Morgunblaðið - 20.02.2014, Side 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2014
✝ Einar SveinnErlingsson
fæddist á Hauka-
landi í Reykjavík 3.
mars 1926. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
12. febrúar 2014.
Foreldrar hans
voru Erlingur Fil-
ippusson, grasa-
læknir og silf-
ursmiður, og
Kristín Jónsdóttir húsmóðir. Afi
hans og amma voru Þórunn
Gísladóttir, ljósmóðir og grasa-
læknir, og Filippus Stefánsson
silfursmiður. Einar Sveinn ólst
upp í stórum systkinahópi á
Grettisgötu 38 b. Hann missti
móður 8 ára gamall og fór
snemma til sjós, aðeins 14 ára
Með Jónínu Pálsdóttur eign-
aðist Einar Sveinn Arnþór Sæv-
ar, f. 26. desember 1946. Einar
Sveinn kvæntist Hrefnu Dóru
Tryggvadóttur, f. 7. júlí 1925 í
Reykjavík, d. 2. júní 2002. For-
eldrar hennar voru Tryggvi G.
Gunnarsson vörubifreiðarstjóri
og kona hans Guðrún Pálína
Guðmundsdóttir. Einar Sveinn
og Hrefna Dóra eignuðust 6
börn en þau eru Sveinbjörn
Reynir, f. 3. febrúar 1953, gift-
ur, og á hann 2 börn, Kristjana,
f. 26. mars 1954, gift, og á hún
tvær dætur og 3 barnabörn,
Erla Guðrún, f. 12. júlí 1955,
gift, og á hún 3 börn og 5
barnabörn, Lilja Kristín, f. 26.
september 1958, gift, og á hún
2 börn, Birgir Óli, f. 22. janúar
1962, giftur, og á hann 2 börn,
Dagný, f. 30. maí 1966, gift, og
á hún 3 syni og eitt barnabarn.
Útför Einars Sveins fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 20.
febrúar 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
Meira: mbl.is/minningar
gamall. Á sínum
sjómannsferli sigldi
hann um víða og
meðal annars á
tímum seinni
heimsstyrjald-
arinnar. Árið 1953
lauk hann vél-
stjóranámi og
starfaði eftir það
sem vélstjóri, að-
allega í millilanda-
siglingum. Síðar
þegar í land kom starfaði hann
við akstur á eigin bíl hjá vöru-
bifreiðastöðinni Þrótti. Einar
Sveinn eignaðist 2 börn með
Sigríði Þóru Konráðsdóttur,
þau Erling, f. 28. maí 1945, en
hann á 3 börn og 5 barnabörn
og Guðrúnu, f. 5. mars 1947, en
hún á 3 syni og 5 barnabörn.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Með þessum orðum langar
mig að kveðja pabba minn Ein-
ar Svein Erlingsson
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Hvíl þú í friði. Guð blessi
minningu þína.
Þín dóttir
Erla og fjölskylda.
„Halló.“ Þetta orð hljómaði
kunnuglega, hinn knái tengda-
faðir minn og vinur var kominn
í heimsókn.
Það var alltaf gaman að
spjalla við Einar, enda mað-
urinn skemmtilegur og vel með
á nótunum um líðandi stund,
ekki síst að hlusta á hann segja
frá sjómennsku sinni í stríðinu
og hinum fjölbreyttu störfum
sem hann fékkst við um ævina
og upplifun hans af þeim. Í
mannfagnaði naut hann sín allt-
af vel enda viðræðugóður og
spaugsamur.
Skákin var honum kær alla
tíð, enda góður skákmaður.
Tefldu þeir mikið bræðurnir,
Þorsteinn og Einar. Alltaf var
Einar til í skák við hvern sem
var. Notaði hann einnig skák-
forrit til að tefla við, eða ein-
hverja á netinu ef ekki vildi
betur til. Hann sem sagt var
með fartölvu sem hann notaði
fram til dauðadags.
Einar var ekki að velta hlut-
unum of mikið fyrir sér eða að
fá álit annarra ef hann fékk
hugmynd að einhverjum fram-
kvæmdum, eins og ferðalögum,
búferlaflutningum, grasalækn-
ingum, bátaútgerð og mörgu
öðru.
Þá var slagur látinn standa.
Stundum gengu hlutirnir upp,
stundum ekki. En Einar var
alltaf brattur, þá var bara að
taka næsta slag.
Við hjónin bjuggum á Höfn
1993-1998 og kom Einar nokkr-
um sinnum í heimsókn. Ein af
þeim var í tilefni af fermingu
dóttur okkar Þórhildar. Það
var kalt í veðri daginn fyrir
ferminguna þegar Einar lagði í
hann keyrandi frá Reykjavík á
litlum Suzuki jeppa með Ninnu
vinkonu sinni. Við biðum eftir
þeim, áhyggjufull vegna veðurs
en það var hraglandi og slydda.
Loksins sjáum við Súkkuna
læðast inn götuna, en eitthvað
var ekki í lagi.
Það vantaði nefnilega fram-
rúðuna í jeppann, en hún
brotnaði á leiðinni, og þau
skötuhjú höfðu vafið um sig
teppum og haldið ferðinni
áfram með vindinn og slydduna
í fangið, Einar undir stýri og
snjór í skeggi hans, en bæði
skellihlæjandi. Urðu fagnaðar-
fundir við komuna og skemmti-
leg umræða spannst um ferðina
það kvöldið. Þarna var Einar á
ferð.
Eitt sumarið hjólaði Einar
austur á Höfn til Erlu dóttur
sinnar þar, þá nýbúinn að ná
sér eftir veikindi. Hann komst
austur, en ferðin var erfið enda
austan vindur og rigning nær
alla leiðina. Það var erfitt að
fylgjast með hvernig honum
gekk, eða hvar hann var stadd-
ur hverju sinni.
Þá var hringt í vegasjoppur
á leiðinni og spurst fyrir um
hvort sést hefði til fullorðins
manns á reiðhjóli. Í Vík var
okkur tjáð að sést hefði til
manns sem bar saman við okk-
ar lýsingu á fleygiferð niður
Víkurskarðið. Vissum við þann-
ig nokkurn veginn hvernig
ferðin gekk.
Grasalækningar voru Einari
í blóð bornar og hjálpaði hann
mörgum um bata af ýmsum
kvillum. Eins og vegna nýrna-
og gallsteina, einnig allskonar
húðvandamála. Á tímabili voru
„græðikrem Einars“ seld í apó-
tekum.
Lystagyðjan snart Einar,
hann var drátthagur og mynd-
list átti hug hans. Einnig var
hann vel stökufær. Bækur voru
alltaf á náttborði hans.
En nú er þessi góði maður,
vinur minn og tengdafaðir far-
inn og mun ég sárt sakna hans.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Jóhannes K. Sólmundsson.
Elsku Einar afi.
Það er sárt að hugsa til þess
að eiga ekki aftur eftir að hitta
þig. Það eru svo margar góðar
minningar sem við eigum um
þig, elsku afi.
Ein af þeim er heimsóknin til
Kaupmannahafnar, við erum
ánægð með hafa átt þann tíma
með þér. Ávallt var gott að
hitta þig og spjalla saman. Það
var notalegt að sitja með þér
við eldhúsborðið hjá mömmu og
pabba þar sem þú gluggaðir í
blöðin. Við eigum eftir að sakna
þín mikið. Takk fyrir allt, elsku
afi okkar. Minningar um þig
munum við varðveita með okk-
ur.
Þínar,
Hrefna Dóra
og Þórhildur.
Einar Sveinn
Erlingsson
✝ Soffía Val-gerður Ein-
arsdóttir fæddist í
Reykjavík 13. apríl
1934. Hún andaðist
á Hjúkrunarheim-
ilinu Eir, Graf-
arvogi, aðfararnótt
9. febrúar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Þóra Árnadóttir,
verslunarkona , f.
1.9. 1914, d. 24.8. 2000 og Ein-
ar Guðmundsson leigubílstjóri,
f. 5.11. 1902, d. 2.6. 1984. Syst-
ir Soffíu er Anna Ragnheiður,
f. 6.11. 1935 og uppeldisbróðir
er Guðmundur Arnar Gunn-
8.9 1987 og eignuðust þau tvær
dætur, gift Jóni Helgasyni vél-
fræðingi, f. 23.2. 1959, eiga þau
tvo syni og eru barnabörnin
orðin þrjú; Ása, auglýsinga-
fulltrúi, f. 18.4. 1959.
Soffía lauk barnaskólaprófi
frá Landakotsskóla og síðan
gagnfræðaprófi frá Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar. Áður
en Soffía giftist starfaði hún
hjá Vinnufatagerðinni. Hún var
síðan heimavinnandi í u.þ.b. 10
ár, en vann síðan við skrif-
stofustörf hjá ýmsum fyrir-
tækjum. Lengst af starfsævinni
vann hún þó hjá Húsnæð-
isstofnun, síðar Íbúðalánasjóði,
eða fram til ársins 1997, en
hætti þá störfum vegna veik-
inda sem skertu starfsgetu
hennar.
Útför Soffíu fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
20. febrúar 2014 og hefst at-
höfnin klukkan 11.
arsson, f. 29.9.
1935. Soffía giftist
1953 Magnúsi Ingi-
marssyni, prentara
og hljómlist-
armanni, f. 1.5.
1933, d. 21.3. 2000.
Þau skildu 1962.
Börn þeirra eru:
Einar Ingi sálfræð-
ingur, f. 6.10.
1953, kvæntur Sig-
rúnu Guðmunds-
dóttur sagnfræðingi, f. 3.8.
1955 og eiga þau fjóra syni og
tvö barnabörn; Gunnar, hann á
fjögur börn; Sigrún Greta bók-
ari, f. 19.5. 1957, giftist Reyni
Kristinssyni, f. 30.7. 1955, d.
Í dag kveð ég kæra vinkonu,
hana Soffíu Valgerði, sem kölluð
var Dæja á mínu heimili. Okkar
kynni spanna nokkra áratugi, en
Dæja var gift Magnúsi Ingimars-
syni, sem síðar varð eiginmaður
minn. Með tímanum mynduðust
vináttutengsl okkar í millum,
þökk sé börnunum „okkar“ eins
og við köllum öll börnin okkar,
hvort sem þau eru hennar eða
mín. Í gegnum árin höfum við
Dæja og okkar fjölskyldur átt
margar góðar stundir saman og
hún var ómissandi í öllum sam-
komum stórfjölskyldunnar. Eftir
lát Magnúsar áttum við oft, fyrir
utan fjölskyldusamkomur, okkar
prívatstundir saman og þær met
ég mikils.
Lífið hennar Dæju var ekki
alltaf dans á rósum. Hún veiktist
alvarlega fyrir mörgum árum og
var hreinlega ekki hugað líf. En
með dugnaði og þrautseigju náði
hún sér upp og það var krafta-
verki líkast hvernig henni tókst
það. Þegar Magnús lá sína bana-
legu var hún mér við hlið og það
hafði mikið að segja fyrir okkur
öll.
Það sem ég dáðist ætíð að í fari
Dæju var kunnátta hennar í ís-
lenskum bókmenntum. Vitnaði
oft í Íslendingasögur og Laxness
og var yfir höfuð mjög víðlesin.
Það var líka gaman að ræða við
hana um gamla tíma í Reykjavík
og víðar. Dæja var vinnuþjarkur
og slakaði aldrei á meðan kraftar
entust.
Í heimsóknum mínum til henn-
ar undanfarnar vikur kvaddi hún
mig aldrei án þess að biðja fyrir
kveðju til barna minna sem hún
fylgdist alltaf með af einlægum
áhuga. Annars voru þetta og eru
„okkar börn“ eins og hún sagði
alltaf.
Ég verð að minnast á tryggð
hennar við fyrrverandi tengda-
fjölskyldu, fjölskyldu Magnúsar.
Sú tryggð var einstök og vel met-
in af þeim öllum. Hún var alltaf
Dæja þeirra. Einnig var móðir
Dæju, Sigríður, einstök mann-
eskja sem var elskuð af sínu fólki
og ég var svo heppin að eignast
vináttu þeirrar góðu konu.
Ég og börnin mín þökkum
Dæju einlæga vináttu og tryggð
og persónulega þakka ég vinkonu
minni allar góðu stundirnar okk-
ar saman. Ég á eftir að sakna
þeirra stunda.
Vertu kært kvödd, elsku Dæja
mín, og guð gefi þér góða ferð og
góða heimkomu.
Ingibjörg (Inga).
Í dag kveðjum við góða konu.
Ég kynntist Dæju, eins og ég
kallaði hana, fyrir 44 árum þegar
við bjuggum í sama stigagangi á
Hjaltabakka 30. Ég var 10 ára og
við Ása, yngsta barn Dæju, urð-
um góðar vinkonur. Ég var tíður
gestur á heimili Dæju. Alltaf var
mér boðið í fjölskylduboðin og oft
í sunnudagssteikina. Ég hef alla
tíð verið eins og ein af fjölskyld-
unni og hefur mér þótt vænt um
það.
Ég á svo margar góðar og
skemmtilegar minningar um
Dæju, hún var alltaf glaðleg og
hláturmild og við urðum góðar
vinkonur, þrátt fyrir mikinn ald-
ursmun. Ég, Ása og Dæja vorum
saman í Öldungadeild Mennta-
skólans við Hamrahlíð og gerðum
oft verkefni og ritgerðir saman.
Báðar höfðum við áhuga á and-
legum málum og vorum saman á
námskeiði hjá Erlu Stefánsdótt-
ur miðli. Þegar ég gifti mig, var
það hún sem kom með hrísgrjón
og dreifði yfir okkur nýgiftu
hjónin. Dæja var látin reyna
marga erfiðleika í lífinu, en aldrei
bugaðist hún og alltaf var stutt í
hláturinn.
Nú í haust kom hún norður til
Dalvíkur með dætrum sínum,
Ásu og Sissí. Þar tók ég á móti
þeim og áttum við góðar stundir.
Þá sá ég að það var farið að draga
af henni. Ég er svo þakklát að
hafa fengið að kynnast Dæju, ég
mun minnast hennar alla tíð með
þakklæti og gleði og mun aldrei
gleyma hlátrinum hennar. Dæja
var ein besta manneskja sem ég
hef kynnst um ævina og ég veit
að himnafaðirinn mun taka vel á
móti henni. Ég bið Guð að vernda
hana og gefa fjölskyldu hennar
styrk í sorginni.
Þegar maður hefir tæmt sig af öllu
mun
friðurinn mikli koma yfir mann. Allir
hlutir
koma fram í tilvistina, og menn sjá þá
hverfa aftur. Eftir blóma ævinnar fer
hvaðeina aftur til upphafsins. Að hverfa
aftur til upphafsins er friðurinn; það
er að
hafa náð takmarki tilvistar sinnar.
(Lao-Tse)
Karítas Skarphéðinsdóttir
Neff (Katý).
Hún Soffía systir mín elskuleg
er látin. Ég veit að hún er komin
á betra tilverustig og á eftir að
líða betur. Hún var svo óheppin
þegar hún var eins og hálfs árs að
fá lömunarveiki og skekktist of-
urlítið í andliti. Það voru allir
löngu hættir að sjá nema hún
sjálf, en þetta plagaði hana mjög,
alltaf. Henni gekk sérlega vel í
skóla alla tíð og synd að hún
skyldi ekki halda áfram í skóla,
en á þeim tíma var ekki lögð mikil
áhersla á það, eldra fólkinu
fannst meira virði að fá vinnu.
Hún gifti sig ung og átti fjögur
börn á fáum árum. Lífið var
henni erfitt í mörg ár en hún átti
góða vini og nágranna sem
reyndust henni og börnunum
mjög vel. Eftir að hún skildi við
manninn keypti hún sér bíl og
lærði að keyra, þá breyttist
margt til hins betra. Hún fór að
vinna úti og var mjög vel liðin þar
sem hún vann. Lengst vann hún
hjá Húsnæðisstofnun sem ráð-
gjafi. Síðan keypti hún sér íbúð,
sem hún átti enn þegar hún fór á
sjúkrahús í desember sl. Það var
mikil gleðistund fyrir fjölskyld-
una þegar þau fluttu inn í þessa
stóru, góðu, nýju íbúð.
En aftur varð hún fyrir áfalli
1996 þegar hún fékk heilablóðfall
og enginn hélt að hún mundi lifa
það af. Hún lamaðist öðrum meg-
in og þurfti að læra að tala upp á
nýtt. Með miklum viljastyrk og
krafti og auðvitað með hjálp
lækna og sjúkraþjálfara á Grens-
ásdeildinni var hún farin að keyra
aftur eftir sex mánuði, farin að
tala þó hún myndi ekki öll orð, en
það kom allt. Hún fór líka að
vinna þó það hafi kannski verið
einum of mikið eftir öll þessi veik-
indi. Hún var ótrúleg, viljinn og
krafturinn var ódrepandi, það
hefði enginn trúað þessu fyrir-
fram.
Eftir að hún hætti í vinnunni
fór hún að bera út Moggann í
nokkur ár, bara til að hreyfa sig
og vera úti. Mogginn veitti henni
viðurkenningu fyrir frábær störf,
hún var snemma á ferð á morgn-
ana og skilaði sinni vinnu fljótt og
vel.
Rósin í hnappagatinu voru þó
börnin hennar og fjölskyldur
þeirra. Börnin hennar öll mennt-
uðu sig og þeim gengur vel í líf-
inu. Afkomendur hennar eru i
dag um 20.
Við Þórir sendum börnum
hennar, tengdabörnum og öllum
afkomendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Anna systir.
Yndisleg kímnigáfa og nær-
vera einkenndi ávallt hana ömmu
Soffíu sem nú er farin frá okkur.
Hún amma var alveg einstök
manneskja. Alla tíð var hún afar
sjálfstæð og gleymdi hún því ekki
þó að komið væri að leiðarlokum.
Hjartahlýju, húmor og gjafmildi
hennar munum við aldrei gleyma.
Guð geymi þig, elsku amma
Soffía.
Leiddu mig í himin þinn
hjartkæri elsku Jesús minn.
Láttu mig engla ljóssins sjá
er líf mitt hverfur jörðu frá.
(Rósa B. Blöndals.)
Margrét, Ásthildur Þóra,
Helgi Reynir og Kristján
Pétur.
Soffía Valgerður
Einarsdóttir
Hann Sverrir
var félagi í Skóg-
ræktarfélagi Akra-
ness til margra ára.
Ég kynntist honum
vel eftir að við fórum að vinna
saman í skógræktinni. Hann var
alltaf áhgugasamur um gróður-
setningu og fleira sem að skóg-
rækt sneri. Við unnum talsvert
saman og alltaf var gaman að
vinna með honum. Hann var
Sverrir Hinrik
Jónsson
✝ Sverrir HinrikJónsson fædd-
ist 12. júlí 1933.
Hann lést 2. febr-
úar 2014. Útför
Sverris fór fram 11.
febrúar 2014.
léttur í skapi og
duglegur. Lagði oft
hart að sér þótt
hann fyndi eitthvað
til.
Þurfti stundum
að stoppa og hvíla
sig. Nógur var
áhuginn þótt orkan
væri stundum tak-
mörkuð síðustu ár-
in. Hann var líka
með einkaskógrækt
með sinni fjölskyldu uppi í
Svínadal. Talaði hann oft um
hvað hann væri að gera þar.
Hann lagði mikið upp úr að gera
vel við plönturnar í upphafi, þá
voru þær fljótari að ná sér á
strik.
Við hjónin fórum nokkrar
ferðir með þeim Sverri og
Gunnu Möggu út á land á aðal-
fundi skógræktarfélags Íslands,
sem haldnir eru hjá ýmsum fé-
lögum um allt land. Það voru
alltaf skemmtilegar ferðir og
gaman að vera með þeim. Einn-
ig fórum við með þeim eftir-
minnilega ferð til Rússlands
sem skipulögð var af Skógrækt-
arfélagi Íslands. Þá fórum við
m.a. til Arkangelsk. Þar sáum
við mörg hús sem þörfnuðust
málningar.
Sverri varð þá að orði að
þarna væru næg verkefni fyrir
málara. Hann er nefnilega mál-
ari og hefur málað mörg húsin
gegnum tíðina. Er sagður vand-
aður málari og smekklegur. Við
munum sakna hans í skógrækt-
inni og sem góðs vinar. Við vott-
um konu hans og fjölskyldu
innilega samúð vegna fráfalls
hans.
Bjarni O.V. Þóroddsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf grein-
in að hafa borist á hádegi tveim-
ur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skila-
frests.
Minningargreinar