Morgunblaðið - 07.03.2014, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. MARS 2014
áfram hjá móðurömmu sinni
þar. Ég var 15 ára er hún
kynntist bróður mínum, Árna
Grétari, og höfum við átt sam-
leið síðan. Sigga hafði fengið
vinnu á sjúkrahúsinu á Akra-
nesi og bjó þar hjá móður sinni
og stjúpa. Hún hafði haft áhuga
á að læra hjúkrun. Ekkert varð
úr náminu, þarna kynntist hún
lífsförunaut sínum. Ég man
fagran morgun um helgi 1957.
Við fengum að sigla með ferj-
unni, sem hafði það hlutverk að
sækja möl fyrir hafnargerð á
Akranesi, inn að Hrafnabjörg-
um. Við sigldum inn Hvalfjörð-
inn í glampandi sól og logni.
Fjörðurinn skartaði sínu feg-
ursta. Við vorum svo sóttar að
Hrafnabjörgum og keyrðar út á
Akranes. Árni Grétar hafði
fengið sumarvinnu við þetta.
Þau giftu sig 9. júní 1957 og fóru
að búa í Reykjavík. Árni fór að
lesa lögfræði í háskólanum og
Sigga að vinna á saumastofu.
Þegar Árni fékk vinnu með
náminu við blaðið Hamar í
Hafnarfirði fluttu þau þangað
og bjuggu þar alla tíð síðan.
Sigga sinnti fyrst og fremst
heimilinu, börnum þeirra þrem-
ur og síðan barnabörnum. Hún
var alltaf til taks fyrir þau.
Heimilið varð hennar vettvang-
ur. Hún tók á móti fjölskyldu og
vinum og vinum barna sinna og
ófáar ferðir fór hún að keyra og
sækja börn og barnabörn ef á
þurfti að halda. Árni kom ekki
alltaf heim í mat á réttum tíma
og oft drógust fundahöld hjá
honum, svo að maturinn þurfti
að bíða. Hún var natin og hug-
ulsöm við eldra fólk í fjölskyld-
unni, foreldra sína, ömmu,
tengdaforeldra og móðursyst-
ur. Alltaf var tekið vel á móti
öllum, sem komu á Kletta-
hraunið. Hún ferðaðist með
Árna og fjölskyldunni innan-
lands og utan og oft var farið í
berjaferðir á Snæfellsnes.
Sigga var vönduð kona, sem
hafði góða nærveru. Hún er nú
laus úr viðjum sinna veikinda eft-
ir öll þessi ár. Við fjölskyldan
söknum góðrar konu og sendum
fjölskyldu hennar allri innilegar
samúðarkveðjur.
Hún hvíli í friði.
Anna Finnsdóttir.
Sigríður móðir vina okkar,
þeirra Lollu, Finns og Ingibjarg-
ar, var fögur kona og yfir fasi
hennar og framkomu bjó mikill
þokki. Fyrst og fremst var hún
þó yndisleg eiginkona Árna Grét-
ars Finnssonar og móðir
barnanna þeirra þriggja. Við
systur urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að vera heimilisvinir á
Klettahrauninu í mörg ár, á þeim
tíma sem mótar einstaklinga
mest eða unglingsárunum. Sigga,
kletturinn á Klettahrauninu,
bauð okkur ávallt velkomnar á
fallegt heimili þeirra hjóna, þar
sem við vorum aufúsugestir.
Sigga hafði þann einstaka hæfi-
leika að láta okkur krakkana
ræða um líf okkar og tilveru,
skólann og skemmtanalífið,
þannig að við þroskuðumst við
umræðuna. Eða það töldum við
þótt við héldum okkur líka hafa
höndlað heiminn eins og gjarnt
er á þessum aldri. Hún var einn
besti hlustandi sem við höfum
kynnst. Með sinni fallegu nær-
veru og næma skilningi varð
Sigga okkur fyrirmynd og hefur
verið ætíð síðan. Siggu og sam-
ræðnanna við hana höfum við
saknað lengi að geta ekki átt, en
hún hvarf inn í heim sinn fyrir
allt of löngu. Á síðustu árum hef-
ur verið einstakt að fylgjast með
þeim systkinum og þeirra fjöl-
skyldum hversu vel þau hafa
annast hana og gætt þennan
tíma. Við vitum einnig að fyrir
systkinin hefur verið ómetanlegt
hversu mikla alúð starfsfólk Sól-
vangs hefur sýnt í störfum sínum
og skapað Siggu gott heimili hin
síðustu ár. Okkur þykir sárt að
Siggu skyldi ekki auðnast að
fylgjast með yndislegum börnum
sínum og ekki síður barnabörn-
um, sem öll hafa þroskast fallega
og eru um margt lík Siggu. Það
er okkur ölum huggun harmi
gegn að nú á hún endurfund við
Árna Grétar, stóru ástina í lífi
hennar. Megi almáttugur Guð
veita fjölskyldunni styrk í sorg-
inni og hið eilífa ljós lýsa ein-
stakri og góðri konu.
Karitas og Þorgerður.
Vinur okkar Svönu minnar,
Sigríður Oliversdóttir, andaðist
26. febrúar sl. á Sólvangi.
Sigga, eins og hún var alltaf
kölluð, var einstök kona, vel
gefin, hógvær og alger reglu-
kona. Hún var eiginkona Árna
Grétars Finnssonar sem andað-
ist á Sólvangi 11. október 2009.
Þau hjón voru okkar bestu vinir
áratugum saman. Börnin þeirra
Lovísa, Finnur og Ingibjörg og
dóttir okkar Katrín voru nánast
eins og ein fjölskylda. Við ferð-
uðumst saman og áttum margar
stundir saman og deildum sam-
an sorg og gleði. Sigga var kona
friðar og sátta, hún var fróð um
fortíð og nútíð. Ótal sinnum lit-
um við til þeirra hjóna og rædd-
um um daginn og veginn. Sigga
átti alltaf kaffi á könnunni og
tók vel á móti öllum sem litu
inn.
Heiðurskona er nú farin til
austursins eilífa, þar sem hún
hittir Árna sinn. Hægt væri að
rita heila bók um vináttusam-
band okkar Svönu við Siggu,
Árna og þeirra fjölskyldu fyrr
og síðar.
Við höfðum öll gaman af tón-
list og ljóðum og list almennt.
Margar fórum við veiðiferðirnar
og ferðir um okkar fagra land
sem almættið hefur trúað okkar
fámennu þjóð til að varðveita
alla tíð. Við Árni áttum lengi
saman góðar stundir í pólitík
sem getur verið skemmtileg og
líka leiðinleg. Sigga og Svana
mín leiddu hjá sér pólitískt þras.
Sigga og Árni voru fjölskyldu-
fólk, ættrækið og umfram allt
vinir vina sinna.
Þegar þau bæði voru orðin al-
varlega veik og lágu á Sólvangi
bað Árni starfsfólk oft um að
aka henni Siggu sinni til sín að
rúminu hans. Þar hélt hann í
hönd hennar og lét sig eflaust
dreyma góðar stundir. Nú eru
þau bæði í faðmi almættisins.
Í ljóðunum hans Árna er hann
sjálfur rómantískur, raunsær og
miðlandi af reynslu sinni.
Við Svana mín og okkar fjöl-
skylda vottum afkomendum
þeirra Siggu og Árna innilega
samúð. Hinn hæsti höfuðsmiður
varði ætíð þeirra veg.
Sveinn og Svanhildur.
Kær tengdamóðir mín
kvaddi síðastliðinn miðvikudag
á Sólvangi hér í Hafnarfirði.
Sigríður Oliversdóttir var af-
skaplega fríð og myndarleg
kona. Hún var að vísu miklu
meira því hún var algjör dugn-
aðarforkur, hún eiginlega sá um
flest sem að heimilinu á Kletta-
hrauni 8 kom. Ekki bara að elda
frábæran mat og hafa allt í röð
og reglu, heldur sá hún einnig
um garðinn, sló blettinn, skipti
um dekk, þreif bílinn, skipti um
perur, auk þess sem hún sótti
barnabörnin í skóla og ók þeim
hingað og þangað á æfingar svo
fátt eitt sé nefnt sem hún tók sér
fyrir hendur.
Við Lovísa byrjuðum okkar
búskap í kjallaranum á Kletta-
hrauninu og þar sem ég hafði nú
búið einn fram að því var þetta
eins og að flytja á fimm stjörnu
hótel. Var lengi að jafna mig eft-
ir að hafa flutt þaðan út og var-
aði þau Finn og Ingibjörgu,
systkini konu minnar, eindregið
við því að flytja að heiman, þetta
væri nokkuð sem þau ættu að
halda í sem lengst.
Þau Árni Grétar og Sigríður
voru mjög gestrisin og góð heim
að sækja og tengdust foreldrar
mínir þeim strax nánum vina-
böndum. Þau áttu fallegt og ást-
ríkt samband, ferðuðust um
landið í útilegum og veiðiferðum
með börnum sínum og vinum,
auk þess að ferðast töluvert er-
lendis.
Að vera með tengdaforeldrum
mínum var áreynslulaust, það
voru aldrei nein vandamál, bara
gleði. Enda bæði einkar vel lesin
og Árni Grétar mjög ræðinn
maður og því var margt
skemmtilegt spjallað á þeim
bænum. Hafa margir vina okkar
minnst þess hve gaman var alltaf
að hitta þau og eiga við þau spjall
um hin ýmsu málefni.
Þau voru boðin og búin að að-
stoða á allan þann máta sem
hægt var og vil ég að lokum
þakka þeim Sigríði og Árna
Grétari alla þá ómetanlegu að-
stoð og vináttu sem þau sýndu
mér og fjölskyldu, munu barna-
börnin búa vel að því að hafa
fengið að alast upp með afa Árna
og ömmu Siggu.
Guð blessi minningu Sigríðar
Oliversdóttur.
Viðar Pétursson.
svo þakklát þessum englum sem
starfa á Sjúkrahúsinu á öllum
deildunum, það er leitun á öðrum
eins. Á vaktaskiptum og í fríum
komu þau að kíkja og knúsa hana
og spyrja um heilsuna. Þegar við
vorum að fara heim þá var sagt:
„Okkur þykir svo vænt um
hana.“ Tómarúmið hjá okkur
verður stórt en við gleðjumst
með henni að vera komin til hans
Óla síns og allra ástvinanna sem
tóku á móti henni. Takk fyrir allt,
elsku Lilja mín.
Ástvinanna söknuður er sár
svíða á hvörmum, brennheit angurs
tár.
Himnafaðir huggun veittu og styrk
og hverfa láttu sorga skýin myrk.
Komin hinsta kveðjustundin er
kærar þakkir öll við færum þér.
Við kærleik þinn og ást er aldrei dvín
alla tíð sé blessuð minning þín.
(Höfundur óþekktur)
Guðrún (Gunna).
Amma Lilja hefur kvatt þenn-
an heim, ég veit að hún er hvíld-
inni fegin. Ég er búinn að vera
að lesa fésbókina að undanförnu
og margir hafa skilið eftir falleg
orð hjá frændfólki mínu um
hana ömmu. Það sem er svo
gaman að lesa er að amma Lilja
var sko ekki bara amma okkar
barnabarnanna, heldur var hún
þekkt sem amma Lilja fjöl-
margra annarra, það kannski
lýsir henni best. Enda hver hefði
ekki viljað eiga hana sem ömmu?
Annað sem margir hafa skrifað
er að hún hafi verið lágvaxin en
með mikla reisn og þá fór ég að
hugsa, mikið er það rétt, aldrei
fannst mér amma vera lágvaxin,
með hennar stóra hjarta náði
hún mér og telst ég nokkuð há-
vaxin. Þó að við höfum búið á
sitt á hvorum enda landsins þá
var alltaf taugin sterk til ömmu,
og ég sem knattspyrnudómari
skipti yfir í Boltafélag Norð-
fjarðar ömmu Lilju til heiðurs.
Ég kveð þig nú, amma mín, og
nú getur þú loks kysst nafna
minn, hann afa.
Þinn sonarsonur,
Sigurður Óli Þórleifsson.
Elsku besta amma mín. Það
er erfitt að hugsa til þess að fá
ekki að hitta ömmu aftur. Það
verður ekki eins að fara á Norð-
fjörð eftir að hún er farin. Mínar
fyrstu minningar um ömmu eru
hlýja, faðmlög og söngur. Hún
var ekta amma sem bjó til heitt
súkkulaði, sem mátti ekki kalla
kakó, þar sem þetta var ekta
súkkulaði og bakaði pönnukök-
ur. Eitt sinn var ég stödd með
mömmu og pabba í Reykjavík og
sá ömmu, og hljóp auðvitað beint
í fangið á henni, en þá var þetta
ekki hún heldur Ásta systir
hennar. Amma átti sjö systur og
var ættarsvipurinn mjög sterk-
ur. Ég var fyrsta barnabarnið
hennar og naut þeirra forrétt-
inda sem fylgja því.
Alltaf var amma mætt til að
passa okkur ef mamma og pabbi
þurftu að fara eitthvað, mikið
var gaman að hafa hana. Þá
dekraði hún við okkur á allan
hátt. Hún bakaði alltaf það sem
okkur fannst best og minnist ég
þess að í öll skiptin hafi hún bak-
að hvíta rúllutertu með rauðri
sultu, sem var uppáhaldið mitt.
Öll jól og hátíðir var hún stór
partur af öllu, alltaf eitthvað að
gera, strauja og hjálpa til.
Fyrsta árið mitt í framhalds-
skóla bjó ég hjá ömmu, þá fékk
ég heilan vetur af ömmudekri.
Eins fengu börnin mín fullt af
ömmudekri enda var amma ein-
staklega blíð og góð. Hún gerði
aldrei upp á milli og allir fengu
sitt hjartarúm hjá henni.
Amma mín var lágvaxin kona
en leit samt alltaf út fyrir að
vera stór, gekk reist með höf-
uðið hátt og vel tilhöfð. Hún var
mjög stolt af sínu fólki, átti
marga vini og var mikil fé-
lagsvera. Hún var trúrækin og
hélt minningu Óla afa lifandi og
nú er hún komin til hans. Ég er
einstaklega þakklát fyrir að hafa
fengið að eiga ömmu mína í öll
þessi ár. Minningin um góða
konu og einstaka ömmu á eftir
að lifa áfram með okkur.
Jóhanna Lilja Eiríksdóttir.
Einn af kostum þess að alast
upp í nútímafjölskyldu er að ég
græddi aukaömmu sem var ein
af hjartahlýjustu manneskjum
sem ég hef hitt. Lilja Sumarrós
bar svo sannarlega nafn með
rentu þar sem nærvera hennar
gladdi mann eins og fallegt blóm
á sólardegi.
Ég man svo vel þegar ég kom
í heimsókn á Norðfjörð fyrir
tæpum aldarfjórðungi, með þá
tiltölulega nýrri fjölskyldu
minni, hversu vel hún tók á móti
mér, eins og koma mín væri
jafnkærkomin og barnabarna
hennar, hinna nýju systkina
minna þeirra Ólafar, Lilju og
Freysteins. Eftir þá heimsókn
fannst mér við Lilja vera bundn-
ar ættarböndum, þó ekki væri
með blóði heldur kærleika. Allt-
af var gaman að sjá Lilju og fá
að smella kossi á mjúka kinnina.
Aldrei sá maður hana öðruvísi
en með brosblik í augunum og
stutt í hláturinn. Hógvær, pen
og prúð og hæfileikarík eins og
sjá má á öllum þeim fjölbreyttu
handverksmununum sem hún
skapaði. Þrátt fyrir að hafa átt
við erfiðleika að etja í lífinu bug-
aði það hana ekki og dró ekki úr
hlýjunni og virðingunni sem hún
sýndi öðrum. Og það þykir mér
afar virðingarvert.
Ég er afar þakklát fyrir að
hafa kynnst þessari góðhjörtuðu
konu og mun búa að fallegu
minningunum um alla tíð.
Hvíldu í friði Lilja mín og takk
fyrir allt.
Thelma Elísabet
Hjaltadóttir.
Mig dreymdi mikinn draum: Ég stóð
með Drottni háum tindi á
og horfði yfir lífs mín leið,
hann lét mig hvert fótspor sjá.
Þau blöstu við, þá brosti hann
„mitt barn,“ hann mælti, „sérðu þar?
Ég gekk með þér og gætti þín
í gleði og sorg ég hjá þér var.“
Þá sá ég fótspor frelsarans
svo fast við mín á langri braut.
Nú gat ég séð hvað var mín vörn
í voða, freistni, sorg og þraut.
(Sigurbjörn Einarsson)
Með söknuði kveð ég hana
Lilju mína og þakka henni sam-
fylgdina.
Stefanía María
Júlíusdóttir.
Hjónaminning.
Er það ekki merkilegt, stór-
merkilegt, að við skulum fyrst
setjast niður og skrifa ástvinum
okkar þegar þeir eru horfnir úr
lífi okkar? Við ávörpum þá
jafnvel, líkt og þeir sætu hand-
an borðsins, og segjum allt sem
fallegt er og notum jafnvel
lýsingarorð sem okkur er ekki
tamt að nota dagsdaglega.
Hvers vegna gerum við það
ekki fyrr, þegar við vitum jafn-
vel hvert stefnir? Erum við
kannski að friða okkur sjálf,
eða trúum við því að viðkom-
andi hlusti á okkur þótt hann
sé horfinn sjónum okkar?
Ég játa að hefði hún Unnur
mín og hann Sigurjón minn set-
ið hér fyrir framan mig í dag,
þá hefði ég tekið utan um þau
og látið þau vita og finna
hversu vænt mér þætti um þau.
Sú þrá ristir djúpt á þessari
stundu. Ég hefði reynt að halda
ró minni og nota fáguð en fal-
leg lýsingarorð því hógværð
var einn af mannkostum þeirra
og stóru dyggðum.
Sigurjón, þessi fjallmyndar-
legi og skarpgreindi maður,
kom mér fyrir sjónir, hér áður
fyrr, sem alvörugefinn maður.
Eftir því sem við eltumst og
kynntumst sem fullorðnir menn
kom hans beitti húmor og skop-
skyn fram, skreytt fágaðri frá-
sagnargáfu. Allt sem Sigurjón
gerði gerði hann vel, hvort
heldur sem var að passa upp á
rétt hitastig og rétta efna-
blöndu við járnsteypu í áratugi,
byggja húsið sitt við Skipasund
eða viðhalda verkfærunum sín-
um. Hann kenndi mér t.d. að
með réttri meðhöndlun er hægt
að eiga málningarpensil í ára-
tugi og hægt er að láta spor-
járnið flísa viðinn ofurþunnt
með réttri beitingu brýnisins.
Sigurjón
Guðnason og
Unnur Árnadóttir
✝ SigurjónGuðnason
fæddist 6. nóv-
ember 1917.
Hann lést 2.
febrúar 2014.
Unnur Árna-
dóttir fæddist
18. júní 1927.
Hún lést 25. des-
ember 2012. Út-
för Sigurjóns
fór fram 12.
febrúar 2014 og útför Unnar fór
fram 3. janúar 2013.
Aldrei heyrði ég Sigurjón
kvarta, þrátt fyrir lömun eftir
heilablóðfall eða annað mótlæti
sem hann varð fyrir. Hann var
alltaf ferskur og jákvæður í
hugsun og fylgdist vel með
málefnum líðandi stundar. Á tí-
ræðisaldri las hann, sem dæmi,
stjórnlagafrumvarpið og glós-
aði. Menn komust því ekki upp
með að fara með neitt fleipur
þegar það bar á góma.
Ein af stóru stundunum í lífi
Sigurjóns hlýtur að hafa verið
þegar hann kvæntist henni
Unni sinni – þessari gyðju sem
var einhverjum tíu árum yngri
en hann. Unnur var ekki aðeins
falleg heldur gull af manni.
Hún setti alla í fyrsta sæti og
sig í þjónustusætið, alltaf. Þeg-
ar dregið var fyrir sjónu henn-
ar og hún var orðin lasburða og
rúmföst hafði hún mestar
áhyggjur af því að lífeyririnn
hennar myndi ekki duga til að
kaupa gjafir handa barnabörn-
unum.
Mikið myndi ég, nú á þessari
stundu, gefa fyrir það að geta
tekið utan um þessa góðu konu
og þakkað henni fyrir þann
kærleika sem hún sýndi mér
sem ungum manni. Það var
notalegt að koma í Skipasundið
eftir skóla, með Herði vini mín-
um, og ganga þar að heitum há-
degisverðinum, hvort heldur
sem það var ný ýsa eða hakka-
buffið með kartöflumúsinni,
grænu baununum og heimalag-
aðri rabarbarasultunni. En þó
að sagt sé að matur eigi greiða
leið að hjarta mannsins, þá var
það brosið og blikið í augum
Unnar sem færði unga mann-
inum sönnur þess að allt var
gert af gleði og væntumþykju.
Tækifærið að tjá sig rann
mér úr greipum, en með þakk-
læti og virðingu í huga kveð ég
þessi heiðurshjón.
Kristján Gíslason.
Þegar ég sest
niður til að skrifa
minningargrein um
mág minn og vin,
Pétur Gestsson,
koma fyrst og fremst upp minn-
ingar um allar þær ferðir sem
við hjónin fórum í með þeim
Pétri og Hildi á meðan börn
okkar öll voru innan við ferm-
ingu og veiðiferðir norður á
Strandir og annað. Þessi ferða-
lög og skemmtun, sem við Elsa
áttum með þeim, eru ógleym-
anleg. Þau hjónin fóru einnig
með okkur Elsu í ýmis ferðalög
með Karlakór Keflavíkur, bæði
innanlands og svo til Færeyja og
Pétur Marel
Gestsson
✝ Pétur MarelGestsson fædd-
ist 20. maí 1934.
Hann lést 25. febr-
úar 2014. Útför
Péturs fór fram 4.
mars 2014.
Kanada. Þá var
Pétur hrókur alls
fagnaðar. Við hjón-
in spiluðum oft
saman seinni árin
og eiginkonum okk-
ar fannst einkenni-
legt hvað okkur
Pétri gekk vel í
spilunum en hann
var gamansamur og
var búinn að segja
mér formúlu fyrir
hvað ég ætti að setja út í það og
það skiptið.
Pétur og Hildur heimsóttu
okkur í sumarhús okkar á Spáni
og eins áttum við ófáar gistinæt-
ur hjá þeim í sumarbústað
þeirra í Kleifarseli á Rangárvöll-
um.
Elsa mín kveður nú Pétur
bróður en Sigurður, eldri bróðir
þeirra, lést 9. febrúar sl. Blessuð
sé minning þeirra bræðra.
Jóhann Líndal.