Þjóðlíf - 01.06.1988, Blaðsíða 35

MENNING
Óðinn
snýr
aftur
Arthúr Björgvin
spjallar við leiðtoga
Asatrúarsafnaðar í
Þýskalandi og segir
frá fjölbreyttu
félagslífi heiðingja
og tengslum við
nasiska
hugmyndafrœði
Sviðið er tvflyft timburhús í Ammerlandi,
litlum bæ við Starnbergvatnið í Bæjaralandi.
Húsið stendur á skógi vaxinni hæð og útsýni
úr garðinum er vítt og fagurt. í gegnum limið
glittir í stilltar öldur Starnbergvatnsins,
dreyrrauðar af kvöldsól. Það er farið að
halla degi og rökkurslæður liðast um hvolfið.
Fugl upphefur lágróma aftansöng á grein og í
fjarska heyrist klukkukólfur slá. Þegar horft
er yfir þetta rómantíska náttúrusvið er und-
arlegt að hugsa til þess, að hér skuli vera
altari þeirra Óðins, Þórs og annarra þeirra
herskáu guða, sem forfeður okkar blótuðu á
víkingaöld.
Tvflyfta húsið á hæðinni er nefnilega ekki
venjulegt íbúðarhús, heldur hof eða hörgur í
senn, þar sem andi löngu liðinnar aldar er á
sveimi. Á þessum stað skýtur upp í hugskot-
inu hendingum úr kvæði Steins: „í tvflyftu
timburhúsi / býr trúuð kona með sjal . . .“
Konan sem ræður húsum á þessum blótstað
við Starnbergvatnið er að vísu hvorki með
sjal né trúuð í þeirri merkingu, sem kristnir
leggja í það orð. Samt á hún líka sína trú,
„Víkingarnir" Blóðöx og Birgit á samkomu í Þýsklandi.
þótt sú sé nokkuð annars eðlis. í þeirri trú er
ekki rúm fyrir heilagar jómfrúr og Hvíta-
krist, heldur sitja þar vöðvastæltir arískir
guðir í öndvegi. Þeir eru tákn hins norræna
kyns, ljóshærðir, bláeygðir og bjartir á hör-
und. Þessi bæverska ástkona goðanna, Sig-
rún Schleipfer eða von Schlichting eins og
hún kallar sig nú, er „stórmeistari" Arman-
areglunnar, sem er einn af atkvæðamestu
ásatrúarsöfnuðum í Vestur-Þýskalandi.
Sigrún hefur reyndar ekki einungis blótað
goðin í orði, heldur hefur hún einnig sýnt
frjósemisguðinum Frey hollustu sína í verki.
Hún hefur alið 8 börn og er orðin þreföld
amma.
Þegar hún hefur boðið til stofu og við er-
um búin að koma okkur í þægilegar
rabbstellingar, fáum við að kynnast einum
yngsta afspring fjölskyldunnar, sem er ber-
sýnilega í náðinni hjá ömmu sinni. mér verð-
ur hugsað til þess, að þessi brosmilda barna-
gæla var kölluð ýmsum ónöfnum, svo sem
norn og nýnasisti í vestur-þýska sjónvarpinu
á dögunum. Sigrún og maður hennar Adolf
Schleipfer fóru í mál og fengu þessi uppnefni
dæmd ómerk, auk þess sem sjónvarpsstöðin
varð að borga þeim miskabætur. Ég færi í tal
við frúna, að margir líti ásatrú hornauga í
Þýskalandi, ekki síst vegna þeirra vinsælda
sem hún naut á sokkabandsárum nasista.
Menn eigi bágt með að trúa því, að slíkir
söfnuðir séu lausir við brúna litinn. Sigrún er
bersýnilega vön að svara slíkri gagnrýni.
Hún fræðir mig á því, að þess konar tilraunir
til að klekkja á heiðingjum eigi sér langa
sögu. Á öldum áður hafi kirkjan alið á þeirri
trú, að heiðnir menn tryðu á djöfla. Á síðari
tímum hafi fulltrúar kirkjuvaldsins reynt að
beygja þýska ásatrúarmenn í duftið með því
að koma þeirri kviksögu á kreik, að þeir trúi
á nasista. Átyllan hafi verið sú, að Ármanir
og fleiri söfnuðir ímyndi sér guðina hávaxna,
ljóshærða og bláeygða. Að fengnum þessum
upplýsingum um útlit goðanna hef ég orð á
því, að ýmsir hafi haft horn í síðu Armana
fyrir að hefja aríska kynið á stall og talið þá
vilja kynda undir kynþáttahatri. Sigrún
„stórmeistari" segir það rétt, að Armanir
35