Frúin - 01.10.1963, Síða 29

Dr. Portalupi sat jafnfast við sinn
keip, og neitaði einnig að taka málið
til athugunar. John og Betty sátu
heima hjá sér og ræddu þetta. Betty
fannst, að John mætti ekki svíkja það
loforð sem hann hafði gefið henni,
áður en þau giftust, og John fannst
þar fyrir utan, að hann, sem borgari
í lýðfrjálsu landi gæti ekki látið
banna sér að vera viðstaddur, þegar
barn hans kæmi í heiminn. Það varð
uppskátt á spítalanum, að John hefði
í hyggju að framkvæma áform sitt,
og þes vegna voru gerðar ráðstafan-
ir til að hindra hann í því. Alir fengu
skipun um, að halda John eins langt
í burtu og hægt væri, þegar sá dag-
ur rynni upp, að Betty kæmi til að
fæða. Og brátt var þetta mál á hvers
manns vörum í bænum, og fólk veðj-
aði um, hvernig þetta myndi fara.
Menn voru ekki allir á einu máli
um þetta. Gömlu piparjómfrúrnar í
bænum hneyksluðust á þessu. Að
hugsa sér að karlmaður vildi vera
viðstaddur þegar kona var að fæða!
„Fáránlegt! Hryllilegt! Það ætti að
taka hann fastan!“
Yngri kynslóðinni fannst ekkert at-
hugavert við það, þótt faðir óskaði
eftir að sjá barnið sitt koma í heim-
inn, sérstaklega þegar móðirin vildi
það sjálf.
,Við lifum ekki lengur á Viktoríu-
tímanum, sögðu margir — og bæjar-
blaðið tók nú málið á dagskrá. Við
lifum á tímum almennrar menntun-
ar og sé það ósk eiginkonunnar, er
fráleitt, að banna manninum að sjá
fæðinguna.“ — stóð í blaðinu. „Og
bað er fráleitt. að læknirinn skuli
hafa úrslitavald í þessu máli — þessu
á konan að ráða sjálf.“
En dr. Portalupi lét ekki í minni
ookann. án þess að kæmi til átaka.
Hann fékk lögregluþjón til að vera
á verði við sDÍtalann. þegar tími fæð-
ingarinnar fór að nálgast. — auðvit-
að átti hann að halda Quinn í hæfi-
legí’i fiarlæeð. þegar þar að kæmi.
Á hinn bóginn sátu líka ungu hjón-
in við sinn kein. og þau gerðu áform,
sem þau létu ekki unni við neinn.
fvrr en 21. anríl. daginn. sem Bettv
fann að tíminn var kominn.
John hringdi eftir bíl, og begar
bau leiddust að bílnum glánti bíl-
stiórinn á bau stórum auPum oe saun
hveljur — hann hafði auðvitað fvlgzt
með málinu oe veðiað um málalokin.
Hiónin leiddust áfram. begar þau
eeneu inn um sjúkrahúsdvrnar og
begar Bettv tilkvnnti knmu sína. var
hún beðin að fara inn í móttökuher-
bergið, en John beðinn að bíða
frammi á biðstofunni.
,Þér verðið látnir vita um leið og
barnið kemur,“ sagði hjúkrunarkon-
an brosandi.
John og Betty brostu líka, og þeg-
ar Betty gekk inn ganginn fylgdi
John henni enn. Þau voru ekki kom-
in langt, þegar tveir hjúkrunarmenn
stönzuðu þau og báðu John að snúa
aftur til biðstofu, þar til barnið væri
fætt.
„Mér þykir fyrir því,“ sagði John
brosandi, „en ég get það því miður
ekki,“ og — hélt hendi Bettyar upp
í loftið.
Þá kom í ljós, að úlnliðir Johns og
Bettyar voru bundnir saman með
digri keðju, sem var læst með tveim-
ur stórum hengilásum. Mennirnir
leituðu að lyklunum í vösum Johns,
en fundu auðvitað ekkert.
,Þá finnið þið ekki,“ sagði John
brosandi. Þeir eru vel geymdir.“ Það
var náð í lögregluþjóninn, en hann
gat ekkert gert nema hrisst höfuðið.
Fæðingin nálgaðist og dr. Portalupi
átti ekki annarra kosta völ, en að
hleypa hjónunum, sem voru fjötr-
uð saman, inn á fæðingarstofuna.
Klukkutíma seinna horfðu hjónin
hamingjusöm á velskanaðann son
sinn. og John hafði allan tímann
staðið við hlið konu sinnar.
„Ég er svo hamingjusöm,“ sagði
Bettv. bú varst búinn að lofa mér að
vera hjá mér við fæðinguna, og þú
efndir það.“
Þá tók John af sér hægri skóinn,
og onnaði annan hengilásinn. — hinn
lykilinn hafði hann falið í vinstri
sokknum. Síðan fór hann út af snít-
alanum, kaldur og rólegur, eftir að
hafa kvatt konu sína með kossi. Þeg-
ar bann kom að lögregluþjóninum,
sagði hann:
„Eiginmaður á rétt á bví að vera
þar sem kona hans barfnast hans —
op hað er erfitt að koma í veg fyrir
það!“
En dr. Portaluni var ævarreiður.
„Við viljum enga áhorfendur við
fæðinpar." öskraði hann. „Það er
ekUi breinlept. Ép kvarta um þetta
víð háskólarektorinn."
En bepar rektorinn fékk kvörtun-
ina vnnti hann bara öxlum. Quinn
hafði ek^i aðhafzt neitt hnevkslan-
leet. Þetta var hans kona og hans
bar^. og betta kom beim einum við.
. Ég lofaði Bettv. að ée skvldi vera
viðstaddur. bepar fvrsta barnið fædd-
ist. Ég lofaði engu viðvíkjandi næstu
börnum. Og þetta reyndist slík þrek-
raun, að ég held, að ég láti mér nægja
þetta eina skipti!“
Leiðin til læknis
Framhald af bls. 20.
og þyrst væri. Andrés gekk að þeim
glæpamanni, skipaði honum og að
stíga niður úr sínum gullbridda söðli
og segja sér það sem hann vildi vita.
Hvaðan er þessi kona og hvert á hún
að fara? Þrælasalinn ætlaði að beita
hroka sínum og slægð en fann, að
þarna var vissara að segja bara satt
frá: „Ég rændi henni frá börnum
sínum og heimili — þú sérð það sjálf-
ur, maður, að fyrir svona unga og
fagra konu er hægt að fá mikið fé í
einu stórhýsi hallarinnar þarna í
borginni, og þangað á konan að fara.“
Andrés tók af honum svipuna og
sagði: „Þú ferð ekki lengra með þessa
konu. Ég ráðlegg þér að leysa bönd-
in og biðjast fyrirgefningar. Skila
konunni strax heim og leita sætta
þar, koma svo með mér inn í borg-
ina og biðja miskunnsama dómarann
þar að hjálpa þér. Hann er vor eini
konungur allra manna.“
Ræninginn sagði: „Ég vil gjöra
allt sem þú segir mér, en treysti
mér ekki til að láta konunginn sjá
mig svona eins og ég er.“
Þá sagði Andrés: Þesa aleigu mína
gef ég þér í umboði þess konungs
og þú munt sjá eina aflið sem getur
breytt lífi þínu frá synd í sælu.“
Þegar maðurinn sá geislann frá
perlunni og snerti hana, fór hann
tafarlaust eftir öllum ráðum Andrés-
ar og gaf honum perluna. Svo gengu
þeir báðir inn í borg feðra sinna. En
bar varð Andrés fvrir slvsi og fann
dauða sinn nálgast. Andrés sá ekki
hver bað var sem kom þar að og
bevgði sig að honum — en hélt á-
fram að segja: „Svona endar mitt
auma líf. Aldrei fékk ég að sjá kon-
unginn minn né gefa honum neitt.“
Þá snerti almáttuffi læknirinn sár
Andrésar. reisti hann heilan unn og
saaði: „Þú hefur gefið mér allar perl-
urnar bínar, með þeim hefur þú
biargað bágstöddum vinum mínum
og villtum sauðum til mín. Faðir
minn hefur stiórnað verkum þínum
op veit. að bú ert minn þjónn og mín
eign að eilífu.“
Kristín Sígfúsdóttir
frá Syðri-Völlum.
FRÚIN
29