Morgunblaðið - 07.02.2014, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2014
vinmargur og áhugasamur um
fólk. Þú varst líka mikill fjöl-
skyldumaður og varst alltaf
tilbúinn til þess að hjálpa öllum.
Þú varst einstaklega stoltur af
okkur börnunum sem og barna-
börnunum og sagðir okkur
margoft hvað við værum þér
mikilvæg. Þú varst svo klár, ein-
stakur, opinn og góður maður
og þú kenndir og hjálpaðir mér í
gegnum svo ótal margt í gegn-
um árin.
Ég er svo þakklát fyrir að
hafa getað kvatt þig, haldið í
höndina á þér og notið nærveru
þinnar á seinustu stundunum.
Takk fyrir allt það sem þú hefur
gefið og kennt mér, elsku hjart-
ans pabbi minn.
Þín dóttir,
Margrét Lóa Stefánsdóttir.
Elsku pabbi minn. Ég trúi því
ekki enn að þú sért farinn.
Það er ekki langt síðan við
spjölluðum saman í síma. Þú
varst svo feginn að vera laus af
spítalanum. Loksins kominn
heim til Nönu í nýja húsið. Lífið
er ekki alltaf sanngjarnt.
Það er sárt að geta ekki leit-
að til þín lengur. Þú vildir alltaf
hjálpa og þreyttist aldrei á að
láta í ljós hversu stoltur þú
varst af okkur systkinunum.
Það var mér mjög dýrmætt. Það
er svo gott að eiga stoltan
pabba.
Síðustu dagar hafa verið
dimmir en góðar minningar
deyfa sorgina.
Hvíldu í friði, elsku pabbi
minn. Ég mun alltaf sakna þín.
Jón Ingi.
Elsku Stefán, bróðir, mágur
og frændi. Við þökkum þér fyrir
tryggð þína og vináttu í gegnum
árin. Alltaf varstu tilbúinn að
rétta fram hjálparhönd ef á
bjátaði. Dalvíkin var þér mjög
kær og oft átti systkinahópurinn
góðar stundir saman í Ásbyrgi.
Oft var glatt á hjalla og rifjaðar
upp minningar frá barnæsku og
þá brást minnið þér sjaldan.
Minningarnar streyma fram og
þær munu ylja okkur í framtíð-
inni. Ein þeirra leitar á hugann,
þegar þú ungur að árum réðir
þig á eitt af skipum Eimskipa-
félagsins. Leiðin lá til Ameríku,
löng sigling framundan.
Það var erfitt að kveðja þig á
hafnarbakkanum en gott að taka
á móti þér þegar þú komst til
baka. Nú siglir þú til annarra
stranda þar sem aðrir ástvinir
taka á móti þér.
Við sendum börnunum og ást-
vinum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að
styrkja þau. Einnig sendum við
Nönu Jampasa, elskulegri sam-
býliskonu, innilegar samúðar-
kveðjur og þakklæti fyrir um-
hyggjuna.
Vonar í brjósti borgir
byggja skal þeim, er grætur.
Syng ég í burtu sorgir
sviflétt í húmi nætur.
Söngurinn læknar sárin
svíðandi þó þau væru.
Blikar á bak við tárin
brosið í auga skæru.
Því skal minn söngur sefa
sorgir í hugans leynum,
grátandi mönnum gefa
græðslu á duldum meinum.
( Siguringi E. Hjörleifsson og Lilja S.
Kristjánsdóttir)
Kolbrún og fjölskylda.
Elsku Stebbi. Það er óskap-
lega erfitt að kveðja þig. Þú ert
svo stór partur af okkar lífi. Þú
varst frábær bróðir, mágur,
frændi og vinur. Það verður
skrítið að þú hringir ekki lengur
á afmælisdögunum okkar. Þú
mundir þá alltaf.
Það verður líka skrítið að
geta ekki hringt í þig til að fá
ráð eða leiðbeiningar. Alltaf
varstu boðinn og búinn að að-
stoða. Það hefði líka verið gam-
an að fá að hafa þig lengur hér á
Dalvík þar sem þú varst búinn
að kaupa þér fallegt hús með
Nönu þinni, kíkja þar við eða fá
þig í heimsókn, eins og þú gerð-
ir stundum, spjalla og hlæja. En
þú skildir eftir þig yndisleg börn
og við eigum eftir að njóta
góðra stunda með þeim við að
rifja upp skemmtilegar minning-
ar um þig. Þar verður þú með
okkur.
Stattu ei við leiðið mitt lengur,
leitaðu mín ekki þar.
Ég sef ekki svefninum langa,
ég sef ekki par.
Ég er stormur sem strauk þína
vanga,
ég er steinninn sem situr þú á.
Ég er draumur sem lætur þig langa,
að lifa og þrá.
Ég er sjórinn svo úfinn og æstur,
ég er alda sem fellur að strönd.
Ég er fossinn svo fagur og glæstur,
og friðarbönd.
Stattu ei við leiðið mitt lengur.
leitaðu frekar að ró.
Mundu um aldur og ævi,
ég alls ekki dó.
(Lovísa María Sigurgeirsdóttir)
Við munum alltaf sakna þín.
Þinn bróðir
Einar, Lovísa María, Egill,
Elsa Hlín, Einar Sigurgeir,
Indíana og fjölsk.
Kær vinur og samstarfsfélagi
er horfinn af sjónarsviðinu langt
um aldur fram. Við Stefán
kynntumst árið 1985 þegar við
sátum báðir námskeið hjá Sam-
bandi íslenskra rafveitna (SÍR),
hann sem fulltrúi RARIK og ég
sem fulltrúi Rafmagnsveitu
Reykjavíkur (RR). Góð vinátta
tókst strax með okkur Stefáni
og náið samstarf við hann hófst
þegar við unnum saman, ásamt
fleiri starfsmönnum fyrirtækj-
anna, að kaupum á sameiginlegu
viðskiptakerfi frá Svíþjóð. Fjöl-
skyldurnar fóru saman í sum-
arferð til Evrópu sumarið 1989
og þá var oft glatt á hjalla, bæði
hjá börnunum og hinum full-
orðnu.
Eftir að ég hætti hjá RR lágu
leiðir okkar saman á nýjan leik,
þegar Stefán tók að sér útreikn-
inga fyrir Kirkjugarðasamband
Íslands (KGSÍ), fyrst í tengslum
við gjaldalíkan 2003 og síðan við
árlega útreikninga á framlagi
ríkisins til kirkjugarða landsins.
Gott var að treysta á Stefán
þegar tölur voru annars vegar
og það var alveg sama hvenær
ég hafði samband við hann,
ávallt var hann reiðubúinn til að
vinna þau verk sem um var beð-
ið og samstarfsfólki mínu innan
KGSÍ þótti vænt um hann eins
og mér. Við Elsa sendum fjöl-
skyldu og ástvinum Stefáns
samúðarkveðjur og við þökkum
honum góða vináttu í hartnær
30 ár.
Þórsteinn Ragnarsson,
forstjóri Kirkjugarða
Reykjavíkurprófastsdæma.
Ástarstjörnu
yfir Hraundranga
skýla næturský.
Hló hún á himni,
hryggur þráir
sveinn í djúpum dali.
Veit eg, hvar von öll
og veröld mín
glædd er guðs loga.
Hlekki brýt eg hugar
og heilum mér
fleygi faðm þinn í.
Sökkvi eg mér og sé eg
í sálu þér
og lifi þínu lífi.
Andartak sérhvert, sem ann þér
guð
finn eg í heitu hjarta.
Tíndum við á fjalli,
tvö vorum saman,
blóm í hárri hlíð.
Knýtti eg kerfi
og í kjöltu þér
lagði ljúfar gjafir.
Hlóðstu mér að höfði
hringum ilmandi
bjartra blágrasa,
einn af öðrum,
og að öllu dáðist
og greipst þá aftur af.
Hlógum við á heiði,
himinn glaðnaði
fagur á fjalla brún.
Alls yndi
þótti mér ekki vera
utan voru lífi lifa.
Grétu þá í lautu
góðir blómálfar,
skilnað okkar skildu.
Dögg það við hugðum,
og dropa kalda
kysstum úr krossgrasi.
Fjær er nú fagurri
fylgd þinni
sveinn í djúpum dali.
Ástarstjarna
yfir Hraundranga
skín á bak við ský.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Elsku Stefán minn, takk fyrir
allt og allt.
Guðrún Lóa Jónsdóttir.
Ótímabært andlát Stefáns
Arngrímssonar hlýtur að vera
öllum sem hann þekktu harms-
efni. Við ólumst upp í sömu göt-
unni á Dalvík og var ekki miklu
meira en hálfrar mínútu gangur
milli æskuheimila okkar. Vegna
nokkurs aldursmunar á þeim ár-
um vorum við ekki miklir leik-
félagar. Það var ekki fyrr en
síðar á ævinni, fyrir tæpum
þremur áratugum, er við vorum
báðir búsettir á suðvesturhorni
landsins, að við kynntumst upp
á nýtt ef svo má segja. Við
störfuðum m.a. saman í mörg ár
innan Samtaka Svarfdælinga í
Reykjavík og nágrenni. Þar
vann Stefán einkar gott starf og
var í nokkur ár formaður Sam-
takanna.
Hann var röskur til verka og
skipulagður, þekkti marga og til
margra og alvanur alls konar
kynningarstarfi. Tölvukunnáttu
bjó hann yfir umfram flesta auk
þess sem hann var listrænn
ágæta vel. Svo var hann góður
íslenskumaður, vel máli farinn,
og kórónaði þar með fjölhæfn-
ina.
Ég held, að þessir eiginleikar
hafi hlotið að koma sér vel fyrir
vinnuveitendur hans. Svo má
auðvitað bæta hér við að mús-
íkalskur var hann í betra lagi
eins og hann átti kyn til. Hvað
má fleira prýða góðan dreng?
Vel á annan áratug var nokk-
urra mínútna gangur milli
vinnustaða okkar í Reykjavík og
höfðum við fyrir sið ef því varð
við komið að borða saman einu
sinni í viku í hádeginu. Oftar en
ekki ræddum við þá um málefni
tengd æskuslóðum okkar, þang-
að sem við sóttum báðir nokkuð
oft.
Stefán var innst inni fyrst og
fremst Svarfdælingur/Dalvíking-
ur og sýndi það á ýmsan hátt.
Hann gat verið gagnrýninn á
menn og málefni en undanskildi
sjálfan sig ekki í þeim efnum.
Ég tók fljótt eftir því, eftir að
við kynntumst á ný fullorðnir,
hversu hjálpsamur hann var og
örlátur á tíma sinn gagnvart
öðrum.
Undir niðri sló hlýtt hjarta.
Allra manna gat hann verið
skemmtilegastur, bæði í daglegu
lífi og á svokölluðum „góðum
stundum“.
Þá nutu sín góðar gáfur, frá-
sagnarhæfileikar og meðferð
tungumálsins, ekki síst bundins
máls. Fyrir nokkru eignaðist
hann húsnæði á Dalvík og hugs-
uðum við okkur gott til sam-
verustunda þar í framtíðinni. Ég
mun sakna hans um ókomin ár.
Öllum aðstandendum hans votta
ég samúð mína.
Atli Rafn Kristinsson.
Í dag kveðjum við samstarfs-
félaga og góðan vin, Stefán Arn-
grímsson, kynningarstjóra RA-
RIK.
Stefán starfaði hjá RARIK
samfellt í 35 ár. Hann hóf störf
hjá fyrirtækinu í ársbyrjun
1978, sem yfireftirlitsmaður við
mælaeftirlit, en var ráðinn í
starf rafveitustjóra við útibú
RARIK á Selfossi 1981. Hann
var síðan ráðinn í starf fulltrúa
á hagdeild 1984 og síðar í starf
markaðs- og sölustjóra á við-
skiptadeild RARIK. Í því starfi
sá hann um uppsetningu og
uppbyggingu gjaldskrár RARIK
og hafði umsjón með reikninga-
gerð og innheimtu, auk þess að
vinna að greiningum og skýrslu-
gerð því tengdu. Á þessum ár-
um tók hann að skipuleggja og
sjá um kynningarmál og sýn-
ingar á vegum fyrirtækisins sem
síðar varð hans aðalstarf, er
hann tók um aldamótin við
starfi kynningarstjóra RARIK
sem hann gegndi til dauðadags.
Stefán tileinkaði sér snemma
mjög góða hugbúnaðarkunnáttu
til myndrænnar framsetningar
og var sérfræðingur í töflureikn-
um og gagnaframsetningu.
Hann sá um stærstan hluta
allrar grafískrar framsetningar
hjá RARIK undanfarin ár,
hannaði merki fyrirtækisins og
flestar auglýsingar auk þess að
setja upp ársskýrslur fyrirtæk-
isins, öll helstu kynningarrit og
bæklinga.
Hann hafði alla tíð ríkan
metnað fyrir starfi sínu og lagði
mikið upp úr því að vinna að
framsetningu gagna á þann hátt
að auðskilið væri. Jafnframt var
hann gagnrýninn á texta og útlit
og lagði metnað sinn í að allt
sem frá fyrirtækinu færi væri
því til fyrirmyndar.
Hann gegndi ýmsum trúnað-
arstörfum fyrir RARIK og
stéttarfélag sitt, var fulltrúi RA-
RIK í samstarfshópi Samorku
um upplýsingamál orkufyrir-
tækja og í norrænu samstarfi
þar. Stefán tók virkan þátt í fé-
lagslífi starfsmanna, var einn af
aðalhvatamönnum stofnunar
RARIK-kórsins og hafði áhuga
og ánægju af félagsmálum alla
tíð.
Verkefni Stefáns gátu tekið
hug hans allan og þegar mikið lá
við vann hann að þeim sleitu-
laust og skipti þá ekki máli
hvort var dagur eða nótt. Jafn-
vel eftir að heilsan fór að bresta
var metnaðurinn svo mikill að
hann fékkst ekki til að breyta
þessari vinnutilhögun og oftar
en ekki naut ég góðs af, sem gat
vissulega verið ómetanlegt þeg-
ar mikið lá við.
Síðustu árin glímdi Stefán við
veikindi, sem við samstarfsfélag-
ar hans gerðum okkur ekki fylli-
lega grein fyrir hve alvarleg
voru og enn síður eftir að hann
flutti til Dalvíkur. Rétt fyrir síð-
ustu áramót, þegar ég heimsótti
hann á sjúkrahús hér í Reykja-
vík, var hann þó bjartsýnn og
sagðist hlakka til að komast sem
fyrst að tölvunni til að klára
verkefni sem hann taldi sig eiga
eftir.
Þótt augljóst væri þá að hann
var mikið veikur var það bæði
óvænt og mikið áfall þegar hann
tilkynnti mér þremur dögum
fyrir andlátið hvert stefndi,
enda áttum við Stefán mikil og
góð samskipti og unnum mjög
náið saman undanfarin ár. Við
samstarfsfélagar hans syrgjum
nú góðan félaga og vin. Fyrir
hönd okkar allra þakka ég hon-
um vináttuna og samstarfið öll
þessi ár og votta fjölskyldu hans
innilegustu samúð. Blessuð sé
minning Stefáns Arngrímssonar.
Tryggvi Þór Haraldsson.
✝ Árni Jónssonfæddist á Sáms-
stöðum í Fljótshlíð
15. janúar 1932.
Hann lést á heimili
sínu, Hlíðarendakoti
í Fljótshlíð, 16. jan-
úar 2014.
Foreldrar Árna
voru Jón Árnason, f.
16. júní 1899, d. 28.
júní 1996, og Guð-
rún Árnadóttir, f. 5.
ágúst 1909, d. 10. nóvember
1969. Systur Árna eru Þórunn
Jónsdóttir, f. 1935, og Guðríður
Árný Jónsdóttir, f. 1936.
Árni giftist Guðrúnu Stefáns-
dóttur 21. júní 1986. Börn þeirra
eru: Gerður Guðrún, f. 1986, Jón
Örn, f. 1988, og Ás-
dís Hulda, f. 1990.
Árni ólst upp í
foreldrahúsum á
Sámsstöðum í
Fljótshlíð. Eftir bú-
fræðinám á Hvann-
eyri 1955 tók hann
við búi í Hlíðar-
endakoti 1957 af
ömmu sinni, Guð-
ríði Jónsdóttur.
Hann bjó þar síðan,
að undanskildum þeim fimm ár-
um 1983-1988 sem hann var bú-
stjóri tilraunabúsins á Hesti í
Borgarfirði.
Jarðarförin fer fram frá
Breiðabólstaðarkirkju í dag, 7.
febrúar 2014, kl. 11.
Það var í maí árið 1972. Hann
stóð niðri í steyptri baðþró og
horfði upp til mín meðan hann gaf
ellefu heimalningum mjólk úr
mörgum pelum. Ég var níu ára
gamall. Árni hafði heiðarleg augu,
beitt nef og kímið bros. „Vertu vel-
kominn“ voru hans fyrstu orð.
Þetta síðdegi varð upphafið að
okkar kynnum. Ég hafði neitað að
fara á Selfoss þegar foreldrar mín-
ir fluttu á mölina og pabbi kom
mér því fyrir „í sveit“ hjá vini sín-
um, Árna í Hlíðarendakoti. Frá
þessum degi varð hann fóstri minn
og ól mig líklega meira upp en for-
eldrar mínir. Það uppeldi fólst af
hans hálfu í heiðarleika, vinnusemi
og glaðværð, ásamt þeirri gleði að
geta tekist á við verkefni og úr-
lausnarefni með jákvæðni þess
sem vill ná árangri.
Við bjuggum saman sumrin
mörg, jól, páska og helgar. Við
borðuðum þegar við vorum svang-
ir, þvoðum okkur þegar við voru
skítugir og sváfum þegar við vor-
um syfjaðir. Þannig liðu dagar,
mánuðir og ár í Hlíðarendakoti.
Dagurinn var nótt og nóttin dagur,
enda Innhlíðin eitt samfellt ævin-
týri.
Hvergi er neitt fegurra en jan-
úarnótt undir fullu tungli í stillu
þegar það stirnir á hjarnið inn við
Drífanda undir dansi norðurljós-
anna, nema kannski sjálf vornóttin
inn á milli áa þegar mófuglarnir
þagna upp úr lágnættinu og tíminn
stendur kyrr þar til einhver ærin
ber og nýtt líf verður til.
Héðan vildi Gunnar ekki hverfa
og héðan förum við Árni ekki.
Dauðinn skiptir þar engu. Við er-
um og verðum Fljótshlíðingar.
Það ríkti ávallt gleði í kotinu.
Þangað komu karlar víða að úr
sveitinni, reyktu London Docks-
vindla í eldhúsinu og drukku á
stundum koníjakk. Þar var mikið
rætt og deilt um stjórnmál og við
mennirnir hlustuðum á Sigurð Sig-
urðarson lýsa fótboltalandsleikj-
um í útvarpinu. Flestir vorum við
framsóknarmenn og allir sam-
vinnumenn. Ég drakk kaffi með
sykri og mjólk og dýfði í kleinu. Ég
var 10 eða 12 ára gamall. Karlarnir
sögðu að ég væri kjaftfor. Árni
fóstri glotti og þótti líklega uppeld-
ið vera að skila sér. Ólafur Jóhann-
esson var forsætisráðherra.
Þessi ár urðu mér gott vega-
nesti. Við vorum lengst af tveir í
kotinu. Síðar, eftir að ég varð full-
orðinn og fór út í lífið, varð Árni
þeirrar gæfu aðnjótandi að kynn-
ast Guðrúnu Stefánsdóttur og
eignast fjölskyldu og þrjú börn.
Þá upplifðu þau Jón Örn, Gerð-
ur Guðrún og Ásdís Hulda það
uppeldi sem ég hef hér með mínum
fátæklegu orðum reynt að þakka
fyrir. Árni var einstakur maður.
Slíkir menn deyja ekki, þeir lifa.
Takk fyrir mig.
Runólfur Ágústsson.
Árni Jónsson var fæddur og
uppalinn á Vestur-Sámsstöðum í
Fljótshlíð og vorum við leikfélagar
á bernsku- og unglingsárum, enda
skammt á milli heimila okkar þar í
Úthlíðinni.
Í þá daga var barnahópur nær á
hverjum bæ í Staðarhverfinu og
oft unað við útileiki í glöðum hópi,
jafnt um blómguð tún á björtum
sumardögum sem um ísilagðar
tjarnir í tunglskini á vetrarkvöld-
um.
Svo var gengið í skólann annan
hvern dag um vetrartímann, nær
klukkustundar gang hvora leið.
Jafnframt var farið að taka þátt í
daglegum búsönnum, jafnt sumar
sem vetur, með vaxandi kröftum,
aldri og þroska.
Árni vann búi foreldra sinna
þar til að loknum námsárum, en
tók síðar að sér forstöðu fyrir búi
ömmu sinnar, Guðríðar Jónsdótt-
ur ekkju í Hlíðarendakoti. Þar var
hann kominn á rétta hillu, eins og
sagt er, enda búmennskan í blóð
borin.
Áhugi hans og árangur í fjár-
rækt og fjárbúskap vakti athygli
og varð til þess að Halldór Páls-
son, ráðunautur og búnaðarmála-
stjóri, réð hann til að veita for-
stöðu Tilraunabúinu í fjárrækt á
Hesti í Borgarfirði. Gegndi Árni
þeirri stöðu af trúmennsku og
samviskusemi svo orð fór af, enda
var hann mjög athugull, nákvæm-
ur og hreinskiptinn í hverju því
sem honum var á hendur falið.
Vera hans við bústjórnina á
Hesti varð honum einnig mikið
gæfuspor, en leiðir þeirra Guð-
rúnar Stefánsdóttur, eiginkonu
hans, lágu þar saman – og síðan
austur á heimaslóðir Árna. Þau
fluttu að Hlíðarendakoti, byggðu
þar upp allan húsakost af miklum
myndarskap og bjuggu þar síðan
stóru og gagnsömu fjárbúi.
Þau eignuðust og komu upp
þremur mannvænlegum börnum
sem bera uppruna sínum og upp-
vexti fagurt vitni. Mætti segja að
þar endurtæki sig það sem skáld-
ið Þorsteinn Erlingsson orti um
bernsku sína í Hlíðarendakoti:
„Fyrr var oft í koti kátt …“
o.s.frv. Engum duldist hversu
stoltur og þakklátur Árni var fyr-
ir þá heimilishamingju sem hon-
um í þessu hlotnaðist, eftir að
hann kom aftur heim að Hlíðar-
endakoti.
Árni átti við erfið veikindi að
stríða síðustu árin, en þrátt fyrir
þá baráttu var engin æðruorð að
heyra, heldur glaðsinni og glimt í
augum við upprifjun orða og at-
vika frá liðinni tíð.
Minningin yljar um samveru
og samskipti við heiðursmanninn
Árna í Hlíðarendakoti allt frá
æskudögum, hvort heldur var í
bernskuleikjum, félagsmálum eða
fjallferðum.Vel var tekið á móti
okkur Úthlíðingum þegar rekið
var til fjalls á vorin og áð í gerðinu
við fjárhúsin hans Árna frammi á
Aurum.
Og gott var að treysta á sam-
fylgd hans í eftirleitum inn um af-
rétti, þegar höggva þurfti spor í
harðfenni í brekkum og giljum
eða halda áttum í hríðarbyljum.
Söknuður býr í huga og jafn-
framt þakklæti fyrir vináttu og
velgjörðir við mig og fjölskyldu
mína. Megi eiginkonu hans, börn-
um og ástvinum öllum veitast
huggun og styrkur.
Guð blessi minningu góðs
drengs og veri með honum og öllu
því sem honum var kært.
Sváfnir Sveinbjarnarson.
Árni Jónsson