Frúin - 01.10.1963, Qupperneq 26

hennar og leit í kringum sig.
— Komið þér sælar, frú Tárup.
Hvar eruð þér?
— Hérna uppi í plómutrénu — sjá-
ið þér mig ekki?
— Jú, nú sé ég ljósu lokkana. Eru
plómurnar góðar i sumar?
— Já, en viljið þér ekki prófa,
hvernig þær eru á bragðið, Svend-
sen?
Fram að þessu höfðu þau aðeins tal-
azt við yfir girðinguna. Nú stökk
Svensen yfir girðinguna eins og ung-
lingur. Átti hún að klifra niður til að
taka á móti honum með viðeigandi
kurteisi.
— Verið bara kyrr þarna uppi,
kallaði hann til hennar. Ég kem upp
til yðar. Og eftir andartak var hann
kominn upp og sat við hliðina á henni
á greininni.
— Það er bærilegt útsýni, sem þér
hafið hér, frú Tárup, sagði hann svo.
Namm, namm, og ekki er bragðið af
plómunum síðra.
— Borðið bara, eins og þér getið.
Það er nóg til af þeim, eins og þér
sjáið.
— Er ætlunin að hreinsa tréð í
dag?
— Já, það var nú ætlunin.
— Þá hef ég tillögu að gera. Ég
tek að mér að klippa plómurnar og
fleygi fullum körfum niður til yðar.
Ég fylgi því, að hvert verk sé unnið
af tveim, því að þá gengur allt eins
og í leik. Hann deplaði augunum
framan í Elsu-Maríu. — Þar að auki
er það stórhættulegt, að við séum
saman hérna uppi á greininni — það
er alltof mikið álag á tréð.
— Já, en hafið þér ekki alveg nóg
með það, sem þér voruð að gera áð-
an?
— Ekki rétt í andartakinu. En far-
ið nú varlega — það er hættulegra
að klifra niður en upp.
— Ó, þér vitið alla hluti, Svendsen.
Elsa-María brosti vinsamlega til hans,
áður en hún byrjaði að klifra niður.
— Þér kunnið víst ekki aðeins að
fara með tölur. Mér sýnist, að þér
séuð fær á mjög mörgum sviðum —
kunnið til dæmis eitthvað að fást
við þvott.
— Já, og svo hef ég alveg sérstak-
lega mikla þekkingu á ungum, fall-
legum konum, sagði hann hlæjandi.
Elsa-María lagði af stað niður, en
hann var þegar önnum kafinn við
að klippa plómustilkana. — Eruð þér
tilbúnin, kallaði hann rétt á eftir. —
Hér kemur fyrsta fulla karfan.
Þetta gekk eins og í sögu, og eftir
tæpan klukkutíma var búið að
hreinsa tréð. Var uppskeran bæði
mikil og góð.
— Haldið þér ekki, að konan yð-
ar mundi vilja þiggja nokkrar plóm-
ur?
— Ég er viss um, að hún mundi
þiggja þær með þökkum, ef hún væri
heima. Ég hef sent hana á brott, því
að það var nauðsynlegt, að hún kæm-
ist að heiman, auminginn, losnaði
bæði við mig og heimilisstritið. Það
er gott að vera laus hvort við annað
við og við. Ég var heima við í dag til
að taka á móti blautþvotti úr þvotta-
húsinu. Nú er ég til allrar hamingju
búinn að hengja hann allan upp.
— Það mundi maðurinn minn
aldrei hafa gert — hann hefur eng-
an áhuga fyrir slíku.
— Nei, nei, látið körfurnar vera
— ég skal bera þær inn fyrir yður,
þær eru alltof þungar fyrir yður!
Svona eiga eiginmenn að vera, en
svona var Stígur einmitt ekki!
— Viljið þér ekki fá eina körfuna
handa sjálfum yður?
— Nei, aðeins svo að nægi í ábæti.
— Má bjóða yður kaffisopa eftir
allt erfiðið?
— Það er freistandi boð.
Elsa-María dúkaði borð úti á gras-
flötinni.
— Namm, namm, heimabakaðar
kökur — hafið þér raunverulega tíma
til að standa í bakstri til viðbótar við
allt annað, frú Tárup?
— Já, vitanlega.
— Þér virðist hafa tíma til alls —
afsakið, en þar sem við búum svo
nærri hvort öðru, er ekki hægt að
komast hjá að taka eftir einu og öðru.
Segið mér eitt — hvers vegna syngið
þér aldrei framar? Þegar við flutt-
umst hingað, fannst okkur hjónun-
um svo gaman, þegar þér voruð að
syngja.
— Ég veit sannarlega ekki, hvers
vegna ég syng ekki .... Hún dró
svarið eitthvað við sig.
— Þér ættuð að byrja á því aftur.
Það er svo gaman að hlusta á það.
Þér syngið svo fallega.
Stígur hafði ekki veitt því eftir-
tekt, að hún var hætt að syngja.
— Jæja, ég þakka yður kærlega
fyrir þetta. Karl Svendsen stóð á fæt-
ur. Verðið þér nú að búa til aldin-
mauk úr þessu það sem eftir er dags-
ins?
— Nei, ég ætla að sjóða plómurnar
niður.
— Er það ekki mikil vinna?
— Það fer eftir því, hvernig á það
er litið, en maðurinn minn telur það
lítilræði.
— Hefur hann kannske aldrei
prófað það?
Elsa-María varð alveg rugluð af
þessu, og Svendsen flýtti sér að segja:
— Mér datt dálítið í hug. Munduð
þér og maðurinn yðar vilja borða
með mér lítilfjörlegan kvöldverð í
kvöld?
— Já, en þér eruð einn.
— Þá verður máltíðin í samræmi
við það.
—Verður þetta ekki alltof mikil
fyrirhöfn?
— Uss-nei — eigum við að segja
klukkan sjö?
— Já, ég þakka yður kærlega fyr-
ir.
Karl Svendsen blístraði, þegar
hann gekk heimi til sín. En hvað hún
var geðþekk, þessi unga kona. Hann
skyldi sannarlega fá hana til að
syngja aftur.
Þegar Elsa-María tók til við plómu-
niðursuðuna, varð henni hugsað til
Karls Svendsens. Hann hafði sagt, að
það væri gott fyrir hjón að vera
sitt í hvoru lagi um tíma. Kannske
voru þau Stígur of mikið saman.
í þetta skipti kom það þó fyrir, að
Stígur fannst jafnan mikið til þess
koma, sem Elsa-María hafði gert. Þeg-
ar hann kom heim, stóðu 12 niður-
suðuglös í röð á eldhúsborðinu, full
af rauðum, gómsætum plómum.
— Dugnaðarstúlka — þú hefur
sannarlega komið miklu í verk í dag,
sagði hann.
— Já, en það má þakka Svendsen
endurskoðanda.
— Við hvað áttu?
—Það er hann, sem hefur hjálpað
mér við að tína plómurnar. Hann
gerði það að mestu leyti fyrir mig.
— Hefur hann ekki annað að gera?
— Ó-jú, hann gætir bæði fyrirtæk-
is síns og hefur umsjá með húsinu,
meðan kona hans er að hvíla sig úti
í sveit. Hann hefur meira að segja
boðið okkur að borða með sér kvöld-
mat!
— Jæja!
— Já, er hann ekki indæll?
— Hann er náttúrlega einmana,
það máttu vita. Það er þá þess vegna,
sem þú hefur skreytt þig svona?
— Vitanlega — hvað finnst þér
um kjólinn?
Stígur leit á hana.
— Er hann nýr?
— Ég hef verið í honum að minnsta
kosti tólf sinnum, en þú hefur bara
ekki tekið eftir honum. Við eigum
26
FRÚIN