Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.03.2014, Qupperneq 13

útiverkum sem mér datt í hug að
gaman yrði að setja upp við hvert
eyðibýli á Langanesi. Þetta yrði
gert úr rekaviði og unnið í grunn-
skólanum á Þórshöfn. En þetta er
reyndar ennþá bara hugmynd hjá
mér.“
Margir eru sestir í helgan stein
á þessum aldri, jafnvel fyrir löngu,
en það hvarflar ekki að Nóa. Hann
er uppfullur af hugmyndum og hef-
ur til að mynda nýlega hannað stól.
„Hugmyndin er reyndar svo góð að
ég hélt að ég hlyti að vera að stela
henni! Fletti í gegnum bækur og
skoðaði þúsundir stóla en enginn
þeirra er svona. Hugmyndin er
bara svona góð! Ég er búinn að
teikna hann í fullri stærð og dauð-
langar að vinna hann.“
Athyglisvert er að fylgja Nói úr
herbergi hans og niður á jarðhæð,
þar sem hann hefur komið upp
smíðaaðstöðu í gamla eldhúsi dval-
arheimilisins. „Þetta pláss var fullt
af dóti og ekkert notað þannig að
ég fékk leyfi til að koma hér upp
vinnustofu. Hér vann ég öll verkin
á sýningunni og fleiri hafa hér að-
stöðu. Hér læt ég líka karlana á
elliheimilinu setja saman leikföng
sem ég hanna, þau eru seld og
heimilið fær ágóðann þannig að
hægt er að kaupa meira efni til að
smíða úr.“
Nói gefur ekkert eftir og er full-
ur af hugmyndum. „Ég geri tölu-
vert af því rissa; það heldur mér
alveg gangandi að vera í handverki
og teikna þess á milli. Ég er ekki
eins og sumir karlarnir hér á elli-
heimilinu að vilja bara lúra inni á
herbergi. Ég vil hafa nóg að gera,“
segir Jóhann Ingimarsson við
blaðamann Morgunblaðsins.
Morgunblaðið/Skapti Hallgrímsson
9.3. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13
„Meitillinn er hljómmikið nafn og yf-
irleitt á fólkið hér góðar minningar
tengdar því og fyrirtækinu sem
var,“ segir Guðrún Sigríks Sigurð-
ardóttir í Þorlákshöfn. Þau Karl Sig-
mar Karlsson eiginmaður hennar
tóku á dögunum við rekstri pítsu-
staðar í byggðarlaginu. Þau færðu
fljótlega út kvíarnar í rekstrinum og
auk pítsanna eru þau nú farin að
bjóða upp á venjulegan heimilismat
á virkum dögum, til að mynda steikt-
an fisk og kjötbollur.
„Karl missti vinnuna í haust og þá
var bara að skapa sér ný tækifæri,“
segir Guðrún. Hún er grunnskóla-
kennari í hálfu starfi. Í annan tíma
stendur hún gjarnan vaktina í Meitl-
inum. „Hamborgararnir á matseðl-
inum fengu ný nöfn þegar við tókum
við. Nú kennum þá við A-götu og B-
götu,“ segir Guðrún. Vísar þar til
þess að lengi voru götur í Þorláks-
höfn aðeins bókstafsmerktar.
Fyrstu húsin í bænum voru reist um
1950, en það var ekki fyrr en 1974
sem formleg götunöfn voru tekin
upp. Þá varð A-gata Egilsbraut og
B-gatan Oddabraut. Þau Guðrún og
Karl Sigmar eru bæði uppalin við B-
götuna og hamborgarar hennar eru
með gulri béarnaise-sósu.
Meitillinn var á sínum tíma eitt af
stærri sjávarútvegsfyrirtækjum
landsins. Það var 1949 sem starf-
semi þess hófst sem aftur varð drif-
fjöður þess að þéttbýli myndaðist í
Þorlákshöfn. Lengi hverfðist tvinnu-
líf í bænum í kringum þetta eina fyr-
irtæki sem var sameinað Vinnslu-
stöðinni í Eyjum fyrir um 15 árum.
„Meitillinn, litli og stóri, eru annars
lág fell við Þrengslaveginn sem við
sjáum hér út um gluggann á veit-
ingastaðnum. Það er af mörgum
ástæðum sem okkur þótti þetta nafn
alveg tilvalið,“ segir Guðrún Sigríks
Sigurðardóttir.
ÞORLÁKSHÖFN
Béarnaise við B-götu
Guðrún Sigríks Sigurðardóttir og Karl Sigmar Karlsson reiðubúin til þjónustu
á veitingastaðnum Meitlinum, sem er við Selvogsbrautina í miðri Þorlákshöfn.
Ljósmynd/Þórarinn Gylfason
Kristaug María Sigurðardóttir, kölluð Kikka,skrifaði Ávaxtakörfuna fyrir rúmum 15 árum,verkið var frumsýnt haustið 1998 og vakti
strax mikla athygli. Það hefur tvisvar verið sett upp í
atvinnuleikhúsi, er sýnt á hverju ári í skólum eða
áhugaleikhúsum og notað við lífsleiknikennslu í skól-
um.
„Ég er auðvitað ánægð með þetta og vil meina að
við höfum að töluverðu leyti startað umræðunni um
einelti með Ávaxtakörfunni,“ segir Kikka. Einelti var
ekki á allra vörum á þeim tíma, og sumum fannst orð-
ið reyndar ekki við hæfi. „Ég var hvött til þess að
nota ekki orðið í leikritinu því fólki fannst það svo
gróft, en ég gaf mig auðvitað ekki með það.“
Leikfélag Keflavíkur frumsýndi Ávaxtakörfuna á
föstudaginn og Kikka, sem býr í Reykjanesbæ, lánaði
félaginu alla búningana sem saumaðir voru áður en
sagan var kvikmynduð. „Ég hef ekki lánað þá áður,
þetta eru mjög dýrir búningar en ég þekki til hjá leik-
félaginu og veit að farið verður vel með þá.“
Kikka hefur ákveðið að helga sig Ávaxtakörfunni
næstu árin. Kvikmyndin hlaut Edduverðlaunin í fyrra
og nú situr höfundurinn og skrifar framhald, þáttaröð.
Í haust verður Ávaxtakarfan sett upp á ný á þann veg
að áhorfendur geti tekið þátt í sjóinu. Ákveðið hefur
verið að setja það afbrigði ævintýrisins á svið í Ósló á
næsta ári. Þá er Kikka nýbyrjuð á því stóra verkefni
að koma Ávaxtakörfunni á framfæri við sjónvarps-
stöðvar erlendis. Nánar um það síðar …
REYKJANESBÆR
Lánar leikfélaginu alla
upprunalegu búningana
KRISTLAUG MARÍA SIGURÐARDÓTTIR ÆTL-
AR AÐ HELGA SIG ÁVAXTAKÖRFUNNI
NÆSTU ÁRIN OG STEFNIR Á ÚTRÁS
Kikka, þriðja frá vinstri í aftari röð, ásamt nokkrum leik-
urum í Ávaxtakörfunni - í gömlu, góðu búningunum.
Morgunblaðið/Svavnhildur Eiríksdóttir
Austfjarðaþokan verður í hávegum á Þokusetri sem
áformað er á Stöðvarfirði. Fleiri hugmyndir kvikna
og nú velta menn því fyrir sér að leggja þokustíga á
Egilsstöðum í tengslum við verkefnið.
Margt býr í þokunni
Nói lagði drög að fyrsta skúlptúrnum fyrir
mörgum áratugum, en verkið varð þó ekki
að veruleika fyrr en nýlega. „Ég hitti
Skapta í Slippnum, sem sagðist hafa
verið að fá nýja járnskurðarvél sem
hann vildi að ég skoðaði; vélin
myndi skera út fyrir mig hvað sem
ég teiknaði. Ég rissaði eitthvað,
vélin skar og ég geymdi þetta. Sá
svo, þegar ég skoðaði útskurðinn
löngu seinna, að þetta var ágætis
mynd! Þetta eru Helgi magri og
Þórunn hyrna að sigla inn Eyjafjörð.
Verkið heitir Landtaka og er á sýning-
unni á Listasafninu.“
LANDTAKA VARÐ TIL Í SLIPPNUM
Umhverfisfulltrúi Ísafjarðarbæjar, Ralf Trylla, laumast þessa dag-
ana til að fjarlægja ruslafötur samstarfsmanna sinna í stjórnsýsl-
unni í því skyni að hvetja til aukinnar flokkunar. Daníel Jakobsson
bæjarstjóri slapp ekki frekar en aðrir á skrifstofunni …
Umhverfisfulltrúinn í rusli
„Ég hafði safnað efni í nokkur ár
en fékk þær fréttir í haust að það
hefði allt verið selt í brotajárn eftir
að nýr aðili kom að rekstrinum.
Það tók svo á mig að ég fékk áfall
og lenti á sjúkrahúsi. Þetta verk
verður því aldrei unnið.“
Nói sýnir blaðamanni líkan af
listaverkinu Síðasti vatnsberinn á
Íslandi, verkið sjálft stendur á
Þórshöfn en Nói er einmitt sjálfur
af Langanesinu. Hann dregur fram
fleiri módel, m.a. af borði og bekkj-
um: „Ég gerði módel af þessum
Stórt verk
Nóa, Heimur
vonar, við hús
Mennta-
skólans á Ak-
ureyri.