Morgunblaðið - 05.09.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2014
✝ SigfríðurGeorgsdóttir
fæddist á Brekku í
Ytri-Njarðvík 31.
mars 1920. Hún
lést á heimili sínu
27. ágúst 2014.
Foreldrar henn-
ar eru Guðrún
Magnúsdóttir, f.
16. apríl 1890, d.
15. júlí 1985, og
Georg Emil Pétur
Pétursson, f. 2. apríl 1880, d.
21. des. 1950. Auk Sigfríðar
eignuðust þau 5 börn; Petreu
Rós, Guðríði Elínbjörgu, Ingi-
björgu, Jón Benedikt og Jónu
Björgu. Sigfríður giftist 2. mars
1940 Jóni P. Einarssyni frá
Vestmannaeyjum, f. 27. sept.
1914, d. 29. október 1994. Þau
eignuðust 10 börn, Ottó Einar,
f. 1936, d. 2010, m. Guðleif B.
Andrésdóttir. Örn Snævar, f.
1938, m. Friðbjörg Haralds-
dóttir. Baldur, f. 1939, m. Guð-
rún Halldórsdóttir. Sigfríður, f.
1941, d. 1991, m. Sigurður
Sveinbjörnsson. Jón Jónsson, f.
1943, d. 2007, m. Guðrún
Sveinsdóttir. Pétur Ingiberg, f.
1947, m. Edda Guðmundsdóttir.
Laufey, f. 1950, m. Eysteinn
Nikulásson. Emilía, f. 1951, m.
Einar Ólafsson. Ólafur, f. 1954,
útsjónarsöm og nýtti hollustu
úr náttúrunni eins og jurtir og
ber og njólinn í garðinum var
aldrei langt undan.
Á árunum 1940 til 1960 vann
Sigfríður ýmis störf, samhliða
uppeldi á 10 börnum. Rak Litla
ferðafélagið ásamt eiginmanni.
Var m.a. matráðskona á
Varmalandi og ein afkasta-
mesta söltunarstúlkan á síldar-
plönum á Siglufirði, Raufarhöfn
og Seyðisfirði, vann í Bæjar-
útgerðinni undir lok 6. áratug-
arins. Í byrjun 7. áratugarins
rak Fríða veitingastaðinn Skál-
ann í Hafnarfirði. Hún starfaði
síðan í mötuneytum, m.a. við
Héraðsskólann á Laugarvatni
og á sumardvalarheimilinu í
Laugarási. Árið 1967 hóf hún
störf við ræstingar í Straums-
vík og flutti sig fljótlega yfir í
mötuneytið. Þar starfaði Fríða
næstu 23 árin, þar til hún lét af
störfum fyrir aldurs sakir árið
1990.
Síðustu 24 árin rak Fríða
sína eigin félagsmiðstöð og
mötuneyti á Bústaðavegi 105
sem fólst í því að hafa alltaf nóg
af mat fyrir alla sem kíktu inn í
hádeginu. Þær stundir notaði
hún líka til að kristna ungviðið
og kenna því heilræði og góða
siði. Sigfríður hélt sitt síðasta
matarboð að Bústaðavegi 105
örfáum klukkustundum áður en
hún kvaddi þennan heim.
Útför Sigfríðar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
5. september 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.
m. Kristín Guð-
mundsdóttir. Ragn-
ar, f. 1956. Afkom-
endur eru 103.
Fríða, eins og
hún var kölluð,
lauk fullnaðarprófi
frá Barnaskólanum
í Keflavík með
bestu einkunn.
Strax á 14. aldurs-
árinu hófst þátt-
taka hennar í at-
vinnulífinu þegar hún fékk
vinnu við að vaska fisk hjá
Magnúsi Ólafssyni í Höskuldar-
koti. Sú vinna stóð reyndar
ekki lengi yfir þar sem hún
lenti í því óláni að vörubíll
bakkaði á hana og klemmdi á
milli palls og fiskistæðu og
brotnaði bæði lífbeinið og rófu-
beinið í henni og þurfti hún að
skríða heim til sín og lækna sig
að mestu leyti sjálf. Þetta mót-
aði Sigfríði mjög, því næstu 80
árin hafði hún það að leiðarljósi
að lækna sig sjálf, helst með
efni úr jurtaríkinu. 15 ára réð
Fríða sig í vist í Reykjavík og á
16. aldursári kynntist hún Jóni
eiginmanni sínum. Fyrstu árin í
búskap þeirra var hún að mestu
heimavinnandi, enda barnahóp-
urinn ört stækkandi. Stundum
var þröngt í búi en Fríða var
Elsku mamma, núna þegar þú
hefur kvatt okkur hinstu kveðju
eru svo margar minningar sem
leita á hugann. Mig langar að
þakka þér fyrir allar frábæru
stundirnar sem telja marga ára-
tugi. Fyrst þegar þið pabbi í
blóma lífsins, fóruð í ferðalögin
um landið, með okkur börnin,
norður, suður og austur á firði.
Það er varla til sá staður á land-
inu sem þið pabbi fóruð ekki til og
kennduð okkur Óla hvernig við
ættum að þekkja landið okkar,
hvað dalirnir, vötnin og fjöllin
hétu. Þú og pabbi kennduð okkur
það í gegnum söng, þið kunnuð
svo mikið af lögum. Það var svo
gaman í þessum útilegum, því að
það var jú alltaf gist í tjaldi og svo
eldaðir þú á prímusnum. Hvernig
þú pumpaðir prímusinn til þess
að fá líf í hann var líka svo spenn-
andi og svo eldaðir þú dýrindis
mat við þessar frumstæðu að-
stæður í íslenskri náttúru, þetta
var lífið. Allar sumóferðirnar í
sumarbústaðinn við Eyjatjörn,
þegar við Óli vorum að vaða í
tjörninni og þú varst að elda eða
baka á kolavélinni. Saltfiskurinn
sem þú útvatnaðir í tjörninni og
hornsílin nörtuðu í, fannst mér
bestur og svo voru pönnukökur í
kaffitímanum. Svo kveiktum við
Óli upp í arninum og pabbi las
fyrir okkur sögu fyrir svefninn.
Þegar þú leyfðir mér að spila
Botníu á handsnúna grammófón-
inn, úti á túni, aftur og aftur, án
þess að vera á nálum yfir því að
ég bryti plötuna. Ég verð að
minnast á þá ótrúlegu ræktar-
semi sem þér var eiginleg. Þú
varst óþreytandi í því að hafa
samband við bæði vini og vanda-
menn. Mundir alla afmælisdaga
eða aðra hátíðisdaga í lífi afkom-
enda þinna og vina. Það er svo
margt sem hægt væri að telja
upp, það er efni í heila bók. Ég
verð samt að minnast á hvað þú
varst ljóðelsk og söngur var þér í
blóð borinn. Þú varst óþreytandi í
því að syngja gömul lög sem þú
hafði lært í barnæsku. Daginn áð-
ur en þú, elsku mamma mín,
kvaddir okkur hinstu kveðju,
dreymdi þig ljóð sem þú fórst
með fyrir okkur, sem vorum
stödd hjá þér þennan dag. Þú
geislaðir af gleði og varst svo
ánægð með að muna þetta ljóð,
eitt af þeim ótalmörgu lögum sem
þið pabbi sunguð, því þú hafðir
fyrir löngu verið búin að gleyma
því, sagðir þú. Ljóðið „Svíf þú
blær“ sem mömmu dreymdi síð-
ustu nóttina sem hún lifði;
Ó, þú svífur á vorbjarmanns vængjum
eins og vindur frá fjarlægri strönd.
Yfir sædjúpin blá, þínum svanbrjóstum
á,
berðu sumar í fannþakin lönd.
Svíf þú blær um bláan himingeim.
Blíðu og unað vorsins flyttu heim.
Faðmi vefðu fjörð og dal,
fannir leystu úr jöklasal.
Ljáðu hverri von sem vorið á,
vængi til að svífa um loftin blá.
Gef þú öllum gull í mund,
glaða morgun stund.
Móðir mín, þú sólin bjarta,
gafst mér líf, af þínu hjarta.
Í þínu lífi, ást og kærleik vildir færa,
Þú varst ætíð lindin tæra.
(RJ)
Elsku mamma mín, hvíl í Guðs
friði. Þinn sonur,
Ragnar.
Elsku mamma mín var hæglát
kona sem átti tíu börn og þegar
ég hugsa til baka þá man ég aldr-
ei eftir því að hún eða pabbi hafi
hækkað röddina við okkur börn-
in, þótt okkur sinnaðist eins og
gengur í stórum barnahóp.
Mamma var skemmtileg kona,
félagslynd og var alltaf til í allar
veislur sem henni var boðið í.
Alltaf var hún til í bíltúr ef maður
bauð henni að fara með, bara að
sitja í bíl og keyra um fannst
henni óskaplega gaman.
Hálfnað er verk þá hafið er
sagði hún gjarnan ef við vorum
að gera slátur og önnur verk sem
voru ekki alveg í uppáhaldi hjá
mér, en mamma elskaði að gera
slátur og um nírætt fór hún í
laumi og keypti þrjú slátur og
gerði það bara ein. Svo fór hún
aftur þarnæsta dag og tók aftur
þrjú slátur, þetta gerði hún
kannski fjórum sinnum, hún var
ótrúlega dugleg.
Eitt var það sem hún lét eftir
sér og það var að fara á heilsu-
hælið í Hveragerði til að hlaða
batteríin, það gerði hún í u.þ.b. 25
skipti. Hún kunni vel að meta
fæðið sem er þar á boðstólum,
hún hugsaði mjög vel um sig hvað
mataræði varðar, notaði t.d. ekki
sykur stærstan hluta ævinnar,
ekki hveiti, salt, pakkavörur
o.m.fl. Sápur notaði hún í miklu
hófi, samt var hvergi hvítari
þvottur en hjá mömmu. Hún var
alla tíð bindindismanneskja á vín,
tóbak og kaffi, og hún notaði ekki
snyrtivörur í neinni mynd nema
varalit til hátíðabrigða, enda var
hún bara falleg af guðs náð, hún
var góð fyrirmynd afkomenda
sinna.
Mamma og pabbi ferðuðust
mikið um landið á hverju sumri
með okkur krakkana, það var
ekki sumar nema fara norður í
land og stundum á Austfirði. Það
voru mjög skemmtilegar ferðir,
alltaf sungu þau í bílnum, þá
lærðum við mikið af söngvum og
landafræði því þau kunnu landið,
örnefni, fjöll og firnindi utan að.
En mest þótti henni gaman að
fara í sumarbústaðinn sem þau
áttu í 52 ár við Eyjatjörn í Kjós
með okkur börnin og síðan
barnabörnin. Þar kenndi hún
þeim ýmislegt, t.d. að baka. Þá
þurftu þau að hræra allt í hönd-
um því þar var ekki rafmagn, og
þetta fannst þeim mjög gaman.
Hún stundaði félagsmiðstöðina í
Hæðargarði um nokkurra ára
skeið og hafði mjög gaman af að
gera tækifæriskort ýmiss konar,
bæði saumuð, þrívíddar og
straujuð, og hún var orðin mjög
flink í þessu. Síðustu tuttugu árin
sendi hún í kringum 65 til 90 kort,
öll handgerð og handskrifuð af
henni. Það var alltaf tilhlökkun
að fá kort frá mömmu.
Elsku mamma, svo fékkstu
hvíldina alveg eins og þú óskaðir
þér; að fá að sofna í þínu rúmi
með þína sæng, fyrir það er ég
þakklát. Ég er líka mjög þakklát
fyrir að hafa fengið að vera með
þér mörgum stundum síðustu ár-
in þín, sumarið var einstakt hjá
okkur líka, og þú varst alltaf svo
ánægð að vera með okkur í sum-
arbústaðnum og sérstaklega í
sumar. Við munum sakna þín
mikið, elsku mamma, því það var
gott að hafa þig í kringum sig. Ég
gæti skrifað heila bók um þig sem
væri mjög falleg, kannski á ég
það eftir, en minningarnar lifa og
gleymast ei, þær eiga eftir að ylja
okkur um ókomna tíð.
Farðu í friði, elsku mamma.
Kveðja,
Laufey og Eysteinn.
Sigfríður Georgsdóttir, móðir
mín, er látin. Það eru forréttindi
að hafa móður sína með sér í 94
ár. Mamma var dugleg, ósérhlíf-
in, gáfuð, umburðarlynd, einstak-
lega vel gerð kona sem mundi ná-
kvæmlega allt á milli himins og
jarðar. Það var oft sem ég
hringdi í mömmu í þeim tilgangi
að spyrja hana um ættir fólks og
margt annað og hafði hún oftar
en ekki svör á vörum sínum.
Að keyra með mömmu um
Reykjavík var mikil og skemmti-
leg sögustund, hún mundi og
þekkti fólk sem bjó hér og þar um
bæinn og sagði skemmtilega frá,
t.d. þegar pabbi skreið inn um
glugga á ball í Bárunni, mamma
bjó þá í Suðurgötu mjög ung
stúlka. Önnur saga var af mjög
fatlaðri konu sem bjó á Hverfis-
götu með syni sínum sem var
móður sinni svo góður en sú kona
tók þvotta fyrir heldri menn bæj-
arins. Þetta er bara lítið brot af
mjög mörgum sögum sem hægt
væri að hafa eftir mömmu. Það
var alveg eins að fara með
mömmu í ferðalög um landið, hún
hafði ótrúlegar tengingar við
hina ýmsu landshluta, þekkti
bændur og bú. Pabbi og mamma
voru mjög dugleg að ferðast um
Ísland með okkur krakkana, jafn-
vel fimm börn í bílnum, og sátum
við ofan á farangrinum í aftur-
sætinu sem þætti víst ekki gott í
dag. Við mamma gerðum margt
skemmtilegt saman, lögðum spil
og spáðum í bolla og þóttumst sjá
fram í framtíðina. Þetta var
skemmtileg dægradvöl hjá okk-
ur, svo lagði hún kapal til að
„prufa sjálfa sig“ eins og hún
sagði gjarnan. Dag einn fyrir
stuttu sátum við mamma inni í
stofu á Bústaðaveginum, and-
spænis hvor annarri eins og við
gerðum gjarnan, þegar mamma
réttir fram hendurnar sínar og
segir við mig: „Emilía mín, sérðu,
ég er komin með hendur eins og á
gamalli konu.“ Ég gat ekki annað
en brosað og svarað henni að hún
væri gömul kona, svona var
mamma ung í anda til þess síð-
asta. Hún hafði mjög sterkar
skoðanir og það var virkilega
skemmtilegt þegar hún komst í
ham í dægurmálum, andstæða
við konuna sem ekki gerði kröfur
og var frekar umburðarlynd fyrir
sína hönd. Við mamma fórum í
nokkrar utanlandsferðir saman
og þá eins og svo oft áður sýndi
hún á sér alveg einstaka mynd,
hún var svo einstaklega sjálfstæð
og óhrædd að takast á við eitt-
hvað nýtt. Þetta eru bara lítil
brot af stórri mynd sem mamma
skilur eftir í huga mér. Nú kveð
ég móður mína með miklum
söknuði, það verður ekki auðvelt
að sætta sig við að strengurinn
milli mín og mömmu er rofinn. Í
lokin vil ég segja það sem hún
Þórhildur heitin tengdamóðir
mín skrifaði eitt sinn í kort til
mömmu eftir dvöl hjá henni, eft-
irfarandi er í raun allt sem segja
þarf.
Það er svo margt sem þakka ber
þar um vil ég ljóða.
Hamingjan sé hliðholl þér
heiðurskonan góða.
(Þ.K.J.)
Emilía Guðrún Jónsdóttir.
Sigfríður
Georgsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Sigfríði Georgsdótt-
ur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Gústaf AdolfNjálsson húsa-
smíðameistari
fæddist 2. apríl
1930 á Hvoli í
Glerárþorpi. Hann
lést á lyfjadeild
Sjúkrahússins á
Akureyri hinn 25.
ágúst 2014.
Foreldrar Gúst-
afs voru hjónin
Guðrún Kristjáns-
dóttir, f. 23. janúar 1895, d. 26.
febrúar 1963, og Njáll Jakobs-
son, f. 26. ágúst 1901, d. 17. des-
ember 1971. Bróðir Gústafs var
Karl Andrés Njálsson, f. 2. maí
1923, d. 6. janúar 1966.
Eiginkona Gústafs er Halla
Kristmunda Sigurðardóttir
sagnfræðingur, f. 30. janúar
1936. Börn Gústafs eru: 1) Guð-
rún, f. 1955, arkitekt, maki Sö-
ren Lystlund arkitekt, barn
þeirra er Stella Klara. 2) Sig-
urður, f. 1962, arkitekt, barn
hans er Gústaf. 3)
Karl Gústaf flug-
stjóri, f. 1970, börn
hans eru Guðrún,
Mikael og Þórdís.
Gústaf ólst upp í
Glerárþorpi við Ak-
ureyri. Sem ungur
drengur sótti hann
sjó með föður sín-
um og bróður, en
fyrir tvítugt fór
hann til sjós og
stundaði síðan allar almennar
fiskveiðar á Íslandsmiðum til
1960. Árið 1963 tók Gústaf
sveinspróf í húsasmíðum. Meist-
arabréf fékk hann 24. júní 1966
og stundaði hann smíðar fram til
83 ára aldurs. Hann fékkst við
ýmsar smíðar, svo sem húsbygg-
ingar, viðhald friðaðra bygg-
inga og húsgagnasmíði. Lengst
af rak hann eigið fyrirtæki.
Útför Gústafs fer fram frá
Glerárkirkju í dag, 5. september
2014, klukkan 13.30.
Leiftur liðinna ára eru sterk
þessa dagana. Ég var ekki hár í
loftinu þegar Gústaf, eða Dúddi
eins og hann var yfirleitt kallað-
ur, kom inn í líf mitt og tók seinni
stóru systur mína frá mér. Ein-
hvern veginn finnst mér eins og
hann hafi alltaf fylgt Dalabæjar-
fjölskyldunni alla tíð enda með
sama bakgrunn og við systkinin.
Hann var skírður í höfuðið á
sænskum síldarspekúlant og fór
ungur til sjós rétt eins og systir
mín. Oft reri hann með þekktum
aflamönnum og sjórinn og skip
áttu hug hans allan upp frá því.
Hann átti sjálfur lengi litla trillu
og alla tíð var spurt frétta af sjón-
um þegar við töluðum saman,
sem var oft. Dúddi var orðinn
fullorðinn maður þegar hann fór
að læra smíðar og taldi þær æðst-
ar allra iðngreina og smiði merki-
legasta allra iðnaðarmanna.
Hann var sjálfur listasmiður,
þess bera margir hlutir sem eftir
hann liggja glögg merki. Hvorki
voru lögheimili hans í lífinu mörg
né langt á milli þeirra og þau
hjónin byggðu sér hús í nokkurra
tuga metra fjarlægð frá húsi því
þar sem hann fæddist í Glerár-
þorpi enda sagðist hann alla tíð
vera innfæddur Þorpari. Í þessu
húsi bjuggu þau síðan og hefur
gestagangur á heimili þeirra ver-
ið mikill svo ekki sé meira sagt.
Eldhúsið í Þverholtinu líktist á
stundum meira almenningskaffi-
stofu hjá einhverri hjálparstofn-
un en venjulegu heimiliseldhúsi
þar sem húsbóndinn var æðsti
prestur í horninu sínu og prédik-
aði yfir úlfunum sem sátu hring-
inn í kringum borðið og gödduðu
í sig úr staflanum sem á því var.
Æði oft var undirritaður í þeim
hópi. Ef húsmóðurinni líkaði ekki
orðræðan tók hún stjórnina og
las honum pistilinn yfir borðið.
Þetta voru ógleymanlegar stundir
enda þau bæði einstaklega
skemmtilegar manneskjur. Svona
ætla ég að muna mág minn, jafn-
framt væri gaman að eiga nöfnin á
öllum þeim sem sest hafa við þetta
borð síðustu fimmtíu árin eða svo.
Hann var ekki fullkominn mað-
ur, var breyskur eins og við erum
öll. Stundum held ég að það hafi
verið erfitt hjá henni systur minni
og þegar maður eldist er gott að
eiga góða að og það átti hann.
Eins og Drangurinn hefur skýlt
lendingunni í Dalavogu fyrir út-
hafsöldunni í þúsundir ára og gert
Úlfsdali byggilega varði hún hann
áföllum í lífinu, en fyrir nokkrum
vikum fór að brjóta á Illaboða og
úr því varð ekki við neitt ráðið.
Síðustu sólarhringana viku hvorki
hún né börn þeirra frá dánarbeði
hans. Hún sat við hlið hans þegar
hann skildi við og það fór vel á því.
Ég kvaddi hann innan við þremur
sólarhringum fyrir andlát hans.
Hann vissi nákvæmlega í hvaða
erindagjörðum ég var en það sá
honum enginn bregða.
Við kveðjum eftirminnilegan
mann sem átti viðburðaríka ævi
en við sem áttum hlut í honum
getum brosað gegnum tárin.
Hann var ekki allra og ekki veit
ég hvernig sá maður liti út sem
hann hefði bugtað sig eða beygt
fyrir. Dúddi var einfaldlega ekki
þeirrar gerðar. Mér segir svo
hugur að fleiri en ég komi til með
að sakna hans.
Ég og fjölskylda mín þökkum
langa samfylgd sem aldrei bar
skugga á og var oft skemmtileg.
Góða ferð, kæri mágur.
Sigurður Helgi
Sigurðsson frá Dalabæ.
Dúddi vinur okkar hefur kvatt
þessa jarðvist og situr því ekki
lengur í horninu sínu í Þverholt-
inu.
Á undanförnum árum höfum
við hjónin oft sagt hvort við ann-
að: „Skreppum út í Þverholt til að
hlæja með Höllu og Dúdda.“ Þeg-
ar þangað var komið brást ekki
að við fengjum sögur af ýmsum
toga, frá skólagöngunni, frá her-
námsárunum, af slarki á sjó eða
ferðalögum við smíðar, af eigin
prakkarastrikum og annarra.
Svona má halda lengi áfram. Sög-
urnar áttu það allar sammerkt að
vera sagðar á ómengaðri ís-
lensku, það var ekkert verið að
skafa utan af hlutunum eða vera
með einhverjar málamiðlanir.
Stundum gátum við líka létt lund
hjónanna. Oft töluðum við í
kross, Halla og Hallgrímur
ræddu þá um ættfræði á meðan
Dúddi og Bára sögðu hvort öðru
sögur.
Dúddi var góður sögumaður
og hafði yndi af að segja frá. Sér-
staka áherslu lagði hann ávallt á
sögur úr Glerárþorpi, þorpinu
sem hann ann. Dúddi var nefni-
lega sannur Þorpari, en undir því
nafni ganga þeir sem áttu heima í
Glerárþorpi áður en það rann
saman við Akureyri.
Þrátt fyrir allt var Dúddi alls
ekki allra og stundum átti neðri
vörin á honum víst til að síga eilít-
ið. Við teljum okkur mikið gæfu-
fólk að hafa fengið tækifæri til að
eiga samskipti við hann. Hann
var með eindæmum greiðvikinn
og aðstoðaði okkur oft við smíðar.
Þegar kom að því að við gátum
gert þeim hjónunum greiða var
öll hjálpin sem hann hafði veitt
okkur löngu fyrnd að hans sögn.
Oft þegar við komum í Þver-
holtið eftir að þar hafði verið mik-
ill gestagangur og við því í vafa
um hvort við ættum að tefja sagði
Halla ávallt að við skyldum koma
inn til að skrafa. Við vorum varla
komin inn þegar Dúddi byrjaði
að laga kaffi og hún að taka til
meðlæti. Það var alveg sama
hvort við ætluðum rétt að kíkja
inn eða værum nýbúin að borða,
það kom ekki til greina að fara án
þess að þiggja veitingar.
Þótt gleðigjafinn sitji ekki
lengur í horninu sínu ætlum við
að halda áfram að líta inn í Þver-
holtinu til að skrafa og reyna að
létta henni Höllu okkar lífið eins
og okkur er unnt.
Elsku Halla, börn, tengdabörn
og barnabörn. Megi algóður Guð
hjálpa ykkur í sorg og söknuði og
fylgja ykkur áfram alla tíð.
Bára Ólafsdóttir
og Hallgrímur Gíslason.
Gústaf Adolf
Njálsson