Morgunblaðið - 03.12.2013, Blaðsíða 29
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. DESEMBER 2013
hann fyrir sið að skipta fengnum
jafnt á milli sín og pabba. Þetta
lýsir Einari vel.
Einar fór ungur til sjós og réð
sig á togara. Hann sigldi um ára-
bil með Sverri, eiginmanni mín-
um, á Dettifossi. Leið Einars lá
síðar í land og hann lærði til
kokks. Hann kynntist Fanneyju
sinni og þau gengu í hjónaband.
Einar og Fanney voru samhent
hjón og duldist engum að miklir
kærleikar voru á milli þeirra. Þau
áttu barnaláni að fagna, börnin
þrjú og barnabörnin voru mikil
gleði í lífi þeirra beggja.
Einar stofnaði veitingastaðinn
Gaflinn ásamt mági sínum, Jóni
Pálssyni, árið 1970. Gaflinn var
nýtískulegur í þann tíð og þótti
skemmtileg nýjung hér í Hafnar-
firði.
Einar var listakokkur og ávallt
góður heim að sækja. Hann var
oft kallaður til þegar mikið lá við í
fjölskyldunni og hann annaðist
matseldina í öllum fjórum ferm-
ingarveislum barnanna minna.
Síðustu mánuðir voru Einari
erfiðir. Hann háði hetjulega bar-
áttu við krabbamein. Einar sýndi
fádæma styrk og æðruleysi í
veikindunum. Hann batt alltaf
von við að komast fljótt heim til
Fanneyjar og í faðm fjölskyld-
unnar. Baráttan við illvígan sjúk-
dóm var hins vegar óvægin og svo
fór að guð kallaði Einar til sín.
Við sendum Fanneyju, Hall-
dóru, Einari og Helga og öðrum
ástvinum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Einars
Sigurðssonar.
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson)
Guðbjörg Helgadóttir og
Sverrir Ingólfsson.
„Elsku vinur.“ Með þessum
orðum minnist ég Edda frænda
míns sem við kveðjum í dag,
svona ávarpaði hann mig alltaf –
svo ljúfur.
Ein af mínum fyrstu minning-
um um Edda var þegar við
mamma og pabbi löbbuðum okk-
ur upp á Reykjavíkurveg, þá til
að skoða nýja veitingastaðinn
hans, Gafl-Inn, þetta hefur verið
kringum 1976 og ég þá 10 ára.
Þessi heimsókn hefur alltaf verið
mér óvenju minnisstæð, bæði
vegna þess að ég var svo stoltur
að einhver úr fjölskyldunni hefði
virkilega opnað veitingastað og
ekki síður að í mig voru bornar
nýsteiktar franskar og gosglas
sem mér var frjálst að fara sjálfur
með aftur fyrir afgreiðsluborðið
og fylla á – eins oft og ég vildi, það
þótti mér alveg magnað.
Hefð var fyrir því hér áður fyrr
að elstu bekkingar í grunnskóla
voru sendir í „starfsnám“, skól-
arnir komu gjarnan með einhver
fyrirtæki sem hægt var að velja
úr. Eitthvert slugs var á mér við
valið þannig að öll fyrirtækin
voru frátekin þegar til kom.
Sögðu skólastjórnendur að þá
þyrfti ég bara að finna sjálfur
stað til að fara á. Svo ég hringdi í
Edda; „Eddi, má ég koma í
starfsnám til þín ?“ „Elsku vinur
– komdu.“
Síðast hittumst við Eddi á
Landspítalanum, þá nokkuð
hress nýkominn úr ökutúr með
fjölskyldunni, áttum við þar gott
spjall, m.a. um árin hans í sveit-
inni í Steinmóðarbæ hjá Helgu
ömmusystur okkar, en þangað
var hann sendur í skjól þegar
berklarnir stungu sér niður á
Hvaleyrina – „það bjargaði lífi
mínu þá,“ sagði hann við mig.
Elsku vinur; það á við að
kveðja með ljóði Friðriks hennar
Siggu frænku og jafnöldru þinnar
úr Steinmóðarbænum – sem tók
þig að sér þegar þú komst fyrst í
sveitina.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast.
Og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Elsku Fanney, Halldóra, Ein-
ar, Helgi og aðrir aðstandendur,
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Rögnvaldur.
Mig langar með nokkrum fá-
tæklegum orðum að minnast Ein-
ars Sigurðssonar matreiðslu-
meistara. Ég kynntist Einari ca.
1978 þegar ég fór að mæta með
Einari yngri í heimsóknum á
Breiðvang 36 og þar var mér
strax vel tekið.
Helstu samskipti okkar Einars
þessi fyrstu ár fóru þó fram á
Gafl-inum, þar sem hann stóð í
kokkagallanum með hvítu kokka-
húfuna. Þar eldaði Einar ofan í
svanga pottorma sem leiddist það
hreint ekkert að koma á veitinga-
staðinn, fá gos með matnum og
jafnvel Prins Polo í eftirrétt.
Einar var hlýr maður og stutt í
hláturinn. Ég man vel eftir því
hvernig hann grét af hlátri með
okkur yfir Tomma og Jenna-spól-
unni, sem rúllaði nánast viðstöðu-
laust í SABA-vídeótækinu á
Breiðvanginum. Aldrei mátti
koma dauður tími og Einar inn-
stillti mjög ákveðið vinnusiðferði
í börnin sín, sem þau búa enn að í
dag.
Aldrei mun ég gleyma þeim
degi þegar Einar tók lítinn snökt-
andi strák, sem hafði verið skilinn
eftir á bryggjunni á meðan fót-
boltaliðsfélagar hans sigldu með
Akraborginni, upp í bílinn sinn og
keyrði heim.
Huggandi orð, pulsa með öllu
og ískalt Appelsín hresstu
stráksa við og þarna upplifði ég
hversu ljúfur maður Einar Sig-
urðsson gat verið.
Ég sendi fjölskyldu Einars
innilegar samúðarkveðjur, minn-
ingin um góðan dreng lifir.
Benedikt Grétarsson.
Látinn er yndislegur og kær
vinur, Einar Sigurðsson. Þekktur
sem Einar í Gaflinum. Hann lést
eftir stutt en erfið vekindi, það
eru einungis tæplega þrír mán-
uðir frá því hann greindist með
krabbamein og lést hann á
Krabbameinsdeild Landspítalans
22. nóvember.
Einar var einn hjartahlýjasti
maður sem við hjónin höfum
kynnst. Hann vildi hafa alla hluti
á hreinu, bæði þá veraldlegu og
ekki síst mannleg samskipti.
Hann átti ekki til öfund og
þegar fólki gekk vel, hvort sem
það voru ættingjar eða vinir, þá
gladdist Einar. Hann var sannur
vinur og aldrei heyrðum við hann
tala illa um aðra. En hann Einar
var stríðinn.
Gat komið með skemmtilegar
athugasemdir. Sagði stundum:
„Hvernig er það, eruð þið aldrei á
landinu, eruð þið ekki komin með
hreim“. Þegar við vorum í fríi er-
lendis eða í sveitinni okkar fyrir
norðan, þá hafði Einar það fyrir
reglu að hringja alltaf í okkur til
að vita hvernig við hefðum það og
voru það góð samtöl. Sönn vina-
samtöl.
Það hafa lengi vel verið nokkr-
ir fastir liðir á hverju ári þar sem
við hjónin höfum átt yndislegar
stundir með þeim Einari og
Fanneyju. Má þar fyrst nefna
„Smörrebröd“ með öli og snafs á
aðventunni. Þvílíkar veislur. Síð-
an hefur „Hollið“ haldið Þorra-
blót ár hvert þar sem íslenskur
matur var étinn og haft gaman.
Síðast en ekki síst, þá hafði Einar
það fyrir sið að hringja bæði að
vori og síðan á haustin til at at-
huga hvenær farið yrði í Hval-
fjörðinn að sækja „Skúrinn“ og
síðan að koma honum aftur í
geymslu að hausti. Fastur punkt-
ur í tilverunni, skemmtilegur
punktur.
Okkur hjónum þótti mjög
vænt um að Einar og Fanney
gátu komið til okkar í kvöldverð
fyrir stuttu síðan. Þá var hann
orðinn mjög veikur en auðvitað á
vaktinni, vildi fylgjast með hvern-
ig grillunin á laxinum færi fram
og eins og hann sagði alltaf:
„Passaðu þig á að hafa ekki of
mikinn hita, Konni minn“. Vissi
upp á mínútu hvað fiskurinn
þurfti mikla eldun, enda kokkur
af guðs náð.
Við áttum eftir að gera svo
margt saman. En hvað getur
maður sagt við sjúkrabeð vinar
þegar aðeins eitt er framundan.
Þetta eru búnar að vera erfiðar
vikur en við trúum því að hann
Einar okkar sé á góðum stað hjá
þeim sem öllu ræður.
Við vottum Fanney, börnum
þeirra, tengdabörnum og barna-
börnum okkar dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku vinur, þín er
sárt saknað.
Konráð (Konni) og
Guðríður (Guja).
Það var í september síðastliðn-
um sem mamma hringdi í mig og
sagði mér að Einar hefði greinst
með krabbamein. Þúsund hugs-
anir komu upp í huga minn og ég
sagði bara við mömmu: „Og
hvað? Hvað er hægt að gera?“
Aldrei hvarlaði það að mér að ég
sæti tveimur mánuðum síðar og
skrifaði minningargrein um
þennan yndislega mann.
Einar og Fanney eru æskuvin-
ir foreldra minna og því var mikill
samgangur á milli. Mínar fyrstu
minningar af Einari eru frá því ég
var lítil stelpa að leika mér á
Breiðvanginum. Það var svona
eins og mitt annað heimili, ég
vissi hvar allt var.
Sem barn fór ég oft með
mömmu og pabba upp í Hvalfjörð
að hitta Einar og Fanney og á
þeim tíma fannst mér það ekkert
sérstaklega spennandi, en þegar
ég hugsa til baka voru þetta góð-
ar minningar þar sem við krakk-
arnir fundum upp á ýmsum
prakkarastrikum.
Mikið var ég stolt af því að fá
að passa Helga, aðeins 12 ára, því
að Einar og Fanney voru öllum
stundum að vinna í Gafl-inum. Ég
var eins og stóra systir hans. Oft
um helgar gisti ég hjá þeim því
þau þurftu að vera farin eld-
snemma um morguninn.
Svo eignuðust þau bústaðinn í
Svínadal, Laut, og ég, eins og
þeirra eigin dóttir, eyddi mörgum
helgum þar.
Síðustu árin hitti ég Einar ekki
mikið en það lýsir bara hvernig
maður hann var þegar ég kom og
heimsótti hann á spítalann og það
fyrsta sem hann sagði við mig var
„Nei, ert þetta þú, ljósið mitt?“
Elsku Fanney, Halldóra, Ein-
ar, Helgi og fjölskyldur, Guð gefi
ykkur styrk til að halda áfram.
Hvíldu í friði elsku Einar, mér
þótti innilega vænt um þig og
kveð þig með miklum söknuði.
Rúna Magnúsdóttir.
✝ Zophonías Frí-mannsson
fæddist á Austari-
Hóli í Fljótum
Skagafirði, 18. júlí
1933. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Fjallabyggðar 14.
nóvember 2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Jós-
efína Jósefsdóttir,
f. 18. janúar 1893,
d. 6. október 1957, og Frímann
Viktor Guðbrandsson, f. 12. jan-
úar 1892, d. 5. maí 1972. Jós-
efína og Frímann bjuggu lengst
af á Austari-Hóli í Fljótum.
Systkini Zophoníasar eru: Jón
Frímann, f. 12. mars 1913, d. 6.
júní 1994; Katrín Sigríður, f. 12.
júlí 1914, d. 9. júlí 1992; Jórunn
Normann f. 12. júlí 1915; d. 11.
apríl 2009; Sigurbjörn, f. 26.
apríl 1917, d. 16. nóvember
2005; Ásmundur f. 31. júlí 1919,
d. 30. nóvember 2008; Stefanía
Anna, f. 23. nóvember 1920, d.
27. mars 1993; Guðbrandur Jón,
f. 26. maí 1922, d. 20. mars
2000; Gestur Árelíus, f. 29. febr-
úar 1924, d. 12. apríl 2007; Þór-
hallur Jón, f. 9. ágúst 1925, d.
30. desember 1949; Hafliði, f. 7.
júní 1927; Guðmundur, f. 25.
Guðni Geir, f. 1981, Hafrún
Dögg, f. 1986 og Halldór Logi,
f. 1991. 3) Sveinn Heiðar, f.
1963, vélamaður, maki Ingi-
björg María Ólafsdóttir starfs-
stúlka. Börn þeirra eru: Eva
María, f. 1986, Heiða Rut, f.
1987, Fannar Þór, f. 1989 og
Andri Freyr, f. 1994. 4) Gunnar
Valur, f. 1965, bifvélavirki.
Börn hans eru: Kristbjörg Inga,
f. 1988 og Davíð Smári, f. 1989.
5) Jósefína Harpa Hrönn, f.
1968, hjúkrunarfræðingur,
maki Páll Sigurþór Jónsson
matreiðslumaður. Börn þeirra
eru: Kolbrún Kara, f. 1991, Arn-
ar Snær, f. 1996, Eyþór Ernir, f.
2001 og Ísak Páll, f. 2005. 6)
Hlynur Örn, f. 1977, kerfisfræð-
ingur, maki Helga Lind Sig-
mundsdóttir frístundaleiðbein-
andi. Börn þeirra eru: Silja
Hrönn, f. 2000, Alexander Örn,
f. 2002 og Eldar Ísak, f. 2012.
Zophonías stundaði sjó-
mennsku sína fyrstu starfsárin
en síðan fjárbúskap á Syðsta-
Mó í Fljótum frá 1959 til 2013.
Með búskap rak hann útgerð
frá Haganesvík í Fljótum á ár-
unum 1970 til 1991 og eftir það
frá Siglufirði til 2002 ásamt
sonum sínum. Einnig starfaði
hann hjá Búnaðarsambandi
Skagafjarðar, með hléum frá
1959 til 1982. Hann stundaði
grenjaleitir fyrir Haganeshrepp
í áratugi.
Útför Zophoníasar fór fram
frá Barðskirkju í Fljótum í
kyrrþey að ósk hins látna.
apríl 1929; Bene-
dikt, f. 27. júlí
1930; Sveinsína, 17.
október 1931; Pál-
ína, f. 10. janúar
1935 og Regína, f.
23. júlí 1936. Zop-
honías ólst upp frá
þriggja ára aldri á
Laugalandi í Fljót-
um hjá fósturfor-
eldrum sínum Jón-
mundi Gunnari
Guðmundssyni, f. 7. maí 1908, d.
25. ágúst 1997 og Valey Bene-
diktsdóttur, f. 26. ágúst 1910, d.
14. júlí 1992. Fóstursystkini eru:
Guðmundur, f. 28 maí 1939;
Benedikt, f. 5. ágúst 1944 og
Una, f. 22. júní 1933, d. 29.
ágúst 2013.
Zophonías kvæntist 31. des-
ember 1957 Sigurbjörgu Sveins-
dóttur frá Bjarnargili í Fljótum,
f. 19. júlí 1936. Börn þeirra eru:
1) Guðrún Svana, f. 1955, ljós-
móðir, maki Hallgrímur Bóas
Valsson skrifvélavirki. Börn
þeirra eru: Zophonías Heiðar, f.
1980, Helena Björg, f. 1983,
Hildur Vala, f. 1991 og Anna
María, f. 1994. 2) Hilmar Þór, f.
1959, bifvélavirki, maki Svan-
fríður Pétursdóttir, skrif-
stofukona. Börn þeirra eru:
Elsku pabbi. Það er sárt að
þurfa að kveðja þig en svona er
lífið. Við fæðumst í þennan heim
og við deyjum. Þú barðist hetju-
lega við illvígan sjúkdóm og hefur
nú hlotið hvíld og frið. Allar góðu
minningarnar um þig geymum
við í hjörtum okkar. Við kveðjum
þig með þessu ljóði sem okkur
finnst svo fallegt.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku pabbi. Takk fyrir allar
góðu stundirnar sem þú gafst
okkur. Elsku mamma missir þinn
er mikill, megi Guð vera með þér
á þessum erfiðu tímum.
Harpa og Páll.
Elsku afi. Nú kveðjum við þig í
hinsta sinn með söknuð í hjarta
en jafnframt þakklæti fyrir þær
góðu og ljúfu minningar sem við
áttum með þér í gengum tíðina.
Margar góðar minningar streyma
upp í hugann á stundu sem þess-
ari. Sérstaklega þegar við systk-
inin komum á Syðsta-Mó og vor-
um hjá ykkur ömmu heilu sumrin.
Þegar við komum á Syðsta-Mó
kom hundurinn þinn Týra hlaup-
andi á móti okkur, amma var
komin út í dyr og bauð okkur vel-
komin í sveitina. Þú sast við eld-
húsborðið og drakkst kaffi og
hlustaðir á fréttir og veður. Þetta
voru fyrstu minningarnar úr
sveitinni.
Við systkinin komum mörg
sumur og dvöldum hjá ykkur
marga daga í senn. Við bæjar-
börnin hlökkuðum alltaf til að
koma í sveitina til ykkar og hitta
öll dýrin. Alla daga fórum við með
þér í fjárhúsin að gefa kindunum
og hestunum. Á vorin komum við í
sauðburðinn þá var mikið fjör, þú
passaðir alltaf upp á að kindurnar
tækju lömbin með sér þegar þeim
var sleppt út. Þú varst mjög fjár-
glöggur og þekktir kindurnar
þínar vel. Á sumrin þegar hey-
skapur byrjaði fengum við systk-
inin að sitja hjá þér í dráttavélinni
og var slegist um að komast með
þér. Þegar leið að göngum varstu
kominn með kíkinn á loft til að líta
eftir kindum í fjallinu fyrir ofan
bæinn. Oft fórum við mér þér að
Neskotsrétt að sækja féð. Þar var
mikið fjör og varst þú eins og ung-
lingur, spenntur að sjá kindurnar
þínar koma af fjalli.
Þú varst alltaf svo stríðinn en
líka hjartahlýr og þótti þér alltaf
gaman að fá okkur systkinin í
heimsókn í sveitina. Elsku afi,
takk fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Þú lifir
áfram í hjörtum okkar þó svo þú
sért kominn á annan stað. Hvíldu
í friði.
Kolbrún Kara, Arnar Snær,
Eyþór Ernir og Ísak Páll.
Það var ofboðslega sárt að fá
fréttirnar frá mömmu um að
elsku afi væri farinn. Síðustu
daga hafa mörg tár fallið en
margar góðar minningar hafa líka
rifjast upp. Mikið er nú skrýtið og
sárt að hugsa til þess að eiga ekki
eftir að hitta afa aftur í sveitinni.
Það var alltaf svo gaman að fá að
fylgjast með og hjálpa til við sauð-
burðinn á vorin. Svo var það hey-
skapurinn á sumrin og göngur og
réttir á haustin, þá var alltaf líf og
fjör í sveitinni og öll stórfjölskyld-
an komin til að hjálpa. Afi leyfði
okkur oft að sitja hjá sér í græna
traktornum þegar hann sló túnin,
það var sko spennandi og ekki var
síður skemmtilegt að fá að hjálpa
til við að gefa kindunum í fjárhús-
inu. Við eigum margar góðar
minningar um afa sem munu
ávallt lifa með okkur.
Elsku afi, þú varst bestur, takk
fyrir allt. Þín verður sárt saknað.
Þín barnabörn,
Heiðar, Helena Björg,
Hildur Vala og Anna María
Hallgrímsbörn.
Zophonías
Frímannsson
virðing reynsla & þjónusta
allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
UNNUR KRISTINSDÓTTIR,
Háaleitisbraut 41,
Reykjavík,
lést á Droplaugarstöðum 30. nóvember.
Aðalheiður Valgeirsdóttir, Erlendur Hjaltason,
Sigríður Valgeirsdóttir, Einar Olavi Mäntylä,
Emil Hannes Valgeirsson, Arna Björk Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Hjartkær systir mín,
MARGRÉT VILMUNDARDÓTTIR,
Mófellsstöðum,
Skorradal,
andaðist á Dvalarheimilinu Brákarhlíð
laugardaginn 30. nóvember.
Útför auglýst síðar.
Bjarni Vilmundarson
og aðstandendur.