Skessuhorn - 19.12.2012, Síða 87

87MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 2012
Bestu óskir um gleðileg jól og
farsælt komandi ár.
Þökkum vináttu, góð kynni og farsælt
samstarf á árinu sem er að líða.
Ásbjörn Óttarsson
Einar Kristinn Guðfinnsson
og vinn an við hana var geysi lega
mik ið átak og ó skap leg breyt ing
að fá gott vatn. Þessi fram kvæmd
kom til af tvennu. Marg ir bæir í
hreppn um höfðu afar lé legt vatn
og svo var far ið að gera kröf ur
um að gott vatn væri til stað ar þar
sem mjólk væri fram leidd. Fram­
kvæmd in var því tíma bær og brýn.
Það var nokk uð góð sam staða um
mál ið þótt einn og einn sagð­
ist hafa nóg vatn, eins og geng­
ur. Og verk ið varð ó trú lega ó dýrt
og kom vel út. Rör in sem voru úr
plasti, fylgdu ol íu verð inu sem var
að hluta til hag stætt og lagn ing
þeirra var mik ið unn in af bænd um
sjálf um. Karla grey in, sem voru að
leggja lagn irn ar, lentu svo sem í
ýmsu. Tæk in voru þung og sukku
í fúafló ana sem voru út um allt,
þannig að margt varð amstr ið. En
vatn ið kem ur úr lind í Svarf hóli
og var gef ið hrepps bú um. Fram­
kvæmd in skipti sköp um að mínu
viti. Því þótt fólk ið sem þá bjó hafi
unað við vatns leysi, þá varð að
horfa fram á veg inn og taka til lit
til þess að aðr ir tækju kannski ekki
við, eft ir þeirra dag, ef neyslu vatn­
ið væri vont eða ó stöðugt. En þó
voru til menn sem voru svo ein­
sýn ir að þar sem þeir höfðu vatn
sjálf ir þá var þeim sama um hina.
En flest ir tóku nú söns um þeg ar
mál ið var út skýrt fyr ir þeim." Inga
seg ir að rík ið hafi styrkt svona
fram kvæmd ir, sem bet ur fer, ann­
ars hefði lík lega lít ið orð ið úr.
„Við vor um hins veg ar ekki plög­
uð af mik illi fund ar setu í hrepps­
nefnd inni. Mig minn ir að skylda
hafi ver ið að hafa fjóra fundi á
ári. Ætli við höf um nokk uð fund­
að mik ið meira en það." Horft til
baka finnst Ingu hafa ver ið ó trú­
lega lít il sam vinna og sam göng ur á
milli hrepp anna á Mýr un um, „og
hrepp a r íg ur inn var ekki alltaf til
góðs, frek ar en póli tík in í dag."
Mað ur er manns gam an
Inga seg ir merki legt hvern ig fólk
breyt ist. „Þeg ar mað ur er yngri er
nauð syn legt að fara á ball á hverri
helgi en svo venst mað ur því að fara
kannski tvisvar á ári. En við hjón in
fór um eig in lega bara á skemmt an ir
í sveit inni, eft ir að við sett umst að á
Ökrum. Það voru auð vit að þorra­
blót, boðs skemmt an ir og síð an far­
ið á leik rit, ef þau voru sett upp.
Sam komu hús ið okk ar er Lyng­
brekka sem lengi var í bygg ingu en
þar stóð áður braggi sem not að ur
var í sama til gangi. Ég held að ein­
hver þing mað ur hafi gef ið hann á
sín um tíma. Ég var einnig í kven fé­
lag inu sem stóð fyr ir ferð um á leik­
sýn ing ar til Reykja vík ur. Þá fengu
karl arn ir að fara með en ann ars
voru þeir ekki mik ið á kven fé lags­
fund um."
Kom in í Borg ar nes
Það voru sex ár milli hjón anna á
Ökrum. Þeg ar heilsu Ó lafs tók að
hraka, fluttu þau í Borg ar nes. „Ég
gat ekki hugs að mér að fara á dval­
ar heim il ið og en fékk inni í íbúð
þar við hlið ina því Ó laf ur var orð­
inn sjúk ling ur og flutti þang að inn
vegna þess að ég taldi mig ekki get­
að séð um hann. Kannski var það
minni mátt ar kennd að trúa því að
geta ekki séð um veik an maka sinn,
ég veit það ekki. En svona var þetta.
Það er hins veg ar ó met an legt að
hafa þessa þjón ustu hér, bæði dval­
ar heim il ið og heilsu gæsl una. Ég er
nú kom in á tí ræð is ald ur svo mér
finnst ör yggi í þessu." Inga tek­
ur upp sí gar ett ur og seg ir um leið
að hún hafi ver ið gíf ur lega lengi að
læra þenn an ósið, að reykja. „Þær
reyktu flest ar stúlk urn ar sem unnu
hjá henni og þá voru eng in tak mörk
á reyk ing um. „ Lengi reykti ég eina
sí gar ettu á kvöld in þeg ar sest var
við sjón varp ið en svo hef ur þetta nú
held ur auk ist. Minn ist þess eitt sinn
þeg ar ég var á Reykja lundi að þar
var reykkomp an alltaf full því fé­
lags skap ur inn var svo mik ils virði.
Ég við ur kenni að ég reyki meira
eft ir að ég varð ein og er alltaf að
hætta. Kaupi mér af reyk ing ar­
tæki sem gleym ast svo bara. Hætti
reynd ar al veg í fjög ur ár, eft ir að ég
fór í hjarta skurð, en tókst að byrja
aft ur, reynd ar án mik illa á taka."
Verð aldrei
Hraun hrepp ing ur
Fram hef ur kom ið að Ingu leið­
ist held ur að prjóna en öðru máli
geng ir um lest ur. Hún les mik ið og
seg ir mjög dýr mætt að geta orð­
ið les ið aft ur eft ir að hún fékk nýja
auga steina. Það var mik il vönt un að
henn ar mati að geta það ekki.
Margt hef ur ver ið spjall að yfir
kaff inu. Inga seg ir sem dæmi að
hrun ið hafi ver ið mik ið víð tækara
en bara það sem að fjár mál un um
snéri. Eig in girni okk ar sé líka um
að kenna og máli hafi skipt hverj­
ir stjórn uðu land inu, þeg ar þetta
gerð ist. „Mér finnst reynd ar þessi
póli tík ó geðs leg. Minn ist þess að
hér á árum áður var það hörm­
ung að heilu þorp in kusu oft það
sama og karl arn ir hlust uðu bara á
sinn flokk og slökktu svo á út varp­
inu. Það þurfti ekki að kynna sér
neitt meira, ekki að auka víð sýn ina.
Mað ur inn skap ar sér þetta sjálf­
ur og mér finnst það sorg legt því
það er svo margt hægt að gera í líf­
inu," seg ir Árný Ingi björg Jó hanns­
dótt ir að lok um. Það hef ur ver ið
skemmti legt að eiga sam veru stund
með þess ari orð vöru konu sem seg­
ir að þrátt fyr ir öll árin á Mýr un um
verði hún aldrei Hraun hrepp ing ur.
Taug in sé römm sem tengi hana við
Borg ar fjörð inn, þann eystri.
bgk
Þessi mynd var tek in af Ingu þeg ar
hún var í Álfa borg inni á Borg ar firði
eystri með hund inn Brand í bak sýn.
Inga er þarna ríf lega tví tug. Með henni
á mynd er lít ill frændi henn ar, Stef án
Ó lafs son sem nú býr á Litlu Brekku á
Mýr um, þekkt ur bygg inga meist ari.
Inga á Ökrum með hluta af barna hópn um sín um. Á mynd ina vant ar Þóri Jök ul og Dag mar.