Morgunblaðið - 03.04.2014, Blaðsíða 17

„Þessi komst utan um fótinn á henni
og upp að nára.“
Jóhannes, sem er kennari við
Brekkuskóla, fór í fæðingarorlof
þegar drengurinn fæddist en hjónin
voru sammála um það, þegar orlof-
inu lauk í byrjun desember, að hann
færi norður. „Við máttum ekki
gleyma eldri dóttur okkar, sem þá
var 15 ára og í 10. bekk Lundarskóla
og ég fór svo að kenna og settist
meira að segja inn á bæjarstjórn-
arfundi á ný. Ég hugsa að þá hafi
verið fluttar nokkrar af lélegustu
ræðum í sögu bæjarstjórnar Ak-
ureyrar! Ég vissi varla hvað ég var
að gera og hugurinn var að sjálf-
sögðu annars staðar. Ég flaug suður
um helgar og andlega og líkamlega
var þetta mjög erfitt.“
Fjölskyldan fékk að fara af Land-
spítalanum á aðfangadag, daginn
sem stúlkan átti að fæðast. „Það var
einhver eftirminnilegasta stundin í
öllu þessu ferli, þegar við fórum út af
spítalanum; úr örygginu sem læknar
og hjúkrunarfræðingar veittu okk-
ur; þetta stórkostlega teymi sem
skipar eina bestu vökudeild heims.
Fyrstu nóttina í íbúðinni var maður
skelfingu lostinn: gat ekki sofið og
starði bara á barnið!“ Þau voru svo
endanlega útskrifuð skömmu áður en
árið rann sitt skeið og nutu áramót-
anna á Akureyri.
„Fyrstu tvö eða þrjú árin óttaðist
maður alltaf að eitthvað væri að;
trúði því varla að þessi litli líkami
starfaði eðlilega. Sjón, heyrn, hreyfi-
geta, greind ... Endalaust er hægt að
telja upp það sem líklegt er að geti
komið fyrir þessi börn. En nú er hún
á áttunda ári, er mjög hraust, stund-
ar íþróttir af kappi og gengur mjög
vel að lesa og reikna. Ef einhver
hefði sagt mér þegar ég sá dóttur
mína fyrst að rúmum sjö árum síðar
myndi henni ganga mjög vel í skóla,
æfði tvær til þrjár íþróttagreinar,
léki sér við vinkonur sínar eins og
hver önnur og væri orðin betri í tölv-
unni en pabbi hennar, hefði ég talið
þann mann galinn. Þetta er samt
staðan í dag; Bjarney Hilma er sjö
ára, tápmikil stelpa. Hún er eitt stórt
kraftaverk og hefur verið allt frá 16.
júlí 2006 til dagsins í dag.“
Veit að bróðirinn dó
Jóhannes segir dóttur sína orðna
það þroskaða að hún geri sér grein
fyrir því að tvíburabróðir hennar hafi
dáið. „Hún er farin að átta sig á ferl-
inu og hvað hún gekk í gegnum og
það getur verið að á næstu árum
verði það erfiðara fyrir hana en í dag
er hún mjög glaðlynd og mikill húm-
oristi. Hún er hláturgjörn og stríðin.
Hefur það að öllum líkindum frá
móður sinni! Við krossum fingur og
vonum að allt gengi vel áfram og höf-
um enga ástæðu til að ætla annað.
Við erum í nánu sambandi við lækna
á Landspítalanum og þeir eru mjög
ánægðir með hana.“
Bjarney Hilma er skírð í höfuð afa
sinna. „Við vorum búin að ákveða að
ef hún lifði myndum við gera það. Þeir
eru báðir kjarnorkumenn; faðir minn
[Bjarni Jóhannesson] var reyndar
löngu dáinn þegar hún fæddist en
hann var skipstjóri og mikill jaxl og
Hilmar Gíslason [fyrrverandi yfir-
verkstjóri hjá Akureyrarbæ] er líka
mikið hörkutól. Og hún er mjög stolt
af því að vera skírð í höfuðið á þeim.“
Móðir Kristín Hilmarsdóttir horfir á dóttur sína nýfædda í hitakassanum.
Agnarsmá Jóhannes Gunnar heldur á dótturinni nýfæddri á vökudeildinni.
FRÉTTIR 17Innlent
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. APRÍL 2014
Hollvinasamtök Sjúkrahússins á
Akureyri, sem Jóhannes G. Bjarna-
son veitir formennsku, afhentu
stofnuninni formlega 35 glæný
sjúkrarúm í síðustu viku.
Rúmin eru rafstýrð og gera sjúk-
lingum leguna þægilegri og auð-
velda til muna vinnu starfsfólks,
að sögn Margrétar Þorsteins-
dóttur, forstöðuhjúkrunarfræð-
ings á lyflækningadeild.
Stofnun Hollvinasamtakanna
má rekja til alvarlegra veikinda
Stefáns Gunnlaugssonar á Ak-
ureyri í fyrra. Eftir stóra aðgerð í
Svíþjóð lá hann á sjúkrahúsinu og
„fann það á eigin skinni hversu
mikilvægt er fyrir okkur Norðlend-
inga að hafa vel búið sjúkrahús hér
á svæðinu“, segir hann. „Þá er
kraftur og áræði starfsfólksins
nokkuð sem ég tel að við hin í
samfélaginu eigum að styðja við
og það er það sem Hollvina-
samtökin ætla að beita sér fyrir.
Jóhannes Bjarnason segir þau
Kristínu Hilmarsdóttur, eiginkonu
sína, hafi fundið fyrir endalausri
manngæsku og hlýju hjá starfs-
fólki Sjúkrahússins á Akureyri,
eins og á Landspítalanum, og þess
vegna hafi ekki komið til greina að
skorast undan þegar hann var beð-
inn að verða formaður í Hollvina-
samtökunum. „Ég stend í svo mik-
illi þakkarskuld við sjúkrahúsið að
ég þurfti ekki að hugsa mig um
nema í nokkrar sekúndur,“ segir
hann. „Þegar tugir einstaklinga
keppast við að gera tilveruna sem
bærilegasta eins og í okkar tilfelli,
og sýna slíka manngæsku og hlýju
sem við upplifðum, fær maður
nýja sýn á mannfólkið.“
Félagar í Hollvinasamtökunum
eru nokkur hundruð. Hver greiðir
5.000 króna árgjald og reglulega
verður farið í stórar safnanir í því
skyni að gefa Sjúkrahúsinu á Akur-
eyri einhvers konar búnað. „Öllum
er hlýtt til sjúkrahússins og ég
biðla til Akureyringa að ganga í
samtökin og hjálpa okkur að gera
þessa frábæru stofnun enn betri.“
Mun betra fyrir alla
VEGLEG GJÖF HOLLVINASAMTAKANNA
Bjarni Jónasson, forstjóri SAk, Margrét Þorsteinsdóttir, forstöðuhjúkrunarfræð-
ingur á lyflækningadeild, Björg Aradóttir, hjúkrunarfræðingur á skurðlækninga-
deild, og Stefán Gunnlaugsson, hvatamaður að stofnun Hollvinasamtakanna.