Fréttatíminn - 19.09.2014, Blaðsíða 36

Ryksugað í
leyfisleysi og banni
M Mér hefur farið fram í heimilisstörfum eftir því sem á ævina hefur liðið. Það gat svo sem ekki versnað, miðað við fyrri störf í þeim efnum. Ég er ekki að segja að ég sé fullnuma en batnandi manni er
best að lifa. Ég er bærilegur í umgengni
við uppþvottavélina þótt enn hafi ég ekki
lagt í þvottavélina, sem vitaskuld er ekki
til eftirbreytni. Þá skipti ég á rúmum eins
og ekkert sé og bý um þau eins og flin-
kasti hótelstarfsmaður. Í seinni tíð hef ég
örlítið handfjatlað straujárnið en játa að
ég er ansi lengi með hverja skyrtu. Ég hef
alla tíð notið góðs atlætis hvað skyrturnar
varðar en skynja þó að þar verð ég að
taka mig á. Enn fremur játa ég að hafa
ekki tekið yfir skúringar, eins og ég ætti
að sjálfsögðu að gera, en sýni þó umtals-
verða viðleitni í þeim efnum. Við eigum
ansi fínar skúringagræjur og fjölmargar
tuskur í tengslum við þær. Ekki kann ég
skil á þeim öllum en leita ráðgjafar, hver
tuska hefur sitt hlutverk.
Loks gríp ég stundum í ryksuguna.
Við erum ekki með teppi á gólfum en þar
liggur hins vegar í horni hreindýrsskinn
sem fer ansi mikið úr hárum. Því er ryk-
sugan nauðsynleg enda þvælast hárin af
skepnunni víða um gólf, undir húsgögn og
jafnvel upp í sessur. Við höfum aldrei verið
með hund en ég ímynda mér að hárlos
hreindýrsins sé svipað og ef við héldum
slíkan. Það má kallast undarlegt að við
skulum ekki löngu búin að koma hrein-
dýrinu fyrir í bílskúrnum – en skinnið er
fallegt og fer vel undir stofustól. Því hefur
það fengið að vera í friði. Ekki veit ég
hvaðan hreindýrið kemur. Það var keypt
í búð því enginn er ég veiðimaðurinn. Ég
gef mér að það sé frekar af erlendu dýri
en innlendu en hef svo sem ekkert fyrir
mér í því – en loðið er það miðað við þau
hreindýr sem ég hef séð á ferðum mínum
um Austurland.
Ryksugan fær því að finna fyrir því í
baráttunni við hreindýrið. Maður hefði
svo sem haldið að nóg væri að eiga við
hárlos þessa eina kvikindis en frúin er
bjartsýniskona og taldi augljóslega ekki
fullreynt með skinnin því í nýlegri heim-
sókn okkar í sútunarverksmiðju á Sauðár-
króki bætti hún í safnið. Við fórum í hópi
annarra í gegnum þá merkilegu verk-
smiðju með margfróðum leiðsögumanni.
Hann sagði okkur allt um húðir hinna
ýmsu dýra og sútun þeirra. Þar mátti sjá
hrosshúðir jafnt sem kúa,
skinn af kanínum
og jafnvel ketti, að
ógleymdum
saufjár-
gær-
um,
auk
fiskroðs af
ýmsum teg-
undum. Magnað
er að sjá leður
verða til úr fiskroði sem síðan er brúkað í
fínustu vörur. Þá voru þar skinn af ýmsum
erlendum dýrum sem ég kann ekki að
nefna.
Svo mjög hreifst konan af kýrhúð að við
splæstum í hana. Mér datt ekki í hug að
andmæla kaupunum enda var húðin falleg
og ég sá fyrir mér að hún gæti farið vel
í híbýlum okkar. Ég nefndi það ekki við
konuna hvort við ættum að skipta á kúnni
og hreindýrinu, fannst það ekki viðeigandi
þarna í skinnaverksmiðjunni.
Þegar við höfðum gengið frá kaupunum
á húðinni röltum við um sýningarsal sút-
unarverksmiðjunnar. Þar rak konan augu
í lambsskinn, grátt að lit og smáhrokkið.
Leiðsögumaðurinn hafði sagt okkur frá
því að verksmiðjunni bærist alltaf eitt-
hvað af skinnum af nýbornum lömbum.
Þetta gráa skinn þótti krúttlegt og því
keyptum við það líka. Það fer ekki mikið
fyrir skinni af nýbornu, án þess ég viti
um notagildi þess. Áður en við kvöddum
verksmiðjuna hafði líka safnast í skinna-
forða okkar mórauð gæra. Það var bara
ein til í þeim lit – fallegasta gæran í húsinu
– eins og afgreiðslukonan orðaði það. Við
keyptum hana líka. Hún er að sönnu falleg
en hvað við gerum við hana er óráðið – en
það er alltaf gott að eiga góða gæru.
Þeim hefur því fjölgað húðunum heima.
Enn hefur ekki reynt á það hvort nýju
skinnin fara úr hárunum eins og hreindýr-
ið. Ég vona ekki, að minnsta kosti virðist
kýrhúðin, eina skinnið sem við höfum
tekið í notkun, ætla að standast væntingar.
Fari hins vegar svo að hárlos verði eitt-
hvað umfram það sem nú er af hreindýr-
inu er ég við öllu búinn. Við höfum í nokk-
ur ár átt bærilega ryksugu. Hún hefur
gert allt sem fyrir hana er lagt og ég hafði
hvorki athugasemdir um kraft hennar né
getu þar til fyrir nokkrum misserum að
okkur áskotnaðist önnur ryksuga, af Nil-
fisk gerð. Sú er allt annarrar gerðar og öfl-
ugri en sú gamla. Krafturinn er ómældur
og fátt sem fyrir henni stendur. Þegar hún
kemst í tæri við hreindýrið vill hún helst
soga það í heilu lagi í rana sinn.
Nýjustu fréttir af Evrópugrundum setja
hins vegar að mér ugg. Skriffinnar Evr-
ópusambandsins hafa gefið það út að svo
öfluga ryksugu megi maður ekki eiga.
Brussel hefur með tilskipun sett bann við
ryksugum sem eru 1600 wött eða meira.
Ég hef ekki þorað að gá að afli Nilfisk
ryksugunnar en þykist vita að sú krafta-
kerling sé mun öflugri en það, jafnvel svo
miklu munar.
Það hvarflar hins vegar ekki að mér að
framselja Nilfiskinn Evrópusambandinu.
Hann er minn þar og ég er smátt og smátt
að taka yfir stjórn þessa tækis á heimil-
inu – sem maður í betrun og framþróun.
Frekar dreg ég gardínur fyrir alla glugga
og byrgi útidyr þegar Nilfiskurinn hamast
á hreindýrinu en hlýða tilskipun Evrópu-
sambandsins.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
36 viðhorf Helgin 19.-21. september 2014
SAMKVÆMT BÓKSÖLU Í PENNANUM EYMUNDSSON UM LAND ALLT
ÍSLENSKI KILJULISTI EYMUNDSSON

VIKAN 11.09.14 - 16.09.14
1 2
5 6
7 8
109
43 Síðasti hlekkurinn Fredrik T.Olsson
Lífið að leysa
Alice Munro
Afdalabarn
Guðrún frá Lundi
Ljósa
Kristín Steinsdóttir
Fangi himinsins
Carlos Ruiz Zafón
Í leyfisleysi
Lena Andersson
Amma biður að heilsa
Fredrik Backman
Maður sem heitir Ove
Fredrik Backman
Síðasta orðsending elskhugans
Jojo Moyes
Ólæsinginn
Jonas Jonasson