Morgunblaðið - 23.05.2014, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MAÍ 2014
✝ Sverrir FrankKristinsson
fæddist 11. maí
1943 í Reykjavík.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu á Spáni 5. maí
2014.
Kjörforeldrar
Sverris voru Hall-
dóra Jóhann-
esdóttir, f. 2.11.
1898, d. 27.9. 1991,
og Kristinn Guðmundsson, f.
17.4. 1893, d. 23.3. 1976, og
bjuggu þau á Mosfelli 2 í Mos-
fellssveit. Blóðmóðir Sverris var
Steinunn Hallgrímsdóttir, f. 9.3.
1915, d. 16.10. 1994, frá Skála-
Sverrir með eftirlifandi maka,
Sigríði B. Blöndal, f. 24.4. 1948,
þær Sigþrúði Sverrisdóttur
Blöndal, f. 20.1. 1968, og á Sig-
þrúður tvö börn og eitt barna-
barn og Halldóru Sverrisdóttur
Blöndal, f. 22.3. 1969, maki Hall-
dóru er Heiðar Lár Halldórsson
og á Halldóra þrjú börn og þrjú
barnabörn.
Sigríður átti eina dóttur fyr-
ir, Huldu Birnu Hólmgeirs-
dóttur Blöndal, f. 29.5. 1966, og
á hún þrjú börn og eitt barna-
barn.
Sverrir var á sjó á sínum
yngri árum. Hann starfaði síðan
sjálfstætt sem sendibílstjóri í
mörg ár og síðast sem rútubíl-
stjóri hjá Kynnisferðum eða allt
þar til hann flutti til Spánar
ásamt Sigríði árið 2007.
Sverrir verður jarðsunginn
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 23. maí 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.
nesi við Seyð-
isfjörð. Maki Stein-
unnar var Árni
Vilhjálmur Jóns-
son, f. 13.5. 1913, d.
8.4. 2013. Sverrir
átti fjögur hálf-
systkini, þrjú úr
móðurætt og eitt úr
föðurætt.
Sverrir eignaðist
fjögur börn, tvo
syni með Svandísi
Stefánsdóttur, Kristin Viðar
Sverrisson, f. 10.2. 1962, og á
Kristinn þrjú börn og fjögur
barnabörn og Garðar Má Sverr-
isson, f. 20.11. 1963, og á hann
þrjú börn. Tvær dætur átti
Kraftmikill keppnismaður lýs-
ir föður mínum einna best og það
fyrsta sem kemur upp í huga mér
er ég hugsa til hans er þakklæti.
Þakklæti fyrir að kenna mér að
allt er mögulegt og að láta aldrei
bugast þótt á móti blási. Síðustu
orð hans til mín voru að láta aldr-
ei neinn segja mér að ég sé eitt-
hvað annað en ég er og hann væri
stoltur af mér. Metnaður kemur
einnig upp í huga mér þar sem
það skipti engu máli hvað hann
tók sér fyrir hendur, faðir minn
ætlaði sér að verða bestur og
tókst honum það oftast. Hann var
mikill laxveiðimaður og mjög vin-
sæll í þeirri grein og var talinn
einn af bestu laxveiðimönnum
landsins. Ekki var hann síðri í
bridsinu sem hann stundaði í hátt
í 50 ár, varð t.a.m. Íslandsmeist-
ari og Sjálandsmeistari. Á síðustu
myndinni af föður mínum, sem
var tekin á Spáni, stendur hann á
verðlaunapalli í fyrsta sæti í mini-
golfi og var það ekki í fyrsta
skipti þar sem hann vann oftast.
Faðir minn var hrókur alls fagn-
aðar hvar sem hann mætti og
ótrúlega orðheppinn, fékk flesta
til að hlæja sig máttlausa þegar
hann byrjaði með sínn einstaka
húmor. Hann elskaði mat, það
fyrsta sem hann sagði á morgn-
ana var „hvað eigum við að hafa í
matinn í kvöld?". Uppáhaldsmat-
urinn hans var lambakjöt og ekki
fáar veislurnar sem faðir minn
hefur boðið til þar sem hann
hristi fram úr erminni steikurnar
og meðlætið handa ættingjum,
vinum og kunningjum.
Elsku pabbi, mér þótti óend-
anlega vænt um þig, erfitt að
hugsa til þess að hafa ekki fengið
tækifæri til að kveðja þig þar sem
þú hvarfst allt of snögglega úr
okkar lífi og þín er sárt saknað.
Guð blessi þína minningu og ég
vil að þú vitir að við pössum hana
mömmu en þú veist best hversu
dugleg og sterk hún er. Þín dótt-
ir,
Sigþrúður (Sissa).
Það nísti hjarta mitt þegar ég
frétti af fráfalli félaga míns,
Sverris Kristinssonar, sem féll
frá langt um aldur fram. Örlögin
höguðu því þannig að við vorum
báðir búsettir í Kaupmannahöfn
á árunum 1995-1996 og einn af
hápunktum þeirrar dvalar var að
endurnýja kynni mín við Sverri,
eða „Svedda Lee“ eins og hann
var gjarnan nefndur meðal kunn-
ingjanna hér á Fróni.
Í lífi hans höfðu skipst á skin
og skúrir eins og gengur, en hann
var maður til að mæta mótbyr
enda ósérhlífinn og hörkudugleg-
ur. Ásamt eiginkonu sinni kom
hann undir sig fótunum með
rekstri á ölkrá niður við Nýhöfn.
En það var ekki á vísan að róa
enda gekk reksturinn ekki fyrir-
hafnarlaust fyrir sig og þau hjón-
in urðu að leggja hart að sér. En
Sverrir var bjartsýnin holdi
klædd og aldrei varð ég var við
annað en að hann væri mjög sátt-
ur við sitt hlutskipti. Það hjálpaði
sannarlega til að hann var gædd-
ur þeim öfundsverða eiginleika að
vera ævinlega sáttur við sjálfan
sig.
Það sem dró okkur saman að
nýju var sameiginlegur áhugi á
brids-
íþróttinni sem leiddi til þess að
við stofnuðum til makkersskapar
sem hélst óslitið meðan ég dvald-
ist í Danmörku. Árangurinn lét
ekki á sér standa og unnust
margir ágætir sigrar. Hápunkt-
urinn var sjálfur Sjálandsmeist-
aratitillinn og í kjölfarið gerðum
við harða atrennu að meistaratitli
Danmerkur.
Árið 1997 kom Sverrir til Ís-
lands og tók þátt í Íslandsmótinu
í tvímenningi með góðvini sínum
til margra ára, Símoni Símonar-
syni heitnum. Óhætt er að full-
yrða að Sverrir hafi þá staðið á
toppnum á sínum bridsferli enda
gerðu þeir félagar sér lítið fyrir
og unnu mótið, sem var gríðar-
lega vel skipað, með sannfærandi
hætti.
Í rauninni var Sverrir mikið
náttúrutalent og hæfileikar hans
á mörgum sviðum sannkölluð
guðsgjöf. Ekki einasta var hann
flinkur við spilaborðið heldur
einnig afburða veiðimaður. Ég
var viðræðuhæfur á þeim vett-
vangi og hafði unun af því að
hlýða á frásagnir hans af ófáum
veiðiferðum.
Sverrir var mikill persónuleiki,
glaðlyndur og sannkallaður hrók-
ur alls fagnaðar. Hann átti sviðið
hvert sem hann fór. Þrautreyndir
uppistandarar nútímans hrein-
lega blikna í samanburði við eðl-
isgreind hans á því sviði. Frá-
sagnarhæfileikinn var einstakur
og eftirhermur hans verða tæpast
leiknar eftir. Óhætt er að fullyrða
að gleði og hlátur hafi verið sam-
nefnari hans í hinu jarðnesku lífi.
Ég vil votta fjölskyldu Sverris
og vinum hans mína dýpstu sam-
úð. En minningin um hann lifir,
minning um mann sem var svo já-
kvæður og skemmtilegur, minn-
ing um mann sem geislaði og gaf
svo margt af sér. Minning sem
mun geyma nafn hans um aldur
og ævi.
Jón Þorvarðarson.
Laxá í Dölum seint í septem-
ber 1987, jafnfallinn 10 sm snjór
um morguninn, dr. Sverrir leggur
á ráðin, byrjum í Höskuldsstað-
arstreng drengir, hann stoppar
þar eftir nóttina, nýrunninn og
flottur. Allt kom á daginn, síðan
var farið niður ána í Þegjanda og
Kisturnar, efra svæðið eftir há-
degið í norðan fræsingi og allir
bláedrú. 17 laxar í lok dags, flest-
ar útgáfur og stærðir, grútlegið,
nýtt og þaralegið og silfraðir eins
og að vori. Sögustund um kvöldið
í Þrándargili, botnlaus hlátur,
ekkert nema stuð, æðisgengið
eins og sögumaðurinn Sveddi
orðaði það, frásagnarlist hans
stórkostleg og enginn snemm-
genginn í koju.
Sverrir Frank Kristinsson frá
Mosfelli, þannig heilsaði hann
hressilega, fullur af lífsgleði og
krafti og tók þétt í höndina á
mönnum ef sá gállinn var á hon-
um, þegar verið var að mæta í
árnar. Léttleikinn alltaf í fyrir-
rúmi.
Kynntist Svedda um 1980 er
hann var á Sendibílastöðinni,
kom þá ósjaldan í heita matinn
hjá okkur í Nóatúni og fékk sér
oft kótelettur í raspi. Hann hafði
þá tekið laxveiðibakteríuna og
lært hjá toppmönnum, m.a. sjálf-
um Kristalnum. Hvar hann sá
laxa liggja var með ólíkindum,
þegar hann sat uppi í brekku t.d.
á Stokkhylsbrotinu og stjórnaði
eins og togaraskipstjóri, viðkom-
andi sá ekkert líf, þá sagði dokt-
orinn: hvað er þetta, þeir eru
þarna eins og í baðkarinu heima
hjá þér, stöðumatið hárrétt þegar
laxinn tók. Kunnáttu sinni miðl-
aði hann áfram og kenndi okkur
veiðifélögunum kúnstirnar í mað-
kveiðinni. Með ótrúlegri þolin-
mæði og þekkingu á vatni, vind-
um, og öðrum staðháttum,
óborganlegt og kunnáttan entist
alla tíð, þökk sé Sverri.
Jæja, loksins ertu farinn að ná
þessu, útskrifaður úr stangaveiði-
skóla Sverris, sagði kappinn og
hló eftir að sett hafði verið í stór-
an fisk og landað.
Við kölluðum Sverri oft dokt-
orinn, það var eins og hann hefði
háskólapróf í laxveiði. Hann
veiddi með hinum og þessum, átti
að verða atvinnugæd, en því var
ekki að heilsa, hann fór með hin-
um og þessum til veiða, sagði
mönnum til, var hrókur alls fagn-
aðar, tók sjaldnast nokkuð fyrir
greiðsemina. Hjálpfús, hrein-
lyndur og heilsteypt drenglyndi,
það var Sverrir. Lagði oft mikið á
sig til að aðrir fengju dýr (lax),
eins og hann orðaði það, eljusem-
in mikil, enda öðruvísi kapp á
þessum árum en nú er. Annað-
hvort fer ég eða laxinn á taugum,
sagði hann, ef það var hark, á
máli Svedda hét það harðlífi.
Sverri var búsettur á Spáni
síðustu árin og sambandið lítið,
nú er skarð fyrir skildi, en sög-
urnar lifa í stórum bókaskáp.
Engin svartfuglsegg í „brekfast-
inn“, svaf Sunnarinn í bílnum,
Otti frændi og ormarnir, höfum
allt frjálst eftir hádegi, naglasúp-
an og Reinsinn, prentarinn og ar-
inninn, karríkjötið og Kollafoss-
draugurinn, farsíminn og
fimmtonnin og áfram er hægt að
halda.
Glaðar stundir fyrri ára blikna
nú á minningaskjánum. Hugsun-
in um glettinn, einstaklega ljúfan
og óeigingjarnan Svedda lifir
áfram í veiðihúsunum og víðar,
sendi Siggu og aðstandendum
samúðarkveðjur.
Júlíus Þór Jónsson.
Genginn er góður vinur minn,
Sverrir Frank Kristinsson frá
Mosfelli. Við vorum miklir fé-
lagar í laxveiðinni á yngri árum.
Sverrir lærði fljótt að renna fyrir
lax af þeim feðgum Kristjáni í
Kristal og syni hans Snæbirni
Kristjánssyni. Það má segja að
fyrsti veiðitúrinn okkar var afar
spennandi, Sverrir lofaði því að
við myndum veiða sex laxa í túrn-
um, svo bjartsýnn var hann.
Hann kunni svo sannarlega að
veiða. Haldið var í Miðfjörðinn og
Miðfjarðará var valin, við fé-
lagarnir vorum mjög spenntir
eftir að fá að renna í þessa gjöfulu
á. Við vorum þrír í félagsskapn-
um því Guðmundur Ólafur, sonur
minn, 10 ára var alveg óður í að fá
að vera með. Þetta sumar var eitt
mesta þurrkasumar sem komið
hafði og því voru árnar svipur hjá
sjón. Og laxinn hélt sig aðeins í
dýpstu hyljum og hreyfði sig ekki
þótt flott agn væri í boði. Við vor-
um á ferðinni í byrjun ágúst. Og
enn voru útlendingar við veiðar
og voru þeir að fá einn fisk á vakt-
inni og þótti gott. Þetta voru að-
allega amerískir sportveiðmenn
og komu afar vel fyrir og voru
góðir fluguveiðimenn. Við áttum
Núpsána morguninn eftir og fór-
um snemma á fætur og það var
eins og við manninn mælt að það
var sama blíðan. Sverrir var
snöggur að setja sig í veiðistell-
ingar í Álfhylnum sem er frekar
lítill veiðistaður. Hann bað mig að
láta ekki bera mikið á mér, því
laxinn sæi svo vel. Ég rölti því að-
eins neðar með ánni, vá hvað var
þetta, var ekki lax á leiðinni upp
ána, ég var ekki með neina stöng.
Nú voru góð ráð dýr, ég óð út í
ána og reyndi að varna því að
fiskurinn kæmist upp ána. Allan
tímann var bakugginn upp úr
ánni og ég fylgdist með ferðum
laxins, sem stefndi beint á mig.
Ég hugsaði að hann gæti farið í
gegnum klofið á mér eða öðrum
hvorum megin og sloppið auð-
veldlega. Nú gerðist það lygileg-
asta sem ég hef upplifað í laxveið-
inni. Laxinn hélt sínu striki og
stefndi beint á mig. Er fiskurinn
var kominn svo til að mér stopp-
aði hann í ca. 5 sekúndur. Hann
bókstaflega tókst á loft í ánni og
dansaði á sporðinum að bakkan-
um, þannig að hann landaði sér
sjálfum, rúman metra frá ánni.
Ég labbaði í rólegheitum upp úr
ánni og síðan til vinarins sem enn
var að veiða. Hann lítur á mig og
sér þennan gullfallega lax. „Hvar
í fjandanum náðir þú þessum
fiski?“ Laxinn reyndist vera 12
pund. Laxarnir urðu aðeins tveir í
þessum veiðtúr. Við Sverrir átt-
um ótalmarga skemmtilega veiði-
túra saman eftir þetta. Blessuð sé
minning þín, kæri vinur.
Við vottum fjölskyldu Sverris
Kristinssonar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Einar H. Guðmundsson
og Ólöf Lára Jónsdóttir.
Sverrir bróðir er farinn. Hann
var mér afar kær og ég er strax
farinn að sakna hans. Móðir mín
var mjög heilsutæp eftir fæðingu
hans og öðlingarnir á Minna Mos-
felli, þau Kristinn og Halldóra,
vinir mömmu, buðu honum fóst-
ur, þar til hún næði heilsu. Þegar
til átti að taka, treysti hún sér
ekki til að taka frá þeim drenginn,
en mjög var orðið kært með þeim
heiðurshjónum og drengnum
Sverri,sem undi sér vel á því kær-
leiksheimili. Hann átti þar ynd-
islegan uppvöxt í fallegri náttúru.
Leirvogsáin var leikvöllur hans
og snemma byrjaði hann að grípa
lax með höndunum eins og Ása
Þór. Hann var svo glöggskyggna
í vatn, að ótrúlegt mátti teljast og
sá stundum 3-4 laxa í vatninu,
þegar aðrir sáu öngvan. Laxveið-
in varð enda ástríða hjá honum
alla æfi.
Á gönguferðum í sveitinni,
hitti stráksi stórskáldið Laxness-
,sem bjó í nágrenninu. Sagt var
að báðir hefðu haft gaman af, en
Sverrir bróðir kunni vel að svara
þegar til hans var talað og var
bráðskemmtilegur.
Við bjuggum sitt á hvorum
enda landsins fyrstu þrettán árin
mín, en eftir að ég flutti suður var
sambandið mikið. Ég sótti í að
tala við hann og hitta. Hann var
ráðgjafi minn og vinur. Honum
gat ég alltaf treyst. Sverrir var
togarasjómaður framan af æv-
inni, og var eftirsóttur í skipsrúm,
enda dugnaðarforkur.
Lengst af stundaði hann sendi-
bílaakstur sem hentaði vel, því
þannig gat hann skipulagt saman
vinnu og áhugamál. Hann vann
eins og þjarkur og aflaði mikilla
tekna, en tók sér síðan frí til að
stunda ástríðumálin sín, laxveiði
og bridge.
Við veiddum stundum saman
og svo mikill keppnismaður var
hann að ég sá að honum þótti mið-
ur ef við vorum ekki aflasælastir í
ánni.
Sverrir og indæl kona hans
Sigríður dvöldu langdvölum á
Spáni síðustu ár og undu sér vel.
Kallið kom skyndilega og varð
hann bráðkvaddur á Spáni. Mér
er sagt að hann hafi dáið með
bros á vor. Það var honum líkt.
Ég brosi líka í gegn um tárin.
Farðu vel góði bróðir.
Ég bið þess að góður Guð
styrki Sigríði og börnin í sorginni.
Jón Steinar Árnason.
Sverrir Frank
Kristinsson
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir og tengda-
móðir,
GUÐFINNA JÓNSDÓTTIR,
Klapparstíg 4,
Njarðvík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
laugardaginn 10. maí síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fjölskyldan þakkar auðsýnda samúð.
Marteinn Brynjólfur Sigurðsson,
Jón Haraldsson, Guðrún Ólafsdóttir,
Rúnar Marteinsson, Bergþóra Káradóttir,
Björn Marteinsson,
Sigurður Geir Marteinsson, Guðfinna Eyjólfsdóttir,
Guðbjörg S. Marteinsdóttir, Hermann Jakobsson
og afkomendur.
✝
Elskulegur faðir okkar og tengdafaðir,
BJÖRN R. EINARSSON
hljómsveitarstjóri,
er látinn.
Útförin auglýst síðar.
Gunnar Björnsson, Ágústa Ágústsdóttir,
Björn Björnsson, Hrönn Scheving,
Ásta Jónsdóttir,
Ragnheiður Björnsdóttir, Ásmundur G. Vilhjálmsson,
Oddur Björnsson, Ásta Kristín Gunnarsdóttir,
Jón Björnsson, María Alexandersdóttir.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, sonur, faðir,
tengdafaðir og afi,
ÁRNI GUÐMANNSSON
húsasmiður,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
sunnudaginn 18. maí.
Útför hans fer fram frá Lindakirkju
mánudaginn 26. maí kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á minningarsjóð
líknardeildar og heimahlynningar.
Bergljót I. Þórarinsdóttir,
Stefanía Magnúsdóttir,
Sóley Huld Árnadóttir,
Dagný Hrund Árnadóttir,
Signý Hlíf Árnadóttir
og fjölskyldur okkar allra.
✝
Okkar ástkæra
SVANHVÍT HÁVARÐSDÓTTIR,
Múlavegi 28,
Seyðisfirði,
verður jarðsungin laugardaginn 24. maí í
Seyðisfjarðarkirkju kl. 14.00.
Hávarður Helgason, Svanhvít Björgólfsdóttir,
Ingibjörg Svavarsdóttir, Borgþór Jóhannsson,
Karl Svavarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og
tengdasonur,
MAGNÚS GEIR PÁLSSON,
Miðhúsum 16,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 19. maí.
Útför hans fer fram frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 28. maí kl. 13.00.
Áslaug Sif Gunnarsdóttir,
Bára Sif Magnúsdóttir,
Gunnar Þór Magnússon,
Gunnar Sveinsson, Bára Þorvaldsdóttir.