Morgunblaðið - 17.10.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 2014
✝ Jónína Sigríð-ur Sigfúsdótt-
ir var fædd í
Vallaneshjáleigu í
Vallahreppi 24.
maí 1930. Hún lést
föstudaginn 10.
október 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbjörg
Guðmundsdóttir
og Sigfús Jóhann-
esson, en þau
bjuggu lengst af í Vallaneshjá-
leigu í Vallahreppi og þar ólst
Sigga eins og hún var alltaf
kölluð upp. Sigga var yngst
sjö systkina en auk hennar
komust aðeins þrjú til fullorð-
insára. Elstur var Benedikt, f.
1920, d. 1997, bóndi í Bein-
árgerði, þá Guðmundur, f.
1921, d. 1978, bjó í Vík í Mýr-
dal, og Sigrún, f. 1922, d.
Úr Vallaneshjáleigu fór
Sigga á Eiða þar sem hún
vann lengi í eldhúsinu í Al-
þýðuskólanum og á Hótel
Eddu á sumrin. Einnig vann
hún við ýmis störf eins og
skúringar, í sláturhúsi og í
skóverksmiðju svo eitthvað sé
nefnt. Árið 1981 flutti hún í
húsið sitt á Brávöllum 2 þar
sem hún bjó þar til í síðasta
mánuði. Eftir að hún flutti á
Egilsstaði vann hún einn vetur
í mötuneyti ME og eftir það á
næturvöktum á Vonarlandi
þar til hún fór á eftirlaun árið
2000.
Sigga hafði gaman af því að
lesa bækur og var alltaf með
bók við höndina. Hún spilaði
mikið á spil og hafði gaman af
því að ferðast í góðra vina
hópi. Hún hafði mjög sterka
réttlætiskennd og tók málstað
minnimáttar. Hún var líka
mjög frændrækin og fylgdist
vel með sínu fólki, nær sem
fjær.
Útför Siggu fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 17.
október 2014, kl. 14.
1986, húsfreyja á
Jaðri, Vallahreppi.
Sigga stundaði
nám í farskóla og
fór einn vetur í
Hússtjórnarskól-
ann á Hallorms-
stað. Hún giftist
Ingólfi Njálssyni
árið 1956 og
bjuggu þau í
Vallaneshjáleigu.
Þau slitu samvistir
árið 1963. Eignuðust þau sam-
an einn son, Sigfús Þór Ing-
ólfsson, f. 1956. Hann er
kvæntur Gyðu Árnýju Helga-
dóttur og eiga þau dæturnar
Sigríði Klöru og Auði Helgu.
Fyrir átti Gyða soninn Brynjar
Atla sem leit á Siggu sem
ömmu sína. Sigga átti 4
barnabarnabörn sem hún hélt
mikið uppá.
Elsku mamma
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
Sá einn er skáld, sem skilur fuglamál,
og skærast hljómar það í barnsins sál.
Hann saurgar aldrei söngsins helgu vé.
Hann syngur líf í smiðjumó og tré.
Sá einn er skáld, sem skilur það og
fann,
að skaparinn á leikföng eins og hann
og safnar þeim í gamalt gullaskrín
og gleður með þeim litlu börnin sín.
Sá einn er skáld, sem elskar jörð og
sól,
þótt eigi hvorki björg né húsaskjól.
Hann veit, að lífið sjálft er guðagjöf,
og gæti búið einn við nyrstu höf.
Sá einn er skáld, sem þögull getur þráð
og þakkað guði augnabliksins náð.
(Davíð Stefánsson)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þinn
Sigfús.
Elsku Sigga amma okkar, þá
er komið að kveðjustund. Það er
erfitt að trúa því að þú sért ekki
lengur hjá okkur. Þú hélst því
statt og stöðugt fram að þú værir
ekkert gömul. Það var alveg
sama hvað við systkinin stækk-
uðum og urðum eldri, aldrei
varðst þú gömul og það var með
brosglampa í augum sem þú
skammaðir okkur fyrir að kalla
þig „ömmu gömlu“.
Þú varst alltaf svo dugleg að
bralla eitthvað með okkur krökk-
unum. Í Bjarnardalnum fékkst
þú þér sæti á gula aflanga stein-
inum og tókst tímann á úrið þitt á
meðan við hlupum hringinn á
göngustígnum. Oft gistum við hjá
þér um áramót og þá drifum við
okkur út í gönguferð á nýárs-
dagsmorgun til að leita að
flugeldaprikum því það þótti okk-
ur vera mikill fjársjóður. Þér
þótti alveg sjálfsagt mál að fara
með okkur í þessar fjársjóðsleit-
ir. Þegar við gistum hjá þér feng-
um við sko fullan skammt af
ömmudekri og fengum algjörlega
að ráða matseðlinum. Fiskibollur
úr dós og keypt hrásalat var allt-
af efst á óskalistanum og síðan
komu pylsur. Í eftirmat voru svo
skrúfur með paprikubragði. Á
þessu klikkaðir þú aldrei.
Við gripum mjög oft í spil með
þér enda kenndir þú okkur mörg
spil. Fyrst spiluðum við þjóf og
þegar við urðum eldri fórum við
að spila rommý og borðvist. Þú
varst mjög lunkin að spila og við
þurftum að hafa okkur öll við til
að ná að sigra þig. Það hafðist
stundum. Stundum voru þessar
skemmtilegu spilastundir okkar
truflaðar þegar dekurkötturinn
þinn hann Perlusnúður varð af-
brýðisamur og kom og hlammaði
sér ofan á spilin á borðinu. Þá var
ekkert annað í boði en að taka
smáhlé frá spilunum og klappa
greyinu. Þú hugsaðir svo vel um
Perlusnúð og þegar hann kom
heim með vini sína var þeim ekki
vísað á dyr.
Þú passaðir vel upp á ýmis
verk eftir okkur krakkana og
lumaðir á fyrstu teikningunum
og ýmsum myndum eftir okkur
sem þú varst dugleg að draga
fram og sýna okkur. Þú hélst upp
á flest ef ekki öll jólakortin sem
við föndruðum handa þér í gegn-
um tíðina. Þú varst alltaf mjög
gjafmild og það var ekkert til
sparað í jólagjafakaupum handa
okkur. Frá þér fengum við marg-
ar gersemar, bæði sem við tengj-
um barnæskunni og sem nýtast
okkur enn þann dag í dag. Þú
fékkst líka mikið af jólagjöfum
sjálf og þótti okkur krökkunum
það ekki mjög sniðugt þegar þú
fékkst fleiri jólagjafir en við. Oft
komu bækur upp úr þessum
pökkum því þú hafðir svo gaman
af því að lesa, og þú hafðir sér-
staka tækni við bókalesturinn. Þú
byrjaðir oft á endinum og last svo
restina af bókinni, tækni sem
nafna þín erfði að einhverju leyti.
Þú hélst svo mikið upp á börn-
in okkar, barnabarnabörnin þín,
prjónaðir heil ósköp á þau og
spurðir um þau á hverjum ein-
asta degi. Þú hafðir myndirnar af
þeim alltaf nærri þér.
Elsku amma, hjá þér var alltaf
hægt að fá gott og þétt faðmlag
og það er ákaflega skrítið að
hugsa til þess að nú verða þau
ekki fleiri. Við þökkum þér kær-
lega fyrir allar ljúfu samveru-
stundirnar okkar, fyrir allar sam-
ræðurnar og öll spilin sem við
gripum í. Þú munt alltaf eiga þinn
stað í hjörtum okkar.
Ömmukrakkarnir þínir,
Brynjar Atli, Sigríður Klara
og Auður Helga.
Elsku frænka, þú varst mér
svo kær og góð. Ég minnist þess
með bros á vör þegar við spiluð-
um saman. Þú hafðir endalausa
þolinmæði og varst í raun sú eina
sem nennti að spila við mig. Það
verður skrítið að koma í Beinár-
gerði og heyra ykkur ömmu ekki
lengur spjalla í símann. Það leið
ekki sá dagur að þið amma töl-
uðuð ekki saman í það minnsta
einu sinni á dag. Ég átti það til að
laumast í símann þegar ég heyrði
hringt og til þess að hrekkja þig,
ég var svo viss um að þetta værir
þú. Þó að ég væri með þessa
hrekki þá reiddistu mér aldrei
heldur hafðir bara gaman af.
Þegar ég var í Beinárgerði og
þú komst í heimsókn leit ég alltaf
inn til þín áður en ég fór að sofa
og spjallaði við þig um daginn og
veginn. Já, við áttum margar
góðar stundir saman og ég mun
varðveita þær minningar að ei-
lífu.
Sigga, þú varst einstök og ég
er svo heppin að hafa getað kallað
þig Siggu frænku. Þín frænka,
Lea Birna.
Í dag verður Jónína Sigríður
Sigfúsdóttir frá Vallaneshjáleigu
borin til grafar frá Egilsstaða-
kirkju. Sigríður frænka var afa-
systir mín og mikill vinur okkar
allra. Hún hafði lengi átt við al-
varleg veikindi að stríða, illvígan
sjúkdóm sem smátt og smátt
vann á þreki og lífskrafti hennar.
Hún vildi aldrei mikið ræða um
þennan óvin sinn og alls ekki
neitt undir það síðasta. Hún vildi
miklu frekar ræða um líðan ann-
arra. Í sumar gat engum dulist að
endalokin voru ekki langt undan.
Kallið kom svo fyrir viku. Sigríð-
ur Sigfúsdóttir hafði til að bera
mikinn og margslunginn pesónu-
leika. Hún var skarpgreind, glað-
sinna og félagslynd. Sigríður var
bókhneigð og hefði viljað ganga
til mennta en efni og aðstæður
þess tíma komu í veg fyrir að svo
mætti verða. Þrátt fyrir það var
Sigga frænka einhver menntað-
asta manneskja sem ég hef
kynnst. Próf segja ekki allt. Sig-
ríður Sigfúsdóttir var skapmikil
og skoðanaföst eins og hún átti
kyn til. Ef henni mislíkaði fór það
ekki fram hjá neinum; augun
urðu hvöss sem tinna og svipur-
inn stór. Hún kunni líka að beita
fyrir sig orði svo sveið undan.
Sigríður lá heldur ekki á skoð-
unum sínum ef svo bar undir og
fór þar ekki í manngreinarálit. Í
hennar huga voru allir menn
jafnir. Sigríður var ættrækin
manneskja og fjölskyldan var
henni afar mikilvæg. Ég var bara
barn að aldri þegar ég skynjaði
miklu frekar en skildi alltumlykj-
andi ást hennar og umhyggju. Ég
man ég gat varla beðið eftir því
að hún kæmi til okkar í Beinár-
gerði. Hún var svo skemmtileg
og allt varð svo öruggt og gott
þegar hún birtist. Reyndar var
það nú svo að Sigríður og Sigfús
sonur hennar voru og eru og
verða alltaf hluti af Beinárgerðis-
fjölskyldunni. En þó frænka bæri
alltaf með sér birtu og gleði þá
átti hún sínar sorgir sem hún
tókst á við með einstökum þroska
og skynsemi. Hún bognaði en
brotnaði aldrei. Hennar innviðir
voru ekki úr neinu pjátri. Sigríð-
ur og systkini hennar höfðu öll í
fari sínu eiginleika sem gerði þau
stór í þrasi og þrautum hvers-
dagsins. Þetta var veganesti for-
eldra þeirra. Umburðarlyndi og
kærleikur megnaði að snúa ósigri
í sigur. Sigríður Sigfúsdóttir var
ótvíræður sigurvegari, verðlaun-
in eru virðing og þakklæti allra
þeirra sem kynntust henni.
Sigríður og Sigfús sonur henn-
ar byggðu sér hús á Brávöllum 2
á Egilsstöðum. Þar með hafði
langþráður draumur um eigið
heimili ræst. Sigfús bjó þar þó
ekki lengi því ástin knúði dyra,
úti stóð Gyða Helgadóttir. Brá-
vellirnir urðu því að mestu hús
Siggu frænku og þar leið henni
vel. Hún þurfti hvorki pluss né
prjál til að laða að sér fólk og því
var afar gestkvæmt í litla húsinu.
Með tilkomu „Gyðu minnar“
stækkaði hennar litla fjölskylda;
fyrst börnin og svo barnabörnin.
Fúsi, Gyða og börnin voru björt-
ustu ljósin í lífi frænku, allt hafði
að lokum farið á besta veg.
Elsku Fúsi, Gyða, börnin ykk-
ar og þeirra fjölskyldur, okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi ykkur öll og veiti ykkur
styrk í sorginni.
Stefanía Ósk og fjölskylda
og systkinin frá Beinárgerði
og fjölskyldur þeirra.
Elsku Sigga frænka. Nú ertu
farin á vit nýrra ævintýra, en
hvert sem þú ferð vitum við að þú
munt bera áfram með þér gleði
þína, góðu nærveru og styrk. Við
vorum svo lánsamar að fá að
kynnast þér vel, þú varst afasyst-
ir okkar en varst okkur jafnkær
sem amma. Það var gaman að
tala við þig sem barn því að þú
talaðir jafnt við alla, unga sem
aldna og af sömu virðingunni. Þú
hlustaðir á það sem við höfðum að
segja, naust þess að spjalla og
hlóst mikið að því sem við sögð-
um og svo snérir þú þér að ein-
hverjum fullorðnum og hrósaðir
okkur með því að segja að
„krakkar í dag hafa svo margt
skemmtilegt að segja“. Þú varst
listakona í samskiptum og við
vorum svo heppnar að fá að njóta
þess. Samverustundirnar voru
margar og oft margir saman
komnir í Beinárgerði, þar var
slegið á létta strengi, hlegið, rök-
rætt um allt á milli himins og
jarðar.
Það var líka alltaf tími til að
taka í spil, þá spiluðum við rommí
og kasínu, borðuðum vöfflur við
kertaljós á meðan það rökkvaði
fyrir utan. Þessar stundir varð-
veitum við sem gull í minningum
okkar.
Og þú sagðir okkur sögur, nér-
ir saman höndunum, hlóst þegar
við horfðum undrandi á þig á
meðan þú sagðir okkur frá löngu
horfnum tíma og fólki, sögur sem
þú sjálf hafðir heyrt frá annarri
kynslóð sem lifði á undan þér og
svo þínar eigin sögur frá uppeld-
isárum ykkar afa í heiðarbýlum
og hjáleigum. Eitt var víst, þú
lást ekki á skoðunum þínum og
varst ekki feimin við að segja
hlutina eins og þeir voru og komu
þér fyrir sjónir. En þó að þú
segðir okkur gamlar sögur
varstu samt ekki föst í gömlum
tíma, aldeilis ekki, þú varst mikil
nútímakona og sjálfstæð. Þú
varst okkur mikil fyrirmynd og
stóðst styrkum fótum í mótvindi
lífsins, áttir góðan hóp vina og
ættingja, hafðir alltaf nægan
tíma og mikið að gefa.
Heimilið þitt stóð okkur ávallt
opið, það var svo notalegt að
koma í heimsókn og fá sér kaffi
og spjalla. Við höfðum alltaf jafn
gaman af því að koma til þín, þeg-
ar við vorum börn og núna eftir
að við urðum fullorðnar og kom-
um til þín með litlu börnin okkar.
Það var hægt að ræða alla hluti
og gat þá umræðan oft verið fjöl-
breytt og skopleg, eins og þegar
við ræddum barnanöfn, og þú
sagðir okkur að þú hefði verið bú-
in að ákveða það löngu áður en
Fúsi fæddist að barnið þitt skyldi
heita eftir föður þínum. „En
Sigga, hvað ef Fúsi hefði verið
stelpa?“„Hún hefði að sjálfsögðu
verið skírð Sigfúsína,“ svaraðir
þú þá og hlóst.
Við eigum um þig margar góð-
ar minningar, öll þín góðvild og
góðar stundir þegar pabbi okkar,
sem var bróðursonur þinn, bjó
hjá þér og við hlupum um heim-
ilið þitt eins og það væri okkar
eigið heimili, fórum í göngutúra
með þér og sátum hjá þér á með-
an þú prjónaðir sokka og ræddir
við okkur.
Okkar langar að segja takk,
Sigga frænka, fyrir allt sem þú
hefur gefið okkur, við skulum
varðveita það og koma því áfram
til komandi kynslóða. Þín verður
sárt saknað, hvíl í friði, kæra
frænka.
Fúsa, Gyðu, Siggu Klöru, Auði
Helgu og fjölskyldum viljum við
senda innilegar samúðarkveðjur.
Þínar frænkur,
Ingibjörg Helga, Benedikta
og Jóna Sigurbjörg.
Margs er að minnast er ég
kveð Sigríði Sigfúsdóttur frá
Vallaneshjáleigu á Héraði.
Ég var níu ára er ég fór í sveit
til hennar og dvaldi því hjá henn-
ar heiðursforeldrum Guðbjörgu
og Sigfúsi sem ég reyndar fór að
kalla ömmu og afa. Sigríður var
gift Ingólfi Njálssyni og áttu þau
soninn Sigfús. Fúsi eins og hann
var kallaður varð eins og litli
bróðir minn, rauðhærður fallegur
strákur. Ég átti að passa hann og
vinna létt störf, t.d. sækja kýrnar
o.fl.
Sigga var harðdugleg og alltaf
var hún með gott skap og hlát-
urmild þótt lífið væri henni oft
erfitt.
Eftir baðið á laugardagskvöld-
um, fengum við Fúsi að hlusta á
lögin í útvarpinu og stundum tók
Sigga dansspor með okkur á eld-
húsgólfinu. Sigga átti bróður er
Benedikt hét og bjó í Beinár-
gerði, hann og afi Sigfús voru
miklir hestamenn og áttu þeir
bræður fallega gæðinga. Bene-
dikt og Helga kona hans áttu
myndarlegan barnahóp og komu
þau elstu stundum ríðandi yfir í
Vallarneshjáleigu og þá var glatt
á hjalla og fékk ég alltaf að vera
með.
Þegar ég kom í sveitina fannst
mér að það væri alltaf sunnu-
dagsmatur, sagði ég foreldrum
mínum það, enda kom ég rjóð og
sælleg úr sveitinni á haustin. Það
var hugsað vel um mig og það var
góður skóli að vera í sveit hjá
góðu fólki, ég var þar í þrjú sum-
ur.
Árin líða og hver gengur sína
leið en árin mín í Vallaneshjá-
leigu eru alltaf geymd í mínu
hjarta. Við Sigga héldum alltaf
sambandi enda móðir mín Guð-
rún og Sigga alltaf vinkonur og
hittust oft.
Síðasta ferð mín með elsku
Siggu var á afmælisdaginn minn
er ég var fyrir austan með dótt-
ursyni mínum sjö ára er við
mamma og hann fórum og sótt-
um Siggu og keyrðum inn á
Skriðuklaustur í kaffi. Það var
ógleymanlegur dagur.
Nú er elsku Sigga mín farin í
lengra ferðalag. Ég mun sakna
hennar er ég kem til Austur-
lands.
Elsku Fúsi og fjölskylda,
Birna í Beinárgerði og systkini.
Ég og móðir mín Guðrún vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Í
sjóði minninganna geymast góð-
ar stundir.
Hörpu þinnar ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Guðný Steinunn
Guðjónsdóttir.
Elsku Sigga, það er sárt að
sitja hér og skrifa til þín hinstu
kveðju. Tárin fljóta en á sama
tíma er hjartað fullt af þakklæti
fyrir að hafa átt þig að sem vin-
konu öll þessi ár. Við Sigga unn-
um saman á Eiðum á okkar yngri
árum og ég var ekki búin að
þekkja hana lengi þegar ég fann
hvað hún var hjartahlý og ynd-
isleg manneskja og við tengd-
umst strax sterkum vináttubönd-
um. Sigga var meira en vinkona,
hún var góð fyrirmynd, haldin
sterkri réttlætiskennd og hef ég
sjaldan hitt manneskju sem var
jafn fordómalaus og þess vegna
fannst mér að hún hefði aðra sýn
á lífið og tilveruna en við hin og
margir hefðu mátt margt af
henni læra. Sigga var kona með
hjarta úr gulli, það var hennar
fyrsta hugsun að gera öðrum gott
og hlúa að og létta öðrum lífs-
gönguna. Ég hef oft hugsað að ef
allir væru eins og hún hvað heim-
urinn væri betri og kærleiksrík-
ari. Alltaf áttum ég og synir mínir
athvarf hjá henni þegar við kom-
um austur, heimili hennar stóð
opið fyrir okkur og við vorum
umvafin ást og hlýju. Sigga var
okkur einstaklega kær, og þökk-
um við henni af öllu hjarta fyrir
það sem skiptir okkur öll svo
miklu máli í lífinu, ómælda um-
hyggju og yndislega vináttu.
Þegar minn tími kemur, mín
kæra, hittumst við í Blómabrekk-
unni og tínum saman vönd af blá-
klukkum eins og við gerðum á ár-
um áður, sem er einkennisblóm
okkar Austfirðinga, því allar eig-
um við það sameiginlegt að eiga
rætur í austfirskri mold, eða eins
og hann Pálmi okkar syngur svo
fallega:
„Þegar lýkur jarðlífsgöngunni
aftur hittumst við í Blómabrekk-
unni.“ Elsku Sigga, mikið verður
lífið tómlegt án þín, en samveru-
stundir okkar í gegnum árin
verða dýrmætar perlur á bandi
minninganna sem ég mun geyma
í huga mínum og hjarta. Nú þeg-
ar þú hverfur inn í sólarlagið ei-
lífa, elskuleg, bið ég almættið að
vefja þig örmum sínum um leið
og ég þakka af öllu hjarta ára-
langa tryggð og vináttu. Megi hið
eilífa ljós lýsa þér veginn til Sum-
arlandsins.
Minninguna um þig
ég á í hjarta mér
ég alltaf hana geymi
hún aldrei frá mér fer
ég veit þú vinan kæra
í góðum höndum ert
og frelsarinn þér fylgir
fótmál hvert.
(Gylfi Ægisson)
Elsku Fúsa og fjölskyldu og
öllum sem syrgja Siggu votta ég
mína dýpstu samúð og ég kveð
elsku Siggu mína sem ég mun
aldrei, aldrei gleyma.
Margrét Geirs.
Jónína Sigríður
Sigfúsdóttir
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu við andlát okkar ástkæru systur,
mágkonu og frænku,
DÓRU ÁSTVALDSDÓTTUR
(Stellu),
sem lést á líknardeild Landspítalans
í Kópavogi miðvikudaginn 1. október.
Sérstakar þakkir viljum við færa öllum þeim sem veittu Stellu
stuðning í veikindum hennar. Jarðarförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sólveig Ástvaldsdóttir,
Jóhannes Ástvaldsson, Ásta G. Thorarensen,
Ásta Ástvaldsóttir, Gunnar M. Guðmannsson
og fjölskyldur.