Morgunblaðið - 23.01.2014, Blaðsíða 60

60 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JANÚAR 2014
Elsku hjartans afi minn.
Ég er miður mín að geta ekki
verið með þér á þessari kveðju-
stund. Í staðinn kom ég nýju lífi
í heiminn þér til heiðurs.
Kannski svona þarf ég þá bara
alls ekki að kveðja, enda verður
þú alltaf hluti af mér, þú átt allt-
af þitt sérstaka pláss í mínu
hjarta.
Ég fékk að vera hjá ykkur
ömmu í Hellulandinu hálfa barn-
æsku mína og var tíður næt-
Gunnlaugur
Eggert Briem
✝ GunnlaugurEggert Briem
fæddist á Sauðár-
króki 8. nóvember
1922. Hann lést 1.
janúar 2014 á
hjúkrunarheimili
Hrafnistu í Kópa-
vogi.
Útför Gunnlaugs
fór fram frá Bú-
staðakirkju 9. jan-
úar 2014.
urgestur hjá ykkur
um helgar þegar
mamma og pabbi
voru að vinna eða
eins og þú bentir á
þegar þú spurðir
mig „jæja, eru
mamma og pabbi
farin að djamma og
djúsa?“ Og svo
hlóstu eins og þú
gerðir alltaf þegar
þú varst viss um að
brandarinn hefði hitt í mark.
Þessir tímar með ykkur mót-
uðu mig sem manneskju sem ég
sé svo augljóslega núna. Ég fékk
að vera með ykkur, í ykkar um-
hverfi í Hellulandi og í gróð-
ursetningarkennslustundum
uppi í Landi og læra um listir og
bókmenntir, mikilvægi tungu-
mála og ég er nokkuð viss um að
áhugi minn á álfum og tröllum
hafi komið frá þér, frá bókunum
og málverkinu af álfabrennunni
sem þér fannst alltaf svo gaman
að spjalla um. Aldrei varstu svo
meira stoltur af mér en þegar ég
fékk 9,5 á þýskuprófinu sem þú
undirbjóst mig fyrir.
Við áttum svo sérstakt sam-
band og þegar Constantine hitti
þig fyrst og sagði mér hvað hon-
um þætti við áþekk í eðli og
skapgerð var ég mjög upp með
mér. Mér fannst ég hafa gert
góðan hlut ef mér gæti svipað til
þín. Rósemi þín, einbeitning og
athygli sem þú veittir þeim sem
þú áttir í samræðum við hverja
stundina eru eiginleikar sem ég
væri sannarlega stolt að geta
haft frá þér.
Það er erfitt og skrítið að tala
um þig í þátíð. Þið tvö hafið ver-
ið stöðugur partur í mínu lífi,
alla mína tíð. Ég veit hvað ég er
heppin og tek það ekki sem
sjálfsagðan hlut. Þú varst lán-
samur maður að hafa verið gift-
ur henni ömmu minni. Hún læt-
ur ekki mikið fara fyrir öllu því
sem hún gerir en sjaldan hefur
einn maður verið meira elskað-
ur. Hún er klettur fyrir fólkið
sem hún elskar og gaf þér allt
sem hún á í heiminum fram á
síðustu stund. Svona ást og um-
hyggja er mikill ljósgjafi í þess-
um heimi. Þú kenndir mér um
bækur, en ekki bara um listina
að binda bækur, áletranir, kápur
og prentun eða hvernig þú náðir
einhvern veginn alltaf að finna
týndar blaðsíður en þú bentir
mér alltaf sérstaklega á nöfnin í
bókunum, fólkið sem átt hefur
bókina í gegnum tíðina og ártöl-
in og lagðir upp úr því að
merkja mér bókina sem þú gafst
mér. Barnalega skrifað nafn
mitt fylgdi stórglæsilega bóka-
merkinu þínu sem þú lést hanna.
Þú kenndir mér virðingu fyrir
því sem fer fólks á milli og gildi
þess. Alls þess sem við látum
fara á milli okkar frá kynslóð til
kynslóðar. Ég bið þess að þakk-
læti mitt fyrir hvern dag sem við
áttum saman geti hjálpað að
lýsa þér veginn heim, heim til
foreldra þinna, á þann blíða og
hlýja stað sem ég er viss um að
hefur tekið á móti þér.
Ég er alltaf svo stolt af að
vera afastelpan þín og dóttir mín
fær að læra um þig, heyra sög-
urnar þínar um Aþenukvöldið og
einhvern daginn fær hún svo að
skrifa nafn sitt í bækurnar sem
þú gafst mér.
Mér þykir svo vænt um þig,
afi minn.
Aníta Briem.
Mánudaginn 13. janúar var
Leifur Þorsteinsson ljósmynd-
ari borinn til grafar.
Leifur var formaður og sat í
stjórnum Ljósmyndarafélags
Íslands á níunda og tíunda ára-
tug síðustu aldar og gegndi ótal
trúnaðarstörfum fyrir félagið.
Leifur var alla tíð í farar-
broddi ljósmyndara á Íslandi
og fjótur að tileinka sér nýj-
ungar í faginu, ekki síst um síð-
ustu aldamót þegar stafræn
ljósmyndun tók við af filmunni,
þegar menn þurftu að hafa sig
alla við til að halda í við
tæknina og var hann fyrirmynd
sér yngri manna. Leifur hafði
leiftrandi metnað fyrir mennt-
un í ljósmyndun og var fána-
beri fyrir hagsmuni ljósmynd-
ara á Íslandi.
Í dag sjáum við á eftir mikl-
um áhrifavaldi og einu af stóru
Leifur
Þorsteinsson
✝ Leifur Þor-steinsson ljós-
myndari fæddist í
Reykjavík 27. nóv-
ember 1933. Hann
lést á krabbameins-
deild LSH 28. des-
ember 2013.
Útför Leifs fór
fram frá Grafar-
vogskirkju 13. jan-
úar 2014.
nöfnunum í faginu
sem mótaði ljós-
myndun á 20. öld-
inni á Íslandi.
Leifur starf-
rækti um árabil
ljósmyndaþjónustu
í Hlíðunum fyrir
ljósmyndara og
voru það ávallt ein-
hver heilræði sem
fylgdu með þegar
við ungu ljósmynd-
ararnir komum að sækja film-
urnar okkar úr framköllun.
Við félagar í Ljósmyndara-
félagi Íslands kveðjum góðan
félaga og þökkum fyrir óeig-
ingjörn störf fyrir okkur öll.
Fyrir hönd Ljósmyndara-
félags Íslands,
Lárus Karl
Ingason.
Ég kynntist Leifi Þorsteins-
syni þegar ég var að læra ljós-
myndun hjá Óla Páli Kristjáns-
syni árið 1965. Leifur var
nýkominn úr námi í Danmörku,
og kom hann oft í kaffi til Óla
Páls. Aldrei hafði ég hitt mann
sem mér fannst fróðari og sem
hafði skoðanir á öllu milli him-
ins og jarðar. Oftast var það í
mótsögn við það sem almennt
viðgekkst. Um þetta leyti voru
þeir Leifur og Ævar Jóhann-
esson að stofna Myndiðn, aug-
lýsinga- og iðnaðarljósmyndun
í Skipholtinu. Oft kom maður í
Myndiðn eftir venjulegan
vinnutíma og um helgar, en þar
virtist manni vera unnið allan
sólarhringinn. Oft fékk maður
að aðstoða við eitt og annað. Ef
Leifur bað mann um eitthvað
var alltaf sagt meistari, gerðu
þetta eða hitt. Þó að manni
fyndist maður kannski ekki
standa undir þessum titli tók
maður þessu alltaf sem hóli
þegar Leifur sagði þetta. Leif-
ur var nefnilega lærimeistari.
Seinna þegar ljósmyndakennsla
hófst í Iðnskólanum var ekki
um marga að velja sem kenn-
ara. Leifur kenndi nær öll fög-
in: efnafræði, eðlisfræði, linsu-
fræði og ef maður var ekki
upplagður fyrir þessi fög fór
maður bara að tala um bíó-
myndir, bíla eða flugvélar, listir
og arkitektúr. Leifur var inni í
öllu og ekki alltaf erfitt að
breyta tímanum í eitthvað ann-
að.
Áhugi Leifs beindist að
mörgu. Upphafalega fór hann
til Danmerkur að læra efna-
fræði en sneri sér svo að ljós-
myndun þar sem mikið reynir á
efnafræði. Flugið átti hug hans
allan um tíma og var hann með
einkaflugmannsréttindi. En það
var ljósmyndun sem Leifur
unni mest af öllu. Haustið 2013
hélt hann sýningu á Reykjavík-
urmyndum teknum þá um sum-
arið. Þegar ég kom á opnunina
hafði ég orð á því við Leif að
þetta væru bara gamlar myndir
sem hann hefði tekið upp úr
1960 og ekki sýnt áður. Í þess-
um myndum var mikil ró og
fegurð og virðing fyrir því
liðna. Þetta var kannski frekar
sýning um Leif Þorsteinsson en
Reykjavík. Seinna um haustið
þegar Leifur var kominn á spít-
ala sat maður oft hjá honum og
talaði við hann og svo skýr var
hann í kollinum að oft gleymdi
maður veikindum hans.
Síðast þegar ég kom til
Leifs, þremur dögum áður en
hann dó, fann ég hann í gesta-
herberginu með tveimur son-
arsonum sínum. Hann sat í
hjólastól með fartölvu og var að
horfa á Piece of Cake, heimild-
armynd um breska flugherinn
og aðdragandann að fyrri
heimsstyrjöldinni. Þarna sat
Leifur og var að fræða ungu
mennina um flugvélar og flug-
herinn. Ég man að hann sagði
að það sem hefði komið verst
niður á breska flughernum
hefði verið stéttaskiptingin inn-
an hersins. Leifur var húmor-
isti. Eitt sinn er ég kom í heim-
sókn fannst mér dálítið þröngt
um hann í rúminu svo ég spurði
hvort hann væri ekki í allt of
litlu rúmi. Hann sagði: „Geiri,
það er alls staðar skorið niður.“
Ég mun sakna vinar míns
Leifs eins og svo margir aðrir
úr mínum hópi.
Ég votta fjölskyldu hans,
Rikku, Bjössa og Steina, samúð
mína.
Sigurgeir
Sigurjónsson.
Ingibjörg Magnúsdóttir er nú
horfin á braut, yndisleg kona
sem ég í bernsku minni dáðist að
og var mér fyrirmynd. Margar
góðar minningar á ég sem tengj-
ast henni.
Þegar ég var að alast upp í
Hvammsbrekku og Geitagerði
kynntist ég Kristínu dóttur
hennar sem kom í sveit á sumrin
Ingibjörg
Magnúsdóttir
✝ IngibjörgMagnúsdóttir
fæddist í Miklaholti
á Snæfellsnesi 17.
apríl 1929. Hún lést
á lungnadeild
Landspítalans að
morgni nýársdags.
Útför Ingibjarg-
ar fór fram frá
Dómkirkjunni 13.
janúar 2014.
til ömmu sinnar og
afa á Mel. Við urð-
um góðar vinkonur
og lékum okkur
mikið saman, alveg
frá því að renna
okkur á rassinum
niður leirskriðurnar
í Melsgili, mömmu
minni og ömmu
Kristínar til lítillar
gleði og svo var
mikið laumupukur
þegar við vorum að stela hrossa-
kjöti heima hjá mér sem okkur
þótti afskaplega gott.
Með fjölskyldunni komu nátt-
úrlega ferskir vindar úr höfuð-
borginni og ég man að mér
fannst Ingibjörg alltaf svo falleg
og glæsileg en samt svo laus við
að vera einhver pempía, því að
þegar hún var komin í sveitina
til tengdaforeldra sinna þá gekk
hún í heyskapinn og annað sem
þurfti að gera af miklum krafti.
Hún virkaði alltaf á mig sem svo
hreinskiptin manneskja og laus
við alla tilgerð þó að hún væri
gift alþingismanni og síðar ráð-
herrafrú.
Minnisstæð tímamót í sveit-
inni voru þegar mamma kom
einhverju sinni til ömmu Krist-
ínar, Ingibjargar á Mel. Þá var
þar kominn inn í eldhús þessi
líka forláta ísskápur og móðir
mín segir að bragði að svona
grip verði hún að fá. Ingibjörg á
Mel segist bara mundu tala við
Ingibjörgu tengdadóttur sína
hvort hún gæti ekki útvegað
henni einn slíkan að sunnan.
Ekki leið á löngu þar til hún var
búin að redda ísskáp inn á gólf í
Geitagerði. Svona var hún, ekk-
ert að tvínóna við hlutina.
Alveg frá fyrstu kynnum var
Ingibjörg mér alveg einstaklega
góð og eiginlega tók mig undir
sinn verndarvæng, sveitastelp-
una. Hún bauð mér að búa hjá
þeim hjónum þegar ég þurfti að
fara til Reykjavíkur, þar sem
Kristín leiddi mig í allan sann-
leika um borgarlífið, í minni
fyrstu ferð. Fór m.a. með mér í
innkaupaleiðangur að kaupa níð-
þröngar stretsbuxur og vat-
teraða úlpu sem var mjög töff á
þeim tíma fyrir 11 ára stelpu,
sem vildi vera meðvituð um
tískuna.
Það var gott að leita til Ingi-
bjargar og hún talaði við mann
eins og jafningja og vinkonu. Við
Kristín gátum meira að segja
sagt henni hvaða strákum við
vorum skotnar í, í það og það
skiptið. Hún hvatti mig til að
fara í skóla og læra, sem var
ekki svo sjálfsagt úti á landi þá,
fólk fór bara að vinna eftir
skyldunámið.
Ég er þakklát fyrir hana
Kristínu vinkonu mína og þar af
leiðandi að hafa kynnst Ingi-
björgu og hennar ástríku fjöl-
skyldu og að hafa átt hana að
sem barn og unglingur. Ég
minnist hennar með einlægri
ástúð og virðingu.
Guðrún Jónsdóttir.
Kæra Dagný.
Þú komst inn í
líf okkar fyrir rúm-
um fimm árum
þegar þú fórst að koma á heimilið
til að heimsækja Þráin. Það var
okkar lukka að fá að kynnast þér,
elsku Dagný. Alltaf komstu geisl-
andi glöð og brosandi. Það var
ótrúlega gott að eiga þig að. Þú
varst elskuleg og hjálpsöm. Þegar
fermingaveisla var í húsinu hjálp-
aðir þú til, ef Þráinn þurfti að
leysa af í búskapnum skelltir þú
Dagný Ösp
Runólfsdóttir
✝ Dagný ÖspRunólfsdóttir
fæddist 20. janúar
1992. Hún lést 30.
desember 2013.
Útför Dagnýjar
Aspar fór fram
10. janúar 2014.
þér með honum í
verkin og ef líta þurfti
eftir yngri systkinun-
um gátum við treyst á
þig. Það voru forrétt-
indi að fá að hafa þig á
heimilinu. Við lok
menntaskóla slituð þið
Þráinn samvistum og
þú hættir að koma í
Núpstún. Við söknuð-
um þín en fylgdumst
með þér úr fjarska.
Nú hefur þú yfirgefið þetta jarð-
ríki, allt of snemma. Við trúum því
að þú sért nú á nýjum stað, um-
vafin englum.
Mikil er sorg fjölskyldu þinnar
og vina og hugurinn hefur oft leit-
að til þeirra undanfarna daga. Við
vottum þeim samúð okkar.
Margrét Larsen og
fjölskyldan Núpstúni.
Góður drengur og grandvar er
af heimi horfinn. Hann varð að
lúta í lægra haldi fyrir þeim vá-
gesti sem enn herjar svo grimmt
og leggur svo alltof margt fólk að
velli. Fjarri var það hugsun okk-
ar við síðustu samfundi að svo
skjótt yrði samfylgd okkar lokið,
enda var hann ekki kvartsár eða
vílsamur. Þá vorum við einmitt
að færa honum einlægar þakkir
fyrir þá dýrmætu umhyggjusemi
sem hann sýndi Skafta bróður og
mági á hans síðustu erfiðu dög-
um, en víst er að umhyggju hans
urðu miklu fleiri aðnjótandi sem
minnast hans nú með þakklæti.
Hann var óbrigðull vinur okkar
alla tíð, honum mátti treysta í
hvívetna, það voru fagnaðarfund-
ir hverju sinni sem leiðir lágu
saman. Hann Jói Gests, eins og
hann var ævinlega kallaður, var
ágætlega greindur og gjörhugull
var hann, myndaði sér ákveðnar
skoðanir og var þeim trúr í orð-
um og gjörðum, vinnusamur og
✝ Jóhann Gests-son fæddist á
Fáskrúðsfirði 5. júlí
1933. Hann lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Upp-
sölum, Fáskrúðs-
firði 7. janúar 2014.
Útför Jóhanns
fór fram frá
Fáskrúðsfjarðar-
kirkju 14. janúar
2014.
verkatrúr, sam-
vizkusamur svo af
bar. Hann var ein-
lægur og dyggur fé-
lagshyggjumaður,
róttækur alla tíð,
það var sannarlega
gott og gjöfult að
eiga hann í fylgi-
ssveit, hann var
fylginn sér í þjóð-
málunum, örugg
var fylgd hans, en
hann átti einnig til að bera þá
hreinskilni að gagnrýna þá hluti
sem honum þótti að betur hefði
mátt gjöra, en þeim mun betra
var líka að fá hrósyrði frá honum,
sem glöddu hug og hvöttu fram á
veginn. Ekki skyldi gleymt óro-
fatrú hans á gildi hollra lífshátta.
Ásamt okkur vann hann ungur
göfugt heit bindindisins. Því heiti
brást hann aldrei og gott var að
lokinni 50 ára fylgd hans við
mætan málstað að mega veita
honum heiðursmerki Bindindis-
samtakanna á Íslandi sem hann
tók á móti þakklátum og glöðum
huga. Slíka hugsjónamenn er
dýrmætt hverri hreyfingu að
eiga. Austur á Fáskrúðsfjörð
leitar hugur okkar nú á kveðju-
stund þegar sá tryggi vinur Jó-
hann Gestsson er kvaddur í mik-
illi og góðri þökk fyrir kynnin
kær og gefandi. Blessuð sé skín-
andi björt minning hins góða
drengs.
Jóhanna Þóroddsdóttir
og Helgi Seljan.
Jóhann
Gestsson
Elsku vinkona. Mikið hrökk
ég við og varð ólýsanlega sorg-
mædd þegar Björgvin hringdi í
mig með fréttir um andlát þitt.
Í ár eru 20 ár frá því að við
kynntumst í vinnunni í Nóatúni
og urðum góðar vinkonur. Svo
flutti ég vestur og þú austur og
alltaf ætlaði ég að koma í heim-
sókn en aldrei varð neitt úr því.
Guðný Helga
Baldursdóttir
✝ Guðný HelgaBaldursdóttir
fæddist í Neskaup-
stað 28. mars 1974.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Fossvogi
1. janúar 2014.
Útför Guðnýjar
Helgu fór fram frá
Djúpavogskirkju
11. janúar 2014.
Núna er ég loksins
búin að koma aust-
ur til þín en þá var
það til að kveðja
þig í hinsta sinn í
útför þinni.
Ég er samt svo
heppin að hafa
fengið að kynnast
þér og saman eig-
um við góðar minn-
ingar. Við fórum í
mömmó með ný-
fæddu börnin okkar Gabríel og
Karen, þú litaðir á mér auga-
brúnirnar fyrst allra og margt
margt fleira.
Hugur minn er hjá Björgvini
og börnunum ykkar, þeirra
missir er mikill.
Hvíldu í friði mín kæra.
Þín vinkona,
Guðbjörg Ósk Hjartardóttir.