Morgunblaðið - 17.10.2014, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 2014
✝ Hilmar ÖrnGunnarsson
fæddist í Reykjavík
23. janúar 1933.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 4.
október.
Foreldrar Hilm-
ars voru Gunnar
Árnason verkamað-
ur, f. 27. apríl 1892
á Tréstöðum í
Hörgárdal, d. 20. desember
1984, og Guðrún Halldórsdóttir
verkakona, f. 18. ágúst 1895 að
Pálsseli, Laxárdal í Dalasýslu, d.
7. desember 1973. Systir Hilm-
ars er Dóra Kristín Gunn-
arsdóttir, f. 4. nóvember 1926.
Eiginmaður Dóru er Pétur M.
Jónasson vatnalíffræðingur og
eiga þau tvær dætur. Árið 1957
kvæntist Hilmar eftirlifandi eig-
inkonu sinni Steinunni Jóns-
dóttur. Foreldrar hennar voru
Jón Helgason kaupmaður, f. 22.
september 1904, d. 17. maí 1973,
og Klara Bramm, f. 24. júlí 1905,
d. 29. apríl 2008. Börn Hilmars
arár í Vesturbænum í Reykja-
vík, lengst af á Sólvallagötu 32.
Hann gekk í Miðbæjarskólann
og síðan í Verzlunarskóla Ís-
lands þaðan sem hann lauk
verslunarprófi 1952. Hann starf-
aði hjá Sambandinu 1952 – 1954.
Árið 1954 hóf hann störf hjá Út-
vegsbanka Íslands, síðar Ís-
landsbanka, fyrst sem gjaldkeri
í aðalbanka en árið 1968 var
hann ráðinn gjaldkeri í Útvegs-
bankanum í Kópavogi. Árið
1978 var hann ráðinn útibús-
stjóri nýs útibús bankans á Sel-
tjarnarnesi. Þar starfaði hann
þar til hann fór á eftirlaun. Um
nokkurra ára skeið rak hann
verslunina Barnaland, umboðs-
sölu með notaðar barnavörur.
Hilmar og Steina hófu búskap að
Skólavörðustíg 21a en fluttu ár-
ið 1959 á Hringbraut 105. Árið
1965 fluttu þau í Lindarhvamm
11 í Kópavogi þar sem þau
bjuggu þar til árið 2011 þegar
þau fluttu í Miðleiti 3 í Reykja-
vík. Hilmar var virkur félagi í
Oddfellow-stúkunni Þorgeiri frá
árinu 1983. Einnig starfaði hann
um tíma með Kiwanis í Kópa-
vogi og einnig Lions á Seltjarn-
arnesi.
Útför Hilmars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 17. oktbó-
ber 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
og Steinunnar eru:
1) Jón Gunnar, f.
18. júní 1958,
kvæntur Matthildi
Gunnarsdóttur.
Dætur Jóns Gunn-
ars frá fyrri sam-
böndum eru Helga,
f. 1988, og Lilja
Steinunn, f. 1988.
Synir Jóns Gunnars
og Matthildar eru
Hilmar Smári, f.
1994, og Gunnar Bjarki, f. 1998.
2) Birgir Ari f. 5. júní 1964,
ókvæntur og barnlaus. 3) Rúna
Helga f. 7. ágúst 1966. Sonur
hennar er Gaukur Steinn f.
1997. Áður átti Steinunn Hörð
Inga, f. 31. janúar 1956, sem
Hilmar ól upp sem sinn eigin
sonur væri. Sambýliskona Harð-
ar er Sali Chaiyaphan og eru
þau búsett í Tælandi. Dætur
Harðar frá fyrra hjónabandi eru
Margrét Klara, f. 1975, d. 1978,
Agla Sif, f. 1979, Steinunn Dóra
f. 1983, Sara Margrét, f. 1989, og
eru barnabörn Harðar fjögur.
Hilmar bjó öll sín uppvaxt-
Elsku besti pabbi minn, nú
skiljum við um sinn. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa fengið gott
og öruggt uppeldi hjá jafn ynd-
islegum foreldrum og þið
mamma hafið verið mér. Þú varst
mér svo miklu meira en bara
pabbi, þú varst góður vinur og fé-
lagi. Þú hvattir mig í öllu sem ég
tók mér fyrir hendur en um leið
leitaðist þú við að beina mér rétta
leið.
Þú varst alltaf reiðubúinn að
hlusta ef eitthvað bjátaði á og
alltaf varstu tilbúinn að sjá ljósa
punkta í öllu. Þú varst Gauki syni
mínum besti afi sem hægt er að
hugsa sér og hann elskaði að eyða
tímanum með ykkur mömmu. Ég
veit að þú varst hans helsta fyr-
irmynd og þú áttir stóran þátt í
hversu gott uppeldi hann hefur
fengið og hversu vel hann er
gerður.
Þú birtist samferðafólki þínu
sem rólyndismaður með mikið
jafnaðargeð en ávallt örlaði á
launfyndinni kímni í þínum til-
svörum, sem við hlógum oft dátt
að.
Þú tókst öllum hlutum af
æðruleysi og þegar þú greindist
með illvígan sjúkdóm í lok júlí
varstu jákvæður, kvartaðir ekki
og bentir á að þú værir búinn að
eiga gott líf. Ég vonaði að við
myndum halda jólin saman eins
og venjulega.
Ég var einnig bjartsýn að veik-
indin myndu ekki hindra okkur í
að skreppa saman í ferðalag til
útlanda með haustinu, því þú
elskaðir að ferðast.
Það varð ekki, því veikindin
lögðust með miklum þunga á þig
síðustu vikurnar. Það er erfitt að
horfa á sína nánustu þjást og mig
grunar að þú hafir verið duglegur
að fela sársaukann sem þú máttir
þola, fyrir okkur hinum.
Þú varst samt svo lánsamur að
njóta góðrar þjónustu starfs-
fólksins á líknardeildinni í Kópa-
vogi og kallaðir starfsfólkið
engla. Ég er sammála þér í því og
þau lögðu sig öll fram við að gera
líf þitt eins bærilegt og hægt var.
Elsku pabbi, nú ertu lagður af
stað í ferðalag á slóðir sem við hin
ekki þekkjum. Ég er hins vegar
viss um að sú ferð er spennandi
og þú ert kominn á vit nýrra æv-
intýra. Ég er viss um að leiðir
okkar munu liggja aftur saman
síðar. Þangað til á ég minningu
um góðan föður, frábæran vin og
frábæran afa.
Ó pabbi minn, hve undursamleg ást þín
var.
Ó pabbi minn, þú ávallt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn, svo ástúðlegur eins
og þú.
Ó pabbi minn, þú ætíð skildir allt.
Liðin er tíð, er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt, þú breyttir sorg í gleði.
Ó pabbi minn, ég dáði þína léttu lund.
Leikandi kátt, þú lékst þér á þinn hátt.
Ó pabbi minn, hve undursamleg ást þín
var.
Æskunnar ómar ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson)
Takk fyrir allt, elsku pabbi.
Þín
Rúna.
Elsku besti afi minn, ég trúi
því ekki að þú sért farinn frá okk-
ur. Það er ekki hægt að hugsa sér
betri afa en þig. Þú hefur alltaf
verið til staðar og ert án efa ein
besta og góðhjartaðasta mann-
eskja sem ég hef kynnst. Þú vild-
ir alltaf vel og talaðir svo fallega
um alla. Þú varst svo friðsæll og
góður maður, fyndinn, skemmti-
legur, örlátur og bjartsýnn.
Alla mína ævi höfum við verið
mestu mátar og því er erfitt að
ímynda sér framtíð án þín.
Hverri einustu stund með þér var
vel varið og ég man hversu gam-
an það var að spjalla við þig, sem
gat verið um allt mögulegt. Ég
var viss um að við myndum eiga
margar fleiri stundir saman en
síðan breyttust aðstæður mjög
fljótt. Það hlutverk sem þú spil-
aðir í lífi mínu er ómetanlegt og
verð ég ævinlega þakklátur fyrir
það. Jólin verða mjög breytt í ár
en ég hélt að við fengjum að upp-
lifa þau saman, líkt og venjulega.
Ég sakna þín svo svakalega mik-
ið. Þú varst tekinn frá okkur allt
of fljótt en ég er þó þakklátur fyr-
ir þann tíma sem við fengum til
þess að kveðjast. Ég á eftir að
sakna þess svo innilega að hlæja
með þér, spjalla við þig og njóta
samveru þinnar. Það eru sönn
forréttindi að geta sagt, af sannri
hreinskilni, að ég hafi átt besta
afa í heimi.
Þú hefur verið mér stórkostleg
og ein áhrifamesta fyrirmynd í
lífinu. Ég á svo margar yndisleg-
ar minningar, sem ég mun varð-
veita alla mína ævi. Þú varst allt-
af svo miklu meira en bara afi, þú
varst líka góður vinur. Ég minn-
ist þess þegar þú lékst í stutt-
myndum okkar frændanna, sem
þú gerðir af lífi og sál. Þær kvik-
myndir hafa mikið tilfinningalegt
gildi fyrir mig. Það er nokkuð
sem ég er þakklátur fyrir að eiga,
því í hvert skipti sem ég horfi á
þessar myndir færist þú enn nær
mér. Þú talaðir oft um hvað þú
hefðir átt yndislegt líf og hélst
alltaf áfram að vera eins
skemmtilegur og bjartsýnn og þú
hafðir alltaf verið, þrátt fyrir erf-
ið veikindi. Þú varst alltaf svo
einstaklega hjálpsamur, hlýr og
góður og klár. Við höfum ferðast
mikið saman og farið oft með
mömmu og ömmu til útlanda og
það eru ferðir sem nú eru mjög
dýrmætar minningar. Það er allt-
af svo gaman að koma til ykkar
ömmu og ég á margar skemmti-
legar æskuminningar bæði úr
Lindarhvamminum og Miðleit-
inu.
Garðurinn ykkar í Lindar-
hvammi var algjör ævintýrastað-
ur þar sem við skemmtum okkur
öll vel saman. Að kveðja þig er
það erfiðasta sem ég hef þurft að
gera og við hlökkum öll til að
hitta þig aftur. Hvíldu í friði elsku
besti afi minn.
Gaukur Steinn.
Minn gamli góði vinur, Hilmar
Gunnarsson, er látinn eftir von-
lausa baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Sá sem stjórnaði þeirri at-
höfn er stundum kallaður
Maðurinn með ljáinn, en hann
hlífir engum þegar að brottfar-
ardegi kemur. Það er svo sem
ekki langt síðan Hilmar var
greindur og honum tjáð hvað biði
hans.
Þetta teljast nú engar fréttir
að lífshlaupi mínu fari að ljúka,
sagði Himmi við mig, en svo var
hann kallaður. Þetta er víst leiðin
okkar allra, bætti hann við og
brosti.
Þannig tók nú þessi gamli vin-
ur minn vágestinum. Hann vissi
sem var að hann varð að sætta sig
við það sem hann fékk ekki
breytt.
Við Hilmar kynntumst vorið
1940, þegar fjölskylda mín flutti á
Sólvallagötu 32 í vestubæ
Reykjavíkur og bjuggum reynd-
ar í sama húsi. Vinátta okkar hef-
ur því varað í 74 ár. Hann var
ætíð hægur og rólegur í um-
gengni, en var samt léttur, gam-
ansamur og rökfastur í skoðun-
um sínum.
Þegar skólagöngu lauk réð
Himmi sig hjá heildsölu O. Korn-
erup Hansen, sem síðar hét Fön-
ix.
Starfaði hann þar í 2 ár, eða
þar til hann réð sig til Útvegs-
banka Íslands og vann í höfuð-
stöðvum bankanns við Austur-
stræti 19 sem gjaldkeri, síðar
sem bókari við útibú bankans í
Kópavogi og að lokum sem úti-
bússtjóri á Seltjarnarnesi.
Hilmar kynntist fallegri og
greindri stúlku á Skólavörðu-
stígnum. Þau felldu hugi saman,
sem endaði með giftingu á met-
tíma.
Ég orða þetta svo, því ég
kynntist Steinu bókstaflega ekki
neitt fyrr en eftir giftingu þeirra.
Hilmar var nú vanur að hugsa sig
um, þegar hann tók stórar
ákvarðanir, eins og að velja sér
lífsförunaut. Í þessu tilfelli hefur
hann verið fljótur og greinilega
ástfanginn upp fyrir haus. Hvað
sem öðru líður þá gengu Steina
og Hilmar í hjónaband og þau
hafa staðið og stutt hvort annað í
lífsins ólgusjó.
Hilmar gekk í Oddfellowstúk-
una nr. 11, Þorgeir IOOF, en inn-
takan átti sér stað í Göthe-stúk-
unni í Frankfurt. Þarna mættu
Oddfellowar frá helstu borgum
Þýskalands og sýndu okkur mik-
inn heiður með nærveru sinni og
þátttöku við inngöngu Hilmars.
Það var lán mitt að kynnast
þessum heiðursmanni, Hilmari, á
sínum tíma og fá tækifæri til þess
að njóta vináttu hans allt frá
barnæsku til elliáranna.
Í mörg ár spiluðum við vist á
sunnudögum við eiginkonur okk-
ar og var þá ætíð glatt á hjalla.
Stundum var spjallað svo mikið
að spilamennskan gleymdist um
tíma.
Eftir góða stund spurði ein-
hver: „Hver á annars að gefa?“
eða „hver gaf síðast?“ Fátt var
um svör, bara hlegið.
Ég er þess viss að Hilmar á
farsæla ferð til Draumalandsins,
þar sem hans bíður ástúð horf-
inna ættingja og vina.
Eiginkonu og fjölskyldu sendi
ég samúðarkveðju.
Reynir Jónasson.
Nú hefur hann Hilmar á ellefu
kvatt þetta líf.
Við vorum góðir grannar í
tæplega 50 ár. Það eina sem
skildi lóðir okkar að voru rifs-
berjarunnar sem húseignirnar
áttu og nytjuðu sameiginlega.
Þau Steinunn fluttu í hverfið
um tveimur árum á eftir okkur og
áttu þá tvo drengi á svipuðum
aldri og eldri synir okkar.
Nú að leiðarlokum þökkum við
Hilmari langa og minnisstæða
samfylgd og sendum Steinunni
og börnum þeirra hjóna innilegar
samúðarkveðjur.
Kristín og Hörður
á Lindarhvammi 13.
Hilmar Örn
Gunnarsson
✝ Dóra Erna Ás-björnsdóttir
fæddist í Borg-
arnesi 30. apríl
1933 og ólst þar
upp. Hún lést 6.
október 2014 á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi.
Foreldrar henn-
ar voru Ásbjörn
Jónsson, f. 8.
ferbrúar 1907, d. 12. janúar
1999, og Jónína Ólafsdóttir, f.
13. október 1907, d. 22. maí
1995. Systkini Dóru Ernu eru:
María, f. 17. ágúst 1931, Sjöfn,
f. 22. febrúar 1938, Sonja, f. 22.
febrúar 1938, og Jón Halldór, f.
15. október 1945.
Hinn 20. febrúar 1952 giftist
Dóra Erna Sigurgeir Ingimars-
syni, f. 5. maí 1929, trésmíða-
urnar a) Erna, f. 1976,
eiginmaður hennar er Helgi
Kjartansson, f. 1970, og eiga
þau börnin Kjartan, f. 1996,
Halldór Fjalar, f. 2000, og Þór-
eyju Þulu, f. 2004. b) Ása, f.
1981, eiginmaður hennar er Ey-
þór Árnason, f. 1981, eiga þau
börnin Emmu, f. 2002, Ara Æv-
ar, f. 2008, Ernu Óðnýju og
Guðrúnu Árnýju, f. 2014.
Með húsmóðurstörfum vann
Dóra Erna almenn skrif-
stofustörf við byggingafyr-
irtæki þeirra hjóna. Árið 1976
hóf hún störf sem læknaritari
við Heilsugæstustöðina í Borg-
arnesi. Árið 1981 fluttust þau í
Mosfellsbæ og starfaði hún sem
læknaritari við Heilsugæslu-
stöðina í Árbæ næstu árin. Þá
starfaði hún á Bókasafni Mos-
fellsbæjar í nokkur ár og síðast
sem ritari við Tónlistarskóla
Mosfellsbæjar. Dóra Erna tók
virkan þátt í starfi Oddfellow-
reglunnar um árabil.
Útför Dóru Ernu fer fram
frá Borgarneskirkju í dag, 17.
október 2014, og hefst athöfnin
kl. 14.
meistara frá Akra-
nesi. Synir þeirra
eru: 1) Ásbjörn, f.
1952, eiginkona
hans er Kristín
Siemsen, f. 1953.
Börn þeirra eru a)
Gústav Magnús, f.
1978, eiginkona
hans er Guðný H.
Indriðadóttir, f.
1979, og eiga þau
synina Ásbjörn
Óla, f. 2005, og Indriða Dag, f.
2009, b) Dóra Erna, f. 1982,
sonur hennar er Aron Ernir, f.
2011 og c) Birna Kristín, f.
1993. 2) Óðinn, f. 1958, d. 2014,
sambýliskona hans var Bente
Ingela Åsengen, f. 1965, sonur
þeirra er Geir Ísak, f. 2001.
Börn Óðins og fyrrverandi eig-
inkonu hans, Guðrúnar Hall-
dórsdóttur, f. 1958, eru dæt-
Elsku besta amma mín. Það
er erfitt til þess að hugsa að
geta ekki lengur slegið á þráð-
inn eða komið í heimsókn til þín.
Frá því að ég fyrst man eftir
mér hefur þú spilað svo stórt og
mikilvægt hlutverk í lífi mínu.
Það var alltaf gaman að koma til
ykkar afa, hvort sem það var í
Borgartangann, Víkina eða hvar
sem var.
Það voru alltaf einhverjir óút-
skýrðir töfrar sem fylgdu því að
vera hjá ykkur. Þú varst alltaf
góð, gafst þér tíma til að hlusta
á það sem á mér brann og hvatt-
ir mig áfram í því sem mig lang-
aði til að gera. Það var sama
hvað á gekk, þú varst alltaf til
staðar fyrir mig, kletturinn sem
aldrei bifaðist. Og tilhugsunin
um að þessi klettur myndi einn
daginn hverfa var víðs fjarri.
Þú sagðir að börnin héldu þér
ungri. Ég held að það hafi verið
rétt. Ég sá það þegar barna-
barnabörnin fóru að koma í
heiminn hversu ótrúlega mikið
þau gáfu þér. Þú varst ekki
lengi að setjast hjá þeim, leika
við þau og lesa fyrir þau. Og þú
varst ekki lengi að samþykkja
það að gerast dagmamma fyrir
3 mánaða Ara Ævar þegar við
þurftum á því að halda. Ég
gleymi því ekki hversu ljúft það
var að fylgjast með þér búa
hann út í vagn. Þegar þú varst
búin að klæða hann sastu alltaf
örlitla stund lengur með hann
og söngst hann í svefn. Vænt-
umþykjan var svo augljós að
það var dásamlegt á að líta.
Það var ómetanlegt að fá að
vera með þér síðasta spölinn.
Þegar þú kvaddir fékk ég það á
tilfinninguna að þú hafir verið
tilbúin, þér hafi verið lyft upp og
þú borin ljúflega inn í annan
heim.
Heim þar sem vel var tekið á
móti þér. En þó þú hafir kvatt
þennan heim mun minning þín
búa í hjarta mínu og huga eins
lengi og ég lifi. Ástarþakkir fyr-
ir allt, elsku amma.
Þar til næst, þín
Ása.
Drottinn eitt sinn Dóru skóp
og Dóra út í vorið hljóp
með sitt nýja afl og þor
út í lífsins ljósa vor.
Grös að grænka um hæð og Holt
og hjartað smátt sló – þúsund volt.
Já ótal urðu ævispor
út í hið bjarta lífsins vor.
Og nú hún kveður með kurt og pí
– í kærleik aftur orðin ný –
með sinn mikla mennska sjóð
móðir, amma – mild og góð.
Sjónstjörnur barna með ást og yl
eru það fegursta sem er til.
Þær verði henni stjörnur um guð-
legan geim
glitrandi bjartar – að lýsá henni
heim.
Blessuð sé minning þín.
Sjöfn og Vígþór.
Það var glatt á hjalla þegar
við fjölskyldan renndum í hlaðið
á Borgarbrautinni eftir óskap-
lega langa ferð. Alla vega töld-
um við systkinin að það hlyti að
hafa liðið að minnsta kosti heil
eilífð síðan við settumst upp í
Willysinn norður á Hólmavík
um morguninn, ef ekki tvær.
Mikið rosalega gat það tekið
langan tíma að komast norðan
af Ströndum og suður í Borg-
arnes. En þegar Dóra frænka
tók á móti okkur á tröppunum,
með sitt glettna bros, leið ferða-
þreytan úr okkur á örskots-
stundu og tilhlökkunin um kom-
andi daga hreiðraði um sig í
staðinn. Margir sæludagar
framundan. Sumardagar þar
sem við nutum þess að vera í
heimsókn hjá Dóru frænku sem
var svo endalaust skemmtileg.
Sumardagar þar sem við vorum
aldrei skömmuð fyrir hin ótrú-
legustu uppátæki heldur ýtti
Dóra fremur undir að við nýtt-
um ímyndunaraflið og hvatti
okkur áfram í alls kyns vesen
sem flestir aðrir hefðu frekar
reynt að draga úr. Sumardagar
þar sem hlegið var frá morgni
til kvölds enda hafði hún Dóra
frænka einstaka kímnigáfu sem
henni tókst með fágun og yf-
irvegun að krydda með alla til-
veruna. Sumardagar við lestur
bókmennta. Sumardagar með
sérvöldu tónaflóði. Sumardagar
á Hvanneyri og í Vík. Sumar-
dagar þar sem við drukkum í
okkur sögur við skrítna en
skemmtilega háa eldhúsborðið
hennar Dóru. Hlátur, gleði og
gaman. Hvernig var þetta aftur?
Var alltaf sól hér sunnanlands í
þá daga? Þannig er það – í það
minnsta í minningunni.
Já, það er svo margs að minn-
ast núna þegar við kveðjum
hana Dóru frænku. Mikið er
gott að eiga núna í sorginni allar
þessar minningar um einstaka
konu sem hafði lag á því að láta
okkur, sem í kringum hana vor-
um, líða vel og vera glöð og kát.
Og hvetja okkur til dáða. Hún
hafði meira að segja lag á því að
láta renglulegan ungling, sem
hafði af töluverðri vankunnáttu
málað litríka mynd af tunnu,
líða eins og heimsfrægum
myndlistarmanni með því að
kaupa verkið og borga fyrir það
með beinhörðum peningum. Og
láta það svo hanga uppi í stof-
unni hjá sér í öndvegi árum
saman. Magnað! Já, svona var
hún Dóra frænka mín. Um leið
og ég hugsa til hennar af miklu
þakklæti fyrir að hafa verið svo
heppin að eiga hana að veit ég
að ég mun sakna hennar mikið.
Hún var engri lík.
Elsku Geiri, Ási og allt fólkið
hennar Dóru, við Onni og
krakkarnir okkar allir sendum
ykkur innilegar samúðarkveðj-
ur. Megi minningin um öldungis
frábæra konu styrkja ykkur í
sorginni.
Sif Vígþórsdóttir.
Dóra Erna
Ásbjörnsdóttir