Morgunblaðið - Sunnudagur - 06.04.2014, Qupperneq 53

6.4. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 53
ekki viljað vernda mig. Ég var bara fimm-
tán ára,“ segir hann.
Ómetanlegur stuðningur
Steinunn og Gunnar segja stuðninginn sem
þau fengu á sínum tíma hafa verið
ómetanlegan, bæði móralskt og fjárhags-
lega. Safnað var fyrir Önnu Sigrúnu og
bláókunnugt fólk lagði gjörva hönd á plóg-
inn. Þá komu bænahópar saman.
Ævar hefur sömu sögu að segja. „Mótó-
krossfólk er ótrúlega samheldið og vél-
hjólaklúbburinn Vík efndi til söfnunar fyrir
mig. Það söfnuðust 350 þúsund krónur. Við
það bætast styrkir frá fyrirtækjum, ÞG
verktökum, Kjarnavörum hf. og Grófinni,
viðskiptaþróun. Samtals eru þetta 470 þús-
und krónur. Munar um minna. Þá færðu
vinnufélagar mínir mér glænýja Playsta-
tion-tölvu til að stytta mér stundir. Ég er
öllu þessu fólki afar þakklátur.“
Hann segir slysið í raun hafa breytt sýn
sinni á náungann. „Hér áður hafði ég
stundum efasemdir um fólk, að því gengi
gott til. Ég efast ekki lengur. Fólk er í
grunninn gott.“
Sömu læknar komu að hluta að aðgerð-
um og umönnun þeirra beggja og Ævar
tekur undir með Steinunni og Gunnari
þegar þau segja þá hafa unnið þrekvirki.
„Læknunum verður seint fullþakkað. Ís-
lenskir læknar og hjúkrunarfólk búa yfir
ótrúlegri þekkingu og færni,“ segir Stein-
unn.
Ævar ber starfsfólkinu á Grensásdeild-
inni líka afar vel söguna. „Þetta eru snill-
ingar sem vinna ótrúlegt starf við erfiðar
aðstæður. Húsnæðið hérna er í niðurníðslu.
Það tók mig, smiðinn, ekki langan tíma að
átta mig á því. Það er svívirðilegt að starf-
seminni hér skuli vera haldið gangandi
með gjöfum frá fyrirtækjum og einkaað-
ilum. Hvar er íslenska ríkið? Edda Heið-
rún Backman stóð fyrir síðustu söfnun og
fékk miklu áorkað. Ég átti langt samtal
við hana um daginn. Þvílíkur nagli, þvílík
manneskja!“
Endurhæfing Önnu Sigrúnar gekk vonum
framar og enginn varanlegur skaði hlaust
af fallinu. Hún minnist þess þó að hafa
verið ofboðslega þollítil þegar hún byrjaði
að ganga aftur.
„Einmitt,“ segir Ævar. „Þolið er alveg
rosalega fljótt að fara þegar maður liggur
rúmfastur. Maður mæðist við minnstu
áreynslu. Þess vegna legg ég kapp á að
byggja upp vöðvana áður en ég stíg í fæt-
urna aftur.“
Eins og Ned Flanders
Hann var í mjög góðu alhliða formi. „Ég
var eins og Ned Flanders í Simpsons-
þáttunum. Það sást ekki á mér fyrr en ég
reif mig úr að ofan.“
Hann hlær.
„Það var þó aldrei nein útlitsdýrkun
fólgin í því. Ég vildi bara þjálfa líkama
minn til þess að hann þyldi allt. Ég hef
lengi misboðið líkama mínum. Brunaði til
dæmis oft beint á mótókrossæfingu eftir
tíu tíma vinnudag. Ég hefði örugglega get-
að hlaupið maraþon eftir tveggja vikna
undirbúning. Ætli þetta hafi ekki orðið
mér til lífs.“
Anna Sigrún hafði verið í ungbarnasundi
og foreldrar hennar eru ekki í vafa um að
það hafi hjálpað henni í sínum hremm-
ingum. „Hún var með mjög góð lungu,“
segir Steinunn.
Anna Sigrún hefur lítið verið í íþróttum
en byrjaði þó nýverið í badminton. Líst
ágætlega á það. Meiri tími fer í tónlist og
lærdóminn.
„Ég var aldrei mikið fyrir námið og bók-
ina,“ upplýsir Ævar sposkur. „Ég er ekki
greindur ofvirkur en hlýt samt að vera
það. Manni var innprentaður dugnaður og
vinna frá blautu barnsbeini. Ef þú vinnur
ekki, eignastu aldrei peninga, er pabbi van-
ur að segja.“
Hann þagnar, stutta stund.
„Annars er lífið bara andskotans vinna,“
heldur hann áfram. „Hvort sem það er
vinna, skóli, íþróttir eða bara sambandið
við konuna.“
Gunnar kinkar kolli. „Einmitt það.
Kannski þú farir bara í heimspeki þegar
þú losnar héðan út. Þú ert að verða svo
djúpur að maður þarfnast útskýringa.“
Þeir skellihlæja.
„Tja, maður hefur alla vega nægan tíma
til að velta lífinu og tilverunni fyrir sér
þegar maður er læstur niður í rúmi með
sínum hugsunum. Fyrir örgeðja mann eins
og mig er það ekki auðvelt. Ég var einu
sinni atvinnulaus í mánuð og var að ganga
af göflunum. Síðan er þetta lagt á mig,“
segir Ævar og hristir höfuðið.
Dagarnir lengi að líða
Það er baráttuhugur í honum núna en
andleg líðan hefur sveiflast upp og niður
síðustu tvo mánuði. „Dagarnir geta verið
lengi að líða. Ég er enginn bókaormur og
fékk fljótt leiða á því að glápa á sjón-
varpið. Núna er Playstation-tölvan komin
og með henni get ég sett mér markmið
enda þótt ég sé alfarið á móti því að fólk,
sérstaklega börn, hangi í tölvunni. Þau
eiga að vera úti að meiða sig – eins og
ég.“
Hann glottir.
Anna Sigrún kveðst ekki hugsa mikið
um sitt slys. „Samt er það í gagnabank-
anum í heilanum á mér. Slysið er meira
staðreynd en minning. Eins og að Everest
er stærsta fjall í heimi,“ segir hún.
Fjölskyldan býr ennþá á sama stað – en
búið er að hækka handriðið á svölunum.
„Maður flýr ekki raunveruleikann,“ segir
Steinunn. „Við sáum enga ástæðu til að
flytja. Okkar mottó er það að ekki sé
meira á mann lagt en maður þolir. Ég við-
urkenni þó að þetta er heldur mikið af því
góða.“
Anna Sigrún kveðst ekki vera lofthrædd
í dag, nema þegar hún er á ferð. Henni
finnst ekkert mál að horfa niður af háum
byggingum.
Ævar var lofthrætt barn en tókst að
vinna bug á því. „Ég veit ekki hvað verður
eftir þetta. Það verður bara að koma í
ljós.“
Læt ekki ótta stöðva mig!
Spurður um framtíðina kveðst hann ætla
aftur í smíðar og mótókross – ef líkaminn
leyfir. „Ég læt hvorki ótta né kvíða stöðva
mig. Þetta var bara slys, enginn glanna-
skapur. Hins vegar má vel vera að ég
hugsi aðeins betur um mig framvegis. Ég
hef nefnilega áttað mig á því að ég er
ekki bara hérna fyrir mig – heldur aðra
líka. Það er ekki sjálfgefið að maður fái
annað tækifæri í þessu lífi.“
Anna Sigrún og Ævar eru ekki einu fjöl-
skyldumeðlimirnir sem hafa slasast illa eft-
ir hátt fall. Þegar Sveinn Ævarsson, faðir
Ævars, var ellefu eða tólf ára féll hann
átta metra niður á gólf, er hann var að
leik í iðnaðarhúsnæði. Hann slasaðist ekki
nálægt því eins illa og þau en hlaut eigi
að síður beinbrot á báðum fótum. Samtals
hafa þessi þrjú flogið yfir þrjátíu metra.
Er nema von að Viðar Ævarsson, bróðir
Sveins og föðurbróðir Ævars og Önnu Sig-
rúnar, hafi spurt á Facebook-síðu sinni:
„Þarf ekki einhver að fara að benda þess-
ari fjölskyldu á að hún getur ekki flogið?“
Morgunblaðið/Ómar
Ævar Sveinn Sveinsson er kunnur hrakfallabálkur. Hann hefur brotið báða ökkla áður, í
fótbolta og mótókrossi, auk þess að hafa viðbeinsbrotnað.
Einu sinni var hann til rannsóknar á spítala vegna gruns um nýrnasteina. Móðir hans
gaf honum þá 100 krónur til að drengurinn gæti keypt sér eitthvað í sælgætissjálfsala
eftir rannsóknina. Af einhverjum ástæðum stakk Ævar 100-kallinum upp í sig og kyngdi
honum óvart. Festist féð í vélindanu en losnaði um síðir.
Í annað skipti flaug hann á höfuðið á hjólinu sínu og „skrapaði malbikið með andlit-
inu“, eins hann orðar það sjálfur, með þeim afleiðingum að tanngarðurinn kom gegnum
góminn.
Í einhverjum hamagangi í skólanum fékk Ævar svo skrúfblýant í augað, stakkst hann
nokkra millimetra inn. Okkar maður var rétt að ná sér af þeim áverka þegar hann fékk
hurðarhún gegnum olnbogann í skólaferðalagi.
Er nema von að hann segi: „Ég er búinn að leggja alveg nóg á liðið.“
ÁGRIP AF SJÚKRASÖGU
Anna Sigrún á öruggum batavegi á Barnaspít-
alanum vorið 2005. Farin að st́íga í fæturna.
Úr einkasafni