Þjóðlíf - 01.02.1988, Síða 53

ÞJÓÐFÉLAGSMÁL
Þýskaland:
Herferð kvenna
gegn klámi....
Viöhorf íbúa Vesturlanda til nektar og kynlífs hafa umturnast á
síðari árum. Það er af sem áður var, þegar það olli fjaðrafoki, ef kona
lyfti pilsfaldi upp fyrir hné á almannafæri. Okkur upplýstum nútíma-
mönnum þykir ekki tiltökumál, þótt Evudætur fækki flíkum og tifí
hálfnaktar um götur á heitum sumardögum.
Slíkt hefði að líkindum verið talið siðleysi
á tímum franska rithöfundarins Gustavs
Flauberts, sem um miðja síðustu öld var
ákærður fyrir að misbjóða velsæmiskennd
landa sinna í skáldsögunni „Madame fíov-
ary". 1 kaflanum sem fór fyrir brjóstið á sið-
gæðisvörðum þeirra tíma segir frá langri
ökuferð söguhetjunnar Emmu og elskhuga
hennar í hestvagni um götur Parísar. Þrátt
fyrir að skáldið láti undir höfuð leggjast að
upplýsa lesandann um. hvernig þau hjúin
styttu sér stundir. þótti hér um dæmalaust
siðleysi að ræða, enda voru gluggatjöldin í
vagninum dregin fyrir.
Þessi saga af tepruskap siðgæðispostula
19du aldar kemur okkur nútímamönnum
óneitanlega spánskt fyrir sjónir. Við sem
komumst til vits og ára á tímum frjálsra ásta,
eigum að vonum erfitt með að setja okkur í
spor þeirra sem sáu ástæðu til að amast við
svo saklausri frásögn.
Við íslendingar höfum átt því láni að
fagna að vera að mestu lausir við þann
klámfaraldur. sem hefur tröllriðið megin-
landi Evrópu á síðustu árum. Það er að vísu
opinbert leyndarmál á íslandi. að svokallað-
ar „bláar myndir" ganga kaupum og sölum á
svörtum markaði. Þrátt fyrir allan slíkan
kaupskap eru „harðar" klámmyndir bann-
vara á Sögueyjunni og dreifing siíkra mynda
varðar við lög. Það voru frændur okkar Svíar
sem riðu á vaðið og leyfðu frjálsa sölu á
klámi í máli og myndum 1971. Ýmsar aðrar
þjóðir, svo sem Hollendingar, Danir og
Bandaríkjamenn fylgdu í kjölfarið og á
næstu árum reið holskefla klámrita og
„blárra mynda" yfir íbúa Vesturlanda.
„Einfalt“ klám og
„hart“ klám
Hér í Vestur-Þýskalandi var banni við sölu

DER
NEUE STREIT
UM DIE
og dreifingu á klámi aflétt í stjórnartíð kansl-
arans Helmuts Sclimidts árið 1975. Þau nýju
lög. sem þá voru sett. gera reyndar greinar-
mun á tvenns konar klámi. Annars vegar er
talað um svokallað „einfalt" klám. Þar mun
átt við „sakleysislegar" samfara- og ástar-
lífslýsingar. Hins vegar er svokallað „hart"
klám, en það hugtak err notað um kynferðis-
legt ofbeldi. auk samræðis við börn og
skepnur. Þótt,. harða" klámið sé enn sem
fyrr bannvara hér í landi, er það á allra vit-
orði, að myndbönd og hefti með slíku efni
eru föl í klámbúðum.
Eftir að fyrrnefnd lög voru sett kom fljót-
lega í ljós, að framleiðsla á klámi gaf drjúgan
skilding í aðra hönd. Klámiðnaðurinn þand-
ist út og blómstraði á næstu árum. í Vestur-
Þýskalandi eru nú hvorki fleiri né færri en
1000 klámbúðir, 350 klámbíó og 5000 klám-
barir, þar sem gestir eiga þess kost að
„gamna sér" við klúrar og andstuttar sam-
faramyndir á veggjum. Við þetta bætist að í
hverjum mánuði taka vestur-þýskir um
500.000 klámmyndir á leigu. Tæplega helm-
ingur þeirra mynda flokkast undir „hart"
klám. Og ekki má gleyma þeim mikla fjölda
klámrita. sem gusast yfir markaðinn í hverri
viku. Slíkar afurðir prentlistarinnar eru seld-
ar í tugum milljóna eintaka á ári.
í Ijósi þessa er síst að undra, þótt kvenna-
hreyfingin sé ekki alls kostar sátt við þetta
ástand. Kvenréttindakonur hér í Vestur-
Þýskalandi hafa reyndar áður gert tilraunir
til að stemma stigu við þeirri útþenslu sem
orðið hefur á klámmarkaðnum. Sem dæmi
Þýska kvennablaðið Emma reið á vaðið
með umfjöllun um klám í landinu. Þetta
tölubiað var bannað í Bæjaralandi!
Spiegel fylgdi svo málinu eftir með for-
síðuumfjöllun og gagnrýndi Emmu.
53