Morgunblaðið - 14.03.2014, Blaðsíða 37

urðum vinkonur og þar með var
hafin vinátta sem hefur staðið
óslitin síðan og eflst með hverju
árinu.
Sigurveig var einstök mann-
eskja, gædd miklum gáfum og
djúpu innsæi. Var í senn góðhjört-
uð og ljúf en að sama skapi ákveð-
in og fylgin sér. Hún hafði þægi-
lega nærveru, var orðheppin og
bjó yfir leiftrandi frásagnar- og
kímnigáfu. Það var alltaf gaman
að vera í félagsskap Sigurveigar,
enda stutt í gamansemina hjá
henni og hárbeittan húmorinn.
Upp á ýmsu hlægilegu var tekið
en þau uppátæki verða ekki rifjuð
upp hér.
Að loknu stúdentsprófi stund-
aði Sigurveig nám við Háskóla Ís-
lands áður en hún hélt til Ung-
verjalands þar sem hún nam
læknisfræði.
Um Sigurveigu á ég ótal marg-
ar góðar minningar frá þessum
árum, en hún kom iðulega heim á
sumrin til að vinna. Tjaldútilegur,
sumarbústaðaferðir, spilakvöld
þar sem mikið var hlegið og lagt á
sig til að vinna, fagnaðir og sam-
verustundir þar sem spjallað var
um heima og geima og gleðin og
áhyggjuleysið réðu ríkjum. Ham-
ingjustundir sem sveipaðar eru
birtu og ljóma.
Sigurveig var mikill fagurkeri
og listakona. Teikningar og mál-
verk eftir hana bera vott um ótví-
ræða listræna hæfileika hennar
og ríka sköpunargáfu. Næmt
auga hennar fyrir smáatriðum og
vandvirkni birtist ekki einungis í
listaverkum hennar heldur einnig
í öllum öðrum verkefnum sem hún
tók sér fyrir hendur. Þegar lá við
að útskýra hluti fyrir fólki lá bein-
ast við hjá henni að teikna þá á
blað og gera þeim skil með mynd-
rænum hætti. Afraksturinn var
fjöldinn allur af stórum og smáum
listaverkum af hinum ýmsu gerð-
um.
Sigurveig bjó yfir óvenju mikl-
um þroska og tókst á við lífið af
einlægni og æðruleysi. Hún var
réttsýn og með sterka siðferðis-
kennd og var fyrsta manneskjan
til að rétta fram hjálparhönd þeg-
ar eitthvað bjátaði á hjá öðrum.
Hún var sannkallaður mannvinur
og mátti ekkert aumt sjá eða af
því vita. Það var því ekki undar-
legt að hún gerði læknisstarfið að
sínu.
Á kveðjustundu er mér efst í
huga þakklæti fyrir að hafa notið
vináttu Sigurveigar. Hún var frá-
bær vinur vina sinna, trygg og
reyndist öllum sínum vel. Þrátt
fyrir glímuna við mótlæti lífsins
hafði hún einstakt lag á því að
orða og sjá hlutina í skemmtilegu
ljósi. Hún hafði einnig eiginleik-
ann til að styðja fólk og efla það til
dáða þegar á þurfti að halda. Ég
kveð hana með sorg í hjarta og
sendi foreldrum, systkinum og
öðrum ástvinum mína innilegustu
samúð. Minningin um yndislega
vinkonu og einstaka manneskju
lifir.
Ebba Schram.
Skyndilega er Sigurveig Þórar-
insdóttir farin, dáin. Við, kollegar
og samstarfsfólk á öldrunarlækn-
ingadeild Landspítalans, eru
harmi lostin.
Ég minnist dags síðasta haust.
Sigurveig vindur sér inn á skrif-
stofuna æskubjört með stóra
sigra í farteskinu. Langt og
strangt nám í læknisfræði og
kandídatsár að baki. Hún var orð-
in læknir og tilbúin að glíma við
ný verkefni, bjartsýn og glöð.
Fyrsta árið yrði á öldrunarlækn-
ingadeild. Ég minnist vaktar. Við
vinnum saman og hjá okkur er
fjölveik og bráðveik gömul kona.
Sigurveig er ábyrgðarfull, um-
hyggjusöm og vel að sér. Sigur-
veig kom fallega fram við þessa
gömlu konu og ættingja hennar.
Þannig var hún. Hún gerði kröfur
til sjálfrar sín og lagði sig alla í
starfið. Það var augljóst og það
var gott að vinna með henni.
Ég minnist dags á skrifstofunni
fyrir fáeinum vikum. Sigurveig er
viss. Hún ætlar sér að verða öldr-
unarlæknir. Við leggjum á ráðin
um þjálfun hér og þjálfun erlend-
is. Sigurveig hefur okkar stuðn-
ing.
Svo kom þessi óvænti, þung-
bæri, sársaukafulli dagur. Lífs-
ljósið slokknað og Sigurveig farin.
Hinstu rök tilverunnar óskiljan-
leg. Við vildum óska að raunveru-
leikinn væri annar. Framtíðin
hafði verið björt.
Við, samstarfsfólkið á öldrun-
arlækningadeild Landspítalans,
kveðjum Sigurveigu með trega og
sorg í hjarta. Við biðjum þess að
foreldrar, systkini og aðrir nánir
ástvinir finni styrk til að takast á
við hina djúpu sorg af mildi og
kærleika. Blessuð sé minning Sig-
urveigar Þórarinsdóttur.
Pálmi V. Jónsson.
Við vorum svo heppin að kynn-
ast Sigurveigu og Sigrúnu systur
hennar þegar fjölskyldan fluttist
til Siglufjarðar og þær systur
bættust í hóp okkar bekkjarfélag-
anna. Við minnumst Sigurveigar
með hlýju sem glaðlyndrar og
skemmtilegrar stelpu og góðrar
vinkonu. Margt skemmtilegt var
brallað og upp í hugann koma m.a.
útileikir, hjólaferðir, könnunar-
leiðangrar og snjóhúsabyggingar.
Leiðir okkar skildi svo þegar
systurnar fluttust með fjölskyldu
sinni til Reykjavíkur. Við fengum
þó fréttir af þeim öðru hvoru og í
seinni tíð með tilkomu facebook
varð auðveldara að tengjast aftur
og fá fréttir af gömlum bekkjar-
félögum. Sigurveig hafði blómstr-
að í fallega og hæfileikaríka unga
konu og það er sárt að kveðja
hana langt fyrir aldur fram.
Við sendum fjölskyldu og vin-
um Sigurveigar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Fyrir hönd árgangs ’78 Siglu-
firði,
Rakel Sveinsdóttir.
Hvernig kemur maður orðum
að því þegar maður ætlar að
kveðja manneskju í síðasta sinn,
allt of snemma? Það er óraun-
verulegt.
Árið 2000 kynntist ég Sigur-
veigu í Háskóla Íslands. Við urð-
um fljótt ágætis vinkonur. Í kjöl-
farið ákváðum við báðar að leggja
stund á nám í Ungverjalandi. Eft-
ir að við komumst þar inn höfðum
við gaman af því að fletta upp ung-
verskum orðum til að búa okkur
undir framtíðina í Ungverjalandi.
Þegar þangað var komið kom-
umst við fljótlega að því að við
bárum allt kolvitlaust fram og
vorum illskiljanlegar.
Á fyrsta ári áttum við margar
góðar stundir saman. Snemma
komst ég að því að Sigurveig var
einstaklega hæfileikarík. Ég veit
ekki hvort ég hafi áður kynnst
manneskju sem var jafnfær í
höndunum og Sigurveig. Teikn-
ingar eftir hana og svo málverk í
seinni tíð bera af. Sigurveig var
með skemmtilegan húmor og gat
verið stríðin. Maður passaði sig í
kringum hana fyrsta apríl. Hún
var sérstaklega góður námsmað-
ur og tileinkaði sér efnið vel, enda
hafði hún mikinn metnað í að
verða góð í sínu fagi sem hún svo
varð. Eftir að hafa kynnst henni í
starfi líka var augljóst að hún
hafði gott lag á að vinna með fólki.
Hún sýndi skjólstæðingum sínum
mikla natni sem og aðstandendum
þeirra.
Það er hægt að skrifa mun
meira. Það er mikill missir þegar
svona falleg, góð og hæfileikarík
kona er tekin frá okkur í blóma
lífsins. Mikil sorg hversu miklu
hún missir af í lífinu.
Þórarinn, María, systkini Sig-
urveigar og amma, ég samhrygg-
ist ykkur innilega og vona að þið
finnið styrk til að komast í gegn-
um þennan gífurlega missi.
Anna Sigríður Pálsdóttir.
MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. MARS 2014
✝ HöskuldurSkarphéð-
insson fæddist 15.
júní 1932 á Bíldudal
við Arnarfjörð þar
sem hann ólst upp.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja hinn 3.
mars 2014.
Foreldrar hans
voru Skarphéðinn
Gíslason sjómaður,
f. 12.2. 1906, d. 3.8.
1987, og Guðrún Her-
mannsdóttir, húsmóðir og
verkakona, f. 5.12. 1912, d. 25.11
1981. Bróðir hans er Hörður
Skarphéðinsson, fv. stýrimaður
og húsasmiður, f. 22.4. 1936, og
systir Jóhanna Skarphéð-
insdóttir, fv. aðstoðarmaður
tannlæknis, f. 11.2. 1941.
Árið 1960 kvæntist Hösk-
uldur Jónínu Sigurlaugu Ósk-
arsdóttur, f. 3.4. 1937, d. 23.2.
1969. Þau eignuðust tvö börn,
Rán, f. 8.5. 1960, og Hermann, f.
20.7. 1964, d. 1.12. 1981. Barn
Ránar og Andra Jónssonar er
Hermann Andrason, f. 27.3.
1989. Sambýliskona Höskuldar
ureynni AK 77 frá Akranesi
1955-1956, MS Elg frá Ósló
1956-1957 og Litlafelli 1958.
Stýrimaður á skipum og flug-
vélum Landhelgisgæslunnar frá
1958 og skipherra frá 1966.
Hann varð fastur skipherra
1972, fyrst á Ægi og síðan öðr-
um varðskipum og lauk starfs-
ferli sínum á Tý. Hann var stýri-
maður hjá Gæslunni í öðru
þorskastríðinu, 1958-1961 og
skipherra í þorskastríðunum
1972-1973 og 1975-1976 og háði
marga hildi við áhafnir breskra
togara sem og freigátna. Frá
árinu 1988 gerði hann út eigin
trillu, Guðrúnu Hermanns HF
175, í sumarfríum.
Hann lét af störfum hjá Land-
helgisgæslunni 1996 eftir tæpra
fjögurra áratuga starf í þágu
hennar. Önnur störf voru for-
maður byggingarnefndar sum-
arhúsa Starfsmannafélags
Landhelgisgæslunnar 1977-
1978. Í stjórn Skipstjórafélags
Íslands frá 1980, formaður frá
1983-1987. Sat áður sem for-
maður Styrktarsjóðs SKFÍ og í
samninganefnd félagsins.
Höskuldur var sæmdur
riddarakrossi Hinnar íslensku
fálkaorðu árið 1976. Árið 1999
gaf hann út endurminningar
sínar, Sviptingar á sjávarslóð.
Útför Höskuldar fer fram frá
Útskálakirkju í Garði í dag, 14.
mars 2014, og hefst kl. 15.
til nokkurra ára
var Jóhanna Krist-
jónsdóttir, f. 14.2.
1940. Barn þeirra
er Kolbrá, f. 20.10.
1971. Maki Kolbrár
er Ólafur Jóhann-
esson, f. 18.11.
1953. Dóttir Kol-
brár af fyrra sam-
bandi er Magdalena
Sigurðardóttir, f.
23.2. 1999. Hinn 25.
ágúst árið 2000
kvæntist Höskuldur eftirlifandi
eiginkonu sinni, Magndísi Guð-
rúnu Ólafsdóttur, f. 7.5. 1939.
Börn hennar og Magnúsar Ingi-
mundarsonar eru Ingimundur,
Magnús, Svanbjörg Kristjana,
Arnar, Dagrún Njóla, Brynja
Bjarnfjörð og Björk.
Höskuldur stundaði nám á
Bíldudal og síðar á Héraðsskól-
anum á Núpi. Hann lauk fiski-
mannaprófi frá Stýrimannaskól-
anum 1955, farmannaprófi 1958
og varðskipaprófi frá sama
skóla 1962.
Höskuldur starfaði sem há-
seti á ýmsum skipum á árunum
1947-1955. Stýrimaður á Ak-
Hún liggur kyrr og þrátt fyr-
ir að hafa lokuð augun skynjar
hún í gegnum augnlokin appels-
ínugula tilveruna allt um kring.
Suðandi gashljóðið í prímusnum
er róandi og hún heyrir for-
eldra sína tala lágum hljóðum í
fortjaldinu. Vell í spóa og lækj-
arniður heyrist í fjarska. Án
þess að gera vart við sig né rífa
sig á fætur finnur hún hvernig
róin og öryggið færist yfir og
svefninn læðist aftur að henni.
Á heimleið úr fjósinu gengu
barnið og bóndinn í átt að bæn-
um, morgunverkunum var lokið
þennan daginn og kaffið beið.
Ókennilegt hljóð sem þau hvor-
ugt þekktu nálgaðist og skyndi-
lega þaut hundurinn, sem hafði
fylgt þeim í hvívetna, skelfingu
lostinn og ýlfrandi í burtu.
Gnýrinn hækkaði og þar sem
þau voru komin að bænum sam-
einuðust þau öðru heimilisfólki
sem stóð á stéttinni fyrir utan
og starði í forundran á þyrlu
nálgast, sem gerði sig líklega til
lendingar. Með háværum hljóð-
um lenti hún fyrir framan bæ-
inn, á grasið sem bylgjaðist um
eins og öldur í hafróti. Dyr
þyrlunnar opnuðust og út stökk
maður, haldandi fast um höf-
uðfatið svo það fyki ekki í vindi
þyrluspaðanna, klyfjaður
stórum böggli. Þar sem hann
hljóp álútur í átt að bænum fór
stúlkubarnið að kannast við
hreyfingar og útlit mannsins og
fann hvernig undrunin breyttist
í kunnuglega ofsakæti. Tók við-
bragð og hentist í loftköstum á
móti manninum sem endaði í
föstu faðmlagi. Í bögglinum
reyndist vera indíánatjald og
appelsínur.
Þolinmóður kenndi hann
henni ljóðlínurnar, fór með eina
í einu og útskýrði fyrir henni
merkingu orðanna.
Til að auðvelda henni lær-
dóminn söng hann hverja lag-
línu fyrir sig og síðan lagið allt,
aftur og aftur. Áköf og viljug að
læra lagði hún orðin á minnið,
fannst hún heyra og sjá í huga
sér tifandi lækjarniðinn, máða
steinana og samsamaði sig litlu
manneskjunni sem textinn
fjallaði um. Fann jafnvel fyrir
léttu kitli á eigin nefi sem litla
flugan olli.
Á tímamótum sem þessum
birtast minningabrotin hvert af
öðru, sum hafa safnað á sig
mjúku ryki en eru engu síðri
fyrir vikið, þar sem gleðin, há-
vær hláturinn og samvistir
fengu notið sín. Hin sársauka-
fyllri þar sem þagnir og ósögð
orð lágu í loftinu, enda hvernig
gat annað orðið, fólk með jafn-
líka skapgerð og lundarfar.
Eins og glitrandi sólstafir sem
lýsa upp hafflötinn lýsa minn-
ingabrotin í huganum og ég
mun gæta þeirra vel.
Með djúpri virðingu og þökk.
Þín dóttir,
Kolbrá.
Nú hylur svæði heilög nótt,
hniginn er röðull skær.
Allt er svo kyrrt og alveg hljótt,
andar ei minnsti blær.
fjallbuna fagurtær
kveður nú ein með ástarskærum
rómi.
(Kristján Jónsson)
Elsku pabbi minn. Fyrir
samfylgdina, veganestið og
elsku þína, hafðu þökk. Þín
dóttir,
Rán.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund
(Vald. Briem)
Höskuldur, stjúpi og tengda-
stjúpi, hefur verið kallaður til
annarra verka, ekki í baráttu
eins og þær baráttur sem hann
háði við Bretana í þorskastríð-
unum hér á árum áður, heldur
til góðra, stórra verka en það er
a.m.k. það sem við höldum.
Höskuldur var orðinn þreyttur,
lúinn og lasinn, hann var tilbú-
inn að kveðja. Stöðugar lungna-
bólgur, sem erfitt var að eiga
við, plöguðu hann undanfarin ár
og laut hann í lægra haldi fyrir
veikindunum 3. mars sl. á Heil-
brigðisstofnun Suðurnesja.
Hann var umvafinn kærleiks-
ríkri fjölskyldu á sjúkrahúsinu;
barna- og barnabarnabörnin,
sem hann dýrkaði, komu og
kúrðu sig upp að honum og
klöppuðu, falleg ásýnd.
Höskuldur var góður, hrein-
skilinn, ákveðinn og skapmikill
maður. Hann var barngóður og
það var gaman að sjá hann með
börnin nokkurra mánaða, hann
sat með þau tímunum saman og
horfði á þau.
Höskuldur var góður við
mömmu, þau þekktust ung og
óþroskuð en eftir að mamma
varð ekkja rugluðu þau saman
reytum aftur, þau áttu mynd
hvort af öðru allan þennan tíma,
ástin hefur verið til staðar, svo
mikið er víst. 25. ágúst árið
2000 giftu þau sig, án þess að
nokkur vissi, enginn skyldi
skilja þau að. Þau voru virki-
lega samrýnd, ferðuðust saman,
fóru á leiksýningar og elskuðu
að hlusta á tónlist. Það má held-
ur ekki gleyma allri garðyrkj-
unni heima og í sumarbústaðn-
um, þvílík elja og þvílíkur
áhugi. Af hverju eruð þið að
gróðursetja allar þessar plöntur
og svo nennir enginn að hugsa
um þær í framtíðinni? Hugs-
unin er alls ekki svona hjá fjöl-
skyldunni í dag, trén sem hafa
vaxið marga, marga metra
skýla bústaðnum svo falleg í öll-
um sínum skrúða. Við ætlum að
hugsa vel um gróðurinn, við
ætlum að hugsa vel um
mömmu, hún hugsaði nefnilega
vel um Höskuld. +
Passaði upp á að hann fengi
súra hvalinn sinn bæði heima
og á sjúkrahúsinu, að hann
fengi hnoðmörinn sinn vest-
firska og steinbítinn. Hún pass-
aði upp á að honum væri ekki
kalt, passaði upp á að segja
honum allt sem væri að gerast
hjá fjölskyldunni, yngstu börn-
unum, sem hann dýrkaði, og já
það sem var að gerast í fréttum
almennt. Það var gaman að
fylgjast með honum og Inga,
sem var með honum á sjúkra-
húsinu, horfa á vetrarólympíu-
leikana allan liðlangan daginn,
það elskuðu þeir. Já margs er
að minnast en við látum hér
staðar numið. Við þökkum fyrir
allt og allt. Höskuldur hefur
alltaf verið okkur góður, hann
hugsaði vel um okkur og til
okkar. Hann fylgdist með mér á
sjónum, við skiptum hann máli,
börnin okkar elskuðu hann af
einlægni og elsku barnabörnin
okkar Kolbrún Lilja og Berg-
lind Arna áttu hug hans allan,
þegar þær komu í heimsókn.
Við eigum eftir að segja þeim
frá afa Höskuldi. Minning um
góðan, heiðarlegan og áræðinn
mann mun lifa í hjörtum okkar.
Við söknum þín mikið, elsku vinur.
Vorið mætir okkur með hlýju,
við hlúum að öllum, sama á hve
dynur.
Við hittumst vonandi aftur, glöð að
nýju.
(KE)
Arnar og Kristbjörg.
Elsku langafi.
Minningar ætlum að geyma
við munum þér ekki gleyma
Foreldrar okkar sýna,
Höskuld afa okkar fína.
Á myndum, í bókum og með hjali
við verðum oft á tali.
Afi við knúsuðum þig,
afi við elskum þig.
Kolbrún Lilja Jónsdóttir,
Berglind Arna
Bachadóttir.
Þegar góður drengur og kær
vinur hverfur af sjónarsviðinu
staldrar maður við og lítur til
baka. Fyrstu kynni okkar voru í
byrjun september 1958 þegar
hann kom um borð í Maríu Júl-
íu austur á Norðfirði, þá nýráð-
inn stýrimaður hjá Landhelg-
isgæzlunni. Okkur varð strax
vel til vina og þau vináttubönd
héldust órofin öll þessi ár. Það
er margs að minnast úr starfi
og leik á langri samferð. Það
var gæfuríkt að eiga þennan
sómadreng að vini öll þessi ár.
Stundum vorum við samskipa,
ýmist þegar hann var stýrimað-
ur eða skipherra, og ætíð gott
að sigla með honum. Hann var
harðduglegur, vinnusamur og
ósérhlífinn, eftir báta- og tog-
araár sín, sem kom sér vel við
landhelgisgæzlu og björgunar-
störf við oft erfiðar aðstæður.
Þegar skuttogarinn Baldur var
fenginn til gæzlustarfa, meðan
á strögglinu við Bretana stóð,
fól Pétur Sigurðsson forstjóri
honum skipstjórnina. Veitti
honum umbeðinn tíma til að
kynnast skipinu, viðbrögðum
þess og getu, sem og að þjálfa
áhöfnina í nýju umhverfi. Var
farið vestur á firði í þessu
skyni. Sá æfingatími var lær-
dómsríkur og skilaði sér dug-
lega í ýfingunum við herskipin
og dráttarbátana. Höskuldur
var heiðarlegur og góður
drengur sem undi því illa þegar
ekki var staðið við gerða samn-
inga. Sú réttlætisbarátta bakaði
honum óvild þáverandi forstjóra
sem tapaði, að ég bezt veit, öll-
um málunum. Það varð honum
þung og erfið raun að missa
fyrri konu sína frá tveimur ung-
um börnum og seinna einkason-
inn í sviplegu slysi. Til að ná
áttum, eftir sonarmissinn, dreif
hann sig í nám til Englands.
Dvaldi nokkra mánuði í Folke-
stone og líkaði vel við kennara,
nám og nema. Kom til baka
endurnýjaður á sál og líkama,
okkur vinum og starfsfélögum
til léttis. Eftir að við hættum til
sjós var briddsinn rifjaður upp
og spilað vikulega yfir veturinn.
Þá var glatt á hjalla og stund-
um teygðist úr kaffihléum þeg-
ar rifjaðar voru upp gamlar
minningar. Sumarið 1991
bryddaði hann á þeirri nýjung
að bjóða upp á sjóstangaveiði
frá Reykjavík á báti sínum Guð-
rúnu Hermanns HF-175.
Einnig siglingar um sundin
blá, lundaferðir í Lundey, flutti
fólk út í Engey og stöku sinnum
Viðey. Hann fékk mig til liðs
við sig og höfðum við báðir
ánægju af þessu frumkvöðla-
starfi. Um tíma átti hann hesta
og þar var sama snyrtimennsk-
an í fyrirrúmi. Bókband og
teiknun, glerlist og garðvinna
báru hagleikshönd hans glögg
merki. Hann var vel lesinn og
átti mikið og gott safn bóka
sem hann gaf til Bíldudals fyrir
nokkru. Ég minnist þess frá ár-
um áður, þegar ég leit til hans á
vaktina, gjarnan að kvöldlagi
meðan legið var til akkeris, að
hann þuldi mér heilu kvæða-
bálkana eftir Davíð. Teikningar
hans frá átökunum á miðunum
urðu víðfrægar og birtust í fjöl-
miðlum. Þær vöktu kátínu hjá
skipsfélögum hans, léttu mönn-
um lund og efldu baráttuand-
ann. Nú þegar kveðjustundin er
runnin upp er mér einlægt
þakklæti efst í huga.
Við hjónin og fjölskyldan
sendum Magndísi, dætrum
hans, Rán og Kolbrá, sem og
fjölskyldunni allri, hugheilar
samúðarkveðjur.
Jón Steindórsson.
Höskuldur
Skarphéðinsson