Morgunblaðið - 09.05.2014, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MAÍ 2014
✝ Stefanía ÓlöfMagnúsdóttir
fæddist í Ólafsfirði
25. janúar 1917.
Hún lést á Sóltúni
30. apríl 2014.
Foreldrar Lóu
eins og hún var
kölluð voru Guðrún
Jóna Ólafsdóttir og
Magnús Grímur
Ólafsson. Fóstur-
foreldrar hennar
voru Marsibil Ólafsdóttir og
Kristinn Þorsteinsson. Fóst-
ursystir Lóu var Ólöf Krist-
insdóttir og alsystkin Ingólfur,
Sigríður Kristín, Pálína, Magn-
ea, Steingrímur, Gunnlaugur og
Margrét, sem öll eru látin.
Hinn 18. desember 1937 gift-
ist Lóa Gunnari Jósefssyni, f. 9.
maí 1909, d. 13. okt. 1984, frá
Atlastöðum í Fljótavík. Þau
eignuðust sex börn og tóku að
5) Bryndís Gunnarsdóttir, maki
Reynir Guðmundsson, þau eiga
þrjú börn; Stefaníu Ólöfu, Hall-
dór Albert og Thelmu Lind. 6)
Gunnlaug Kristín Gunn-
arsdóttir, maki Páll Brynjar
Arason, þau eiga tvö börn;
Bryndísi Ósk og Ragnar Franz.
7) Elín Halla Gunnarsdóttir sem
lést 5 ág. 1990, 29 ára gömul,
maki Sæmundur Sigurðsson.
Elín átti einn son, Elías Inga
Árnason, af fyrri sambúð.
Barnsfaðir hennar er Árni Páls-
son.
Lóa var uppalin í Ólafsfirði
og á Siglufirði, þar vann hún
m.a. í síldinni. Þar byrjuðu þau
Gunnar búskap, svo fluttu þau
til Akureyrar. Eftir að þau
fluttu til Reykjavíkur vann hún
ýmis störf, svo sem í Ísbirn-
inum, Flugeldhúsinu o.fl. Lóa
var alla tíð virkur skáti, á efri
árum í St. Georgs-gildi.
Stefanía (eins og hún var
kölluð af þeim sem önnuðust
hana) dvaldi á Dvalarheimilinu
Felli í Skipholti síðustu árin.
Útför Stefaníu Ólafar fer
fram frá Neskirkju í dag, 9. maí
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
sér systurdóttur
Lóu, þá sex ára
gamla. Börn Lóu
eru: 1) Sigríður
Kristín Árnadóttir,
maki Skjöldur Stef-
ánsson, d. 2008.
Skjöldur átti son
sem er látinn. Sam-
an áttu þau fjögur
börn; Pálínu
Hrönn, Stefán,
Árna Óttar og
Skjöld Orra. 2) Kristinn Gunn-
arsson, maki Svava Ágústs-
dóttir, þau eiga þrjú börn; Ás-
laugu, Gunnar Hauk og
Kristínu Rut. 3) Margrét Gunn-
arsdóttir, maki Þorlákur Bax-
ter, þau eiga þrjú börn; Katr-
ínu, Arnar Þór og Sigríði Björk.
4) Jón Magnús Gunnarsson,
maki Elín Þóra Magnúsdóttir,
þau eiga þrjú börn; Magnús
Hrafn, Gunnar Atla og Lindu.
Elsku mamma mín. Ég sit hér í
sófanum og er að hugsa til þín, ég
ákvað að ná mér í blað og penna
og skrifa niður það sem ég hugsa.
Ég man þegar ég flutti til Reykja-
víkur 1984 frá Ísafirði hvað það
var gott að koma á Hörpugötuna,
tölum ekki um að fá að sitja úti í
garði með kaffi og tala saman í sól-
inni. Við vorum báðar sólardýrk-
endur, alltaf kaffibrúnar og sætar.
Við vorum miklar vinkonur, þú
varst svo góður hlustandi. Ég man
líka þegar þú varst að klippa gras-
ið meðfram stéttinni og runnun-
um með venjulegum skærum. Þú
varst ótrúleg. Þú áttir sex börn og
eitt fósturbarn og mörg ömmu-
börn. Þú varst alltaf jöfn við alla,
yndislega góð. Þessum hópi þín-
um þótti öllum jafn vænt ömmu
Lóu.
Það verður skrýtinn tími fram-
undan hjá mér. Frá því þú fórst á
Dvalarheimilið Fell hef ég nánast
farið til þín á hverjum degi. Þegar
þú varst flutt á Landspítalann
hljóp ég á milli 1. og 3. hæðar þeg-
ar Guðrún vinkona mín lá á
krabbameinsdeildinni. Já, þú tal-
aðir mikið um að þetta væri svo
óréttlátt, ung kona, 56 ára, tekin
frá góðum manni og börnum.
Síðan fórst þú á Vífilsstaði,
varst þar í tvo mánuði. Þar var
yndislegt fólk sem hugsaði vel um
þig, á það þakkir skildar fyrir. 27.
apríl varstu flutt á Sóltún. Við vor-
um búin að gera herbergið þitt fal-
legt, þú varst svo glöð þegar þú
sást myndirnar af mömmu þinni
og Ingólfi bróður þínum, já og af
honum pabba mínum. Sóltún er
fallegur staður, eins og Halldór
minn sagði, það var gott að amma
fékk að kveðja á svona björtum og
fallegum stað.
Elsku mamma, ég sakna þín,
þú munt alltaf vera í hjarta mínu,
ég veit að þú ert búin að hitta
pabba, Ellu systur, Kidda súkku-
laðiafa og mömmu þína og pabba.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
mamma mín. Nú græt ég en það
eru gleðitár, því ég veit að þér líð-
ur vel núna.
Þúsund kossar til þín, elsku
mamma.
Þín dóttir,
Bryndís.
Elsku mamma.
Mikið verður nú skrítið að hafa
þig ekki hér hjá okkur. Þú sem
hefur verið kletturinn í lífi okkar í
öll þessi ár. Ég man þegar ég var
krakki, þá saumaðir þú alltaf
sparikjólana og fleira á okkur
systurnar. Og alltaf voru minnst
tveir eins, fyrst vorum við Bryndís
eins, svo við Ella. Svo man ég líka
að þegar við vorum að ferðast þá
voruð þið pabbi mjög dugleg að
tala um hvar við værum og hvað
fjöllin í kring um okkur hétu.
Enda fannst mér alltaf skemmti-
legast í landafræði af því að þar
hafði ég einhvern smá grunn.
Það var líka alltaf gott að vita til
þess að mamma var alltaf heima
þegar á þurfti að halda. Og svo að
með ótrúlegri þrautseigju tókst
þér alltaf að koma mér fram úr
rúminu á morgnana og hafragraut
skyldi ég borða áður en ég fór í
skólann. Ég veit að þetta var ekki
alltaf auðvelt.
Þú misstir mikið þegar pabbi
dó 75 ára eftir stutt veikindi. En
það yljaði mér alltaf að hann hélt
svo grand uppá síðasta afmælis-
daginn sinn með þér. Sagði þér að
ná þér í náttkjól og tannbursta og
svo fór hann með þig út í óvissuna
og enginn vissi hvert.
Eitt af stóru áföllunum í lífi
okkar varð þegar Ella systir dó í
bílslysi, þá ný flutt til Svíþjóðar,
aðeins 29 ára gömul. Þetta var
mikil sorg þar sem ekki einungis
hún lést heldur líka mágur hennar
og svilkona og sænsk hjón.
En Ella skildi eftir sig þá sex
ára sólargeisla, hann Elías Inga,
sem þú umvafðir allan hringinn og
hann þig líka. Hann vildi helst allt-
af vera hjá þér á Hörpó. Svo
varstu honum Sæma líka ómetan-
lega góð.
Það er nú ekki langt síðan að
þú, komin yfir nírætt, sást algjör-
lega um þig sjálf. Varst úti í garði
að slá blettinn þinn og hugsa um
fallegu blómin þín. Enda elskaðir
þú að vera úti í sólinni. Þér fannst
líka mjög gaman að fylgjast með
handbolta, misstir helst ekki af
leikjum sem voru sýndir í sjón-
varpinu. Einnig fannst þér gott að
fara í kirkju, síðustu árin kom
jafnvel rúta og sótti þig inn á plan.
Og ekki má gleyma skátunum, þar
varstu virkur St’Georsskáti síð-
ustu áratugina.
En svo kom að því að þú gast
þetta ekki lengur, heilsan brast.
Þá fluttir þú á Dvalarheimilið Fell
í Skipholtinu. Þar leið þér mjög
vel, enda ekki annað hægt, starfs-
fólkið þar var alveg frábært og
vildi allt fyrir þig gera og okkur
líka. Vil ég þakka þeim sérstak-
lega vel fyrir allt.
Síðustu vikurnar hefur verið
stjanað við þig á Vífilstöðum og
þar fannst þér líka gott að vera.
Loks fékkstu inni á Sóltúni, en
fékkst ekkert að njóta þín þar því
miður. Langar mig að þakka
starfsfólkinu þar fyrir góða um-
mönnun. Þín verðu sárt saknað
elsku mamma, af öllum. Ég kveð
þig eins og við kvöddumst alltaf.
Bið að heilsa öllum heilögum og
hinum líka.
Og spyr svo, er það einhver til-
viljun að þú ert jörðuð á 105 ára
afmælisdegi pabba ? Og hann sem
er búinn að bíða þín í tæp 30 ár.
Kveðja,
Gunnlaug og Páll.
Elsku amma mín.
Það er mér svo dýrmætt að
hafa fengið að vera hjá þér og
halda í höndina þína þegar þú
kvaddir þetta líf. Það var stund
sem mér þykir ótrúlega vænt um
að hafa fengið að upplifa. Ég
sakna þín samt svo mikið en þú
varst tilbúin og tíminn var kom-
inn.
Alla daga erum við að skapa
minningar fyrir framtíðina og þær
eru ljúfar minningarnar sem ég á
um þig, elsku amma mín. Sem
barn bjó ég úti á landi en það var
fastur liður að koma í bæinn tvisv-
ar á ári til að heimsækja ömmurn-
ar og afana. Það var einhver æv-
intýraljómi yfir því að koma á
Hörpugötuna til ykkar afa. Til er
mynd af okkur tveimur þar sem
við erum saman úti í garði á ní-
unni, ég í stígvélum og þú með
svuntuna þína, nýbúnar að taka
upp kartöflur. Þá var ég nú ekki
há í loftinu en alltaf fékk ég að
taka þátt í því sem þurfti að gera
og það var alltaf verið að stússa
eitthvað. Þegar ég varð eldri fór
ég í sendiferðir fyrir þig með miða
og pening yfir holtið sem nú er
horfið, út í Raggabúð. Mér fannst
líka skemmtilegt að fá að hjálpa til
við að bera út Moggann og ganga í
hús og rukka en þann starfa hafðir
þú í fjölda ára. Húsið sjálft á
Hörpugötunni var líka mjög
spennandi og risastórt í minning-
unni. Já, það var gaman að vera
hjá ömmu og afa í Litla-Skerjó á
þessum árum og gott ef það var
ekki alltaf sól.
Mestum tíma vörðum við samt
saman hin síðari ár og þá kynntist
ég ömmu Lóu á nýjan hátt. Ljúf-
mennska, hlýja, fordómaleysi og
hógværð einkenndu hana og
hennar samskipti við aðra. Hún
var stálminnug og vel með á nót-
unum, kankvís og alltaf til í gott
spjall. Hún gerði gott úr öllu og
kvartaði aldrei þrátt fyrir að lífið
hafi ekki alltaf verið henni auðvelt.
Aðeins 5 ára gömul missti hún föð-
ur sinn og þá þurfti móðir hennar
að senda frá sér elstu börnin í fóst-
ur. Amma var send ásamt Stein-
grími bróður sínum frá Ólafsfirði
til systkina móður sinnar á Siglu-
firði þar sem þau ólust upp. Á
þessum tíma var þetta raunveru-
leiki margra en óbærilegt til þess
að hugsa samt sem áður og minn-
ingin um þennan aðskilnað nísti
hjarta ömmu alla tíð.
Það eru rétt 4 ár síðan ég fékk
þá ósk mína uppfyllta að færa
ömmu gleðifréttir. Við Stefán Óli
komum til hennar einn sólskins-
dag og eitthvað hefur sú gamla
haft á tilfinningunni því hún sagði
um leið og við vorum búin að
heilsa henni: „Jæja, á að fara að
fjölga?“ Það stóð heima og viku
fyrir 94 ára afmælisdaginn hennar
fæddist Svavar Óli. Hann kynntist
langömmu sinni vel því á göngu-
ferðum okkar komum við gjarnan
við hjá henni og hún fylgdist með
honum dafna og þroskast. Þarna
varð til gagnkvæm vinátta, barnið
skynjaði hlýjuna frá henni og gaf
hlýju til baka og ég er ekki í vafa
um að hann muni búa að þessu,
líkt og aðrir sem kynntust ömmu
Lóu.
Elsku hjartans amma mín, ég
þakka fyrir allan þann tíma sem
við fengum að hafa þig hér og
hugsa með mikilli væntumþykju
til þín. Við fjölskyldan sendum þér
fallegar hugsanir og gleðjumst yf-
ir að þú ert nú komin á friðsælan
stað, sameinuð fólkinu þínu þar.
Að lokum: „Ég bið að heilsa öll-
um heilögum.“ Þín
Áslaug.
Elsku amma mín. Ef ég ætti að
lýsa þér í einu orði mundi ég finna
það allra fallegasta í heiminum.
Ég hef sjaldan kynnst manneskju
með eins stórt hjarta og þú amma
mín. Ég hef stundum fengið að
heyra það að ég sé með stórt
hjarta og ég veit alveg hvaðan ég
hef það. Þú tókst alltaf svo vel á
móti okkur þegar við komum í
heimsókn til þín á Hörpugötuna,
alltaf tilbúin með eitthvað gotterí
til þess að bera fram. Ég mun allt-
af muna eftir mjólkinni með hand-
fanginu bláa, mér fannst það alltaf
svo flott og Reykjavíkurlegt því
mjólkurfernurnar voru öðruvísi í
Reykjavík en á Ísafirði. Eftir að
þú fórst á hjúkrunarheimilið
breyttist þetta ekkert. Þú áttir
alltaf kex eða súkkulaði til þess að
gefa okkur Einari þegar við kom-
um til þín. Ég er svo þakklát og
glöð að hafa komið til þín á Vífils-
staði þegar ég var í Reykjavík í
starfsnámi á sjúkrabílnum í mars.
Það skiptir mig miklu máli að hafa
gefið mér tíma í að heimsækja þig
sem oftast og gefa þér koss og
knús.
Þú munt alltaf eiga stóran stað í
hjarta mínu, elsku amma mín. Ég
elska þig.
Fósturlandsins Freyja,
fagra vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís.
Blessað sé þitt blíða
bros og gullið tár.
Þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár.
(Matt. Joch.)
Þín,
Ingibjörg Elín.
Elsku amma Lóa. Síðustu daga
hef ég verið að hugsa um allar
minningarnar sem ég á um þig,
Hörpó, fallega garðinn þinn,
gönguferðir um litla Skerjó og all-
ar stundir sem við áttum saman.
Ég er þakklát fyrir öll árin sem
ég fékk að hafa þig, það eru ekki
allir svo heppnir að fá að eiga
ömmu í 35 ár. Er ég horfði á und-
ankeppni Eurovision í kvöld varð
mér hugsað til þess þegar Ísland
keppti í fyrsta sinn. Ég fékk að
gista hjá ömmu Lóu. Við horfðum
á keppnina, spjölluðum saman og
bárum út Morgunblaðið. Takk
fyrir alla ullarsokkana, ég á ennþá
nokkur pör sem eru spari.
Þegar ég eignaðist frumburð-
inn minn kom nafnið hennar
ömmu oft upp í hugann, úr varð að
litla skvísan fékk nafnið Kristín
Lóa. Það nafn ber hún vel og er
stolt af því að heita eftir tveim
langömmum.
Þú kvaddir þennan heim 97 ára
gömul, dagurinn sem þú varst bú-
in að bíða eftir svo lengi kom loks-
ins. Þú valdir fallegan og sólbjart-
an dag. Þó að skýjahula hafi komið
yfir minninguna við fréttina af frá-
falli þínu þá var dagurinn bjartur
og fagur, eins og þú varst alltaf.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Ég veit að þú ert komin á góðan
stað, komin til afa Gunnars, Ellu
frænku og allra hinna sem fóru á
undan þér. Ég bið að heilsa.
Þín
Bryndís Ósk.
Nú er gengin á vit feðra sinna
hún amma mín, 97 ára, eftir, að ég
best veit, farsæla ævi.
Ekki er sjálfgefið að eiga ömmu
á lífi þegar maður er kominn á
sextugsaldurinn. Ég á margar
góðar minningar frá Hörpugöt-
unni í æsku, og sumar sitja fast í
minninu. Amma var oft í garðin-
um, að huga að rabarbaranum og
fleira, eitt sinn, þegar ég var um 8
ára aldurinn, þá beið ég eftir að
amma færi inn í hús að hafa til
kaffi, þá gerðist ég fingralangur
og stal mér rabarbara en gætti
ekki að mér því sú gamla var í eld-
húsinu og sá til mín, amma vildi fá
að vita hví ég hefði ekki spurt um
leyfi? Ég var snöggur til svars og
sagði henni að rabarbarinn væri
betri ef maður stælist í hann. Hún
minnti mig oft á þetta ef við sáum
rabarbara tilsýndar, að þarna
væri nú góður rabarbari. Þegar ég
var um tvítugt þá minnti hún mig
á þetta og sagði mér að einlægni
og heiðarleiki væri besti kostur í
fari hvers manns.
Árið 1979 var ég staddur í
Reykjavík, þá segir amma við mig
að við tvö skyldum fara á veitinga-
hús, því þar væri hægt að fá ým-
islegt sniðugt, við fórum á stað
Stefanía Ólöf
Magnúsdóttir
Tengdafaðir
minn, Magnús Guð-
mundsson flug-
stjóri, hefur kvatt
þennan heim saddur lífdaga á 98.
aldursári, eftir stutt veikindi. Að
honum gengnum er viðburðarík-
um sögukafla lokið í flugsögu Ís-
lands. Magnús var sá níundi til að
fá flugmannsskírteini á Íslandi.
Lærði rafvirkjun á Akureyri og
kynntist þar ævilöngum vini sín-
um, Jóhannesi Snorrasyni, síðar
flugstjóra. Fengu þeir flugbakt-
eríuna á Melgerðismelum þar
nyrðra og voru svo uppnumdir af
háloftunum, að þeir klifu eitt sinn
stillansana utan á Akureyrar-
kirkju, sem þá var í byggingu, og
stóðu á höndum hvor á sínum
kirkjuturninum.
Þeir félagar, að ógleymdum
Smára Karlssyni flugstjóra, öðr-
um stórvini Magnúsar, lærðu flug
í Kanada á tímum seinni heims-
styrjaldarinnar. Heimkomnir
voru þeir við stjórnvölinn á öllum
flugvélum Flugfélags Íslands,
Loftleiða og Flugleiða, frá eins-
hreyfils smávélum með kompási
til stærstu og fullkomnustu far-
Magnús
Guðmundsson
✝ Magnús Guð-mundsson
fæddist 9. ágúst
1916. Hann lést 27.
apríl 2014. Útför
Magnúsar fór fram
frá Bústaðakirkju
5. maí 2014.
þegaþotna landsins,
með öllum nútíma-
flugleiðsögubúnaði.
Þeir upplifðu og
tóku fullan þátt í
stórkostlegustu
byltingu í sam-
göngumáta heims-
ins sem nokkurn
tíma hefur átt sér
stað.
Magnús upplifði
líka það sem fáum
fljúgandi auðnast, að lifa af hrika-
legt flugslys á stórri millilanda-
flugvél. Það var þegar Geysir,
DC-4 Skymasterflugvél Loftleiða
fórst á Vatnajökli árið 1950. Það
var erfið reynsla, sem Magnús
ræddi ekki að fyrra bragði. Það
var viðtekin venja þess tíma að
bera tilfinningar sínar ekki á torg
og það gerði Magnús heldur ekki.
Magnús fæddist og ólst upp á
Ísafirði, en hleypti heimdragan-
um snemma. Eldri Ísfirðingar
þekkja hann sem Madda Unu, eða
Madda á Heklunni, að gömlum ís-
firskum sið. Fjöldi fána við hálfa
stöng á Ísafirði, þegar andlát
hans fréttist, sýna þó, að saga
hans og arfleifð er ennþá vel
þekkt vestra.
Ég kynntist Madda ekki fyrr
en fyrir 12 árum þegar ég tældi
dóttur hans, Unu Þóru, til lang-
dvalar á Ísafirði. Þó hafði ég
þekkt til hans og fjölskyldu hans
alla mína tíð og kynntist foreldr-
um hans ungur. Gunnlaugur
bróðir hans var besti vinur föður
míns og hafa alltaf verið miklir
kærleikar milli fjölskyldna okkar.
Agnete, tengdamóðir mín, var
bekkjarsystir pabba. Ég fann það
því að mér var strax vel tekið af
tengdafjölskyldunni og fyrir það
er ég þakklátur.
Maddi var dagfarsprúður og
rólyndur maður, sem barst ekki á
og hafði ekki hátt um menn og
málefni. Starfsævi hans var far-
sæl og hann var afar vel liðinn af
samstarfsfólki sínu á löngum ferli.
Honum varð sjaldan misdægurt
og þurfti aðeins tvisvar á ævinni
að leggjast inn á spítala. Hann
eignaðist góðan lífsförunaut og
hefur getað fylgt og stutt börn
þeirra og barnabörn til fullorðins-
ára. Það er mikil gæfa í lífinu.
Ég flyt Agnete og fjölskyldu og
einnig Braga, elsta syni Madda,
samúðarkveðjur foreldra minna
og systkina. Ég þakka Madda
stutta og ánægjulega samfylgd og
elskulegheit í minn garð og kveð
hann með söknuði.
Hörður Högnason.
Elsku afi það er erfitt að sætta
sig við að þú sért farinn frá okkur.
Okkur finnst eitthvað svo stutt
síðan þú varst í fullu fjöri og enn
að njóta lífsins þó stutt væri í ald-
arafmæli þitt.
Þú varst mér og okkur svo
miklu meira en venjulegur afi og
við erum virkilega heppin að hafa
fengið að njóta samveru og vin-
skaps þíns í þetta langan tíma.
Annað eins ljúfmenni er vand-
fundið.
Þú sýndir mér ótrúlegan vin-
skap og í raun kemur það mér á
óvart þegar ég hugsa tilbaka
hversu miklum tíma þú varst
tilbúinn að eyða með mér þegar
ég var strákur. Við fórum saman í
keilu, snóker, í heimsóknir til
langafa Guðmundar, vorum sam-
an í garðinum, fórum á skíði, í
gönguferðir og síðast en ekki síst
kenndir þú mér á golfið. Fyrir
þetta er ég mjög þakklátur og
sömuleiðis fyrir að hafa átt svona
góðan vin sem ég mun ávallt
elska.
Þegar dæturnar svo komu í
heiminn þá var augljóst að þú
hafðir mikið gaman af, enda mikill
barnakarl. Allt fram á síðasta dag
sá maður hvað lyftist á þér brúnin
þegar barnabarnabörnin komu í
heimsókn og alltaf hafðirðu jafn
gaman af lífinu sem fyllti Hlíðar-
gerðið þegar þær komu og hlupu
um, en þannig var það alltaf. Börn
voru þér alltaf mjög kær.
Þú varst rólyndismaður og
aldrei sá ég neitt annað til þín en
yfirvegunina og jafnaðarskapið.
Horfandi samt yfir ævi þína, sem
er um margt ótrúleg, þá er ljóst
að þú varst magnaður karl og
veigraðir ekki fyrir þér að fara
ótroðnar slóðir. Hvernig þú náðir
að fara erlendis og læra flug á sín-
um tíma er líklega ekkert annað
en afrek og þá tóku við spennandi
tímar sem vissulega settu þig í
lífsháska en festu þig líka í sessi
sem ákveðin frumkvöðul.
Við þökkum þér fyrir allt gott
og liðið og óskum þér gæfu og
góðs gengis í nýrri vegferð. Þú
munt alltaf eiga stóran hluta
hjarta okkar og við munum hugsa
fallega til þín nú sem endranær.
Þú verður alltaf hjá okkur.
Styrmir, Bryndís, Karen
Ósk, Sylvía Sara, Freydís
Lilja og Fanney Brynja.