Morgunblaðið - Sunnudagur - 06.04.2014, Blaðsíða 52

Viðtal
52 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6.4. 2014
Æ
var Sveinn Sveinsson er
að ljúka æfingum dagsins
þegar sendinefnd frá
Morgunblaðinu ber að
garði. Sjúkraþjálfarinn
hjálpar honum að vippa sér af bekknum og
yfir í hjólastólinn. „Við ætlum að gera
þetta á mettíma, er það ekki?“ segir Ævar
og á þar við endurhæfinguna. „Ég er alla
vega búinn að strengja þess heit að raka
mig ekki fyrr en ég geng héðan út. Að
vísu var ég í hálfgerðu lyfjamóki vegna
verkjanna þegar ég gerði það en til allrar
hamingju er ég með sæmilega skeggrót.
Það hefði verið mjög vandræðalegt væru
þetta bara einhverjar tjásur.“
Hann strýkur loðinn vangann.
Ævar, sem er 24 ára gamall, gæti ekki
haft betri hvatningu fyrir framan sig, en
frænka hans, hin fjórtán ára gamla Anna
Sigrún Gunnarsdóttir, er komin í heimsókn.
Svo ótrúlega vill til að hún lenti í sam-
bærilegu slysi fyrir níu árum og náði full-
um bata. Bæði féllu þau niður af háhýsum.
Ævar, sem er smiður, um fjórtán metra
niður af nýbyggingu, og Anna Sigrún ein-
hverja ellefu til tólf metra niður af svölum
fjölbýlishúss. Mölbrotnuðu bæði en sluppu
eigi að síður ótrúlega vel.
Gestkvæmt er þetta eftirmiðdegi á
Grensásdeildinni en móðir Ævars, Sigríður
Kristjánsdóttir, er á förum. Hún fylgist
með ljósmyndatökunni en kyssir svo son
sinn bless. „Jæja, drengur, vertu nú al-
mennilegur í þessu viðtali og láttu ekki
hafa einhverja vitleysu eftir þér!“
Hann glottir.
Ævar hefur vakið athygli fyrir glaðværð,
æðruleysi og uppbyggilegt viðhorf á Grens-
ásdeildinni og ekki fer milli mála að hann
er vel liðinn, bæði hjá starfsmönnum og
fólkinu sem er í endurhæfingu.
Fumlaus viðbrögð á slysstað
Anna Sigrún var aðeins fimm ára þegar
hún féll fram af svölunum á heimili sínu
sem er á fjórðu hæð í blokk. Svalahurðin
var læst en samt komst Anna Sigrún út
og prílaði yfir handriðið með þessum af-
leiðingum. Móðir hennar áttaði sig strax á
því hvað hafði gerst og þaut niður. Sjúkra-
bíllinn var kominn innan þriggja mínútna.
Foreldrar Önnu Sigrúnar, Steinunn I. Stef-
ánsdóttir og Gunnar Ævarsson, sem eiga
aðild að viðtalinu, eru ekki í vafa um að
fumlaus viðbrögð á slysstað hafi bjargað
lífi dóttur þeirra.
Sama máli gegnir um Ævar sem féll
þegar planki gaf sig á fimmtu hæð í ný-
byggingunni sem hann vann við. Hann seg-
ir vinnufélaga sína hafa hringt undir eins á
sjúkrabíl og hlúð að sér þangað til hann
kom. Hvorugt þeirra missti meðvitund, sem
verður að teljast með ólíkindum. „Þau rifu
bara kjaft við læknana,“ segir Steinunn í
léttum dúr.
„Ég hefði viljað missa meðvitund,“ segir
Ævar. „Vinnufélagarnir stukku strax á mig
og ég sá á þeim að þetta var alvarlegt.
Mjög alvarlegt. Um leið og sjúkrabíllinn
kom byrjuðu menn að dæla morfíni í mig.
Ég man lítið eftir það.“
Ævar man samt vel eftir fallinu. „Þetta
gerðist mjög hratt en í minningunni er það
sem heil eilífð. Ég gerði mér grein fyrir
því hvað hafði gerst og hvað ég átti í
vændum. Taldi hæðirnar meðan ég féll. Ég
var með kranafjarstýringu í hendinni og
hélt dauðahaldi í hana. Það sá ekki á
henni eftir fallið.“
Gunnar hleypir brúnum. „Þú hefur ætlað
að bjarga henni?“
„Já. Og það tókst.“
Hann brosir.
Var fjögur tonn við lendingu
Ævar er ekki í vafa um að þjálfunin í
mótókrossinu, sem hann hefur stundað um
árabil, hafi komið að gagni. „Maður lendir
í yfirstökki nokkrum sinnum á sumri, það
er stekkur of langt. Þá er mikilvægt að
bregðast hratt við, lendingin getur orðið
svo hörð. Ég hef fótbrotið mig þannig.“
Anna Sigrún man ekki eftir sínu slysi en
hlustar andaktug á frænda sinn. Hann
gæti allt eins verið að lýsa hennar reynslu.
Hún lenti á hliðinni sem foreldrar hennar
segja hafa verið mikla gæfu vegna þess
hvað hún var lítil og létt. Ævar lenti á
hinn bóginn á fótunum sem bjargaði hon-
um. „Ég var 85 kíló, með hjálm, í kulda-
galla, með þunga svuntu og í skóm með
stáltá. Hefði ég lent á hliðinni værum við
ekki að spjalla saman núna,“ fullyrðir
hann.
Gunnar og Steinunn kinka kolli. „Hefði
þetta verið öfugt, hún lent á fótunum og
hann á hliðinni hefði farið miklu verr,“
segir Gunnar.
Vinur Ævars reiknaði út fyrir hann að
hraðinn í fallinu hefði líklega verið 45 km
á klukkustund og eigin þungi, þegar hann
lenti, fimmtíufaldur. „Það þýðir að þú hef-
ur verið rúmlega fjögur tonn við lendingu,“
segir Gunnar. „Ágætt að losna við eitthvað
af því!“
Þeir hlæja.
Áþekkir áverkar
Frændsystkinin fóru bæði í langar og
strangar aðgerðir eftir slysin. Anna Sigrún
mjaðmagrindarbrotnaði á tveimur stöðum,
spjaldhryggurinn í bakinu brotnaði og
vinstri lærleggur, lungun mörðust og gat
kom á annað lungað, auk þess sem hún
brákaði kinnbein.
Ævar mjaðmagrindarbrotnaði, báðir ökkl-
arnir brotnuðu, þrír hryggjarliðir, rófubein-
ið og spjaldhryggurinn var illa farinn. Að
auki hlaut hann mar á mænu sem gert er
ráð fyrir að gangi til baka.
Bæði lágu þau á gjörgæslu fyrst eftir
aðgerðirnar og voru um tíma í lífshættu.
„Þá hefur nú eflaust verið betra að vera í
mínum sporum en hinna sem biðu í ofvæni
eftir fréttum. Það er mikið álag,“ segir
Ævar.
Anna Sigrún hafði lært „tákn með tali“
á leikskólanum sínum, Múlaborg, og þegar
hún vaknaði eftir aðgerðina notaði hún það
til að tjá sig. Bað fyrst um að rörið, sem
þrætt var niður í barkann, yrði fjarlægt.
„Síðan táknaði hún nafnið sitt og orðið
„lasin“ en líka „sterk“ og að hún ætlaði að
ganga aftur. Það var okkur foreldrunum
mikil huggun og hvatning,“ segir Steinunn.
Ævar var líka með rör í kokinu og unn-
usta hans, Halldís Sævarsdóttir, hafði mikl-
ar áhyggjur af því þegar hann var að
vakna vegna þess að Ævari er alla jafna
mjög illa við aðskotahluti í kokinu. „Það er
mín versta martröð og hún hafði miklar
áhyggjur af því að ég myndi brjálast þeg-
ar ég fyndi fyrir rörinu. Sem betur fer
gerðist það ekki,“ segir Ævar.
Síminn stoppaði ekki
Anna Sigrún lá í nokkrar vikur á spítala
en man afskaplega lítið eftir þeirri dvöl.
„Ég man þegar leikskólinn minn kom í
heimsókn og hvað bjallan til að hringja á
aðstoð veitti mér mikið öryggi. Pabbi
gleymdi einu sinni að rétta mér hana þeg-
ar hann fór fram og ég fór að hágráta,“
rifjar hún upp.
Hermt var af báðum slysum í fjölmiðlum
og báðar fjölskyldur fundu fyrir miklum
áhuga og hluttekningu. „Það stoppaði ekki
hjá mér síminn sem endaði með því að
bróðir minn tók að sér að vera blaða-
fulltrúi og uppfæra fréttir af líðan minni á
Facebook,“ segir Ævar.
Það ágæta samskiptaform var ekki kom-
ið til sögunnar þegar Anna Sigrún slas-
aðist.
Stórfjölskyldan hefur staðið þétt saman í
þessum raunum. Sigríður Kristjánsdóttir og
Sveinn Ævarsson, foreldrar Ævars, stóðu
við bakið á Gunnari og Steinunni þegar
Anna Sigrún slasaðist og nú hefur þetta
snúist við.
„Við lágum reyndar bæði í flensu þegar
Ævar slasaðist og máttum ekki koma á
spítalann fyrr en nokkrum dögum síðar.
Það var mjög erfitt. En til allrar hamingju
fór þetta betur en á horfðist,“ segir Stein-
unn.
Ævar man vel eftir óhappi frænku sinn-
ar en minnist þess ekki að hafa heimsótt
hana á spítalann. „Ætli foreldrar mínir hafi
Fullreynt með
flughæfileika
fjölskyldunnar
BRÆÐRABÖRNIN ANNA SIGRÚN GUNNARSDÓTTIR OG ÆVAR SVEINN SVEINSSON EIGA KEIMLÍKA LÍFSREYNSLU
AÐ BAKI. HAFA BÆÐI FALLIÐ FRAM AF HÁHÝSUM NIÐUR Á STEYPTA STÉTT. HANN FJÓRTÁN METRA EN HÚN
TÓLF OG HÁLFAN METRA. ÞAU MÖLBROTNUÐU BÆÐI EN ANNA SIGRÚN, SEM SLASAÐIST 2005, NÁÐI FLJÓTT
FULLRI HEILSU, OG ÆVAR, SEM FÉLL FYRIR TVEIMUR MÁNUÐUM, ER STAÐRÁÐINN Í AÐ KOMAST AFTUR Á FÆT-
UR, HALDA ÁFRAM AÐ SMÍÐA OG KEPPA Í MÓTÓKROSSI. BÆÐI TÓKU ÞAU ÁFALLINU AF ÆÐRULEYSI.
Texti: Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
Myndir: Ómar Óskarsson omar@mbl.is
Bræðrabörnin Anna Sigrún Gunn-
arsdóttir og Ævar Sveinn Sveinsson
búa að ótrúlegri lífsreynslu.
Ævar er duglegur að styrkja sig fyrir komandi
átök. Hann losnaði við Hoffman-grindina, sem
er hér gegnum hann miðjan, í gær.
Morgunblaðið/Ómar