Þjóðlíf - 01.06.1988, Qupperneq 42

MENNING
Sykurmolarnir á Lundúnatímabilinu komu sáu og sigruðu.
Dagskrá tónleikanna var sú sama og í Ast-
oria og fyrsta lagið var því Bensín. Tónleik-
arnir fóru því rólega af stað og áheyrendur
komu sér fyrir í sætunum utan tíu til fimmtán
manns sem stóðu í ganginum á milli sætanna.
Þegar næsta lag, Mótorslys, hófst fór þó allur
salurinn á ið og skyndilega var gangurinn
orðinn fullur af fólki sem dansaði og hopp-
aði. Öryggisverðir héldu þó hópnum frá
sviðinu og hleyptu engum framfyrir nema
ljósmyndara. Nýtt lag fylgdi á eftir slysinu,
Dísill og síðan annað nýtt lag, Pláneta, sem
hefur reyndar heyrst á tónleikum heima á
íslandi. Þessi lög flutti sveitin einnig í Astor-
ia og þá á íslensku, enda á víst eftir að þýða
textana yfir á ensku. Kábboj, sem segir frá
Kringlukúrekum, var næst, lag sem áheyr-
endur virtust kunna vel við, þrátt fyrir undir-
ölduna í því, en það kom út á „remix“ plöt-
unni með Deus í Bretlandi. Bylting var næst,
með einu versi á ensku; það var eins og Einar
gleymdi sér um stund, en hann áttaði sig
þegar Björk kom inní á íslensku. Mér finnst
viðlagið í Kaldur sviti alltaf vera tíu sinnum
betra í íslensku útgáfunni en þeirri ensku og
svo fór í þetta sinn eins og svo oft áður að ég
fékk gæsahúð þegar Einar og Björk orguðu
heitt kjöt. Enn var nýtt lag á ferðinni, Vatn-
ið, lag sem hljómaði mjög vel. Veik í leik-
föng var sungið á ensku og með nýjum texta,
sem þarfnast smá útskýringar.
Svo var að í þessari Bretlandsför áttu Mol-
arnir í erfiðleikum með þá sem sáu um hljóð-
kerfi það sem leigt var til fararinnar. Molarn-
ir höfðu með sér hljóðmann að heiman, Jón
Skugga, en bresku hljóðmennirnir, sem
starfað höfðu lengi með téð hljóðkerfi, ýttu
honum til hliðar, enda vildu þeir ekki að
einhver utanaðkomandi væri að ráðskast
með „þeirra" tæki. Textinn í Veik í leikföng,
sagði því frá hljóðmönnunum sem væru veik-
ir í leikföng og einnig sagði hann frá Sykur-
molunum, sem væru ekki síður veikir í leik-
föng. Að þessu innskoti loknu kom Am-
mæli, sem Björk söng í rauðu „spot“-ljósi á
meðan aðrir hljómsveitarmeðlimir voru í
myrkri. Ammæli vakti einna mesta hrifningu
áheyrenda líkt og svo oft áður og ekki er að
merkja að breskir séu að fá leið á því þó til
séu íslenskir uppskafningar sem segjast hafa
fengið nóg. Sjónvarp, nýtt lag, kom næst og
síðan þrjú fyrirtakslög, hvert á fætur öðru,
Tekið í takt og trega, Mamma og Heilagur
skratti. Áður en þessi syrpa, sem átti að vera
lokasyrpa tónleikanna, hófst brast stíflan
framan við sviðið og öryggisverðirnir forð-
uðu sér á hlaupum til að verða ekki troðnir
undir. Pvagan stóð síðan þétt upp við sviðið
og í henni voru nokkrir karlmenn sem voru
að bjóða Björku faðminn í tíma og ótíma,
auk þess sem þeir reyndu að fá hana til að
gefa þeim gaum.
Ekki bar á öðru en að áheyrendur gerðu
sér ljóst frá hverju Björk var að segja er hún
lýsti heimkomu fráskildrar konu sem finnur
nakinn mann í íbúinni sinni í laginu Tekið í
takt og trega þó textinn væri á íslensku og
kösin tókst á loft þegar kom að viðlaginu.
Mamma var vel yfir meðallagi en Heilagur
skratti var framúrskarandi gott með tilheyr-
andi skrattalátum Bjarkar og Einars.
Lagavalið í lokasyrpunni er einkar vel til
þess fallið að fá fólk til að vilja meira og það
brást ekki nú frekar en endranær; á annað
þúsund manns hrópaði „more, more“, sem
útleggst meira meira á því ástkæra, ylhýra,
og þegar Molarnir gengu inn á sviðið til að
taka upp þráðinn þar sem frá var horfið,
sagði Björk í hljóðnemann, á íslensku, að sér
liði sem væri hún stödd í herbergi fullu af
útlendingum.
Einar Örn kom inn á sviðið með rafgítar
mikinn á öxlinni og þegar hann setti hann í
samband stóðu allir áheyrendur í salnum,
sem ekki voru þegar á fótum, upp, því þessu
vildu þeir ekki missa af. Einar lék síðan af
fingrum fram í 41 sekúndu, Björk tók tí-
mann, og tilburðirnir voru slíkir að Johnny
Triumph léki þá vart eftir. Við svo búið lék
sveitin lagið Dælan, framúrskarandi gott lag
og eitt af bestu lögum Molanna, síðan kom
lag sem ekki hefur heyrst í háu herrans, Af
hverju ekki að skjóta hann, gott innlegg í
umræðuna um umburðarlyndi með fólki, en
slíkt vill gjarnan gleymast. Lokalag tónleik-
anna var Bláeygt popp og að því loknu hvarf
sveitin af sviðinu.
Baksviðs voru menn öllu kátari en verið
hafði í Astoria, enda var mun léttara yfir
tónleikunum. í þeim margsýndi sveitin líka
það hví Sykurmolarnir hafa náð jafn langt og
raun ber vitni og hvað það er sem gerir það
að verkum að sveitin mun ná enn lengra.
Molarnir eru íslensk hljómsveit og um leið
alþjóðleg, ólíkt öllum íslensku hermisveitun-
um í gegn um tíðina sem semja enska tónlist
og enska texta í því markmiði einu að slá í
gegn ytra og grípa á tíðum til ótrúlegrar lág-
kúru.
Texti og myndir: Björg Sveinsdóttir
42