Morgunblaðið - 07.02.2014, Blaðsíða 29

upp síðastliðin jól og jólamerki-
spjöld er fylgdu jólagjöfunum
okkar, sem var það síðasta sem
Ella skrifaði í þessum heimi. Ég
minnist tölvupóstssamskiptanna
sem við hófum eftir að við fjöl-
skyldan fluttumst í aðra heims-
álfu og ég hugsa um æviminning-
arnar sem hún skrifaði og
afhenti sínum nánustu á aðvent-
unni. En efst er í huga mér
myndin af frábærri konu sem
lagði sig fram um að láta öllum
líða vel í kringum sig og hafði
ekki mikið fyrir því. Henni var
það eðlislægt.
Lokakveðjan er frá sonum
okkar Jóns: „Ella frænka var svo
góð að hún eignaðist bara vini.“
Blessuð sé minning hennar.
Eydís Hilmarsdóttir.
Ella mín.
Það var í öllum skilningi vor,
er vegirnir lágu fyrst saman.
Lífið var leikur, kraftur og þor,
lifandis ósköp var gaman.
Og glaðbeitt þú sólskins sumarsins
naust
en sýndir svo ekki varð villst um
er högg dundi á, þegar komið var
haust
að hugrekki er það, sem allt snýst um.
Eins vissirðu vel að í árstíðum manns
fær veturinn enginn umflúið.
Af hugprýði mættirðu komunni hans
nú heljarstríðið er búið.
Sældarlíf „Sumarlands“ tekur við nú
sannfæring áttirðu slíka.
Við sjáumst þar seinna, þakkir færð
þú
fyrir samveru af minningum ríka.
Ester.
Kær vinkona sem við munum
ætíð minnast með gleði, hlýhug
og virðingu er fallin frá.
Við vinkvennahópurinn
„Þögnin“ ólumst flestar upp á
Selfossi, gengum í sama skóla og
áttum dýrmætar samverustund-
ir. Kátar ungar konur sem urð-
um gamlar saman í „Þögninni“.
Hittumst reglulega hver heima
hjá annarri með prjóna og
saumaskap og ræddum málin oft
fram á nótt með kaffi og kökum.
Þarna voru öll heimsins vanda-
mál leyst og okkar líka. Traustið
og tryggðin ofar öllu í öllum okk-
ar samskiptum. Vinskapurinn
einstakur og aldrei féll styggð-
aryrði okkar á milli þrátt fyrir að
við ræddum persónuleg mál af
einlægni. Sérstakur vinahópur
sem einkenndist af samrýndum
konum sem allar vissu hvað þær
vildu. Þetta var upphafið að
„Þögninni“.
Ella ólst upp fyrir utan á, við
Miðtúnið á bökkum Ölfusár.
Foreldrarnir, Sigurður og Guð-
finna, byggðu þar hús sem heitir
Vík og ólu börnin sín fimm upp í
öryggi og hlýju á fallegu heimili.
Ella var alltaf ákveðin, hlý,
skýr og lét ekki fara neitt með
sig. Við fylgdumst með kynnum
Ellu og Birgis. Þeirra kynni
byrjuðu í Landsbankanum þar
sem þau störfuðu. Þau byggðu
sér hús við Ölfusá í nágrenni við
æskuheimili hennar. Eignuðust
strákana sína, Ara og Jón Þór.
Seinna fluttu þau í burtu í mörg
ár til Ísafjarðar og Akraness þar
sem Birgir tók að sér banka-
stjórastöðu og Ella fór að vinna
við grunnskólann, en hún var
lærður leikskólakennari. Við átt-
um ógleymanlegar ferðir saman
eins og þegar við heimsóttum
þau til Ísafjarðar og ferðuðumst
til Írlands, Tyrklands og Kúbu
og allar útilegurnar. Þetta eru
ógleymanlegir tímar.
Þau hjónin voru samhent alla
tíð sem kom svo skýrt fram í erf-
iðri baráttu Ellu við krabba-
meinið. Sérstaklega núna síðustu
árin og vikurnar, Birgir og
strákarnir alltaf að hlúa að
henni. Ella var ákaflega dugleg í
gegnum öll sín veikindi og lét
aldrei bilbug á sér finna. Hún
var trúuð og átti trygga bæna-
hópa. Hún var glaðsinna, bjart-
sýn og alltaf jákvæð. Þau höfðu
gaman að því að ferðast erlendis.
Fóru margar ferðir innanlands í
hjólhýsinu sínu. Byggðu sér lítið
sæluhús í landi Neðra-Dals, ná-
lægt æskuheimili Birgis. Þau sáu
alltaf jákvæðu hliðarnar á lífinu.
Ella nýtti sér skynsemina sem
hún hafði mikið af. Leitaði sér
hjálpar hjá þeim sem hún fann
að gátu gert lífið auðveldara.
Hún fór daglega í langa göngu-
túra og sagði að útiveran bjarg-
aði sér.
Við fengum allar að kveðja
Ellu á dánarbeðinum og bað hún
okkur að væla ekki mikið yfir
sér. Hún ætlaði að undirbúa
komu okkar til sín vel og lofaði
okkur að það yrði gaman þegar
við hittumst hinum megin. Hún
var ótrúleg kona, trúði og bað
ekki bara fyrir sjálfri sér heldur
fyrir öllum öðrum sem voru að
berjast eins og hún fyrir lífi sínu.
Við vinkonurnar í „Þögninni“
og okkar fjölskyldur sendum
Birgi, Ara, Jóni Þór og þeirra
fjölskyldum innilegar samúðar-
kveðjur.
Guð veri með ykkur.
Elín Bachmann Haralds-
dóttir, Esther Halldórs-
dóttir, Hildur Einarsdóttir,
Hrefna Halldórsdóttir, Ingi-
björg Steindórsdóttir,
Kristbjörg Einarsdóttir og
Sigríður Sigurðardóttir.
Elsku Ella mín. Nú hefur þú
lokið dvöl þinni í þessari jarðvist
og flust til æðri heima.
Á hugann leita minningar og
söknuður, en fyrst og fremst
þakklæti fyrir að hafa notið þinn-
ar samveru og gleðistunda.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
sem börn þegar ég dvaldi hér
„fyrir utan á“ hjá systur minni.
Síðan sem unglingar við skrif-
stofustörf hjá KÁ. Áttum við
dásamlegar stundir þá saman og
hefur vinskapur okkar verið
órjúfanlegur síðan, þó svo að við
höfum búið langt hvor frá ann-
arri um tíma.
Við hjónin fluttum austur fyr-
ir fjall fyrir sex árum og áttum
við góðan tíma saman við okkar
innstu áhugamál. Svo hrakaði
heilsu þinni mjög í þessum illvíga
sjúkdómi sem þú háðir hetjulega
baráttu við. Þar var styrkur þinn
og þrek ómetanlegt.
Ella var einstök í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur, hrein og
bein og frábær meðferðaraðili,
enda margir sem sóttu í hennar
hendur. Ég mun sakna okkar
samvinnu. Veit að við eigum eftir
að hittast aftur og hjálpa hvor
annarri, eins og við töluðum svo
oft um.
Ella hafði sterka trú, treysti á
dýrðina og ljósið. Nú hefur hún
kvatt þennan heim og munu
dýrðarhendur Guðs umvefja
hana og lýsa henni upp í ljósið ei-
lífa.
Við hjónin sendum ástvinum
hennar samúðarkveðjur og
geymum góðar minningar um
dýrmæta vinkonu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V.Briem)
Dagbjört og Jón.
Elsku hjartans yndislega vin-
kona mín. Mig langar til að
minnast þín í nokkrum orðum.
Það var fyrir u.þ.b. 15 árum að
við hittumst fyrst á kristinni
samverustund á Akranesi.
Það fyrsta sem ég tók eftir í
fari þínu var hvað þú hafðir ynd-
islega nærveru, svo fallega og
hreina. Ég hugsaði einmitt með
mér að svona ætti sannkristið
fólk að vera. Alltaf svo jákvæð og
tillitssöm við alla og talaðir aldr-
ei neikvætt um neinn, sást alltaf
það fallega í fólki.
Síðan fórstu að koma til okkar
Bigga á bænastundir og sagðir
okkur ótrúlega fallegar sögur úr
raunveruleikanum þar sem Guð
hafði snert við fólki. Um þetta
sama leyti greindist þú með
þann erfiða sjúkdóm sem þú hef-
ur háð baráttu við síðan.
Við kynntumst smátt og smátt
og þú sást auðvitað strax að ég
væri ekki með sterkan líkama og
bauðst mér að koma til þín í höf-
uðbeina- og spjaldhryggsjöfnun,
sem ég gerði – og hvílíkar kær-
leikshendur sem þú hafðir, það
mátti svo sannarlega finna að
Guð væri með þér.
Við hittumst alltaf reglulega,
bæði til að biðja fyrir fólki og
málefnum og einnig til að njóta
samvista hvor við aðra. Biggarn-
ir okkar náðu líka vel saman og
oft var hlegið hátt. Já, þú varst
ekkert smáheppin með hann
Birgi þinn, sem hefur staðið eins
og klettur við hlið þér í gegnum
allt og þú kunnir svo sannarlega
að meta hann, talaðir um hann
sem mesta ljúfmenni allra tíma.
Synina þína þekki ég ekki en
finnst þó stundum að ég geri
það, hef heyrt svo fallegar sögur
af þeim og fjölskyldum þeirra.
Þegar þið fluttuð svo í heimabæ-
inn ykkar, Selfoss, fannst mér ég
hafa misst góða vinkonu en þú
passaðir alveg upp á mig og við
vorum í góðu símasambandi.
Eins skrítið og það kann að virð-
ast þá tengdumst við mjög sterk-
um andlegum böndum og vissum
iðulega ef eitthvað var að hvor
hjá annarri. Við heimsóttum líka
hvor aðra ef tækifæri gafst.
Þú hefur greinst með krabba-
mein og farið í erfiðar meðferðir
oftar en ég hélt að væri mögu-
leiki, en lífsviljinn og baráttu-
andinn hefur haldið þér gang-
andi í öll þessi ár og auðvitað var
Guð alltaf með þér og snerti þig
margoft með sinni yndislegu
nærveru. Þú treystir alltaf á
hann og hann hélt þér svo sann-
arlega uppi í gegnum þessi erf-
iðu veikindi. Núna undir það síð-
asta varstu orðin óskaplega
þreytt og ég er svo óendanlega
þakklát fyrir að við Biggi skyld-
um geta komið í heimsókn núna
fyrir jólin. Þá gátum við beðið
fyrir þér og kvatt þig, því auðvit-
að vissir þú að hverju stefndi.
Það var þín heitasta ósk að
Drottinn færi að koma og sækja
þig og færa þig heim í dýrð sína.
Núna hefurðu fengið þá ósk upp-
fyllta og ég veit að þú finnur ekki
lengur fyrir þrautum og þjáning-
um. Minningin um dásamlega
konu mun lifa í hjörtum allra
sem þekktu þig.
Elsku Birgir og fjölskylda, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð á þessum erfiðu tímum og
biðjum Drottin um að blessa
ykkur og styrkja í sorginni.
Elínborg (Ellen)
og Birgir, Akranesi.
Elsku Ella. Nú er komið að
kveðjustund. Þú hefur kvatt
þennan heim eftir harða og
stranga baráttu við illvígan sjúk-
dóm, sem loks hafði betur. Það
hefur verið aðdáunarvert að
fylgjast með því æðruleysi og
þeim styrk, sem þið Birgir sýnd-
uð í veikindum þínum, og að upp-
lifa væntumþykjuna ykkar á
milli. Mér varstu meira en góð
vinkona. Þú reyndist mér sem
yndisleg systir. Betri vini en
ykkur Birgi var ekki hægt að
hugsa sér. Sú vinátta er mér
mjög dýrmæt. Ég kveð þig nú
með söknuði og þakka þér allar
okkar samverustundir.
Elsku Birgir, Ari, Jón Þór og
fjölskyldur. Við Jóhannes vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Missir ykkar er mikill.
Guð blessi minningu þína,
elsku vinkona. Hvíl í friði.
Guðlaug (Gulla).
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2014
✝ Einar Jónssonfæddist í Hafn-
arfirði 28. mars
1926. Hann and-
aðist á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
vangi í Hafnarfirði
30. janúar 2014.
Foreldrar hans
voru Jón Hjörtur
Jónsson, frá Gunn-
arsbæ í Hafnarfirði,
fæddur 21. október
1898, d. 20. mars 1988 í Hafn-
arfirði og Guðríður Einarsdóttir
frá Merkinesi í Höfnum, fædd 14.
nóvember 1901, d. 20. janúar
1997 í Hafnarfirði. Systkini Ein-
ars eru: Ester Jónsdóttir, f. 20.
ágúst 1923, d. 5. maí 1994, Þórð-
ur Rafnar Jónsson, f. 6. janúar
1932 og uppeldissystir hans og
dóttir Esterar er Hjördís Guð-
björnsdóttir, f. 27. júlí 1943. Ein-
ar kvæntist 12. apríl 1952 Þóru
Valdimarsdóttur, f. 5. mars 1931
á Fáskrúðsfirði, foreldrar henn-
ar voru Valdimar Lúðvíksson, f.
1. ágúst 1894 í Hafnarnesi við Fá-
skrúðsfjörð, d. 26. maí 1986 í
Hafnarfirði og Guðlaug Krist-
björg Sveinbjörnsdóttir, f. 28.
urgeirsdóttur og eiga þau eina
dóttur, Guðlaugu Þóru, f. 1994.
Gunnar á fyrir 2 dætur: Ásdísi, f.
1974, gift Þór Magnússyni, f.
1974, og Helgu, f. 1977, gift Gisle
Nondal, f 1980 og eiga þau 2
drengi og eina stúlku. Einar ólst
upp í Hafnarfirði og gekk þar í
skóla. Hann lauk námi frá iðn-
skóla sem þá var kvöldskóli í hús-
gagnabólstrun, en hann lærði
hana hjá Ásgrími bólstrarameist-
ara í Reykjavík sem þá var stað-
settur við Óðinsgötu 1 og flutti
síðan með Ásgrími að Bergstaða-
stræti 2. Einar rak eigin vinnu-
stofu að Linnetsstíg 1. Hann vann
hjá Ragnari Björnssyni hús-
gagnabólstrara (RB-rúm), sem
þá var staðsettur í gamla
mjólkurbúinu við Lækjargötu.
Þá vann hann hjá Húsgagna-
verslun Hafnarfjarðar til fjölda
ára, fyrst sem sölumaður í versl-
uninni við Reykjavíkurveg 2, síð-
ar við bólstrun og smíðar hjá
Stefáni Rafni og Jónasi við
Reykjavíkurveg 64, Blikktækni í
Hafnarfirði stutt tímabil. Síðustu
árin var hann baðvörður í
íþróttahúsi FH-inga í Kaplakrika
meðan heilsan leyfði.
Útför Einars fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag, 7.
febrúar 2014, og hefst athöfnin
kl. 11.
janúar 1907 í Beru-
firði við Berufjörð,
d. 22. janúar 1976 í
Hafnarfirði. Einar
og Þóra eignuðust 3
börn en þau eru: 1)
Hörður, f. 30. ágúst
1952, kvæntur
Ólöfu Þórólfsdóttur,
f. 11. desember 1955
og eiga þau 4 börn:
a) Einar Þór, f.
1973, kvæntur Auði
Kristínu Árnadóttur, f. 1974 og
eiga þau 3 dætur, b) Signý Dóra,
f. 1978, gift Ingva Þór Mark-
ússyni, f. 1977 og eiga þau 3 dæt-
ur, c) Jóna Margrét, f. 1989, í
sambúð með Birni Frey Björns-
syni, f. 1986 og d) Ragnar Þór, f.
1990, í sambúð með Hönnu Maríu
Óskarsdóttur, f. 1990. 2) Jón
Hjörtur, f. 13. júní 1956, kvæntur
Margréti Þorvaldsdóttur, f. 1959
en hann á 2 syni: a) Einar, f. 1976
og á hann 2 dætur og 1 son, b)
Jón Hjörtur, f. 1994. 3) Guðríður,
f. 26. júní 1961 og á hún 2 börn: a)
Sara, f. 1986 og b) Davíð, f. 1988.
Þóra kona Einars á fyrir son,
Gunnar Kristjánsson, f. 1. desem-
ber 1949, kvæntur Ingigerði Sig-
Það geta verið forréttindi að fá
að alast upp hjá afa og ömmu, þess
varð ég aðnjótandi.
Þessum forréttindum fylgdi að
ég eignaðist tvo bræður, sem voru
móðurbræður mínir, þ.e. þeir Ein-
ar og Þórður. Einar var 17 ára
þegar ég fæddist og var því stóri
bróðir. Hann var einstaklega ljúf-
ur og skemmtilegur, var duglegur
að hlaupa um með mig á háhesti,
sem reyndar hafði eitt sinn þær af-
leiðingar að ég hló víst heldur mik-
ið svo að Camelpakkinn í brjóst-
vasa hans blotnaði. Afi Jón
Hjörtur var mikill útivistarmaður
og ól syni sína og mig upp við að
hjóla um nágrenni Hafnarfjarðar
og læra að meta umhverfið. Við
áttum ekki bíl og var hjólið því far-
arskjótinn. Þetta varð þess
valdandi að Einar fékk fljótt
áhuga á að ferðast um landið okk-
ar.
Er ég fyrst man eftir mér var
Einar að læra húsgagnabólstrun
og stundaði með því nám í Iðnskól-
anum í Hafnarfirði. Iðnskólinn var
þá til húsa í Flensborgarskólan-
um. Eitt sinn sat ég við eldhús-
gluggann á Suðurgötu 21 þar sem
ömmusystir mín bjó og horfði upp
að skólanum og segi: „Þegar ég
verð stór strákur eins og Einar
bróðir minn ætla ég í Flensborg.“
Ég leit að sjálfsögðu mjög upp til
þessara stóru bræðra minna.
Í kringum 1950 kaupir Einar
sér herjeppa, „blæjujeppa“. Hann
hafði gaman af að fara í ferðir á
jeppanum og oft tók hann afa Jón
Hjört með. Ég hef stundum hugs-
að, að það eru ef til vill ekki marg-
ir tvítugir jeppastrákar í dag, sem
nenna að fara með pabba sinn og
mömmu, já og Ólöfu móðursystur
sína, í margra daga jeppaferð og
alla leið til Akureyrar, en það
gerði Einar bróðir.
Einar vann við húsgagnabólstr-
un og á mínum Flensborgarárum
1956 til 1959 kom ég oft við á hús-
gagnavinnustofu Ragnars Björns-
sonar (RB-húsgögn í dag) sem þá
var við Lækjargötuna. Ég fór oft
þangað inn til að heimsækja Ein-
ar, því þar var líf og fjör. Á þess-
um árum var síminn að koma í
hvert hús. Ég man að afa fannst
algjör óþarfi að fá síma. Einar tók
sig því til og lét leggja síma í húsið
okkar á sínu nafni. Að sjálfsögðu
fór síminn aldrei aftur úr húsinu.
Ævintýri, ferðalög og flakk
voru í blóði Einars. Hann fór
nokkrar ferðir með Hafnarfjarð-
artogurunum á árunum milli 1950
til 1960. Oft var siglt með aflann.
Þegar hann kom úr siglingunum
brást það ekki að litla systir fékk
alltaf sinn pakka, þótt hann væri
kominn með fjölskyldu. Um 1952
kvæntist Einar Þóru. Stuttu síðar
fæddist Hörður og kom hann eins
og litli bróðir inn í líf mitt, þar sem
þau bjuggu þá hjá afa og ömmu á
Smyrlahrauninu. Er þau fluttu frá
Smyrlahrauninu voru þau fyrstu
árin ekki langt undan svo ég varð
fljótt kvöldbarnfóstran þeirra.
Þau Þóra áttu sameiginlegt
áhugamál, sem var að ferðast um
okkar fallega land, þau þurftu
ekki að fara til annarra landa til að
sjá fegurðina. Þau ferðuðust oft
um Suður- og Austurland því þar
átti Þóra sitt fólk. Ég get ekki lát-
ið hjá líða að dást að henni Þóru
mágkonu minni fyrir þá þolin-
mæði og umhyggju sem hún sýndi
stóra bróður á hans erfiðu stund-
um.
Hjördís.
Einar Jónsson
✝ Ingibjörg Ás-geirsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 6. nóvember
1957. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 3. febrúar
2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ás-
geir Hjálmar Karls-
son bygginga-
verkfræðingur, f.
13. janúar 1927, d. 2. apríl 1980,
og Ingibjörg Johannesen,
dönskukennari og löggiltur
skjalaþýðandi, f. 4. október 1930,
d. 22. janúar 2010. Systkini Ingi-
bjargar eru: 1) Jón Ásgrímur, f.
1955, maki Emly Johannesen, f.
1955. 2) Halldóra, f. 1956, maki
Birkir Árnason, f. 1955, d. 2009.
Börn þeirra eru Ásgeir, f. 1985,
og María Björk, f. 1987.
Ingibjörg ólst upp í Reykjavík,
Danmörku, við Búrfellsvirkjun
og í Garðabæ. Hún
varð stúdent frá
Menntaskólanum
við Sund 1978. Hún
lauk námi frá Lög-
regluskóla ríkisins
1985. Hóf störf sem
almennur lög-
reglumaður, en
varð síðar rann-
sóknarlög-
reglumaður. Lauk
starfsferli sínum í
útlendingadeild Lögreglunnar í
Reykjavík. Vann við frið-
argæslustörf í Sarajevo í Bosníu
og síðar í Síerra Leóne. Hún
gegndi ýmsum félags- og trún-
aðarstörfum í Lögreglufélagi
Reykjavíkur. Hún keppti í skot-
fimi í mörg ár, vann til fjölda
verðlauna og var kjörin skot-
íþróttakona ársins 2003.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Neskirkju í dag, 7. febrúar 2014,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér.
Skrýtið hvernig lífið er.
Eftir sitja margar minningar,
þakklæti og trú
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Einstök, skemmtileg, traust
og trú. Þessi orð lýsa Ingu vin-
konu minni sérstaklega vel. Það
er erfitt að setjast niður og
skrifa minningarorð um vinkonu
mína, sem kvaddi alltof snemma.
Inga hafði glímt við krabbamein
í rúmt ár þegar hún lést. Hún
var óendanlega dugleg og æðru-
laus í veikindum sínum. Það er
margt sem við Inga brölluðum
saman, við ferðuðumst mikið og
var hún alveg einstakur ferða-
félagi, það var alltaf eitthvað
skemmtilegt sem kom upp í
ferðalögum okkar. Man ég sér-
staklega eftir því þegar við fór-
um til Amsterdam og höfðum
meðferðis bók um borgina, þar
sem m.a. var hægt að finna
merkilega staði í borginni til að
heimsækja, eins og t.d. húsið
með gullkeðjunum, en í því húsi
hafði gullsmiður átt heima og
hafði sett gullkeðjur utan á hús-
ið, þetta þótti okkur merkilegt
og langaði til að skoða. Þegar
við komum á staðinn þar sem
húsið átti að vera, þá fundum
við það ekki, við gengum fram
og til baka en ekkert var að
finna. Við spurðumst þá fyrir og
þá kom í ljós að umrætt hús
hafði brunnið til grunna mörg-
um árum áður og annað nýtt
komið í staðinn. Bókin góða var
þá skoðuð betur og kom þá í ljós
að hún hafði verið gefin út tölu-
vert löngu áður en húsið brann.
Þetta rifjuðum við oft upp og þá
var mikið hlegið.
Ég gæti skrifað endalaust um
Ingu og sagt frá mörgu
skemmtilegu, en læt hér staðar
numið. Ég er endalaust þakklát
fyrir vináttu okkar í öll þessi ár.
Elsku Jón, Emly, Halldóra,
Ásgeir og María Björk, mínar
innilegustu samúðarkveðjur til
ykkar. Minningin um einstaka
vinkonu lifir.
Friðgerður.
Ingibjörg
Ásgeirsdóttir