Fréttatíminn - 17.04.2014, Blaðsíða 19

Ótakmarkað fyrir
alla fjölskylduna
með RED Family
Með RED Family fá allir í fjölskyldunni ótakmörkuð
símtöl og SMS óháð kerfi í alla farsíma og heimasíma
á Íslandi. Allir samnýta gagnamagnið og fjölskyldan
fær einn símreikning.
Skiptu yfir í Vodafone RED á vodafone.is
Vodafone
Góð samskipti bæta lífið
H
VÍ
TA
H
Ú
SI
Ð
/S
ÍA
sumarið 2005 þar sem við sýnd-
um verkið á leiklistarhátiðinni
í Avignion. Eftir þá sýningu, þá
gerðist bara eitthvað,“ segir Erna
og hlær aftur við tilhugsunina.
„Já, einmitt,“ segir Valdi. „Og
svo eftir sýninguna þá drukkum
við lítra af Black Death vodka.“
„Nei,“ skýtur Erna þá inn í, ennþá
hlæjandi, „þú drakkst lítra af
vodka og ég fékk nokkra góða
sopa.“ „Já, já, svo hlustuðum við á
„Napalm Death“ í svona klukku-
tíma og fórum fyrst í sleik við lag-
ið „Suffer the Children“, svo það
er lagið okkar,“ segir Valdi. Ég
neyðist til að viðurkenna fávisku
mína þegar kemur að dauðarokki
en þau útskýra fyrir mér að lög
Napalm Death séu svo hörð og
hröð að þau séu oftast bara búin
eftir svona 30 sekúndur. „Þetta
var mjög rómantískt,“ segir Erna.
Dauðarokkið er stresslosandi
Valdi hafði verið að spila músík
og vinna við löndun í nokkur ár
þegar þau Erna kynntust og hún
plataði hann í dansinn. „Það var
svo sem ekkert mál að fara úr
löndun, þar sem þú ert allan dag-
inn að lyfta þungum hlutum, yfir
í það að lyfta líkömum í dansi,“
segir Valdi sem auk þess spilar í
þungarokksveitunum „Reykjavík“
og „Nine elevens“. „Við vinirnir
ákváðum að stofna „Nine elevens“
bara af því okkur fannst þunga-
rokk svo skemmtilegt. Við vorum
ekkert að finna upp hjólið og alls
ekkert að reyna að gera eitthvað
nýtt. Við vildum bara gera venju-
legt þungarokk.“
Löndun er frekar mikil erfiðis-
vinna og segist Valdi hafa náð að
slaka á í þungarokkinu. „Stund-
um nærðu engum svefni og þá
verðurðu eiginlega bara pínu
ruglaður. Ég man að á einhverj-
um tímapunkti var stress farið
að flækjast of mikið fyrir mér svo
ég hætti bara með því, það er að
segja stressinu. Rokkið er svo fínt
til að slaka á, enda hef ég bara
aldrei hitt manneskju í þunga-
rokksveit sem er mjög æst og
ömurleg. Það eru aðallega popp-
arar sem geta verið skapstórir og
ofbeldisfullur og farið í slag og
svoleiðis. Það gerist mjög sjaldan
í þungarokkinu.“ Erna samþykkir
það hlæjandi en bæði eru þau
nokkuð viss um að útrásin sem
fæst með því að spila þungarokk
sé stresslosandi, það sé head-
bangið, öskrin og ýkt öfgafull
tjáning sem sjái um það.
Öskur er ekki bara öskur
„Það er eitthvað við þetta metal
dæmi sem heillar mig,“ segir
Erna. „Ég held vegna þess hversu
leikrænt og tjáningarfullt það er
og svona pínu yfir strikið oft. Það
er heldur ekkert eitt þungarokk
því innan þess eru fleiri greinar,
eins og t.d. „Drone metal“ sem
er mjög hægur metall og ég er
mjög hrifin af. Það eru bara til
svo margar víddir af öskrinu og
öskrið í allri sinni dýrð heillar
mig. Öskur er ekki bara öskur.
Öskrið tengist frumorkunni sem
við höfum því miður fjarlægst allt
of mikið því við reynum að bæla
hana niður strax í frumbernsku.
Fyrir mér er öskrið eitt það fal-
legasta sem til er. En ég hef auð-
vitað oft fengið svona komment
eins og af hverju svona lítil og
huggulega stúlka sé að öskra
svona og gera sig svona ljóta og
djöfullega, af hverju hún dansi
ekki bara eitthvað fallegt.“
Að draga fram hæfileika
hvers annars
Eftir rómantíska Napalm Death
stefnumótið í Marseille gátu þau
erfiðlega slitið sig hvort frá öðru
og Valdi ákvað að flytja með allt
sitt hafurtask til Brussel. Þar
settist hann á skólabekk til að
læra hljóðupptökur, sem hann
segir reyndar hafa verið frekar
snúið nám þar sem hann kunni
ekkert í frönsku. En hægt og
rólega fór samstarfið að þróast
frá þessu eina lagi úr sýningunni
í Marseille yfir í eitthvað miklu
meira. „Fyrst spilaði hann smá
á gítar, svo var hann hljóðmaður
í einhverjum verkum og svo var
hann farinn að semja alla tónlist-
ina,“ segir Erna. „Það var svo í
„We saw monsters“(Við sáum
skrímsli), sýningu sem við gerð-
um fyrir Listahátíð í Reykjavík
2011, sem ég náði fyrst að plata
hann til að taka þátt í spunaæf-
ingum. Það var soldið erfitt,“
segir Erna og hlær, „því honum
fannst þetta svo bjánalegt.“
„Já, sko, vegna þess að opinn
spuni var eitt það hallærislegasta
sem til var í mínum huga,“ segir
Valdi alvarlegur. „Erna sagði mér
bara að spinna eftir ákveðnu þema
og horfa á hina til að fá innblástur
eins og þetta væri ekkert mál en
mér leið eins og algjörum hálf-
vita. En svo byrjaði ég á þessari
vitleysu og rankaði bara við mér
tveimur tímum síðar. Þetta var
bara eins og að fara í trans,“ segir
Valdi. „Og ég fékk þarna stað-
festingu á því að í honum leyndist
þessi hæfileikaríki dansari, með
stirðar hreyfingar, en flottar, og
með rosalega gott líkamsminni,“
segir Erna. „Mér hefur alltaf
þótt áhugavert að vinna með ólík
listform og blanda þeim saman,
að listamenn deili með sér list-
greinum og dragi fram hæfileika
hvers annars og vinni með þá. Það
er ekki bara skemmtilegt heldur
getum við líka lært svo margt af
hvert öðru.“
Óþarfa skilgreiningar
Erna og Valdi segjast vera komin
á það stig að þau vinni allt saman
og eiginlega bara ekki geta án
hvors annars verið. „Sumir kalla
það sem við gerum ekki dans og
margir eiga erfitt með svona list-
form sem er erfitt að skilgreina.
Við vorum með sýningu í Þýska-
landi um daginn og þá var oftar
sem ekki svona listamannaspjall
eftir sýninguna. Þar stjórnaði
ein kona sem er frekar þekktur
gagnrýnandi að velta því fyrir sér
hvað við værum að gera. Þetta
væri á mörkum dans, tónleika,
leikhúss og hryllingsmynda.
Þá kom upp orðið jaðarsöng-
leikur eða „borderline musical“
og okkur finnst það ágætlega
lýsandi orð. Við notum mikið
líkamann í einskonar dansi og
blöndum tónleikaforminu, texta
og sögumannshlutverkinu þar
inn á nokkuð óhefðbundin hátt.
Þetta eru einhverskonar öfgar
á milli ljóðrænu og súrrealísks
hryllings. Í samtímadansi má
eiginlega gera allt, það er svo
opið form,“ segir Erna.
„Það er líka bara hundleiðin-
legt að skilgreina sig, segir
Valdi sem skilgreinir sig ekki
endilega sem dansara þó hann
dansi. Erna bendir þó á að hann
hafi snemma farið að búa til
gjörninga, þó það hafi ekki verið
skilgreint sem gjörningur á þeim
tíma. „Á Ísafirði á veturna þá
bara verður þú að finna upp á ein-
hverju skemmtilegu að gera. Við
vinirnir vorum alltaf að gera eitt-
hvað rugl. Við stofnuðum meira
að segja stjórnmálaflokk sem hét
Fúnklistinn og komum tveimur
mönnum í bæjarstjórn, sjálf-
stæðismönnum til mikils ama
því þeir voru ungir og auk þess
samkynhneigðir,“ segir Valdi
sem auk þess tók þátt í hæfileika-
keppnum, freestylekeppnum og
fegurðarsamkeppnum án þess þó
að uppskera nokkur verðlaun.
Sköpunarkrafturinn skiptir
mestu máli
Það er margt á döfinni hjá dans-
aranum sem varð dauðarokkari
og dauðarokkaranum sem varð
dansari, en fyrst og fremst ætla
þau að halda áfram að virkja
sköpunarkraftinn. „Við höfum
meðal annars verið að skoða
trúarbrögð og hefðir samfélags-
ins í okkar vinnu og munum
örugglega halda áfram með það,“
segir Erna. „Já, svo höfum við
líka verið að skoða hvaða trúar-
brögð henta okkur persónulega,
til dæmis ef okkur langar að gifta
okkur,“ segir Valdi. „Með hvaða
hætti viljum við þá gera það. Við
bara finnum ekkert sem hentar
okkur, eða neitt sem við trúum
á. Við höfum verið í mikilli pæl-
ingarvinnu með þetta og höfum
eiginlega bara komist að því að
við trúum á það sem við gerum.
Á sköpunarkraftinn.“ „ Já, það
er eiginlega það sem heldur í
manni lífinu, það sem knýr mann
áfram,“ segir Erna. „Þessi sköp-
unarkraftur.“
Halla Harðardóttir
halla@frettatiminn.is
viðtal 19 Helgin 17.-21. apríl 2014