Morgunblaðið - 11.03.2014, Síða 29

farin frá okkur. Það sem þú hef-
ur gefið mér í gegnum tíðina er
ómetanlegt og það á enginn eftir
að geta komið í þinn stað. Þú
varst stoð mín og stytta í gegn-
um erfiðar og ánægjulegar
stundir, þú skildir nefnilega
hvað það er mikilvægt að gleðj-
ast með fólki þegar því gengur
vel í lífinu, það var einn af mörg-
um kostum þínum. Að eiga bestu
vinkonu sem er amma manns
líka er eitthvað sem ekki allir fá
að upplifa, en það gafst þú mér
og ég verð þér ævinlega þakklátt
fyrir að vera alltaf mín. Ég á
stóran hóp af góðu frændfólki í
kringum mig og það er þér að
þakka, þú varst partur af upp-
eldinu hjá okkur öllum og mínar
bestu minningar eru af Óðins-
völlunum þar sem við vorum eins
og heimalningar hjá þér og afa.
Spilaborgir, dýragarður, plötu-
spilarinn, brauð með osti og rab-
babarasultu, Indiana Jones eða
risastóra blómarósin þín með
bleiku blómunum poppar fyrst
upp í hugann á mér þegar ég
hugsa um tímana okkar á Óðins-
völlunum og um leið verður mér
hlýtt í hjartanu. Ég veit ekki
hvort þú gerðir þér einhvern
tíma grein fyrir því hvað þú
gafst okkur frændsystkinunum,
hlýja viðmótið þitt og þolinmæð-
in er ein af mörgum ástæðum
fyrir því hvað mér leið og hefur
alltaf liðið vel í návist þinni. Þú
ert ástæðan fyrir því að við erum
fjölskylda og hefur alltaf verið
límið sem heldur okkur saman,
það er ekki auðvelt verk að halda
einni fjölskyldu saman og ég vill
að þú vitir hversu mikið ég hef
metið það við þig. Án þín værum
við ekki við.
Ég get ekki ennþá ímyndað
mér lífið án þín, það á eftir að
taka langan tíma að átta mig á því
að ég get ekki tekið upp tólið og
hringt í þig hvort sem það verður
til að fá uppskriftina að súkku-
laðikreminu í ellefta sinn eða
segja þér frá góðum eða slæmum
degi sem ég hef átt. Eitt ljósið í
lífinu þínu, hann Sölvi Steinn
okkar, á svo sannarlega eftir að
heyra um langömmu sína sem
hann var nefndur eftir. Það sem
þú hefur glatt mitt hjarta með því
hvað þú elskar að heyra sögur af
honum og sjá hann. Og þá sér-
staklega þegar hann minnir þig á
Guðjón og þá hefurðu svo oft sagt
„Greyið Ólöf mín“. Ég gleymi því
aldrei þegar ég kom með hann í
fyrsta skipti til þín eða þegar
hann kyssti þig loksins í fyrsta
sinn, litli grallarinn okkar, hon-
um leið alltaf vel hjá Steinunni
ömmu.
Minningarnar lifa í hjartanu
mínu, þær stundir sem við grét-
um saman og þær stundir sem
við hlógum saman geymi ég og
minnist þeirra með þeim sem
standa mér nærst. Að búa til
lokaorð hérna er jafn erfitt og
þegar ég var að kveðja þig í síð-
asta skipti á spítalanum, síðasta
ásýndin eða síðustu orðin –
hvernig er hægt að segja bless í
síðasta sinn?
Elsku amma, ég veit að við eig-
um eftir að eiga okkar stundir,
þær verða öðruvísi en verða til
staðar, þú ert og verður alltaf í
hjartanu mínu og þangað get ég
alltaf leitað ef ég þarfnast þín.
Þín að eilífu,
Ólöf Steinunn.
Elsku amma mín.
Ég stend mig að því að ætla að
hringja í þig, eins og ég var vön
en nú svarar ekki lengur á hinum
enda línunnar.
Ég er í raun enn að meðtaka
að þú sért farin en samt ertu svo
nálæg, bara rétt eins og þú hafir
skroppið í kaffi til vinkvenna,
enda varstu vön að hafa fólk í
kringum þig. Gestagangur ein-
kenndi heimilið þitt alla tíð og þú
kunnir að taka á móti fólki. Börn-
in hændust að þér og máttir þú
aldrei aumt sjá. Barnabörnin þín
voru þér dýrmæt og skipti engu
máli, hvort þau tengdust þér
beint eða á ská, þau voru alltaf
börnin þín, öll með tölu – öll sem
eitt. Stundirnar sem við áttum
saman voru ófáar og þú hlustaðir
af stakri þolinmæði. Já, þolin-
mæðin var þér í blóð borin og þú
sást ætíð eitthvað spaugilegt og
þannig vil ég minnast þín. Þú
hafðir skemmtilegan húmor,
hlóst svo innilega og sagðir oft:
„Mikið skelfing er nú gott að geta
hlegið.“
Í framhaldi langar mig að rifja
upp ljúfar minningar frá því að
ég var ömmustelpa.
Þú kenndir mér að fara var-
lega og gæta mín í hvívetna. En
þessari lífsreglu þinni fylgdi þó
stundum ákveðin tegund af fljót-
færni. Er mér minnisstætt þegar
ég fór með þér og afa í miðbæ
Reykjavíkur. Við gengum í
margmenni niður Laugaveginn
og stoppuðum við gatnamót
Frakkastígs og Laugavegar.
Skipti engum togum að þú rýkur
yfir götuna með barn í eftirdragi.
En barnið var ekki ég, heldur
drengur á mínu reki og ekki nóg
með það – þú dróst pabba
drengsins með líka. Við afi geng-
um í humátt á eftir og fylgdumst
með. Brá þér heldur betur í brún
þegar við þér blasti bláókunnugt
barn, dauðskelkað og sposkur
faðir. Aftar skein í skellihlæjandi
andlit okkar afa.
Þú varst líka sönn listakona og
saumaðir, prjónaðir, heklaðir og
bakaðir af stakri snilld og voru
þær ófáar veisluterturnar.
Næmnin og hið listræna yfir-
bragð var með eindæmum fágað
og handbragð þitt einstakt, bæði
fyrir smekkvísi og vandvirkni. Þú
varst með eindæmum greiðvikin
og það bókstaflega lék allt í hönd-
unum á þér. Hins vegar mun ég
seint gleyma þeirri sjón sem við
mér blasti er ég kom heim af balli
í desembermánuði þegar ég bjó í
ömmuhúsi. Heyrði ég lágvært
suð koma frá eldhúsinu og vissi
ég að þú varst eitthvað að sýsla,
enda fannst þér gott að vinna á
nóttunni – þá hafðir þú frið til að
sinna áhugamálum og gast
gleymt þér við að skoða snið og
nýjustu tískustrauma, að
ógleymdum kökuuppskriftum.
Þegar ég opnaði dyrnar tók á
móti mér dýrindis kökuilmur að-
ventunnar og þú, elsku amma
mín, með málband um hálsinn og
varst að mæla lagterturnar –
jafnar skyldu þær fara ofan í
frystinn og svo hlóst þú að þess-
ari nákvæmni þinni. Já, ég lærði
af þér nákvæmni og samvisku-
semi enda varstu kröfuhörð, sér-
staklega gagnvart sjálfri þér –
aðeins það allra besta var nógu
gott.
Núna á þessum tímamótum sé
ég þig alheilbrigða og geislandi
fallega í Sumarlandinu, svo
dæmalaust létta á fæti, dansandi
í bláum siffonkjól, innan um ilm-
andi havaírósir.
Með þakklæti í hjarta kveð ég
þig nú, elsku amma mín – þú
varst mér svo dýrmæt.
Þín dótturdóttir,
Magnea.
mbl.is/minningar
Í dag kveð ég þig í bili eftir að
hafa þekkt þig síðan ég man eftir
mér. Æskuárin eru mér alltaf
minnisstæð á Óðinsvöllunum þar
sem þú og afi áttuð góð ár og
gerðuð ykkar heimili að heimili
okkar allra. Ég var heppinn að
eiga þig að, því þú varst miklu
meira en bara amma. Því þú
varst líka mjög góður vinur og
gat maður alltaf leitað til þín. Þú
varst þessi einstaka amma sem
fáir eiga en allir vilja eignast. Það
sem mér var annt um var að þú
kenndir manni svo margt sem
maður tók kannski ekki eftir fyrr
en síðar meir. Manni verður
stundum hugsað til yngri ára
þegar þú kenndir þessum dreng
að hella uppá. Þegar maður svo
sá að sér, vegna einhverra hluta,
þá var maður fljótt búinn að hella
uppá fyrir ykkur hjónin og koma
með það færandi hendi í rúmið.
Þó svo að kaffið hafi ekki verið
uppá marga fiska þá létuð þið
ykkur samt hafa það. Þetta er ein
af mörgum góðum og sterkum
minningum sem maður mun
geyma um þig um ókomna tíð. Ég
þakka þér fyrir allt og allt, amma
góð.
Þinn
Þórhallur yngri.
Elsku amma mín, það er
skrýtin tilhugsun að vita að ég
muni aldrei aftur heyra ljúfu
röddina þína, að við munum ekki
eiga fleiri samræður um allt sem
stóð hjörtum okkar næst, að ég
muni ekki koma við silkimjúka
húð þína aftur og sjá þig klæðast
fallegu kápunum þínum, að þú
munir ekki aftur taka um hendur
mínar og segja mér að ég hafi
fengið hendurnar þínar og horfa í
augun á mér með augnaráðinu
þínu þar sem ástin þín skein í
gegn. Ég mun sakna þess að
koma til þín og sjá þig taka á móti
mér bíðandi á ganginum. Ég mun
sakna þess að þú sýnir mér allt
sem þú hefur heklað og með allt
innpakkað í fullt af pokum. Þú
lést þér oft ekki nægja að setja
sama hlutinn í einn poka heldur
þurfti oft annan til og auðvitað
límband til þess að þetta væri al-
veg örugglega vel lokað hjá þér.
Þú passaðir alltaf að maður færi
saddur út um dyrnar hjá þér. Það
var alltaf eins og þú værir að
baka fyrir veislu. Enda er það
ekki skrítið þar sem ég held að
einu stundirnar þar sem ekki
voru gestir hjá þér hafi verið rétt
á meðan þú svafst. Þú varst alltaf
umvafin mörgu fólki sem þótti
svo vænt um þig. Það segir svo
margt um hvernig manneskju þú
hafðir að geyma. Þú vildir alltaf
allt gera fyrir fólkið þitt. Það var
þér svo dýrmætt. Þú varst besta,
hjartahlýjasta og ákveðnasta
kona sem ég þekkti. Ég get að-
eins vonað að ég verði brot af
manneskjunni sem þú varst. Þú
ert mín fyrirmynd í lífinu og móð-
urhlutverkinu.
Það hryggir hjartað mitt svo
mikið, vitandi að Erik og tilvon-
andi börn mín muni ekki alast
upp þekkjandi langömmu sína.
En ég mun segja þeim sögur af
þér alla mína ævi. Segja þeim frá
bestu konu sem gengið hefur á
þessari jörðu. Konunni sem allir
vildu alltaf vera hjá. Það eru for-
réttindi að partur af þér lifi í mér.
Ég trúi ekki hve lánsöm ég er að
vera barnabarnið þitt. Ömmur
eins og þú eru sjaldgæfir ger-
semar. Ég hef oft ekki verið viss
um hverju ég trúi með eftirlífið.
En ég efast ekki um það eina sek-
úndu að þú og afi eruð loksins
sameinuð á ný. Ég elska þig,
elsku besta amma mín, og við
hittumst aftur á hinni hliðinni.
Ég veit að afi passar vel upp á þig
þangað til.
Ýr Lárusdóttir.
Það bar ekki mikið á henni
Steinunni vinkonu minni út á við
en stórverk vann hún, bæði til
hugar og handa, á sínu fallega
heimili, því hönnuður var hún í
orðsins fyllstu merkingu. Allt lék
í hennar höndum hvort sem það
var saumaskapur, hekl eða prjón
og hvert eitt stykki sem hún vann
var hreinasta listaverk. Einnig
voru orðlagðar allar veislutert-
urnar sem hún bakaði og naut
fjölskylda mín oft góðs af list-
fengi hennar.
Við blóm var hún ótrúlega lag-
in. Óðar var lítill afleggjari orð-
inn að fögru blómi og hvergi hef
ég séð fallegri og stærri havaí-
rósir í stofum en hjá Steinunni og
móður hennar Sigríði. Æði margt
var líkt með þeim mæðgum, báð-
ar stórbrotnar og ríkar af elsku,
umhyggju og hlýjum faðmi. Það
var mér mikið happ að kynnast
foreldrum hennar og bróður, því
ljúfa fólki.
Við Steinunn kynntumst ung-
ar að árum en seinna á lífsleið-
inni giftumst við báðar til Kefla-
víkur, æskuvinunum Þórhalli og
Herði, svo vináttuböndin styrkt-
ust til lífstíðar og aldrei hefur
skugga borið þar á. Byggð voru
hús í Lyngholti og Háholti svo
stutt var á milli heimilanna. Það
kom sér oft vel því oft var leitað
til hennar ef saumaskapur eða
önnur handavinna var komin í
strand, ævinlega var allt sjálf-
sagt og gert með glöðu geði.
Steinunn var í miklum metum
hjá dætrum mínum, allt frá því að
þær voru í barnaskóla. Oft var
það ef hún leit til okkar að hún
fékk þær til að sýna sér hvað þær
væru að gera í skólanum og fram
voru dregnar teikningar, skrif-
bækur og handavinna og ætíð
fengu þær hrós og hvatningu frá
henni, nokkuð sem börn kunna
vel að meta og gleymist aldrei.
Stolt hennar voru börnin öll,
bæði stór og smá. Það leyndi sér
ekki þegar hún dró fram myndir
af einhverju barninu þegar ég og
dætur mínar heimsóttum hana.
Hún fór ekki varhluta af lífsins
ólgusjó en í gegnum allt stóð hún
eins og klettur. Við kveðjum
Steinunni með hlýju og þakklæti
í hjarta, hennar vinátta gleymist
aldrei.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur.
Og þær eru það eina
sem enginn frá okkur tekur
(Davíð Stefánsson)
Fjölskyldu hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur og
megi guð vera með ykkur öllum.
Rósa S. Helgadóttir, dætur
og fjölskyldur.
Sumt verður ekki umflúið, þar
á meðal að kveðja þá sem eru
manni kærir, en þrautum er þar
með lokið.
Steinunn var mér einstaklega
kær, sem frænka, vinkona og
næstum eins og mamma, mikil
fyrirmynd með alla sína lífsspeki
sem hún miðlaði og ég hef oft not-
að.
Fyrstu minningar mínar um
frænku mína eru úr sveitinni
okkar fyrir norðan, hún í Efri-
Hólum og ég í Garði. Þegar Lár-
us bróðir hennar eignaðist Will-
lys-jeppa um miðja síðustu öld
komu þau keyrandi í heimsókn,
stundum til að þvo þvott eða hún
og systur mínar að laga á sér hár-
ið eða lita augabrúnir, ég talsvert
yngri.
Svo þurftu þau líka að fara í
Kaupfélagið á Kópaskeri í inn-
kaupaferð. Hún var eiginlega fal-
legasta stúlkan í sveitinni.
Henni var margt til lista lagt,
einstök húsmóðir, mikil hann-
yrða- og saumakona, umhyggju-
söm við allt og alla og hefði
kannski orðið hjúkrunarkona ef
aðstæður hefðu leyft og þar hefði
hún aldeilis notið sín.
Ég naut góðs af saumakon-
unni, hún saumaði fermingar-,
brúðar- og marga fleiri kjóla á
mig og fermingarföt elstu dóttur
minnar.
Margar tertur bakaði hún, eig-
inlega listaverk, þar á meðal
fermingartertur barnanna
minna.
Hún og Þórhallur glöddu okk-
ur á ýmsa vegu, boð í sumarbú-
stað, stangaveiðiböll og ýmsar
uppákomur og alltaf tekið opnum
örmum þegar við birtumst með
börnin, t.d. á sunnudögum, og
settumst upp til kvölds, mikið
gaman fannst okkur, en líka mik-
ið fyrir okkur haft af húsmóður-
inni, en alltaf með bros á vör.
Oft var mannmargt á heimili
Steinunnar og Þórhalls og þar
stjórnaði hún fallegu heimili af
mikilli röggsemi.
Síðustu ár hafa verið frænku
minni talsvert snúin en henni
tókst að spila úr öllum aðstæðum
af stakri snilld.
Þegar veikindin skullu á henni
fyrir 3-4 árum miðlaði hún eins
og hún best gat og hana langaði
að gefa afkomendunum hvort
sem voru skartgripir, húsmunir
eða annað
sem hún mátti missa, þetta
gerði hún til að einfalda í kring-
um sig svo hún væri betur sjálf-
bjarga.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar systkinanna, Huldu, Guð-
jóns, Lárusar, ykkar maka og
allra afkomenda, stór og mynd-
arlegur hópur og gott fólk sem
frænka mín var stolt að eiga.
Hvíl í friði.
Guðbjörg, Olfert
og fjölskylda.
Það var sorglegt að frétta af
andláti okkar sérlega ástkæru
vinkonu, Steinunnar Þórleifs-
dóttur, en hún kvaddi hinn 2.
mars í faðmi sinnar kæru fjöl-
skyldu, sem hafði verið öll hjá
henni. Það er margs að minnast
frá einstaklega kæru nágrenni
við Steinunni og hennar fjöl-
skyldu, en við áttum því láni að
fagna að hún og fjölskylda henn-
ar bjó í Lyngholti 17 og við í nr.
19. Seinna byggðu þau Steinunn
og maður hennar, Þórhallur Guð-
jónsson, nýtt hús á Óðinsvöllum
17, en vináttan dvínaði ekki þrátt
fyrir að lengra væri á milli okkar.
Synir þeirra, Guðjón og Lárus,
festu kaup á Lynghoti 20, Lárus
bjó þar skamman tíma en Guðjón
og hans fjölskylda býr þar enn.
Það er rétt að geta þess að fjöl-
skylda Guðjóns hefur reynst okk-
ur eins og okkar eigin fjölskylda
á erfiðum tímum og mikill er
missir þeirra, vil ég sérstaklega
nefna Þórhall og þær systur,
Lovísu og Elísu, sem missa nú
ömmu sína og bestu vinkonu. Ég
bið almáttugan guð að styrkja
þau í þeirra miklu sorg, einnig
bið ég guð almáttugan að styrkja
og blessa alla ættingja Steinunn-
ar við fráfall hennar. Við Sirrý
biðjum fyrir ykkur öllum, en
Steinunn fær örugglega þær
bestu móttökur sem hægt er að
fá því Þórhallur tekur á móti
henni með englahjörð. Megir þú
hvíla í friði. Minning þín lifir allt-
af í huga okkar, elsku Steinunn
okkar.
Í guðs friði.
Hallgrímur, Sigurbjörg
og Guðríður.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. MARS 2014
Mig langar að
minnast vinar míns
Hjálmars með örfá-
um orðum. Góðs
drengs sem var
bæði orðheppinn og hafði sérstak-
lega góða nærveru. Þegar tvíbur-
arnir Hjálmar og Benedikt gengu
í Veginn með sínar fjölskyldur
urðum við hjónin góðir vinir
þeirra Hjálmars og Erlu og kom-
um oft á heimili þeirra í Hafnar-
firðinum, áður er við fórum öll út
til Afríku á biblíuskóla í Jóhann-
esarborg, einni hættulegustu
borg í heimi. María og Sigrún
dætur þeirra voru auðvitað með,
og við vorum með okkar börn.
Þótti sumum kunningjum okkar
þetta hin mesta glæfraför, en þau
voru til í að koma með okkur í
þetta ævintýri. Þetta varð einhver
besti tími okkar allra. Á meðan á
dvöl okkar þarna stóð fórum við
m.a. að skoða Kruger National
Hjálmar Rúnar
Jóhannsson
✝ Hjálmar fædd-ist 19. nóv-
ember 1959. Hann
lést 23. febrúar
2013. Útför Hjálm-
ars var gerð 27.
febrúar 2014.
Park (stóran þjóð-
garð) og vorum þar í
nokkra daga, einnig
fórum við til Durban
við Indlandshafið,
en þar lentum við í
hinni mestu hættu,
en við Hjálmar
syntum fulllangt út
og lentum í út-
streymi og ætluðum
ekki að hafa það af
að ná landi, þar
munaði minnstu að við bærum
beinin fyrir um 24 árum. Þegar
við hjónin ókum þjónustustúlk-
unni okkar heim í jólafríið fóru
þau líka með okkur. Þetta var
fimm tíma ferð frá Jóhannesar-
borg í norður og síðasta klukku-
tímann sáum við engan hvítan
mann. Þegar við komum í þorpið
þar sem foreldrar hennar bjuggu
dreif að fólk úr öllum áttum,
mamman dansaði um og sagði
„nú eru jólin komin“. Þar kom að
börnin okkar vildu fara á klósett-
ið, en komu svo skelfingu lostin til
okkar því þau höfðu aldrei séð
kamar áður, og voru nú ekki al-
veg á því að nota hann. Margt
annað þessu líkt upplifðum við
saman í Afríkunni. Hjálmar var
hagyrtur, spilaði á gítar og söng
vel, hann leiddi sönghópinn í Veg-
inum á tímabili við gott orðspor.
Við biðjum góðan Guð að hugga
og styrkja nánustu aðstandendur
Hjálmars, Maríu Völu, dætur
hans Maríu Láru og Sigrúnu
Birnu, móður þeirra Erlu og
barnabörn, Benna tvíburabróður
hans og aðra ættingja og vini.
Ég get ei kvatt sem kveðja ber
svo kæran vin sem þig.
Því hryggð í mínu hjarta er,
svo hlýr þú varst við mig.
Þín vinátta sem ljós á leið
í lífi mínu var.
Og svo var allt þitt æviskeið,
það öðrum gleði bar!
Og því er ég til svara seinn,
en segja vil þó hér,
að það var kærleiks kostur hreinn
að kynnast Erlu og þér.
Ég þakka lífsins bræðraband
og bestu vina kjör,
er ferð þú í þitt Ljósaland,
til lífs á efstu skör!
Og farðu vel í farsæld þá
sem friður Guðs þér býr,
þar góðir menn þær gjafir fá
er geislar dagur nýr,
sem verða sálum sigurhlíf
og sælan besta þeim,
í æðri vídd við eilíft líf,
þar ertu kominn heim!
(RK)
Halldór Pálsson.
✝
Þökkum auðsýnda samúð við fráfall elsku-
legs eiginmanns míns, föður, tengdaföður,
sonar, bróður, mágs og afa,
GUÐMUNDAR RÚNARS
GUÐMUNDSSONAR,
Úthlíð 37,
Hafnarfirði.
Vilborg Sverrisdóttir,
Ragnar Guðmundsson, Svanhildur Anna Magnúsdóttir,
Guðmundur Rúnar Guðmundsson,
Valgerður Guðmundsdóttir, Hjálmar Árnason,
Ingvar Guðmundsson, Rut Brynjarsdóttir
og barnabörn.