Morgunblaðið - 23.08.2014, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. ÁGÚST 2014
✝ Þórhildur Vil-borg Skúla-
dóttir fæddist á
Litla-Bakka í Hró-
arstungu 15. júlí
1937. Hún lést á
sjúkrahúsi Seyð-
isfjarðar 16. ágúst
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Skúli Sig-
björnsson, f. 17.10.
1903, d. 3.6. 1970,
og Ingibjörg Vilhjálmsdóttir, f.
27.4. 1903, d. 31.10. 1954. Systir
Þórhildar er Svandís Skúladótt-
ir, f. 29.12. 1938, eiginmaður
hennar er Gunnar A. Guttorms-
son, f. 3.4. 1929. Hinn 20. sept-
ember 1959 giftist Þórhildur
Jóni Magnússyni fyrrverandi
rafveitustjóra á Seyðisfirði, f.
21.9. 1930, foreldrar hans voru
Magnús Jónsson, f. 6.10. 1900, d.
21.11. 1953, og Vigfúsína Bjarn-
sambýlismaður hennar er Hjalti
Heiðar Þorkelsson, eiga þau
einn son og b) Gauti. 3) Ingi-
björg, f. 2.9. 1969, eiginmaður
hennar er Reynir Þór Jónsson, f.
8.1. 1960, börn þeirra eru Drífa
Þöll, Friðrik Skúli, Þórhildur
Alda og Hinrik Jón. Sonur Reyn-
is er Jón Óðinn, eiginkona hans
er Þórdís Birna Lúthersdóttir
og eiga þau eina dóttur.
Þórhildur gekk í farskóla
sveitarinnar frá 10 ára aldri til
14 ára. Hún stundaði nám í Eiða-
skóla veturinn 1953-1954 og við
Húsmæðraskólann á Varma-
landi veturinn 1957-1958. Þór-
hildur var ráðskona hjá Sigríði
Jónsdóttur á símstöðinni á Eg-
ilsstöðum veturinn 1956-1957.
Veturinn 1958-1959 var Þórhild-
ur ráðskona við heimavist-
arskólann á Stóra-Bakka í Hró-
arstungu. Árin 1959-1975 var
Þórhildur húsmóðir, eftir það
hóf hún að starfa við Frystihúsið
á Seyðisfirði og starfaði þar allt
til ársins 2007.
Útför Þórhildar fer fram frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag, 23.
ágúst 2014, og hefst athöfnin kl.
14.
heiður Bjarnadótt-
ir, f. 16.10. 1908, d.
27.7. 1989. Börn
þeirra eru: 1)
Bjarnheiður, f.
10.2.,1960, eig-
inmaður hennar er
Gunnlaugur Frið-
jónsson, f. 22.10.
1956, börn þeirra
eru a) Hildur Jóna,
sambýlismaður
hennar er Þórður
Mar Þorsteinsson, eiga þau tvö
börn. b) Friðjón, sambýliskona
hans er Fura Sóley Hjálm-
arsdóttir og c) Hjörtur. Dóttir
Gunnlaugs er Júlía, eiginmaður
hennar er Heiðar Gunnólfsson
og eiga þau 3 börn. 2) Skúli, f.
10.4. 1962, eiginkona hans er
Napapharin Krobputsa, f. 31.7.
1972, barnsmóðir Skúla er Katr-
ín Reynisdóttir, f. 24.5. 1965,
þeirra börn eru a) Sandra Rut,
Mikið er nú skrítið að sitja
við eldhúsborðið á Miðtúni seint
um kvöld og þú hvergi nálæg.
Hér sátum við oft saman og
ræddum um heima og geima.
Oftast varst þú eitthvað að
bauka, því þér féll aldrei verk
úr hendi. Þú naust þess að
vinna húsverkin og ég man þeg-
ar þú sagðir að þér þætti gaman
að vaska upp, það var ótrúlega
skrítið að heyra. Sinntir öllu af
mikilli alúð og vandvirkni.
Heimilið bar þess merki að þú
vildir hafa snyrtilegt og allt í
röð og reglu. Garðurinn var þitt
líf og yndi. Þú naust þess að
skríða um beðin og undir runna
til að snyrta. Öll orkan sem þú
áttir eftir langan dag í frysti-
húsinu var ótrúleg, það var
besta slökun að fara út í garð og
róta í moldinni. Þú vildir ætíð
vera heima á vorin, það var
uppáhaldstíminn þegar gróður-
inn var að lifna. Þá fylltist þú
hamingju og ljómaðir af gleði.
Þess vegna var svo erfitt að
horfa upp á að sakir sjúkdóms
þíns gastu ekki unnið vorverkin
í garðinum. Það var svo sárt að
heyra þig óska þess að þú feng-
ir aftur mátt til að sinna því
sem þér þætti skemmtilegast.
Það er eflaust rétt hjá pabba,
þegar hann hafði á orði í sumar
að jarðarberin væru lakari en
vanalega. Það segir sína sögu.
Þú varst svo góð og blíð og vild-
ir öllum vel, sást það góða og já-
kvæða hjá öllu fólki. Aldrei hall-
mæltir þú nokkrum manni og
varst ætíð fljót að sussa á þann-
ig tal. Í hugann koma minningar
úr ferðalögum okkar, toppurinn
var að gista á tjaldstæðinu á
Akureyri, vakna við kirkju-
klukkurnar, fara í Amaró og
rúllustigann á meðan þið amma
skoðuðuð glingrið. Í útilegu var
það þú sem fórst fyrst á fætur
og helltir upp á. Enn finn ég
kaffilyktina ef ég loka augunum
og þótt ég drekki ekki kaffi þá
er lyktin enn í dag eitt það
besta sem ég finn og tengi þess-
um góðu minningum. Í hugan-
um er Miðtún 16 alltaf heim og
það er ekki síst þér að þakka,
elsku mamma mín. Að koma
heim var alltaf svo góð tilfinn-
ing, allt var til reiðu þegar fjöl-
skyldan frá Njarðvík kom.
Uppábúin rúm, heitur matur og
búið að baka skúffuköku og
jólaköku. Börnin eru heppin að
hafa átt þig sem ömmu og notið
þess að dvelja hjá ykkur í lang-
an tíma oft á ári. Aldrei stóð á
þér að passa þegar ég var í
námi og þurfti aðstoð. Síðasta
sumar urðum við Baddý systir
þeirrar gæfu aðnjótandi að fara
með þér til Danmerkur til að
heimsækja fjölskyldu mína þar.
Þau Dorthe og Finn stjönuðu
við okkur og endurguldu þá vin-
semd og góðu móttökur sem
þau nutu í heimsóknum sínum
til Seyðisfjarðar. Í tæplega tvö
ár hefur þú barist við illvígan
sjúkdóm og þurft að lúta í
lægra haldi. Það var svo sárt að
horfa upp á það hvernig máttur
þinn þvarr smám saman og að
lokum gastu ekki talað við okk-
ur. Það er svo sárt að þú sért
farin frá okkur en á sama tíma
trúum við því að nú sértu laus
úr álögum, getir talað og jafnvel
gengið og hjólað.
Þessar vikur sem við áttum
saman í sumar eru mér svo dýr-
mætar.
„Það þarf fólk eins og þig
fyrir fólk eins og mig“
segir í einum söngtexta og
ósköp væri heimurinn betri ef
til væri fleira fólk eins og þú.
Hvíl í friði, elsku mamma mín.
Þín dóttir,
Ingibjörg.
Á sólríkum sumardegi hlýnar
bónda í hjarta sínu við að ganga
um þerrivöllinn og finna ilminn
af töðu sinni. Sunnanvindurinn
æðir um vit og vanga.
Álengdar leika sér litlir engl-
ar og skoppa um varpann, slíta
upp fífur og flétta sóleyjar-
kransa. Oft má líta í anda liðna
tíð með viðlíka ljóma. Sveitin er
heillandi staður og gefur ríku-
lega af sér. Slíkur var heimur
Þórhildar, uppvaxtarárin þó ef-
laust blandin einhverjum trega
þar sem hún missti móður sína
á unga aldri en naut samt ást-
ríkis í faðmi systur, föðursystra
og kærleiksríks föður á æsku-
heimili sínu í Hróarstungunni.
Þar sleit hún skónum til fullorð-
ins ára, varð snemma vinsæl og
umsetin og í fyllingu tímans tók
hún sér far með myndarlegum
manni til næsta byggðarlags.
Þórhildur var yndisleg per-
sóna. Einlæg og hjartahlý og
unni öllu fólki. Fjölskyldan var
henni allt og í hvívetna beindi
hún augum sínum að því sem
orðið gæti börnunum til skaða.
Segja má að hún hafi upprætt
allan illan gróður áður en hann
náði að skjóta rótum, innan
heimilis sem utan og þannig má
segja að hún hafi einnig látið
garðinn sinn vaxa og dafna með
sömu tilþrifum. Þar eyddi hún
mörgum stundum við að nostra
við blómin og allan gróður ann-
an. Þar var fallegt að líta. Á ein-
hverju augnabliki varð þessi
vísa til;
Arfann slítur upp með rótum,
er þó besta skinn.
Þórhildur á fjórum fótum
fegrar garðinn sinn.
Þórhildur var dugleg og ósér-
hlífin til allrar vinnu. Henni féll
aldrei verk úr hendi. Þannig
kemur hún okkur fyrir hug-
skotssjónir, rennandi sveitt við
heimilisstörfin með afþurrkun-
arklútinn eða þvottakörfuna.
Svo að allt liti nú sómasamlega
út. Matseld og framreiðsla var
einn hennar sterkasti þáttur,
hún trúði mér fyrir því að við
það hefði hún kosið að starfa við
utan heimilis. Kaus þó heldur
hitt að gera heimilið og fjöl-
skylduna að aðalvettvangi lífs
síns og njóta þeirra ávaxta sem
þaðan komu. Börnin og stór
hópur mannvænlegra barna-
barna skreytir þar alla veggi.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdamóður minni allar góðar
stundir.
Minningin um góða konu lifir.
Reynir Jónsson.
Þórhildur amma okkar var sú
hjartnæmasta og yndislegasta
manneskja sem við höfum
þekkt. Hún mátti ekki heyra á
illt minnst, vildi allt fyrir alla
gera og oft fékk hún tækifæri til
þess. Sem dæmi má nefna að
amma hugsaði svo afskaplega
vel um afa okkar, undantekn-
ingarlaust þá var matur á borð-
inu á slaginu sjö og það mátti
sko ekki vanta að hafa kartöflur
og góðu sósu sem meðlæti fyrir
hann afa.
Yfirleitt voru þétt setin sætin
við matarborðið, því hjá henni
var best að vera, hún bakaði oft
svo góða skúffuköku, sem var
borðuð upp til agna alveg um
leið af okkur barnabörnunum.
Við systkinin hlæjum oft að
skemmtilegu atviki sem henti
eitt sinn þegar þau afi komu alla
leið frá Seyðisfirði til þess að
passa okkur, þá fengum við að
velja pítsu í kvöldmat eitt kvöld-
ið og þá fylgdi auðvitað ein gos-
flaska með. Þar sem amma var
svo umhyggjusöm þá hellti hún
auðvitað í glösin fyrir okkur öll
og einnig afa.
Ekki vildi betur til en svo að
það helltist allt gosið yfir afa
greyið. Það sem við hlógum.
Þetta hefur ekki verið kvöldið
hans afa, pítsa og gossturta í
kvöldmat. Hún hugsaði alltaf
svo vel um okkur systkinin og á
einhverjum tímapunkti þá höf-
um við öll búið hjá henni og afa,
við þekkjum öll í dag frasana
sem amma var svo vön að nota:
farðu nú varlega, passaðu þig á
hálkunni, mundu eftir sokka-
leistunum, farið ykkur ekki að
voða, viltu ekki setja á þig
húfu?, láttu þér ekki verða kalt,
því alltaf bar hún hag okkar fyr-
ir brjósti.
Uppá síðkastið grínuðumst
við oft með það hversu oft hún
sagði já, í símann og í daglegu
spjalli við kaffiborðið. Maður
gat oft setið tímunum saman og
eina orðið sem þurfti nánast að
notast við var já, það var hægt
að segja það á svo marga vegu,
einkennandi fyrir hana og
fyndnast var þó jáið á innsog-
inu. Þó svo að amma hafi hugs-
að afskaplega vel um afa, þá var
það sko sannarlega ekki á einn
veg.
Fallegast finnst okkur hvað
afi hugsaði líka vel um hana,
hjálpaði henni að brjóta saman
þvottinn, keyrði hana þangað
sem hún þurfti að komast (því
hún fékk sér sko ekki bílpróf,
það þýddi ekkert, sagði hún) og
ef það vantaði eitthvað úr búð-
inni, þá var hann fljótur að
stökkva af stað fyrir hana.
Þó hún sé farin frá okkur
núna þá lifir hún alltaf í hjört-
um okkar, hún er skynsemis-
röddin í hugum okkar, og best
er að geta alltaf minnst hennar
auðveldlega með einu flottu já-i
á innsoginu.
Drífa og Þórhildur.
Hann er skrýtinn þessi tími.
Hleypur með okkur frá fæðingu
til grafar á stigmagnandi hraða.
Aldur okkar sjálfra sjáum við á
börnunum sem vaxa úr grasi en
sumir í kringum okkur breytast
lítið. Hún Hulla frænka var ein
af þeim sem mér fannst aldrei
eldast.
Ekki er langt síðan ég fann í
gömlum ljósmyndum myndir
sem þær systur höfðu tekið
hvor af annarri heima á Litla-
Bakka þegar þær voru ungling-
ar. Á þeim myndum sést vel hið
dökka yfirbragð Hullu, ættar-
svipur sem fylgir mörgum í
Skúlaættinni.
Hún móðursystir mín bjó
handan við háa Fjarðarheiðina.
Flutti ung í kaupstaðinn þar
sem hún náði sér í myndar-
manninn Jón Magnússon. Í
æsku minni lá leiðin oft til Seyð-
isfjarðar með mömmu og pabba
og þau eru eftirminnileg háu
snjógöngin sem keyrt var gegn-
um snemmsumars til að heim-
sækja Hullu og Jón. En eft-
irvæntingin yfirskyggði hættur
heiðarinnar því að í Miðtúni 16
var von á ýmsu sem ekki var til
í sveitinni. Hulla frænka tók
alltaf á móti okkur með kossi í
dyrunum og síðan var ég rokinn
inn til Ingibjargar frænku sem
var á sama aldri. Með henni var
ýmislegt brallað og sveitastrák-
urinn fékk að kynnast því sem
krakkarnir í kaupstaðnum höfðu
fyrir stafni. En það var sama
hvað á gekk, alltaf passaði mað-
ur sig á að mæta í kaffi eða mat
hjá Hullu til að fá pönnukökur
og annað góðgæti sem hún
útbjó í eldhúsinu sínu meðan
þær systur ræddu saman.
Árin liðu en alltaf var jafn
gott að koma í kaffi hjá þeim
Hullu og Jóni í Miðtúninu og
spjalla um daginn og veginn, þá
sjaldan maður leit við. Þar átti
maður vísan samastað og meðal
annars minnist ég þess að hafa
leitað þar húsaskjóls fyrir rúm-
um áratug vegna óveðurs og
ófærðar á Fjarðarheiði. Þá var
Hulla fljót að búa um frænda
sinn í gestaherbergi og góður
morgunverður beið mín þegar
ég vaknaði. Þá lá hinn illvígi
sjúkdómur, sem nú hefur lagt
hana frænku mína að velli, enn í
dvala.
Þær systur voru samrýndar
og töluðu mikið saman í síma
alla tíð. Móðir mín hélt bú-
skapnum áfram á ættaróðalinu í
Hróarstungu og þau af Seyð-
isfirði komu oft í sveitina. Síð-
asta heimsókn Hullu í heima-
hagana til systur sinnar var á
fallegum degi í sumar. Þá voru
Hlíðarfjöllin og Hagholtsbláin
böðuð birtu, sem og gamla húsið
á Litla-Bakka sem þær systur
fæddust í á 4. áratug síðustu
aldar. Á slíkum dögum týnist
tíminn.
Nú hefur hún Hulla frænka
lagt upp í sína lengstu ferð og
við kveðjum hana með söknuði.
Minningin um hjartahlýja
frænku lifir. Elsku Jón, Baddý,
Skúli, Ingibjörg og fjölskyldur,
megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Skúli Björn Gunnarsson.
Hógværð, hófsemi, alúð og
umhyggja. Þessi orð eru þau
fyrstu sem koma upp í hugann
þegar mér verður hugsað til
Þórhildar Vilborgar Skúladótt-
ur, eða Hullu eins og hún var
jafnan kölluð af ættingjum og
vinum. Þessi fjögur orð lýsa
henni vel að mínu mati og ég er
ekki viss um að þurfi mikið
fleiri.
Hulla fæddist á Litla-Bakka í
Hróarstungu á Héraði. Hún
hlaut þar hefðbundið uppeldi í
íslenskri sveit, menntun hennar
varð ekki löng á nútímamæli-
kvarða, en Hulla nýtti aftur á
móti brjóstvitið á sinn skynsam-
lega hátt og naut þannig far-
sældar í einkalífinu. Það voru
áðurnefndir eðliskostir Hullu
sem fleyttu henni áfram. Engu
skipti hvort verið var að flaka
fisk eða hlúa að blómum. Sama
natni og alúð var viðhöfð, hver
sem iðjan var.
Hulla naut þeirrar miklu
gæfu snemma í sínu lífi að hitta
lífsförunaut sinn, Jón Magnús-
son, og bindast honum tryggða-
böndum.
Saman byggðu þau sér hlý-
legt og gott heimili við Miðtún á
Seyðisfirði. Þar komu þau upp
börnum sem öll eru mannkosta-
fólk og bera ást og umhyggju
Hullu og Jóns gott vitni.
Samheldni er það orð sem
lýsir sambandi þeirra Hullu og
Jóns best. Það fann hver maður
er kom á heimili þeirra að þau
hjón voru einstaklega samhent
og varla var nafn annars nefnt
nema nefna hitt líka. Það stafaði
hlýju frá heimilinu og alúð var
lögð við að hafa snyrtilegt bæði
inni sem úti.
Hulla hafði yndi af garðrækt
hvers konar og ber garðurinn
að Miðtúni hennar starfi fagurt
vitni. Hann var ræktaður af
stakri natni og umhyggju fyrir
öllum lifandi.
Hulla hafði yndi af að fylgjast
með barnabörnum sínum og
barnabarnabörnum. Hringdi
hún jafnan ef fréttist af lasleika
á meðal þeirra, þó að oftast
væri hann léttvægur.
En langamman Hulla vildi
vita af sínum börnum hraustum
og spurði þá að sjálfsögðu
helstu frétta í leiðinni.
Hulla veiktist af MND-sjúk-
dómnum fyrir um tveimur ár-
um. Mjög hafði dregið af henni
síðustu vikur. Hún gat ekki
sinnt garðinum sínum í veður-
blíðunni síðasta sumarið en naut
þess þó að geta verið úti á sól-
pallinum í Miðtúni og að fara í
göngutúra með fjölskyldu sinni.
Sá sem för okkar ræður hér í
heimi gaf Hullu einstakt blíð-
viðri síðasta sumarið hennar.
Síðan tók hann Hullu okkar til
sín og gaf henni hvíldina.
Þórður Mar Þorsteinsson.
Með þessum orðum langar
okkur að kveðja og þakka ára-
löng kynni.
Þegar ég hugsa til baka þá á
ég svo margar minningar um
Þórhildi Skúladóttur, eða Hullu
eins og hún var kölluð. Þegar ég
var lítill strákur var ég í Mið-
túninu hjá henni og Jónsa í
nokkur skipti í pössun og naut
þar mikillar gestrisni og um-
hyggju. Til dæmis þegar ég
kom heim úr skólanum var hún
búin að smyrja brauð og setja
kakó í bolla, þannig var það allt-
af.
Gaf hún sér alltaf tíma til að
setjast niður og ræða málin, þó
hún hefði unnið fulla vinnu og
hugsað um heimilið. Málin voru
rædd ofan í kjölinn og engum
hallmælt, þannig var Hulla. Eft-
ir að ég flutti frá Seyðisfirði um
tvítugt hef ég komið allmargar
ferðir austur og notið yndis-
legra samverustunda með þeim
hjónum.
Fjölskylda mín naut góðs af
gestrisni hennar, þar var alltaf
heimagert brauð á borðum og
voru bollurnar hennar í sér-
stöku uppáhaldi. Dóttir okkar
kom að umönnun Hullu síðustu
mánuði af ást og kærleik, hafi
hún þökk fyrir það. Elsku
Hulla, hvíldu í friði, minning þín
mun lifa í hjörtum okkar.
Vignir, Aldís,
Guðmundur Ragnar,
Valdís og Hafþór Már.
Þórhildur Vilborg
Skúladóttir
Axel Pálmason
er látinn.
Ég minnist hans
sem nemanda er ég
var kennari við
Menntaskólann á Egilsstöðum,
veturinn 1980-1981. Hann var
skeleggur skapmaður og glað-
beittur, og kappsamur við að
hafa orð á því sem betur mætti
fara. Virtist manni að ef sá mað-
ur legði einhver hagnýt fræði
fyrir sig myndi hann taka þau
mjög alvarlega.
Hann hafði viðurnefnið Saxi á
heimavistinni.
Var það hann sem samdi og
söng lag við kvæði Matthíasar
Jochumssonar um Eggert Ólafs-
son? Allavega man ég eftir um-
mælum hans um einhverja
skussa er höfðu gengið illa um
framköllunarherbergi ljós-
myndaklúbbsins þar! Einnig
mun hann hafa verið í forystu
gleðskaparins er útskriftarhóp-
urinn fór í utanlandsferð.
Ég hitti hann síðast í Reykja-
vík 17. júní 1991. Þóttu mér þá
mikil tíðindi að heyra hve hann
hafði haslað sér völl í henni Am-
eríku! Spurði hann mig þá hvað
ég segði í fréttum; en ég sagði
það helst, að ég hefði hrokkið
illa við nýlega, er ég hefði orðið
fertugur.
Hitti ég þar þá einnig konu
hans frá Bandaríkjunum; og
Axel Pálmason
✝ Axel Pálmasonfæddist 28.
september 1961.
Hann lést 10. júlí
2014. Útför Axels
var gerð 24. júlí
2014.
benti henni á að
mamma mín sáluga,
sem einnig hafði
verið frá Bandaríkj-
unum; hefði skrifað
hina sígildu bók um
Ísland á ensku, sem
höfðaði sérstaklega
til nýbúakvenna
hingað frá Banda-
ríkjunum (Ripples
from Iceland, eftir
Amalíu Líndal,
1962 og 1988). Lofaði hún mér
þá að lesa hana. Leyfi ég mér
því sérstaklega núna að senda
hluttekningarkveðju mína til
hennar.
Einnig vil ég biðja að heilsa
öllum nemendum, kennurum og
starfsliði skólans sem þekktu til
mín þá!
Ég vil grípa tækifærið og láta
hér fylgja með efni úr fimm-
tándu ljóðabók minni, Væringja-
ljóðum (2014), en þar segir á
einum stað í löngu ljóði sem
heitir Lífið sjálft:
Lífið er svo hversdagslegt og napurt
hvort sem það var bernska mömmu í
Amríku
eða sveitaæska pabba fyrir norðan;
ellegar þá húsþræls Ingólfs fyrir
löngu;
hvað þá skylmingaþrælsins glataða í
Rómaveldi!
Við horfum til framtíðar; en framtíðin
er eins og keila sem endar í þröngum
oddi;
svo beittum, að andi okkar fær ei
numið
nema með líkingum útfrá því sem
kunnuglegra er.
Tryggvi V. Líndal.