Morgunblaðið - 23.01.2014, Blaðsíða 62

62 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JANÚAR 2014
✝ Steinar Au-bertsson fædd-
ist í Reykjavík
hinn 10. maí 1983.
Hann lést 9. nóv-
ember 2013.
Foreldrar hans
eru Margrét S. Ís-
leifsdóttir, f. 20.10.
1953, og Aubert
S.J. Högnason, f.
19.4. 1948. Systkini
Steinars eru Guð-
mar Aubertsson dýralæknir, f.
19.12. 1974, kvæntur Jakobínu
Agnesi Valsdóttur, f. 25.2.
1978. Þau eiga fjóra syni, þá
Ómar Högna, f. 3.6. 1998,
Smára Val, f. 15.12. 2000, Grét-
ar Jóhann, f. 26.6. 2002, og
Jakob Agnar, f. 29.3. 2013.
Birna Aubertsdóttir sjúkra-
þjálfari, f. 4.2. 1977. Hennar
maður er Óttarr Hrafnkelsson,
f. 26.1. 1967. Þau eiga þrjá
syni, þá Breka Þór, f. 2.8. 2004,
Jökul Frey, f. 25.12. 2006, og
Arnar Ægi, f. 26.7. 2011. Anný
Tinna Aubertsdóttir háskóla-
nemi, f. 14.1. 1993.
Unnusta Steinars var Sigríð-
ur Sunna Atladótt-
ir, f. 4.7. 1988.
Steinar ólst upp
í Kópavogi og lauk
grunnskólaprófi
frá Digranesskóla
árið 1998. Byrjaði í
Iðnskólanum í
Reykjavík en hætti
þar. Starfaði af og
til hjá föður sínum
við vélavinnu, eitt
sumar í bygging-
arvinnu og um tíma hjá Marg-
miðlun. Steinar háði langvinna
baráttu við fíkniefni en átti góð
tímabil inn á milli og naut þess
þá að vera með fjölskyldu og
vinum. Steinar lærði snemma
að tefla og var virkur í því
bæði hjá Taflfélagi Kópavogs
og í grunnskólanum. Hann var
Íslandsmeistari með sinni sveit
og keppti á Norðurlandamóti í
skák í Danmörku. Steinar
stundaði fallhlífarstökk hér-
lendis og erlendis sem og mót-
orkross.
Útför Steinars fór fram frá
Digraneskirkju hinn 20. nóv-
ember 2013.
Elskulegur sonur okkar lést
hinn 9. nóvember síðastliðinn.
Upp í hugann koma ótalmargar
minningar. Steinar var einstakur
karakter. Hann var mjög fylginn
sér og ákveðinn strax í æsku, stóð
fast á sínum skoðunum. Steinar
var hreinn og beinn og passaði vel
upp á vini sína og frændsystkini.
Hann var barngóður, vel gefinn,
atorkusamur, húmoristi, orðhepp-
inn og mikill karakter sem gaf
mikið af sér. Hann var mikill vinur
vina sinna.
Steinar háði harða baráttu við
fíkniefni, sem héldu honum í helj-
argreipum langtímum saman. Inn
á milli átti Steinar þó góð tímabil
og naut þess þá að vera með fjöl-
skyldu sinni og vinum. Það lýsir
Steinari og þeim dyggðum sem
hann var gæddur að þrátt fyrir
harðvítuga baráttu við fíknina
missti hann aldrei tengsl við fjöl-
skyldu og vini. Sem dæmi um
atorkusemi hans var að þegar
ákveðið var að byggja sumarhús
sagði hann: „Við Héðinn getum
gert það.“ Sem þeir og gerðu af
mikilli vandvirkni. Sumarbústað-
urinn varð hans eftirlætisstaður
þar sem hann gat slakað á og sinnt
áhugamálum sínum sem voru fjöl-
mörg.
Ótal góðar minningar sækja á
hugann. Öll símtölin sem þú byrj-
aðir alltaf með orðunum: „Hvað
segirðu? Ertu ekki hress?“
Elsku Steinar, við söknum þín
svo mikið.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Hvíldu í Guðs friði, elsku
drengurinn okkar.
Mamma og pabbi.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er, það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Þú fórst alltof fljótt úr þessum
heimi elsku bróðir minn.
Ég sakna þín á hverjum degi.
Stundum lít ég á símann til að gá
hvort þú hafir hringt. Þú gerðir
það líka reglulega, bara til að
heyra í mér hljóðið og ef mér leið
ekki nógu vel þá varst þú fljótur
að stappa í mig stálinu. Því þannig
varst þú nefnilega, þú máttir ekk-
ert aumt sjá.
Ég minnist þeirra fjölmörgu
bíóferða sem við fórum saman, og
að sjálfsögðu í lúxussal þar sem þú
svo sofnaðir gjarnan. Þú varst
mikill nautnamaður og vildir alltaf
hafa það kósí í kringum þig, enda
þurfti lítið til að gleðja þig. Aðeins
góða mynd í tækið og eitthvað
ljúffengt að borða með.
Ég hefði ekki getað beðið um
betri stóra bróður með svo stórt
hjarta úr gulli. Þótt þessar minn-
ingar séu sárar núna held ég samt
fast í þær því mér þykir svo
óskaplega vænt um þær og þær
hlýja mér um mínar dýpstu
hjartarætur.
Þín litla systir,
Anný Tinna.
Þann 10. maí árið 1983 eignað-
ist ég lítinn bróður, hann Steinar
minn. Þá var ég 6 ára hnáta og
tilbúin að láta reyna á hæfileika
mína sem stóra systir. Þrátt fyrir
að hafa fengið ágætan undirbún-
ingstíma og verið í startholunum
allan meðgöngutímann, vaggað
brúðu og skipt á bleyjum, komst
ég fljótt að því að ég mátti hafa
mig alla við.
Þú varst strax ákaflega bráð-
ger drengur, kröftugur með ein-
dæmum, ákveðinn, uppátækja-
samur og fjörugur.
Þú varst ekki nema rétt þriggja
ára þegar þú fannst út hvernig þú
gast opnað hliðið á gæsluvellinum,
alveg sjálfur. Þú beiðst færis og
um leið og fóstran með kústinn
lagði hann frá sér greipst þú hann
og opnaðir hliðið með kústskaft-
inu. Ég gleymi því ekki þegar þú
svo hringdir dyrabjöllunni – með
kústskaftinu og sagðir: ,,Hæ,
detta er Deinar.“
Og svo var það þegar mamma
sótti þig til dagmömmunnar. Þú
stökkst af stað á undan henni.
Skelltir þér í bílstjórasætið, skelltir
aftur hurðinni og smelltir í lás.
Sigrihrósandi brostir þú glað-
hlakkalega til mömmu sem bað þig
fagurlega um að opna. En nei,
núna var tækifærið. Að prófa
græjuna enda búinn að fylgjast
með öðrum gera þetta aftur og aft-
ur. Og viti menn, lyklinum var snú-
ið, gírstöngin hrist til og hand-
bremsan tekin af … til allrar lukku
rann bíllinn rólega í næsta garð þar
sem hann staðnæmdist. Þetta
kostaði helgarvinnu í girðingar-
smíði hjá pabba en lítill drengur
var ánægður og stoltur með fyrsta
bíltúrinn sinn, alveg sjálfur.
Takkakarl varstu. Það skipti
ekki máli hvort það var tölva, sími,
talstöð, hljómflutningsgræjur,
miðstöð eða bara barnalæsingin í
bílnum. Allir takkar voru áhuga-
verðir því allir takkar hafa sinn til-
gang. Stundum kemur vel út að
ýta á tiltekna takka en stundum
ekki. Þú varst alltaf til í að taka
sénsinn. Því mun ég aldrei gleyma
þegar þið feðgar fóruð í bíltúr um
árið, þú þá milli 3 og 4 ára gamall.
Þegar þú settist í bílinn ákvaðst
þú að ráðast til atlögu á hurðina og
þegar pabbi renndi úr hlaði sá
hann glitta í þig í baksýnisspegl-
inum. Þó ekki sitjandi í aftursæt-
inu heldur liggjandi á götunni. Þú
hafðir nefnilega náð að opna dyrn-
ar á bílnum og um leið og pabbi
tók beygju rúllaðir þú út úr hon-
um. Bíltúrinn breyttist í algjöra
martröð fyrir pabba en þú komst
alsæll heim með stærðarinnar
sælgætispoka í fanginu. Vá, það
var ekki laust við að örlaði á smá
afbrýðisemi hjá minni enda
nammi ekki auðfengin munaðar-
vara í þá dagana.
Og ákveðinn varstu, fórst þínu
fram og fékkst þínu fram. Hver
hefði getað trúað því að hægt væri
að hnika til áratuga hefð móður-
fjölskyldunnar sem hafði ætíð gef-
ið vandaðan skrifborðsstól í ferm-
ingargjöf? Þú, elsku vinur, bara
þú gast breytt skrifborðsstólnum í
Lazy-boy-stól.
Sem stóra systir fékk ég að
hugsa um þig, passa þig sem lítinn
dreng, klippa neglurnar, bera á
exemið, pússa gleraugun. Og þeg-
ar árin færðust yfir að keppa við
þig í borðtennis, púkki, körfubolta
og alls kyns spilum. Þú varst ákaf-
lega fljótur að ná hlutunum,
keppnismaður, og þrátt fyrir ald-
ursmuninn þurfti ég að hafa mig
alla við.
Elsku Steinar minn, það að
vera stóra systir þín var í senn
yndislegt og lærdómsríkt. Ég
kveð þig nú með sorg í hjarta,
elsku vinur, og ég veit að góður
Guð geymir þig.
Þín systir,
Birna.
Elskulegur bróðir minn og vin-
ur lést á fangelsinu á Litla-Hrauni
í nóvember síðastliðnum. Eftir sit-
ur áfallið, úrræðaleysið og reiðin
sem ég og allir þeir sem nákomnir
honum voru þurfa að vinna með
og vinna úr hver fyrir sig. Áleitnar
spurningar eins og hvers vegna,
hvernig getur þetta komið fyrir,
þetta er ekki sanngjarnt, ekki rétt
og hverju eða hverjum er um að
kenna, leita á hugann. Við þessum
spurningum fást að öllum líkind-
um engin svör en eftir situr sár
missir en einnig minning, minning
um góðan dreng.
En hvaða mann hafði Steinar
að geyma, hvaða orð koma upp í
hugann þegar maður hugsar til
hans? Orð eins og léttlyndur og
kátur, örlátur, barngóður og vinur
vina sinna eru orð sem fyrst koma
upp í huga minn.
Steinar var mjög kátur og hress.
Alltaf til í að gera eitthvað
skemmtilegt ekki bara fyrir sjálfan
sig heldur eitthvað sem hann taldi
og vissi að myndi skemmta öðrum.
Gott dæmi um það er að þegar við
hjónin fórum að nálgast Reykjavík
þá byrjuðu synir mínir alltaf að
spyrja um hvort þeir myndu ekki
örugglega hitta Steinar í þessari
bæjarferð og ef svarið var nei þá
leyndu vonbrigðin sér ekki. Ástæð-
an var sú að Steinar var alltaf tilbú-
inn að gera eitthvað með þeim sem
þeim þótti og þykir skemmtilegt.
Hvort sem það var að spila tölvu-
leiki,fara í gokart, keyra um á mót-
orhjóli eða fara á skyndibitastaði til
að nefna eitthvað, svo ekki sé
minnst á ófáar ferðir í bíó sem þeir
frændurnir fóru saman. Sérstak-
lega minnisstæð er mótorhjólaferð
sem við feðgarnir fórum með
Steinari og Sunnu unnustu hans
síðastliðið sumar um syðra Fjalla-
bak og það stóð til að fara aðra
slíka næsta sumar. Við bræðurnir
vorum búnir að ákveða það nokkr-
um dögum áður en hann dó. Fjöl-
skyldan var Steinari mikils virði og
hann vildi allt fyrir hana gera sem
hann gat og gerði allt sem hann gat
fyrir hana.
Mér er minnisstætt frá því að
Steinar var barn að hann var mjög
snemma mikill persónuleiki.
Hann var mjög sjálfstæður og
vissi hvað hann vildi. Hann lét
ekki nokkurn hafa áhrif á það og
lét engan stjórna sér. Þannig lifði
hann má segja sínu lífi. Gerði það
sem hann vildi þegar hann vildi og
hafði engar áhyggjur af því hvað
öðrum þótti um það. Svona er í
mínum huga Steinari rétt lýst en á
sama tíma mátti hann ekkert
aumt sjá.
Það er með sorg í hjarta sem ég
kveð þig, Steinar minn, og ég veit
að góður Guð geymir þig. Þinn
bróðir.
Guðmar.
Núna enn, sex vikum eftir frá-
fall þitt, trúi ég ekki að þú sért far-
inn frá okkur. Áföllin fylgja lífinu
en þetta er það erfiðasta sem ég
hef upplifað, að kveðja þig langt
fyrir aldur fram. Mér fannst þú
vera ósigrandi. Ég hélt alltaf að
við yrðum gamlir saman. En sama
hvað þú tókst þér fyrir hendur
hafðirðu alltaf yfirburði á þínum
sviðum. Einstaklega sterkur kar-
akter, hrikalega skarpur, hafðir
gífurlega leiðtogahæfileika en um-
fram allt hugsaðirðu svo vel um
þitt fólk og væntumþykjan leyndi
sér aldrei.
Þú æfðir ekki í eitt og hálft ár
en pumpaðir samt 160 kg í bekkn-
um, vannst stórmeistara í skák og
varst allra besti vinur og frændi
sem hægt var að hugsa sér. Með
alla þessa hæfileika hefðirðu get-
að orðið hvað sem þú vildir.
Stærra hjarta hef ég ekki séð. Ég
var búinn að sjá okkur frændurna
fyrir mér fram á elliár að brasa
eitthvað saman. Við töluðum um
að stofna lítið fyrirtæki þar sem
við félagarnir gætum verið saman
fram eftir degi og haft eitthvað
fyrir stafni. Þar lá framtíðin fyrir
mér. Ég, þú og félagarnir saman.
Þú varst ótrúleg félagsvera og
merkilegt hversu margir kölluðu
þig bróður sinn á einhverjum
tímapunkti, þar á meðal ég. Ein-
stakur karakter, einstök sál, ein-
stakur vinur og frændi.
Alltaf þegar eitthvað bjátaði á
hjá mér varst þú til staðar. Stapp-
aðir í mann stálinu og hugsaðir um
mann. Stundum var eins og þú
værir stóri frændi minn en ekki
öfugt. Ef þurfti lástu á bjöllunni
og barðir á alla glugga þar til það
var svarað, svo mikil var um-
hyggja þín til þeirra sem þér þótti
vænt um. Ég mun líklega aldrei
jafna mig á fráfalli þínu Steini
minn, ég og börnin mín munu allt-
af sakna þín. Þú heimsækir mig þó
reglulega enn í draumum mínum
og mér þykir alltaf jafngaman að
sjá þig.
Það voru alger forréttindi að fá
að þekkja þig og einstök upplifun.
Ég skulda þér svo mikið, elsku
frændi.
Brynjar Unnsteinsson.
Elsku hjartans frændi minn.
Hver hefði getað trúað því að ég
væri að kveðja þig í síðasta sinn?
Ég er svo þakklát í hjarta mínu
fyrir allt spjallið okkar, það er mér
svo dýrmætt. Það var alltaf stutt í
grínið hjá þér enda ofsalega
skemmtilegur. Við grínuðumst
mikið og gerðum gott úr öllu sam-
an. Þig langaði svo að mennta þig
og varst svo ánægður og spenntur
fyrir náminu sem ég fór í. Ég veit
að þú átt eftir að fylgjast með og
Steinar
Aubertsson
Söknuður er
ekki einsömul sú
tilfinning sem okkur er hug-
leikin er við minnumst Didda
afa, heldur er þakklæti okkur
einnig ofarlega í huga. Þakklæti
fyrir að Diddi afi hafi fylgt okk-
ur upp á fertugs- og fimmtugs-
aldurinn. Þakklæti fyrir þær
stundir og þá umhyggju sem
við nutum og þakklæti fyrir þá
fyrirmynd sem hann hefur
reynst okkur. Við höfum nefni-
lega orðið þeirrar einstöku
gæfu aðnjótandi, sem allt of
fáum hlotnast, að eiga minn-
ingar um afa okkar bæði úr
bernsku sem og á fullorðins-
aldri.
Æskuminningar okkar eru
hvað sterkast tengdar Dalseli,
Kristinn
Guðjónsson
✝ Kristinn Guð-jónsson fæddist
27. ágúst 1913.
Hann lést 5. janúar
2014.
Útför Kristins
fór fram frá Frí-
kirkjunni í Hafn-
arfirði 17. janúar
2014.
sumarbústaðnum
þeirra Didda afa og
Tonný ömmu.
Þennan bústað
reistu þau við heið-
arvatnið Selvatn og
sá Diddi afi sjálfur
um smíðina, enda
var hann lærður
trésmiður og starf-
aði sem slíkur alla
sína starfsævi. Bú-
staðurinn stóð, og
stendur enn, í námunda við
þann stað þar sem tengdafaðir
hans, langafi okkar, Lorenz H.
Müller, hafði reist sér sumarbú-
stað.
Diddi afi átti forláta hand-
smíðaðan árabát sem hann
hafði eignast í skiptum fyrir
innréttingu sem hann smíðaði
fyrir bátasmið nokkurn. Þegar
ýtt var frá bryggju út á Sel-
vatnið var, í minningunni, sem
tíminn stæði í stað. Þar réð
ríkjum þögnin og róin, enda
fiska þeir ekki sem styggja fisk-
inn með brölti og látum. Hins-
vegar gat gengið á ýmsu þegar
skipað var í bátinn við bryggju.
Sé augum aftur lygnt má því
rifja upp þær stundir þar sem
þögnin á heiðarvatninu, taktfast
áratakið og brothljóð gáranna
sem slógust við og brotnuðu á
borðum bátsins mynduðu full-
komið samspil sem ekki var rof-
ið nema þá helst af öndum og
gæsum sem héldu til á vatninu
eða kríunni sem hvert einasta
sumar kom sér upp hreiðri við
grasflöt nokkra sem útbúin
hafði verið í miðju hrauninu.
Diddi afi taldi ekki eftir sér að
róa einn hring til viðbótar um
vatnið, já eða annan til jafnvel,
svona rétt til þess að ganga úr
skugga um hvort sá stóri hefði í
hyggju að koma með í land.
Diddi afi var enda rammur að
afli, skiljum við núna, og stórar
hendurnar og kröftugur
skrokkurinn sem stritað hafði í
trésmiðjunni Dverg í Hafnar-
firði áratugum saman lét það
virka áreynslulaust og fágað
jafnvel að líða gegnum vatns-
flötinn hvort heldur í logni,
meðvindi, eða hinum alltumlykj-
andi íslenska síblæstri sem
virðist oftar en ekki vera mót-
vindur sama hvert maður stefn-
ir.
Aldrei er þess að minnast að
þreytu hafi verið borið við sem
ástæðu þess að bátsferðum
væri lokið heldur var það jafnan
svo að ekki þætti rétt að láta
ömmu bíða með kaffið. Þó má
vissulega gera því skóna að nóg
hafi þótt um síendurteknar ósk-
ir um einn hring til viðbótar. Á
heimili Didda afa og Tonný
ömmu að Tjarnarbraut í Hafn-
arfirði hafði Diddi afi ávallt lítið
smíðaverkstæði. Þar gátum við
dundað okkur við að sýna fram
á að náðargáfa til handverks er
langt því frá sjálfgefin og erfist
misvel. Diddi afi var hinsvegar
með eindæmum handlaginn og
þótt hendurnar hafi verið býsna
stórar gátu þær framkallað
bæði hin fíngerðustu smáatriði
og heilu húsgögnin úr viðnum.
Mörg þessara húsgagna fylgja
okkur enn þann dag í dag.
Þegar nóg var komið af
handverkstilraunum, var sem
betur fer hægt að fara yfir göt-
una, niður að læknum í Hafn-
arfirði. Þar var hægt að kasta
bæði brauði og eftir atvikum
sjálfum sér út í tjörnina til and-
anna – sem þó virtust kunna
öllu betur við brauðmetið.
Þín barnabörn,
Pétur og Lísa Reynisbörn.
Þær minningar sem manni
hlotnast á barnsaldri eru vit-
anlega mótandi og því er svo
ljúft að hafa átt svo góðan
mann að sem Didda afa, og
minningarnar svo jákvæðar sem
raun ber vitni. Slíkar minningar
eru þó meðteknar af barnslegu
gagnrýnileysi. Þegar við uxum
úr grasi varð Diddi afi ekki
lengur bara afi okkar heldur
líka maðurinn sem hafði lifað
tímana tvenna, í raun heims-
styrjaldirnar tvær, og mótast af
eigin minningum og reynslu.
Þessum manni vorum við svo
lánsöm að kynnast líka. Þótt
himinn og haf virðist hafa að-
skilið þann raunveruleika sem
hann upplifði á sínum yngri ár-
um og þann raunveruleika sem
við upplifum, er þó ýmislegt
sem kallast á yfir kynslóðabilið,
t.a.m. fór hann ungur í nám til
Norðurlanda og höfum við öll
fylgt í þau fótspor hans.
Á fullorðinsaldri vorum við
loks fær um að skapa dýpri og
þroskaðri minningar um þann
mann sem Diddi afi hafði að
geyma og vorum í stakk búin til
að þiggja af honum dýpri og
þroskaðri lærdóm enda var af
nógu að taka.
Diddi afi var heilsuhraustur
langt fram eftir aldri, enda
hafði hann bæði gætt þess að
hreyfa sig reglulega, auk þess
sem hann hafði verið í góðu yf-
irlæti Tonný ömmu alla tíð. Þau
hjónin höfðu ferðast víða og
áttu þau vinafólk erlendis sem
þau bæði heimsóttu og tóku á
móti. Sú reynsla og innsýn sem
öðlast má á ferðalögum ásamt
því að Diddi afi hafði alla tíð
yndi af lestri, svo sem bóka-
safnið hans bar vitni um, gerði
það að verkum að hann var
furðu víðsýnn og móttækilegur
fyrir nýjum hugmyndum fyrir
mann á hans aldri og af hans
kynslóð. Hann lét reyndar
yngri kynslóðum eftir að hirða
um tölvuöldina, því þegar þar
var komið sögu varði hann sín-
um tíma meira í að njóta kveð-
skapar- og ljóðlistar.
Hann tók þó nýjum hug-
myndum ekki endilega gagn-
rýnilaust enda væri slíkt ekki
til eftirbreytni heldur er honum
meira til hróss sá eiginleiki að
vera tilbúinn að í.þ.m. taka til
íhugunar hvort efni stæðu til að
endurskoða afstöðu sína til
manna og málefna í ljósi nýrra
upplýsinga. Slíkt er enda hátta-
lag hygginna manna sem lausir
eru við þann hroka að þykjast
vita endanlegan sannleik um
hvaðeina málefni, vitrænni af-
stöðu, ólíkt kreddunni, stafar
nefnilega lítil ógn af því að vera
tekin til endurskoðunar.
Eflaust má gera því skóna að
Diddi afi hafi með slíku hug-
arfari og þeirri hugarleikfimi
sem hann stundaði í formi þess
að rifja upp og læra nýjan kveð-
skap, viðhaldið þeim andlega
þrótti sem einkenndi hann jafn-
vel þótt líkaminn hafi verið orð-
inn slitinn og lúinn undir lokin.
Ber þess einmitt vitni að þegar
Danir tóku að bætast við fjöl-
skylduna þótti Didda afa lítið