Fréttablaðið - 30.03.2013, Side 66

30. mars 2013 LAUGARDAGUR| MENNING | 50
BÍÓ ★★ ★★★
Ófeigur gengur aftur
Leikstjóri Ágúst Guðmundsson
LEIKARAR: LADDI, GÍSLI ÖRN GARÐARS-
SON, ILMUR KRISTJÁNSDÓTTIR.
Ófeigur (Laddi) var ógæfumaður
sem naut óspart lífsins lystisemda
án þess að taka mikið tillit til sinna
nánustu, áður en hann hitti fyrir
manninn með ljáinn. Fyrir ein-
hverra hluta sakir villist Ófeigur
á leið inn í eilífðina og sest upp
hjá dóttur sinni og unnusta henn-
ar (Ilmi og Gísla Erni).
Það er útgangspunktur myndar-
innar en það er erfitt að henda
nákvæmlega reiður á því að hverju
Ófeigur stefnir. Hann er eina
stundina gamall spaði sem þráir
ekkert annað en konur og vín, aðra
er hann faðir fullur eftirsjár yfir
framferði sínu í lifanda lífi og svo
verður hann gagntekinn af því að
stýra lífi dótturinnar og tengda-
sonarins.
Samtölin í myndinni eru ekk-
ert sérstaklega meitluð en nokk-
ur fyndin atriði er að finna inni á
milli og í sumum fá tilfinningar
að ráða för. Þetta er draugamynd,
en stundum er eins og myndin viti
ekki alveg hvort hún vilji hræða
mann eða ekki. Einu skiptin sem
maður fær þó virkilega gæsahúð
er þegar fólkið sem Ófeigur tekur
sér bólfestu í gerir tilraun til að
„taka Ladda“. Það eru sannarlega
óhugguleg augnablik.
Að þeim atriðum undanskildum
komast leikararnir nokkuð vel frá
sínu. Laddi er alltaf Laddi og skil-
ar nákvæmlega því sem hann á að
skila. Ófeigur hefði að ósekju mátt
vera meira í forgrunni, bæði til að
skila persónunni betur til áhorf-
enda og til að leyfa Ladda að gera
það sem hann gerir best, bulla og
vera fyndinn. Þá standa þau Gísli
Örn og Ilmur sig vel í sínum hlut-
verkum og ná oft ágætlega til
áhorfenda.
Í myndinni er draugagangur
færður upp á tjaldið með töfrum
stafrænnar tækni, almennt með
ágætum árangri. Ekki beint á
Hollywood-skala en það er greini-
lega gróska í brellugerð í íslensk-
um kvikmyndum og vonandi að sú
kunnátta og hæfileikar sem þegar
eru til staðar muni koma til með að
þroskast og springa enn betur út á
komandi árum.
Þegar allt kemur til alls mun
Ófeigur gengur aftur örugglega
höfða vel til einhverra. Þegar litið
er til þess að hér er mynd eftir
einn ástsælasta kvikmyndagerð-
armann landsins, með leikarahóp
sem samanstendur af holdgervingi
íslenskrar fyndni síðustu 40 árin
eða svo, einni allra bestu gaman-
leikkonu síðari ára og einhverjum
dáðasta leikara og leikhúsmanni
Íslands og þó víðar væri leitað,
hefði niðurstaðan þó getað orðið
annað og meira en sæmileg mynd
sem seint verður talin í í hópi
klassískra íslenskra kvikmynda.
Þorgils Jónsson
NIÐURSTAÐA: Ófeigur gengur aftur
höfðar örugglega til einhverra, enda
er Laddi þarna að gera það sem hann
gerir best og það mætti sjást meira
af honum. Þetta verður þó seint talin
klassík.
Mætti ég biðja um
örlítið meiri Ladda?
➜ Einu skiptin sem maður
fær þó virkilega gæsa-
húð er þegar fólkið sem
Ófeigur tekur sér bólfestu
í gerir tilraun til að „taka
Ladda“. Það eru sannarlega
óhugguleg augnablik.