Morgunblaðið - 07.02.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2014
✝ Elín Sigurðar-dóttir fæddist á
Eyrarbakka 27.
febrúar 1941 en
ólst upp í Miðtúni
13 (Vík) á Selfossi.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 28. janúar
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Þorbjörnsson, f.
14.8. 1911, d. 6.10. 1978, og
Guðfinna Jónsdóttir, f. 1.9.
1917, d. 21.11. 1987.
Elín var elst af fimm systk-
inum en þau eru: Sigríður Inga,
f. 14.10. 1942, Þorbjörn f. 12.10.
1946, Jón, f. 29.6. 1956, og Elsa,
f. 6.7. 1961.
Elín giftist 21. nóvember
1965 eftirlifandi manni sínum,
Birgi Bjarndal Jónssyni frá
Neðri-Dal í Birkupstungum, f.
14.5. 1943. Foreldrar hans eru
Aðalheiður Guðmundsdóttir, f.
Andersen, f. 13.6. 1974. Þeirra
börn eru Ágúst Örn, f. 14.8.
2006, Eva Lilja, f. 26.9. 2008, og
Elva Sofia, f. 4.9. 2012.
Elín starfaði fyrr á árum í
ýmsum deildum Kaupfélags Ár-
nesinga og síðan á skrifstofu fé-
lagsins. Þá lá leiðin á hús-
mæðraskóla í Danmörku og til
vinnu á baðstrandarhóteli í
nokkra mánuði. Eftir heimkom-
una hóf hún störf hjá Lands-
bankanum á Selfossi og starfaði
þar í nokkur ár. Elín lauk námi
sem leikskólakennari og starf-
aði við leik- og grunnskóla,
bæði á Selfossi og Ísafirði. Einn-
ig lærði hún nudd og höfuð-
beina- og spjaldhryggsjöfnun og
hafði mikinn áhuga fyrir öllu
því sem heilsutengt er.
Elín var lengstan hluta æv-
innar á Selfossi en bjó í tíu ár á
Ísafirði og önnur tíu ár á Akra-
nesi. Elín barðist hetjulega við
krabbamein sem hún greindist
með fyrst fyrir 16 árum.
Útför Elínar fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 7. febrúar
2014, og hefst athöfnin kl.
13.30.
18.12. 1922, dvelur
á hjúkrunarheimil-
inu Fossheimum á
Selfossi, og Jón Þ.
Einarsson, f. 18.1.
1916, d. 5.11. 1993.
Synir Elínar og
Birgis eru: 1) Ari, f.
29.8. 1965, rafvirki
og vélfræðingur.
Hann var kvæntur
Fríðu Báru Magn-
úsdóttur. Þau
skildu. Þeirra sonur er Jóhann
Atli, f. 19.11. 1992. Hans sonur
og Alexöndru Baldvinsdóttur er
Birgir Bjarndal, f. 10.8. 2011.
Fósturbörn Ara, börn Fríðu
Báru, eru Almar Smári, f. 2.3.
1987, og Árný Eva, f. 3.5. 1988.
Sonur Almars er Elvar Breki, f.
28.12. 2011, og dóttir Árnýjar
er Elín Bára, f. 26.7. 2013. Sam-
býliskona Ara er Súsanna Vals-
dóttir, f. 4.11. 1973. 2) Jón Þór,
f. 28.8. 1969, rafvirki og skóg-
fræðingur, kvæntur Kathrinu
Þegar ég kveð hana Elínu
systur mína er mikill söknuður í
huga. Hún fæddist í litlu baðstof-
unni í Akbraut á Eyrarbakka hjá
afa okkar og ömmu. Foreldrar
okkar byrjuðu sinn búskap í litlu
þorpi sem reist var við Ölfus-
árbrú og nefndist Selfoss, þar
var hvorki ljósmóðir né læknir
en á Eyrarbakka var hvort
tveggja. Foreldrar okkar höfðu
keypt landspildu fyrir utan á á
Selfossi og byggðu þar hús sem
þau nefndu Vík.
Þarna var lítið samfélag en
síðan settust fleiri af okkar
skyldfólki að á þessum stað.
Móðurfjölskylda okkar fluttist
búferlum úr sveitinni og við vor-
um umvafin skyldfólki og góðum
nágrönnum.
Það var löng leið í skólann,
kuldinn og rokið beit í á brúnni
yfir Ölfusá, og sá barnahópur
sem ólst upp fyrir utan á tengd-
ist því sterkum böndum. Um-
hverfið var stríðsminjar, klettar
og brekkur og kjörið til leikja og
útiveru.
Ella var kát og fjörug og ég
man eftir stundum í Vík þar sem
hún stjórnaði dansi og söng,
enda hafði hún einstakt lag á
börnum er seinna kom í ljós í
starfsvali.
Ella og Birgir reistu sér hús á
einni af þessum lóðum sem for-
eldrar okkar áttu frá byrjun
landnáms. Og það er ekkert
vafamál að hún tengdist sterkum
böndum þessu umhverfi æsku
okkar með straumþungri ánni og
klettunum allt í kring.
Hún bjó í tvo áratugi í öðrum
landshlutum og undi hag sínum
vel, en þar sannast hið forn-
kveðna að „römm er sú taug sem
rekka dregur föðurtúna til“.
Þegar hinum lögbundna starfs-
degi lauk fluttust Ella og Birgir
aftur út fyrir á í sitt gamla hús
og ræktuðu garðinn sinn í orðs-
ins fyllstu merkingu.
Þau hafa verið ströng þessi 16
ár sem hún hefur barist við sín
veikindi en hún vann úr þeim
eins og einkennir allan hennar
lífsferil, jákvæð gagnvart öllu
sem að höndum bar, aðlagaði sig
umhverfi sínu og aðstæðum og
sá sólina skína á allt sem varð á
vegi hennar.
Hvíl þú í friði, elsku systir.
Þorbjörn Sigurðsson.
Elsku amma. Við áttum marg-
ar góðar stundir saman og minn-
ingarnar eru margar. Þú hefur
alltaf verið til staðar fyrir okkur
systkinin, þú hugsaðir alltaf um
okkar heilsu og að við hefðum
það gott, þrátt fyrir að vera ekki
fullfrísk sjálf.
Þegar við hugsum til baka
getum við ekki munað eftir þér
sem veikri konu. Það sem okkur
dettur í hug þegar við hugsum til
þín er saftsúpa, nuddolía, göngu-
ferðir og garðvettlingar með
blómamunstri. Þú verður ávallt í
hug okkar og hjarta. Hvíldu í
friði.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Almar Smári, Árný Eva
og Jóhann Atli.
Gleði, kærleikur og umhyggja
einkenndu Ellu. Sem smástelpa
spilaði hún á gítar og jóðlaði svo
að eftir var tekið. Hún safnaði
börnum úr nágrenninu og
stjórnaði leikjum og söng í garð-
inum í Vík á Selfossi.
„Ég hafði allt og alla sem ég
elskaði hjá mér,“ sagði hún oft
þegar hún rifjaði upp æskuár
sín. Vík var nokkurs konar
sveitaheimili. Þar var mikill
gestagangur, Finna móðir henn-
ar í eldhúsinu, Siggi faðir hennar
í fjárhúsinu. Afi og amma, móð-
urbræður og fjölskyldur öll í
næstu húsum. Ella var mikið hjá
föðursystrum sínum, Önnu og
Laugu, á Eyrarbakka og var
þeim alla tíð sem dóttir.
Ella var elst af fimm systk-
inum. Sigga var ári yngri, þær
voru mjög nánar og oftast nefnd-
ar „Ella og Sigga“. Síðan komu
Þorbjörn, Jón og Elsa.
Í æskuminningum mínum frá
Vík verður Ella alltaf í aðalhlut-
verki. Hún kenndi mér ýmislegt
um lífið: Ölfusáin var „mesta á
landsins“, móinn og berin inni á
Dal „best“ og Ingólfsfjall það
„brattasta á landinu“. Átta ára
gömul tók hún vel á móti Antoni
yngri bróður mínum þegar móðir
okkar veiktist og hann bjó um
tímabil á heimili Ellu. Við mig,
þá þriggja ára, sagði hún: „Þú
ert fallegasta og duglegasta
frænka mín.“ Ella var ung þegar
hún fór að gefa af sér með orðum
og opnum faðmi.
Ella kynntist Birgi, manni sín-
um til næstum 50 ára, í bank-
anum á Selfossi. Hún féll fyrir
glæsileika hans og gleðinni sem
honum fylgdi alla tíð. Synir
þeirra, Ari og Jón Þór, voru
henni mjög nánir, þar var vinátta
og virðing í fyrirrúmi. Barna-
börnin og langömmubörnin voru
miklir gleðigjafar. Það gladdi
Ellu mikið að eignast nöfnu síð-
astliðið sumar.
Rúmlega fertug tók Ella þá
ákvörðun að fara í Fóstruskól-
ann í Reykjavík. Daglegar rútu-
ferðir milli Selfoss og Reykjavík-
ur í þrjú ár fannst henni ekki
tiltökumál. Áhuginn og ánægjan
í náminu leyndu sér ekki.
Ella var leikskólakennari á
Selfossi og á Ísafirði, þar var hún
mikið með sérkennslu, alltaf góð
að ná tengslum við samferða-
menn sína, litla sem stóra.
Ella hélt áfram að mennta sig
á fullorðinsárum, lærði nudd og
síðar höfuðbeina- og spjald-
hryggsmeðferð. Hún lagði metn-
að sinn í að hjálpa þeim sem til
hennar leituðu.
Kristin trú og andleg málefni
voru hennar veganesti allt lífið.
Hún miðlaði af miklum kærleik
og var sterk í bæninni.
Hvert sem Ella fór eignaðist
hún vini og vann jafnt með hönd-
um og höfði. Hún var náttúru-
barn, stundaði miklar göngur,
útivistin nærði hana alla tíð. Eft-
ir tíu ára dvöl á Ísafirði og síðar
tíu ára dvöl á Akranesi var hald-
ið heim á Selfoss. Svo skemmti-
lega vildi til að gamla húsið
þeirra Ellu og Birgis var til sölu.
Úr stofuglugganum á Ártúni 15
er Ölfusáin stórfengleg. Þangað
er alltaf gott að koma.
Trúin var hennar styrkur í
miklum og langvarandi veikind-
um. Í 13 ár tókst Ella á við marg-
ar lyfjameðferðir og skurðað-
gerðir af einstöku æðruleysi með
styrka hönd Birgis sér við hlið.
Ella vitnaði stundum í Móður
Teresu: „Gleði er kærleikur og
umhyggja, gleði er bæn, gleði er
styrkur.“
Fallega frænka mín hefur
kvatt okkur í gleði.
Fríða Bjarnadóttir.
Í dag kveðjum við kæra
frænku okkar, Elínu Sigurðar-
dóttur eða hana Ellu í Vík eins
og við kölluðum hana. Þessa síð-
ustu daga hefur hugurinn reikað
til æskuáranna á bökkum Ölfus-
ár en þar bjuggu afi okkar og
amma Sigríður og Jón ásamt
börnum sínum þeim Guðfinnu
móður Ellu, Sveini, Gesti föður
okkar og Sigurjóni. Finna og
Siggi byggðu sér hús að Miðtúni
13 en bræðurnir byggðu sín hús í
Ártúninu. Það er margs að minn-
ast af Langanesinu og þegar við
lítum til baka sjáum við hve mikil
forréttindi það voru að fá að
alast upp með öllu þessu góða
fólki og við fengum sannarlega
að njóta æskunnar. Fjölskyldan
var samrýmd og alls staðar var
okkur tekið opnum örmum. Það
var gott að koma í Vík, frænd-
fólkið var allt svo gott. Maður
fékk nýtt grænmeti hjá Finnu,
við spiluðum á píanóið og sökkt-
um okkur ofan í blöð og bækur.
“Stór-fjölskyldan“ átti kindur,
hænur og hesta og allir hjálp-
uðust að við að sinna búskap og
krökkum. Það var gaman að
fylgjast með Ellu, Siggu og vin-
konum þeirra þegar þær voru að
að tjútta í kjallaranum í Vík.
Dillandi tónlistin kom frá flotta
grammafóninum og þær voru
svo sætar þar sem þær dönsuðu í
fallegu kjólunum sínum með
rúllur í hárinu eða ný túberaðar.
Þær voru síhlæjandi og við feng-
um alltaf að vera með. Þegar við
systkinin eignuðumst gítar var
farið til Ellu og hún kenndi okk-
ur undirstöðuna svo við gætum
glamrað á hljóðfærið. Hún var
alla tíð mikil áhugamanneskja
um hreyfingu og hollustu og var
unun að horfa á hana ganga úti,
svo létta á fæti og kvika í hreyf-
ingum. Ung kynntist Ella honum
Birgi sínum sem varð hennar
lífsförunautur og saman eignuð-
ust þau synina Ara og Jón Þór.
Það var alltaf gaman að hitta
Ellu og Birgi. Maður skynjaði
vel hversu kært var á milli
þeirra, vinátta og samhugur ein-
kenndi þau. Þau gerðu að gamni
sínu og sögðu skemmtilega frá
því sem hafði hent þau gegn um
lífið. Það var Ellu svo dýrmætt
að eiga hann Birgi sinn að í þess-
um erfiðu veikindum og hún
sagði oft að Birgir sæi um þetta
og hitt því hann væri bestur. Þau
bjuggu fyrst uppi í Vík en
byggðu sér svo hús að Ártúni 15
á bökkum Ölfusár. Við systkinin
vorum eins og gráir kettir í kring
um húsbygginguna og oft var
mikið fjör að fylgjast með þeim
skemmtilega hóp sem hjálpaðist
þar að. Ella og Birgir seldu svo
húsið sitt þegar þau fluttu vegna
starfa Birgis en svo skemmtilega
vildi til að þau gátu keypt það
aftur og gert upp. Húsið og garð-
urinn bera snyrtimennsku þeirra
og smekkvísi fagurt vitni og er
einstaklega glæsilegt þar sem
það stendur á árbakkanum. Síð-
ustu árin sín fékk því elsku
frænka okkar að búa aftur á
Langanesinu og hafa útsýni til
fjallanna og yfir Ölfusá.
Elsku Birgir, Ari, Jón Þór og
fjölskyldur. Hugurinn dvelur hjá
ykkur á þessum erfiða tíma. Við
systkinin frá Ártúni 8 og fjöl-
skyldur okkar sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur.
Minningin um kæra frænku lifir
í hjörtum okkar.
Arndís Ásta, Sigríður,
Jóna Bryndís, Garðar,
Margrét og Sigrún
Elín Sigurðardóttir eða Ella
mágkona var ein af þessum
manneskjum sem ég var svo
ótrúlega heppin að tengjast um
leið og ég kynntist Jóni. Ella og
maður hennar, Birgir, voru
þungamiðjan í tengdafjölskyld-
unni minni og reyndust mér í
raun meira eins og tengdafor-
eldrarnir sem mér auðnaðist
ekki að kynnast. Þegar leiðir
okkar Jóns lágu saman höfðu
foreldrar hans kvatt þennan
heim.
Ég hitti Ellu fyrst haustið
1997 og upp frá þeim kynnum
duldist mér ekki hve sterkur
strengur lá á milli þeirra systk-
inanna. Minningarnar streyma
fram og þar ber hæst einlægan
áhuga Ellu á okkar litlu fjöl-
skyldu, drengjunum og öllum
viðfangsefnunum. Hún var
dæmalaust nærgætin og ræktar-
söm og áhuginn á að finna með
okkur lausnir á hinu og þessu í
hversdagsins önn var einlægur.
En fyrst og síðast bjó hún yfir
þeim dásamlega eiginleika að
draga alltaf fram það besta í öll-
um og öllu. Minningarnar eru
allar tengdar gleði, glettni og
góðvild Ellu í okkar garð. Og
sviðið er breitt. Biskupstungurn-
ar gegna stóru hlutverki en í
Tungunum vorum við hjónin svo
heppin að finna athvarf, ekki síst
fyrir tengsl og atbeina Ellu og
Birgis. Þaðan eigum við margar
dýrmætar minningar er við hóf-
um að byggja upp athvarfið okk-
ar. Kaffi í Ferjuholti var dæmi-
gert um helgar, þar farið yfir
málin yfir heimagerðu flatbrauði
Ellu og bestu hjónabandssælu í
heimi!
Brúðkaup okkar Jóns kemur
líka sterkt upp þegar hugurinn
reikar til baka, en Ella var svara-
maður Jóns. Það kom aldrei
neitt annað til greina. Einnig
fæðing tvíburastrákanna okkar
og öll sú vegferð. Ella með góð
og uppbyggileg ráð og var auð-
vitað sú sem bauð sig fram til að
gæta drengjanna með „hinni
ömmunni“ þegar þreyttu tví-
buraforeldrarnir ákváðu að
skreppa í smáferðalag í fyrsta
sinn eftir fæðingu þeirra. Ella
gerði miklu meira en hún í reynd
hafði þrek til, enda hafði hún þá
þegar gengið í gegnum margar
meðferðir veikinda sinna. En
það var fjarri henni að láta slíkt
aftra sér frá því að láta gott af
sér leiða.
Hún var erfið kveðjustundin í
byrjun janúar er við fjölskyldan
héldum vestur um haf eftir jóla-
leyfi heima á Íslandi, en það er
gott að ylja sér við þessa hinstu
minningu núna, líta til baka og
þakka allar góðu stundirnar. Ég
hugsa einnig um ferðina til Dan-
merkur þegar Jón Þór og Krína
giftu sig, ég hugsa um kvöldkaffi
eftir vinnuhelgarnar í Múla þar
sem Ari og Jóhann Atli voru ekki
langt undan og mér verður hugs-
að til fæðingar barnabarnanna
og barnabarnabarnanna og
óvæntu gleðinnar þegar Ella
fékk nöfnu sl. sumar.
Ég hugsa um þráðinn sem
Ella spann með Gunnari Erni og
hans fjölskyldu, ég minnist
pakkaleikjanna í Ártúni og jóla-
boðanna, ég hugsa um fallega
prjónaða vettlinga og sokka á
stráka sem stækka ört. Ég rifja
Elín Sigurðardóttir HINSTA KVEÐJA
Við kveðjum þig með tregans
þunga tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
Móðir, dóttir, minningin um þig
er mynd af því sem ástin lagði á sig.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Hinsta kveðja með þakk-
læti og virðingu.
Birgir Jónsson, synir
og tengdadætur.
✝
Þökkum auðsýnda samúð vegna andláts og
útfarar
BRAGA STEFÁNSSONAR,
Stekkjargerði 10,
Akureyri.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
Eimskipafélagsins á Akureyri fyrir veittan
stuðning.
Lína Aðalbjargardóttir,
Stefán Bragi Bragason
og fjölskyldur.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar,
ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
Ásgarði 133,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Vesturbæjar í Skógarbæ
fyrir umönnun og hlýhug síðustu sporin.
Ingibjörg Þorgilsdóttir, Þorvaldur Guðnason,
Ragnar Þorgilsson, Eva Garðarsdóttir,
Björg Þorgilsdóttir, Magnús Ólafsson,
Jón Þorgilsson, Ásdís Ólafsdóttir,
Anna Þorgilsdóttir Gunnar Stefánsson,
Árni Þorgilsson, Sigrún Jónsdóttir,
Guðrún Þorgilsdóttir, Einar Helgason,
Eyvindur Þorgilsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
ÁKI GUÐNI GRÄNZ
málarameistari,
Ytri-Njarðvík,
lést þriðjudaginn 4. febrúar á hjúkrunar-
heimilinu Garðvangi.
Útförin fer fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
föstudaginn 14. febrúar kl. 14.00.
Guðlaug Karvelsdóttir,
Guðrún Fjóla Gränz, Bjarni Ragnarsson,
Anna Margrét Ákadóttir,
Sólveig Björk Gränz, Ásgeir Kjartansson,
Karvel Gränz, Rebecca Castillon,
Carl Bergur Gränz, Guðmundína Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GÍSLI BERGSVEINN ÓLAFUR
LÁRUSSON,
Ársölum 1,
andaðist á heimili sínu sunnudaginn
2. febrúar.
Útför hans fer fram frá Digraneskirkju,
Kópavogi, mánudaginn 10. febrúar klukkan 13.00.
Guðrún Þórarinsdóttir,
Þórarinn Gíslason, Karen Dagmar Guðmundsdóttir,
Jóna Bryndís Gísladóttir, Vilhjálmur Sveinn Björnsson,
Sigrún Gísladóttir, Bjarni Þór Hjaltason,
barnabörn og langafabörn.