Morgunblaðið - 05.09.2014, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2014
✝ Þórður Heiðar(Doddi) Jónsson
var fæddur á Akra-
nesi 3. júlí 1959.
Hann lést af slysför-
um á sjúkrahúsi í
Köln í Þýskalandi
12. ágúst 2014.
Foreldrar hans
eru Guðrún Karítas
Albertsdóttir, f. 1 .
janúar 1927, og Jón
Sigurðsson Jónsson,
f. 20. janúar 1925, d. 18. október
2003.
Börn Þórðar eru: 1) Petrina,
búsett í Þýskalandi, f. 8. sept.
1990, maður hennar er Christian,
f. 7. maí 1980, sonur þeirra er Al-
exander, f. 7. sept. 2013, fyrir á
Christian soninn Nico. 2) Alex-
ander Jon, búsettur í Danmörku,
f. 7. apríl 2005. Unn-
usta Þórðar er Lise
Alexandersen.
Systkini Þórðar
eru Jón Ægir, f. 11.
júlí 1951, d. 13. nóv.
2002, Albert, f. 20.
júlí 1952, Petrína, f.
27. mars 1956, Sig-
urður, f. 27. sept.
1966, og Karítas, f.
27. sept. 1966.
Þórður ólst upp á
Akranesi. Hann lærði málaraiðn
en helgaði líf sitt hestamennsku,
sem hann stundaði í áratugi á Ís-
landi, í Þýskalandi og í Dan-
mörku.
Útför Þórðar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, föstudaginn
5. september 2014, og hefst at-
höfnin kl. 15.
Með fáum orðum langar mig til
að minnast Dodda bróður míns.
Það kom sem reiðarslag yfir
okkur öll þegar við heyrðum að
Doddi hefði dottið af hestbaki í
Þýskalandi. Hann hlaut af því svo
slæma höfuðáverka að hann vakn-
aði aldrei til lífsins aftur. Hjarta
hans barðist þó í nokkra daga þar
til allur kraftur var uppurinn.
Þetta voru langir og erfiðir dagar
og erfitt að vera langt frá ástkær-
um bróður.
En minningarnar tekur enginn
frá manni og þær eru dýrmætar
þegar maður missir.
Elsku Doddi, við eigum svo
margar minningar saman. Allt frá
því þegar við vorum lítil í útilegu
með mömmu og pabba. Þegar þú
fórst á böllin sem unglingur og
spurðir mig hvort þú værir ekki
fínn, þar sem þú stóðst fyrir fram-
an spegilinn á ganginum heima á
Brekkubrautinni. Og þegar ég
hljóp fyrir þig eða hoppaði yfir
girðingarnar, til Hadda frænda, til
að ná í launaseðilinn þinn. Margar
minningar eru líka úr hesthúsinu
hans pabba. Þú talaðir oft um
pabba og ykkar góðu stundir í
hesthúsinu, þegar þurfti að sækja
vatn í brunninn, brjóta ísinn fyrst
með fötunni, og þegar gufan
dampaði af hestunum þegar þeir
komu inn í hús. Ég man það líka
vel, það var svo gott að sitja í hest-
húsinu þegar búið var að gefa og
hlusta á hestana éta hey.
Eftir að við urðum eldri bjugg-
um við bæði í Danmörku um tíma.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja ykkur Anke og Petrinu í
sveitina og fá að fara á hestbak.
Síðan fluttuð þið aftur til Þýska-
lands, á heimaslóðir Anke. Seinna
komstu aftur til Danmerkur, og á
Fjón, nálægt okkur Herði. Þar
kynntist þú Lone og með henni
eignaðist þú Alexander Jon. Eftir
að þið slituð samvistir komstu oft í
heimsókn með Jon til okkar Harð-
ar. Við eigum eftir að sakna þess
mikið að hafa ykkur í heimsókn,
sakna þess að sitja og spjalla á
bekknum á leikvellinum og horfa á
krakkana leika sér og sakna þess
að spila fótbolta með ykkur í garð-
inum. Sakna þess að heyra í þér
þegar þú hringdir, en þú hringdir
oft „bara til að heyra“, ekki til að
segja neitt sérstakt, en bara til að
heyra hvernig við hefðum það.
Elsku Doddi; innst inni held ég
að þú hafir fundið á þér að þú ættir
ekki langt eftir ólifað. Þú varst allt-
af svo næmur, á einhvern ein-
kennilegan hátt sem erfitt er að út-
skýra. Þegar ég hugsa til baka til
okkar síðasta fundar sagðir þú
hluti sem ég hef hugsað mikið um.
Þú baðst mig til dæmis að passa vel
upp á Jon þinn og leyfa honum að
halda áfram að koma í heimsóknir
til okkar Harðar. Þegar ég kvaddi
þig síðast fannst mér eins og ég
væri að kveðja þig í síðasta sinn.
Elsku mamma, Petrina, Jon,
Lise, ættingjar og vinir. Megi
minningin um góðan dreng lifa og
ylja okkur um ókomin ár.
Karitas, Hörður
og Freyja Rún.
Síðustu sjö ár og sjö mánuði hef-
ur þú verið stór hluti af lífi mínu.
Ég man þegar þú komst til mín
og ég heillaðist af þér frá fyrstu
stund.
Þú varst stórbrotinn maður,
gæddur einstökum persónutöfr-
um, með heillandi framkomu og
mikla útgeislun. Ávallt vingjarn-
legur og hjálpsamur og ekki feim-
inn við að deila af þinni miklu
kunnáttu á sviði hestamennsku.
Í mörg ár bjóstu bæði í Þýska-
landi og í Danmörku. Þú eignaðist
þína fjölskyldu í Þýskalandi og
áttir þar mörg góð ár. Þú átt svo
marga vini, bæði í Þýskalandi,
Danmörku og á Íslandi. Þú varst
bundinn sterkum böndum við fjöl-
skyldur þínar í þessum þremur
löndum. Þú varst hlýr og tilfinn-
ingaríkur maður, settir sjálfan þig
aldrei í fyrsta sæti. Í þínum huga
var svo mikilvægt að þínir nán-
ustu og hestarnir hefðu það sem
best, á eftir þeim komst þú.
Doddi, ég mun alltaf muna eftir
þér sem mikilfenglegum einstak-
lingi, hlýjum og tilfinningaríkum.
Þú varst hestamaður af lífi og sál.
Þú varst sögumaður. Síðustu sjö
árin hefurðu sagt mér svo margt
sem á daga þína hefur drifið öll
þín 55 ár og bæði góðu og slæmu
sögurnar og frá uppvaxtarárum
þínum á Íslandi. Þegar þú hafðir
gert af þér skammastrik þá varð
pabbi þinn aldrei reiður, en sagði
við þig að þú yrðir sendur til
vonda kallsins, hans Jónasar í
Bakkakoti. Þetta var víst sagt all-
oft við þig.
Einn daginn hlýtur þú að hafa
gert eitthvað mikið af þér því þú
fórst sjálfur til pabba þíns og
sagðir honum að nú væri senni-
lega best að hann hringdi til hans
Jónasar í Bakkakoti og segði hon-
um að þú værir á leiðinni …
Ég hef heyrt ótalmargar sögur
úr sumarfríunum þínum í sveit-
inni í Lambhaga, þar sem þú áttir
margar stundir í æsku og fram á
unglingsár. Ég hef hlustað á sög-
urnar þínar af athygli og saman
höfum við hlegið mikið að þeim.
Ég var beðin fyrir kærar kveðj-
ur til þín frá (viðskipta)vinum þín-
um í Danmörku. Margir þeirra
hafa verið þér samferða og þekkt
þig í yfir tvo áratugi. Þú komst og
járnaðir hestana. Þú varst ekki
bara járningamaður, heldur líka
góður vinur og félagi sem alltaf
var reiðubúin að miðla af reynslu
sinni með hrossin.
Ég fékk að njóta samvista við
þig í sjö ár og sjö mánuði og þakka
fyrir tímann sem við áttum sam-
an.
Á þessari erfiðu stund mun ég
geyma minninguna um þig í sálu
minni og aldrei gleyma.
Vertu sæll, elsku íslenski kú-
rekinn minn. Þú munt vera í
hjarta mínu alla tíð.
Lise Alexandersen.
Þórður Heiðar
Jónsson
✝ Gunnar Jóns-son fæddist í
Reykjavík 7. júní
1933. Hann lést á
Landspítalanum 31.
ágúst 2014.
Foreldrar Gunn-
ars voru Jón Eiður
Ágústsson, mál-
arameistari, f. í
Reykjavík 24. októ-
ber 1909, d. 27.
mars 1974 og Helga
Þorbergsdóttir, húsmóðir, f. á
Þingeyri 5. nóvember 1909, d. 14.
ágúst 1978. Systir Gunnars er
Þorbjörg Jónsdóttir, sjúkraliði, f.
í Reykjavík 20.desember 1939.
Eiginmaður hennar var Þórarinn
Þ. Jónsson, löggiltur endurskoð-
andi, d. nóvember 2009.
Gunnar giftist Erlu Dórotheu
Magnúsdóttur, f. 20. maí 1936, d.
soninn Jóhannes Felix. Fyrir átti
Unnur synina Ágúst Atla og Tóm-
as Atla, faðir þeirra er Atli Sig-
urðsson. Stjúpdóttir Unnar er Re-
bekka Rún, dóttir Jóhannesar.
Gunnar kvæntist Ingibjörgu Ara-
dóttur, þau skildu. Gunnar
kvæntist Bergljótu Ellertsdóttur,
þau skildu.
Gunnar útskrifaðist sem raf-
virki frá Iðnskólanum í Reykjavík
1953. Hann hlaut meistararétt-
indi í iðn sinni árið 1959. Lengst
af var Gunnar sjálfstætt starfandi
rafverktaki. Síðar starfaði hann
hjá Rafmagnsveitum ríkisins.
Starfsferli sínum lauk hann hjá
Olíuverslun Íslands.
Gunnar var ákaflega bók-
hneigður maður og víðlesinn.
Hann söng um árabil með Karla-
kór Reykjavíkur.
Útför Gunnars fer fram frá
Digraneskirkju í Kópavogi í dag,
5. september 2014, og hefst at-
höfnin kl. 15.
25. ágúst 1988. Þau
skildu. Gunnar og
Erla eignuðust tvö
börn. 1. Jón Gunn-
arsson, alþingis-
maður, f. í Reykja-
vík 21. september
1956. Maki Halla
Ragnarsdóttir,
kaupsýslukona, f. á
Hvammstanga 16.
ágúst 1956. Þau
eiga börnin, a)
Gunnar Bergmann, maki Halla
Hallgeirsdóttir, þau eiga þrjú
börn, b) Arndís Erla, maki Freyr
Steinar Gunnlaugsson, þau eiga
þrjú börn, c) Arnar Bogi, unnusta
Helga Kristinsdóttir. 2. Unnur
Helga Gunnarsdóttir, fram-
kvæmdastjóri, f. í Reykjavík 15.
ágúst 1963, maki Jóhannes Fel-
ixson, bakarameistari. Þau eiga
Þú varst öðruvísi, þú varst ein-
stakur, þú varst einlægur og trúr
þínu og gast verið stríðinn. Þú
varst sjálfstæðismaður og fórst
ekki leynt með skoðanir þínar, Þú
elskaðir guð og góða menn. Þú
varst náttúrubarn, elskaðir fjöllin
blá, íslenska náttúru,
fjólubláa drauma og Vestfirðina.
Þú naust þín í veiðiskap og hvað ég
grét þegar þú skaust álftina, svan-
inn minn. Þú varst söngelskur með
einstaklega næmt tóneyra og fagra
rödd. Þú varst bókaormur, vildir
helst ævisögur, eitthvað raunveru-
legt, vildir finna til og njóta.
Við dýrkuðum Davíð frá Fagra-
skógi. Ég var ung þegar þú færðir
mér Svartar fjaðrir. Hún á heima á
náttborðinu mínu. Við höfum lesið
hana saman – deilt ástríðunni á
ódauðlegum ljóðum hans. Ég var
ung þegar þú keyptir og sendir pí-
anó heim með sendiferðabíl. Ég
var barn þegar þú fórst með mig á
Þingeyri við Dýrafjörð. „Pabbi er-
um við að keyra á hausnum núna?“
Þú varst afi, langafi, bróðir og
pabbi, þín er sárlega saknað. Þú
kallaðir mig Unnsluna þína, skottið
þitt. Ég var dóttir þín – þú varst
pabbi minn. Ég kveð þig með sökn-
uði. Guð blessi eilíflega minningu
þína.
Ég skal vaka og gráta
af gleði yfir þér,
því guð átti ekkert betra
að gefa mér.
(Davíð Stefánsson)
Þín dóttir,
Unnur Helga.
Þú varst virkilega sérstakur
kvistur. Þú hafðir ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum sem
þú fórst ekki dult með. Við tók-
umst á þó að við værum sammála
um grundvallaratriðin. Þér þótti
gaman að tala hátt þegar það átti
við, þú vildir ögra, stundum þannig
að maður hefði gjarnan viljað
hverfa. Þú varst mikið náttúru-
barn, fróður um landið sem þér
var mjög kært. Þú varst mikið fyr-
ir bókalestur en ekki alæta á bæk-
ur. Einhverja höfunda taldir þú
ekki þess virði að eyða tíma í lestur
verka þeirra, pólitískar skoðanir
voru ákveðnar. Grunngildi Sjálf-
stæðisflokksins voru þér mikil-
væg, sem og kristin gildi. Ég naut
þess þegar þú stöðugt færðir mér
bækur og varst gjarnan búinn að
merkja við það sem ég átti að þínu
mati ekki að sleppa í bókinni. Þú
hristir upp í ættfræðinni, minntir
okkur á rætur okkar, það má eng-
inn gleyma uppruna sínum. Ég
mun sakna símtalanna á hverjum
degi, þó að það viðurkennist fús-
lega að stundum þótti mér nóg um.
Þú fylgdist vel með sjónvarpi frá
vinnustað mínum og vaktir mig oft
til umhugsunar með athugasemd-
um þínum. Einstaka gullkorn frá
þér rötuðu sína leið í umræðuna.
Þú varst einfari í eðli þínu en fjöl-
skyldan skipti þig miklu. Alltaf
varstu boðinn og búinn ef leitað
var til þín, máttir ekkert aumt sjá
og vildir öllum gefa, stundum
meira en efni voru til. Barnabörnin
sakna afa Gunna, átta sig á því að
allt er í heiminum hverfult. Minn-
ingarnar streyma fram á þessum
tímamótum, þær hverfa ekki og
það er margs að minnast.
Kærar þakkir fyrir samfylgd-
ina, pabbi minn.
Jón Gunnarsson.
Hann tengdafaðir minn er lát-
inn. Það er margs að minnast á
þeim tæplega 40 árum sem leiðir
okkar hafa legið saman. Í eigin-
legri merkingu komstu með ljósið
í sveitina mína, á heimilið mitt,
þegar þú tengdir okkur við raf-
magnið. Þú færðir einnig ljós í líf
mitt þegar ég tengdist þér fjöl-
skylduböndum. Á þessum tíma-
mótum er mér þakklæti fyrir liðna
tíð efst í huga. Elsku vinur, þú
skilur eftir margar minningar sem
ég er þakklát fyrir að eiga. Börn-
um mínum og barnabörnum
varstu ómetanlegur afi og áhugi
þinn fyrir velferð þeirra var aðdá-
unarverður.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Þín tengdadóttir,
Halla.
Bróðir minn, Gunnar Jónsson
rafvirkjameistari, er fallinn frá.
„Margs er að minnast og margs er
að sakna.“ Gunnar fæddist árið
1933, rúmum sex árum eldri en ég.
Við ólumst upp á Njálsgötunni og
gengum í barnaskóla Austurbæj-
ar en svo fór Gunnar í Ingimars-
skóla sem stóð við Lindargötu.
Snemma byrjaði hann í rafvirkj-
anámi og lauk því með sóma og
bætti svo við sig meistaranámi í
sömu grein. Hann fann sér lífs-
förunaut, glæsikonu og góða, Erlu
Magnúsdóttur – síðan gifting og
einn gullmoli, Jón, og síðar annar
gullmoli, Unnur Helga, yndisleg
börn og góð við „frænku gömlu“.
Gunnar og Erla byrjuðu bú-
skap í húsi foreldra minna á Njáls-
götunni, svo ég var aufúsugestur í
kjallaranum og mjög liðtæk í að
passa. Þau fluttu síðan á Bugð-
ulæk – þá var ég um það bil að
gifta mig og byrjaði búskap á
Laugarnesvegi – sko ekki langt á
milli, þar kom svo minn Jón. Ekki
skemmdi það fyrir að pabbi okkar
og mamma reistu sér hús á Otra-
teigi og var þá kominn þríhyrn-
ingur á milli húsa okkar. Ferðir
strákanna okkar voru ekki fáar á
Otrateig til afa Jóns og ömmu
Helgu og þar fengu þeir sín ynd-
islegu „gælunöfn“. Afi Jón, Nonni
Jón og svo litli Jón, gjarnan var
líka bætt við mömmu „amma
Jón“. Þarna urðu til vináttubönd
milli Nonna Jóns og litla Jóns sem
hafa aldrei slitnað.
Árin liðu og þau Gunnar og
Erla reistu sér glæsihús í Kópa-
vogi – þar kom svo perlan Unnur
Helga öllum til mikillar gleði og
árin liðu við leik og störf.
Erla og Gunnar slitu samvistir,
en börnum sínum sinnti hann af
bestu getu. Nú stikla ég á stóru;
þau orðin fullorðin, komin með
börn og barnabörn. Gunnar sinnti
barnabörnunum vel, elskaði þau
og dáði. Hann elskaði landið okk-
ar, ferðaðist mikið seinni árin og
var heill hafsjór af fróðleik um
fjöll og dali og síðast og ekki síst
einstakur í ættfræði og mjög vel
lesinn.
Hann sinnti mági sínum vel,
honum Kela mínum, í veikindum
hans – kom margar ferðir á Hóla-
brautina til að stytta honum
stundir, hafðu þökk fyrir það
elsku Gunni.
Ég á eftir að sakna símhring-
inganna: „Ertu heima systir mín –
fæ ég kaffisopa?“ en þær upp-
hringingar verða ekki fleiri. Þá
kom hann gjarnan með smá í poka
frá Jóa Fel., tengdasyni sínum.
Við höfðum líka seinni árin gleði af
að heimsækja frændfólk okkar á
Akranesi og fórum við yndislega
ferð þangað núna í sumar til Ernu
frænku og Steina, með poka frá
Jóa Fel.
Við áttum líka góðar stundir í
sumar hjá hans elskulegu börnum
í sumarhúsum þeirra – Jón og
Halla á Syðri-Brú í Grímsnesi og
Unnur og Jói í Grímsnesi, en
börnin hans tvö hafa svo sannar-
lega hugsað vel um hann og borið
hag hans fyrir brjósti. Ferðalögin
verða ekki fleiri.
Gunnar dó á Landspítala,
Hringbraut, 31. águst. Banamein-
ið var hjartað eins og hjá foreldr-
um okkar og forfeðrum. Ég votta
börnum hans, tengdabörnum og
barnabörnum mína dýpstu samúð
og vona að tengsl okkar megi
haldast óbreytt og met ég það
mikils.
Gunnar minn, far þú í friði, skil-
aðu kveðju til allra. Takk fyrir allt
og allt. Þín systir,
Þorbjörg (Tóbbý).
Elsku hjartans afi minn, nú hef-
ur þú kvatt þennan heim. Mikið
sakna ég þess að heyra röddina
þína og ég hugsa svo hlýtt til allra
þeirra stunda sem við höfum átt
saman síðan ég fæddist. Það getur
enginn fyllt þann dýrmæta stað
sem þú átt í hjarta mínu. Öll ferða-
lögin okkar hérlendis og þekking
þín á landinu hefur mótað mig sem
einstakling. Ég lofa þér því, elsku
afi minn, að halda áfram að fræð-
ast um land og þjóð.
Allra ljóðabókanna sem þú hef-
ur kynnt fyrir mér mun ég gæta
vel og halda áfram að lesa ljóð,
sem var okkar uppáhaldsdægra-
stytting ásamt því að fá okkur
humarsúpu niðri við höfn og skoða
skipin. Ég er ævinlega þakklát
fyrir allar okkar samverustundir.
Vinir mínir elskuðu þig og öll sú
skilyrðislausa ást sem þú bjóst yf-
ir er veganesti sem mun endast
mér allt lífið. Við gátum setið sam-
an heilu klukkustundirnar í bíl-
ferðum víða um land og ekki sagt
stakt orð, nærveran talaði sínu
máli. Elsku afi, þú varst mikill
húmoristi og við hlógum mikið
saman. Kímnigáfa þín og glettni
er mér ofarlega í huga og ég brosi
þegar ég hugsa um svipbrigði þín
við sérstök tilefni. Mikið hlakka ég
til að geta sagt mínum börnum frá
þeim mikla fjársjóði sem þú gafst
mínu lífi.
Umhyggjan fyrir þeim sem
minna mega sín einkenndi þig og
þú máttir ekkert aumt sjá. Þú
hafðir einstakan karakter og varst
framúrskarandi handlaginn að
hvaða verki sem þú gekkst. Allt
handbragð þitt vandað og útsjón-
arsemin engu lík. Mér er mjög
minnisstætt þegar við fórum í eina
af mörgum hringferðum okkar og
vorum í bústað í Dýrafirði á þeim
slóðum sem þú varst ungur við
vegavinnu. Vestfirðir voru í sér-
stöku uppáhaldi hjá þér og þá
helst Þingeyri. Afi minn, hjarta-
hlýjan þín mun lifa með mér um
ókomna tíð og allar þær ógleym-
anlegu stundir sem við áttum
saman. Þú áttir stærsta faðm og
stærsta hjarta sem ég hef nokk-
urn tíma kynnst. Elska þig meira
en orð fá lýst. Þín Karen Bergljót,
eða „skottið þitt“eins og þú kall-
aðir mig svo oft. Hvíldu í friði,
elsku afi.
Karen Bergljót
Knútsdóttir.
Gunnar Jónsson
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HALLDÓR GUÐMUNDSSON,
Kópavogsbraut 93,
sem lést af slysförum fimmtudaginn
28. ágúst verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju miðvikudaginn
10. september kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Björgunarfélag
Hornafjarðar, reikningsnr. 1147-26-56, kt. 640485-0439.
Inga Lucia Þorsteinsdóttir,
Kristín Harpa Halldórsdóttir,
Guðmundur Steinar Halldórsson,
Þórdís Fjóla Halldórsdóttir, Magnús Árnason,
Vignir Már Halldórsson,
Jón Halldór Kristínarson.