Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2004, Síða 200

JACQUES DEKRIDA
tumsins sem \dlja gera sér nafh og stofha alheimsmál þýðandi sig af sjálfh
sér; hún er einnig að verki hjá afbyggjara tumsins: með því að gefa nafh
sitt hefhr Guð einnig hafið ákall um þýðingu, ekki aðeins milli tungu-
málanna sem höfðu allt í einu margfaldast og mglast, en fýrst á nafiii sínu,
á því nafhi sem hann lýsti yfir, gaf, og sem verður að þýðast með ruglingi
til að skiljast, sem sagt til að láta skiljast að það er erfitt að þýða það og
þar með að skilja það. I þeirri andrá sem hann neyðir upp á og teflir sín-
um lögum gegn þjóðflokknum er hann einnig beiðandi þýðingar. Hann
er einnig skuldugur. Hann er ekki fýrr búinn að grátbeiðast þýðingar á
nafni sínu en hann forbýður hana. Þ\n Babel er óþýðanlegt. Guð grætur
yfir nafni sínu. Texti hans er sá helgasti, sá skáldlegasti, sá upphaflegasti
því hann skapar nafn og gefur sér það, en jafhvel í öllum mætti sínum og
ríkidómi er hann þurfandi, hann grátbiður um þýðanda. Eins og í La folie
dujour5 efdr Maurice Blanchot, býður lögmálið ekki án þess að biðja um
að vera lesið, túlkað, þýtt. Það biður um fluming (Ubertragung og Uber-
setzung og Uberleben). Tvíhaftið er í því. I sjálfum Guði, og afleiðingu þess
verður að fýlgja í hvívema: í hans nafni.
Hinn tvöfaldi skuldafjötur, óleysanlegur á báða bóga, á leið milli
nafha. A priori nær hann út yfir þá sem bera nöfifin ef með því er átt við
hina dauðlegu líkama sem hverfa að baki afkomu nafhanna. En nú sögð-
um við að eiginnafh bæði heyrði og heyrði ekki tungumálinu thl, né held-
ur, við skulum árétta það hér og nú, til þeirrar textaheildar sem þýða á,
þess -sem-þýðast-á.
Skuldin bindur ekki lifandi einstaklinga heldur nöfh á jaðri tungunnar
eða, strangar tiltekið, hin semjandi drög þeirra tengsla sem liggja milli
téðs lifandi einstaklings og nafhs hans, þar sem það heldur sig á jaðri
tungunnar. Og þessi drög væru drög þess-sem-þýðast-á af einni tungu á
aðra, af þessum jaðri eiginnafnsins á hinn. Þessi samningur um tungu
milli margra tungna er algerlega einstakur. I fýrsta lagi er hann ekki sú
sameining um tungumál sem venjulega er kallað málsamfélag: það sem
tryggir innleiðslu einnar tungu, kerfisheild hennar og hinn félagslega
sáttmála sem bindur samfélag í þessu tilliti. I öðru lagi er venjulega gert
ráð fýrir að til að samningur sé gildur eða stofni yfirleitt til einhvers þurfi
hann að eiga sér stað í einu einstöku máli eða (til dæmis þegar um er að
ræða utanríkis- eða verslunarsáttmála) skírskota til þýðanleika á fýrirffam
5 Bijábemi dagshis (1973).