Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.03.2014, Blaðsíða 48

Viðtal
48 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23.3. 2014
H
ann ber ekki með sér veik-
indi, ungi maðurinn sem
sækir höfuðstöðvar Morg-
unblaðsins við Rauðavatn
heim þetta eftirmiðdegi.
Þvert á móti er hann heilbrigðið og hreyst-
in holdi klædd. Viðmótið er ljúft og stutt í
brosið. En ekki er allt sem sýnist. Líf Ing-
ólfs Sigurðssonar hefur ekki verið neinn
dans á rósum, hann greindist aðeins fimm-
tán ára gamall með geðsjúkdóm, kvíð-
aröskun, og hefur háð harða baráttu við
hann æ síðan. Skömm fylgir gjarnan geð-
sjúkdómum og lengi vel fór Ingólfur þá leið
að fela veikindi sín. Lái honum hver sem
vill. Hann bar ungur af jafnöldrum sínum í
knattspyrnu og voru miklar vonir við hann
bundnar. Heimur íþróttanna getur verið
harður og erfitt að gefa á sér höggstað.
Ingólfur er nú 21 árs gamall og hefur að
vel ígrunduðu máli ákveðið að stíga fram
og segja sína sögu. „Undanfarna mánuði
hefur mér liðið mjög vel. Veikindin hafa
ekkert látið á sér kræla,“ segir hann. „Á
sama tíma hef ég verið mun opnari gagn-
vart mínum eigin tilfinningum en áður og
um leið veikindunum. Lengi vel gat ég
ekki hugsað mér að tala um þau við aðra
en lækna, sálfræðinga og mína nánustu en
núna þykir mér ekkert óþægilegt að
standa berskjaldaður með þessum hætti.
Eiginlega bara sjálfsagt. Kvíðaröskunin er
partur af mér, hvort sem mér líkar það
betur eða verr. Þetta eru spilin sem mér
eru gefin í þessu lífi og undir mér komið
að vinna úr þeim.“
Fann ungur fyrir kvíða
Ingólfur fæddist árið 1993 og ólst upp í
Hlíðunum í Reykjavík. Hann var félagslynt
barn og knattspyrna átti hug hans allan.
Eigi að síður örlaði snemma á því að eitt-
hvað angraði hann. „Ég man til dæmis að
það var erfitt fyrir mig að byrja í skóla.
Kvíðapúkinn var strax kominn til sögunnar.
Þetta var óþægileg tilfinning sem ég kunni
ekki skil á. Fór bara undan í flæmingi,“
segir hann.
Ingólfur var öllum stundum í fótbolta og
sjö ára hóf hann æfingar hjá Val. Þrátt
fyrir brennandi áhuga á íþróttinni gerði
kvíðinn hann óöruggan á æfingum og fljót-
lega byrjaði faðir hans að fylgja honum.
„Pabbi mætti á hverja æfingu og var mér
til halds og trausts. Við það leið mér bet-
ur,“ segir Ingólfur.
Spurður hvort þjálfurum og öðrum iðk-
endum hafi ekki fundist þetta undarlegt
segir hann svo ekki hafa verið. „Tíðarand-
inn var orðinn þannig að það þótti ekkert
tiltökumál að feður fylgdu sonum sínum á
æfingar.“
Ekki nóg með það. Ingólfur átti ekki
bara erfitt með að vera einn á æfingum,
hann þurfti líka stuðning þegar hann fór í
fótbolta á skólalóðinni. „Sem betur fer var
mamma heimavinnandi á þessum tíma og
passaði upp á það að standa úti í glugga
þegar ég fór í fótbolta en völlurinn var
beint fyrir framan blokkina. Við það fann
ég til öryggis.“
Var svakalegur töffari
Þessi vanlíðan drengsins olli foreldrum hans
að vonum áhyggjum og það var um þetta
leyti sem hann byrjaði að ganga til sálfræð-
ings.
Spurður hvort hann hafi verið hlédrægur
og út af fyrir sig á þessum tíma segir Ing-
ólfur það öðru nær. „Ég var svakalegur
töffari, var mikið í því að „spaðast“ og átti
fullt af vinum. Var hrókur alls fagnaðar og
sjálfskipaður leiðtogi í bekknum. Það var
bara yfirvarp. Undir niðri var ég mjög óör-
uggur í öllu sem ég tók mér fyrir hendur
og leið illa.“
Knattspyrnuhæfileikar Ingólfs komu
snemma í ljós og hann spilaði gjarnan með
eldri drengjum, ekki síst vinum systur sinn-
ar sem eru sex árum eldri. Hann óx af
þeirri glímu og fékk stöðugt meira krefj-
andi verkefni hjá Val. Sjálfstraustið jókst
við þetta og þegar hér er komið sögu gekk
Ingólfi alltaf betur og betur að vera einn á
æfingum. „Það var bara orðið eðlilegt og
gaman að fara í fótbolta,“ segir hann.
Því fer þó fjarri að kvíðapúkinn hafi ver-
ið lagstur í dvala. „Það voru hæðir og
lægðir. Stundum hitti ég ekki sálfræðing í
langan tíma, stundum reglulega. Allt eftir
því hvernig mér leið.“
Heillaði Heerenveen
Hæfileikar Ingólfs voru farnir að vekja at-
hygli og aðeins þrettán ára fór hann til
reynslu hjá sc Heerenveen í Hollandi, þar
sem Alfreð Finnbogason gerir nú garðinn
frægan. Honum gekk vel á æfingum og að
reynslutímanum loknum gerðu forráðamenn
félagsins honum tilboð. Vildu fá hann utan
til frambúðar um leið og hann væri tilbúinn
til þess.
Þegar Ingólfur var fimmtán ára fengu
foreldrar hans ársleyfi frá störfum hér
heima og stefndu skónum til Danmerkur.
Þegar forráðamenn Heerenveen höfðu veð-
ur af því færðust þeir allir í aukana. „Þeir
máttu ekki heyra á það minnst að við fær-
um til Danmerkur, úr því þessi staða væri
komin upp þótti þeim upplagt að við kæm-
um til Hollands,“ segir Ingólfur brosandi.
Foreldrar hans féllust á það.
Nú var lífið endanlega orðið fótbolti.
Ingólfur gekk ekki í skóla í Hollandi,
heldur var í fjarnámi hér heima.
Hið nýja líf fór ágætlega af stað en fljót-
lega dró ský fyrir sólu. „Eftir stuttan tíma
í Hollandi þyrmdi yfir mig,“ segir Ingólfur.
„Það var ekki bara þessi barnslegi kvíði
sem ég var vanur. Þetta var eitthvað annað
og meira. Kannski var það vegna þess að
ég var að þroskast, tilveran dýpkaði og ég
sá lífið með öðrum augum. Augum ung-
lingsins. Þetta var ekki bara andleg vanlíð-
an, heldur líka líkamleg. Það lýsti sér í
þreytu, orkuleysi og jafnvel svima. Á þess-
um tímapunkti var ég farinn að hafa
áhyggjur af heilsunni og þarna má segja að
geðsjúkdómurinn hafi fyrst fyrir alvöru
knúið dyra.“
Ingólfur var sendur í ítarlegar rannsóknir
í Hollandi. Engir líkamlegir kvillar fundust
og að því kom að læknirinn benti á höfuð
sér og sagði: „Ef til vill eru veikindin hér
inni?“
Slík var vanlíðan Ingólfs að dögum sam-
an treysti hann sér ekki fram úr rúminu,
hvað þá meira, og missti fyrir vikið af fjöl-
mörgum æfingum. „Mér leið ofboðslega
illa,“ rifjar hann upp. „Ég vildi allt til þess
vinna að flýja hugsanir mínar og var á
barmi þess að heimsækja maníuna. Var til-
gerðarlega hress inn á milli og reyndi að
hafa sem mest fyrir stafni til að halda
Íþróttafólk er
líka manneskjur
INGÓLFUR SIGURÐSSON ER EITT MESTA EFNI SEM FRAM HEFUR KOMIÐ Í
ÍSLENSKRI KNATTSPYRNU Í SEINNI TÍÐ. EIGI AÐ SÍÐUR HEFUR HANN,
ÞRÁTT FYRIR ÞRJÁR TILRAUNIR, EKKI FEST RÆTUR Í ATVINNUMENNSKU. SÚ
BARÁTTA ER ÞÓ LÉTTVÆG Í SAMANBURÐI VIÐ BARÁTTUNA SEM ING-
ÓLFUR HEFUR HÁÐ UTAN VALLAR EN HANN GREINDIST AÐEINS FIMM-
TÁN ÁRA GAMALL MEÐ GEÐSJÚKDÓM, KVÍÐARÖSKUN. GENGIÐ HEFUR Á
MEÐ DIMMUM ÉLJUM OG Á KÖFLUM TREYSTI INGÓLFUR SÉR VARLA FRAM
ÚR RÚMINU – HVAÐ ÞÁ MEIRA. KVEIÐ ÆTÍÐ NÝJUM DEGI. NÚ LÍÐUR
HONUM BETUR OG LÍTUR Á ÞAÐ SEM LIÐ Í GLÍMUNNI AÐ STÍGA FRAM
OG SEGJA SÍNA SÖGU. SJÁLFUM SÉR OG ÖÐRUM TIL HVATNINGAR.
Texti: Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
Myndir: Kristinn Ingvarsson kring@mbl.is
* Knattspyrna er í eðlisínu karllægt sport.Þeir sterkustu lifa af. Með
því að ljóstra því upp að
ég sé haldinn geðsjúkdómi
þykir örugglega einhverj-
um ég vera að gefa högg-
stað á mér. Það staðfestir
meira en allt annað að
þörf er á þessari umræðu.