Morgunblaðið - 17.12.2013, Side 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. DESEMBER 2013
✝ Jakob Alberts-son fæddist í
Vestmannaeyjum
4. maí 1931. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
8. desember 2013.
Foreldrar hans
voru Sigríður Jak-
obsdóttir sauma-
kona, f. 7.6. 1893, d.
21.1. 1989, og Val-
entínus Albert
Jónsson, bóndi í Skaftholti,
Gnúpverjahreppi, f. 4.11. 1904,
d. 14.5. 1988.
Jakob kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Elínu Guð-
mundsdóttur, 1959. Foreldrar
Elínar voru Guðmundur Guð-
jónsson skipstjóri, f. 21.6. 1891,
d. 8.12. 1973, og Elín Hafliða-
1993. 4) Stefán Jökull, húsa-
smiður, f. 21.7. 1971, giftur
Lindu Björgu Helgadóttur. Dæt-
ur þeirra eru Sara Ósk, f. 1.10.
2002, og Heba Sól, f. 12.5. 2004.
Jakob ólst upp hjá móður
sinni og móðurforeldrum á
Lindargötu í Reykjavík.
Hann lærði bifvélavirkjun og
síðar rafvirkjun í Iðnskólanum í
Reykjavík. Hann vann um tíma
hjá Vegagerð ríkisins og frá
1973 hjá Flugmálastjórn Ís-
lands.
Hann var einn af stofnendum
Skíðaskólans í Kerlingarfjöll-
um. Þá byggði hann með nokkr-
um félögum sínum fjallaskála í
Tindfjöllum, Miðdal.
Í kjölfar björgunar á áhöfn
flugvélarinnar Geysis á Vatna-
jökli 1950 var grunnurinn að
Flugbjörgunarsveitinni í
Reykjavík lagður með 29 ein-
staklingum og var Jakob á með-
al þeirra.
Útför Jakobs fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
17. desember 2013, kl. 15.
dóttir húsmóðir, f.
22.3. 1898, d. 28.12.
1949. Börn Jakobs
og Elínar eru: 1)
Guðmundur, stoð-
tækjasmiður, f. 4.2.
1959, giftur Önnu
Lilju Guðmunds-
dóttur. Börn þeirra
eru Brynjar Jökull,
f. 10.3. 1989, og
Sandra Mjöll, f.
27.11. 1993. 2) Al-
bert, tölvufræðingur, f. 1.3.
1962, giftur Sigurborgu Jó-
hannsdóttur. Synir þeirra eru
Sigsteinn Snær, f. 28.11. 1999,
og Hákon Máni, f. 19.7. 2001. 3)
Sigríður, lyfjatæknir, f. 21.10.
1963, hennar sambýlismaður er
Einar Marinó Jóhannsson. Son-
ur þeirra er Jakob Ýmir, f. 7.9.
Elsku pabbi. Takk fyrir öll árin.
Þú hefur ætíð verið þessi sterki en
ég lærði með árunum að þú varst
bara mannlegur eins og við hin.
En ekkert stoppaði þig og aldrei
nein vandræði, ef eitthvað var að
var það bara leyst. Mikið ferðuð-
umst við saman og alltaf var farið
yfir nöfnin á hverju fjalli og hverj-
um hól. Mikið kenndir þú mér
einnig um ferðamennsku og ljós-
myndun. Mörgum bjargaðir þú og
einnig mér eitt sinn á leið í Tind-
fjöll. Gaman var að öllum sögun-
um þínum og snöggum svörum.
Nú er komið að leiðarlokum,
þetta var of stór steinn sem settur
var í götu okkar.
Hvíldu í friði. Þín dóttir,
Sigríður.
Nú er klakinn bráðnaður, pabbi
er dáinn, þetta var símtalið sem ég
fékk þegar ég var staddur í Nor-
egi með Brynjari Jökli við æfingar
og keppni nú í desember. Við vor-
um búin að búast við þessu í nokk-
urn tíma. Hann var þekktur undir
nafninu Kobbi klaki og var útivist-
armaður og skíðafrömuður. Öll
mín æskuár eru uppfull af minn-
ingum frá Kerlingarfjöllum,
Hamragili, Hveradölum og þegar
farið var fyrstu ferðir í Bláfjöll til
að skoða hvort þar gæti orðið
framtíðarskíðasvæði.
Hann kenndi mér á skíði, sem
hefur alltaf gefið okkur mikla
ánægju, allar ferðir upp í Hamra-
gil, Hveradali á veturna og í Kerl-
ingarfjöll á vorin hvort sem farið
var á gamla Rússajeppanum eða
gömlum hertrukk eða jafnvel á
traktor á beltum.
Tindfjöll skiptu pabba miklu
máli, þar fékk hann frið og ró, því í
Kerlingarfjöllum var hann alltaf
að vinna, þrátt fyrir að vera í sum-
arfríi. Það var mikil vinna að halda
við lyftum, bílum og rafstöðinni
sem reist var af miklum myndar-
brag í þá daga. Þegar farið var á
skíði í Hamragil og Hveradali fór
oft mikill tími hjá pabba í viðhald á
lyftunum. Það var gott að hafa
mann eins og pabba sem gat gert
við allt.
Ég smitaðist fljótt af ljós-
myndaáhuga pabba enda er
myndavélin magnað apparat sem
geymir minningar vel. Það er ekki
sjálfgefið að taka góðar myndir en
pabbi var ljósmyndari góður og
hafði mjög næmt ljósmyndaauga.
Í ljósmyndasafni pabba eru
myndir af ýmsum íþróttaviðburð-
um eins og skíðamótum í Hamra-
gili við Kolviðarhól og í Hveradöl-
um og frjálsíþróttamótum á
Melavellinum sem eru ómetanleg-
ar heimildir. Einnig liggur eftir
hann mikið safn af landslags-
myndum.
Fyrir mér var pabbi ísjaki sem
ekkert beit á, að lokum bráðnaði
klakinn en minningin lifir að eilífu.
Guðmundur Jakobsson.
Mín fyrstu kynni af honum
Kobba klaka voru þegar ég kynnt-
ist Siggu dóttur hans fyrir 25 ár-
um og strax þá urðum við bestu
vinir og ferðafélagar.
Við erum búnir að þvælast vítt
og breitt um landið. Hálendið
heillaði, Kerlingarfjöll, Tindfjöll,
Lónsöræfi, Gæsavatnaleið, Askja,
Snæfell og ekki má gleyma Fjalla-
baksleiðunum og Þórsmörk og
öllu hinu sem ég tel ekki upp hér.
Það var sama hvar við ferðuð-
umst; hann þekkti hverja þúfu,
hæð, fjöll, ár og fossa.
Það var sama hvað manni datt í
hug að spyrja um í sambandi við
staðinn sem við vorum á, hann gat
alltaf veit fræðslu hvort sem var
um staðhætti, örnefni eða jafnvel
jarðfræði staðarins. Það er verst
að ég er ekki með límheila til að
geta munað þetta allt sem hann
upplýsti mig um í þessum ferðum
okkar.
Við eigum eftir að minnast þín
um ókomin ár í ferðum okkar um
landið og rifja upp öll örnefni sem
þú sagðir okkur frá.
Þinn tengdasonur,
Einar Marinó Jóhannsson.
„Ég er frændi Alberts“ var
fyrsta ávarpið og með því fyrsta
brosið frá ykkur hjónunum. Þú
hafðir lag á að létta andrúmsloftið.
Komst eins og vindurinn inn á 5.
hæðina á Meistaravöllunum og
með þér Elín í desember 1993.
Mikið sómafólk þið reyndust vera.
Alltaf til staðar, boðin og búin að
aðstoða. Gönguferðir með strák-
ana. Það var dýrmætt að búa svo
nálægt ykkur, við síðar á Lyng-
haganum og þið á Öldugötunni.
Og eilífur ófriður um helgar. Ung-
ir menn vakna snemma og hvað er
þá betra en að fara til afa og
ömmu í pönnukökur í morgunsár-
ið. Ungu „vinnumennirnir“ urðu
að unglingum sem héldu áfram að
koma í morgunkaffi og nú í seinni
tíð á Aflagrandann.
Tindfjallaferðirnar með ykkur
voru kærkomnar. Það er ekki
lengra síðan en sumarið 2011 sem
þú keyrðir sjálfur þinn fjallabíl
uppeftir. Þú hafðir nú farið nokkr-
ar ferðirnar áratugina á undan.
Sögumaður varstu, sögur af því
þegar farið var á hestum í Tind-
fjöll sem fengnir voru að láni hjá
bændum í Fljótshlíðinni til að
koma vistum upp fjallið við erfiðar
aðstæður, sögur af skíðamennsku,
sögur af uppbyggingu, af vega-
lagningu og sögur af fólki.
Ratvís varstu, áttavitinn stað-
albúnaður. Fyrsta gps-tækið í
bílnum eins og ferðasjónvarp að
stærð. Þessar minningar ylja.
Brasið í alls konar veðrum, að
komast á fjöll.
Vetrarferð í Kerlingafjöll, í
skafbyl og lithimnubólgan þig lif-
andi að drepa, strákarnir héldu að
þú værir orðinn blindur eða farinn
að linast. Aðrir töldu að það væri
nú bara nokkuð gott hjá manni á
áttræðisaldri að fara með sína
konu í vetrarferðir upp á hálendið.
Hafðu þökk fyrir allt Kobbi
minn og hvíl í friði.
Sigurborg.
Afi minn. Þú varst besti afi í
heimi. Þegar ég vissi að þú værir
að deyja grét ég. Ég hef þrjár teg-
undir af gráti; það er þessi sem
kemur þegar ég meiði mig, svo er
það þessi sem kemur þegar ég
sakna einhvers og svo þessi inni í
mér.
Ég ætlaði að safna tárunum í
litla flösku og setja hjá þér í
kistuna. En afi minn, nú er bara
gráturinn inni í mér.
Ég sakna þín.
Hákon.
Elsku afi Kobbi. Þú kenndir
mér allt sem ég kann í sambandi
við myndavélar og margt sem
tengist því sviði. Þú varst alltaf
tilbúinn að hjálpa mér við allt, sér-
staklega lærdóminn og skíðin.
Takk fyrir allt og hvíldu í friði.
Þinn
Jakob Ýmir.
Afi minn, eins og þú veist er ég
ekki maður setninganna þannig
að ég sendi þér hér rödd fyrir mig.
Sú rödd var svo fögur, svo hugljúf og
hrein,
sem hljómaði til mín úr dálitlum runni;
hún sat þar um nætur og söng þar á
grein
svo sólfögur ljóð um svo margt, sem ég
unni,
og kvöld eftir kvöld hóf hún ástarljóð
ein –
ó, ef að þú vissir, hvað mikið hún kunni.
En fjarri er nú söngur þinn, sólskríkjan
mín,
og sumur þíns vinar hin fegurstu liðin;
hann langar svo oft heim á Þórsmörk
til þín,
hann þráir svo ljóðin og vornætur
friðinn, –
hann harmar í skógunum hrjósturlönd
sín,
hann hlustar sem gestur á
náttgalakliðinn.
(Þorsteinn Erlingsson)
Sigsteinn.
Jakob
Albertsson
Elsku besti afi, nú
hefur þú fengið þína hinstu hvíld
og ég efast ekki um að þú sért
ánægður með að fá að hitta
bernskuvini og ættingja sem falln-
ir eru frá fyrir löngu. Þrátt fyrir
það er þetta mjög svo óraunveru-
legt fyrir okkur hin sem eftir
stöndum, þú varst svo mikilvægur
maður í lífi okkar allra.
Það er mér alveg ómetanlegt að
hafa fengið að alast upp með svona
yndislegum afa eins og þér. Þegar
Mikael
Þórarinsson
✝ Mikael Þór-arinsson fædd-
ist í Siglufirði 4.
september 1920.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Siglufjarðar
18. nóvember 2013.
Útför Mikaels
fór fram frá Siglu-
fjarðarkirkju 30.
nóvember 2013.
ég hugsa til baka þá
er ekki neitt í sam-
verustundum okkar
sem ég hefði viljað
að væri á annan veg.
Þú varst hreint út
sagt einstakur, því-
líkt jafnaðargeð og
umhyggju hef ég
ekki séð eins og allir
fengu frá þér. Í
göngutúrum okkar
um bæinn þegar ég
var yngri voru allir vinir þínir, þú
varst mikill öðlingur og vildu þér
allir vel.
Mér er sagt að strax frá fæð-
ingu höfum við einfaldlega smollið
saman, verið bestu vinir í raun og
það er satt. Ég man nánast ekki
eftir mér öðruvísi en að vera að
bralla eitthvað með þér, hvort sem
það var að teikna og bardúsa eitt-
hvað innan dyra eða úti að stússa
eitthvað, enda ekki að ástæðu-
lausu að maður neitaði að fara á
leikskólann. Það var einfaldlega
miklu betra að vera hjá ykkur
ömmu.
Mér detta margar sögur í hug
en það er ein sem mér finnst vera
mjög skondin og skemmtileg. Ég
átti afmæli. Ég veit ekki hvað ég
var gömul, líklega tveggja ára eða
svo. Allir afmælisgestirnir voru
löngu komnir en við létum ekkert
sjá okkur. Ekki fyrr en farið var
að athuga með okkur, þá höfðum
við bara tekið okkur göngutúr um
bæinn og gleymt hvað tímanum
leið. Hver man svo ekki eftir að-
fangadag, maður mátti aldrei
byrja að opna pakkana fyrr en þú,
elsku afi, varst búinn að borða.
Mikið svakalega gat sú bið verið
löng þegar maður var krakki, en
svo endaði það bara með því að ég
fór að læra inn á þetta og gaf mér
þá bara jafnlangan tíma í að borða
jólamatinn og þú. Því jólabarnið
þú vildir njóta jólanna.
Ég hef fjölmargar sögur til við-
bótar, þar á meðal um hjólat-
úrana, sögurnar þínar og þegar
loks fór að snjóa, en það er víst
ekki endalaust pláss hér.
Þó svo ég hafi kvatt þig í hinsta
sinn á minni göngu hér á jörð veit
ég að við munum einn daginn sjást
aftur. Ég minnist þín alfarið með
hlýjum hug og bros á vör yfir því
að hafa fengið að kynnast þér og
alast upp í kringum þig, elsku afi.
Það skarð sem nú hefur myndast
verður aldrei fyllt en minning þín
lifir í hjörtum okkar allra um
ókomna tíð.
Hvíldu í friði, elsku afi, þín er
sárt saknað.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða
við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Helga Guðrún
Sigurgeirsdóttir.
✝ Erna Hreins-dóttir fæddist
8. júlí 1928 á Eski-
firði. Hún lést á
Droplaug-
arstöðum 30. nóv-
ember 2013.
Hún var dóttir
hjónanna Hreins
Pálssonar, f. 1901,
d. 1976, og Lenu
Figved, f. 1903, d.
1996. Systkini
Ernu eru Hreinn, María og
Eva.
Erna giftist Svan Friðgeirs-
syni, húsasmíðameistara og
stöðvarstjóra, f. 1927, d. 2012,
þann 21. maí 1949. Þau eign-
uðust tvö börn; Guðrúnu líf-
fræðing, forstöðumann við
Blóðbankann, f. 1952, og Geir
bókmenntafræðing, f. 1957.
Guðrún er gift Sigurði Svav-
arssyni bókaútgefanda. Þau
eiga tvö börn; Svavar, f. 1975,
sambýliskona hans er Virginie
Cano og þau eiga synina Maël
og Raphaël Svan, og Ernu, f.
1977, hennar maður er Joseph
Johns og þau eiga Viktoríu
Guðrúnu og Magnús James.
Geir er kvæntur Irmu Er-
lingsdóttur, lektor í frönskum
samtímabókmenntum og for-
stöðumanni við HÍ. Þeirra
dætur eru Gríma,
f. 1996, og Svan-
hildur, f. 2002.
Erna fluttist á
barnsaldri til
Hríseyjar og ólst
þar upp, en flutt-
ist á unglingsárum
til Akureyrar, þar
sem hún lauk
gagnfræðaprófi.
Hún vann um
skeið hjá Land-
símanum. Erna nam við Hús-
mæðraskólann í Reykjavík
veturinn 1947-1948. Þau Svan
hófu búskap við Hrísateig en
reistu sér fljótlega hús í
Langagerði, og síðar annað í
Grundarlandi.
Tvítug að aldri veiktist
Erna af lömunarveiki og var
alla tíð síðan bundin hjólastól.
Hún var víkingur til allra
verka, snjöll og nýjungagjörn
í eldhúsinu og mikil hann-
yrðakona. Hún hafði yndi af
garðrækt og bóklestri. Hún
var afar fróðleiksfús og sótti
af og til námskeið í kvöld-
skólum. Hún naut þess alla tíð
að ferðast, jafnt innan lands
sem utan.
Erna var jörðuð í kyrrþey
þann 6. desember að eigin
ósk.
Stundum finnst manni að
fólk sem verður fyrir áföllum í
lífinu fái í sárabætur einhvern
ólýsanlegan kraft og seiglu,
sem gerir því kleift að öðlast
sinn sjálfsagða skerf af lífsins
gæðum, þrátt fyrir hömlurnar.
Þannig var því farið með
tengdamóður mína, Ernu
Hreinsdóttur, sem nýlega
kvaddi, södd lífdaga, 85 ára að
aldri.
Um tvítugt veiktist Erna af
lömunarveiki, í veikindahrinu
sem kennd hefur verið við Ak-
ureyri. Hún lamaðist alveg upp
í háls, en hélt þó mætti í öðrum
handleggnum. Sem betur fer
komst hún í úrvalsgóða end-
urhæfingu, fyrst í Danmörku
og síðar Bandaríkjunum, og
heimti aftur mátt í efri hluta
líkamans, en var eftir þetta
bundin við hjólastól. Hún var
heitbundin æskuástinni sinni,
Svan Friðgeirssyni, þegar hún
veiktist – og þau létu ekki áfall-
ið raska fyrirheitum sínum og
gengu í hjónaband liðlega ári
síðar. Saman eignuðust þau tvö
börn, sem ólust upp við ástríki
móður sem gat allt og virtist
kunna allt. Hið sama upplifðu
barnabörn og barnabarnabörn
síðar.
Hún var hugumstór kona,
hún Erna, og vílaði fátt fyrir
sér. Hún uppskar líka virðingu
þeirra sem henni kynntust. Mér
er minnisstætt fyrsta skiptið
sem ég hitti hana eina. Ég kom
þá að galopnum útidyrum í
Grundarlandinu, enda hafði
Erna „skellt sér í gólfið“ og var
að pússa parketið – og þurfti
því að lofta út. Oft síðar sá ég
hana „skella sér í grasið“ og
gera blómjurtunum í risavöxn-
um garðinum til góða. Hún var
svo sterk að það virtist lítið mál
að vega sig aftur upp í stólinn,
þótt fæturnir hlýddu ekki.
Erna var góðum gáfum gædd
og það var gaman að spjalla við
hana. Hún hafði afbragðsgóð
tök á dönsku og ensku og las
mikið, bæði skáldverk og tíma-
rit. Hún sótti sér innblástur í
listilegar hannyrðir og dýrlega
matargerð til útlanda.
Hún var afskaplega nýjunga-
gjörn og naut þess að gera til-
raunir í eldhúsinu, sem við hin
nutum góðs af. Hið sama gilti
um ferðalög þeirra hjóna; Erna
vissi fátt skemmtilegra en að
kanna óþekktar slóðir og var
opin fyrir því sem hún sá og
kynntist. Hún unni líka tónlist,
hafði fagra söngrödd, eins og
hún átti kyn til, og lék á píanó –
djass og stórbönd hélt hún í há-
vegum.
Erna var gestrisin og veitul,
hafði gaman af því að undirbúa
stórar veislur á hátíðarstundum.
Eina minningu frá slíkri
stund mun ég varðveita að ei-
lífu; þar rennir tengdamóðir
mín sér í hjólastólnum um stof-
urnar í Grundarlandinu rétt áð-
ur en gestanna var vænst, pú-
andi stærðar vindil. Konan sem
aldrei neytti tóbaks taldi vindla-
lyktina ómissandi hluta af
stemningunni og fyrst enginn
reykingamaður var innan seil-
ingar bjargaði hún sér bara
sjálf – eins og jafnan.
Ég veit að tengdamóðir mín
kunni því illa að láta mæra sig.
Hins vegar hlýt ég að þakka
fyrir langa og lærdómsríka
samfylgd. Vertu nú kært kvödd,
Erna mín elskuleg.
Sigurður Svavarsson.
Erna Hreinsdóttir, móður-
amma mín og nafna, hefur kvatt
jarðvistina. Hún passaði okkur
systkinin mikið þegar við vorum
lítil og okkur fannst við eiga
næstum jafn mikið í heimili
þeirra afa og okkar eigin. Mér
fannst hún geta allt og hún var
alltaf að, féll aldrei verk úr
hendi.
Hún kenndi mér handavinnu
og kúnstir í eldhúsinu þar sem
ég fékk alltaf að skarta einni af
svuntum hennar.
Hún var alltaf að gera eitt-
hvað fyrir okkur og þegar við
urðum eldri og hún var komin
með bílasíma fórum við mjög oft
í ævintýraferðir með ömmu. Þá
útbjó hún sokkakakó og smurði
gómsætt nesti, gjarnan hveiti-
kökur og parta. Við keyrðum
oft á Þingvelli, austur fyrir fjall,
í Borgarfjörðinn, og einu sinni
ók hún með okkur Kaldadalinn.
Margar af mínum bestu
minningum tengjast ömmu. Við
nöfnurnar náðum vel saman og
gátum talað endalaust, báðar
hraðmæltar og lágmæltar, svo
erfitt var fyrir aðra að fylgjast
með spjalli okkar.
Hún var ein af bestu vinkon-
um mínum og ég mun alltaf
sakna hennar. Amma Erna var
hugrökk, sterk, sjálfstæð – ein-
stök.
Erna Sigurðardóttir.
Erna
Hreinsdóttir