skrifstof-
unni, hætti fyrir nokkrum árum
m.a. til þess að „njóta lífsins“
eins og hún orðaði það. Sem ég
veit hún gerði. Dísa var ekkert
að ota sér fram, en fljótlega
fundum við sameiginlega
strengi, röktum ættir okkar til
Eggerts í Hergilsey, án upp-
flettirita eða Íslendingabókar
og vorum roggin af. Dísa var
sagnakona, hafði gaman af að
segja sögur, oft með léttri
kímni. Sumar sögur sagði hún
oftar en aðrar. Dísa var fróð,
hafði gaman af smá kynlegheit-
um, þoldi vel kaldan húmor.
Hagyrðingur var Magndís,
raunar hirðskáld Gigtarfélags-
ins, samdi heilu bálkana fyrir
hin ýmsu tilefni, öllum til gleði
og skemmtunar. Í samskiptum
var Dísa hrein og bein, glað-
vær, kom sínum skoðunum á
framfæri, á sinn hægláta og
örugga hátt. Hún hafði þá
skemmtilegu áráttu að hafa alla
tíð gaman af smáverkfærum,
helst haganlega gerðum er
gerðu gagn, gátu leyst prakt-
íska hluti. Ef vöntun var á
slíku, var skúffan hennar upp-
spretta allra lausna. Viðhorf
Dísu til lífsins var aðdáunar-
vert, en ljóst að hún hafði ýmsa
fjöruna sopið á lífsleiðinni.
Fjölskyldan var henni allt, fjör-
gaðist öll við hvert barnabarn
og glampinn í augunum, glamp-
inn sem ég kannaðist alltaf við,
varð skærari. Þar er missirinn
mikill. Ég þakka fyrir samferð-
ina Magndís Grímsdóttir. Fjöl-
skyldunni votta ég innilega
samúð.
Emil Thoroddsen.
Magndís
Grímsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Að leiðarlokum þakka vil ég þér
þýða, ljúfa samveruna með mér.
Vinum sínum stoðin var og stytta
stúlku þessa var því gott að hitta.
(Nanna Jónsdóttir)
Við í saumaklúbbnum
vottum Jóa, fjölskyldu og
öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð.
Nanna Jónsdóttir.
✝ Anna Lisa Jó-hannesdóttir
fæddist í Danzig
29. janúar 1929.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 10. nóvember
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhannes
Körner, f. 1889, d.
1979, og Gertrud
Körner, f. 1899, d.
1976. Systkini hennar voru
Ernst, Sigfrid, Kristjana og
Rosie, sem öll eru látin.
Anna Lísa giftist Ólafi Þor-
kelssyni, f. 7. ágúst 1918, d.
13. júlí 2011, fæddur í Mark-
arskarði í Hvolhreppi. Synir
þeirra eru: 1) Þorkell Pétur, f.
1951, maki Margrét Elíasdótt-
ir, dóttir þeirra er
Anna Lísa, f. 1997.
2) Ólafur Helgi
Ólafsson, f. 1954,
maki Jóhanna
Kristín Arndal, f.
1955. Synir þeirra
eru a) Helgi, f.
1986; b) Bjarni, f.
1994.
Anna Lísa kom
frá Þýskalandi ár-
ið 1949. Þau hjón-
in bjuggu fyrstu búskaparárin
á Hellu, 1962 fluttu þau til
Reykjavíkur og bjuggu mest-
allan sinn búskap í Efstasundi.
Útför Önnu Lísu fer fram
frá Áskirkju í dag, 21. nóv-
ember 2013, kl. 11. Jarðsett
verður á Breiðabólstað í
Fljótshlíð.
Nú hefur elsku tengdamóðir
mín fengið friðinn og lokið lífs-
göngu sinni á þessari jörð og eftir
lifa góðar minningar. Ég kynntist
henni þegar ég sveitastúlkan var
nýflutt til Reykjavíkur tvítug að
aldri og við Keli sonur hennar
byrjuðum saman. Hún tók strax
vel á móti mér og ég flutti fljót-
lega inn á heimili þeirra hjóna og
var þar í næstum þrjú ár í góðu
yfirlæti. Minningarnar eru ótal-
margar. Alltaf bar hún hag fjöl-
skyldunnar fyrir brjósti og við
fjölskyldan fengum svo sannar-
lega að njóta þess. Gestrisnin var
henni í blóð borin. Hún naut þess
að fá gesti í heimsókn, mágkona
hennar og stórfjölskylda sem
búa í Noregi komu oft og þá var
nú aldeilis glatt á hjalla í Efsta-
sundi. Anna Lísa var létt í lund
og mikið fyrir músík og spilaði á
munnhörpu í góðra vina hópi.
Hún naut þess að heyra Önnu
Lísu nöfnu sína spila á harmon-
ikku. Einnig var það árviss við-
burður að fara á nýárstónleika.
Samband Önnu Lísu og Óla
var einstakt, þau voru eitt, þvílík
ást, virðing og tryggð. Það var
henni mikið áfall þegar Óli lést
fyrir rúmum tveimur árum. Þá
var heilsu hennar farið að hraka
og hún fékk pláss á Hrafnistu
ekki löngu seinna. Mér er minn-
isstætt hvað hún hafði mikla
ánægju af að koma með okkur
fjölskyldunni á flotta kaffihúsið á
Hrafnistu og fá sér extra fínt
með kaffinu. 10. nóvember sl.
fékk Anna Lísa áfall og lést á
Landspítalanum í Fossvogi. En
minningin um góða konu lifir
áfram.
Ég vil þakka tengdamóður
minni samfylgdina og allt sem
hún hefur gert fyrir mig og mína.
Við erum lánsöm að hafa haft
hana svona lengi hjá okkur, sem
öllum er ekki gefið.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Blessuð sé minning Önnu Lísu.
Margrét Elíasdóttir.
Þegar ég var lítil var ég oft hjá
ömmu og afa sem voru þá að
passa mig, sérstaklega þegar
mamma og pabbi voru að vinna
og þurftu að koma mér í pössun.
Stundum fékk ég að gista og þá
var dekrað við mig. Mér fannst
mjög gaman að vera hjá þeim
enda var hún amma alltaf svo góð
við mig og sá til þess að mér
leiddist ekki. Við amma bökuðum
oft saman pönnukökur og borð-
uðum þær svo saman. Oft leyfði
hún mér að vökva blómin í gróð-
urhúsinu, það fannst mér mjög
skemmtilegt, hún spilaði við mig
ólsen eða veiðimann og leyfði mér
að leika mér með skartgripina
sína sem ég er viss um að ekki all-
ir hefðu leyft krökkum að gera.
Ég fór líka oft með ömmu og afa í
Grasagarðinn þar sem við gáfum
fuglunum brauð. Eftir pössun
eða heimsókn mátti ég oft velja
mér nokkur af fallegu blómunum
úr gróðurhúsinu sem hún klippti
síðan af og stakk í blautan svamp
og bjó þannig til blómaskreyt-
ingu fyrir mig sem ég tók hin
ánægðasta með mér heim.
Þó að amma mín sé farin úr
þessum heimi á ég enn fullt af
góðum minningum um hana og
ég efast ekki um að afi mun taka
vel á móti henni þar sem þeim
þótti alltaf svo vænt hvoru um
annað.
Ég er þakklát fyrir allar þær
stundir sem ég átti með ömmu
minni og kveð hana með söknuði.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Margt er í minninga heimi
mun þar ljósið þitt skína,
englar hjá guði þig geymi
við geymum svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Kveðja
Anna Lísa Þorkelsdóttir.
Anna Lísa
Jóhannesdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morgunblaðs-
lógóið efst í hægra horninu og
velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birt-
ingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skilafrests.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram. Þar mega einnig
koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn, svo
og æviferil. Ætlast er til að þetta
komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar