Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2004, Síða 18

SOFFL4 AUÐUR BIRGISDOTTIR
frumtexta eins og sést þegar frumtextirm og útgefrii textinn eru bomir
saman:
Blessaði guðsmennina og blessaði guð sem hefur kitt mig hingað.
Hvar væri e'g annars? Kanski hunmrmorða einhverstaðar norður í
löndum! (frumtexti).
Blessaði guðsmennina, þessa furðulegu menn, og blessaði guð sem
hefurfundið þá upp, sérstaklega. Hvar væri ég annars? Kanski guð-
lastandi einhverstaðar norður í heimi! (bls. 96).
Eins og sést brenglast merkingarlegt samhengi á milb setningarliðarins
„blessaði guð sem hefur leitt mig hingað“ og setningarinnar „Hvar væri
ég annars?“ með orðalagsbreytingunni „blessaði guð sem hefrtr frrndið þá
upp, sérstaklega“ og úr verður nokkuð furðuleg setning.
3. Úrfellingar.
Allvíða hefur Halldór Laxness fellt orð, setningar eða setningarliði úr
frumtextanum til útgáfú, á stöku stað fellir hann heilar málsgreinar burt
og á einum stað heila færslu. Lítum fyrst á dæmi urn það hvernig hann
fellir orð og setningarliði burtu (úrfelhngamar em feitletraðar): danskir
bændur em td miklu hressilegri, fallegri og glæsilegi en útgáfurnar héma
(bls. 58); lögf'æðiprófessorfiwiskur, mjög kurteis ogftn týpa (bls. 59); ég
er ekki annað en andskotans mold og aska (bls. 67); Eg bið þess að Drott-
inn blessi hinn heilaga fóður vom! (bls. 77); Einkum var mýgnítur af rveita-
mönnum (bls. 90); Að minstakosti vóru grísimir miklu fallegri en þeir Guð-
mundar Friðjónssynir sem stóðu yfir þeim (bls. 90); Eg gekk í allar
sjoppumar hér í kaupstaðnum til að reyna að útvega mér sportbuxur þareð
sitjandinn stendur út úr háðum mínum (bls. 107); Hún er svo unaðs-
lega fögur og svo tigin í fasi að hiin ætti að vera \gæti verið í frumtexta]
drotnmg (bls. 110); Þærgláptu oggerðuýmiskonarfagtir einsog kvenfólk ger-
ir til að vekja efiirtekt kallmanna á sér (bls. 112); Eg var ruerri gráti
meðan við tveir krupum á kné og lásum bænina (bls. 116); í kvöld liggur
hann dáinn og grafinn hérútí kirkjugarðinum (bls. 121).
Þessar úrfellingar era eins og sjá má af ýmsum toga; gott dæmi urn það
sem Halldór kallar „snyrtingu" em tvær fyrstnefndu úrfellingarnar þar
sem textinn er gerður þéttari og gagnorðari og einnig má segja að með
því að fella burt lýsingarorðin falkgri, kurteis ogfi'n týpa sé einnig dregið
ió