Morgunblaðið - 11.03.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. MARS 2014
✝ MagnúsBjörnsson frá
Flögu í Vatnsdal
fæddist í Reykja-
vík 1. september
1942. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 26. febrúar
2014.
Magnús var
sonur Bergþóru
Magnúsdóttur, f.
27. janúar 1921, d. 8. apríl
1995, og Gunnars Viggós Jó-
elssonar, f. 12. júní 1918, d.
19. desember 1990. Kjörfor-
eldrar Magnúsar voru Elsa
Lyng Magnúsdóttir frá Flögu í
Vatnsdal, f. 15. desember
1917, d. 11. janúar 2011, og
Björn Sigfús Sigurðsson frá
Kornsá í Vatnsdal, f. 6. júlí
1920, d. 14. maí 2010.
Alsystkini Magnúsar eru
Guðlaug Gunnarsdóttir, f. 14.
apríl 1939, og Ingi Sverrir
ur í Hlíðadalsskóla. Hann
stundaði nám í Myndlistarskól-
anum í Reykjavík á árunum
1961-1962. Magnús lauk
sveinsprófi í húsgagnasmíði
frá Iðnskólanum í Reykjavik
1966 og í framhaldi meist-
araprófi í því fagi. Starfaði
hann í Trésmiðju Víðis á
námsárunum. Magnús vann
sem smiður við Búrfells-
virkjun 1968-1969. Fagþekk-
ing Magnúsar á hús-
gagnahönnun var mikil og
hannaði hann sjálfur töluvert
af húsgögnum og innrétt-
ingum. Samhliða hús-
gagnahönnun starfaði Magnús
sem bankastarfsmaður í
Landsbankanum á árunum
1969-1993. Árið 1997 réð hann
sig sem húsvörð fyrir þjón-
ustuíbúðir fyrir aldraða á Dal-
braut. Magnús sat í ýmsum
nefndum og sat síðast í stjórn
húsfélagsins í Bólstaðarhlíð 43
og 45 þar sem hann bjó.
Magnús verður jarðsunginn
frá Laugarneskirkju í dag, 11.
mars 2014, og hefst athöfnin
kl. 11.
Gunnarsson, f. 17.
ágúst 1941.
Magnús kvænt-
ist 29. október
1966 Hallfríði
Kristínu Skúla-
dóttur, f. 19. mars
1945. Dætur
þeirra: 1) Margrét,
f. 15. maí 1967, d.
24. febrúar 2008.
Sambýlismaður
hennar til ársins
2004: Þórir Ófeigsson, f. 18.
ágúst 1966. Synir þeirra: Odd-
ur Þór, f. 28. maí 1996, og
Sindri Dagur, f. 23. júní 1999.
2) Elsa Lyng, f. 25. júlí 1973,
maki Stefán Torfi Höskulds-
son, f. 5. júlí 1972, börn þeirra
eru Krista Karólína, f. 13. apr-
íl 2002, og Magnús Máni, f. 9.
apríl 2010.
Magnús ólst upp á Flögu í
Vatnsdal og naut almennrar
menntunar þess tíma, gekk í
farskóla Ásahrepps og tvo vet-
Að kveðja föður minn er erfitt
en um leið er ég umvafin falleg-
um minningum. Pabbi hefur allt-
af verið stór hluti af lífi mínu,
bæði í hlutverki föður og vinar.
Saga pabba hefur mér alltaf
fundist áhugaverð. Hann fædd-
ist í Reykjavík en vegna veik-
inda móður var hann sendur í
fóstur í hinn yndislega Vatnsdal
norðan heiða. Þar ólst hann upp
á bænum Flögu við ást, öryggi
og umvafinn fallegri náttúru.
Pabbi var fagurkeri, náttúru-
unnandi en um leið dálítill ein-
fari og fengu þessir eiginleikar
að njóta sín vel í sveitinni.
Eftir að pabbi flutti til
Reykjavíkur og bjó sér fallegt
heimili með mömmu naut hann
sín best þegar hann hafði nægan
tíma til að skapa fallega hluti.
Viska hans á hönnun og auga
fyrir formum og réttum hlutföll-
um má segja að hafi verið eins-
dæmi. Það voru því margir sem
leituðu þekkingar hans á því
sviði. Hann hafði einnig mikla
unun af því að lesa bókmenntir
og efst á þeim lista var saga og
hönnun. Samfélagsmál voru oft
ofarlega í umræðum hvar sem
hann var og þá kom glöggt í ljós
hversu víða þekkingu hann
hafði. Það voru því ófáar stund-
irnar sem við ræddum saman
um lífið og tilveruna.
Vinskapur okkar var mikill og
dýrmætar eru þær stundir sem
við pabbi áttum saman síðustu
mánuði hans. Að kveðja pabba
er erfitt en það er ekki síður erf-
itt að kveðja afa barnanna
minna. Pabbi var mikill afi og
barnabörnin skipuðu stóran sess
í lífi hans. Hann var ávallt boð-
inn og búinn ef á þurfti að halda.
Góðmennska hans má segja að
hafi verið hans stóri eiginleiki,
hann var alltaf reiðubúinn að
rétta hjálparhönd og alltaf til
staðar fyrir alla þegar á þurfti
að halda. Það var því erfitt fyrir
pabba að skipta um hlutverk og
þiggja aðstoð og hjálp frá öðrum
í veikindum sínum. Fráfall
pabba er erfitt og stórt skarð er
komið í litlu fjölskylduna okkar
en þakklát er ég fyrir að það var
hann sem kenndi mér að taka
hlutunum með æðruleysi og
horfa fram á veginn. Við mæðg-
urnar munum nú leiðast í gegn-
um komandi ár saman á meðan
pabbi leiðir systur mína um
draumalandið.
Blessuð sé minning þín elsku
pabbi.
Elsa Lyng Magnúsdóttir.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn, og þú munt sjá, að
þú grætur vegna þess, sem var gleði
þín.
(Kahil Gibran)
Elsku tengdapabbi. Nú hefur
þú verið leystur frá þrautum eft-
ir margra mánaða erfið veikindi.
Aldrei heyrði ég þig kvarta þrátt
fyrir að þú þjáðist stundum mik-
ið, frekar kom frá þér setning
eins og „ég tóri nú kannski fram
á vor“. Dáðist ég að yfirvegun
þinni og rósemi þrátt fyrir að þú
hafir alltaf vitað að dauðinn var
það eina sem myndi lækna þig,
aldrei sá ég bregða fyrir biturð
né beiskju heldur var þessi stó-
íska ró þín alltaf yfir þér, í bland
við þinn svarta húmor sem þú
varst þekktur fyrir.
Þær eru ófáar stundirnar sem
við höfum eytt saman víðs vegar
um heiminn í gegnum tíðina og
um margt höfum við rætt þessi
15 ár sem við höfum þekkst, en
margt var einnig eftir sem ég
hefði viljað segja við þig áður en
þú kvaddir. Börnin mín, barna-
börnin þín, hafa nú einnig misst
mikið en dásamlegt var að fylgj-
ast með hvernig þessi litlu kríli
tengdust þér og opnuðu nýjar
víddir fyrir þér. Litli nafni þinn
sagði þegar honum voru sagðar
fréttirnar af andláti þínu: „Núna
er afi kominn í gegnum Gullna
hliðið!?“ – Já, gott væri að sjá
heiminn alltaf með barnsaugun-
um.
Þú varst skarpgreindur, gríð-
arvel lesinn, fróður um flest og
hafðir sterkar skoðanir á flestu.
Listrænn og handverksmaður
mikill og einnig ákaflega rétt-
sýnn og fordómalaus og fórst
ekki í manngreinarálit. Kenndir
þú mér mikið um gildi fjölskyld-
unnar því alltaf varstu til staðar
fyrir þína nánustu og varst ekki í
rónni ef þú vissir af einhverjum
á ferðinni. Einnig var ótrúlegt
að fylgjast með þér í veikindum
eldri dóttur þinnar, Margrétar
heitinnar, því alltaf varstu klett-
urinn sem hún gat hallað sér að
hvað sem á bjátaði. Það er því
kannski táknrænt að jarðarför
þín sé á sama degi og hennar, nú
sex árum síðar.
Elsku Magnús, komið er að
kveðjustund, síðustu orrustunni
lokið og stríðið tapað, en sá sem
hefur lifað eins og þú stendur
ávallt uppi sem sigurvegari því:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Stefán Torfi Höskuldsson.
Á litlum skóm ég læðist inn
og leita að þér, afi minn.
Ég vildi að þú værir hér
og vært þú kúrðir hjá mér.
Ég veit að þú hjá englum ert
og ekkert getur að því gert.
Í anda ert mér alltaf hjá
og ekki ferð mér frá.
Ég veit þú lýsir mína leið
svo leiðin verði björt og greið.
Á sorgarstund í sérhvert sinn
ég strauminn frá þér finn.
Ég Guð nú bið að gæta þín
og græða djúpu sárin mín.
Í bæn ég bið þig sofa rótt
og býð þér góða nótt.
(SPÞ)
Magnús Máni Stefánsson.
Elsku afi var mér alltaf mjög
kær og hann vildi gera allt fyrir
mig. Hann var alltaf til staðar
fyrir mig og kenndi mér marga
hluti eins og að teikna og hugsa
vel um aðra.
Við áttum góða tíma saman,
sérstaklega í Vatnsdal þar sem
við vorum að smíða saman og
njóta þess að vera í sveitinni
góðu. Afi verður alltaf til staðar í
hjarta mínu og mun aldrei víkja
mér úr minni. Síðustu stundina
sem ég átti með afa þá kenndi
hann mér boðskapinn sem býr í
þessu ljóði:
Gulli og perlum safna sér
sumir endalaust reyna
vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
Gull á ég ekki að gefa þér
og gimsteina ekki neina
en viltu muna að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Takk, elsku besti afi minn,
fyrir öll árin sem við áttum sam-
an.
Krista Karólína
Stefánsdóttir.
Vinur þinn hlustar á það sem
þú segir. Besti vinur þinn hlust-
ar líka á það sem þú segir ekki.
Listamanninum, smiðnum og
fagurkeranum Magnúsi kynntist
ég fyrst þegar við unnum saman
í Landsbanka Íslands fyrir rúm-
um fjörutíu árum. Við Magnús
vinur minn áttum margt sameig-
inlegt og þó sérstaklega áhuga á
allri hönnun. Varla leið sá dagur
öll þessi ár að við heyrðum ekki
hvor í öðrum og má segja að þar
hafi komið í ljós hversu traustur
og góður vinur Magnús var, því
oftar en ekki hringdi hann eða
kom í heimsókn, bæði heim og í
vinnuna til mín. Við töluðum
mikið og lengi saman í síma um
sameiginlegt áhugamál, hönnun,
og oftar en ekki var Magnús að
útlista útfærslur á þeim hlutum
sem hann var að vinna að hverju
sinni, efnisval og útlit á innrétt-
ingum og öðru sem hann tók að
sér að smíða fyrir aðra. Magnús
safnaði að sér fögrum hlutum,
húsgögnum, myndum, málverk-
um og ekki síst bókum, en hann
las alla tíð mjög mikið.
Magnús og foreldrar hans
bjuggu á Flögu í Vatnsdal og í
því landi á fjölskyldan sér griða-
stað, sumarhús í fallegum trjá-
lundi sem búið er að rækta þar.
Á hverju hausti fór Magnús til
að ganga frá og loka fyrir vet-
urinn. Síðasta haust dróst þetta
aðeins, en á fögrum degi fór
Stefán tengdasonur hans með
honum til að ganga frá og Magn-
ús kvaddi dalinn sinn fagra.
Magnús tók á veikindum sín-
um með ótrúlegu jafnaðargeði
og talaði opinskátt um að nú
væri komið að leiðarlokum. Fjöl-
skyldan, Haddý, dæturnar Elsa,
Margrét, tengdasynirnir og
barnabörn, var honum allt. Þau
gengu í gegnum erfitt og sárs-
aukafullt tímabil í veikindum
dótturinnar, Margrétar, sem
endaði með ótímabærum dauða
hennar fyrir sex árum.
Lokastríð Magnúsar var stutt
og allt fram á síðustu stundu var
hönnun í huga hans. Dæmi um
það er að þegar hann skrapp
heim af líknardeildinni, þremur
dögum áður en hann dó, bað
hann Haddý að keyra fram hjá
húsgagnaversluninni Casa til að
sjá hvað væri nýtt í glugganum.
Að leiðarlokum viljum við Sig-
rún og fjölskylda þakka sam-
fylgdina, vináttuna og hjálpsem-
ina ótal sinnum í gegnum öll
þessi ár ásamt öllum gleðistund-
um sem við áttum saman.
Elsku Haddý, Elsa, Stefán,
Krista Karólína, Magnús Már,
Þórir, Oddur Þór og Sindri Dag-
ur, hugur okkar og samúð er hjá
ykkur öllum í dag.
Ég kveð einstakan vin.
Lúðvík, Sigrún
og fjölskylda.
Mig langar að minnast vinar
míns, Magnúsar Björnssonar,
sem lést 26. febrúar síðastliðinn.
Ég kynntist Magnúsi í gegnum
dóttur hans, Margréti, sem lést
24. febrúar 2008 og vorum við
mjög góðar vinkonur.
Kæri Magnús, ég er þakklát
fyrir allar góðu stundirnar sem
ég átti með þér og fjölskyldunni
allri. Við sjáumst seinna, þá
drekkum við kaffi saman. Guð
veri með þér og um leið votta ég
Hallfríði Kristínu Skúladóttur
og fjölskyldunni allri mína
dýpstu samúð. Guð veri með
ykkur öllum.
Guðrún Lára Pálsdóttir.
Eftir að Magnús greindist
með krabbamein urðum við nán-
ir vinir. Við sátum í bílnum hans
og töluðum um heima og geima.
Við sátum heima hjá honum og
Haddý og hann fræddi mig um
æviárin sín í Vatnsdalnum og
hann hljóp með mér í gegnum
lífshlaupið sitt. Hann útskýrði
fagurfræði fyrir mér og talaði
um form hlutanna, enda hafði
hann mikinn áhuga á hönnun og
listum. Hann talaði líka um bæk-
ur við mig og mér fannst alveg
magnað hvernig hann gat nánast
þulið upp setningar úr bókum
sem hann hafði lesið áratugum
áður.
Magnús hafði mikinn áhuga á
fréttum og hafði líka álit á þeim
öllum. Í hvert sinn sem við hitt-
umst ræddi hann málefni líðandi
stundar og sagði sína skoðun á
hverju því máli sem þá var mest
um rætt í samfélaginu. Hann var
greindur maður og benti mér oft
á hluti sem hann vildi fá upp á
yfirborðið. Réttlætiskenndin
hans var mjög sterk og þær eru
án efa margar sögurnar af
Magnúsi að berjast fyrir rétt-
indum fólks. Hér er ein. Magnús
vann um árabil í Landsbankan-
um. Eitt sinn fékk hann það
verkefni að setja víxla í inn-
heimtu.
Hann fékk víxlabunkann í
hendurnar, fletti í gegnum
bunkann og ákvað að setja víxl-
ana ekki í innheimtu. „Þetta
voru víxlar heiðarlegs fólks sem
ég vissi að barðist í bökkum og
ég bara hafði ekki hjarta í mér
að senda þá í innheimtu svo ég
henti þeim í ruslið,“ sagði Magn-
ús brosandi, en bætti við að hann
hefði nú ekki grætt mikið á rétt-
lætiskenndinni í gegnum lífið.
Hún hefði frekar orðið honum
fjötur um fót. „En ég er þó með
góða samvisku – á þessu sviði
allavega,“ sagði hann og brosti í
kampinn.
Ég kveð þennan mikla vin
minn með trega og veit að öll
þau góðu ráð sem hann gaf mér
á sínum síðustu lífsdögum munu
nýtast mér út lífið.
Elsku Haddý, Elsa, Stefán,
Krista og Magnús Máni – megi
minning Magnúsar lýsa upp líf
ykkar.
Jóhannes Kr. Kristjánsson.
Nú er komið að kveðjustund.
Hann Magnús Björnsson, faðir
minnar elsku vinkonu, Elsu
Lyng, er látinn. Það eru rúm 20
ár síðan ég kynntist Magnúsi og
hans fallegu og yndislegu eigin-
konu, Haddý.
Magnús var reffilegur maður,
fagurkeri og sat ekki á skoðun-
um sínum. Hann lést eftir erfið
veikindi og þrátt fyrir þá vitn-
eskju að sjúkdómurinn myndi
sigra hann að lokum hélt ég allt-
af í þá trú að hann fengi lengri
tíma.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa kynnst Magnúsi og fjöl-
skyldunni allri. Það hefur alltaf
verið mikill samgangur milli
Elsu dóttur hans og mín og
minnar fjölskyldu. Manninum
mínum, Jóhannesi, og Magnúsi
varð vel til vina síðustu árin og
þótti mér mjög vænt um það þar
sem ég hef alltaf litið á fjöl-
skyldu Elsu sem hina fjölskyld-
una mína. Elsku Magnús minn,
ég veit þú ert á betri stað núna
og vakir yfir okkur öllum. Þakka
þér innilega fyrir falleg orð í
garð fimm ára sonar míns, Gísla
Kristjáns, þegar við hittum þig í
síðasta sinn.
Hann man þau vel og hefur
síðastliðna daga oft minnst á
þau. Hann hefur verið með hug-
ann hjá þér. „Núna er Magnús
afi hjá Guði og englunum og
núna er hann ekki lengur lasinn
og þarf ekki verkjatöflurnar.“
Elsku Magnús, takk fyrir all-
ar samverustundirnar og ég veit
að hún Margrét dóttir þín tekur
vel á móti þér. Þú kvaddir mig
með orðunum: „Guð blessi þig.“
Ég kveð þig með þeim sömu:
Guð blessi þig, elsku Magnús.
Elsku Haddý, Elsa, Stefán,
Krista og Magnús Máni:
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum)
Brynja Gísladóttir.
Vinur þinn hlustar á það sem
þú segir. Besti vinur þinn hlust-
ar líka á það sem þú segir ekki.
Listamanninum, smiðnum og
fagurkeranum Magnúsi kynntist
ég fyrst þegar við unnum saman
í Landsbanka Íslands fyrir rúm-
um fjörutíu árum.
Við Magnús vinur minn áttum
margt sameiginlegt og þó sér-
staklega áhuga á allri hönnun.
Varla leið sá dagur öll þessi ár
að við heyrðum ekki hvor í öðr-
um og má segja að þar hafi kom-
ið í ljós hversu traustur og góður
vinur Magnús var, því oftar en
ekki hringdi hann eða kom í
heimsókn, bæði heim og í vinn-
una til mín.
Við töluðum mikið og lengi
saman í síma um sameiginlegt
áhugamál, hönnun, og oftar en
ekki var Magnús að útlista út-
færslur á þeim hlutum sem hann
var að vinna að hverju sinni, efn-
isval og útlit á innréttingum og
öðru sem hann tók að sér að
smíða fyrir aðra.
Magnús safnaði að sér fögrum
hlutum, húsgögnum, myndum,
málverkum og ekki síst bókum,
en hann las alla tíð mjög mikið.
Magnús og foreldrar hans
bjuggu á Flögu í Vatnsdal og í
því landi á fjölskyldan sér griða-
stað, sumarhús í fallegum trjá-
lundi sem búið er að rækta þar.
Á hverju hausti fór Magnús til
að ganga frá og loka fyrir vet-
urinn. Síðasta haust dróst þetta
aðeins, en á fögrum degi fór
Stefán tengdasonur hans með
honum til að ganga frá og Magn-
ús kvaddi dalinn sinn fagra.
Magnús tók veikindum sínum
með ótrúlegu jafnaðargeði og
talaði opinskátt um að nú væri
komið að leiðarlokum. Fjöl-
skyldan, Haddý, dæturnar Elsa,
Margrét, tengdasynirnir og
barnabörn, var honum allt.
Magnús, Haddý og fjölskyld-
an gengu í gegnum erfitt og
sársaukafullt tímabil í veikind-
um dótturinnar Margrétar, sem
endaði með ótímabærum dauða
hennar fyrir sex árum.
En lokastríðið var stutt og allt
fram á síðustu stundu var hönn-
un í huga hans. Dæmi um það er
að þegar hann skrapp heim af
líknardeildinni, þremur dögum
áður en hann dó, bað hann
Haddý að keyra framhjá Casa-
húsgagnaversluninni til að sjá
hvað væri nýtt í glugganum.
Að leiðarlokum viljum við Sig-
rún og fjölskylda þakka sam-
fylgdina, vináttuna og hjálpsem-
ina ótal sinnum í gegnum öll
þessi ár ásamt öllum gleðistund-
um sem við áttum saman.
Elsku Haddý, Elsa, Stefán,
Krista Karólína, Magnús Már,
Þórir, Oddur Þór og Sindri Dag-
ur, hugur okkar og samúð er hjá
ykkur öllum í dag.
Ég kveð einstakan vin.
Lúðvík Bjarnason.
Einn er sá gestur sem heim-
sækir okkur öll um síðir og það
er maðurinn með ljáinn. Það er
misfljótt hvenær hann kveður
dyra. Stundum kemur hann
óvænt, þegar menn eiga síst von
á honum, en oftar gerir hann
nokkurt boð á undan sér og það
átti við um Magnús Björnsson
sem við kveðjum í dag. Hún er
alltaf óvægin glíman við illvígan
sjúkdóm en það var aðdáunar-
vert að sjá hvað hann gat háð þá
baráttu af miklu æðruleysi, þótt
honum væri það ljóst er á leið að
hverju dró og að allar dyr til lífs-
ins væru að lokast en hann glat-
aði aldrei lífsvoninni.
Það eru mörg ár síðan leiðir
okkar Magga, eins og hann var
alltaf kallaður af vinum sínum,
lágu saman. Eiginkonur okkar
eru skólasystur og vinkonur frá
unglings- og skólaárunum í
Reykjavík og síðar voru þær
skólasystur á Kvennaskólanum
á Blönduósi og eru saman í
saumaklúbbum sem stofnað var
til á þessum árum.Við höfum því
átt saman margar mjög ánægju-
legar samverustundir á gleði-
stundum hér á heimaslóð og á
nokkrum ógleymanlegum ferða-
lögum á erlendri grund. Á sorg-
arstundum hafa menn svo stutt
hver annan.
Magnús hafði mikinn áhuga á
byggingarlist og hafði gaman af
að skoða byggingar og önnur
mannvirki, og á ferðalögum fór
hann gjarnan fyrst og kannaði
umhverfið og fór síðan með okk-
ur hin í skoðunarferðir þar sem
hann benti okkur á ýmislegt
áhugavert sem við hefðum ella
ekki veitt athygli.
Magnús var bókamaður og
það var gaman að ræða við hann
um bækur og þar var ekki komið
að tómum kofunum. Við rædd-
um gjarnan um fyrri tíð og oftar
en ekki barst talið norður í
Húnaþing en báðir vorum við
Húnvetningar, mín sumarsveit
var Víðidalurinn en hans sveit
var Vatnsdalurinn svo ekki var
langt á milli. Sumarbústaður
fjölskyldu Magnúsar er þar á
æskuslóðum hans og þar hafa
þau ræktað fallegan trjáreit en
ræktun var eitt af áhugamálum
Magnús Björnsson