Læknablaðið - 15.09.2006, Side 55

Gunnar upp ferð sína ásamt fleiri félögum á
Kilimanjaro í Tansaníu fyrir 20 árum. „Við
vorum fjórði íslenski hópurinn sem fór á fjallið
en síðan hafa margir farið og ég hef haldið æði
margar myndasýningarnar fyrir hópa sem hyggja
á göngu á Kilimanjaro. Eg klifraði talsvert í
Klettafjöllunum þegar ég bjó í Bandaríkjunum
á sínum tíma. í Colorado eru lindar sem kallaðir
eru Fourteenthousenders en það eru fjöll sem eru
hærri en fjórtán þúsund fet. Þau eru fimmtíu og
tvö. Eg hef gengið á nokkur þeirra.”
En Gunnar hefur ekki aðeins stundað fjallgöng-
ur heldur hefur hann sérhæft sig í svokallaðri há-
fjallalæknisfræði sem snýst meðal annars um „há-
fjallaveiki”. „Ég hef aðstoðað fólk sem hefur verið
að klífa á fjöll hærri en 3500 metra. Ég hef verið
þeim til ráðleggingar um lyf og annað sem þarf
að hafa til að þola svo mikla hæð. Þegar Haraldur
Ólafsson fór á tindana sjö (sjö hæstu tinda heims),
var hann í símasambandi við mig um gervihnött
og var með lyf og leiðbeiningar frá mér. Núna er
hópur hjálparsveitamanna að klífa í Pakistan og
þeir eru vel útbúnir af lyfjum. Þetta snýst um leiðir
til að fyrirbyggja háfjallaveiki en einnig hvernig
bregðast á við. Hér á íslandi finnum við þetta ekki
því lægstu mörk fyrir háfjallaveiki eru 2500 metrar.
Þetta er alveg heil sérgrein innan læknisfræðinnar
og kallast háfjallalæknisfræði. Ég er ekki sérfræð-
ingur en hef reynt að fylgjast vel því sem gerist í
þessari grein. Þetta telst nú varla mjög praktísk
sérgrein, að minnsta kosti ekki hér á landi.”
Gunnar segist oft vera spurður að því hvers
vegna hann sé að príla þetta upp um fjöll og tinda.
„Svarið er auðvitað að ég hef ánægju af þessu og
þetta er góð leið til að kúpla sig frá hinu daglega
amstri og streitunni sem fylgir vinnunni. Oft verða
líka vandamál hversdagsins ósköp léttvæg þegar
maður stendur upp á háu fjalli í vitlausu veðri og
þarf að finna leið til að komast áfram á tindinn eða
komast niður aftur. Þau verða gjarnan auðveldari
úrlausnar. A göngum um jökla og fjöll gefst líka
oft gott tóm til að hugsa ýmis vísindaleg efni til
hlítar. Ef maður er einn á ferð eða of langt er í
næsta mann til að halda uppi samræðum þá er gott
að nýta tímann til að hugsa um ýmis viðfangsefni.
En maður þarf líka oft á treysta á félagana og ég
hef eignast trausta og góða vini við ástundun þessa
áhugamáls í gegnum tíðina.”
Læknablaðið 2006/92 635