Morgunblaðið - 05.09.2014, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2014
✝ Auður JóhannaBergsveins-
dóttir fæddist í
Ólafsvík 24. sept-
ember 1936. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni
28. ágúst 2014.
Foreldrar hennar
voru Magdalena
Ásgeirsdóttir hús-
móðir, f. 13. nóv-
ember 1903, d. 14.
október 1992, og Bergsveinn
Haraldsson, kennari, f. 7. sept-
ember 1895, d. 6. október 1945.
Systkini Auðar eru: Knútur, f.
1925, d. 2011, Auður Ólína, f.
1927, d. 1928, Auðunn, f. 1929,
Ragnhildur Guðrún, f. 1931,
Hreinn, f. 1934, og Bergljót, f.
1942. Auður ólst upp í Ólafsvík
til níu ára aldurs er faðir henn-
ar féll frá. Móðir hennar með
börnin sín sex flutti suður og
settist að í Kópavogi. Ung að
smiður og hljómlistarmaður, f.
1902, d. 1952. Auður og Reynir
eignuðust 5 börn: 1) Ásgeir, f.
1960, maki Hildur Anna Hilm-
arsdóttir, f. 1967, börn: Reynir
Már, Yrsa og Ösp. 2) Nína
María, f. 1963, maki Ingólfur
Guðmundsson, f. 1965, börn:
Birgitta Lind, Þórólfur Hersir
og Betúel. 3) Kristín Erna, f.
1966, börn: Atli Freyr, Þráinn
og Úlfar. 4) Ragnhildur Sif, f.
1969, maki Gísli Sigurðsson, f.
1972, börn: Hlín, Egla Sif og
Gauti Þór. 5) Sara Steina, f.
1974, maki Trausti K. Trausta-
son, f. 1973. Barnabörnin eru
tvö: Evelyn Auður Atladóttir og
Aþena Mjöll Betúelsdóttir.
Fyrsta hjúskaparárið bjuggu
þau hjá móður Reynis við
Fjölnisveg. Við Rauðalæk áttu
þau heima næstu 10 árin þar til
þau byggðu sér hús í Fossvogi
1972. 1993 fluttu þau í þjón-
ustuíbúð við Lindargötu og fyr-
ir tveimur og hálfu ári flutti
Auður á Hjúkrunarheimilið Sól-
túni.
Auður Jóhanna Bergsveins-
dóttir verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni, í dag, 5. sept-
ember 2014, kl. 15.
árum hóf Auður
tónlistarnám, lék
og söng meðal ann-
ars í barnatím-
anum hjá Þorsteini
Ö. Stephensen. Að
loknu unglinga-
prófi var hún við
verslunarstörf,
m.a. í KRON með-
fram tónlistarnámi
þar til hún söðlaði
um og hélt til Sví-
þjóðar. Þar var hún 2 ár við
nám í hótelfræðum.
Í Kaupmannahöfn á heimleið
frá Svíþjóð kynntist hún manni
sínum Reyni Guðlaugssyni gull-
smið. Þar starfaði hann á verk-
stæði Georg Jensen. Þau gengu
í hjónaband 29. desember 1959.
Reynir var fæddur 3.4. 1930, d.
24.12. 2001. Foreldrar hans
voru María Hermannsdóttir
húsmóðir, f. 1905, d. 2001, og
Guðlaugur A. Magnússon, gull-
Elsku mamma mín, ég get ekki
annað en hreinlega glaðst með
þér, loksins komin til pabba.
Hugsunin ein hjálpar svo á þess-
um tímamótum og huggar. Þú
varst engri lík, svo litrík og
skemmtileg persóna, alltaf svo já-
kvæð og hress, kraftmikil, sjálf-
stæð, hnyttin, glaðleg og alltaf
var stutt í brosið og hláturinn. Þú
lést allt flakka, ekkert að skafa
ofan af hlutunum þeir voru bara
eins og þeir voru, þú varst
skemmtilega öðruvísi. Þú vildir
hafa fallegt og snyrtilegt í kring-
um þig, fórst ekki út úr húsi öðru-
vísi en með hárið vel snyrt, litaðar
varir og lakkaðar neglur.
Eins og nafnið þitt ber með sér
varstu auðug af svo mörgu, þú
áttir besta eiginmann og vin sem
hægt var að hugsa sér, þú áttir
fimm börn, fjögur tengdabörn,
tólf barnabörn og tvö barna-
barnabörn. Þú komst úr stórum,
einstökum systkinahópi, næst-
yngst af sjö systkinum. Strax í
æsku léstu að þér kveða og ylja
sögurnar frá þeim árum mér um
hjartarætur. Það hefur án efa
verið móður þinni og ykkur
systkinum erfitt þegar faðir þinn
féll frá þegar þú varst einungis
níu ára gömul. Þegar þú varðst
eldri menntaðir þú þig í tónlist og
söng sem þú nýttir þér aðallega á
yngri árum og síðar fórstu í hót-
elnám í Svíþjóð þar sem þú lærðir
að töfra fram dýrindis kræsingar
svo eftir var tekið.
Rúmlega tvítug hittir þú stóru
ástina í Kaupmannahöfn og þar
hófst ástarævintýrið. Pabbi hafði
stundað gullsmíðanám í Þýska-
landi og eftir það vann hann hjá
Georg Jensen í Kaupmannahöfn.
Þú varst að koma frá Svíþjóð, á
leið heim, með drauma um fram-
haldsnám í vasanum. Ástin tók
völdin og það varð ekki aftur snú-
ið. Ég man þegar pabbi sagði
okkur frá fallegu litlu stúlkunni
sem afgreiddi bensín á Ferstiklu.
Pabba, þá sautján ára, fannst
þessi stúlka fullung til að afgreiða
bensín enda einungis ellefu ára
gömul. Þessi unga stúlka varst
þú, framtíðareiginkona hans
pabba.
Heilsan er okkur öllum dýr-
mæt en því miður fóru veikindi að
hafa mikil áhrif á líf þitt fyrir fer-
tugt, sem var ekki auðvelt fyrir
kraftmikla konu eins og þig. Árin
liðu og smátt og smátt hrakaði
heilsunni meira og margt sem
angraði þig, það var „vitlausi fót-
urinn“ og síðar „vitlausi fóturinn
og hinn vitlausi fóturinn“ en alltaf
var markmiðið að verða aftur
dansfær.
Elsku mamma, takk fyrir allt,
ég hef og mun halda áfram að
taka þig til fyrirmyndar í svo
mörgu og þá helst að brosa út í líf-
ið og hafa gaman af. Það tók mik-
ið á þig þegar pabbi féll frá enda
hann stór hluti af þínu lífi. Þegar
ég sat hjá þér við dánarbeðinn er
ég ekki frá því að ég hafi séð
pabba uppáklæddan og iðandi af
spenningi að fá Diddu sína loks-
ins, Sara systir sá honum líka
bregða fyrir. Ég leyfi mér að sjá
ykkur fyrir mér prúðbúin, þú
með rauðan varalit á þykku fal-
legu vörunum þínum og lakkaðar
neglur í fínum kjól dansandi við
fallega fjörmikla tónlist, glöð og
ánægð. Mig langar að nota tæki-
færið og þakka þeim fjölmörgu
sem hafa annast þig síðustu ár og
gert allt til þess að láta þér líða
betur. Hvíldu í friði, elsku
mamma mín, megi ljós og friður
umleika þig. Þín dóttir,
Ragnhildur Sif Auðar-
og Reynisdóttir.
Elsku, hjartans mamma mín.
Ég er svo þakklát fyrir yndisleg-
ar samverustundir í gegnum tíð-
ina.
Þú veittir mér innblástur með
dug þínum og þrótt. Komst mér
til að brosa með gleði þinni og
kímnigáfu og gafst mér orku með
ást þinni og hlýju. Þín verður
ætíð saknað en ég trúi að nú sért
þú komin í faðm pabba og stiginn
hafi verið dans í mikilli gleði.
Guð umvefji þig ljósi sínu og
gefi þér frið. Þín dóttir,
Nína María.
Í dag kveð ég Auði Bergsveins-
dóttur tengdamóður. Ég minnist
konu sem var með hnyttinn og
lúmskan húmor og hafði gaman
af samræðum um dagsins mál.
Auður var ávallt vel tilhöfð í
klæðaburði og snyrtimennsku. Á
þeim bænum var engin yfirborðs-
mennska og kom hún til dyranna
eins og hún var klædd. Auður
hafði mikla unun af söng og dansi
og hún talaði oft um hversu erfitt
það var að vera ekki dansfær síð-
ari ár vegna heilsuleysis. Þótt
Auður hafi um langt skeið átt við
veikindi að stríða bar hún sig
ávallt vel. Auður hafði í nokkur
skipti risið upp úr miklum veik-
indum sem lýsir hversu sterkt
var í henni. Í brúðkaupi okkar
Ragnhildar Sifjar dóttur þinnar
fyrir nokkrum árum varstu efins
um að geta tekið fullan þátt í
brúðkaupsdeginum og þitt
áhyggjuefni var hvort þú gætir
dansað ef til þess kæmi þar sem
veiki fóturinn var ekki í takti. En
þegar tónlistin ómaði varstu farin
að slá taktinn og við réttu stemn-
inguna við harmóníkuleik varstu
tilbúin. Í framhaldinu stigum við
eftirminnilegan dans þar sem þú
gafst ekkert eftir og það var ein-
stök stund. Þótt heilsu hafi hrak-
að mikið síðustu misseri og þú
treystir þér ekki til margra verka
komstu í stúdentsveisluna í vor
hjá dóttur okkar Ragnhildar,
henni Hlín, sem er virðingarvert.
Ég veit að Reynir þinn hefur beð-
ið eftir þér um stund og mun nú
taka vel á móti þér í guðsríki. Ég
vil senda samúðarkveðjur til allra
aðstandenda.
Megi guð blessa minningu
þína.
Gísli Sigurðsson.
Enn hefur klukkan glumið og
nú er það systir mín hún Auður
Jóhanna sem kvödd er úr heimi.
Hún var alltaf Didda systir í
mínum huga og verður svo áfram
í minningunni um einlæga, káta
og kotroskna stelpu, sem lét sig
allt varða og þurfti alltaf að vera
þar sem einhver átti bágt og
þurfti félagsskap. Meðan hún var
lítil var það ærinn starfi að leita
að henni í kvöldmatinn og það
þurfti hugkvæmni til að vita hvar
skyldi leita því alls staðar átti hún
vini, ekki síst hjá öldruðum og
einmana. Fyrir henni var eitt-
hvað sem hét tími ekki til, því það
þurfti að sinna svo mörgum verk-
efnum og í mörg hús að venda því
fólkið átti bágt sagði hún.
Svo liðu árin og hún flutti úr
litla sjávarþorpinu og nú varð
Kópavogur hennar heimabær,
skólinn tók við og síðan mann-
dómsárin. Alltaf átti hún bros til
handa öllum til reiðu og gleðigjaf-
inn var ávallt til staðar að veita
jákvæða gleði og gaman.
Á yngri árum vann hún við
verslunarstörf og síðar réðst hún
til starfa í Svíþjóð og hafði með
sér litlu systur sína enda stutt í
mömmueðlið. Að lokinni dvöl ytra
sneri hún heim með Gullfossi og
þar mætti hún örlögum sínum og
hitti Reyni sinn og þau felldu hugi
saman, sem leiddi til hjónabands
þeirra. Þau bjuggu sérfyrst
hreiður við Rauðalæk og börnin
kvöddu dyra falleg og mannvæn-
leg og þar með þurfti stærra
hreiður og ráðist var í byggingu á
einbýli í Fossvogi, þar sem þau
bjuggu meðan börnin uxu upp.
Lífið er ekki alltaf dans á rós-
um og skúrir falla frá heiðskírum
himni og hlaut systir mín sinn
skerf af sjúkdómum og erfiðleik-
um, en það var seigt í henni og
ávallt náði hún landi, en áfallið er
eiginmaðurinn féll frá var erfiður
hjalli. Börnin hennar hafa hlúð að
henni og aðstoðað með eindæm-
um vel og þar er blessað barna-
lán.
Síðustu árin átti hún í Sóltúni
og hlaut góða umönnun og átti
undur góðan tíma. Nú hefur hún
fengið hvíldina og eins og börnin
hennar sögðu: „Nú eru þau farin
að dansa saman að nýju, því hann
pabbi beið eftir henni.“
Við kveðjum góða systur, mág-
konu og frænku með þökk fyrir
samfylgdina og biðjum henni
góðrar heimkomu.
Hreinn Bergsveinsson
og fjölskylda.
Auður Jóhanna
Bergsveinsdóttir✝ Guðrún Halls-dóttir fæddist í
Hallkelsstaðahlíð í
Hnappadal 8. júní
1936. Guðrún lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 27. ágúst 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin þar,
Hallur Magnússon
og Hrafnhildur
Einarsdóttir. Guð-
rún var eitt tólf
barna þeirra. Þau eru: Einar, f.
1927, Sigríður Herdís, f. 1928,
Anna Júlía, f. 1930, Sigfríður
Erna, f. 1931, Ragnar, f. 1933,
Margrét Erla, f. 1935, Guðrún, f.
1936, Magnús, f. 1938, Svein-
björn, f. 1940, Elísabet Hildur, f.
1941, Svandís, f. 1943, og Hall-
dís, f. 1945. Látnir eru Magnús
og Einar.
Guðrún gekk í
Húsmæðraskóla á
Varmalandi, var
heima á sumrum en
vann út í frá á vetr-
um, við saumaskap
í Reykjavík, og um
árabil í mötuneyti
Laugargerðisskóla,
einnig við matseld í
Ólafsvík.
Guðrún hóf bú-
skap með eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Rögn-
valdi Guðbrandssyni, í Hraun-
túni 1978 og gengu þau í
hjónaband 17. júní 1979. Guðrún
og Rögnvaldur bjuggu í Hraun-
túni til ársins 2006 en þá fluttu
þau í Borgarnes.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Kolbeinsstaðakirkju í dag, 5.
september 2014, og hefst kl. 14.
Hún Dúna er dáin. Ég trúi því
varla því að við vorum nánast
jafn gamlar. Aðeins munar einu
ári á okkur en hún var einu ári
yngri en ég. Þegar við vorum litl-
ar unnum við nánast öll störf
saman. Við vorum mjög nánar.
Þó vann hún meira úti við en ég
var meira að passa systkini okk-
ar innandyra. Yfirleitt var það
þannig að við skiptumst á að
sækja kýrnar sinn daginn hvor.
Ef það kom fyrir að önnur okkar
veiktist eða forfallaðist og hin
þurfti að sækja kýrnar tvo daga í
röð þá var það greitt til baka á
sama hátt að hin fékk frí í tvo
daga.
Þegar við vorum í kringum 10
ára aldurinn féll faðir okkar frá.
Það voru erfiðir tímar á heim-
ilinu en við systur gengum sam-
an í þau störf sem við gátum. Við
gengum saman í farskóla eins og
tíðkaðist í þá daga. Um tvítugt
fór Dúna í húsmæðraskólann á
Varmalandi en ég fór annað.
Þegar ég fór að búa og eignast
börn gat ég alltaf treyst á hjálp
frá Dúnu. Hún kom alltaf til mín
þegar að ég var að fæða börnin.
Hún vann þá sem ráðskona í
Stykkishólmi og svo í Laugar-
gerði á þeim tíma.
Það var alltaf gott að koma í
Hrauntún til þeirra Dúnu og
Valda en myndarlegri bú var
varla hægt að finna og vel hugs-
að um jörðina og skepnurnar
þar. Alltaf þegar krakkarnir
mínir voru á hestamannamótum
á Kaldármelum þótti þeim ein-
staklega gott að komast í Hraun-
tún til að fara í sturtu og fá smá
hita í kroppinn.
Elsku Dúna, það verður tóm-
legt að keyra í gegnum Borgar-
nes núna þar sem þú ert farin frá
okkur. Það var alltaf gott að
stoppa hjá ykkur í kaffisopa og
spjalla. Ég á eftir að sakna þín
mikið.
Þín systir,
Margrét (Maddý).
Hress, skemmtileg og jákvæð,
þannig minnist ég hennar Dúnu
frænku minnar núna þegar ég
hugsa til baka. Syngjandi og
dansandi fyrir yngri kynslóðina.
Ég minnist þess að vera staddur
með henni upp á fjalli í smala-
mennsku að ræða málin og vor-
um við til dæmis sammála um að
það væri kjörið að strætó væri
með áætlunarferðir upp á fjall að
sækja þreytta smala. Fyrsta tak-
markið hjá okkur flestum var að
ná henni í stærð og var það mikill
sigur hjá mér þegar sá merki
áfangi náðist. Heimsóknirnar í
Hrauntún til hennar og Valda
eru líka ferskar í minningunni og
þar stendur hæst að fá að hlusta
á Karíus og Baktus aftur og aft-
ur. Ég get ekki annað en dáðst
að þessari miklu jákvæðni sem
mér fannst þú hafa þegar veik-
indi þín voru rædd og er það
nokkuð sem ég mun taka mér til
fyrirmyndar sama hvað á geng-
ur. Elsku Dúna, núna ert þú
kominn til bræðra þinna og bið
ég kærlega að heilsa þeim. Skarð
þitt verður ekki fyllt en minning-
arnar um frábæra konu lifa.
Ragnar Sverrisson
Hetjulegri baráttu er lokið,
Dúna hefur fengið hvíldina
löngu. Það er margs að minnast
þegar ég sest niður og rifja upp
margra áratuga samskipti mín
og Dúnu frænku minnar. Dúna
var einstök, alltaf hress í bragði,
ákveðin og bjartsýn. Dúna var
lágvaxin en samt svo stór á sinn
hátt. Dúna var matráðskona í
Laugargerðisskóla og mínar
fystu minningar um Dúnu eru
tengdar því þegar hún var að
koma heim í frí. Það fylgdi henni
alltaf hress andblær, hún söng,
trallaði, sagði sögur og lagði kap-
al. Já það lagði enginn kapal eins
og Dúna, allt gerðist hratt og
hún talaði líka hratt á meðan
kapallinn gekk hratt upp. Dúna
kenndi mér að dansa jenka og
alltaf var dansað við lagið „Litlu
lipurtá“. Við æfðum danssporin
með tilþrifum og enduðum æf-
inguna gjarnan á því að snúa
bökum saman og mæla hvenær
ég yrði stærri. Markmið sem
ekki var svo fjarlægt og mjög of-
arlega í huga flestra barna sem
tengdust Dúnu. Þegar Dúna
flutti til Valda í Hrauntún var
sjálfsagt að koma við sem oftast
þegar verið var á ferðinni. Heim-
sóknin á leiðinni heim af jólaball-
inu var fastur liður en þá var
gjarnan ís á borðum auk þess
sem jólaterturnar fylgdu með.
Mest var þó varið í að koma við í
fjósinu og fylgjast með þegar
Dúna og Valdi voru að mjólka.
Verkaskiptingin var þaulskipu-
lögð og allt gekk eins og smurð
vél, allt í sömu röð á sama tíma.
Þau saman voru nokkurs konar
róbót þeirra tíma. Samvinna
þeirra hjóna var farsæl og bar
búskapurinn í Hrauntúni því
glöggt vitni. Snyrtimennskan í
Hrauntúni var einstök jafnt inn-
an sem utan dyra, bæði hvítmál-
að og hvítskúrað. Fjósafötin
þeirra Dúnu og Valda voru meira
að segja snjóhvít. Hvít hús, hvít
föt en rauðir Massey Ferguson.
Dúna var afar stolt af sveitinni
sinni og hafði sterkar taugar í
Kolbeinsstaðahreppinn. Það kom
sérstakt blik í augun og bros á
varir þegar hún sagði „við Kol-
hreppingar“. Hugurinn var mikið
í sveitinni og vel fylgdist hún
með búskapnum alveg fram á
það síðasta. „Hver stendur nú
fyrir með ungdómnum á mínum
stað?“ spurði hún þegar við
ræddum síðast smalamennskur.
Svo hló hún og sagðist hafa
kennt svo mörgum að smala að
það væri ekki vandamál. En þeir
mættu ekki tapa kindunum, það
væri klaufaskapur. Þegar ég
heimsótti Dúnu síðast, fárveika,
á Sjúkrahúsið á Akranesi var
hugurinn fyrir vestan. „Er búið
að rúlla og hvað eru rúllurnar
margar?“
Lífið hennar Dúnu var fjöl-
skyldan, sveitin og búskapurinn.
Ég trúi því að Dúna sé aftur
komin í hvítu fötin sín, hraust og
glöð, tilbúin í mjaltir á nýjum
stað.
Sigrún Ólafsdóttir.
„Hún var alltaf svo kát“ sagði
Gréta 10 ára dóttir mín þegar ég
sagði börnunum mínum að Dúna
væri dáin. Þær náðu svo vel sam-
an frænkurnar inni í Brekkum
þar sem þær stóðu fyrir safninu
sem rann suður með Hafurstað-
aránni í suður og gættu þess að
féð breytti um stefnu og héldi í
vestur um Gálutóftirnar út
Hnappadalinn í áttina að Hall-
kelsstaðahlíð. Það var haustið
2012.
Það var eftir þá smala-
mennsku sem Dúna sagði mér að
hún væri með krabbamein sem
ekki væri unnt að lækna. En það
væri unnt að berjast gegn því og
hægja á því. Og það gerði hún af
því æðruleysi og seiglu sem ein-
kenndi alltaf þessa yndislegu,
frábæru konu.
Dúna var mikil manneskja.
Ekki að burðum enda reyndar
frekar lágvaxin. Viðmið flestra
barna í ættinni sem voru að
stækka og þroskast var að miða
sig við Dúnu. „Bráðum næ ég
Dúnu“ var viðkvæðið. Og kímni-
glampinn í augunum hennar
Dúnu þegar börnin höfðu náð
henni á hæðina er ógleymanleg-
ur.
Dúna var að mörgu leyti sér-
stök í systkinahópi sínum. Hún
var ráðskonan í mötuneytinu í
Laugargerðisskóla sem stjórnaði
því sem stjórna þurfti af festu.
Hún var konan sem átti VW-
fólksvagn og gat keyrt hvert sem
er. Hún var líka ævintýrakonan
sem ákvað að hætta sem ráðs-
kona og fara sem „au pair“ í eitt
ár með skólastjórahjónunum úr
Laugargerði til Danmerkur þar
sem þau voru að sækja sér við-
bótarmenntun.
Ég gleymi aldrei deginum í
sveitinni þegar Dúna kom aftur
heim til Íslands. Það var frá-
bært!
Ég gleymi heldur ekki degin-
um þegar Valdi frændi okkar frá
Tröð, sem hafði byggt upp nýbýl-
ið Hrauntún, kom með flotta
traktorinn sinn til að plægja
kartöflugarðinn – og Dúna fór
með til að pæla út grjótið úr
moldinni.
Ég gleymi því aldrei þegar
amma Hrafnhildur sagði okkur
að nú væru þau Dúna og Valdi
búin að trúlofa sig. Á „gamals
aldri“. Það var mikil hamingja og
eftir það var Dúna ekki bara
Dúna, heldur Dúna og Valdi í
Hrauntúni. Því miður varð þeim
ekki barna auðið. En þess í stað
fengu önnur börn að njóta hlýju
og umhyggju Dúnu og Valda.
Álfrún mín Elsa átti góðar stund-
ir með Dúnu og Valda í þau
skipti sem við komum við og gist-
um. Það var alltaf ævintýri að
kíkja í fjósið, gefa kúnum og sjá
Dúnu og Valda mjólka. Það var
líka ævintýri nokkrum árum síð-
ar fyrir Styrmi minn, Magnús og
Grétu að kíkja í fjósið. Ævintýri
sem ég vona að þau muni geyma í
minni sínu um ókomna tíð.
Það var svo rétt það sem
Gréta mín sagði. Dúna var alltaf
svo kát. Og glettin. Á sama tíma
svo ákveðin. Átti svo gott með að
tengjast börnum. Þær voru góð-
ar vinkonur Álfrún mín, Gréta
mín og Dúna mín.
Þegar ég heyrði „hún var allt-
af svo kát“ áttaði ég mig fyrst á
þessum mikla missi. Og ég áttaði
mig á því að við af Hallkelsstaða-
hlíðarættinni erum búin að missa
svo mikið af glettni. Því það sem
einkenndi fyrst og fremst þau
þrjú systkin af tólf sem amma
Hrafnhildur og afi Hallur eign-
uðust og hafa yfirgefið þessa
jarðvist, Dúnu, Einar og pabba
Magnús, var einmitt þetta
glettna augnaráð sem gat brætt
allt og alla.
Glettið augnaráð sem ég mun
aldrei gleyma.
Hallur Magnússon.
Guðrún Hallsdóttir