Morgunblaðið - Sunnudagur - 30.11.2014, Qupperneq 48

S
umarið árið 2004 var skemmtilegt
sumar hjá 17 ára vinum. Senn
komin á annað ár í menntaskóla.
Einhverjir nýkomnir með bílpróf,
aðrir hársbreidd frá því að fá
skírteinið í hendurnar og allir meira og
minna að gera hluti sem venjuleg ungmenni
gera í menntaskóla, að hafa gaman af lífinu.
Guðjón Jónasson er 27 ára gamall, fæddur
og uppalinn í Vesturbæ Reykjavíkur. Hann
æfði handbolta af kappi og gekk í Verslunar-
skóla Íslands, vinamargur og lífsglaður.
Rúmum mánuði eftir 17 ára afmæli sitt lenti
hann í alvarlegu bílslysi sem átti eftir að
marka djúp spor til framtíðar.
Þetta sumar tóku Guðjón og tveir vinir
hans upp á því að leika háskafullan leik.
Einn keyrði bíl á meðan annar lá framan á
húddinu á bílnum og hélt sér í. Ef sá sem lá
á húddinu vildi að bíllinn yrði stoppaður átti
hann að banka í framrúðuna. Það var reglan.
Hraðinn var venjulega hafður í lágmarki en
þetta örlagaríka kvöld fór hraðinn hátt í 90
km og urðu afleiðingarnar hræðilegar. Hann
segist ekki enn þann dag í dag hafa tekist
almennilega á við áfallið sem hann varð fyr-
ir.
Hluti af rúntinum að fara á húddið
Félagarnir stunduðu þetta af og til og var
leikurinn stundum hluti af rúntinum sem var
gjarnan farinn á kvöldin ásamt öðrum vin-
um. Þess má geta að blaðamaður var í sama
vinahóp og viðmælandi á þessum tíma og sat
í eitt eða tvö skipti í bílnum þegar slegið var
til leiks.
Ástæðan fyrir því að þessir gömlu vinir
ákváðu að mæla sér mót og segja sögu Guð-
jóns er sú að fyrir skömmu birtist frétt þess
efnis að lögreglan á Suðurnesjum hefði
stöðvað unga stráka við að leika sama leik.
Guðjón var til í að segja sögu sína eftir að
blaðamaður innti hann eftir því, til þess að
koma í veg fyrir frekari slys.
„Ég man ekki dagsetninguna einu sinni,
en ég man að þetta var föstudaginn fyrir
menningarnótt árið 2004,“ segir Guðjón.
„Mamma var úti í Boston akkúrat þessa
helgi. Á þessum tíma var ég venjulega kom-
inn heim um eittleytið en þetta gerðist um
2-3 leytið um nóttina,“ segir Guðjón. „Við
vorum á heimleið úr partíi á Seltjarnarnesi
og vorum fjögur í bílnum. Vinur minn var að
keyra og svo voru tvö önnur í bílnum, annar
félagi minn og stelpa sem ég þekkti ekki. Að
vísu veit ég ekki enn þann dag í dag hvaða
stelpa þetta er sem var í bílnum. Ég man
ekki hvernig hún lítur út og veit ekki hvað
hún heitir.“
Krakkarnir tóku smábíltúr um Seltjarnar-
nesið áður en ferðinni var heitið heim og
voru komin að golfskálanum úti á Gróttu
þegar ákveðið var að sprella aðeins. „Á leið-
inni til baka stakk vinur minn upp á því að
við færum á húddið. Ég tók vel í það og
henti mér framan á bílinn. Maður var ekkert
að pæla í því að maður gæti dottið af. Þetta
var skemmtilegur leikur og maður fékk mik-
ið adrenalín út úr þessu. Við vorum ungir og
vitlausir og ekki datt mér í hug að eitthvað
svona gæti komið fyrir mig,“ segir Guðjón.
Man eftir augnablikinu
þegar hann missti takið
Slysið varð á veginum frá golfskálanum, við
litlu tjörnina. Í dag er vegurinn malbikaður
en á þessum tíma var hann grófur malar-
vegur. „Ég bankaði einu sinni í rúðuna en
hann hægði ekki á sér. Það var nýbúið að
setja upp hraðahindrun þarna sem við tókum
ekki eftir. Ég leit til baka, sá hraðahindrun-
ina og varð mjög stressaður. Ég lamdi fastar
í rúðuna og vinur minn varð þá líklega var
við hraðahindrunina líka því hann bremsaði
mjög snögglega. Ég var á þessum tíma um
80 kíló og læknarnir sögðu að miðað við það,
fyrir mig á þessum hraða, er eins og ég hafi
þurft að halda um 600 kílóum. Ég missti því
gripið, datt af og fór undir bílinn. Það sem
er virkilega óþægilegt við þetta er að ég
man eftir augnablikinu. Ég man eftir því
þegar ég var búinn að missa gripið og var að
renna af. Ég man eftir stingnum í maganum.
Þetta var rosalega óþægilegt.“
Fæturnir fóru fyrst í jörðina og svo skall
höfuðið á Guðjóni aftur sem varð til þess að
hann missti meðvitund. Líkaminn snerist við
fallið, hann lenti lárétt undir bílnum og fékk
tvö dekk yfir bringuna á sér. „Það næsta
sem ég man er að þessi stelpa stendur yfir
mér og horfir á mig grátandi. Þau héldu ef-
laust að ég væri dáinn. Þegar ég rankaði við
mér og opnaði augun þá hljóp hún í burtu,
líklega mjög hrædd. Ég man að ég var kom-
inn hálfur úr buxunum og lá þarna í götunni,
allur blóðugur. Ég klæddi mig í, stóð upp og
settist inn í bíl.“
Blaðamaður gapir yfir eins ótrúlegum
hlut, að hann hafi staðið upp eftir slysið.
„Það var svo mikið adrenalín í gangi, ég
fann ekki fyrir neinum sársauka. En þegar
ég kom inn í bíl og leit í spegilinn, sé ég efri
vörina, sem hafði líklega tífaldast. Ég fékk
líka skurð á höfuðið og sá bara blóð úti um
allt. Þá leið ég út af.“
Vildi ekki eyðileggja fötin
Hringt var á neyðarlínuna og rankaði Guð-
jón næst við sér inni í sjúkrabílnum. „Ég
man að sjúkraflutningamennirnir sátu yfir
mér og voru að gera grín að mér, ég var
rosalega pirraður yfir því. En seinna meir
áttaði ég mig á því að auðvitað voru þeir að
gera það til að halda sönsum sjálfir. Það er
ekkert grín að koma að svona slysi. Það var
eins og ég hefði fengið sprengju í andlitið.
Þeir þurftu að slá á rétta strengi og gerðu
allt rétt.“
Þegar upp á sjúkrahús var komið átti að
klippa fötin af Guðjóni. Það þvertók hann
fyrir. „Ég hafði verið í heimsókn hjá móður-
systur minni í London fyrir stuttu og hafði
keypt mér ný föt. Skítt með heilsuna, fötin
skyldu vera heil,“ segir hann og hlær. „Ég
fékk reyndar að klæða mig úr buxunum
sjálfur en bolinn klipptu þeir af. Þetta voru
Levis’-buxur og þeir mega eiga það að það
sást ekki á þeim. Þær hefðu átt að rifna af
mér en það kom bara örlítið nuddsár á hnéð,
annars voru þær alveg heilar.“
Næst efsti hryggjarliðurinn brotnaði, sá
sem gerir okkur kleift að snúa höfðinu til
beggja átta. Eins brotnuðu sjö rifbein og
annað herðablaðið brákaðist. Auk þess féllu
bæði lungun saman. „Ef ég hefði hreyft höf-
uðið til þá hefði ég líklega dáið, mænan hefði
farið í tvennt. Það þurfti að taka bein úr
mjöðminni á mér og setja í hálsinn. Í dag er
ég með tvær fimm cm skrúfur í hálsinum
eftir slysið og verða þær alltaf þar.“
Mikilvægt að halda húmor
Guðjón lá á sjúkrahúsinu í um fjórar vikur
með næringu í æð og á sterkum morfínlyfj-
um. Hann man lítið eftir fyrstu dögunum en
fékk tíðar heimsóknir frá vinum og vanda-
mönnum. Hann segir að læknum hafi þótt
það kraftaverk að hann lifði slysið af. Öll
smáatriði virðast hafa smollið saman.
„Þrátt fyrir slysið reyndi ég að hafa húm-
orinn í lagi. Ég man t.d. í eitt skiptið þegar
vinir mínir komu að heimsækja mig, þá steig
annar þeirra óvart á snúru sem lá á gólfinu
og ég lét ég sem ég næði ekki andanum með
tilþrifum. Honum dauðbrá en svo fórum við
allir að hlæja. Það er mikilvægt að reyna að
halda í gleðina með einhverju móti,“ segir
Guðjón enda var ávallt stutt í grínið í kring-
um hann. „Þegar ég lá á spítalanum var ég
fullur af andlegri orku til að láta gott af mér
leiða og planið var að halda fyrirlestra í
menntaskólum og vekja athygli á hættunni
sem þessum leik fylgir.“
Missti samband við vinina
En þegar Guðjón útskrifaðist tók alvaran við
og var það þyngri baggi en hann átti von á.
Hann þurfti að klæðast svokölluðu halo-vesti
í um þrjá til fjóra mánuði, sem er skrúfað í
höfuðið til þess að styðja við hálsinn. Það
þótti honum erfitt, enda var hann á við-
kvæmum aldri þar sem sjálfsmynd og sjálfs-
öryggi spilar stóran þátt.
„Ég var í Versló og spilaði handbolta og
það hafði mikil áhrif á mig að geta ekki
sinnt því. Ég var alls ekki ánægður með
þetta vesti og erfitt að þurfa að vera í því í
skólanum, sérstaklega á þessum aldri þar
sem útlitið skiptir miklu máli. Ég fékk góðan
stuðning frá Versló og var boðið að vera í
fjarnámi og ég mátti mæta í skólann þegar
„Aldrei almennilega
tekist á við þetta“
ÞEGAR GUÐJÓN JÓNASSON VAR 17 ÁRA GAMALL LENTI HANN Í BÍLSLYSI SEM ÁTTI EFTIR AÐ
DRAGA DILK Á EFTIR SÉR ÚT Í LÍFIÐ OG ER HANN ENN Í DAG AÐ BERJAST VIÐ ÁKVEÐNA ÓLGU
INNRA MEÐ SÉR. BÍLSLYSIÐ VARÐ ÞANNIG AÐ HANN HÉKK FRAMAN Á HÚDDI BÍLS Í HÁSKA-
FULLUM LEIK EN MISSTI TAKIÐ OG LENTI UNDIR BÍLNUM. NÚ 10 ÁRUM SÍÐAR SAMÞYKKTI HANN
AÐ GERA UPP LIÐINN TÍMA OG VEKJA UM LEIÐ ATHYGLI Á ALVARLEIKA SVONA BÍLALEIKJA.
Gunnþórunn Jónsdóttir gunnthorunn@mbl.is
Guðjón þurfti að klæðast svokölluðu halo vesti
eftir slysið. Hann vildi ekki láta taka mynd af sér
í vestinu og því eru ekki til neinar slíkar.
Viðtal
48 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 30.11. 2014