Frúin - 01.10.1963, Blaðsíða 25

að þegar var búið að tína þær plóm-
ur, sem auðveldast var að ná til. Hún
varð rétt sem snöggvast reið Stíg
aftur.
„Að hugsa sér, ef ég gæti aðeins
verið heima og hlustað á öll hljóð
náttúrunnar og tínt heimsins beztu
plómur,“ hafði hann sagt rétt áður
en hann fór.
< Elsa-María spennti körfuna við
belti sér, teygði bambusstöngina með
ávaxtaklippunum upp á meðal grein-
i anna og kleif síðan létt og auðveld-
lega upp í tréð. Laufskrúðið var svo
þétt, að enginn sólargeisli komst
gegnum það. Elsa-María var fljót að
fylla litla körfuna, og varð hvað eft-
ir annað að fara niður til að tæma
hana. Hún varð að klifra æ hærra
eftir því sem henni miðaði við plómu-
FRÚIN
tekjuna, og loks settist hún á trausta
grein efst í trénu og litaðist um. Hún
sá, að þvottur hékk á snúrum hjá
nágrannanum og blökktu þar alla
vega litar flíkur í golunni.
Hún hélt áfram að klippa plómurn-
ar, en þegar hún heyrði fótatak í
garðinum við hliðina á sér, varð hún
endilega að aðgæta, hver væri þar á
ferð. Það var heimilisfaðirinn, end-
urskoðandi, sem var svo góður við
konuna sína, og nú kom hann út með
hrauk af þvotti, sem hann hengdi
upp. Elsa-Maria var svo upptekin af
að fylgjast með athöfnum hans, að
hún gætti sín ekki, karfan fór á hlið-
ina og allar plómurnar úr henni.
— Æ, hver skrambinn! sagði hún
upphátt.
Svendsen endurskoðandi heyrði til