Morgunblaðið - 03.12.2013, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. DESEMBER 2013
✝ Guðrún Kjart-ansdóttir
fæddist að Neista-
stöðum í Villinga-
holtshreppi 10.
maí 1938. Hún lést
á hjúkrunar og
dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi
25. nóvember
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Ása María
Björnsdóttir frá Vík í Héðins-
firði, f. 30.9. 1910, d. 2.6. 1956
og Kjartan Þorkelsson frá Ár-
túni í Kjós, f. 19.11. 1892, d.
8.9. 1988.
Guðrún ólst upp á Kjart-
ansstöðum í Hraungerð-
ishreppi í Flóa ásamt for-
eldrum sínum og sjö systkinum
til 12 ára aldurs, en þá flutti
fjölskyldan að Birnhöfða, hjá-
leigu í landi Ytra-Hólms í
Innri-Akraneshreppi. Síðustu
árin bjuggu þau að Suðurgötu
90 á Akranesi. Guðrún var
næst elst í systkinahópnum en
þau eiga hálfsystur samfeðra,
Kristínu, f. 17.9. 1925. Hún ólst
upp hjá móður sinni. Björn, f.
3.12. 1935, d. 15.11. 2005, Þor-
kell, f. 16.2. 1940, Ásmundur, f.
17.2. 1943, Anna Lilja, f. 17.2.
1943, Ragnheiður, f. 24.11.
1944, Halldór, f. 31.1. 1947, d.
4.11. 2000, Svanborg, f. 29.12.
1960, börn þeirra eru a) Eyrún
Sif, m. (óg.) Guðmundur Sig-
urjónsson, dóttir þeirra er Hel-
ena Sif. b) Tómas Ævar, m. (óg)
Fríða Ísberg. c) Silvía Sif. 4)
Ellert, f. 1.2. 1961. 5) Björn, f.
5.4. 1962, kvæntur Sigþóru Ár-
sælsdóttur, f. 16.4. 1962, börn
þeirra a) Heiðar Mar, m. (óg.)
Sara Blöndal, hún á eina dótt-
ur. b)Ársæll Ottó, m. (óg.) Hel-
ena Másdóttir, dóttir þeirra er
Lilja Fanney. c) Björn Þór. d)
Brynja Rún, 6) Guðrún, f. 11.9.
1963, gift Róberti Jósefssyni, f.
26.10. 1962. Dætur þeirra eru
a) Aldís Birna Róbertsdóttir,
gift Ísólfi Haraldssyni, þau
eiga Róbertu Lilju, Pálma Rún-
ar og Aldísi Ingibjörgu. b) Stef-
anía Sunna. 7) Ólafía Guðrún,
f. 24.2. 1965, gift Kristófer Pét-
urssyni, f. 15.12. 1959. Börn
þeirra eru a)Guðrún Birna, m.
(óg.) Reynir Sigmundsson, þau
eiga Alexöndru Ósk. b) Pétur.
c) Margrét Aðalheiður. 8) Hjör-
dís Holm, f. 31.7. 1974, gift
Inga Holm, f. 17.6. 1970, dætur
þeirra eru Eldey og Ísabella.
Sambýlismaður Guðrúnar til
nokkurra ára var Gunnar Sölvi
Sigurðsson, f. 5.4. 1934, d.
14.11. 2001.
Guðrún vann við búskap í
Akrakoti ásamt manni sínum
Birni þar til hann lést 1984.
Eftir það vann hún hjá Haraldi
Böðvarssyni á Akranesi og
Járnblendiverksmiðjunni að
Grundartanga.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 3. desem-
ber 2013, og hefst athöfnin kl.
14.
1949.
Guðrún giftist
31.12. 1963 Birni
Ellertssyni, f. að
Sólmundarhöfða í
Innri-Akranes-
hreppi. Foreldrar
hans voru Ólafía
Guðrún Björns-
dóttir frá Reyni í
Innri-Akranes-
hreppi, f. 16.6.
1899, d. 16.6. 1981
og Ellert Jónsson frá Vatns-
hömrum í Andakíl, f. 18.5.
1903, d. 16.11. 1985. Systur
Björns voru Sigríður og Guð-
björg, báðar dánar. Uppeld-
issystir Erla Hansdóttir. Börn
þeirra eru 1) Kjartan, f. 2.10.
1956, kvæntur Berglindi
Guðnadóttur, f. 12.6. 1955.
Börn hennar úr fyrra hjóna-
bandi eru Guðni, Elísa og Júl-
íus Davíðsbörn Butt. Hún á sjö
barnabörn. 2) Ása María, f.
8.12. 1957, m. (óg.) Róbert
Hólm Júlíusson, f. 28.11. 1948.
Dætur hennar og Sigurðar
Grétars Davíðssonar eru a)
Dagrún Björk, f. 25.5. 1976, m.
(óg) Sigurjón Pálsson, sonur
þeirra er Grétar Páll. b) Sól-
veig Margrét, f. 1.12. 1978,
börn hennar eru Anna Jóna og
Tristan Máni. 3) Ólafur Rúnar,
f. 8.1. 1959, kvæntur Kristínu
Svöfu Tómasdóttur, f. 17.12.
Kveðjuorð til þín, elsku
mamma
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Þín
Ása María.
Elsku mamma,
Þín verður sannarlega sakn-
að, en sem betur fer á ég marg-
ar góðar minningar um þig og
get sagt stelpunum okkar sögur
af þér eins og þú sagðir mér
sögur af mömmu þinni, svo þær
viti hversu stórkostlega ömmu
þær áttu.
Presturinn spurði okkur
systkinin um daginn hvað þú
hefðir kennt okkur sem við hefð-
um tekið með okkur út í lífið, ég
hef hugsað svolítið um þessa
spurningu síðan. Af þér lærði ég
óteljandi hluti um heimilishald,
af þér lærði ég að vera vinnu-
söm, nýtin, sjálfstæð, gera alltaf
mitt besta og fleira lærði ég af
þér, en umfram allt lærði ég af
þér að lífið heldur áfram þó við
lendum í áföllum. Þú varst alltaf
svo jákvæð og glaðlynd jafnvel
þó að oft á móti blési. Ég vona
að ég muni þig alltaf eins og þú
varst.
Mjúk er móður höndin. Milt
er móður hjartað.
Sofðu rótt, mamma mín,
Þín
Hjördis.
Að hafa fengið mömmu í
happdrætti lífsins er yndislegt.
Hún verður fyrirmynd okkar um
aldur og ævi. Mamma kynntist
því ung að árum að vinna hörð-
um höndum, hún var aðeins
unglingur þegar hún tók að sér
heimili foreldra sinna í erfiðum
veikindum Ásu Maríu ömmu
okkar. Hún naut aðstoðar systk-
ina sinna og föður eins og hægt
var, en þrældómurinn í bland
við sáran söknuð eftir móður
sinni, sem dvaldi að berklaheim-
ilinu að Vífilsstöðum, var erf-
iður. Hún rifjaði oft upp þetta
tímabil við okkur systkinin og
svo fallega talaði hún um hana
ömmu að við sáum hana í eng-
ilsmynd. Við fengum aldrei að
kynnast henni, hún dó þegar
mamma gekk með Kjartan, elsta
bróður okkar. Foreldrar
mömmu fluttu frá Kjartansstöð-
um að Birnhöfða, Innri-Akra-
neshreppi, þegar mamma var 12
ára. Næsti bær var Akrakot, þar
sem pabbi bjó ásamt foreldrum
sínum þannig að það var auðvelt
fyrir hann að ná í kvonfang yfir
túnið. Þau trúlofuðu sig og
mamma eignaðist sitt fyrsta
barn 18 ára. Þau byrjuðu bú-
skap hjá afa og ömmu í Akra-
koti, fyrst í litlu herbergi, þar
sem börnin urðu til eitt af öðru.
Þau byggðu nýbýlið Teig 1959
og er foreldrar pabba hættu bú-
skap, þá fluttu þau að Teig og
mamma og pabbi tóku við bú-
skap í Akrakoti. Pabbi vann
mikið utan heimilis og því
reyndi mikið á mömmu að reka
búið og annast krakkaskarann.
Annars vorum við öll farin að
hjálpa til við bústörfin ung að
árum þannig að það létti aðeins
erfiðið á mömmu.
Þegar mamma lá banaleguna
hittumst við öll systkinin, sem
við gerum ekki oft, og rifjuðum
upp æskudagana í Akrakoti.
Ýmislegt bar á góma og erum
við að spá í að gefa út bók um
æskubrek okkar, hver veit.
Í minningunni var mamma sí-
vinnandi og allt gert með mynd-
arskap. Hún var jákvæð og
brosmild, það hjálpaði henni oft
í gegnum erfiðleika, einkum
seinni árin. Hún var skipulögð
og staðföst fram úr hófi, svo
kenndi við þrjósku, enda fædd í
nautsmerkinu. Mamma var frá-
bær hlustandi enda átti hún
marga vini háa sem lága. Gaf
öllum tíma, hvernig sem stóð á
hjá henni. Henni þótti gaman að
ferðast innanlands og utan og
eftir að hún lamaðist eftir heila-
blæðingu 2007 fórum við syst-
urnar með henni í ófáar ferð-
irnar. Meira að segja fórum við
til Tenerife með henni og auðvit-
að lentum við í alls konar
hremmingum, því ekki er auð-
velt að ferðast lamaður til út-
landa, því kynntumst við. En
það vill til að við erum allar
mjög jákvæðar svo við hlógum
bara að þessum vandræðum.
Mamma fékk þrjár heilablæð-
ingar, fyrst 2005 sem gekk til
baka. Þá dreif hún sig í að selja
íbúðarhúsið sitt í Akrakoti og
kaupa sér íbúð á Akranesi. Árið
2007 fékk hún blæðingu sem
leiddi hana í hjólastól og einnig
mikið málstol. Þetta var reið-
arslag og varð til þess að hún
flutti á Höfða. Það voru erfið
skref fyrir okkur systur að flytja
hana þangað og hún sjálf ekki
tilbúin. En á Höfða vinnur frá-
bært starfsfólk og allir lögðust á
eitt að gera henni lífið bærilegt
og viljum við þakka það sér-
staklega. Einnig eignaðist hún
marga vini sem dvöldu þar.
Við kveðjum þig, elsku, fal-
lega mamma okkar, þínar dætur
að eilífu,
Guðrún og Ólafía.
Ég kom inn í fjölskylduna
þegar við Kjartan, elsti sonur
Guðrúnar, hófum samband. Ég
man fyrstu jólin, hvað allt var
nákvæmt og fallega framborið
og hvernig hátíðleiki fyllti heim-
ilið, fjölskyldan stór og í kring-
um Guðrúnu var glaðværð og
fjör. Hún var höfðingi heim að
sækja og vildi að öllum liði vel.
Hún var kletturinn sem hélt ut-
an um fjölskylduna og fylgdist
vel með hverjum og einum. Á
sama hátt ræktaði hún vina-
tengsl. Amma Gunna lá hins-
vegar ekki á skoðun sinni ef
henni fannst eitthvað vanta uppá
dugnað eða eljusemi hjá sínu
fólki.
Guðrún var verkstjóri yfir
þrifum í Málmblendiverksmiðj-
unni á Grundartanga síðustu 22
starfsár sín. Merkilegt þótti mér
hvað hún komst yfir þess utan,
komin af léttasta skeiði. Mynd-
arskapurinn var ekki einleikinn,
útsaumur, prjón, saumað á
saumavél, bakað, sinnt heimilis-
haldi og bústörfum. Henni féll
aldrei verk úr hendi, húsmóðir
og bóndi af lífi og sál, í samstarfi
við mann sinn sem einnig var
verktaki og sjómaður meðfram
búskap. Það voru ekki margar
stundir sem hún unni sér hvíldar
að nóttu. Hún var vinnuþjarkur
með einstakt og gott geðslag,
alltaf árrisul, morgnarnir voru
hennar besti tími og hún gekk
jafnan síðust til hvílu að kveldi.
Yndi Guðrúnar var að ferðast,
einkum innanlands en lítið var
hægt að ferðast með stóran
barnahóp á þessum tíma, helst
var það berjamór á haustin.
Þegar börnin voru flogin úr
hreiðri fór hún til Kanaríeyja á
hverju ári með vinkonum og
eignaðist góða vini.
Fyrir hver jól fór húsfreyjan í
Akrakoti ásamt bónda og börn-
um í Hagkaup að kaupa föt á
hópinn sem gekk í röð eftir aldri
og beið stilltur eftir að röðin
kæmi að þeim, Kjartan, aftastur
til að hafa gætur á hópnum.
Án fyrirvara reið áfall yfir í
árslok 2005 er hún veiktist af
heilablæðingu og gekkst undir
stóra aðgerð en náði nánast full-
um bata á stuttum tíma. Í kjöl-
farið seldi hún Akrakot og flutti
að Brúarflöt á Akranesi. Annað
áfall 18 mánuðum síðar hafði al-
varlegri afleiðingar og lamaði
Guðrúnu mína. Eftir það átti
hún mjög erfitt um mál. Erfið
endurhæfing fylgdi og einsýnt
var að Guðrún þyrfti mikla að-
stoð við athafnir daglegs lífs.
Hún fluttist þá á dvalarheimilið
Höfða. Enn vann hún á hverri
hindruninni á fætur annarri,
saumaði og skrifaði með vinstri
hendi. Guðrún tengdamamma
fylgdist vel með þjóðlífinu.
Gjarnan fór hún út í ferska loft-
ið og þær voru indælar ferðirnar
okkar niður í bæ eða á safn-
asvæðið og meðfram Langa-
sandi.
Félagsskapur fólks og fjöl-
skyldu var ríkur þáttur í per-
sónuleika Guðrúnar. Með dygg-
um stuðningi dætra sinna hér á
landi, Gullu, Ólafíu og Ásu sótti
hún mannamót og þrátt fyrir
hrakandi heilsu hélt hún mynd-
arlega uppá 75 ára afmælið 10.
maí sl. Þann 25. nóvember voru
kraftar hennar þrotnir og hún
fékk hægt andlát í faðmi fjöl-
skyldu sinnar.
Góða skapið leggur lið
lífs á vegferðinni.
Meðan hausinn hangir við
held ég gleði minni.
(Frímann Jónasson)
Gleymdu ekki gömlum vin
þó góðir reynist nýir.
Þeir eru eins og skúraskin
skammvinnir en hlýir.
(Eignuð Jóni Ásgeirssyni)
Eufemia Berglind
Guðnadóttir.
Elsku amma mín, það er kom-
ið að kveðjustund. Allar ynd-
islegu minningarnar sem voru
geymdar en ekki gleymdar
koma í hugann.
Margar af mínum bestu
æskuminningum átti ég heima í
Akrakotinu. Þar var alltaf líf og
fjör og fullt hús af fólki. Þar var
hægt að gera svo margt og alltaf
brallað eitthvað skemmtilegt og
spennandi. Minn uppáhaldsstað-
ur var háaloftið, fullt af gömlu
drasli sem hægt var að róta í.
Sveitalífið var svo skemmtilegt.
Sauðburður og heyskapur var
toppurinn á tilverunni. Þá gat
maður þvælst um og byggt sér
hús úr heyböggum, fengið far á
vörubílunum og sest síðan niður
með þreyttu fólkinu að vinnu
lokinni, borðað og hlustað á sög-
ur. Það voru forréttindi að alast
upp við ömmuhús.
Árið 1987 fórum við í
mæðgnaferð til Spánar. Þú,
Hjördís, mamma og ég. Það var
svo gaman hjá okkur. Þú varst
alltaf partíljónið, áttir svo auð-
velt með að kynnast fólki að að-
dáun var að.
Jólaboðin þín á 2. í jólum voru
skemmtilegust. Þú átt auðvitað
bunka af börnum, heil 8 stykki,
þannig að jólaboðin voru hálf-
gerðar fermingarveislur.
Með skemmtilegri stundum
var að vera í kotinu þegar syst-
ur þínar komu í heimsókn. Þá
sat maður tímunum saman og
hlustaði með aðdáun á ykkur.
Þið voruð svo skemmtilegar. Elli
og Kjarri bjuggu líka heima á
þessu tíma og þeir voru uppá-
halds, alltaf að stríða manni og
veita manni athygli.
Þegar kom svo að sláturtíð-
inni þá var hátíð. Þú að setja í
keppina, mamma og Ólafía að
sauma og ég og Guðrún að setja
í poka. Svo var öllu liðinu smal-
að saman í fyrstu suðu. Þetta er
hefð sem við mæðgurnar höld-
um í og vonandi börnin mín.
Ég man líka eftir ferðinni
okkar til Húsavíkur í ferming-
arveisluna hennar Ásu. Ég fór
með þér og Gunnari, og á leið-
inni fékk ég að heyra fullt af
sögum sem tengdust ýmsum
kennileitum, þessi ferð okkar
lengdist síðan því við urðum
veðurteppt hjá Önnu og Guð-
mundi.
Þegar ég fór að eldast og
flutti burt úr Akrakotinu þá
fækkaði ferðunum í hlýja húsið
þitt. Svo kom að því að ég stofn-
aði mína eigin fjölskyldu. Þú
varst mikið að ráðleggja mér
með hana Róbertu: „Bara setja
hrein föt í skúffuna hennar og
baða hana á hverjum degi, það
er svo gott fyrir ungabörn að
komast í vatnið“. Já, þú kenndir
mér svo margt, elsku amma,
m.a. byrjaði ég að þamba kaffi
uppúr eins árs, reyndar hefur
mér verið sagt að afi Bjössi hafi
komið mér uppá lagið. Manstu
svo hvað Elli sagði alltaf: „Þú
hættir að stækka ef þú drekkur
kaffi.“ Hann telur sig örugglega
hafa rétt fyrir sér.
Amma mín, þú varst dugnað-
arforkur mikill, íslenska nútíma-
konan á ekki roð í þig. Fæddir
af þér 8 börn, varst með búskap
og þurftir að sjá um heimilið.
Þegar ég fer að vorkenna sjálfri
mér hugsa ég til þín, hvernig
fórstu að? Ef einhver átti skilið
að lifa í vellystingum á efri árum
þá varst það þú. En lífið er svo
sannarlega ekki alltaf réttlátt.
Ég trúi því að núna sértu heil,
gangir frjáls um himnaríki og
sjarmerar alla uppúr skónum
með þinni einstöku nærveru. Ég
þakka þér fyrir að hafa verið
amma mín og gert barnæsku
mína svo yndislega, við sjáumst
seinna. Þín,
Aldís.
Elsku amma mín.
Það sem ég er þakklát fyrir
að hafa kynnst þér og þekkt þig
í þessi 24 ár sem ég hef lifað.
Það var alltaf svo gott að koma
til þín í Akrakotið góða og alltaf
bauðstu upp á eitthvert góðgæti,
búrið þitt hafði að geyma enda-
laust af gúmmilaði og þar var
sko gaman að koma inn. Ég á
hlýjar minningar um þig við eld-
húsborðið, leggjandi kapal og ég
étandi kökur og kex. Ég gat
spurt þig allt um lífið og til-
veruna og þú hafðir alltaf góð
svör, þrátt fyrir afar erfiðar
spurningar.
Lengi vel dáðist ég að bök-
unarskúffunum þínum, þú
geymdir sykurinn og hveitið
laust í 2 stórum skúffum og ég
lofaði sjálfri mér að svona yrði
þetta hjá mér. Þú tókst mig svo
í ófáar kennslurnar í að brjóta
saman poka til þess að spara
skápapláss, sem mér þótti svo
sniðugt, þú varst svo úrræðagóð
og fannst ávallt lausn á hlut-
unum.
Þegar ég vann í járnblendinu
við Grundartanga þá voru allir
svo duglegir að minnast á þig og
þér var lýst sem algjörri goð-
sögn, sem mér þótt ekkert skrít-
ið, gleðin og brosið þitt gat lýst
upp daginn og allir sem voru svo
heppnir að fá að kynnast þér
hafa sömu sögu að segja.
Rauða hárið fékk ég frá þér
og mikið sem ég er þakklát fyrir
það í dag, þó svo ég hafi ekki
verið það á gelgjunni. Ég gleymi
seint svipnum á þér þegar þú
sást unglinginn mig, nýlitaða
með kolbikasvart hár. Sem bet-
ur fer óx ég upp úr þessu og ber
þennan einstaka lit sem ég fékk
frá þér, minni yndislegu ömmu,
með stakri prýði.
Þú kenndir mér að brosa,
njóta lífsins og lifa lífinu í já-
kvæðni. Elsku amma, það sem
þú varst einstök og settir lit í líf
fólks. Nú kveð ég þig en minn-
ingin um þig mun lifa með mér
að eilífu.
Ég elska þig.
Þín
Stefanía Sunna.
Okkur langar að minnast
systur okkar með fáeinum orð-
um. Gunna var dugleg og sér-
staklega þolinmóð kona sem
gott var að heimsækja og dvelja
hjá enda var gestagangur oft
mikill á heimili hennar. Ung að
árum veiktist móðir okkar og
reyndi þá mikið á styrk Gunnu í
fjarveru hennar. Aðeins átján
ára gömul flutti Gunna að heim-
an að Akrakoti, heimili verðandi
eiginmanns síns Björns, og var
þá ófrísk að fyrsta barni þeirra,
en þau urðu 8 alls. Þetta sama
ár lést móðir okkar aðeins 45
ára að aldri frá 8 börnum og
voru 5 okkar þá enn ófermd. Þá
eins og svo oft áður fengum við
ómetanlegan stuðning frá henni
við fermingarundirbúning okk-
ar. Gunna var mjög félagslynd
og naut hún þess að sitja við
eldhúsborðið og spjalla um
heima og geima við þá fjölmörgu
gesti sem heimsóttu hana. Með
þessum fáu orðum viljum við
kveðja þig, kæra systir, með
þakklæti í huga. Afkomendum
hennar vottum við okkar dýpstu
samúð.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson)
Þorkell, Ásmundur, Anna
Lilja og Ragnheiður.
Guðrún
Kjartansdóttir
✝
Okkar kæri bróðir, mágur og frændi,
ÞÓRÐUR GUÐJÓNSSON
dömuklæðskeri og bankastarfsmaður,
Grettisgötu 32,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir að kvöldi
laugardagsins 23. nóvember.
Bálför fer fram í Fossvogskirkju miðvikudaginn 4. desember
kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðni Guðjónsson, Barbara Stanzeit,
Guðlín Kristinsdóttir,
Jóna S. Sigurðardóttir, Helgi Þór Guðmundsson.